จับหัวใจ!!ของยัยตัวยุ่ง

                                                       1
                                              เปิดเทอมแล้ว

        "เฮ้อ...."   ฉันนั่งถอนหายใจรอบที่ 998 (เวอร์เกินเหตุ)
นี้ขนาดเพิ่งเปิดเรียนฉันก็เจอเรื่องหนักใจอย่าแรง เพราะอะไรนะหรอ
ก็ไหนจะเรื่องพ่อแม่ที่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ฉันก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว ถ้าเกิดโดนฉุดขึ้นมา ทำไงเนี้ย(ช่างกล้าคิด) แหงละคนเราต้องห่วงตัวกันธรรมดา โฮ่ๆ 

        " แป้ง!!! เพื่อนรักของพวกเรานั่งหน้าหงอยแต่เช้าเลยขนาดเพิ่งเปิดเรียนนะเนี้ย \"
ยัยนุชเปิดฉาก ในกลุ่มพวกเรามีทั้งหมด 7 คน มี นุช หมวย ปอเพลง นิ่ม ออย และฉัน แป้ง
พวกเราเริ่มสนิทกันก็ตอน ม.1 แต่ละคนนิสัยก็ไม่เหมือนกัน แต่ก็พยายามเข้าหากันเปิดใจคุยกัน
 อีกอย่างฉันกับยัยนุชก็เป็นส่วนหนึ่งคณะกรรมการนักเรียน จึงต้องคอยสอดส่องนักเรียนคนที่มีพฤติกรรมไม่ดีหรือทำผิดมาลงโทษ 
          "ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่พวกแกเหอะทำไมมาช้ากันจังเลย คนสวยเครียด\"
          "ช่างกล้าพูดน่ะ ยัยแป้ง แตสวยน้อยกว่าฉันละกันนะ ฮิฮิ\"  เธอก็ไม่ได้สวยกว่าฉันหรอกน่ะ ชิ!
          "เอาหล่ะ ไปกันเถอะอีก5นาทีเข้าแถวแล้ว\" หมวยเตือนเพราะยัยหมวยเป็นเด็กเรียนมาก จนว่าละเมอท่องสูตรคูณจากแม่2-24 เลย คนอะไรจะรักเรียนขนาดนี้(ควรเอาเป็นตัวอย่างน่ะเนี้ย)
          "ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ\" พวกเราเดินไปที่แถวเอากระเป๋าวางก็เจอกับเทพบุตรสุดหล่อของฉันนี้เอง
คนนี้หน้าตาหล่อเอาการ ผิวขาว ตากลมโต ปากเล็กอมชมพู คนอะไรน่ารักมาก!!! ><
          "พวกแกเจมส์น่ารักจังเลยอะ ฉันเห็นแล้วจะละลาย\"ฉันหันไปแล้วให้เพื่อนๆฟังพวกนั้นก็เห็นด้วยกับฉันนะ บอกแล้วว่าฉันตาถึง
          "นั้นโมนิ ทำไมมันมาช้าจังว่ะพวกแกว่าป่ะ\" ยัยปอกับยัยหมวยพูดพร้อมกัน เออ ว่าแต่ทำไมเปิดเรียนมันมาสายจังนะ
ช่างมันเถอะ แล้วสายตาของฉันก็หยุดลง เมื่อเห็นนายโมเป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับเจมส์ ถ้างั้นตอนเย็นนี้ฉันต้องไปสอบปากคำจากมันมาซะแล้ว

