ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 :: Stair
CHAPTER 4
Z O M B I E H U N T E R
รถเก๋งคันสีเทา ค่อยๆ ชะลอความเร็วลงตรงหน้าบ้านหลังสีขาวสะอาดตา ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มือใหญ่เอื้อมไปสะกิดไหล่คนที่หลับสนิท อยู่บนเบาะข้างคนขับ เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนจะมองไปรอบๆ อย่างสงสัย หันไปมองร่างสูงอย่างงงๆ
"ตอนแรกผมกะจะพามาพักที่บ้านผมก่อน แต่ไปอีกทีก็โดนถล่มซะแล้ว ผมเลยพามาทีนี้แทน" อี้ฟานไขข้อสงสัยให้อีกคน ก่อนจะปลดเข็มขัดออก แอรินพยักหน้าน้อยๆ มองไปนอกรถอีกครั้ง สำรวจว่าปลอดภัยพอที่จะลงไป
"ไปเถอะ" หันไปบอกอีกสองคนเบาะหลัง ก่อนจะลงจากรถไป ยกหน้าที่ขนของให้คนตัวสูงแทน ประตูบ้านเปิดออกพร้อมกับร่างบางสอดตัวเข้ามาภายในบ้าน พร้อมดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆ
"เฮ้ย" เสียงห้าวอุทานออกมา เพราะเห็นใครบางคนถูกมัดอยู่กับเสา ลมหายใจรวยรินจนน่าหวั่นใจ ที่ต้นแขนและขามีผ้าพันแผลพันอยู่
"ฮาชอนๆ" แอรินร้องเรียกอีกคน ก่อนจะชี้ไปที่บุคคลที่สลบอยู่
"ใคร?" ร่างเล็กเลิกคิ้วถาม ได้อีกคนส่ายหน้าเป็นคำตอบ ฮาชอนค่อยเดินไปหาหญิงสาว และเริ่มสำรวจร่างกายอีกคน นิ้วเรียวอังปลายจมูกอีกคน เพื่อให้เเน่ใจว่าเธอยังหายใจอยู่
"เธอยังไม่ตาย" ร่างเล็กพูด ก่อนจะเกิดเสียงบางอย่างจากด้านบน ฮเยรินและอี้ฟานที่เพิ่งเข้ามาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ฮเยรินวางของในมือ ก่อนจะเดินมาผลักหลังน้องสาวเบาๆ เป็นเชิงให้ขึ้นไปดู ร่างบางชักสีหน้าก่อนจะยอมเดินขึ้นไป เสียงกุกกักนั้นยังคงอยู่เรื่อยๆ เหมือนคนกำลังรื้อของ
ขาเรียวค่อยๆ เหยียบไปตามขั้นบันได ด้วยใจที่เต้นด้วยความกลัว เสียงที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นพวกมันก็ได้ จนกระทั้งเกือบถึงชั้นลอย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีใครบางคน วิ่งลงมาปะทะกันพอดี จนร่างบางเซตกลงจากขั้นบันไดลงมาบนพื้น แอรินอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บจากการกระแทกกับพื้นอย่างจัง จนคนเป็นพี่รีบวิ่งมาดู ส่วนคนบนบันไดก็ยืนนิ่งพิจารณาผู้บุกรุก ไม่สนใจคนที่ร้องโอดครวญจากการกระทำของตัวเอง
"พวกคุณเข้ามาได้ยังไง แล้ว...มีใครโดนกัดรึป่าว" เสียงหวานเอ่ยขึ้น มองไปที่ร่างสูงที่ยืนหอบของอย่างคาดคั้นคำตอบ
"ไม่มี.." อี้ฟานที่ตอบ หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินลงมาช่วยพยุงคนที่เพิ่งตกลงไป เธอไม่ได้ใจแคบถึงขนาดไล่พวกเขาออกไปจากบ้านขนาดนั้น ดูแล้วพวกเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่มันก็ไม่ได้น่าไว้ใจเสมอไปหรอก จริงมั้ย?
