ล่า! หนี! ตาย!

ลำดับตอนที่ #7 : เพื่อนหรือชีวิต??

� � � � � �บีบีหลังจากที่วิ่งหนีจนเหนื่อยหอบ ก็ตัดสินใจเข้าไปในตัวคฤหาสน์ เพราะว่าคงเป็นที่ปลอดภัยที่สุดแล้วในขณะ

นี้และเธอตั้งใจจะไปขอความช่วยเหลือจากชายชราเจ้าของคฤหาสน์ ที่เขาเคยบอกไว้ว่า

�

� � � � � �'มีอะไรก็เรียกใช้ได้นะครับ ผมจะอยู่ในห้องสุดทางเดินนั้นนะครับ...'

�

บีบีไม่รีรออะไรทั้งนั้นตัดสินใจเดินเข้าเคาะประตูห้องๆนั้นทันที แต่กลับไร้เสียงตอบกลับเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวจึงถือ

�

วิสาสะ เปิดประตูเข้าไปภายในโดยที่ไม่ได้รับการอนุญาตแต่อย่างใด ภายในเปิดห้องนอนรกๆ จนไม่อยากจะเชื่อจะมี

�

ใครอยู่ในนี้ได้

�

� � � � � �"คุณลุงขา คุณลุง..." ไม่มีเสียงใดตอบกลับ กลับพบแต่ซองจดหมายสอดอยู่ใต้ แจกันดอกไม่บนโต๊ะหัวเตียง

�

บีบีหยิบซองนั้นขึ้นมาเปิดทันที พร้อมกับอ่านข้อความในจดหมาย

�

� � � � � �'ถ้าอยากรอดก็จงทำตาม จงฆ่าทุกคนที่มากับแกให้หมด อย่างมัวเห็นแก่ความเป็นเพื่อน

� � � � � �

� � � � � �จงเห็นแก่ความอยู่รอดของตัวเธอเอง ปล่อยหรือฆ่าจงเลือกให้ดีดี�

� �

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � จาก...ผู้หวังดี '

� � � � � คำถามที่อยากที่สุดเท่าที่เคยเจอ ข้อสอบ O-net ยังไม่ยากเท่านี้เลย คำที่เดิมพันด้วยเพื่อนและชีวิต...เธอปวด

หัวไปหมด บีบีเพียงแต่เก็บแผ่นกระดาษลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที บีบีมองออกไปที่ด้าน

นอกโดยผ่านหน้าต่าง และเห็นเข้ากับฐาและเดียร์ ที่เดินอยู่ด้วยกันอย่างหวาดระแวง บีบียิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะวิ่งออก

ไปหาทั้งสองทันที เมื่อมาถึงตัวเหยื่อทั้งสองแล้ว�

� � � � � � "ฐา! เดียร์!" บีบีร้องทัก ฐาและเดียร์สะดุ้งไปเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าคือบีบี จึงพอโลงอกไปได้...แต่ก็ไม่เสมอ

ไปหรอก...
� �
� � � � � � "แกเองหรอบีนึกว่าไอ้โรคจิตนั้น" เดียร์ทักกลับมีแต่ฐาที่เงียบไม่คุยกับใคร

� � � � � � "เค้าเป็นห่วงพวกแกจนจะเป็นบ้าตายอยู่เเล้วอ่ะ" บีบีเสริมพร้อมกับปั้นหน้าเป็นห่วงสุดๆ แต่ในใจกลับกำลัง

คิดทรยศเพื่อเอาตัวรอด

� � � � � �"เค้าว่าเราขึ้นไปบนห้องกันเถอะ มันคงปลอดภัยกว่า แถมเหมือนฝนจะ..." เดียร์ยังพูดไม่ทันขาดคำ ฝนก็เท

ลงมาอย่างหนัก ทั้งสามรีบวิ่งเข้าไปในตัวอาคาร และพากันขึ้นไปบนห้องพักทันที เมื่อถึงห้องพัก แต่ห้องที่เคยสวยงาม
�

กับเละเทะไปหมดหน้าต่างเปิดอ้าเพราะโดยลมพัด อีกทั้งฝนยังสาดเข้ามาจนเปียกไปหมด เดียร์นอนลงบนเตียงโดยไม่

สนใจความเปียกอะไรทั้งสิ้นขอให้เธอได้นอน แต่น้ำที่หยดมาจากข้างบนมันคืออะไร เธอลืมตาขึ้นมอง

� � � � � "กรี๊ดดดดดดดด" เดียร์กรีดร้องลั้นจนฐาและบีบีสะดุ้ง พร้อมกับชี้ไปบนเพดานห้อง มันคือร่างของโยคุที่ห้อย

หัวลงมาจากช่องเพดาน และเลือดสีข้นที่หยดลงมาไม่ขาดสาย...









�

บทนี้ยาวไปมั้ยนะเนี้ย คงอ่านไหวนะ อย่าลืมเม้นด้วยละ

�

�

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