      "นี้ยัยแป้ง ฉันเพิ่งรู้ว่าโมมันอยู่ห้องเดียวกันกับเจมส์สุดที่รักของฉัน ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย"           หมวยเอ่ยขึ้น แล้วมันถามฉันฉันจะไปรู้กับมันหรือป่าวเนี้ย เออถามแปลกจริงเพื่อนฉัน
          "แล้วฉันจะไปรู้มั๊ยหะ ยัยหมวย เจมส์นะสุดที่รักฉันย่ะ\"ฉันพูดแล้วยัยหมวยทำหน้าตากวนทีนมาก
          "ยกให้มันไปเหอะเพลง ไอ้แป้งมันยังไม่เคยสมหวังเรื่องความรักเลยนี้หว่า\" ยัยออยเอ่ยขึ้น มันหุบปากเงียบก็ไม่มีใครว่ามันเป็นใบ้นะ
          "แกอย่าเอาจุดด้อยฉันมาพูดดิ ฉัน..เศร้าน่ะ ฮืออออ -^-\" เท่านั้นแหละพากันมาโอ๋ฉันกันยกใหญ่
ใครบอกให้เอาจุดด้อยฉันมาพูดเล่า รู้มั๊ยว่ามันบาป 
          " ขึ้นห้องเรียนเหอะปะ เดี๋ยวเข้าห้องเรียนสายนะพวกเรา นิ่มว่าพลางเอามือถือกระเป๋า
          "อืมไปกันแหอะ เดี๋ยวได้มีคนร้องไห้อีกรอบ อิอิ\"ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ชิ อย่ามาร้องไห้ให้เค้าโอ๋ละกันหล่ะ ตอนนี้พวกเราเดินขึ้นมาชั้น4แล้ว ซึงชั้น4เป็นชั้นของวิชาคณิตศาสตร์ทั้งชั้น 
เอ๊ะ!! ว่าแต่นั้นนายเจมส์นี้หน่า แล้วมีกลุ่มของโมเดินตามหลังมา ตายแล้วฉันอยากให้พักเที่ยงเร็วๆจังเลย อยากคุยกับนายโมซักหน่อย 
          "แป้งนั้นโมนี้หน่า แต่ฉันว่า อั๋นหล่อกว่าอะ\" ยัยออยเดินข้างฉันแล้วกระซิบใกล้ฉันชิ!  เจมส์ฉันหล่อกว่าย่ะ หลังจากนั้นจบภาคเช้า พวกเราก็ไปจองโต๊ะเพื่อนั่งกินข้าว วันนี้เป็นเวรฉันไปซื้อน้ำค่ะเปิดวันแรกก็เป็นหน้าที่เลยเรา เฮ้อ!เซงเป็ดสุดๆ(เซงไก่ไม่ได้หรือไงนะ)
นั้นโมนินาไปถามเรื่องเจมส์ดีกว่า สุดที่รักของช้านนนนน!!
          "โม หยุดก่อน รอก่อนดิ รีบไปตายหรือไงนะ\" หยุดแล้ว สงสัยรีบจริงๆนะนั้น
          "มีรัยยัยเตี้ย เมื่อเช้าก็มาก่อนฉันอีก\" อ้าว - -\" ฉันมาก่อนก็ว่าฉันบ้านห่างกันแค่2หลังเองถ้าเกิดเวลามันรอฉันฉันคงจะรอนายหรอกนะ บ้าป่าวเนี้ย 
          "แล้วใครกันนะที่ตื่นสาย แล้วบอกว่าจะไปพร้อมกับฉัน\" ฉันมองหน้าอย่างกวนทีนสุดๆ ชิ ว่าแต่เขา
          "แล้วมีเนื่องอะไรละ เร็วจะรีบไปเล่นบาส\" เชอะ ถ้าไม่มีเรื่อง ฉันก็ไม่มาหาหรอกย่ะ
          "นายเป็นเพื่อนกับเจมส์หรอ\" ฉันถามด้วยสีหน้าบ้องแบ้ว
          "ใช่ ทำไมสนใจมันหรอ\"มันทำหน้าตาอย่างกะว่าเอาส่วนไหนมองว่ามันหล่อ
          "ก็ไม่เชง ถามไม่ได้หรือไง\" ฉันพูดแล้วมองหน้าประมาณว่า ก็เขาหล่อดี มองไม่ได้หรือไง
