ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เจ้าหญิงตัวร้ายกับนายซุปเปอร์สตาร์ (tvxq&suju)

    ลำดับตอนที่ #1 : ++ ลูกไม่อยากแต่งงาน T^T++

    • อัปเดตล่าสุด 28 ก.พ. 50


    +++++++++++++++++++++++++++++

    ในปัจจุบัน ได้มีตำนานและวรรณคดีมากมายที่เกี่ยวกับพราย นางฟ้า สวรรค์และเทพองค์ราชันต์บนสรวงสวรรค์ต่างๆนาๆ ทั้งที่เกี่ยวกับความงามและความอ่อนโยนของเหล่านางฟ้าและความลึกลับและความโหดร้ายเกี่ยวกับเทพอสูรผุ้ปกครองเมืองสวรรค์ แต่ล้วนใช่ความจริงไม่

          ณ อาณาจักรบนปุยเมฆแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของพวกมีพลังอำนาจที่แตกต่างจากผู้คนธรรมดา มีกษัตริย์พระนามว่าเทซัส และราชินีคู่ใจเรมิล่า ปกครองผืนแผ่นฝ้าอย่างร่มเย็นเป็นสุข ทั้งนางฟ้าและเทวดาต่างจงรักภักดีต่อกษัตริย์ ภายในพระราชวังถูกจัดอย่างสวยงามและหรูหรา ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ทองคำที่ปลูกล้อมรอบวัง และน้ำพุสีรุ้งซึ่งมีอัญมณีต่างๆถูกวางอยู่ข้างๆอย่างลงตัว แต่มีอยู่ห้องหนึ่งที่แม้จะถูกตกแต่งอย่างหรูหราและน่าอยู่ แต่คนภายในกลับดูเคร่งขรึมยิ่งนัก

    “ เรไรร่า! เจ้าหนีออกจากวังอีกแล้วหรอฮะ” เรไรร่ายิ้มประจบพระบิดา แต่ไม่เป็นผล เพราะอารมณ์ของพระบิดากำลังเดือด

    “ ก็......อยู่วังมันน่าเบื่อนี่เพคะ ลูกก็แค่หาอะไรสนุกๆทำ” เรไรร่าเงยหน้ามองพระบิดาด้วยสายตาที่ออดอ้อน

    “ หาอะไรทำด้วยการไปยังเขตแดนระหว่างมนุษย์และเทพเนี่ยนะ”เรไรร่าไม่ตอบกลับยิ้มแฉ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน การโดนพระบิดาเรียกมาตักเตือนมันเป็นเรื่องธรรมดาของเรไรร่าไปแล้ว เพราะแทบทุกวันก็จะมีเรื่องที่น่าปวดเศียรมาให้พระบิดาอย่างไม่หยุดหย่อน

    “ เจ้าหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวันอย่างนี้ สงสัยต้องรีบหาคู่ครองมาคุมเจ้าแล้วมั้ง”

    “ หา!! เสด็จพ่อ มันไม่เกี่ยวกันเลยนะเพคะ  อีกอย่างลูกยังไม่อยากแต่งงาน” เรไรร่าพูดประโยคหลังอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่กษัตริย์เทซัสจะได้ยิน
    “ ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง ลูกโตเป็นสาวแล้วนะ” พระบิดาพยายามที่จะโน้มน้าวให้ธิดาองค์น้อยยอมคล้อยตาม แต่มันมิได้ผลเลย

    “ โธ่! เสด็จพ่อ ลูกเพิ่ง17ปีเองนะเพคะ ถ้าให้ลูกแต่งงาน ใครจะมากวนประสาทเสด็จพ่อละ” เรไรร่าเอ่ยพร้อมทำใบหน้าซื่อๆพยายามกวนประสาทให้น้อยที่สุด( นี่ขนาดน้อยแล้วนะ) เพราะนางยังไม่อยากแต่งงานนี่นา

