คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
4
JIN Part
วันนี้วันเสาร์ วันเสาร์ที่แสนน่าเบื่อ น่าเบื่อมากๆ มันจะน่าเบื่อน้อยลงถ้าผมได้นอนอ่านหนังสืออยู่บ้านคนเดียว แต่ทำไมผมต้องมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยเนี่ย!
“ เฮลโหล รอนานมั๊ย?? ขอโทษที่มาช้านะ ไปกันเถอะ ”
ห้ะ? ไปกันเถอะ? ไปไหน? ไม่ได้จะซ้อมเต้นที่นี่หรอ? ผมอยากรู้แต่ไม่อยากถามเดี๋ยวมากความ
จองกุกลากผมไปขึ้นรถของเขาก่อนจะออกรถไป ใช่ครับ ผมยืนรอจองกุกที่นัดผม ใจจริงก็ไม่อยากมาหรอก แต่เพราะคะแนนวิชาดนตรีที่น้อยนิด แต่มันก็สามารถฉุดเกรดได้อย่างดีเยี่ยมเลยหละ ผมเลยต้องจำใจมา เพราะผมไม่ได้เรื่องเลยเรื่องการเต้น เลยต้องหวังพึ่งหมอนี้ซะแล้ว
“ นี่เราจะไปไหนหรอ?? ” ผมเอ่ยถามหลังจากที่ขึ้นรถมาได้สักพัก มันน่าสงสัยจริงๆ อีกอย่างหมอนี่ขับรถเอง มันไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่
“ พูดได้แล้วหรอ นึกว่าลืมเอาปากมาซะอีกนะ คุณผู้จัดการ ^^” หมอนี่ รอเวลาแซะผมหรอ?? ผมวาแล้วเชียว หมอนี่ไม่มีทางที่จะเงียบได้ง่ายๆ
“ ฉันแค่ไม่อยากพูดแค่นั้นแหละ สรุปแล้วนายจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่?? ” ผมถามอย่างไม่สนใจคำแซะของเขา แต่ว่า.. หมอนี่จะพาผมไปไหนกันแน่??
“ ถึงแล้วหละ ที่นี่แหละที่ซ้อมเต้นของเรา ^0^”
“ บ้านนาย!? ” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ
ใช่แล้วครับ บ้าน! บ้านของจองกุก จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ถูก ต้องเรียกว่า คฤหาสน์ต่างหากหละครับ บ้านหลังนี้ตั้งอยู่บนเนื้อที่ 10 กว่าไร่ ตามที่จองกุกบอกมา คฤหาสน์สีขาวสไตล์ยุโรป เป็นสถาปัตยกรรมโกธิคหรูๆ
“ อ่า ใช่แล้วหละ แม่ฉันไม่ยอมให้ฉันอยู่คอนโดเพราะว่ามันอันตราย ทั้งๆที่ฉันเป็นผู้ชายแท้ๆ ไม่รู้จะกลัวอะไร มาซ้อมที่บ้านฉัน นายโอเคใช่มั๊ย??” จองกุกพูดก่อนจะหันมาถามผมที่ยังคงหน้าตกใจ
“ อะแฮ่ม อ่า เอ่อ อื้อ ไม่เป็นไร”
ผมกระแอ่มไอ เพื่อเรียกเสียงตอบจองกุกไป ก่อนจะเดินตามเข้าไปข้างในบ้านที่ใหญ่โตนั้น ภายในยังตกแต่งด้วยเครื่องเรือนราคาแพง ที่ไม่ได้มีขายตามท้องถนน ดูเหมือนว่าจะเป็นรุ่นพิเศษเกือบทุกชิ้น ผมก็พอจะรู้นะว่าบ้านเขารวย แต่คิดไม่ถึงว่าจะรวยขนาดนี้ ไม่ต้องเป็นนักร้องระดับประเทศหรือโลก เขาก็อยู่ได้สบายเป็นชาติแล้ว
ระหว่างทางไปห้องซ้อม มีเมดมากมายที่วุ่นอยู่กับงานบ้านหันมาทักทายทุกคนที่เขาเดินผ่าน ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ผมรู้แล้วหละว่าทำไมหมอนี่ถึงหลงตัวเอง แล้วก็ขี้เก็กขนาดนี้
“ ฮะฮ้า ถึงแล้ว จะจ๊านน นี่แหละห้องซ้อมของฉัน นายเป็นผู้จัดการคนแรกที่ได้เข้ามาเหยียบห้องนี้เลยนะเนี่ย ”
“ ฉันควรจะดีใจใช่มั๊ย?” ผมหันหน้าไปถามเขาอย่างเอือมๆ ก่อนจะหันมาสำรวจห้องซ้อมที่เขาว่า
ผมคิดไว้อยู่แล้วหลังจากที่เห็นบ้านของเขา ห้องซ้อมเขาก็ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ห้องซ้อมขนาดใหญ่ประกอบไปด้วยเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด กีต้าร์ เบส กลอง หรือแม้กระทั่งเปียโนหลังใหญ่ ที่ดูคุ้นตาเหมือนกับของ.... ไม่เอาๆ ผมจะไม่คิดถึงเขาอีก
“ นายอยากเต้นเพลงอะไร?? ” จองกุกที่เห็นผมเงียบเอ่ยขึ้น
อ่า.... เพลงอะไรงั้นหรอ?
