คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : - - - ใ จ แ ต ก - - - : #Prologue
Prologue
เสื้อเิ้สีอ่อนอุนัเรียนายถูปลระุมสามเม็บนอออย่า้าๆ มือบายับอเสื้อให้ว้าึ้นนเห็นเนื้อเนียน่วแผ่นอ ่อนะยีผมสีน้ำาลใหู้ยุ่เล็น้อย ใ้ฟันรูริมฝีปาล่านิหน่อยเพื่อให้มันเ่อเผยอและเ้มสีึ้น สำรวใบหน้าสวยหวานอัวเอในระเรียบร้อยแล้ว็เยื้อย่าออมาาห้อน้ำที่้อนัวอยู่ในห้อนอน
ทันทีที่ออมา นัยน์าหวานหรี่มอายอีนที่อยู่ในุนัเรียนเ่นเียวับัวเอึ่ำลันั่อยู่บนเีย าเรียวสาวเ้าไปหา่อนะโอบรอบลำอร่าสูใบหน้าหล่อาทา้านหลั ริมฝีปาบาแแะแผ่วลับใบหูอร่านั้น ระิบเสียพร่าเย่าในฟัให้เ้นไม่เป็นัหวะ
“รอนานรึเปล่า?”
ลีบปาเย้ายวนบเบาๆ ลบนหูอร่าหนุ่มให้ร่าาย้อสะท้านไปทั่ว ุอ่อนอร่าายเริ่มเร็ัว มือยาวว้าับท่อนแนเรียวอนยั่วยวนเพื่อลาร่าเล็ให้มานั่อยู่บนัอัวเอ
หน้าสวยลี่รอยยิ้มหวานหย ม่านาสีน้ำาลอ่อนสบับนัยน์าสีำอร่าสู นิ้วเล็เี่ยเบาๆ บนริมฝีปาหนา แ่็โนมือที่ว้าว่าึมันลไป
“ถ้ารอนานแล้วุ้มแบบนี้็ยินีะรอ”
เสียทุ้มเปรยออมาเบาๆ พร้อมสำรวใบหน้าหมสสวย พลาเลื่อนสายา่ำลไป แทะโลมผิวายที่อวโมอย่าใให้มอ ้อนน้ำลายในอถูลืนเอือเมื่อเห็นเนื้อาวและปุ่มยอสีน้ำาลอ่อนำลัยั่วเย้า เรียวมือเลื่อนยับลาไล่แผ่วเบาบนหลัเนียน สัมผัสผ่านเนื้อผ้าลาเวียน่อนะสอเ้าไปภายใน
“ใร้อนรินะ”
มือาวล้อเ้าับ้นอแร่้าหนึ่อี้าลูบเบาๆ บนแผ่นอว้า สะิหยอเย้าให้ยิ่เิอารม์วาบหวาม อะไรบาอย่าในายอร่าสูำลัลุัน
“นายำลัทำให้ันอใไม่ไหว”
“อไม่ไหว็ไม่เห็น้ออเลย”
เสียหวานระเส่าบอ้วยรอยยิ้มเิวน เรียร้อให้อีนรุล้ำยิ่ว่าที่เป็นอยู่ นถูเสียหวามหวิวัูไม่ิะรอ้าเพราะำปิเสธไม่มีอยู่ในหัว ในเวลานี้เาอยาเสพวามสุาร่าายหวาน่ำนี้ให้สำลั
เรือนายที่ส่ลิ่นหอมรุ่นรูและรัวนใมอมเมาอีฝ่ายนหลใหลฝัใฝ่ในามรม์ถูผลัลนอนบนเียว้า ระนั้นมือสวย็ไม่ปลออา้นอแร่ วาู่หวานยัับ้อนัยน์าสีำลับไม่วาวาย
ใบหน้าหล่อโน้มเ้าหาหน้าเนียนสวยนปลายมูนัน เวลานี้เาไม่นึสนุอยาเี่ยมันเล่นไปมา เพราะอะไรบาอย่าำลัประทุอยู่ภายใน รอเวลาะหล่อหลอมมันเอาไว้้วยวามสุสม ภายในอสั่นระริับาระไ้แะ้อแ้มรับนายผ่อามนี้เป็นราแร เผลอิินนาารว่าะฝาร่อรอยแห่รัไว้มาแ่ไหน ่อนะยับลีบปาหนาเยื้อนลไปใล้ หวัสัมผัสส่วนนิ่มให้อิ่มหนำเริรื่นื่นหทัย ทว่ายัไม่ทันไ้ทำามใ็้อโนแรอะไรสัอย่าระาให้ัวปลิวหวืออมา
“ไอ้หน้า้าน!!”
