คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Story : ELEVEN
ELEVEN ♥ แปลกแต่จริง
แม่คือสิ่งที่สนับสนุนลูกเขย ทุกทาง ...
"ไอ้หมีกั๊มลงมากินข้าววว!!" แทยอนตะโกนจากล่างขึ้นชั้นบนเพื่อปลุกน้องชายตัวดีที่ตื่นสายตลอด
แต่วันนี้พอตะโกนเรียกไปแปปเดียว เสียงวิ่งลงบันไดก็ดังมาละ
"อย่าวิ่งลงบันไดสิลูกเดี๋ยวก็ล้มหรอก" คุณนายคิมเอ็ดลูกชายเบาๆ
"แทว่าวันนี้ฝนตกแน่ๆจงอินตื่นเช้าอ่ะ คิกๆ"
"รีบตื่นเพราะห่วงไอ้ลูกหมาฝรั่งละสิไม่ว่า ..."
"อ้าวพ่อ? วันนี้ไม่ไปทำงานหรอครับ?" จงอินมองคุณคิมที่อ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางดื่มกาแฟไป ก่อนจะเหลือบมองอี้ฟานที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆ แล้วยิ้มแฮ่ให้กำลังใจน้อยๆ จนอี้ฟานเผลอยิ้มตาม
โอย อยากเข้าไปฟัดแรงๆซักสิบที
"ไอ้ฝรั่งยิ้มอะไร!?"
"ชะอุ่ย! ไม่มีอะไรครับคุณพ่อ"
"ใครพ่อแก! หา!!?"
"เช้าๆก็อย่าทะเลาะกันสิคุณ มา เด็กๆมาทานข้าวได้แล้ว"
เสียงคุณนายคิมนี่เปรียบเสียงสวรรค์สำหรับอี้ฟานจริงๆ ขอบคุณนะครับคุณแม่ ㅠㅠ
บนโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่ใหญ่นักถูกวางเต็มไปด้วยกับข้าว 3-4 อย่าง เป็นเมนูง่ายๆฝีมือคุณนายกับลูกสาวตระกูลคิม
ไม่ ... จริงๆประเด็นคือ เรื่องที่นั่งครับ
นั่งถกเถียงกับคุณคิมอยู่นานสองนาน อี้ฟานจะนั่งตรงไหนก็ผิดไปหมด
นั่งข้างๆจงอินก็หาว่าเดี๋ยวจะลวนลามลูกชายบ้างล่ะ
นั่งข้างแทยอนก็หาว่าเดี๋ยวจะลวนลามลูกสาวแทนบ้างล่ะ
นั่งข้างคุณนายก็หาว่าจะเข้าทางแม่บ้างล่ะ
จะให้อี้ฟานนั่งบนโต๊ะเลยมั้ยครับ! ตอบบ!!!
สุดท้ายก็ได้คุณนายคิมช่วยพูดจนได้มานั่งตรงข้ามกับจงอินแทน ส่วนคุณคิมก็นั่งหัวโต๊ะจ้องเขาไม่วางตา
"เอ๊ะคุณ! ไปจ้องแบบนี้เด็กๆเขาจะกินลงได้ไง"
"พ่อก็หวงไอ้หมีไป แทเห็นแล้วยังอึดอัดแทนเลย"
"..."
"พ่อออ~ จงอินโตแล้วหน่า พี่คริสเขาไม่ทำอะไรจงอินหรอก พ่อเชื่อจงอินนะนะนะ~"
เจอลูกอ้อนลูกชายสุดรักไป คุณคิมพังครับพัง อี้ฟานยังจะพังเลย
น่ารัก! "อะแฮ่ม! พ่อเชื่อลูกนะ... แต่ไม่เชื่อไอ้ฝรั่งนี่! แต่ถ้าแกอ้อนขนาดนี้พ่อจะช่วยทำเป็นไม่สนใจมันก็ได้" คุณคิมพูดอ้อมๆแอ้มๆออกมา เรียกรอยยิ้มบางๆจากทุกคนบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี
จากนั้นสถานการณ์มื้อเช้าก็เหมือนจะดีขึ้นความเครียดลดลง ...
