อเมทิสตระกูลนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อวานนี้ (( แก้ไขเยอะมากไปอ่านใหม่อีกรอบเลยดีกว่า ))

                                 กว่าจะได้เข้าประตูก็ปาเข้าไป      9โมงครึ่ง  ตั้ง !!!!!!!!!!!!!!!!!  2  ชั่วโมง   55  นาที26  วินาที  ไอ้เจ้าชายบ้านั้นไม่รู้ทำอะไรอยู่หน้าประตู  ตั้งนานนนนนนนนนนนนนนนี้ขนาดเปิดเส้นทางใหม่ยังนานขนาดนี้แล้วถ้าไม่เปิดจะนานขนาดไหน

       " ไอ้เจ้าชายงี่เง่าคิดว่าเกิดเป็นเจ้าชายแล้วทำอะไรก็ได้หรอไง  ห๊ะๆ.. ห๊ะ!! "

               เสียงบ่นด่าที่ทำให้คนรอบข้างหันมามอง  " เบาๆ สิว่ะไอ้หนูอยากถูกตัดหัวหรอ ข้าเห็นเอ็งยังเด็กอยู่ถ้าไม่อยากตายเก็บ ปากสุนัข ของเอ็งไว้ดีๆ "   เสียงของลุงเกวียนข้างๆที่ดังเตือน  " ใช่ค่ะคุณเฟตัสเราเงียบๆกันดีกว่าน่ะค่ะ แถวนี้เราไม่ควรพูดแบบนี้น่ะค่ะ "   เสียงของเด็กสาวผมสีทองนัยตาสีม่วงดังขึ้นเจ้าหล่อนเป็นเจ้าของเรือนร่างเล็กผอมบางน่าทะนุถนอม " ช่ายๆเงียบๆไปเลยแกน่ะปากยิ่งอยู่สุขอยู่ๆ "  เซลีน สาวที่เป็นผู้เปิดเส้นทางใหม่บนหลังคารถม้าต่างๆ ความจริงเจ้าหล่อนน่าจะถูกด่าหรือเรียกค่าเสียหายไปตั้งนานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าที่งดงามดั่งนางฟ้านางสวรรค์แม้แต่นาเนียที่ว่าสวยแล้วยังเทียบได้แค่ปลายๆ อันดับ เพียงแต่เจ้าหล่อนจะปรับปรุงคำพูดคำจาเสียหน่อยเป็นใช้ได้    และที่สำคัญเลิกอาชีพที่กำลังทำอยู่ด้วยก็ดี  นักฆ่า.......    ความลับที่น้อยคนนักที่จะล่วงรู้ว่าเธอคือใคร

                                                                 ช่าย....

มันควรจะเป็นความลับถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอ้พี่ชายที่เวลาอยู่บ้านเฮี้ยนสุดๆแต่โรงเรียนอย่างกับเด็กหัดพูด  และก็คงเป็นเพราะไอ้เพื่อนบ้าที่ดัน...อยากไปเที่ยวบ้านตอนที่พ่อก็ดัน... นัดลูกค้ามาตกลงเรื่องค่าใช้จ่ายพอดี
ซวยจริงๆให้ตายสิ เฮ้อ.....

" ทุกอย่างจะเรียบร้อยครับองค์ชาย" 

" ดีมาก... "

" คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร " ชายวัยกลางคนหัวล้านกล่าวซ้ำ

" อย่าให้ผิดพลาดอะไรอีกก็แล้วกัน "   ชายหนุ่มหน้าตาดีที่หญิงสาวเห็นแล้วต้องละลาย   นัยตาสีแดงตัดกับผมสีดำดกส้นระต้นคอผิวสีขาวที่ดูสะอาดสะอ้าน บอกถึงความสูงศักดิ์ของเจ้าของ " งั้นข้าไปล่ะ "   "  พะยะค่ะ  องค์ชาย "    สิ้นเสียงร่างกำยำแข็งแรงก็หายไปในทันที  