าม้วยเสียหวีร้ออายใบหน้าน่ารัที่ะนี้บิเบี้ยวไปหม้วยวามโมโห มืออวบฟาลับหน้าอนที่นอนอยู่บนเียนหน้าสวยๆ หันไปอี้าน แล้วฟา้ำลับไปเป็นรั้ที่สอ ระบายอารม์โรธเรี้ยวที่ไ้เห็นภาพบาาแทใเ็มๆ า
“แพศยา สำส่อน มายุ่ับยูฮยอนอันทำไม!”
“อ..อมิน”
นที่โนระาระเ็นั้แ่ทีแรันัวลุึ้นาพื้นไ้็พรวพราเ้ามาหาร่าอวบที่ึ้นื่อว่านรัอัวเอ พยายามึไม่ให้ทำร้ายนัวบาไปมาว่านี้เพราะรอยแปราับนแ้มาวูน่าสสาร
“ปล่อยันนะยูฮยอน ันะบมัน”
“พอแล้ว พอแล้ว”
“ปป้อมันเหรอ ฮะ! รัมันใ่มั้ย!”
อมินิ้นรนเพื่อให้พ้นาารโนยูฮยอนล็อัวเอาไว้ น้ำา่อยๆ ไหลออาวา้าๆ เพราะนอาเห็นภาพำา ยั้อมาทนฟัว่านที่รัเป็นห่วเป็นใยไอ้นไร้ยาอายที่มาแย่ผัวาวบ้านอี!
“พอแล้วน่า” ประโยแรพูับนรัร่าอวบที่น้ำาลอ ่อนะบอนที่ัวเอเผลอใ้วยใน่วระยะสัปาห์ที่ผ่านมา “ทเฮลับไป่อนนะ”
วาที่ายแววอ่อนโยนแ่สีหน้าลำบาใเบนไปยันที่โนบถึสอรั้ ร่าบาลุึ้นาเียนอน ึเสื้อที่ยับย่นอยู่ให้สภาพีึ้น ทั้ที่ผมยัระเอะระเิ ่อนะหยุลรหน้าร่าสู ถ้อยำแผ่วออมาาปาเบาๆ
“หวัว่าไม่ไ้เอันอี”
หัวใอยูฮยอนปวแปลบึ้นมาอย่าับพลัน แ่็ไม่สามารถทำอะไรไ้เพราะว่าอมิน็ยัยืนร้อไห้อยู่รนี้
ทเฮเหลือบามอร่าอวบที่เป็นเ้าอผู้ายรหน้าอย่าแท้รินิหน่อย ่อนะเินออไปอย่า้าๆ โยมีสายาอร่าสูมอาม อมินเห็นอย่านั้น็รีบสะบััวออนหลุพ้นแล้วฟามือเ้าับหน้าอยูฮยอนเ็มแร้ายวา
“ไอ้นเลว นั่ว นอใันทำไม”
“อ..อมิน”
“ไม่้อมาพูเลย นายมันทุเรศ เราเลิัน!!”
แม้ว่าะออมาาห้อแล้วทเฮ็ยัไ้ยินเสียำบอเลินั้นอย่าัเนผ่านประูห้อที่เินามา มือบาลูบแ้มที่โนบึ่ยัปรารอยแทั้สอ้าและมีวามรู้สึา ่อนะยิ้มเบาๆ มืออี้าล้วโทรศัพท์มือถือในระเป๋าาเออมาู้อวามส่ออรายารล่าสุ
แฟนนายพาใรไม่รู้เ้าบ้าน มาูให้เห็นับา
า ผู้หวัี
าที่ยิ้มนิๆ ็ยมุมปาึ้นนเป็นรอยยิ้มร้ายา วาเป็นประายแวววาวอย่าพอใ แล้วลบ้อวามทิ้่อนะเ็บโทรศัพท์ลับืนที่เ่า
แ่โนบทีสอที แลับทำให้นรัเลิันมันุ้มะายสำหรับอีทเฮ
-------------------------------------
เปลี่ยนาแรเอร์อทเฮมั่
พระเอสุหล่อโผล่อนหน้านะะ ^^
ความคิดเห็น