คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ผมเดินหนีเจโฮปอย่างอารมณ์เสีย ทำไมผมต้องมาติดกับหมอนี่ด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงสบายใจกว่านี้อีก
ฟิ้ววว
“ เหวยยยยย” เดินห่างมา ห้าก้าว ตัวผมก็ลอยสูง
“ เฮ้ยยยยย ปุก” ก่อนจะตกลงมาทับเจโฮปที่กางแขนกว้าง ร้องอยากตกใจเมื่อเห็นผมลอยสูง
เจโฮปทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงหงายหลังลงพื้น ทำให้ผมต้องล้มลงตาม
“ ทำไมไม่รับดีๆหน่อยเล่า....”
ผมบ่นใส่เจโฮปก่อนจะหุบปากฉับเมื่อเห็นว่าหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ!! ถ้าเกิดว่ามีคนดันหัวผม..เราคงจุ๊บกันไปแล้วหละ
จุ๊บ
OxO
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง นกที่บินผ่านมาเกิดทำลูกพุทราตกใส่หลังผม มือที่ยันรักษาระยะห่างไว้หมดแรง ทำให้ปากผมกับเจโฮปแตะกันดังจุ๊บ
นกเวร!!!!
“ แหวะ ถุยๆ” ผมรีบดันตัวลุกขึ้นก่อนจะพ่นน้ำลายออกมา ผมจุ๊บกับเจโฮป ม่ายยย ยี้ๆ
“ โห อะไรกันฮยอง ไม่ต้องทำมาเป็นรังเกียจกันเลย ตัวเองอยากจุ๊บเข้าก็บอก ที่ทำอยู่นี่แก้เขินใช่มะ” เจโฮปพูดหลังจากที่ลุกขึ้นยืน
“ อย่าหลงตัวเองให้มากเลย!” ผมตอบกลับ
“ ไม่ให้หลงตัวเองงั้น ฮยองมาหลงผมแทนมั๊ยหละ?? ^^”
“ ไม่!” ผมปฏิเสธเสียงดังลั่น สะบัดหน้าไปอีกทาง ถ้าเกิดว่าเดินหนีได้ เดินหนีไปแล้ว ใครจะอยากอยู่กับหมอนี่กัน!
“ โอเคๆ ล้อเล่นหน่อยเดียวน่า เราต้องช่วยกันตามหาสมบัตินะฮยอง แต่ก่อนอื่น ผมว่า....” ผมหันหน้ากลับไปเมื่อเห็นว่าเจโฮปเริ่มพูดอะไรที่มีสาระ
“ ว่า???”
“ เราต้องเดินจับมือกันไปแล้วหละ...”
จับมือ?? ทำไมต้องจับมือกันเดิน ?
ผมนึกว่าจะพูดเรื่องตามหาสมบัติให้เจอเร็วๆ แล้วนี้อะไร ไม่เอาด้วยหรอก
“ ไม่จับ จับทำไม เดินไปเองไม่เป็นหรอ” ผมบ่นก่อนจะเดินนำหน้าไปอย่างลืมตัว เจโฮปเลยคว้าข้อมือผมไว้
“ นี่ไง ถ้าไม่จับก็เดินหนีกันสุ่มสี่สุ่มห้า ไปไม่ไกลก็ต้องเด้งกลับมาเจ็บตัวเปล่าๆ คิดบ้างสิฮยอง”
เจโฮปชูมือผมขึ้นให้ดูว่าถ้าจับกันคงไม่ลืมตัวเดินหนีกันอีก .... มันก็จริงของหมอนั่นแฮะ
“ ก็ได้ แล้วเราจะไปหาสมบัติบ้านั่นที่ไหนกันหละ ” ผมถามเขา
เอ่อ...รู้สึกว่าหมอนี่จะพึ่งพาได้เหมือนกันแฮะ
“ ผมว่าเราต้องเดินเลียบชายหาดเพื่อหาทางเข้าไปในป่า เพราะส่วนมากสมบัติจะซ่อนมิดชิดใช่ปะหละ” เจโฮปพูดก่อนจะจูงมือผมเดินเลียบตามชายหาด
ถ้าไม่ต้องหาสมบัติบ้าๆ ผมนึกว่าตัวเองมาพักร้อนซะอีก ฟ้าสีคราม ทะเลสีเขียว หาดทรายสีขาว สุดยอด
เดินมาไม่นานก็เจอทางเข้าป่า เหมือนทางเข้าหมู่บ้านเลยแหละ มีหินรียงเป็นทางเดินซะสวยงามเชียว
“ ฮยอง...”
เดินผ่านทางเข้ามาซักพัก เจโฮปก็หยุดเดินก่อนจะเรียกชื่อผมเสียงแผ่ว
“ ทำไม? มีอะไร? ” ผมถามก่อนจะมองซ้ายขวา
“ ฮยองคิดว่าทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยกัน ทำไมต้องเป็นผมกับฮยองด้วย” เขาถามเหมือนะไม่ค่อยพอใจที่ได้มากับผมอย่างนั้นแหละ
ฉันก็ไม่พอใจโว้ย =3=
“ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ไปถามไอ่คน ไม่ใช่สิ ผีห่าซานตานบ้า หรือตัวอะไรก็ตามที่ส่งเรามาดูสิ บอกไว้เลยฉันไม่อยากมากับนายเหมือนกันแหละ! ”
“ งอนอะไรอีกหละเนี่ย ผมได้หมายความว่าไม่อยากมากับฮยอง ผมแค่สงสัยทำไมถึงเป็นเราสองคนก็แค่นั้น ตอนนี้ผมว่าผมรู้แล้วหละ”
“ รู้อะไร???” ผมถาม
แต่หมอนั่นไม่ยอมบอกผม แถมยังเดินจูงมือผมให้ไปต่ออีก! นี่ผมไม่ใช่หมานะที่จะจูงไปไหนมาไหนตามใจชอบ =3=
ผมเลยขึ้นเดินนำแทน หมอนั่นก็ยอมเดินตาม โดยไม่บ่นอะไร
ให้รู้ซะบ้างใครเป็นพี่! =3=
ก๊า ก๊า ก๊า
กึก
เสียงการ้องดังลั่นทำให้ผมหยุดเดิน มองซ้ายมองขวา
บรรยากาศดูวิเวกพิกล นี่มันก็เริ่มจะมืดแล้วด้วย......