"???" จงอินละหน้าจากกับข้าวที่กำลังจะตักกินเข้าปากมามองหน้าอี้ฟานเมื่อคนตัวโตเอาเท้าสะกิดขาเขายิกๆ
"?????" จงอินยังคงมองอย่างงงๆ อี้ฟานต้องการสื่ออะไรครับบ
เห็นเสาอากาศบนหัวจงอินไหม? ไม่เห็นแปลว่าจงอินไม่เข้าใจการส่งซิกแบบมนุษย์ต่างดาวที่พี่ทำโอเค๊!
จงอินส่ายหัวเอือมๆก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ โดยมีเสียงเม้าท์มอยของพี่สาวบ่นให้ฟังตลอด
อี้ฟานทำหน้าหงอยใส่จงอินก่อนจะเลิกทำท่าเหมือนคนจะพูดอะไรซักอย่างแล้วเปลี่ยนเอาขายาวๆของตัวเองมาเกี่ยวขาของคนตัวเล็กกว่าเล่นแทนจนจงอินต้องเงยหน้ามาแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆใส่
ให้ทายอี้ฟานแคร์ไหม? ม่ายย โนโนโน แคร์ทำไม~
"ไอ้ฝรั่งยิ้มอะไร?! ข้าวน่ะกินไปให้หมด ไม่ต้องนั่งจ้องลูกชายฉัน!!" คุณคิมที่ลอบสังเกตอยู่เอ่ยขึ้นแหวกเรื่องที่แทยอนกำลังเล่าให้คุณนายฟังทันที
อี้ฟานก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยแล้วก้มหน้ากินต่อ
แต่หารู้ไม่ ว่าใต้โต๊ะกำลังเกิดสงครามประสาทอยู่ ...
"คุณแม่ครับผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"
"ว่ามาเลยจ๊ะลูก" คุณนายคิมยิ้มให้อี้ฟานอย่างอ่อนโยน
"คือถ้าา... ผมจะขอพาจงอินไปเที่ยวจีนกับผมซักเดือนครึ่งเดือน ..."
จงอินข้าวแทบพุ่งครับ ... ขอเขากินข้าวดีๆสักแปปจะได้มั้ยยย!?
จงอินนี่หันขวับทันทีครับ ไม่ใช่แค่จงอินด้วยนะ... คุณคิมก็หัน ...
"อ้อ? จงอินก็ปิดเทอมอยู่นี่นะ ไปสิลูก แม่อนุญาติ"
"แต่ฉันไม่อนุญาติ!"
เหมือนภาพที่อี้ฟานกับจงอินกำลังถ่ายรูปคู่แพนด้าพังทลายลงไม่มีชิ้นดี ... อี้ฟานจิคราย
"ให้ลูกไปเที่ยวบ้างก็ดีนะคุณ" "แต่ถ้ามันพาลูกเราไปทำไม่ดีไม่ร้ายจะทำไงละ!"
