คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
3
ปัง!!!
“ โฮซอก!” ผมรีบมองหาเจโฮปทันที จู่ๆ ลมพัดประตูปิดดังปัง ทำให้ในกระท่อมมืดลงทันตา ผมต้องกระพริบตาอยู่หลายครั้งถึงจะชินกับความมืด
แล้วเจโฮปไปไหนเนี่ย!
“ โฮซอกอ่า~ นายอยู่ไหน”
ผมเรียกเขา แต่เขาไม่ยอมตอบ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น?? กระท่อมก็ไม่ใหญ่ เป็นไปไม่ได้ที่ไม่ได้ยินผม เขาต้องอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ ถ้าเขาหนีไป ผมต้องเด้งตามไปสิ
“ โฮซอก....”
“ แฮ่~”
“ โอ๊ย ไอ่บ้า ตกใจหมด ฮือๆๆ”
ผม โผเข้ากอดเจโฮปที่เดินมาแกล้งข้างหลังผมก่อนจะปล่อยโฮออกมาด้วยความตกใจ
“ โอ๋ๆ ผมอยู่นี่แล้ว อย่าร้องนะ”
“ ไอ่บ้า! แกล้งแบบนี้มันไม่ตลกนะ!! นี่แหนะ!”
ผมตีเขาด้วยความหมั่นไส้ โทษฐานที่แกล้งไม่รู้เวลา คนมันตกใจจริงๆนะ
“ พอได้แล้วน่าฮยอง อะ นี่..”
เจโฮปเบี่ยงตัวหลบผมก่อนจะยื่นตะเกียงออกมา เอามาให้ทำไม =3=
“ ฉันไม่ได้อยากได้ตะเกียง”
“ ถือแป๊ปนึงนา” เขาบอกก่อนจะยื่นมาใกล้ผมจนแทบติดหน้า ผมเลยจำเป็นต้องถือมาไว้ตามคำขอ
“ เมื่อไหร่จะเสร็จ ทำอะไร” ผมชะเง้อหน้าถามเขา
ก็เจโฮปหนะสิหันไปค้นอะไรไม่รู้ ตรงตู้ ที่ผมเดาว่าคงเป็นตู้กับข้าวละมั้ง
“ นี่ไง!!” เจโฮปตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ ก่อนจะยื่นมือมารับตะเกียงพร้อมทั้งยื่นแท่งอะไรไม่รู้มาให้ผม
“ อะไร ไออ้า ถุย มายัดเข้าปากฉันทำไมเนี่ย!”
ผมถามไม่ทันขาดคำ หมอนั่นก็ยัดเข้าปากผม ผมรีบคายออกทันที อะไรไม่รู้ มายัดปากกันแบบนี้ได้ไง =3=
“ กินๆ ไปเถอะน่าฮยอง ผมเสียสละให้เลยนะเนี่ย” เขาพูดก่อนจะยัดมันเข้าปากผมอีกรอบ
ไม่กินก็ไม่ต้องกิน อยากให้กิน จะกินให้หมดเลย ง่ำๆ
ขนมปังหรอเนี่ย ถึงจะแข็งๆ ไปหน่อยๆก็พอกินได้ ไม่ต้องทนหิวแล้วหละ คิคิ
“ แล้วไม่ต้องมาบ่นว่าฉันไม่แบ่งหละ!”
ผมบอกเจโฮปที่ตอนนี้ทำอะไร ขลุกขลักๆ อยู่บนพื้นก็ไม่รู้ จะทำอะไรอีกหละเนี่ย~
ฮ้าวววววว~
พอมีอะไรตกถึงท้องผมก็เริ่มง่วงทันที อันที่จริงผมเป็นคนนอนดึกนะ แต่วันนี้มันก็อย่างว่าแหละ เหนื่อยทั้งวัน
“ ง่วงนอนก็มานอนข้างๆผมนะ”
เจโฮปพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนจะตบพื้นข้างๆ ผมก้มลงไปมอง เห็นเป็นฟูกบางๆ หมอนี่ไปเอามาจากไหนกันนะ!
