คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SF] ซินเดอเรลล่าที่รัก
{©inderella}
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนเกาะเล็กๆในหมู่บ้านน้อยๆซอยแคบๆ ยังคงมีบ้านของคุณนายหญิงคนนึงหรือที่คนในหมู่บ้านรู้จักกันในนาม 'คุณนายลู่' หรือ 'เสี่ยว ลู่หาน' คนสวย
นางมีลูกชาย 3 คน เป็นลูกแท้ๆของเธอ 2 คนชื่อ 'โอ เซฮุน' กับ 'หวาง จื่อเทา' ซึ่งหาความแมนไม่ได้เลยซักนิด
ส่วนอีกคนเป็นลูกติดจากสามีใหม่ของเสี่ยวลู่ชื่อ 'คิม จงอิน'
ซึ่งหลังจากที่พ่อของจงอินได้เสียชีวิตลง ตำแหน่งของคิมจงอินก็ถูกแม่เลี้ยงอย่างเสี่ยวลู่เฉดหัวมาเป็นสาวใช้(?)
โดนใช้ให้ทำสารพัดอย่าง ในขณะที่เซฮุนกับเทานั่งแต่งเล็บกันอย่างสบายใจ ...
ความยุติธรรมของจงอินอยู่ไหนตอบบ!
"พี่เทาชี่ดูสิ น้องเพ้นท์เล็บลายคิตตี้น่ารักไหม?"
"สู้ลายแพนด้าพี่ไม่ได้หรอกนะฮุนนี่ โอ๊ะๆ!!? ตายแล้วๆน้ำยาทาเล็บหก!"
"ระวังนะค่ะพี่เทาเดี๋ยวมันเลอะ จงอิน! จงอินอยู่ไหน!? มานี่ซิ!!!"
อีกทางด้านหนึ่งของบ้านซึ่งจงอินโดนใช้ให้มากวาดใบไม้หน้าประตูรั้วอยู่ ได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายจากในตัวบ้านพลางมีชื่อเขาแวบๆเลยจำเป็นต้องเอ่ยลาพี่ชายหูกางคนรู้จักกันที่ไปทำงานในปราสาทของพระราชาเป็นองค์รักษ์ของเจ้าชายอย่าง'ปาร์ค ชานยอล'
"เดี๋ยวผมไปดีกว่าฮะ พี่เองก็รีบกลับไปเฝ้าเจ้าชายไป เดี๋ยวก็โดนจับตัดหัวอ่ะ"จงอินพูดติดตลก
"คร้าบ~ ไว้พี่มาหาใหม่นะระวังโดน 2 คนนั้นแกล้งละ"
"รู้หน่า รีบๆไปได้แล้ว" จงอินบุ้ยปากน้อยๆก็จะโบกมือลาปาร์คชานยอลที่ปีนกลับไปนั่งบนอานก่อนจะควบม้ากลับปราสาทไป
"นังจงอิน!!!! ได้ยินไหมหา!!!? ฉันเรียกแกอยู่นะ!!"
"อะ .. คร้าบๆ รู้แล้วหน่า อย่าเสียงดังสิ" จงอินขานรับก่อนจะเดินทำหน้าเอือมๆเข้าบ้านมาดู 2 สาว(?)พี่น้อง
"เรียกผมมีอะไร?"
"น้ำยาทาเล็บมันหก เช็ดซิ"เทาพูดพลางชี้ไปที่น้ำสีดำๆที่เลอะเต็มโต๊ะตัวเล็กๆ
"โตๆแล้วยังจะทำหกอีก เห้อ..."
"เอ๊ะ! ให้มาเช็ดก็เช็ดสิ อย่ามาบ่น"
"ใช่ๆๆ เสร็จแล้วมาขัดเล็บให้ฉันด้วยนะ" เซฮุนรีบพูดต่อจากจื่อเทาทันที ในขณะที่จงอินได้แต่เดินไปหยิบผ้ามาเช็ดน้ำยาทาเล็บสีดำที่เขรอะเต็มโต๊ะตัวเล็กๆเงียบๆพลางส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆ
แกร๊ก แอ๊ด~
"คุณลูกขามามี๊กลับมาแล้ว~"
"คุณแม่ขา!/มามี๊!"
