คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
4
“ นะ ... น่ารักบ้าอะไรหละ เอามานี่” ผมแย่งมะพร้าวจากมือหมอนั่นมาไว้ในมือก่อนจะก้มลงทุบมันกับพื้น หวังว่าจะให้เปลือกมันกระเทาะออกบ้างอย่างที่เคยทำ
แต่.....ทุบยังไงก็ไม่มีรอยร้าวเลย สงสัยเป็นเพราะดินมันอ่อนหละมั้ง ผมเลยเปลี่ยนมาทุบกับต้นมันแทน นี่แหนะ แล้วในที่สุดเปลือกส่วนบนก็แยกออก พอจะให้เห็นกะลา ผมกะเทาะมันออกเผยให้เห็นเนื้อในและน้ำมะพร้าวที่พร้อมจะทะลักออกมา อึก น่ากินจังแฮะ
“ อะ นายกินก่อนเลย” ผมยื่นมะพร้าวให้เจโฮป แต่เขากับหันมาทำหน้างงใส่
“ ฮยองกินก่อนเถอะ มีอีกตั้งหลายลูก”
ผมส่ายหน้าก่อนจะยื่นมะพร้าวไปแทบจะติดปากเขา นี่ผมอุตส่าห์ยกให้กินก่อนเลยนะเนี่ย
“ ก็ได้ๆ” เจโฮปยื่นมือมารับมะพร้าวโดยที่เอามือวางทับมือผม พอผมจะเอามือออกหมอนั่นก็ยกมะพร้าวขึ้นดื่มซะงั้น
เจโฮปดื่มน้ำมะพร้าวดูน่าอร่อย เวลาเขายกขึ้นดื่มเผยให้เห็ฯลูกกระเดือกชัดเจน น้ำมะพร้าวล้นออกมาจากไหลลงมาตามลำคอ ทำให้ผมละสายตาไปไม่ได้
อึก
ผมเผลออลอบกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
“ ฮะๆ กลืนน้ำลายแบบนี้แปลว่าอะไรฮะฮยอง อยากกินหละสิ อะนี่ ” เจโฮปผลักมันเข้ามาหาผม
กินต่อหมอนี่หรอ ไม่เอาด้วยหรอก มันเหมือนกับ...จูบทางอ้อม
“ กินไปเถอะผมไม่ถือ”
“ นายไม่ถือแต่ฉันถือ”
เจโฮปยื่นมะพร้าวมาติดปาก แต่ผมเบือนหน้าหนี
เฮ้อ~
เจโฮปถอนหายใจก่อนที่จะทำสิ่งไม่คาดคิด
OxO
เขาจูบผม!!
อึก อึก
เจโฮปส่งผ่านน้ำมะพร้าวเข้าปากผมทำให้ผมต้องกลืนลงไม่อย่างช่วยไม่ได้ หมอนี่ทำอะไรแบบนี้เนี่ย!!
“ ไอ่บ้า! ทำอะไร”
ผมรีบผลักเจโฮปออกจากตัว ไอ่หมอนี่มันน่าต่อยนัก!!
“ อ่าว ก็เห็นว่าถือว่าจูบทางอ้อม ผมเลยจูบตรงๆไปเลย ฮิฮิ อร่อยมั๊ยหละ”
ไอ่! โอ๊ย ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดมาด่ามันยังไงดี ฮือๆ จูบของผม ! ยังมีหน้ามาถามว่าอร่อยมั๊ยอีก อร่อยหรอหมายถึงน้ำมะพร้าวหรืออะไร!
“ อร่อยไปคนเดียวเลยไป๊!”
ผมเชิดหน้าใส่อย่างไม่พอใจ ไอ่ครั้นจะเดินหนีก็ไม่ได้ โอ๊ย อึดอัดจริง!!