"พ่ออ พูดหยั่งกะจงอินเป็นเด็กอ่ะ" จงอินเบะปากใส่คุณคิมทันที
"แทยอนลูกพาจงอินไปหาเด็กๆไป เดี๋ยวทางนี้แม่จัดการให้" คุณนายคิมสั่ง ก่อนที่แทยอนจะเดินจูงมือน้องชายมาหลังบ้าน
"ปริ้นซ์! มงกู! จังกู! จังอาอ่า! มาหาพี่แทเร็ว" แทยอนนั่งลงบนขอบพื้นปูนก่อนจะอุ้มสุนัขขนสีขาวปุยมากอดไว้ โดยมีพุดเดิ้ลอีกตัวตะกุยขา
ส่วนอีก 2 ตัวหรอ? ก็ไปดูคุณพ่อของพวกมันที่มัวแต่มองเข้าไปในบ้านไม่ยอมเล่นกับพวกมันไง
"ย่าห์ๆ มงกู! นายตัวหนักเป็นกระสอบข้าวสารแล้วนะ! ยังจะมานั่งตักฉันอีก" จงอินสะดุ้งสุดตัวเมื่อพุดเดิ้ลทอยตัวยักษ์กระโดดขึ้นมานั่งตักเขาแล้วนอนแหมะอย่างเอาแต่ใจ
"แกหงอย ลูกๆแกก็หงอยตามนะไอ้หมี ไม่ต้องเป็นห่วงแฟนแกหรอกน่า~"
"อะไรร? ใครห่วง ไม่มี!" จงอินรีบเถียงทันควันทันทีทำเอาแทยอนหัวเราะคิกคักเบาๆ
"พี่ถั่วไม่ต้องมาขำเลย =__= " จงอินพูดพลางเอนตัวลงนอนกลิ้งไปกลางสนามหญ้าที่ร่มๆ
"แหม่ ไอ้ลูกหมีดำเดี๋ยวโดนถีบ นี่ยังดำไม่พออีกใช่ม่ะไปนอนกลางสนามเนี่ย ไอ้บ้า"
คนจังไรทำอะไรก็นัมจาอ่ะ ใจป่ะ?? จงอินอยากจะพูดไปแบบนี้นะครับ แต่มันขี้เกียจละเกินเลยตัดสินใจฟุบหน้าหนีแทน ฟุบไปนอนมาหลับครับ ...
หลับไม่รู้เรื่องเลย จนจังอามันมาเลียแขนเลียหน้าเนี่ยแหละถึงตื่น แสบผิวชิบเป๋งให้ตาย =___=
"จงอิน..."
"ฮ้าว~ อ้าวพี่คริส?"
"ป่ะ ไปกันเร็ว"
"ไปไหนอ่ะพี่?"
"ไปจีนไง" คริสพูดพลางปัดเศษหญ้าตามตัวแล้วจูงมือน้องให้เดินออกมาจากสนามหลังบ้าน
"ย่าห์ๆ พ่ออนุญาติพี่แล้วอ่อ?"
"อนุญาติที่ไหนละ พี่จะพาเราหนีไปอยู่เนี่ย"
"เหย บ้าป่าวพี่ ถ้าพ่อจับได้ไม่ตายหรอ"
"แต่ตื่นเต้นดีไหมละ คุณแม่กับแทยอนยังส่งเสริมพี่ด้วย"
"..."
"ก็จงอินชอบดูแต่บอลนี่นะ"
"..."
"แต่ฉากนางเอกหนีตามพระเอกในละครน่ะ"
"..."
"จงอินไปกับพี่นะครับ"
"..."
"ไปจีนกับพี่... นะ" อี้ฟานมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของจงอินอย่างออดอ้อน
"ค.... "
"ไอ้ฝรั่งงงงงงง!!!!!! แกตายแนนนน่!!!!!"
"เหวอ~!?"
"เห้ยยย!!! ป่ะจงอิน หวัดดีนะครับพ่อตาา! ผมดูแลจงอินให้เองนะะ" ไม่พูดรำทำเพลง งานนี้อี้ฟานอุ้มน้องแล้วโกยโลดครับบ
อิอิซ่า
WRITER Talk
ช่วงนี้มาเป็นช่วงช่วงชิงชัย กลิ้งลงเขาหลุนๆ
เราแค่มาลักพาตัวนี่นี่ไปจีน พาร์ทหน้าก็ไปจีนไปหาครอบครัวพี่อี้ฟานบ้างโน๊ะ
พึเอสสึ. นี่นี่เต้น genie คือดีงามมม // กัดขากัดเอวน้อง
พึเอสสึสึ. ไม่ได้ตรวจคำผิด นะ ค่ะ ... //กราบงามๆ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น