"ถ้าฉันเดาไม่ผิด พวกคุณคงกำลังหาที่พัก" เธอบอก ก่อนเดินไปดูคนที่ถูกมัดอยู่
"ผมไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้มีคนอยู่" เป็นอี้ฟานที่พูดขึ้น เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันกลับมาตอบ
"ไม่เป็นไร บ้านหลังนี้มีห้องตั้งเยอะแยะ"
"เกิดไรขึ้นว่ะ กูกำลังจะนอน...." เสียงทุ้มดังมาจากด้านบน พร้อมร่างสูงโปร่งจะเดินขยี้หัวลงมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นคนแปลกหน้าอยู่ในบ้าน และเลิกคิ้วถามชเวซาซึมที่ดูแผลให้อีกคนอยู่
"ผู้รอดชีวิตนะ" ซาซึมตอบ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อ
โอเซฮุน แอบดีใจเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่ายังมีคนเป็นๆ หลงเหลืออยู่บ้าง ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั้นที่ขั้นบันได
"ผมโอเซฮุน มีผู้หญิงอีกคน อ่า เธอคงหลับไปเเล้วชื่อ คิมซารัง" เซฮุนทำหน้าตาย แนะนำตัวโดยที่ไม่มีใครถาม ซาซึมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะบอกชื่อของตัวเอง
"ฉัน ชเวซาซึม...ช่วยบอกชื่อพวกคุณด้วย"
"ลีแอริน" แอรินที่นั่งอยู่บนโซฟาบอกก่อนจะซี๊ดปากเมื่อฮเยริน ยกข้อเท้าที่ช้ำขึ้นดู
"ผมอู๋อี้ฟาน" อี้ฟานพูด
"ปาร์คฮาชอน แล้วก็นั้น ลีฮเยริน" ร่างเล็กตอบแทนคนที่ง่วนกับการดูบาดแผลของน้องสาว ทั้งสองพยักหน้ารับรู้ ความเงียบค่อยๆโรยตัว ไม่มีใครอยากสานต่อบทสนทนา ต่างคนต่างกำลังคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น จมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง
"เอ่อ..พวกคนสองคนเป็นพี่น้องกันหรอ" เป็นซาซึมที่ทำลายความเงียบ แอรินและฮเยรินพยักหน้าพร้อมกัน
"มีกันแค่สองพี่น้องหรอ" ซาซึมยังคงพูดต่อ คำถามที่ทำเอาฮเยรินหน้าหม่นลงทันทีที่ได้ยิน
"ป่าว มีแม่ด้วย เเต่เขาไม่อยู่แล้วหล่ะ" ร่างบางตอบ ทำเอาซาซึมแทบอยากจะตบปากตัวเองที่พูดอะไรไม่คิด แอรินค่อยหลับตาลง เพื่อกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาเมื่อนึกถึงคนสำคัญที่สุดในชีวิต เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกได้ดีว่าเธอหลับไปแล้ว
"อื้อ..." เสียงครางดังขึ้น ต้นเสียงคือคนที่สลบมาเกื่อบหนึ่งวันเต็ม เธอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนเปลือกตาสีมุกจะเปิดขึ้น มองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่ร่างสูงโปร่ง ที่เธอใจได้ว่า เป็นปามีดให้เธอ จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"ฟื้นเเล้วหรอคุณหมอ" เซฮุนพูด ก่อนจะเดินไปนั่งยองๆ ลงตรงหน้าหญิงสาว
"คุณเป็นใคร" เธอถามก่อนจะพยายามดึงข้อมือที่ถูกมัดไว้อย่างเเน่นหนา
"ตอบผมก่อน แผลคุณไปโดนอะไรมา" เซฮุนพูดเบาๆ เพราะกลัวจะทำให้ใครสักคนตื่น เพราะตอนนี้ทุกคนหลับกันหมดแล้ว
"ลื่นล้มตอนกำลังหนี สาบานได้เลยว่าไม่ได้โดนกัด" หญิงสาวบอกตามความจริง เธอเสียหลักล้มลงตอนกำลังหนีพวกมัน ในโรงพยาบาล แต่ก็หนีรอดมาได้
"โอเค เอาเป็นว่าผมก็ขอโทษแล้วกันที่เผลอปามีดใส่คุณ" เซฮุนพูด พร้อมกับค่อยๆ แกะเชือกให้เธอ ดวงตาคมเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่เสื้อกราวสีขาว
'คิม ฮันบยอล'
....ZOMBIE HUNTER....