เสียงเปิดประตูของคุณนายลู่หานที่เพิ่งกลับมาจากการทำงานเรียกจื่อเทากับเซฮุนให้วิ่งปรี่ไปหาได้อย่างดี
"คุณแม่ขาได้ซื้ออะไรมาฝากฮุนไหมค่ะ?"
"กระเป๋ากุชชี่เทาเทาล่ะค่ะมามี๊?"
"เด็กๆ ใจเย็นนะค่ะ ไว้คุณแม่ขาจะซื้อมาให้นะ" คุณนายลู่หานยิ้มหวานให้ลูกรักทั้ง 2 คนพลางลูบหัวเบาๆ "จงอิน แกไปเอาน้ำมาให้ฉันดื่มซิ"
"คุณนายจะเอาน้ำอะไรละฮะ?"
"น้ำส้มสิหล่อน~ แหม"
"น้ำส้มหมดแล้ว เซฮุนเป็นคนดื่ม ..." จงอินตอบพลางมองปริบๆใส่
"แกนี่โง่จริงๆ หมดก็ไปซื้อสิ" เซฮุนพูดพลางจิกตาใส่จงอินอย่างไม่แคร์ใคร
"..."
ถ้าจงอินขอต่อยเซฮุนนี่จะผิดไหมครับ?
สุดท้ายก็โดนถีบส่งไล่ออกมาซื้อของจ่ายตลาดทั้งๆที่ตะวันตกดินไปแล้ว
เกิดเป็นจงอินนี่ลำบากจริงๆครับ เห้อม ... พ่อนะพ่อ
แต่มันก็เริ่มเป็นชีวิตประจำวันของจงอินที่เริ่มชินกับการถูกใช้นู่นใช้นี่ซะแล้วละ
วันนี้เป็นวันหยุด คุณนายลู่เลยไม่ได้ออกไปทำงานนั่งเสริมสวยอยู่กับเซฮุนและจื่อเทา 3 แม่ลูก ส่วนคิมจงอินนะหรอ เหอะ
โดนใช้มาซักผ้าไงละ =__=
ไอ้ตุ๊กตาแพนด้าหน้าหมาของเทาเทายังมาทำตาแบ๊วใส่อีก อุตส่าห์ซักนะ นี่แหนะ เอาไม้หนีขาห้อยหัวแม่งง~
นี่อีกตัวจับคิตตี้ห้อยหัวตามแพนด้าไป
"เรียบร้อย คึคึ" จงอินยิ้มภูมิใจกับผลงานก่อนจะเตรียมเก็บกะละมังเข้าบ้าน
เขาจะได้ไปพักซักที ฮ๊าา~ > <
ก๊อกๆๆๆ~
"จงอินนน!! ไปดูสิใครมา!"
"=___=" เสียงของคุณนายที่ตะโกนสั่งมาทำเอาจงอินที่กำลังจะขึ้นบันไดไปงีบหลับกอดหมอนกับตุ๊กตาหมีเน่าของตัวเองจบสิ้นทันที
"คร้าบๆ มาแล้ว~"
"ไง จงอิน!"
"อ้าวพี่ชานยอล?" จงอินเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อคนที่มาเคาะประตูไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่ชายคนสนิทนี่เอง
"มีอะไรหรอครับ?"
"อ่อ คืนนี้มีงานเลี้ยงฉลองขององค์ชายอี้ฟานนะสิ พระราชาเลยให้พี่มาแจกจดหมายเชิญ"
"อ้อ~ เหวออ" จงอินรับจดหมายสีขาวที่มีตราประทับสีแดงสวยเป็นรูปมังกรพลางพยักหน้างึกงักเบาๆ ก่อนที่จะโดนแรงมหาศาลจากทางด้านหลังเบียดจนตัวเองล้มไปกองแหมะที่พื้น
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ... จงอินผิดอะไรก็ไม่รู้ อยากจะลองถามคุณนายลู่ดู ว่าจงอินนั้นทำผิดอะไรร~
ตอบบบบ !
"อุ้ย! คุณชานยอล จดหมายงานเลี้ยงของดิฉันใช่มั้ยค่ะ?" คุณนายลู่ยิ้มหวานให้ชานยอลพลางฉวยหยิบจดหมายซองสีขาวที่หล่นอยู่ข้างๆจงอินขึ้นมา
"ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันกับลูกๆจะไปงานเลี้ยงแน่ๆ"
"อ่า ครับ มาให้ได้นะครับ" ชานยอลยิ้มแหยๆก่อนจะชำเลืองมองจงอินที่เบะปากลุกยืนลูบเอวตัวเองป้อยๆ
"จงอิน! มาให้ได้นะมีไก่ทอดด้วย พี่จะรอนะ!"