“ นอนไปเลย ฉันไม่นอนกับ โอ๊ย”
เขาเอื้อมมือมาฉุดผมโดยไมทันตั้งตัว ทำให้ผมล้มทับแผงอกของเขา เล่นบ้าอะไร ผมกำลังจะบอกว่าไม่นอนกับพื้นแบบนั้น ผมมันพวกขี้แพ้ เกิดฟูกนั่นมีแต่ฝุ่นแล้วผมไม่คันแย่หรอ
“ นอนๆ ไปเถอะน่าฮยอง ดีกว่าไม่มีที่ให้นอนนะ”
“ ฉันแพ้ฝุ่น!”
“ นอนทับผมก็ได้ ไม่มีฝุ่นหรอกก ฮิฮิ” เจโฮปบอกพร้อมกับใช้วงแขนรัดผมไว้แน่น
นายสกปรกกว่าอีก =3=!
“ ปล่อยน่า นายตัวเหม็น!” ผมบ่น
สองมือพยายามแกะแขนเจโฮปออก แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จะดิ้นมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนเงิงเฉาะเอา =3=
“ เราก็เหม็นพอกันแหละน่า นอนดีกว่า ไม่นอนก็ตามใจ ระวังจะเจอของดี หึๆ”
ขะ ของดีอะไร.....
ผมมองไปรอบๆอย่างหวาดหวั่น ลมพัดเข้ามาทำให้ผมขนลุด
“ อะไรของนาย! อย่าพึ่งนอนเซ!!”
“ คร่อกก zZZ”
“ โฮซอก!”
ไอ่บ้านี่นอนเร็วไปแล้วนะ ฮึ่ย หลับก็ได้วะ อย่าให้มีอะไรโผล่มาเลยเถอะ เพี้ยงๆ
อ่อก
ชะ ช่วยด้วย ผมหายใจไม่ออก เหมือนมีใครมาบีบคอ ผมปรือตาขึ้นอย่างลำบาก ดิ้นขลุกขลัก พยายามแกะมือที่คอออก
“ ออกไปจากบ้านฉัน!!”
อ่อก เฮือกก
ผมสูดหายใจอย่างยากลำบาก หญิงร่างใหญ่ตรงหน้าเป็นใครไม่รู้มาบีบคอผม คงไม่ใช่คนแน่ๆ เธอคงไม่ชอบใจที่ผมกับเจโฮปมานอนในนี้
สายตาที่มองมาดูไม่ชอบใจมาก จนตาแทบจะถลนออก ผมยาวลากพื้น หน้าเปื้อนเลือดเป็นทาง ปากแสยะออกอย่างน่ากลัว
“ ออกไป!! ออกไปตามทางของแก ออกไปหาแสงสว่างของแก!!”
“ ฮะ โฮ ซะ ซอก” ผมพยายามเรียกเจโฮปให้ช่วยแต่...เขาหายไป ทิ้งให้ผมอยู่กับผีสาวน่ากลัว ผมขืนตัวลุกขึ้น แต่ทำไมได้ เธอยืนคร่อมผมไว้ หละ หลบไปเซ่ เธอยืนอยู่แบบนี้ฉันจะออกไปได้ไงกันเล่า!!!
ฮึก
“ ฮยองง ชูก้าฮยองงง”
ผมได้ยินเสียงเจโฮปเรียกอยู่ไม่ไกล แต่ผมก็มองไม่เห็นเขา ก่อนที่ตาผมจะค่อยๆปิดลง
“ แค่กๆ เฮือกกก”
“ ฮยอง เป็นอะไร”
ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อเจโฮปเข้ามาเขย่าตัวผม ตอนรุ่งสาง ความตกใจและภาพผีผู้หญิงยังติดตาชัดเจน กลืนน้ำลายก็ฝืดคอ รีบลุกขึ้น เตรียมออกจากกระท่อมผีสิงนี้ทันที
“ ฮยอง ดูไม่ค่อยสบาย หน้าซีดๆ เป็นอะไรรึเปล่า??”