    “ พ่อและแม่มีเรื่องกวนใจมากมาย เจ้าไม่ต้องหาเรื่องเพิ่มก็ได้ ทั้งพี่ของเจ้าไทซัสและเอมิล่าต่างมีคู่ครองกันแล้ว มีห่วงตรงที่เจ้านี่แหละ” กษัตริย์เทซัสพยายามที่จะสงบสติอารมณ์อันเดือดปุดๆอยู่ภายใน ตรัสด้วยสียงที่เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

    “ แต่ว่า...........” ยังไม่ทันที่เรไรร่าจะเอ่ยปากเถียงต่อ

    “ หยุดได้แล้ว! ทำไมเจ้าถึงดื้ออะไรเช่นนี้ เอมิล่า และไทซัสยังไม่ดื้อเท่าเจ้าเลย ยังไงเจ้าก็จะต้องแต่งงาน” กษัตริย์เทซัสยื่นคำขาด เรไรร่ากางปีกสีขาวพร้อมบินเข้าห้องของตนทันที หลังเสียงประตูปิดธิดาองค์น้อยก็กรีดร้องออกอย่างสุดเสียง พระบิดาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับธิดาองค์น้อย และบินเข้าที่บัลลังค์เพื่อสะสางงาน

    “ ทำไมเสด็จพ่อ ถึงทำอย่างนี้” เรไรร่าคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร โธ่! ชีวิตฉันทำไมมันน่าเศร้าชะมัด

    “ เกิดอะไรขึ้นกันนะ” ราชินีเรมิล่าพึมพำก่อนที่จะผงาดปีกแล้วมายังห้องของธิดาองคืน้อยทันที

    ก๊อก..........ก๊อก............ก๊อก

    เรไรร่ารีบหันตะโกนถามอย่างมีความหวัง “ นั่นใครกัน” คำตอบอันนุ่มนวลดังเข้ามาข้างใน “ นี่แม่เองนะ เรไรร่า”

    เรไรร่ารีบไปเปิดประตูทันที เมื่อเห็นคนตรงหน้าก็โผกอดอย่างรวดเร็ว

    “ มีอะไรเกิดขึ้นหรอจ๊ะ บอกแม่ได้ไหม?” ราชินีเรมิล่าเอยถามพร้อมกระชับกอดให้แน่นมากขึ้น

    “ ก็เสด็จพ่อนะสิเพคะ อยากให้ลูกแต่งงาน” แน่นอน ที่ธิดาของตนต้องปฏิเสธ ทำไมจะไม่รู้นิสัยลูกตัวเอง เรไรร่าทั้งซน ทั้งแสบ หาเรื่องแผลงๆทำทุกวัน ซึ่งการเป็นลูกกษัตริย์ก็ยากพอที่จะหาความสนุกสนานเข้าหาอยู่แล้ว ยิ่งการแต่งงานไม่ต้องพูดถึง มันเป็นเหมือนการปิดกั้นสิ่งพวกนี้อีก

    “ แม่รู้......แต่ลูกต้องเข้าใจนะ ว่าเสด็จพ่อของลูกหวังดีกับลูก” ราชินีพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมให้ยอมทำตามที่เทซัสบอก

    “ ทำไมลูกจะไม่รู้ว่าเสด็จพ่อหวังดี แต่มันเร็วจนน่าใจหาย ลูกยังสนุกไม่พอเลยนะและลูกก็อยากหาคู่ครองด้วยตัวเองด้วย”ประโยคหลังเรไรร่าไม่ได้เอ่ยเพราะก็รู้ว่าบอกไปก็คงไม่ได้อะไรนอกจากจะถูกจับแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเหมือนกับพี่ๆทั้ง2ของตน

    ราชินีเรมิล่ามิได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด กลับกอดเรไรร่าแน่นขึ้นเหมือนให้กำลังใจ และออกจากห้องไป นางก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีที่จะช่วยเรไรร่าได้ เพราะนางไม่อยากขัดใจสวามีของตน แต่นางก็ไม่อยากเห็นเรไรร่าที่สดใสอยู่ตลอดเวลาต้องมัวหมอง “ จะทำอย่างไรดีนะ”