"อ่า ครับๆ"
"คุณชานยอลต้องแจกซองอีกเยอะไม่ใช่หรอค่ะ? รีบไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ บ้ายบาย~" คุณนายลู่เอ่ยปากไล่ก่อนจะปิดประตูปึงใส่หน้าชานยอลอย่างไม่ใยดี
"มามี๊มีอะไรหรอค่ะ?" จื่อเทาที่เดินดุ๊กดิกมากอดแขนคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน
"เอ๊ะ! นี่มันจดหมายจากปราสาทนี่มามี๊!?"
"ใช่แล้วค่ะเทาเทา คืนนี้มีงานเลี้ยงขององค์ชายอี้ฟานไงค่ะ"
"อะไรนะคุณแม่ขา!? องค์ชายอี้ฟานหรอ!!?" เซฮุนที่กำลังมาร์คหน้าอยู่ได้ยินชื่อองค์ชายรัชทายาทของพระราชาถึงกับรีบวิ่งปรี่มาทั้งๆที่มาร์คเขียวๆได้แค่ครึ่งหน้า
"คุณแม่ขาต้องพาฮุนไปทำผม ซื้อชุดสวยๆเลยนะค่ะ!"
"ใช่ ของเทาเทาด้วยนะมามี๊"
"ได้ค่ะ คุณแม่ขาจะให้คุณลูกขาทั้ง 2 คน สวยที่สุดในงานเลย"
จงอินมองภาพ 3 แม่ลูกที่ดีด๊ากันอย่างมีความสุข มโนเพ้อถึงองค์ชายอี้ฟานกันตาปริบๆ
"จงอิน แกต้องอยู่เฝ้าบ้านนะรู้มั้ย!?" คุณนายลู่หันมาสั่งเสียงแข็งใส่จงอิน
"อ..เอ๊ะ แต่ว่าพี่ชานยอลเขา...."
"คุณแม่ขาจะพามันไปด้วยหรอ ฮุนไม่เอานะ อายเค้าดำก็ดำ"
นับ 1 ถึง 10 ไว้ในใจนะจงอิน นายต้องอดทน ฮึ้บบ
"ไม่หรอกค่ะ แต่เดี๋ยวคุณแม่ขาจะดูโหดร้ายไปที่ไม่ยอมให้คนใช้ไปงานเลี้ยงน่ะสิ"
"แปลว่าผมไปได้ใช่มั้ยครับ?" จงอินมองหน้าคุณนายลู่ย่างมีหวังตาเป็นประกาย
"แน่นอนจ้ะ" คุณนายลู่ยิ้มหวานให้จนจงอินเสียวสันหลังวาบ ...
"แต่หลังจากที่แกกวาดพื้น ถูบ้าน ซักผ้า ถอนหญ้าอะไรเรียบร้อยแล้วน่ะนะ"
"ฮะ ผมจะทำให้เสร็จ" จงอินเสียงใสเพราะอย่างน้อยเขาก็ยังมีหวัง จนจื่อเทากับเซฮุนอดหมั้นไส้ไม่ได้
"อุ้ยตาย! เท้าลื่น!"
"ทำไมซุ่มซ่ามงี้ละน้องฮุนนี่ แย่จัง ... จงอินเธอคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าต้องนั่งแยกเมล็ดขาวจากกองถั่วน่ะ" เซฮุนพูดพลางทำหน้าสงสารเสียใจอย่างสุดซึ้ง ซึ่งจงอินได้แต่มองกองข้าวสารที่ปนกับเมล็ดถั่วตาปริบๆ
"รีบๆทำเข้าละ งานเริ่มตอนสองทุ่มตรง ตอนนี้ก็ 5 โมงครึ่งแล้วนะ โฮะๆ"
"รีบไปซื้อชุดแต่งหน้าแล้วไปงานกันเถอะค่ะมามี๊"
"ไปกันเถอะค่ะคุณแม่ขา บรัยส์นังจงอิน~ คึคึ" เซฮุนหันมาโบกมือส่งจูบให้จงอินที่ยังคงมองตาปริบๆอยู่ ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเสียงดัง
ปึง!! ~
เวลาทุ่มกว่าๆจงอินซึ่งทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยตามคำสั่งคุณนายลู่ได้หมดทุกอย่างเว้นเสียแต่...
