คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
“เอมเรามากินน้ำสาบานกัน” โยถามเพื่อนรักที่นั่งบนม้านั่งฝั่งตรงข้าม โยเด็กสาวหน้าตาน่ารัก สดใส ร่าเริง จิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อทุกคน ทำให้เป็นที่รักของทุกคนที่ได้พบเจอ
“แกเอามีดมาสิ เดี๋ยวฉันกีดข้อมือเหมือนหนังจีนเลย” เอมกล่าวประชดเพื่อนรัก นี้คืออีกมุมหนึ่งที่ถ้าคนไม่สนิทกันจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเอมเป็นคนขี้เล่น ซึ่งสำหรับคนอื่น จะมองว่าเอมเป็นผู้หญิงที่สวยแต่หยิ่ง ไม่ยอมคบกับใคร ทำให้เอมไม่มีเพื่อนมากนัก
“ใครจะบ้ากีดข้อมือตัวเองล่ะ แค่เกี่ยวก้อยก็พอมั้ง” โยพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน และยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเอม เอมเห็นดังนั้นก็ยื่นนิ้วก้อยของตนเองไปเกี่ยวกับเพื่อน
“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” เอมพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
“ใช่ เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป” โยส่งยิ้มหวานเป็นเชิงแสดงความมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนั้น
“ลืมถามไป...วันนี้นัดฉันมามีอะไรเหรอ” โยถามขึ้น เพราะเอมกับโยอยู่คนละโรงเรียน โอกาสที่จะเจอกันบ่อยๆ นั้นมีไม่มากนัก ทำให้เมื่อมีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุยก็ต้องใช้วิธีนัดออกมาเจอ
“มีคนมาแนะนำให้รู้จัก”
“ใครเหรอ คงไม่ใช่แฟนนะ” โยถามเพื่อน แต่เพื่อนรักกับเมินหน้าหนีไปทางอื่น
“ถ้าใช่ล่ะ” เอมตอบด้วยความเขินอาย
“ก็จะบอกให้ผู้ชายคนนั้น ดูแลเพื่อนรักของฉันดีๆไง” โยตอบเอม พร้อมกับยื่นมือสองข้างไปจับแก้มสีชมพูระรื่นของเพื่อนส่ายไปส่ายมา
“ขอบใจนะ”
“ไม่ต้องขอบใจหรอก ฉันก็แค่เห็นในทีวีเขาชอบพูดกัน เลยลองเอามาพูดบ้าง” โยพูดแล้วหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
“จ้า” เอมรู้ดีว่าโยพูดก็เพื่อแก้เขินนั้นเอง พลางยิ้มด้วยความช่างคิดของเพื่อน
“นั่นไง เขามาแล้ว” เอมชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังเดินตรงมาที่เรา 2 คน เขาเป็นผู้ชายที่เรียกว่าหล่อได้เลย ทั้งหน้าตาละรูปร่างรวมทั้งลักษณะการแต่งตัวที่ทันสมัย
“ขอโทษนะครับที่มาช้า” ผู้ชายคนนี้กล่าวขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะโช อํอ! ลืมไป โชค่ะนี้โยเพื่อนรักของเอมค่ะ โยนี้โชแฟนฉัน” เอมแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายได้รู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” โชยื่นมือมาข้างหน้า โยจึงหันไปมองเพื่อนเป็นเชิงถามว่า ‘จะจับดีไหม’ เอมจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ดังนั้นโยจึงยื่นมือไปจับมือกับโช และรีบชักมือกลับทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” โยกล่าวตอบ