เสียงผู้คนแล้วทะยอยเข้ามาถึงในตัวโรงเรียนในที่สุด  เขาเดินแทรกผ่านฝูงชนเพราะอารมณ์ที่ขุ่นมัวของแต่ล่ะคนจึงไม่มีคนสนใจชายที่เดินสวนทางฝูงชนเลยแม้แต่น้อย คงมีแต่พวกอารมณ์เสียจนสุดจะทนแล้วเท่านั้นที่  ด่ากลับทุกคนทันทีที่กระทบไหล่  " เออๆเซลีนเมื่อวานสรุปแก้เข้าไปทางอไรว่ะ   ท่อระบายน้ำ ( เน่า )ใช่บ่   ข้าบอกเอ็งแล้วทางนี้แจ่มสุด  ฮา..ฮาๆ "  " ใครไปทางแกก็ ซกมกสุดจะทนฉันไม่มีวันไปทางอนาถๆแบบนั้นแน่นอน " " แกแพ้แล้วเฟตัส เอา 2 ซีกิวของข้ามาซะดีๆ " " ของแกก็ใช่ว่าจะถูกไอ้ คาโตส "   " อ้าวของข้าไม่ถูก  งั้นเอ็งก็ไม่ได้ ปีนกำแพงเข้าทางหน้าต่าง  แล้วเอ็งเข้าทางไหนว่ะ " "ประตู  ไฮโซโว้ย  ไฮโซ "  เสียงที่ดังพร้อมกับสีหน้าอึ้งของเพื่อนทั้งหลาย " แกทำไงว่ะ "  ก่อนที่สาวเจ้าจะพูดอะไรร่างบางก็ดันไปชนกับ " ขอโทษค่ะ "  นัยตาสีแดงหันมามองอย่างไม่ใส่ใจแล้วผละจากไปแต่ใช่ว่าอีกคนจะไม่ใส่ นั้นมัน.. มัน.. มัน  ไอ้เจ้าชายเมื่อวาน  เมื่อวานนี้ที่เธอถูกพ่อบังคับให้ไปทำงานทั้งๆที่นี่เป็นคืนสุดท้ายก่อนเปิดภาคเรียนแท้ๆเชียว  

  เสียงไวโอลีนที่บรรเลงอย่างอ่อนหวานดังมาพร้อมกับสายลม 

สายลมที่โบกพัดมาพร้อมกับ  กลิ่นของดอกมามัวอ่อนๆ  " ทำไมคืนนี้มันง่วงงาวหาวนานอย่างนี้น่ะเนี่ย.. "  ฮ้าว...  " ข้าเห็นด้วยกับเอ็งว่ะ ฮิ.. แกได้ยินเสียงอะไรมั้ยว่ะ  "  " ได้ยินโว้ย.... เพาะดี  ฮ้าว... " " เพาะจนจะหลับอยู่แล้วเมื่อไรจะหยุดว่ะ  เดี๋ยวได้ถูกสับหัวพอดี "  "อย่าคิดมากน่า.....ข้าว่าคงไม่มีคนบุกมาตอนนี้หรอก "  " ไม่ได้! เดี๋ยวหัวขาดหรอก เอ็งก็รูว่า ท่าน ดุลิว  เข้มงวดแค่ไหน หามีใครเห็นพวกเราหลับแล้วเอาไปบอกล่ะก็... ซวยทั้งตระกูล "  " ข้าไม่ไหวแล้ว... "  น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าสุดจะทานทนทั้งๆ ที่เพิ่งได้นานมาไม่นานมานี้ หนังตาที่หย่อนลงช้า..ๆ " เฮ้อๆ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิว่ะ  ให้ตายสิ... ฮ้าว..... หยุดซักที่สิ ฮ้าว ......................... "  เสียงหาวสุดท้ายก่อนที่ยามผู้อดทนทั้งสองจะหลับไปในทันใด...  "  กว่าจะหลับ..เล่นเอาเหนื่อย เฮ้อ...  " ทั้งๆที่การฆ่าแบบเดิมๆน่าจะรวดเร็วและง่ายดายเสียกว่าต้องมารายมนตร์ บ้าๆ  แต่ความรู้สึกส่วนลึก.. มันบอกว่าอย่าฆ่าอีกเลยถ้าไม่จำเป็น เจ้าหล่อนดึงผ้าเข้ามาปิดหน้าแล้วโดดเข้าไปในตัวปราสาทอย่างง่ายดาย  ยามเวร นางข้าทาส คนใช้ ต่างๆ หลับไหลไปกันหมดแล้วการเข้าไปจึงง่ายดายเสียนี้กระไร..... ยามสองนายหลับอุตุอยู่ ริมประตูแสดงถึงผลของเวทตร์ได้เป็นอย่างดี 

ง่าย . . . .

ง่ายเกินไป . . . .

สงสัยคงมีคนรู้ถึงการมาของเธอก่อนหน้านี้แล้ว  ช่างปะไร ถ้าฆ่าไม่ได้ก็แค่กลับไม่มีอะไรให้กังวล ละมั้ง..............