"เห้อ~" จงอินมองกองข้าวสารที่ปนเมล็ดถั่วด้วยสายตาเศร้าหมอง ก่อนจะนั่งลงพลางถอนหายใจยาวๆโดนไม่รู้เลยว่ามันอยู่ในสายตาคนๆหนึ่งตลอด
"ไม่ไปแล้วก็ได้ว่ะ งานเลี้ยงบ้าบอ..."
"ไม่อยากไปแล้วหรอ?"
"อยากสิ แต่กว่าจะแยกข้าวสารกับถั่วได้ก็งานเลิกพอดีอ่ะ ... เหวอ!!?"
จงอินสะดุ้งสุดตัวในเมื่อทุกคนไปงานหมดแล้วเขาคุยกับใครอยู่ล่ะ!?
พอหันไปก็เจอเด็กผู้ชายตาโตยิ้มจนปากเป็นรูปหัวใจมาให้อย่างเป็นมิตร
"ค..คุณ??"
"เราเป็นนางฟ้าชื่อดีโอ เราเห็นความดีของเจ้าเพราะงั้นเราจะช่วยเจ้าเอง" นางฟ้าดีโอพูดพลางยิ้มมาให้
"ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ไปแต่ขอตัวนางฟ้าแทนได้มั้ยครับ"
"ตลก ... ฉันเป็นเพื่อนเล่นหรอ "
"..." ทำไมนางฟ้าโหดอึนใส่เขาจังว่ะ จงอินอยากจะคราย ????
"เรื่องแยกข้าวสารกับเมล็ดถั่วเราจะให้นกน้อยของเรามาช่วยเอง เจ้าน่ะไปหาฟักทองกับสัตว์อีก 3 ตัวให้เราซิ ตัวอะไรก็ได้"
จงอินพยักหน้ารับนางฟ้าดีโอเบาๆก่อนจะไปหยิบฟักทองตรงแปลงผักสวนครัวหลังบ้านมาวางให้แล้วเดินไปริมรั้วข้างบ้านที่เขาแอบเลี้ยงลูกหมาไว้
"มงกูอ่า จังกู จังอา เด็กๆมาหาพ่อเร็ว" พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ลูกหมา 3 ตัวก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกมาหาคนเป็นพ่อทันที
"ดีมาก เอาละถอยไปยืนห่างๆหน่อย ระวังนะ" ดีโอโบกไม้คทาไล่ให้จงอินยืนห่างๆฟักทองกับลูกสุนัข 3 ตัวที่จัดแจงวางไว้
'โอออ~ โอโฮรัท แก๊ปซองง is not my stlye เย่เฮท!'
ร่ายจบก็มีแสงสีขาวจากคทาพุ่งใส่ฟักทองกับลูกหมาจนควันขึ้นโขมงทำให้จงอินมองไม่ชัดนัก แต่พอควันเริ่มจางก็ปรากฏให้เห็นรถฟักทองที่มีม้า 3 ตัวพร้อมสารถี
"เอาละ คราวนี้ก็ตาเจ้า" ดีโอพูดพลางชี้ไม้คทามาทางจงอิน
"ผม??" จงอินชี้หน้าตัวเองงงๆก่อนที่นางฟ้าดีโอจะร่ายคาถาใส่อย่างไม่ทันทตั้งตัว
"เรียบร้อย ทีนี้เจ้าก็ไปงานได้แล้ว" นางฟ้าดีโอยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงานของตัวเอง
จงอินที่โดนเสกจากชายให้กลายเป็นหญิงสาวชวมชุดกระโปรงติดระบายน่ารักสวยงามขนาดที่นางฟ้าดีโอคิดว่าใครเห็นคงต้องมองเป็นตาเดียวแน่ๆ
"ท.. ทำไม ทำไมผมกายเป็นงี้อ่ะ??"