“ เอ้าๆ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยหรอเนี่ย อะ ยอมให้ทึ้งหัวเลย แต่เร็วๆหน่อยนะ จะได้รีบไปต่อ เอ๊ะ หรือว่าอยากจะกินมะพร้าวอีก”
“ ไม่!! ไปได้แล้วเสียเวลา =3=!”
ผมบอกอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลากแขนเจโฮปไปตามทาง เดิน ไม่ได้ตัดแขนเขาแล้วลากออกมานะ ผมหมายถึงดึงแขนหนะ จะไปไหนหนะหรอ? ผมก็ไม่รู้หรอก แค่ไปตามทางก็พอ ไปหาแสงสว่าง... แสงสว่าง..... อยู่ที่ไหนนะ
ดวงอาทิตย์?? คงไม่ใช่หรอก ถ้าใช่จริงต้องขึ้นยานอวกาศไปอะดิ
หรือว่าทิศตะวันออก????
ใช่แน่เลย ตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า พอมองบนท้องฟ้าก็จะรู้ได้ทันทีว่าทิศตะวันออกอยู่ทางไหน หวังว่าคงไม่ได้ไปทางทะเลหรอกนะ =3=
“ นี่ เดินมานี่รู้หรอจะไปทางไหน”
“ รู้สิ ฉันไม่ได้โง่นะ ไปทางทิศตะวันออกไงเล่า!”
ผมไม่ได้โง่จริงๆนะ แค่คิดช้าไปหน่อยเท่านั้นเอง จริงๆนะ
“ พึ่งคิดได้ก็บอก หึๆ”
“ อะไรนะ?!”
“ ป๊าววววว ไปเถอะ”
ว่าฉันแล้วกลบเกลื่อนสินะ อย่าคิดว่าไม่รู้ แบบนี้ต้องโดน!!
ฮึบ
“ โอ๊ย ตกใจหมดฮยอง จู่ๆ ก็มาขี่หลังกันเฉย”
ไม่สน ฮิฮิ ผมสบายนี่นา ไม่ต้องเดิน
“ พูดมาก เดินไปเถอะน่า”
ผมขี่หลังเจโฮปในท่าขี่ม้าส่งเมือง เขาเป็นม้าหนิ 555
เจ้าม้าแกต้องฟังคำสั่งเจ้าชายอย่างข้านะ หึๆ
เดินมาหลายชั่วโมงอากาศก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ หิวน้ำมากขึ้นเรื่อยๆ ผมลงจากหลังเจโฮปเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มเมื่อย หมอนี่ไม่ปริปากบ่นเลย
ผมรู้สึกว่าเราเดินเข้ามาเกือบจะกลางเกาะแล้ว ยังไม่มีวี่แววของสมบัติอะไรนั่นเลยซักนิด ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก มือที่ผมที่จับกับเจโฮปเริ่มชุ่มเหงื่อ แต่ก็มีใครยอมปล่อยมือทั้งผมและเขา ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครพูดตลอดทาง
ซ่าาาาาาาาาาา
ฝนตกลงมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ผมกับเจโฮปต้องวิ่งวุ่นหาที่หลบฝน
“ เฮ้อ~ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันนะ” ผมบ่นหลังจากเราหาที่หลบฝนได้แล้ว เป็นถ้ำที่ไม่ใหญ่มาก แต่มืดเกือบจะมองไม่เห็นเลยหละ แต่ยังดีที่เจโฮปสามารถจุดไฟได้อะนะ
“ นี่ โฮซอก ไปเรียนจุดไฟแบบนี้มาจากไหนกัน...อ่าวววว”
ผมหันไปหาเจโฮปที่นั่งพิงผนังถ้ำอยู่ไม่ไกล แต่กลายเป็นว่าเขากำลังนั่งหลับ!