“ มีอะไรฮยอง”
“ ปะ ป่าวววว”
ผมตอบเจโฮปเสียงสั่น
ผมไม่ได้กลัวนะ แค่ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ เฉยๆ จริงๆนะ
“ หนาวหรอ มานี่มา” เจโฮปดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน เพราะเขาคิดว่าผมหนาว
อันที่จริงไม่หนาวเท่าไหร่... แต่อยู่แบบนี้ก็รู้สึกอุ่นใจดีแฮะ
โครกกก
เสียงท้องร้อง อย่างกับเสียงฟ้าร้อง ไม่ใช่ท้องใครที่ไหน ท้องผมเอง T^T ก็คนมันหิวนี่นา
“ หิวสิท่า.... จะทำไงดีหละฮยอง แถวนี้ไม่มีอะไรให้ฮยองกินนอกจากผมนะ” เจโฮปพูดก่อนยิ้มขำ
“ ใครบอกว่าฉันจะกินนายกัน! =3= เราพักก่อนไม่ได้หรอ พรุ่งนี้ค่อยหาต่อ” ผมแหวใส่เขา แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงไปดื้อๆ
“ ก็ได้ๆ แต่เราต้องหาที่พักดีๆก่อนนะฮยอง เราจะมานอนตรงนี้ไม่ได้หรอก” เจโฮปฉุดผมลุกขึ้น แต่ผมขัดขืน
“ ไม่เอา ไม่ไป ไม่เดิน ไม่ไหว ไม่ ม่ายยย” ผมดิ้นงอแง ไม่ยอมท่าเดียว มันเหนื่อยแล้วนี่นา วันนี้ทำงานมาทั้งวัน ทะเลาะกับเจโฮปทั้งวัน แถมยังมาเจอเรื่องบ้าๆ นี่อีก
“ แน่ใจว่าไม่ไป??” เจโฮปหันมาถามผมอีกครั้ง
“ ไม่ไป!” ผมยืนยัน ไม่ไปไหน ปวดขาแล้ว ไม่ไปหรอก
“ ก็ตามใจ”
“ เฮ้ยๆ นายจะไปไหน” ผมลุกขึ้นทันที ก็หมอนั่นหนะสิ จะเดินไปไหนไม่รู้ เดี๋ยวผมก็เด้งไปแบบไม่ทันตั้งตัวหรอกถ้าผมไม่ตามเขาไป
“ ก็จะไปหาอะไรกินสิฮยอง ฮยองไม่ต้องไปหรอก นั่งนี่แหละ หึ”
“ ไปด้วยก็ได้!” ฮึบ ผมกระโดดขี่หลังเจโฮป “ แต่นายต้องแบกฉันไป แบร่”
“ โหย อะไรกัน ! โอ๊ยๆ ก็ได้ๆ “
เจโฮปบ่น จะไม่ยอม ผมเลยดึงหูซะเลย หึๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับยุนกิ คิคิ
เขาเดินเข้าป่าลึกไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ เวลาแบบนี้ สัตว์ป่ามักจะออกหากิน.... แต่บนเกาะแบบนี้คงไม่มีสัตว์ป่าหรอก.... มั้ง
เมี๊ยวววว
“ เหวอออออ”
ผมหลับตาปี๋ กอดคอเจโฮปแน่น เพราะอยู่ดีๆ แมวที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ กระโดดข้ามหัวผมไป นึกว่าเสือ !
“ ไม่เป็นไรนะฮยอง ร้องซะลั่นเชียว แค่แมวเอง” เจโฮปถามอย่างเป็นห่วง ใครจะไปรู้กันเล่า มันมืดนี่นา
“ เมื่อไหร่นายจะหาของกินได้เนี่ย มันมืดมากแล้วนะ ไม่ต้องกินมันแล้ว!”
“ อย่าพึ่งงอแงสิ ฮยอง อ๊ะ นั่นกระท่อม! ” เจโฮปชี้กระท่อมที่อยู่ไม่ไกลให้ผมดูก่อนจะแบกผมวิ่งไป
“ ดะ เดี๋ยว” ผมร้องห้าม แต่เขาไม่ฟัง ถ้าเกิดว่ากระท่อมมันมีอะไรอยู่หละ.... เกิดเคยมีคนตายในกระท่อมนี้.....บรึ๋ย
“ ผมว่าไม่มีใครอยู่นะ”
แอด~
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เจโฮปก็เปิดประตูเข้าไป ข้างในกระท่อมถูกเก็บกวาดอย่างดี แต่ไม่มีใครอยู่
“ โฮซอกอ่า~ ฉันว่ามันแปลกๆนะ”
ผมบอกเจโฮปทันทีที่เข้ามาในกระท่อม
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า...” เขาวางผมลงบนพื้นก่อนจะเดินหาตะเกียงเพื่อจุดไฟ
ปัง!!!
ความคิดเห็น