 แอ้ด.... เสียงประตูห้องนอนของขุนนางชั้นสูง ดุลิว ขุนนางที่เก็บเงินภาษีของชาวบ้านมากจนชาวบ้านบางคนถึงกับต้องย้ายออกจากเมืองนี้ไปตั้งรกรากที่อื่นอย่างว่ามีคนดีมันก็ต้องมีคนเลวแล้วที่เก็บไปเยอะๆนั้นก็  เพื่อตัวเองเพื่อความสุขของตัวเอง อย่างงี้เธอถึงเกียจพวกขุนนาง น้อยดีมากเลว  และคืนนี้....  เธอมาเพื่อปลิดชีพเขา... งานว่าจ้างของพวกชาวบ้านส่วนหนึ่งที่รวบรวมเงินมาว่าจ้าง อ่อใช่.. ทำไมกษัตริย์ถึงไม่รับรู้เรื่องพวกนี้  พระองค์มีเรื่องมากมายเกินกว่าจะรู้เรื่องนี้  มิใช่ไม่ใส่ใจ แต่เรื่องแบบนี้มีอยู่ทั่วไปหมดจน.. น่ะนะเราก็รู้ๆกันอยู่ ชายอ้วนลงพุงในชุดสีขาว    กำลังนอนกรน ฟี้ๆอยู่บนเตียง   สีขาวที่คงจะตัดกับสีเลือดสดๆ  ได้เป็นอย่างดี
"  เฮ้อ.......   ไม่มีงานที่ท้าทายกว่านี้แล้วรึงาย ห่ะเนี่ย  เห็นแล้ว เซง... " 
" ถ้าเซงนักแล้วมาทำไม... "  เสียงที่ดังมาจากมุมมืด
 เสียงที่ทำให้เธอผงะถอมหลังจากเตียงมาหนึ่งก้าว  ชายผมดำนัยตาสีแดง ดั่งเลือดจ้องมองมาที่เธอ  " นึกว่าใครที่แท้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์  แห่ง พาเทีย นี่เอง "  " คนที่ว่าจ้างเจ้ามาคงมีค่าตอบแทนที่คุ้มค่า สิน่ะ " อันที่จริง พ่อชอบช่วยเหลือชาวบ้าน ถูก หรือ  แพงก็ไม่เกี่ยงความจริงจะไม่เอาเลยด้วยซ้ำ..  แล้วทำไมเธอต้องตอบอย่างงั้นเล่า ใจตอบอย่าง แต่ปากกับพูดไปอีกอย่าง  "  ก็มากพอดู..  มีกินมีใช้ไปได้อีกนาน " 
คำพูดที่กล่าวพร้อมๆกับการเดินไปที่หัวเตียง  ปลายดาบ ที่ตวัดมาที่เธอ  " ไปซะแล้วข้าจะไว้ชีวิต เจ้า "  "  เสียใจ ข้าไม่มีหน้าที่ฟังคำท่าน ..หรือ ว่า เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ผู้ถูกตามใจจนเคยตัว  คิดว่าสั่งใครผู้นั้นต้องทำตามเสมอ " คำเย็บที่หวังจะได้เห็นสีหน้าของคนตรงเปลี่ยนไป แต่ ใบหน้านั้นกลับเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"  แต่ถ้าท่านมีข้อเสนอที่ดี บางทีข้าอาจเปลี่ยนใจ.. "  คำพูดที่ต่อด้วยการแสดงท่าทางรอรับฟัง  แต่คำพูดต่อมาทำให้เจ้าหล่อนต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ  " ช่างเถอะ..อยากทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าข้ามาเพื่อรักษาหน้าเฉยๆ แต่ถ้าไอ้คนชั่วแบบนี้จะตายไป " ชายหนุ่มยักไหล่ " ข้าก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร "  แล้วมาพูดว่า  ไปซะแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้าซะง้านเลย น่ะ ไอ้เจ้าชายบ้ามีเจ้าชายที่ไหนพูดกลับไปมาบ้าง  ห่ะ ! ห่ะ !  ช่างเหอะไหนๆก็ไหนๆ แล้ว " งั้นท่านคงไม่ว่าอะไรถ้าข้าจะทำงานให้เสร็จๆแล้วก็คงไม่อยู่รบกวนท่าน "  " เชิญ "   มีดที่นิลที่ถูกชักออกแล้วเก็บอย่างรวดเร็ว  " ทูลลา "   แล้วเจ้าหล่อนก็หายไปอย่างรวดเร็ว  " รวดเร็วเหลือเกิน อย่างกลับ ชักแล้วเก็บ หึๆ "  รอยขีดที่กานคอพร้อมกับรอบเลือดที่เริ่มไหลรินของชายอ้วนเตี้ย  " ถือว่าท่านตายสบายแล้วกันท่าน  ดุลิว หึ "  ประตูได้ถูกปิดลง แล้วเขาก็กำลังจะไปนอน  ใครกันน่ะ ผู้หญิงคนนั้น  คล้ายกับเธอเหลือเกิน... ช่างเถอะมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน...  ฮ้าว....... เสียงห้าว วอดๆ ที่เป็นสียงสุดท้ายที่ดังในค่ำคืนนี้  แล้วเสียงที่เริ่มเช้าอันสดใสก็คือ  เสียงกรี้ดร้องของนางกำนัลที่มาพบร่างของ
 
คุณก็รู้ว่าใคร.........