แบบนี้ยังหลับลงอีกหรอ =3=
มืดๆ แถมฝนตกแบบนี้มันก็น่านอนอยู่หรอกแต่มันดูหน้ากลัวหน่อยๆ เหมือนฉากหนังสยองขวัญเลย ยิ่งอยู่คนเดียวแบบนี้มันมักจะมีอะไรโผล่มาให้เห็นทุกที
“ โฮซอกๆ โฮซอกตื่นเร็ว!” ผมจับแขนเจโฮปเขย่าเพื่อให้เขาตื่นมาอยู่เป็นเพื่อน แต่ร่างกายของเขาร้อนจี๋ !
ไม่สบายแน่เลย! แล้วจะทำยังไงหละเนี่ย ยาก็ไม่มี
“ หนะ หนาว”
ห้ะ อะไรนะ ? เจโฮปพึมพำไม่รู้เรื่อง ผมเลยต้องเงี่ยหูฟังอีกรอบ
“ หนะ หนาว” หนาวงั้นหรอ จะให้ทำไงหละเนี่ย T^T
‘ หนาวเนื้อ ต้องห่มเนื้อ’
ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว จะบ้าหรอ! ห่มเนื้อบ้าอะไรกัน ต้องเป็นวีเลยที่ไซโคผมโดยพูดกับจองกุกทุกวัน ผมที่ได้ยินเลยจำมา ฮึ่มๆ อย่าให้กลับไปได้ เดี๋ยวจะกีดกันไม่ให้ยุ่งกับจองกุกเลย
ผมถอดเสื้อคลุมออกทั้งของเจโฮปและของผมเพื่อห่มให้เขา แต่ดูเหมือนว่าอาการจะไม่ดีขึ้น ตัวยิ่งสั่นกว่าเดิมผมเลยตัดสินใจประคองหมอนั่นมาอยู่ในอ้อมกอด ถึงผมจะร้อนแทบตายก็เถอะ เห็นแก่ที่เขายอมผมในหลายๆเรื่องโดยไม่บ่นซักคำ
“ ฮยอง! มาอยู่นี่ได้ไง ทำไมไม่อยู่ที่ถ้ำ!”
เจโฮปถามผมอย่างตกใจ ราวกับว่าเป็นอะไรที่ประหลาดมากมาย แถมหมอนี้ยังเพี้ยนอีก เราสองคนก็อยู่ในถ้ำนี่นาจะไล่ผมไปที่ถ้ำไหนอีกหละ
ว่าแต่ว่าหมอนี่หายไข้แล้วหรอ!! แล้วตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า =0=
“ ฉันก็อยู่ที่ถ้ำนี่แหละ นายจะให้ฉันไป....”
ผมกวาดตามองไปรอบๆ แต่ต้องเงียบเสียงลง เมื่อเห็นว่าที่ที่ผมและเขายืนอยู่นี้ไม่ใช่ถ้ำที่เราเข้ามาหลบฝน นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!!!
“ กลับไปซะฮยอง! ขอร้องหละ ฮยองต้องอยู่ต่อนะ!”
เจโฮปบอกผมเสียงดัง ด้วยประโยคที่ทำให้ผมงง ผมต้องกลับไป ผมต้องอยู่ต่อ สรุปจะเอายังไงกันแน่??? ไม่ใช่ว่าผมโง่นะ แต่ที่เขาพูดมันดูซับซ้อนต่างหาก
“ หึๆ เจ้าต้องเลือกแล้วหละว่าใครจะอยู่ใครจะไป”
เสียงประหลาดดังขึ้น ผมมองหาต้นเสียงอย่างตกใจ มันไม่เหมือนกับเสียงที่ส่งพวกเรามา นี่มันอะไรอีกหละเนี่ย!
“ ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันจะเป็นคนไปเอง! แกจะพาชูก้ามาทำไม!” เจโฮปตะโกนตอบเสียงที่ไม่มีตัวตนอย่างเดือดดาล
“ นี่อะไร ช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจที นายจะไปไหน?? นายจะทิ้งฉันไปงั้นหรอ!!”
ใช่แน่เลย หมอนี่ถึงไม่อยากให้ผมรู้ เพราะเขาจะทิ้งผม อาจจะเป็นเพราะเขาไม่สบาย เลยได้สิทธิ์กลับไปงั้นหรอ?