"ไอ้ฮุนนนนนนน...อื้อๆ" ราวกับเสียงนาฬิกาปลุกยามเช้า ซารังเรียกเพื่อนหนุ่มเสียงดัง แต่ก็โดนมือใหญ่ปิดปากไว้ก่อน
"ชู่ว..มึงจะแหกปากทำไม เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาหรอก" เซฮุนปรามเพื่อนก่อนจะปล่อยมืออกจากปากอีกคน พร้อมกับร่างเพรียวหันมามองเพื่อนหนุ่มอย่างจับผิด
"นี้กูนอนไปไม่กี่ชั่วโมง มึงพาใครเข้ามานักเนี้ย" ซารังพูดพร้อมชี้ไปที่บุคคลที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา
"กูไม่ได้พามา เขามากันเองเว่ย!" เซฮุนพูดก่อนจะขยี้ผมสีน้ำตาลจนยุ่ง และเดินไปหาอะไรกินในครัว
"โวยวายอะไรแต่เช้าว่ะ" น้ำเสียงงัวเงียของซาซึมดังขึ้น
"เออ มาก็ดีมาช่วยกันปลุกหน่อยดิ๊" ร่างเพรียวออกคำสั่ง จนอีกคนส่ายหน้ากับความเผด็จการของซารัง แต่ก็ยอมมาช่วยปลุกดีๆ ไล่ปลุกจนตื่นกันทุกคน ถึงได้มานั่งรวมกันในห้องนั่งเล่น แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ(?) กันอีกครั้ง ซารังไล่สำรวจแต่ละคน ก่อนจะถามขึ้น
"ฉันไว้ใจพวกคุณได้?"
"แน่นอน" ฮาชอนตอบเสียงเรียบ ติดรำคาญเล็กน้อย เพราะถูกปลุกมาแต่เช้า
"ก็ดี" ร่างเพรียวตอบสั้นๆ ใจนึงก็อยากจะไว้ใจพวกเขา แต่อีกใจกำลังต่อต้าน เพราะที่ผ่านมาคนที่ตายจากเหตุการณ์นี้ไม่ได้แค่โดยพวกกินคนกัด แต่เพราะถูกฆ่าโดยมนุษย์ด้วยกันนั้นแหละ แย่งชิงเพื่อเอาตัวรอด ก่อนหน้านี้หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล เธอย้อนกลับไปที่บ้านหลังใหญ่ที่เคยอบอุ่น เธอเห็นคนกลุ่มนึงกำลังฆ่าหนึ่งในญาติของเธอ อย่างเลือดเย็น ไม่แปลกที่ร่างเพรียวจะไม่กล้าไว้ใจใครอีก ใบหน้าสวยมองไปทางอื่นเหมื่อนไม่อยากจะพูดต่อ
"เมื่อวานเธอบอกว่าจะบอกอะไรฉันนะ" ซาซึมก็พูดขึ้น เมื่อคืนก่อนที่เธอจะหลับ ฮาชอนบอกว่าจะบอกบางอย่าง ร่างเล็กพยักหน้าก่อนจะเริ่มพูด
"ฉันแค่จะบอกว่าพวกมันจะตายเมื่อถูกทำลายที่หัว ที่หัวเท่านั้น แล้วพวกมันก็ตามเราจากเสียง เอ่อ ฉันคิดว่านะ ..."
"หมายถึงถ้าไม่ทำลายที่หัว ก็ไม่มีทางตาย?" ร่างเล็กพยักหน้า แอรินกับอี้ฟานก็เห็นด้วยจากที่คุยกันไว้ก่อนหน้าแล้ว
"พี่ค่ะ" เสียงเล็กดังขึ้นทุกคนหันตามเสียงก็พบกับเด็กน้อย ที่กำลังทำหน้างุงงง ดวงตาใสมองลอบมองคนแปลกหน้าอย่างหวาดระแวง
"พวกเขาเป็นใครค่ะ เป็นคนไม่ดีรึป่าว" พูดพร้อมเดินมาหาพี่สาว
"ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกจ่ะ" มือบางลูบกลุ่มผมนิ่มของเด็กน้อยอย่างแสนรัก ฮาชอนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าจะมีเรืองไม่ดีเกิดขึ้นที่ไม่ดีเกิดขึ้น อาจจะเป็นแค่ความรู้สึก เเต่ การคาดเดาของเธอก็ไม่เคยพลาดซะด้วยสิ...
TBC
TALK: ตอนนี้บรรยายแปลกๆ
ไงไม่รู้เนอะ ไม่ว่ากันน้า อ่านแล้วก็
ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะค่ะ
อ่านแล้วเม้นโหวตด้วยน้า
และถ้าพูดถึงฟิคเรื่องนี้ในทวิตอย่าลืม
ติดแท็ก #ฟิคฮันเตอร์ กันด้วยน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น