          "ถามได้ แต่ทำไมต้องไปชอบมันด้วยละ มันเจ้าชู้จะตาย\"ว่าแต่เขา ดูตัวเองดิ ผู้หญิงเดินผ่านเหล่ไปทั่ว ไอ้หน้าม้อเอ้ย 
          "ดูตัวเองก่อนเหอะ แล้วค่อยไปว่าคนอื่น แล้วมีเบอร์เจมส์ป่าวอะ\"ฉันถามด้วยสีหน้าที่เว้าวอนที่สุด เอาให้หน้ามันซีดเลยเป็นไง
          "มี จะเอาหรอ คิดหรอว่ามันจะชอบเธอนะ\" ทำไมพูด สุนัขๆอย่างนี้หล่ะค่ะคุณเพื่อน
          "เอา แต่นายต้องคอยช่วยฉันให้สมหวังกับเจมส์ เข้าใจ๋\" ฉันสายตาเหมือนออกคำสั่งประมาณว่า   ยังไงก็ต้องช่วยถ้าไม่ช่วย แกตาย!!!
          "จะให้ฉันเป็นพ่อสื่อให้ว่างั้น แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนละ\" หมอนั้นทำหน้าตาไม่สบอารมณ์นิหน่อย เอาอะไรให้มันดีว่ะ
          "ก็ประมาณนั้น งั้นฉันจะเลี้ยงข้าวนายตอบแทนตลอด2เดือนละกัน\"นายโมทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน หลังจากนั้นมันก็ส่งสายตาแบบช่างถูกใจข้าอะไรเช่นนี้
          "o.k.ตกลง ฉันยอมรับข้อตกลง\" พวกเราจับมือกันเพื่อเป็นสัญญาระหว่างกัน
จากนั้นฉันก็ไปซื้อน้ำ แต่ฉันก็ดีใจอย่างนึงนั้นก็คือ ฉันมีเบอร์เจมส์แล้ว กรี๊ดดดดด
พอเดินกลับไปที่โต๊ะ พวกเพื่อนๆฉันก็ถามกันให้วุ่นเลย
          "ทำไมไม่มาตอนที่ฉันกินข้าวติดคอแล้วนอนอยู่ในโรงบาลก่อนซะหล่ะ แล้วค่อยมา\" ยัยนุขมันจมมนตร์ให้ฉันค่ะ กล้สนะหล่อน ฉันจึงเล่าให้เพื่อนๆฝังว่าฉันไปทำอะไรมา
          "เอาเบอร์เจมส์มาขอดิไอ้แป้ว ฉันอยากได้\"ยัยปอกับยัยหมวยพากันพลักฉันไปมาอย่างกับฉันเป็นตุ๊กตาล้มลุกงั้นแหละ
          "ดีจังนะได้โมเป็นพ่อสื่อให้ด้วยอะ\"ยัยนุชพลางว่าส่วนยัยนิ่ม ออย และเพลงพยักหน้าส่งสัญญาณว่า ใช่ เห็นด้วย
          "อืม ไม่ค่อยจะเท่าไหร่หรอกนะ\"ฉันว่าพลางตักข้าวเข้าปากอร่อยจริงๆเลย
          "น้ำพอหรือป่าวอะ ไม่พอเดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่\"ฉันพูดพลางกินน้ำที่ตัวเองซื้อมา
          "อืม พออยู่ ไปนั่งเล่นดีกว่าปะ รอเรียนชั่วโมงคาบบ่ายด้วย\" พวกเราพากันพยักหน้าแล้วลุกออกไป
ยังมิวายซื้อขนมออกมากินอีก กินได้กินดีกันจริ๊งเพื่อนเรา
คาบบ่ายก็ไม่มีอะไรมากครูก็ถามว่าปิดเทอมไปเที่ยวที่ไหนกันมา แล้วก็สั่งงาน เฮ้อ!! 

เป็นวันที่เหนื่อยสุดๆขนาดแค่เปิดเทอมวันแรกน่ะเนี้ยการบ้านเยอะอย่างกับกองภูเขาวันนี้พ่อแม่ก็ไม่อยู่บ้านเราต้องอยู่คนเดียว เราจะสมหวังเรื่องความรักมั๊ยน้า เฮ้อ!!! ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