โยขึ้นรถเมล์หลังจากเสร็จจากการพูดคุยกับเพื่อนรัก เพื่อเดินทางกลับบ้าน บ้านของโยเป็นบ้านไม้ 2 ชั้น มีบริเวณบ้านกว้างขว้าง
“มาถึงบ้านสักที” โยถอนหายใจด้วยความเหนื่อย สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ” โยทักทายคนที่โทรมา
[สวัสดีครับ นี้ใช่เบอร์คุณโยไหมครับ]
“ใช่ค่ะ แล้วไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ”
[เราพึ่งจะเจอกันเมื่อตอนเย็น จำเสียงผมไม่ได้เหรอ] โยนึกทบทวนว่าเมื่อตอนเย็นได้ไปพบใครมาบ้าง
“โชเหรอ” โยลองสุ่มดู เพราะตอนเย็นไม่ได้ไปเจอใครเลย ยกเว้นเอมและโช
[ครับ]
“แล้วโชมีอะไรเหรอ ถึงได้โทรมา” โยถามไปด้วยความสงสัยว่าทำไมแฟนของเพื่อนรักถึงได้โทรมา และเอาเบอร์เธอมาจากไหน
[ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากรู้ว่าโยกลับถึงบ้านหรือยัง ผมเป็นห่วงเลยโทรมาถามดู]
“โยมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพดี ว่าแต่โชเถอะส่งเอมถึงบ้านหรือยัง” โยหวนนึกเพื่อนรัก ตอนแรกโชอาสามาส่งโยที่บ้าน แต่โยเป็นห่วงเอมเพราะบ้านเอมต้องเข้าไปในซอยเปลี่ยว จึงให้โชไปส่งเอมแทน
[เรียบร้อยแล้วครับ ...โยกับเอมคงเป็นเพื่อนที่รักกันมากซินะ] อยู่ๆ โชก็ถามขึ้น แต่น้ำเสียงของโชดูเศร้าสร้อย แต่สักพักเขาก็เปลี่ยนมาเป็นน้ำเสียงร่าเริงได้อย่างรวดเร็ว
“ใช่ เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก และโยหวังว่าโชคงไม่ทำให้เอมเสียงใจนะ เพราะโยจะเป็นคนแรกที่ไม่ให้อภัยโชเลย” โยพูดเป็นเชิงขู่ เพราะด้วยความที่เป็นห่วงเพื่อนรัก แต่ฝ่ายตรงข้ามกับเอาแต่เงียบ
“โช...เป็นอะไรหรือเปล่า” โยเรียกเพราะโชเงียบไปนาน
[อํอ! แค่นี้นะโยผมมีธุระ] พอพูดเสร็จโชก็วางสายทันที
“อะไรของเขาเนี่ย” โยบ่นกับตัวเอง แล้วเดินเข้าบ้านไป
เช้าวันต่อมาโยก็มาโรงเรียนตามปกติ พอถึงตอนเย็น บริเวณหน้าโรงเรียนจะแออัดไปด้วยรถต่างๆ ที่มารับบุตรหลานของตนเอง ทำให้ดูวุ่นวายไปหมด
“โย พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ” นุ่นเพื่อนร่วมห้องกับโยร้องบอก
“จ้า” โยร้องตอบเพื่อนร่วมห้อง พรางเดินเพื่อที่จะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แต่ก็มีผู้ชายตัวใหญ่มายืนขว้างทางเอาไว้ ทำให้โยต้องหันหน้าขึ้นไปมอง
“อ้าว! โชมาทำอะไรที่นี้เหรอ” โยแปลกใจที่โชมายืนขว้างทางตนเองไว้
“มาหาโยไง” โชตอบพลางส่งยิ้มหวาน
“มาหาโย...มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“ผมจะชวนโยไปดูหนังด้วยกัน”
“เอมไปด้วยไหม” โยถามด้วยความสงสัยที่แฟนเพื่อนรักมาชวนเธอ แทนที่จะไปกับเอม 2 คน น่าจะเหมาะกว่าเพราะจะได้ไม่มีเธอคอยเป็นก้างขว้างคอ (กขค)
“เอมไม่ว่าง ผมเลยมาชวนโยไปเป็นเพื่อน คือ...เรื่องนี้ผมอยากดูมากเลย โยช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“อืม..ก็ได้” โยตอบตกลงเพราะเห็นว่าโชอยากดูมาก
ความคิดเห็น