[FIC EXO]:: Zombie Hunter

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2::Meeting

 

    CHAPTER 2
       Z O M B I E   H U N T E R

 

   

     

 

 

          "เมี้ยววววว" เสียงแหลมของลูกแมวร้องขึ้น ในเครื่องสายพานโหลดกระเป๋าที่หยุดทำงานไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว แต่คนที่อยู่ข้างใน ยังคงไม่มีความกล้าพอจะออกมาพบกับความจริง หลังจากที่ลังเลอยู่นาน ซาซึมก็ตัดสินใจ ก้าวออกจากเครื่อง พร้อมๆกับลมเย็นๆพัดเข้าปะทะใบหน้า มือบางกุมมือเล็กของน้องสาวไว้แน่น ภาพของรันเวย์สนามบินปรากฎตรงหน้า มีเครื่องบินลำหนึ่งจอดค้างอยู่ที่ปลายทาง ประตูเครื่องบินเปิดทิ้งไว้ 

 

     

 

       "ซังอาอยู่ใกล้ๆ พี่ไว้นะ อย่าปล่อยมือจากพี่เด็ดขาด" ซังอาพยักหน้ารับ มือเล็กจับมือพี่สาวแน่น ส่วนอ้อมแขนก็กอดชาลีเอาไว้ แมวน้อยตัวโปรดที่หลับอยู่ในอ้อมแขน ขาเรียวค่อยๆเดินไปตามรันเวย์ จนใกล้ถึงลำเครื่องบิน สิ่งที่เธอคิดคือ บนเครื่องบินอาจจะเป็นที่อาศัยชั่วคราวให้เธอได้ ดีกว่าไปเสี่ยงข้างในที่มีพวกที่กัดกินคนกันเองเต็มไปหมด มันคงจะปลอดภัยต่อเธอเเละซังอาไม่น้อย 

 

     

เธอแค่ไม่อยากสูญเสียใครไปอีก

         


       "ฮื่อ..." เสียงครางฮือดังขึ้น ใบหน้าสวยหันตามเสียงก็แทบอาเจียนออกมากับภาพน่าสะอิดสะเอียนของ อดีตแอร์ที่ตอนนี้เหลือเพียงท่อนบน รอยเลือดสีเข้มที่ลากยาวมาจากเครื่องบิน มือที่เเทบไม่มีหนังหุ้มยืนออกมาข้างหน้าหวังจะจับเหยื่อ ร่างเล็กกอดเเขนพี่สาวแน่นด้วยความกลัว ก่อนสายตาของเด็กน้อยจะเห็นบางอย่าง

 

 

      "ฮื่อ...อึก..พี่..ข้างหลัง..ก็มี" เสียงใสปนสะอื้นบอก 

 

     

     

     "ไม่นะ.." เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา แม้จะมีแค่สองตัว แต่มันก็ยากสำหรับคนที่ไม่รู้วิธีจัดการ และไม่มีอาวุธติดมือสักชิ้นเดียว และยากที่จะรอดเช่นกัน...

 

      

  

      "กรรรรรรรซ์" มันส่งเสียง ก่อนขะพุ่งเข้าหาซาซึม หญิงสาวหลับตาแน่น ก้มลงกอดร่างน้อยสาวเอาไว้ด้วยความกลัว เตรียมใจกลับความตายที่กำลังจะได้รับ

 

 

       ฉึก!

 

       

       เสียงบางอย่างดังขึ้น ไม่มีแม้ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับร่างกาย เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้น ภาพตรงหน้าคือ ชายร่างสูงโปร่ง ใช้ท่อนเหล็กเเทงเข้าที่คอของพวหมันจนเลือดสีเข้มพุ่งออกมา นองเต็มพื้นรันเวย์ กลิ่นเหม็นเน่าของเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

 

   

      

        "เฮ้ย ฮุนทำไมมันไม่ตายว่ะ แม่งลุกขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย!" หญิงสาวร่างเพรียวที่ยืนอยู่ข้างๆกันเอ่ยถามเพื่อนหนุ่ม

 

 

        "เออ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงได้ดูคนก่อนไป" เขาบอก ก่อนที่ผู้หฐิงคนนั้นจะเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมมือบางยืนออกมาตรงหน้าซาซึม

 

    

        "มากับฉันถ้าเธอยังไม่อยากตาย" ร่างบางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะจับมืออีกคนไว้แล้วลุกขึ้นตาม 

 

 

       "อึก..ฮื่อ.." ยังไม่ทันได้พูดอะไรซังอาก็ส่งเสียงอะอื้นออกมา 

 