หนอยแน่! คิดจะทิ้งฉันให้ตามหาสมบัติคนเดียวใช่มั๊ย!
“ หึๆ ว่ายังไงหละ ใครจะอยู่ใครจะไป”
“ ฉันบอก...”
“ ฉันไปเอง!”
ผมชิงตอบก่อนที่เจโฮปจะพูดจบ หึ ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ช่าง ก็หมอนี่มันเห็นแก่ตัวก่อนนี่นา
“ ฮยอง! รู้ตัวมั๊ยว่าพูดอะไรออกมา!!”
เจโฮปหันมาตะคอกใส่ผม
“ ทำไม ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ก็นายกำลังจะทิ้งฉันเอาตัวรอดไป ฉันไม่ยอมอยู่บนเกาะบ้าๆ ตามหาสมบัติคนเดียวหรอก!”
“ โธ่เอ๊ย! มันไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้จะหนีเอาตัวรอดคนเดียว! ผมกำลังช่วยให้ฮยองรอดต่างหาก!!”
ช่วยงั้นหรอ? เหอะ ใครจะเชื่อหละ
“ ฉันไม่เชื่อนายหรอก! นายจะทิ้งฉันให้หาสมบัติบ้าๆนี่คนเดียวใช่มั๊ย!! ฉันจะเป็นคนไปเอง!” ผมหันไปบอกเจโฮปอย่างไม่เชื่อก่อนจะเงยหน้าบอกเสียงที่ไม่มีตัวตนนั่น
“ หึๆ ดูเหมือนว่าจะมีคนอยากไปกับข้าแทนเจ้านะโฮซอก เพียงแต่ถ้าเกิดหมอนี่รู้จุดประสงค์จริงๆจะเปลี่ยนใจรึเปล่าน้า”
จุดประสงค์? จุดประสงค์อะไรกัน?? มันไม่ใช่การหนีออกจากเหตุการณ์บ้าๆนี่หรอ??
ผมหันไปมองเจโฮปอย่างสงสัย เขาปิดบังอะไรผมงั้นหรอ? ดูหน้าเขาดูอัดอัดแปลกๆ
“ จุดประสงค์อะไร??” ผมหันไปคาดคั้นเจโฮป เพราะผมไม่รู้จะไปกระชากคอคาดคั้นไอ่เสียงที่ไม่มีตัวตนยังไง
“ เอ่อ..... คือว่า... เฮ้อ~ ผมต้องไปเพื่อให้ฮยองมีชีวิตอยู่ยังไงหละ นี่คือเหตุผลที่ผมบอกให้ฮยองกลับไปที่ถ้ำยังไงหละ”
เหมือนกับโดนกระแทกที่หัวอย่างแรง แทบทรงตัวไม่อยู่ นี่เขายอมตายเพื่อผมหรอ?? หรือผมเข้าใจอะไรผิดไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมคงไม่ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นหรอก ไม่แน่นอน!
“ ฉันจะไปเอง!”
“ ฮยองเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า?? นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะฮยอง” เจโฮปบอกอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
ผมไม่ยอมให้เขาเสียสละอยู่คนเดียวหรอก ถ้าเขาอยู่เขาคงจะหาสมบัติเจอและกลับไปอย่างปลอดภัย
“ หึๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอก ไปด้วยกันทั้งคู่นี่แหละ หึๆ”
สิ้นเสียงจากชายปริศนาแสงสว่างวาบก็เข้าปกคลุม
‘ พวกเจ้าได้รับสมบัติอย่างแรกไปแล้ว Sacrifice ความเสียสละ ’
แล้วผมก็สลบไป
TalK : อัพช้ามาก ตอนนี้แอดขึ้นปี 1 แล้ว แง๊ๆ เวลาว่างหายหด
ปอลิง ตอนนี้ยาวมาก คิคิ
ความคิดเห็น