ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 4 :: Be Family
CHAPTER 5
Z O M B I E H U N T E R
"คุณมาจากจีนหรออี้ฟาน" ซารังที่เพิ่งได้เจอกันไม่นานเพราะเจ้าตัวดันนอนตอนที่พวกเขามา
"ครับ ผมมาจากจีนและมาอยู่เกาหลีได้สักพักแล้วล่ะ" ร่างสูงตอบแล้วยิ้มบางๆให้ ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงคงไม่มีใครตื่นเร็วหรอก
"แย่เนอะ ถ้าคุณอยู่จีนอาจจะไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้" ซารังพูดแล้วลองหยิบปืนในมือใหญ่มาดู
"ไม่หรอก ตอนนี้ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วนะว่าที่จีนจะเป็นแบบนี้รึเปล่า...คุณยิงปืนเป็นมั้ย" ร่างสูงถาม ซารังได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบกลับ
"ฉันรู้วิธียิงนะ" เธอพูดอย่างอวดๆ
"เดี๋ยวนี้ ผู้หญิงเขายิงปืนเล่นแทนการนั่งแต่งเล็บแล้วหรอครับ" อี้ฟานพูดติดตลก
"คุณก็พูดไป ที่บอกว่าฉันรู้วิธีน่ะฉันรู้แค่ในทางทฤษฎี ฉันรู้ว่ามันต้องจับอย่างนี้ ต้องเหนี่ยวไก และลั่นไก ฉันรู้วิธีแต่ไม่เคยได้ยิงจริงๆสักครั้ง" ร่างนั้นพูดเจี่อยแจ้ว
"ไว้ว่างๆผมจะสอน"
"อ่าว ตอนนี้คุณติดงานหรอ แปดโมงต้องออกไปทำงานรึเปล่า แล้วจะทานกาแฟมั้ยฉันจะได้ไปชงให้" ซารังทำเป็นวุ่นวาย แล้วหัวเราะตามมา
"คุณเป็นคนตลกนะ" อี้ฟานหัวเราะร่วน ยังมีคนที่ยังสดใสได้ทั้งๆที่ทุกอย่างเป็นอย่างนี้อยู่อีกหรอ...
"ดีใจที่คุณหัวเราะนะ" ซารังยกยิ้ม
"ตื่นกันแต่เช้าเลยนะคะ" เด็กน้อยซังอาเดินลงบันไดมาทีล่ะขั้น
"หนูก็เร็วจ่ะ แล้วคนอื่นๆล่ะ" ซารังถาม
"เมื่อกี้หนูเดินผ่านคุณ...เอ่อเขาชื่ออะไรนะ ที่เพิ่งฟื้นเมื่อคืน..." เด็กน้อยขมวดคิ้วแน่น
"เออว่ะ เพิ่งสังเกตุป้านั่นตื่นแล้วหรอ" ซารังหน้าเหลอหลาแล้วมองไปที่ต้นเสาที่ร่างนั้นเคยอยู่
"ฉันชื่อฮันบยอลค่ะ คิม ฮันบยอล" ร่างของหญิงวัยน่าจะครึ่งห้าสิบ แต่หน้าตาไม่ได้แก่ไปตามวัยเลยพูดแล้วเดินกระเผลกลงบันไดมา ซารังได้แต่ภาวนาให้เธอไม่ได้ยินสรรพนามที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้
"พวกคุณหิวมั้ย" ฮันบยอลถาม
"หนูหิวคะ" ซังอายกมือแล้วพูด เรียกรอยยิ้มจากทั้งสามได้ เธอเป็นคนสดใส แต่ไม่ใช่คนไร้เดียงสาจนอ่อนต่อโลก เป็นคนมีไหวพริบดีทีเดียว
ฮันบยอลเดินเข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็น ตอนนี้ไฟฟ้าทุกอย่างถูกตัดไฟโดยเรียบร้อย ตู้เย็นเลยกลายเป็นตู้เก็บของไปโดยปริยาย
"แทบไม่มีอะไรเลย มีไข่แค่ 4 ฟองกับข้าวอีกพอสมควร พวกเรามีกัน 6 คนใช่มั้ย?" ฮันบยอลเงยหน้าจากตู้เย็นถาม
"ไม่ใช่ค่ะ 8 คนๆ" ซังอานับนิ้วแล้วบอกไป
"เอาไงดีล่ะ" ฮันบยอลพึมพำ มีไข่สี่ฟองแต่มีคนแปดคน กินยังไงก็ไม่อิ่มให้กินข้าวเปล่าไปก็ได้ แต่คงจะตายเพราะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ
"ถ้าไม่พอจริงๆหนูไม่กินก็ได้ค่ะ" ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงคิดว่าเด็กตรงหน้านี้ต้องพูดประชดเพราะน้อยใจอยู่แน่ๆ แต่ใบหน้าของเด็กน้อยกลับยิ้มอย่างสดใส
"ทำไมถึงไม่กินเองล่ะคะ" ฮันบยอลปิดตู้เย็นแล้วเดินมาถาม
"ก็หนูไม่ได้ทำอะไรเลย พี่ๆเขาออกไปข้างนอกเกือบทุกวัน เหนื่อยก็เหนื่อย ให้หนูมากินอิ่มดีอยู่ดีทั้งๆที่พี่ๆเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลย มันจะเอาเปรียบมั้ยคะ" เสียงเล็กๆของเด็กน้อยพูด มือเรียวของฮันบยอลลูบผมนิ่มสีดำอย่างนึกเอ็นดู
"หนูลองไปถามพี่ๆเขาดูนะ ว่าจะเอายังไงตอนนี้น่าจะตื่นกันทุกคนแล้วล่ะ" ฮันบยอลบอก ทำให้เด็กน้อยพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องครัวไป
"พี่ๆคะ น้าฮันบยอลให้มาถามว่าจะเอายังไงคะ มีไข่อยู่แค่สี่ฟองแต่เรามีกันแปดคน มันไม่พอ" ซังอาถาม ตอนนี้ลงมาข้างล่าง สี่ ห้า หกคน เจ็ดคนก็น้าฮันบยอล แล้วคนที่แปดล่ะ? เด็กน้อยคิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
"ในตู้เก็บของมีคอนเฟรกกับนม" ฮาชอนพูดขึ้น
"ให้ชาลีกินนมได้มั้ยค่ะ หนูกลัวมันจะหิว" เด็กน้อยเอ่ยถาม
"ได้สิค่ะ" ซารังตอบสั้นๆ ก่อนจะมองไปที่คนที่เหลือว่าจะกินอะไร
"งั้นฉันกินคอนเฟรกๆ" แอรินยกมือ
"ผมว่าฮันบยอลที่เพิ่งฟื้นควรกินข้าวนะ" เซฮุนบอก
"ใช่ๆฉันเห็นด้วย ซังอาด้วยเดี๋ยวจะป่วยเอา" ฮเยรินบอก
"ผมขอคอนเฟรกล่ะกัน" อี้ฟานบอก
"ฮุน มึงแดกข้าวไป มึงแพ้แป้งในคอนเฟรกกูจำได้" ซารังพูดแล้วชี้หน้าเพื่อนหนุ่ม
"เออๆ มึงก็แดกคอนเฟรกไปเพราะมึงไม่กินไข่แดง"เซฮุนบอก
"เอ้าเหลือสองคนจะกินอะไร" แอรินถาม
"ฉันยังไงก็ได้ แล้วแต่พี่สาวเธอแหละว่าจะกินอะไร" ฮาชอนพูด
.
.
.
.
ในมื้อเช้าวันนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรเลย จนอาหารมื้อนี้ทำให้อยากจะอ้วกออกมาเพราะความอึดอัด แต่ยังไงก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา ซาซึมที่ทานหมดคนแรกก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
เวลาผ่านไปคนที่นั่งเหลืออยู่คือเซฮุนและฮเยริน ที่ยังคงเขี้ยข้าวในจานอย่างหน่ายๆ และก็เป็นฮเยรินที่ทนไม่ไหวกับความน่าอึดอัดนี้ รีบตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปากแล้วเดินเข้าครัวไป วางจานลงบนซิงค์ล้างจานแล้วเดินออกไปพลางคิดเรื่องหนึ่งในหัว บางทีการที่เรารวมกันแบบนี้ มันจะเป็นไปได้มั้ยถ้าในวันข้างหน้าพวกเราจะกลายเป็น...ครอบครัว
TBC
TALK :: จบไปอีกตอน
จบสวยมากค่ะ สรุปของบทนี้
คือ ไข่ และ คอนเฟรกค่ะ555
อย่าลืมเม้นกันด้วยน้า ติดแท็ก
#ฟิคฮันเตอร์ ได้นะค่ะ❤️
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น