“ เอาเพลงอะไรก็ได้ทีท่าเต้นไม่ยาก ” ผมตอบไปตามความจริง แต่จู่ๆ เขากลับหัวเราะซะงั้น
“ ฮ่าๆๆ นายไม่รู้หรอ เพลงที่เต้นไม่ยากก็มีแต่เพลงเด็กนั่นแหละ หรือว่านายจะเอา?? ”
“ เพลงเด็กหรอ? ก็น่าสนนะ”
หลังจากที่ผมพูดจบ จองกุกก็ระเบิดเสียงหัวเราะยิ่งกว่าเดิมอีก มันตลกนักหรอ?? ผมว่าเพลงเด็กก็แหวกแนวดีออก จริงมั๊ย?? คงไม่มีใครคิดจะทำหรอก อีกอย่างไม่ต้องกังวลว่าเพลงจะซ้ำ ถ้าเราเต้นดีกับเพลงที่ไม่ค่อยดีมันก็ทำให้เราดูเก่งกว่าที่เป็น จริงๆนะ
“ นะ นายเล่นมุขใช่มั๊ยเนี่ย ฮ่าๆๆ ตลกอะ” จองกุกพูด ไม่วายยังขำจะเป็นจะตาย มันตลกตรงไหนกันหรอครับ = =
“ ป่าว ฉันจริงจัง เพราะว่า..”
“ โอ๊ย เรื่องนายเต้นได้ห่วยแตกหนะหรอ? มันไม่เป็นปัญหาหรอก”
ไม่ทันที่ผมจะได้อธิบายว่าทำไมเพลงเด็กถึงน่าสนใจ หมอนี่ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
ห่วยแตก? ห่วยแตกงั้นหรอ??
หนอยยย
“ ย๊า นี่นายว่าใครห่วยแตกกัน? ฉันไม่ได้ห่วยขนาดนั้นซักหน่อย ก็ใช่ซี้ นายมันเก่งนี่” ผมพูดก่อนจะหันหน้าหนีจองกุกอย่างเคืองๆ
เขาเคยเห็นผมเต้นหรอ?
อยู่ดีๆก็มาว่าผมห่วยแตกเฉยเลย เป็นคุณ คุณไม่โกรธหรอ?
ผมมันพวกเซนซิทีฟเรื่องนี้อยู่ด้วย.. นิดนึง
“ เห้ย โกรธหรอ? โกรธจริงดิ”
“.......”
“ โกรธจริงๆด้วยแฮะ ”
เมื่อเห็นผมเงียบ จองกุกก็เริ่มหาวิธีง้อ อันที่จริงก็ไม่ค่อยโกรธเท่าไหร่แต่...
“ ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะโกรธใครเป็น ฮิฮิ คิดว่าร้องไห้เป็นอย่างเดียวซะอีก”
“ นี่! ฉันก็เป็นคนนะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึก ต้องรอคนมาป้อนโปรแกรมถึงจะทำได้ เชิญนายเลือกเพลง ออกแบบท่าเต้นคนเดียวเลย ฉันจะกลับละ”
“ อ่าว จะกลับแล้วหรอจ๊ะ”
ไม่ทันที่ผมจะเดินออกห้องซ้อม ก็มีผู้หญิงที่ดูมีอายุแต่ว่ายังสวยมากๆ เดินเข้ามา
“ คะ..”
“ ป่าวฮะ หมอนี่จะออกไปเข้าห้องน้ำครับแม่ ”
“ มะ แม่? อ่า สวัสดีครับ”
ผมมองสองคนสลับไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
มิน่าหละหมอนี่ถึงได้มีหน้าตาที่ดูดีขนาดนี้.. เพราะแม่เขาทั้งสวย ทั้งดูดี.
“ สวัสดีจ๊ะ คิคิ นี่...”