   

        "รู้สึกว่าเธอจะมีตัวถ่วงมาด้วย" ร่างเพรียวพูด

 

 

         

        "น้องฉันไม่ใช่ตัวถ่วง" ซาซึมตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะสะบัดมืออีกคนทิ้ง ถ้าเป็นคนอื่นเธออาจจะไม่โกรธ แต่ซังอาคือคนสำคัญของเธอ ไม่ใช่ตัวถ่วง

 

 

          ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงก็เดินเข้ามา ก่อนจะปาดเหงื่อออกจากใบหน้า

 

 

         

         "มันคงจะขยับไม่ได้สักพัก" เขาบอก ร่างบางมองไปที่ ผีดิบ อ่า ขอเรียกอย่างยี้แล้วกัน ที่ถูกแท่งเหล็กปักเข้าที่หน้าอกจนทะลุอยู่กับพื้น

 

 

          "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะค่ะ"ร่างบางที่ไม่รู้จะพูดอะไร เอ่ยของคุณขึ้นพร้องโค้งน้อยๆ เด็กน้อยข้างกายก็โค้งตัวตาม

 

          

           "อืม ไปเถอะ อยู่ตรงนี้นานๆคงไม่ปลอดภัย" ซารังเอ่ยพร้อมเดินนำไป ก่อนจะชะงักฝีเท้า เมื่อได้ยินประโยคของคนที่เพิ่งช่วยให้รอดชีวิตมาได้

 

 

            "งั้นฉันขอแยกกันตรงนี้นะค่ะ" 

 

 

            "ฉันคิดว่าเราควรไปด้วยกัน มันน่าจะปลอดภัยกว่าจริงมั้ย?"

 

 

 

 

 

             

 

               ...ZOMBIE HUNTER....

 

 

 

 

 

 

          ซ่าาาา.....

 

   

          ฝนตกลงมาห่าใหญ่ ทั้งที่เมื่อกี้ยังมีแสงแดดอยู่แท้ๆ สองร่างที่เดินลัดไปตามตึก ในเมืองที่เเทบไม่เหลือคนปกติเเล้ว

 

 

          สถานการณ์ที่เหมือนฝันร้าย ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งอุบัติเหตุบนถนน ผู้คนที่กัดกินคนด้วยกัน การสูญเสียคนที่รัก จนถึงบรรยากาศที่ไม่เป็นใจ ยิ่งทำให้ลีแอรินอารมณ์เสีย ในมือมีแค่ปืนสั้นที่ไม่รู้ว่ากระสุนเหลืออีกกี่นัด มืออีกข้างจับมือพี่สาวแน่น

 

 

         "แอริน พี่ว่าเราหาที่พักมั้ย" ฮเยรินพูดขึ้น แต่น้องสาวกลับส่ายหัว 

 

 

          "ยิ่งหนีได้ไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอ ฉันว่า..." จู่ๆ ร่างบางก็เงียบเสียงไป ปล่อยมือพี่สาว พร้อมนิ้วเรียวจะยกขึ้นระดับปากบอกให้คนข้างกายให้เงียบ เสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นที่ซอกตึกข้างหน้า ห่างออกไปเล็กน้อย แม้เสียงฝนจะดังแต่ก็ยังได้ยินอยู่ดี เสียงลงน้ำหนักเท้าของคน หรืออาจจะเป็นอย่างอื่น

 

 

           "เสียงอะไร พวกมันรึป่าว" ฮเยรินพูดเบาๆ ก่อนจะค่อยเดินตามน้องสาว ที่เดินไปหาต้นเสียงอย่าช้าๆ

 

 

           "เฮ้ย!" ปืนถูกยกขึ้นทันทีที่ใครบางคนวิ่งออกมาแทบจะชนกัน ปืนทั้งสองกระบอกถูกเล็งในระดับหัวของกันและกัน ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะมองหน้าไม่ชัด เพราะฝนที่ตกหนัก

 

 

           "เธอ..เป็นคนใช่มั้ย?"ได้แต่จ้องคนที่อยู่ตรงหน้า ที่ยังยืนนิ่งอยู่

 

 

           "อือ..คน" เธอตอบ ก่อนจะลดปืนลง และโยนมันทิ้ง พร้อมกับฝนที่ค่อยซาลงบ้างแล้ว ทำให้สามารถเห็นใบหน้าอีกคนชัดขึ้น มือบางลดปืนลง ก่อนดวงตาเรียวจะโดนเข้ากับป้ายชื่อที่ปักอยู่กับเสื่อสีส้มที่เปียกโชก'ปาร์ค ฮาชอน' นักโทษหมายเลข45 คงหนีออกมาตอบเกิดเรื่องละสิ

