ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 :: Who?
CHAPTER 3
Z O M B I E H U N T E R
"ฮื่ออออออ" เสียงครางในลำคอ ของพวกมันดังขึ้นเป็นระยะ ดวงตาเรียวมองไปยังรถเก๋งที่จอดอยู่กลางถนน
"เราต้องเอารถ ไปเถอะ" แอรินหันมาบอกผู้ร่วมทางสองคน ก่อนทั้งสามจะค่อยๆ เดินอย่างเงียบที่สุดไปยังรถคันนั้น แม้ห้างจะค่อนข้างใกล้ แต่ถ้าเดิน คงอัตรายเกินไปหน่อย มือบางค่อยเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ก่อนจะหันมา ถามร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ต่อสายตรงเป็นมั้ย?" นักโทษสาวพยักหน้าน้อยๆ ร่างเล็กใช้วิธีห้อยหัวลงไป ก่อนจะบรรจงต่อสาย แต่ไม่ก็ถนัดเท่าที่ควร
"ฮื่อออออ" เสียงครางขู่ในลำคอดังขึ้นใกล้ๆ ยิ่งสร้างความประหม่าให้ฮาชอนเข้าไปอีก เท่าตัว ใบหน้าสวยชื้นเหงื่อน้อยๆ
สองพี่น้องย่อตัวลง ให้รถบังการมองเห็นของพวกมัน จนมันค่อยเดินโซเซผ่านไป ทั้งสองถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ติดแล้ว" ฮาชอนพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเบาะรถดีๆ ตามด้วยแอรินขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ และฮเยรินอยู่เบาะหลัง รถเก๋งสีเทาค่อยๆ เคลื่อนออกไปด้วยความเร็ว ตรงไปยังห้างที่อยู่ไม่ใกล้
รถค่อยชะลอความเร็วและจอดลงหน้าประตูทางเข้าห้างสรรพสินค้าที่เคยโด่งดัง ตอนนี้เต็มไปด้วยพวกกินคนเดินกันอยู่ภายใน
"เราจะไปหาเสบียงก่อนแล้วค่อยมาร้านอาวุธข้างล่าง" ฮาชอนพูด เรียกสายตาสงสัยจากคนทั้งสองได้อย่างดี
"เธอรู้ได้ยังไงว่ามีร้านขายอาวุธ ห้างทั้วไปเขาไม่ขายกันหรอก" ฮเยรินเอ่ย
"มีสิ เมื่อก่อนฉันมาซื้อบ่อยๆนะ" ร่างเล็กพูดก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
"เหอะ! ยัยเด็กนี้ อายุเท่าไหร่กัน หัดเป็นโจรตั้งแต่เด็กเลยให้ตายสิ" แอรินบ่นเบาๆ ก่อนจะลากพี่สาวลงจากรถไปด้วย
ฉึก!