“ ซอกจินฮะแม่ เพื่อนผมเอง”
จองกุกแนะนำผมให้แม่เขา ก่อนจะเดินมาโอบไหล่อย่างสนิทสนม
ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ถ้าไม่ติดว่าแม่ของเขาอยู่ตรงนี้หละก็ ผมคงพลักเขาออกไปแล้วหละครับ หมอนี่อายุน้อยกว่าผมถึงจะเรียนอยู่ชั้นเดียวกันก็เถอะ ยอมพูดไม่เป็นทางการด้วยแล้ว แต่หมอนี่กลับปีนเกลียว เล่นถึงเนื้อถึงตัวกันแบบนี้เลยหรอ
“ โอ้ว เพื่อนลูกหรอจ๊ะ แล้วสนิทกันมั๊ยเอ่ย ซอกจิน ชื่อน่ารักจังเลยนะ”
“ คะ ครับ ขอบคุณครับ”
“ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ลูกพาเพื่อนเข้าบ้าน แม่ดีใจจริงๆ ตอนแรกแม่ก็กังวลว่าเขาจะเป็นพวกไม่มีใครคบหน่ะ คิคิ”
แม่จองกุกพูดกับเขาก่อนจะหันมาพูดกับผม
ผมหัวเราะกับคำพูดของแม่เขา
ผมเห็นด้วยว่าเป็นพวกไม่มีใครคบ ฮ่าๆ ก็หมอนี่ขี้เก๊กจะตาย
“ โหย แม่อะ =3= ผมน่ารักจะตายแม่พูดแบบนี้ได้ไง ว่าแต่..แม่เข้ามามีอะไรหรอครัย” จองกุกทำหน้างอนก่อนจะเดินไปกอดแม่เขาอย่างอ้อนๆ
ไม่น่าเชื่อว่าหมอนี่จะมีมุมน่ารักๆ กับเขาด้วย
“ อ๋อ จริงสิ แม่ลืมไปเลย แม่เข้ามาเรียกไปทานของว่างหนะ พอดีว่าแม่ทำเค้กวอลนัต ของโปรดลูกเลย ซอกจินก็มากินด้วยกันนะลูก”
“ ครับคุณแม่”
ผมรับคำคุณแม่ ก่อนที่คุณแม่จะเดินออกไปจากห้อง
“ นายชอบเค้กวอลนัตหรอ??” ผมหันไปถามจองกุกที่ง่วนอยู่กับการหาเพลง
“ อื้อ ทำไมหรอ? หรือว่าแฟนนายก็ชอบ??” เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะถามคำถามที่ดูก็รู้ว่าประชด
“ ก็.....”
ผมตอบได้แค่นั้น ไม่อยากพูดอะไรอีก จองกุกแฟนเก่าผมไม่ได้ชอบกินเค้กวอลนัตหรอกครับ แต่ทุกครั้งที่เขากับผมไปร้านเค้ก เขาจะสั่งมันทุกครั้ง ทำไมหนะหรอ.. ก็เพราะมันเป็นของโปรดผม เขาเลยอยากจะกินกับผม ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ฉันอยากกินของที่คนที่ฉันรักชอบกับคนที่ฉันรัก เพราะฉันชอบทุกอย่างที่คนรักของฉันชอบ’
มันเป็นคำพูดที่ฟังดูสับสน แต่ถ้าคุณเข้าใจมันหละก็ มันเป็นประโยคที่ซึ้งมากๆเลยหละครับ
“ ไปเถอะ ฉันหิวแล้วหละ” จู่ๆ จองกุกก็ลุกขึ้น บอกผมแล้วเดินออกจากห้องไปเลย
ทำให้ผมต้องรีบตามไปเพราะเกรงว่าถ้าเดินไปเองอาจจะหลงได้ ก็บ้านหลังใหญ่โตซะขนาดนั้น
ผมเดินตามจองกุกไปจนถึงห้องนั่งเล่น หมอนั่นนั่งลงบนโซฟาตัวโต ส่วนผมก็นั่งลงตรงข้ามเขา คุณแม่ของเขาปล่อยให้พวกเราทานเค้กวอลนัตแสนอร่อยกันสองคน เพราะท่านมีธุระต้องออกไปทำข้างนอก ผมนั่งทานเงียบๆ ปล่อยให้ลิ้นรับรสเค้กวอลนัตเต็มที่ สวนจองกุกก็มีความสุขกับการกินของโปรด
หลังจากทานของว่าง พวกเราก็เถียงกันอยู่พักใหญ่เรื่องเพลงและท่าเต้น ในที่สุดก็ตกลงกันได้ แล้วผมต้องมาซ้อมเต้นที่บ้านของหมอนี่ทุกๆเย็น ซึ่งเป็นอะไรที่ผมไม่อยากทำเลย แต่ผมต้องมา เพราะคะแนนที่แสนจะมีค่าของผม
talk : อัพแล้วจ้าา มาอัพแล้ววว
ความคิดเห็น