       หลังจากที่ราชินีเรมิล่าออกไปไม่นาน ก็มีหญิงสาววัยแรกแย้มหน้าตาน่ารักงดงามหมดจดย่างกรายเข้าไปในที่ประทับขององค์หญิงเรไรร่า

    “ ช่างน่าดีใจเสียจริงๆ องค์หญิงเรไรร่าจะมีคู่ครองสักที” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแระแทกกระทั้นแฝงด้วยความเย้ยหยัน

    “ ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามาในห้องของข้าฮะ เอมม่า” เรไรร่าจ้องเอมม่าอย่างไม่พอใจ ที่ลูกพี่ลูกน้องของตนไม่มีมารยาท

    “ ที่ข้าเข้ามาเพราะได้ยินเสียงอันน่าขนหัวลุกดังออกมาจากห้องเจ้า ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นเสียงของเจ้า”

    “ เมื่อเจ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปจากห้องข้าเสียที ข้ารำคาญ!” เรไรร่าไล่เอมม่าออกจากห้องนั่นยิ่งทำให้เอมม่าโกรธและเกลียดเรไรร่ามากยิ่งขึ้น แต่นางก็ได้เตรียมแผนที่จะกำจัดศัตรูของนางเรียบร้อยแล้ว เอมม่ายอมออกจากห้องไปทิ้งให้เรไรร่าถอนหายใจอย่างเหนื่อย “ คิดออกแล้ว ไปที่นั่นดีกว่าสบายใจกว่าเยอะ”

      เรไรร่ากางปีกบิดตัวไปมาก่อนที่จะกระพือปีกบินออกไปนอกวัง เทอรีบบินออกจากวังเพราะกลัวทหารเทพจะจับตัวเทอให้เสด็จพ่ออีก เนื่องจากรูปร่างอันเพียวเล็กทำให้บินได้อย่างรวดเร็ว ท้องฟ้าสีครามปรากฏอยู่เบื้องหน้า มีแสงพระอาทิตย์ส่องอ่อนๆก่อนที่จะเริ่มลดต่ำลงไปยังสุดฟ้านั่นหมายถึงเวลายามค่ำเริ่มมาเยือน นกทั้งหลายต่างพากันกลับรัง เทวดานางฟ้ายังร้องรำทำเพลงอยู่รอบๆเมือง

        นางยังบินต่อไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็มาถึงดินแดนแห่งระหว่างเทพและมนุษย์ซึ่งเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจก็จะมายืนตากลมที่นี่ นางรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้มาอาจเป็นเพราะว่าโลกที่อยู่เบื้องล่างมันดูน่าศึกษา ทั้งเรื่องที่นางได้ฟังจากเสด็จย่าเกี่ยวกับมนุษย์สองขาและเรื่องที่โลกแตกต่างจากสวรรค์ เลยทำให้ลืมเรื่องแต่งงานไป

    ในระหว่างที่นางกำลังชะโงกหน้ามองดูดินแดนพิลึก ซึ่งถ้าก้าวเท้าอีกก้าวเดียวได้หล่นไปโลกมนุษย์แน่ๆ ไม่ได้สังเกตุว่ามีคนที่มาประสงค์ดีอยู่ข้างหลัง มือข้างหนึ่งถือกริชเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

    “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เนื่องจากปีกถูกกริชตัดออกเหลือข้างเดียว ทำให้ไม่สามารถกางปีกได้  เรไรร่าเซแล้วดำดิ่งลงสู่แดนมนุษย์อย่างรวดเร็ว

    “ โชคดีนะเรไรร่า ฮ่าๆๆๆๆ” บุคคลนั้นส่งเสียงหัวเราะอย่างสุดเสียง ก่อนที่จะกลับไปยังที่ประทับของตน

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×