 

            "หึ...เลือกวันออกจากคุกได้ดีเหมือนกันนี้ คุณนักโทษ" 

          

 

            "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว" ฮาชอนเอ่ยอย่างไม่สนใจ ก่อนจะโดนฮเยรินจับแขนไว้สักก่อน

 

            

             "พี่ว่าเราควรรวมกลุ่มกันนะ" แอรินถอนหายใจกับความคิดของพี่สาว แค่ดูหน้าก็รู้ว่าไม่อยากร่วมทางกับเธอเท่าไหร่ หน้าตาไม่สื่ออารมณ์แบบนั้น เห็นแล้วมันน่าอารมณ์เสียจริงๆ

 

 

           "เออ เธอไปกับฉันดีกว่านะ" สุดท้ายร่างบางก็เออออตามพี่สาว 

 

  

           "ฉันไม่คิดจะไว้ใจพวกคุณ คุณสองคนก็แค่คนแปลกหน้า ไม่มีความจำเป็นต้องร่วมทางด้วย" ฮาชอนพูด พร้อมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ 

 

 

           "นี้เธอ!" ร่างบางเเทบจะบีบคอคนตรงหน้าด้วยความหมั่นใส้ แต่ประโยคถัดมา ทำเอาชะงักไว้ก่อน

 

 

            "พวกมันมากันแล้ว!" สองพี่น้องหันตามสายตาของฮาชอน ก่อนจะเบิกตากว้าง พวกมันมากับเป็นฝูงอาจจะเพราะเสียงที่คุยกันดังเกินไป แอรินเสยผมสีดำที่เปียกโชกอย่างหัวเสีย ก่อนจะกระชับปืนในมือเเน่น

 

 

            "ยืนนิ่งกันทำไมว่ะ วิ่งดิ!" เสียงแอรินเรียกสติทั้งสองคนที่ยืนนิ่งอยู่ ก่อนจะออกวิ่งไปในทางเดียวกัน 

 

  

            "กรรรรรรรซ์" 

 

   

             "พี่!" ฮเยรินที่ถูกพวกมันตามทัน และถูกมันคว้าตัวไว้ได้ ปากของมันแหกออกจากกัน จนเลือดสีเข้มมากมายไหลเยิ้มออกมาปนกับน้ำลาย ฮเยรินหลับตาแน่น อย่างหวาดกลัว

 

 

             เหมือนลมเย็นๆผ่านหน้าไป ลูกธนูถูกยิงออกไปอย่างรีบร้อน ไม่ทันได้เล็งให้ดีก่อน มันปักเข้าที่หัวของผีดิบตัวนั้นโดยบังเอิญ ร่างของมันค่อยร่วงลงไปกองกับพื้น แอรินรีบวิ่งไปดึงพี่สาวที่กำลังช๊อกเข้ามากอดเบาๆ พูดซ้ำไปมาว่าไม่เป็นไร

 

 

            "ฉันว่าเราควรรีบไป พวกมันจะแห่กันมาอีกแน่" ฮาชอนพูดขึ้นก่อนจะเดินนำออกไปอย่างใจเย็น 

 

  

             "เราจะเอาไงต่อ" ฮาชอนหันไปพูด กับคนที่กลายเป็นผู้ร่วมทางกันเรียบร้อยแล้ว

 

       

             "ข้างๆ นี้มีห้างใหญ่อยู่ เราควรเก็บเสบียงแล้วหารถสักคัน" ร่างบางตอบ พร้อมกับนึกบางอย่างออก แม้เธอจะรู้จากป้ายที่อกแล้วก็เถอะ

 

 

              "ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะคุณนักโทษ ฉันลีแอริน นี้ลี ฮเยริน แล้วเธอ..." 

 

 

              "ปาร์ค ฮาชอน"

 

 

    

 

 

 

           TBC

 

 

 

 

 

TALK:: ได้ฤกษ์อัพฟิคซะที กรั่กๆๆ 

นางเอกได้เจอกันเเล้ว ปรบมือ แปะๆ

แล้วพระเอกหล่ะ รอดูกันนะจ๊ะ อ่าน

แล้วเม้นกันบ้างน้า อ่านแล้วจากไป 

ไรท์เสียใจอ่ะ TT

#ฟิคฮันเตอร์

@j_jommy

@kkulwan

 

 

      

      

◊ SQWEEZ