"อย่าพูดมากหน่า เจ้ารีบไปงานได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันเอา เวทย์จะคลายตอนเที่ยงคืนเจ้าต้องรีบกลับมานะ!" นางฟ้าดีโอกำชับก่อนจะผลักจงอินเข้าไปในรถม้าทันที ทางด้านปราสาทที่ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาในงาน องค์ชายอี้ฟานซึ่งอยู่ในห้องบรรทมมองเหล่าผู้คนที่เข้ามาจากทางหน้าต่างเงียบๆ
"องค์ชาย อีก 5 นาทีท่านต้องเตรียมเสด็จแล้วนะพะยะคะ"
"รู้แล้ว ชานยอลเจ้าไปก่อนเลยเดี๋ยวเราตามไป" คริสหันไปมองทหารองค์รักษ์คนสนิทก่อนจะหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
ภายในงานทุกคนเริ่มตื่นเต้นกับการรอคอยองค์ชายอี้ฟานเสด็จก่อนที่เพลงโหมโรงจะถูกบรรเลงขึ้นพร้อมกับองค์ชายที่เดินลงบันไดมาอย่างสง่างาม
"ไม่ ไม่ไหวแล้ว กรี๊ด เทาขอยาดมหน่อย!"เซฮุนที่ยืนรออยู่กับเทาและคุณนายลู่ถึงกับมือสั่นทันที
"อ่ะ! เอาไป มามี๊เทาเทาสวยยังค่ะ?" ใช่... ฟังไม่ผิดหรอก ก็ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณนายลู่คืนนี้แต่งหญิงจัดเต็มมาเลยน่ะสิ
"ถวายบังคมเพคะองค์ชาย" เซฮุนโค้งให้องค์ชายอี้ฟานที่เดินลงมาทักทายแขกเรื่อยๆจนมาถึงเขา
"ถ้าไม่รังเกียจ องค์ชายสนพระทัยเต้นกับหม่อมฉันซักเพลงได้มั้ยเพคะ?" จื่อเทาที่เห็นเซฮุนออกตัวก็รีบออกแรงตามไปติดๆ
"ขอบใจ แต่เราขอผ่านดีกว่า"อี้ฟานพูดพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแทบทำเอาจื่อเทากับเซฮุนละลายคางานอยู่แบบนั้น
ในขณะนั้นเองก็มีร่างบางของหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่เดินเข้างานมาเงอะๆงะๆทำเอาทุกคนในงานต่างหันไปมองเป็นจุดเดียวกันทันทีนอกจากผิวสีน้ำผึ้งที่ต่างจากหญิงสาวคนอื่นบวกชุดกระโปรงสีขาวสวยทำให้องค์ชายอี้ฟานมองไม่วางตาแถมเผลอเดินเข้าไปหาอีก
"คุณแม่ขา!นั่นมันนังจงอินนี่!"
"ตาฝาดหรือเปล่าค่ะฮุน อาจจะแค่คนหน้าคล้ายนะคะ"
"แต่ดูมันสิ องค์ชายเดินไปหามันอ่ะมามี๊!"
"สวัสดีสาวน้อยเจ้าสวยมากเลยรู้ไหม"
"อะ!? ผมเอ้ย! หม่อมฉันหรอ อ่า ขอบพระทัยเพคะ..."
"อืม สีผิวเจ้าเหมือนน้ำผึ้ง?"
"แฮะ... ตามนั้นเพคะองค์ชาย" จงอินเกาแก้มเขินหลังจากเหยียบเข้างานมาไม่ถึง 10 นาทีก็เจอองค์ชายมายืนหล่อตัวเป็นๆอยู่ข้างหน้า
"ให้เกียรติเต้นรำกับเราหน่อยได้ไหม?" คริสพูดพลางโค้งให้จงอินที่ยืนทำท่าลนลานเหมือนไม่รู้ว่าควรทำไงดี
อ่า... น่ารักซะจริง
"ไม่ ไม่ๆๆ อ่า หม่อมฉันต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติมากเพคะ" จงอินยิ้มแหยๆก่อนจะโดนมือหนาขององค์ชายอี้ฟานจับมือของตนให้ไปวางบนบ่าข้างนึงส่วนอีกข้างก็ถูกจับเอาไว้
"เจ้าหน้าแดงๆนะ ไม่สบายหรือ?"
"หม่อมฉันส..สบายดีเพคะ"
"เจ้าอยู่ในเมืองนี้หรอ?"