ลูกธนูปักเข้ากลางขมับของตัวกินคนที่เดินเข้ามา ถ้าปาร์คฮาชอนคิดไม่ผิดคงต้องทำลายหัวของพวกมัน แอรินใช้ปืนไม่ได้ พวกมันตามเสียง ขืนยิงออกไปคงแห่กันมาทั้งห้าง มือบางยกขึ้นปิดจมูกกับกลิ่นเหม็นเน่าจากศพมากมายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื่นห้าง ทั้งสามใช้เวลาไม่นาน ก็ขึ้นมาถึง ชั้นสอง แผนกอาหารแห้งตามที่ป้ายกำกับไว้ ก้มๆเงยหาอยู่นานก็พบแต่ความว่างเปล่า มีเพียงน้ำเปล่าที่วางกระจัดกระจายอยู่ในตู้ทำความเย็นที่ถูกตัดไฟแล้ว
"ตรงนี้แทบไม่มีอะไรเหลือเลย คนอื่นคงมาเก็บกันหมดแล้ว" ฮเยรินพูด พร้อมรับกระเป๋าเป้จากน้องสาว
"ฉันว่าฉันเจอและ" เสียงของแอริน ทำให้ทั้งสองหันมา เห็นแอรินกำลังเปิดประตูอะไรสักอย่าง
"ห้องเก็บสินค้า?" ฮาชอนถาม ร่างบางพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะค่อยเอาอาหารเเห้งออกมาใส่กระเป๋าเป้าสองใบจนเต็ม
"นำไปสิ ร้านอาวุธของเธอนะ" แอรินพูด ก่อนจะเดินตามฮาชอนที่นำไปแล้ว จนมาถึงร้านอาวุธขนาดใหญ่
"พี่เก็บนี้ไว้นะ" แอรินโยนมีดสั้น ที่ใส่ปอกอย่างดีให้ฮเยริน ก่อนจะเอาอีกอันใส่กระเป๋าตัวเอง
"นี้ของเธอ" ร่างบางยื่นลูกธนูจำนวนหนึ่งให้อีกคน ฮาชอนรับไว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ ตามประสาคนพูด ขอบคุณ ใครไม่เป็น
"ฉันว่าคุณควรหาปืนใหม่นะ อันเก่าของคุณดูไม่ค่อยจะเหมาะมือสักเท่าไหร่" ฮาชอนบอก ก่อนจะลงมือหาปืนให้อีกคน แต่เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น
ตุบ!
"อื้อ!" เสียงของร่างบางดังขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังล็อกแอรินไว้กับพื้นที่ ฮเยรินและฮาชอนที่กำลังจะเข้าไปช่วย ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะร่างสูงหันปืนมาทางทั้งสอง ในขณะที่อีกมือหนึ่งยังคงกดไหล่อีกคนไว้กับพื้น
"นายเป็นใคร ต้องการอะไร" ฮาชอนพูดอย่างใจเย็น ขืนวู่วามไม่เธอ ก็แอรินอาจจะได้รับอันตรายเป็นแน่
"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากชายร่างสูง สายตาของเขาค่อยๆ ไล่สำรวจร่างกายของแต่ละคน
"พวกคุณโดนกัด โดนข่วน ตรงไหนรึป่าว..อั่ก" เขาพูด ก่อนจะแทบกระเด็นไปอีกทาง เมื่อคนตัวบางถีบเขาให้ออกไปจากตัว ก่อนแอรินจะวิ่งไปหาอีกสองคนที่ยืนอยู่อีกทาง ร่างสูงนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่ก็โดนวัตถุสีดำจากมือแอรินเล็งมาสักก่อน
"ตกลง คุณต้องการอะไร" นักโทษสาวเอ่ยถามอีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะพูด
"ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ผมแค่คิดว่าคุณเป็นพวกมัน"
"หน้าฉันเหมือนพวกมันมากรึไงกัน" แอรินแทบจะเข้าไปขย้ำคออีกคน แต่ฮเยรินรั้งแขนเล็กนั้นไว้สักก่อน
"โอเค ผมขอโทษด้วย คุณก็รู้ตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้" เขาพูด ฮาชอนพยักหน้าอย่างเข้าใจอีกคน จริงๆเธอก็ไม่ค่อยจะไว้ใจสองพี่น้องนี้เท่าไหร่
"โอเค นายชื่ออะไร" แอรินที่อารมณ์เย็นบ้างแล้ว เอ่ยถามอีกคน
"อี้ฟาน..อู๋อี้ฟาน" เขาตอบเสียงเรียบก็จะยันตัวลุกขึ้น หยิบปืนสั้นสีเงิน พร้อมกระสุน หลายแม็กให้ร่างบาง รับมาอย่างงงๆ
"ถ้าไม่ลำบาก ผมขอร่วมทางด้วยละกัน"
....ZOMBIE HUNTER....
