คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Story : FOURTEEN
FOURTEEN ♥ แปลกแต่จริง
เด็กหลงทางที่ไม่ใช่เด็ก ...
อี้ฟานกับจงอินอยู่จีนมาเกือบได้สัปดาห์แล้ว ถามว่าโอเคมั้ย?
คิมจงอินโอเค๊ โอเคจริงๆ
ถ้าไม่ติดมนุษย์ป้าของอี้ฟานที่ขยันแซะเขาทุกๆ 3 วินาทีที่เจอกันน่ะนะ ...
เห้อมมมมม
เพราะแบบนี้ทุกๆวันจงอินถึงไม่ค่อยอยู่บ้านซักเท่าไหร่ไง ถ้าไม่อ้อนให้อี้ฟานพาไปเที่ยว ก็จะออกไปเดินกรีดกรายแถวๆนี้แทน
"พี่จงจะไปไหนว่ะ?" มาร์คต้วนถามแฟนพี่ชายที่ใส่เสื้อกันหนาวเต็มยศเดินผ่านหน้าเขาไป ก่อนที่จงอินจะหันไปตอบหน้าเบื่อๆ
"ไปเดินเล่นข้างนอก เบื่อป้าพวกนายชิบเป๋ง..."
"อ้อ~" มาร์คพยักหน้าเบาๆไม่ขัดอะไร "ออกไปเดินก็ระวังโดนฉุดด้วยนะพี่~"
ก่อนที่จงอินหันมาด่าไม่มีเสียงใส่มาร์คที่อ่านปากได้ความว่า'เด็กเลว'
ให้เปรียบอากาศระหว่างจีนกับเกาหลี ก็หนาวพอๆกันแหละ จงอินซุกมือเรียวลงกับกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินทอดน่องเรื่อยๆพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดหน้าสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านแทนแล้ว
"ฟู่ว~ เบื่อชะมัด" จงอินพูดพลางพ่นลมหายใจเป็นควันสีขาวออกมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนชิงช้าแล้วแกว่งไปมาเบาๆ
"หือ???" จงอินมองเด็กชายตัวเล็กๆอายุประมาณ 5-6 ขวบได้ที่ยืนมองเขาอยู่ตาปริบๆ
อ่า ... นี่เขาควรทำอย่างไง เขาเปล่าแย่งเด็กเล่นนะเหวย
"อ่า นาย.. จะเล่น อ้ะ ไม่สิๆ" นี้พูดเกาหลีใส่เด็กจีนแล้วเด็กจะฟังรู้เรื่องมั้ยว่ะ =__=
พลันขณะที่พี่ชายร่างโปร่งนั่งนึกภาษาจีนเท่าที่จำได้เด็กชายก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนแถมดันพูดเกาหลีด้วย ...
แล้วสิ่งที่จงอินอุตส่าห์ทำเมื่อกี้เพื่ออะไรครับ ตอบบบบบ!
"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดหนีออกจากบ้าน? " จงอินเบิกตามองเด็กชายตรงหน้าอึ้งๆ
"ก็มันน่าเบื่อนี่นา" เด็กชายตอบ
"แล้วเราชื่ออะไร? พี่คิม จงอินนะ"
"แทมิน ผมชื่อแทมิน"
"อ่าแทมิน งี้พ่อแม่ไม่เป็นห่วงแน่หรอห้ะเรา"
"ไม่มีทาง ว่าแต่จงอินเถอะมาเที่ยวหรอ มากับใครอ่ะ?"
"เฮ้! นี่ฉันเป็นพี่นายนะ"
"ก็จะเรียกแค่จงอินอ่ะ ตอบดิ ตอบๆ" เด็กชายแทมินไม่พูดเปล่าแต่ยังเขย่าแขนจงอินรัวๆเร่งคำตอบด้วย
"เออๆ มาเที่ยวว"
"กับใคร แฟนหรอ?"
"เป็นเด็กอย่ารู้เยอะหน่า =__= รีบกลับบ้านไป ไม่หนาวรึไง"
"หนาว .." แทมินตอบพลางสั่นตัวเล็กน้อย เห้อ เด็กหนอเด็ก ...
จงอินมองก่อนจะถอดเสื้อกันหนาวที่ใส่ออกมาสวมให้กับเด็กชายตัวเล็กแทน
"ขอบคุณฮะ"
"วันหลังจะหนีออกมาทั้งทีก็เตรียมตัวให้พร้อมหน่อย รู้ป่ะ" จงอินว่าพลางยีหัวแทมิน
"บ่นเป็นแม่เลยนะจงอินน่ะ"
"พี่จงอินสิ =__="
"เรียกจงอินว่าหม่าม๊าแทนดีกว่า เย้ๆ"
"ย่าห์ เดี๋ยว!!!? ไม่เอาเว้ย!"
"ม๊า หิวแล้วอ่ะ"
"คิดว่าฉันมีตังค์หรอ ..."
"จงอินต้องแทนตัวเองว่าม๊าสิ!"
"เพื่อ ..." จงอินเลิกคิ้วมอง ก่อนที่แทมินผู้ซึ่งฉลาดกว่า(?) ทำท่าเบะปากจะร้องไห้ จนคนที่เดินผ่านไปมาหยุดมองมาที่จงอินเป็นตาเดียวกัน
โอเค๊ คิมจงอินยอมแพ้ก็ด้าย~
"โอเคๆ ยอมแล้ว หยุดร้องนะครับ"
"ฮึกก ฮือออ .."