"เพค่ะ หม่อมฉันอยู่กับแม่แล้วก็พี่น้องอีก 2 คน" จงอินยิ้มตอบแหยๆไป
ทั้งคู่เต้นรำไปคุยไปเรื่อยๆจนลืมเวลา
แก๊ง แก๊ง แก๊งง~ พอดีกับที่ระฆังนาฬิกาตีบอกเวลาเมื่อถึงเที่ยงคืนแล้ว
"อ้ะ! องค์ชายได้เวลาที่หม่อมฉันต้องกลับแล้ว ม..หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ" จงอินกลอกตาไปมาก่อนจะสะบัดตัวออกจากองค์ชายอี้ฟานแล้ววิ่งปรี่ออกจากห้องโถงไป
"เดี๋ยว!! เรายังไม่รู้ชื่อเจ้าเลยนะ!! เฮ้!!!" องค์ชายที่รีบวิ่งตามออกไป แต่กลับไม่เจอใครแล้วนอกจากรองเท้าแก้วสีใสที่หล่นไว้ตรงขั้นบันได ...
วันถัดมาองค์ชายอี้ฟานก็ได้ไปประกาศหาเจ้าของรองเท้าแก้วด้วยตนเองโดยมีชานยอลตามมาด้วยกัน
ก๊อก ก๊อก~
"อะไรใครมาแต่เช้าเนี่ย วุ้ย" คุณนายลู่ที่เพิ่งตื่นมาทำผมเดินหงุดหงิดออกไปเปิดประตูก่อนจะแทบลืมหายใจ
"องค์ชายอี้ฟาน!!?"
"อะไรนะคุณแม่ขา!/อะไรนะมามี๊!"
คริสเลิกคิ้วมอง 3 แม่ลูกนิ่งๆก่อนทำท่าจะเดินออกไปเพราะมีแต่ผู้ชาย ซึ่งไม่น่าใส่รองเท้าแก้วคู่นี้ได้
"เดี๋ยวเพคะ ไม่ให้หม่อมฉันลองหน่อยหรอ?" เซฮุนพูดขึ้น
"อ่า...เอาสิ เจ้าลองใส่ดู" องค์ชายทรงไม่ได้คิดอะไรมากนักเลยปล่อยให้จื่อเทากับเซฮุนลองใส่ลองเท้าแก้วกันไปโดยมีคุณนายลู่กับชานยอลมองตาม
ยัดแล้วยัดอีก.. ไอ้เท้าไม่รักดี! เซฮุนกับจื่อเทาละอยากตัดทิ้งเหลือเกิน!
"อ่อ คุณนายครับ วันนี้จงอินไม่อยู่หรอ?" ชานยอลกระซิบถาม คุณนายลู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่คำว่ากระซิบของชานยอลองค์ชายอี้ฟานดันได้ยินน่ะสิ
"ยังมีคนอีกหรอ?"
"เพคะ เป็นเด็กทำงานบ้านเององค์ชายอย่าได้สนพระทัยไปเลย" คุณนายลู่รีบตอบทันควันโดยไม่ลืมหันไปจิกตาใส่ชานยอลที่ยืนข้างๆ
"ไปเรียกตัวเขามา"
"แต่ว่า..." คุณนายลู่ถึงกับเงียบเมื่อโดนสายตานิ่งเรียบขององค์ชายอี้ฟานมองมาเลยต้องจำใจเรียกอย่างช่วยไม่ได้
"จงอิน! จงอินมานี่ซิ!!"
"ครับบ!"
จงอินขานรับก่อนที่จะเดินก้มเช็ดหน้ามาทำให้ไม่ได้มองว่ามีใครอยู่บ้าง ...
"อ้าว? พี่ชานยอล! อ..องค์ชาย!?" จงอินเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นผู้ที่มาเยือน
"เจ้าลองใส่รองเท้าสิ"
"ม..ไม่ มันไม่ใช่ของหม่อมฉันหรอกองคืมชาย ..." จงอินพูดแต่องค์ชายอี้ฟานไม่ได้สนใจกลับย่อตัวนั่งคุกเข่าพลางลองใส่รองเท้าแก้วให้จงอิน
แต่ทว่า... จงอินก็ใส่ไม่ได้เหมือนกัน
"..."
"..." จงอินเองก็ได้แต่กลอกตาไปมา ก็คืนนั้นมันร่างสาวนี่หว่า ขนาดเท้ามันจะเท่ากันได้ไง
"หม่อมฉันบอกแล้ว ..."