"ไอ้ฮุน ไปไหนของแม่งว่ะ" ซารังเรียกเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าออกไปไหน พวกเขาหาบ้านพักได้ แต่กว่าจะฝ่าพวกกินคนมาหาที่สงบๆ แบบนี้ก็เล่นเอาเหนื่อยไม่น้อย แล้วเพื่อนตัวดีของเธอยังจะออกไปไหนอีก ในใจซารังกำลังเป็นห่วงเพื่อนรักอย่างมาก ไม่อยากจะคิดว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีเซฮุนอยู่ด้วยจะเป็นยังไง
ก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กน้อยเล่นกับเจ้าแมวสีขาวอยู่ใกล้ๆ ก่อนร่างเพรียวจะปรามเด็กน้อยไว้เมื่อเห็นซังอาจะเดินไปข้างนอก
"ซังอาๆ อย่าไปเล่นไหนไกลสิ" ร่างบางเรียกคนที่ตอนนี้กลายเป็นน้องสาวอีกคนไปแล้ว แม้ปากจะเคยบอกว่าซังอาเป็นตัวถ่วง แต่ในใจกลับเอ็นดูเด็กน้อยตรงหน้าเอามากๆ
"ค่ะๆ พี่ซารังคะ" เด็กน้อยเดินเข้ามาหา ในมือโอบอุ้มแมวสีขาวอยู่ด้วย
"ว่าไง" ร่างเพรียว ลูบผมเด็กน้อยที่เดินมานั่งบนตัก หัวทุยๆ พิงกับไหล่คนแก่กว่า ใบหน้าไร้เดียงสา ฉายแววกังวล
"พี่ว่า...คนข้างนอกเนี้ยเขาเป็นคนนิสัยไม่ดีใช่มั้ยคะ" เด็กน้อยถามอย่างไร้เดียงสา ร่างบางถึงกับขมวดคิ้วกับคำถาม ไม่ใช่ว่ามันตอบยาก ไม่ใช่ว่ามันไม่ถูก แต่เธอกำลังคิดย้อนกลับไปว่าสรุปแล้วไอพวกที่อยู่เต็มเกาหลี ไม่สิ ตอนนี้ไม่รู้ว่าประเทศอื่นจะเป็นเหมือนกันมั้ย
"ซารังๆ!" เสียงทุ้มของเพื่อนหนุ่มคนสนิทร้องขึ้น
"มีไรว่ะฮุน เสียงดังชิบหาย" ซารังรีบลุกขึ้นเมื่อเห็นร่างผู้หญิงที่เซฮุนอุ้มอยู่ ชุดกราวบอกได้ดีว่าเธอคงเป็นหมอ
"ใครคะพี่ซาซึม" น้องสาวถามหลังจากวิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้
"เมื่อกี้ พวกพี่ออกไปข้างนอกแล้วคิดว่าพี่สาวคนนี้เป็นผีดิบ เซฮุนเขาเลยปามีดใส่ โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก แค่เฉี่ยว" ซาซึมอธิบายพลางถกแขนเสื้อสีขาวที่ตอนนี้โชกเลือดเต็มไปหมด ถึงแผลจะไม่ลึก แต่ก็กินแนวยาวมาจนเลือดไหลแทบไม่หยุด
"มึงไปทำอีท่าไหนเนี้ย ตายรึยังก็ไม่รู้" ซารังตีไหล่เพื่อนตัวสูงที่ตอนนี้เสยผมด้วยความหงุดหงิด
"อ่าวห่า กูก็เห็นป้าแกเดินแปลกๆ ก็คิดว่าเป็นพวกมันนี่หว่า" เซฮุนพูด ร่างหญิงสาวที่นอนอยู่บนพรมของพื้นห้อง และสิ่งหนึ่งที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอยังไม่ตาย คือ เธอยังหายใจอยู่ แต่มันก็รวยรินเต็มทีแล้ว ซาซึมจัดการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผล
"เห้ยใจเย็น ถึงเขาจะไม่ตายเพราะมีด แต่อาจตายเพราะแอลกอฮอล์เธอก็ได้นะ" ซารังท้วงขึ้นพลางทำท่าเหมือนเป็นคนโดนทำแผลซะเอง
"แล้วจะให้ทำไงล่ะ ปล่อยไว้เดี๋ยวก็เน่ากันพอดี" คนทำแผลให้ตอบทั้งๆที่มือมุ่นอยู่กับการทายาให้อีกคน
"พี่คะ" เด็กสาวเรียก
"อย่าเพิ่งกวนพี่เขาหน่าซังอา" เซฮุนบอกเด็กน้อย
"แต่พี่ฮุนคะ" เด็กน้อยยังคงทำหน้าเป็นกังวล
"มีอะไรซังอา" ถึงจะขมวดคิ้วไม่พอใจที่น้องสาวทำเสียสมาธิแต่ก็ไม่อยากจะขัดอะไรน้องสาวนักหรอก
"พี่แน่ใจได้ยังไง ว่าพี่สาวจะไม่เป็นแบบพวกนั้น พี่ฮุนบอกว่าพี่สาวคนนี้เดินแปลกๆ" พอเสียงเล็กพูดจบ สำลีในมือก็ถูกปล่อยออกจากมือบาง
"ชิบหายแล้ว ลืมคิดว่ะ" เซฮุนพึมพำแล้วตรงเข้าไปดูที่ร่างตรงหน้า เริ่มเช็คร่างกายของเธอ เปิดขากางเกงด้านซ้ายขึ้นพบผ้าพันแผลที่มีเลือดติดอยู่นิดหน่อย ร่างโปร่งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นี่เขาช่วยชีวิตพวกผีดิบไว้เนี้ยนะ
"ถูกกัด?" ซารังเอ่ยถามทำลายความเงียบ
"ไม่แน่ แต่แกเล่นพันขาซะขนาดนี้ ไม่ใช่แล้วโดนอะไรล่ะ" เซฮุนพูดพลางหันไปขอความคิดเห็นจากซาซึม ฝ่ายนั้นกำลังขมวดคิ้วใช้ความคิดอยู่
"แล้วเรายังไม่ได้ฆ่าเขา ทำไมเขาสลบไปล่ะ" ซาซึมตั้งข้อสงสัย
"ถ้าในกรณีป้านี่เป็นคน อาจเพราะตกใจจนเป็นลม หรืออะไรก็ช่าง แต่ถ้าป้านี่เป็นผีดิบอาจจะเพราะกำลังจะตายพอโดนมีดเลยตายไป" เซฮุนพูดความคิดของตนออกไป
"แต่พี่สาวกำลังหายใจอยู่" เด็กน้อยพูด
"จะอะไรก็เถอะ ฉันว่าเอาเชือกมาผูกเขาไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย ถ้าเขาเป็นคนก็ค่อยแกะ แต่ถ้าไม่ใช่ก็รอตายไว้เลย" ซารังพูดจบก็เอาเชือกเส้นใหญ่ที่ตอนนั้นหยิบติดมือมา นำมารัดผูกข้อมือทั้งสองข้างกับเสาร์กลางห้อง ส่วนแผลก็ให้ซาซึมพันผ้าห้ามเลือดไว้
"อีกไม่กี่ชั่วโมงคงฟื้น" ซาซึมพูดแล้วก็ปล่อยให้สายตาจับออกไปข้างนอก โซล...ตอนนี้...กำลังจะพินาศแล้วใช่มั้ย
TBC
TALK :: ไรท์กลับมาแล้ว~
เปิดตัวพี่คริส และสาวปริศนา
สาวปริศนาคนนี้เป็นใครน้า ติดตาม
กันด้วยนะค่า จะเป็นซอมบี้ หรือ คน
รอดูกัน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น