"ม..ม๊าขอโทษษ แทมินหยุดร้องนะ"
แทมินแทบหยุดร้องในทันทีก่อนจะเงยหน้ามองจงอินตาวาววับ
ให้ตาย เสียท่าให้มารยาเด็กอีกแล้ว จงอินจิคราย ㅠ.ㅠ
"บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวพาไปส่ง"
"ไม่เอาไม่กลับ จะไปกับม๊า"
"=__=" นี่รึเปล่าที่เขาเรียกได้ทีขี่แพะไล่ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็ก จงอินจะเตะให้กระเด็นเลย ฮุ่ม!
"ม๊าาา ฮืออ"
"โอเคค หยุดร้องเดี๋ยวพาไป!" จงอินตอบกลับแบบขอไปที หวังว่าอี้ฟานกับมาร์คคงไม่ว่าอะไรหรอกนะ
"เย้ๆ งั้นไปกันเล้ย!"
ในขณะที่แทมินดี๊ด๊ากับการกำลังจะได้ไปอยู่กับคุณแม่คนใหม่(?)ที่เพื่งเจอกันไม่ถึงครึ่งวัน จงอินกลับยืนนิ่งก่อนจะหันมาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่เด็กชาย
"ลืมทางกลับบ้านอ่ะ ..."
"แล้วงี้จะกลับไง ม๊า ม๊าาา~" แทมินพูดพลางเขย่า จงอินที่นั่งกุมขมับบนชิงช้าตัวเดิมแต่ต่างเวลาจากเมื่อเช้าที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้ม ดวงตะวันกำลังจะลับฟ้าไป
หยุด! อย่าพูดอย่าถามอะไรทั้งนั้น!
นี่ลืมโทรศัพท์ครับ!
จำเบอร์ใครไม่ได้ด้วย!
จอบอ!!
แทมินไม่ต้องร้องไห้นะเดี๋ยวจงอินร้องเผื่อเอง ฮื่ออออ กลับบ้านน
"ไม่รู้อ่ะ นี่พี่เป็นคนเกาหลีไม่ใช่คนจีนนะ"
"ไม่เอาสิม๊าอย่าร้อง หม่าม๊าจงอินไม่ร้องนะ" เด็กชายวัย 6 ขวบลูบหน้าคนตัวโตกว่าที่เบะปากจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
"อะไรใครร้อง อย่ามามั่วหน่า" จงอินเบะปากก่อนจะดีดหน้าผากแทมินเบาๆ
"อูย ม๊าตัวเย็นเจี๊ยบเลยอ่ะ!"
"อืม ... กำลังทดลองเป็นเอลซ่าอยู่"
"..."
"..."
ความหนาวไม่ทำให้เดือดร้อนซักเท่าไหร่ ... โพ่งง
สติแม่งก็หายไปตามอุณหภูมิที่ค่อยๆลดลงเว้ย ...
จงอินคิดถึงอี้ฟาน
คิดถึงไหล่กว้างๆที่เขาเอาขาพาดไว้เวลาดูทีวี
คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆเวลานอน
คิดถึงมือใหญ่เรียวที่ค่อยเกาแกะร่างกายตลอด
ได้ยินมั้ยย!? มารับดิ้เว้ยจะหนาวตายแล้วนะเว้ย ตายแบบจังไรมากเลยนะถ้าต้องตายเนี่ย ㅠ.ㅠ
"แทมิน กอดม๊าหน่อยครับ" จงอินอ้าแขนออก แทมินเอียงคองงๆก่อนจะกอดคุณแม่(?)ด้วยมือเล็กๆ
"จงอินน!!!!"
นี่สติจงอินลอยไปกับสายลมจนได้ยินเสียงอี้ฟานหลอนมาเลยหรอ
"จงอิน!!! จงอิน! จงอิน!"
ไม่น่าใช่ละ ... จงอินชะเง้อคอขึ้นมามองรอบๆทันที
"พ..พี่คริส"
"จงอิน!"
ทั้งวันตลอดเวลาวันนี้คนที่จงอินไม่เห็นหน้าเพราะเจ้าตัวมีธุระก็โผล่หน้ามา
โอยย ได้กลับบ้านแล้วเว้ยยย
"จงอิน พี่มาหาแล้วครับ มาหาพี่เร็ว" อี้ฟานยิ้มเหนื่อยๆจนไอควันสีขาวพรูออกมาบ่งบอกว่าอีกคนวิ่งพล่านหาจงอินจนเหนื่อยขนาดไหน
"พี่อ่ะมาหาผมหน่อย" จงอินพูดเสียงสั่นๆกลับไป
อี้ฟานอยากจะบอกว่าพี่วิ่งหาเราทั้งวันพี่เหนื่อยย เดินมาหาพี่หน่อยไม่ได้หรอ
แต่พอเดินมาจับตัวน้องนี่ จงอินตัวเย็นมาก มือสีซีดที่เจ้าตัวบอกว่าขาวสุดในร่างกาย ก็ยิ่งซีดเข้าไปอีก
เห็นแบบนี้แล้วจะเหนื่อยลงได้ไง ...
"ฟานกอดหน่อย" จงอินบอกเสียงอ้อนๆเมื่อคนรักเดินมาหาแล้วย่อตัวลงตรงหน้าก่อนจะวาดแขนโอบรอบๆแฟนเด็กแล้วลูบหัวเบาๆ
"กลับบ้านกันนะครับเด็กดี"
"อื้อ..."
"ม๊า.. ลุงนี่ใครอ่ะ?"
"..."
"จงอิน.."
อี้ฟานอย่ามาทำหน้าดุใส่ดิ้ ฮื่ออ แค่นี้ก็หนาวแล้วอย่ามาแผ่รังสีเย็นวาบๆอีกเด้
เอาเตมิมาเพิ่มสีสัน หน้าเหมือนกันดีนักเป็นแม่ลูกกันไปซะ...
สวัสดีศุกร์ 13 .... อ่าห์
ความคิดเห็น