เจโฮปถามอย่างเป็นห่วง ผมส่ายหน้าเบาๆ จับมือเขาเดินออกจากกระท่อมไป ลาแล้ว ลาขาด
“ เราจะไปไหนกัน ?? สมบัติบ้านั่นอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”
“ ออกไปหาแสงสว่าง....”
จู่ๆผมก็พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว ถ้อยคำที่ผีผู้หญิงตัวนั้นพูดไล่ผมออกไป เมื่อผมคิดถึงแล้วก็ขนลุกเกรียว หนาวสั่นขึ้นมาทันใด ทำให้ต้องยกมือข้างที่ไม่ได้จับมือเจโฮปขึ้นมาลูบแขน
“ หนาวหรอ?” เจโฮปถามก่อนที่จะปล่อยมือผมเพื่อถอดเสื้อคลุมของเขามาสวมให้ แล้วเปลี่ยนมาโอบผมแทน ตอนนี้ผมไม่มีแรงที่จะขัดขืนเขาเท่าไหร่ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ ขอบใจ”
“ แล้วเมื่อกี้ฮยองว่าออกไปไหนนะ??” เจโฮปมองหน้าผมอย่างไม่เชื่อหู แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร สักพักก็ถามถึงเรื่องที่ผมพูดก่อนหน้า พร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“ ออกไปหาแสงสว่าง....”
ใช่ ออกไปหาแสงสว่าง.. แต่ให้ออกไปทางไหน?
“ ออกไปหาแสงสว่างงั้นหรอ? ออกไป... แสงสว่าง....”
เจโฮปคิดไประหว่างเดินไปเรื่อยๆ ผมคอยมองเขาเป็นระยะๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ ผมว่าผมรู้แล้วหละฮยอง” กลายเป็นว่าเจโฮปเป็นคนนำทางไปอีกรอบ ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องยังไงไม่รู้แฮะ
“ นี่.. นายไม่หิวหรอ?” ผมถามเจโฮป ไม่ใช่ว่าผมจะห่วงอะไรเขาหรอก แต่ขนาดเมื่อวานผมกินขนมปังแล้ว ตอนนี้ผมยังหิวมากๆ แต่นี่เขาไม่ได้กินอะไรเลยเขาไม่รู้สึกหิวบ้างหรอ
“ ฮยองหิวหรอ?? อ่า.... ต้นมะพร้าวเต็มเลย “ เจโฮปถามก่อนจะมองไปรอบๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นมะพร้าวจริงอย่างที่เขาว่า แต่ว่าแต่ละต้นมันสูงๆทั้งนั้น เขาคงไม่คิดจะปีนขึ้นไปหรอกนะ =0=
“ นี่ นายคงไม่คิดจะปีนขึ้นไปหรอกนะ”
ผมถามอย่างหวาดหวั่น ก็ถ้าเขาปีน ผมต้องปีนด้วยหนะสิ เกิดพลาดท่าตกลงมาทั้งคู่จะทำยังไง
“ ก็.....”
“ นั่น!” เมื่อเห็นเจโฮปลังเล ผมก็รีบมองซ้ายขวาก่อนจะเห็นมะพร้าวต้นเตี้ยๆต้นนึง ผมก็รีบจูงมือเจโฮปมาทันที มะพร้าวแคระ ฮ่ะๆๆ
“ ฮ่าๆๆ เหมือนฮยองเลยย” เขามองมะพร้าวที่บิดลูกออกมาก่อนจะมองผมสลับกันไป มันตลกมากหรอ!
“ นายว่าฉันเตี้ยแคระหรอ!” ผมถามอย่างฉุนๆ หนอย พูดดีด้วยหน่อยก็เล่นหัวอีกแล้ว
“ ฮ่าๆๆ ใครว่าหละ เห็นว่ามันน่ารักดี...”
น่ารักดี...... น่ารักดีงั้นหรอ...
ตึกตัก ตึกตัก
Talk : มาแล้ว คิคิ เป็นยังไงกันบ้าง อาจจะอ่านแล้วติดๆขัดไปไหน แฮะๆ ยังไงช่วยเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะฮ้าฟฟฟ
ความคิดเห็น