แต่ทว่าตอนนั้นเอง
"บ๊อก บ๊อก~"
"กรี๊ดด หมาสกปรก คุณแม่ขา!?"
"มงกู! เห้ย ออกมาทำไมเนี่ยฉันบอกให้รอไง" จงอินเบิกตาโตก่อนจะเข้าไปอุ้มลูกหมาสีน้ำตาลก่อนที่มันจะโดนเซฮุนเหยียบไส้แตก
"เดี๋ยว เจ้าหมามันคาบอะไรมาด้วยแหนะ" องค์ชายอี้ฟานพูดพลางเดินไปหยิบสิ่งๆนั้นขึ้นมาซึ่งก็คือรองเท้าแก้วอีกข้างที่หายไปนั่นเอง
"แล้วแบบนี้เจ้าว่าไงละ หืม?" องค์ชายอี้ฟานชูรองเท้าแก้วตรงหน้าจงอินพลางยิ้มเล่ห์มาให้
"ค..คือ แต่ว่า แล้ว... แล้วองค์ชายจะทำอย่างไรต่อละถ้ารองเท้าคู่นี้คือของหม่อมฉัน"
"เราจะแต่งงานกับเจ้า แต่งตัวเจ้าเป็นชายาของเรา"
"ห้ะ!!!?" ทุกคนต่างร้องเสียงหลงพร้อมกันเว้นแต่เจ้าชายอี้ฟานที่ยิ้มไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"แต่หม่อมฉันเป็นชาย ท่านแน่ใจหรอว่าหม่อมฉันเป็นเจ้าของรองเท้าจริงๆนั่นมันของ ผู้หญิงนะพะยะคะ... "
"เจ้าโกหกเราไม่ได้หรอก เจ้าซื่อซะขนาดนี้"
"แต่... เหวอ~" จงอินที่กำลังจะแย้งต่อก็โดนอุ้มท่าเจ้าสาวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เผลอคว้าโอบรอบคอองค์ชายอี้ฟานอย่างไม่ตั้งใจ
"อ้อ ชานยอล เจ้าพา 3 คนนั้นมาด้วย"
"หมายถึงพวกหม่อมฉันหรอค่ะ!?" จื่อเทารีบทำตาวาวทันทีก่อนที่อี้ฟานจะส่ายหัวเบาๆ
"ไม่ เราหมายถึง 3 คนนี่ ชานยอลเจ้าอุ้มไปด้วยนะ" พูดพลางชี้ไปที่ลูกหมา 3 ตัวที่ออกมาวิ่งเล่นทั่วบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ชานยอลพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะอุ้มลูกหมาขึ้นมาทีละตัว
"งั้นเราขอตัว ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะครับ" และอี้ฟานก็ไม่ลืมที่จะยิ้มหล่อใส่ก่อนที่จะจับจงอินขึ้นไปนั่งม้าข้างหน้าแล้วตัวเองขึ้นไปซ้อนหลังแล้วควบกลับไปยังปราสาท
แล้วทั้งคู่ก็แต่งงานกันอย่างมีความสุข ...
"แฮปปรี้ย์ เอนดิ้ง!"
"แบค... นี่เรื่องเชี่ยไรมึงเนี่ย"จื่อเทาโวยขึ้นมา
"ซินเดอเรลล่าไง ไม่รู้จักหรอ?"
"ซินเดอเรลล่าบ้านแม่มึงอ่ะ - - "
"กูขำว่ะ โอย55555555 ถ้าเสี่ยวลู่มาอ่านนะมึง ตายๆ5555" เป็นเซฮุนที่นั่งขำอย่างเอาเป็นเอาตายข้างๆจงอิน
"เรื่องเห้มาก ไอ้สั*สสส ไหนบทมึงแบค ทำไมกูเป็นซินเดอว่ะ ไมไม่เอามึงกะไอ้ยอลล"
"ก็กูพอใจอ่ะ ไม่ชอบอ่อเสียใจนะเว้ย อุตส่าห์แต่งให้สติดีๆกัน555"
"แบค... มึงดื่มวีต้าแล้วไปนอนไป..."
ขอลงแก้ขัดไปก่อนนะค่ะ ฮืออ ยังไม่พร้อมจัดหน้าหรืออะไรเลย
เวลาไม่พอ เดี๋ยวมาแก้นะ จุ้บๆ ♥
ความคิดเห็น