คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
10
“ จองกุก!!!!”
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาจองกุกที่แน่นิ่งอยู่กับพื้น เหตุการณ์เมื่อกี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก มีคนมาชนจองกุกก่อนที่รถแล่นมาด้วยความเร็วสูงชนเข้าอย่างจังราวกับจงใจ..... จงใจงั้นหรอ!
“ ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที!! ฮือๆๆ จองกุกนายอย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆๆ อย่าทิ้งฉันไปอีกคนเซ่! ตื่นเดี๋ยวนี้! ฉันขอโทษ ฮือๆๆ” ผมกอดจองกุกแนบอก ร้องไห้อย่างไม่อายใคร
“ ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเหนือหัวทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปดู
“ ฮันน่า!!!”
“ ฮ่าๆ มันต้องตาย มันสมควรตาย ฮ่าๆ ฮือๆ พวกแกต้องตาย!!! พวกแกทำให้ฉันเป็นแบบนี้ หึๆๆๆ”
“ ใครก็ได้ช่วยจับเธอส่งตำรวจที!!” ผมตะโกนบอกคนที่มุงอยู่รอบๆทั้งน้ำตา
ฮือๆๆๆ เป็นเพราะผมอีกแล้วใช่มั๊ย! ฮืออออออออออ
วี้ หว่อ วี้ หว่อ
สติผมค่อยๆดับวูบพร้อมกับเสียงรถพยาบาลที่ดังใกล้เข้ามา
เฮือกกก
“ จองกุก!!”
ผมผุดลุกขึ้นมา หายใจหอบ ภาพวินาทีที่จองกุกถูกรถชนยังติดตาผม นาทีสุดท้ายที่ผมจำได้คือเสียงรถพยาบาล แล้วตอนนี้จองกุกอยู่ไหนกัน!!
“ จองกุก!” ผมมองไปรอบๆ นี่ผมนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล??
“ อ่าว ได้สติแล้วหรอจิน”
“ วี จองกุกอยู่ไหน???” ผมไม่ตอบวี แต่ถามหาจองกุกแทน หมอนั่นจะเป็นยังไงบ้าง ฮือๆ
“ จองกุกไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยวี! หมอนั่นไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย ฮือๆๆๆๆ” น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ จิน จองกุกมันไม่เป็นไรหรอกน่า หมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว นายอย่าร้องสิ เอ่อ... ฉันปลอบคนไม่เก่ง” วีเดินเข้ามากอดปลอบผมที่อยู่บนเตียง
“ นายพาฉันไปหาจองกุกทีนะวี” ผมขอร้องเขา ผมอยากเจอจองกุก ถ้าจองกุกเป็นอะไรไปผมต้องเสียใจมากๆแน่
“ นายดูแลตัวเองก่อนเถอะ ดูสิหน้าซีดหมดแล้ว พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเยี่ยมจองกุกแน่ๆ” วีรับปากผมก่อนจะช่วยประคองผมนอนลง
ผมพยายามข่มตานอน..ก่อนจะหลับไปในที่สุด
JK part
นี่มันที่ไหนกันนะ อากาศบางเบา ทุกอย่างขาวไปหมด หรือว่าผมตายแล้วกัน? ความเจ็บปวดตอนถูกรถชนหายไปเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ผมคงตายไปแล้วจริงๆหนะแหละ .... แต่ถ้าผมตายจินจะเป็นยังไง เขาจะคิดถึงผมมั๊ย จะร้องไห้อีกรึเปล่า ยิ่งขี้แงอยู่ด้วย ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้ผมคงทำให้จินมีความสุขมากกว่านี้ ผมมันโง่ได้โล่เลย
“ นายคงชอบจินมากสินะ” เสียงที่ไม่คุ้นดังขึ้นก่อนจะมีผู้ชายร่างสูงโปร่งดูหล่อเหลาคนนึงเดินมาจากไหนไม่รู้ เมื่อเขาเดินมาใกล้เลยทำให้ผมรู้ว่าเป็นใคร....
“....จองกุก”
ใช่แล้วคนตรงหน้าผมคือจองกุกไม่ผิดแน่หน้าตาเหมือนผมมากๆ
“ ใช่แล้วฉันจองกุก...นายยังไม่ตายหรอก ไม่ต้องกังวล” หมอนั่นพูด
“แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง?!” ผมถามอย่างตกใจ ก็ในเมื่อผมไม่ตายทำไมมาอยู่นี่ได้ แถมยังคุยกับเขาอีก ในเมื่อหมอนั่นตายไปแล้ว
“ ใจเย็นๆสิ นายนี่ใจร้อนเป็นบ้า ฮะๆ ฉันพานายมาเองแหละ แค่อยากคุยอะไรหน่อย”
“ อ่อ ก็แล้วไป ตกใจหมด รีบๆคุยเลย ฉันจะได้รีบฟื้น ป่านนี้มีคนร้องไห้ขี้มูกโป่ง เอาแต่โทษตัวเองอยู่ข้างร่างฉันแน่” ผมพูดถึงจิน ก่อนจะอมยิ้มเมื่อคิดว่าเขาจะร้องไห้ให้ผม
“ ถ้านายหมายถึงจินหละก็ หมอนั่นร้องไห้อยู่แล้วหละ เอาแต่โทษตัวเองตลอด ฉันเลยอยากขอร้องนาย ให้ช่วยดูแลจินแทนฉันที ฉันจะได้ไปอย่างหมดห่วงจริงๆ ตลอดเวลาฉันไม่เคยจากจินไปไหน ตั้งแต่วันที่ฉันจากไป จินก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมกินไม่ยอมนอน ขังตัวเองอยู่ในห้อง โทษตัวเองสารพัด จนเกือบจะฆ่าตัวตายตามฉันก็ยังมี” จองกุกพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก เขาคงคิดถึงจินมากเลยสินะ ถึงจะอยู่ด้วยแต่ก็สัมผัสไม่ได้ จะเข้าไปกอดปลอบก็ไม่ได้ ได้แค่มอง
“ ฉันสัญญาว่าจะดูแลจินอย่างดี ถึงนายไม่ขอร้องฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยให้หมอนั่นต้องเสียใจหรือทำอะไรแบบนั้นอีก ฉันจะปกป้องเขาเอง นายไม่ต้องกังวล” ผมให้คำมั่นเขา หวังว่าเขาจะสบายใจแล้วก็จากไปโดยไม่ต้องกังวลอะไรอีก
“ หวังว่านายจะรักจินมากกว่าที่ฉันรัก และรักจินมากกว่าที่จินรักนายหละ ถึงเวลาที่นายต้องกลับไปแล้ว ลาก่อนจองกุก....”
ลาก่อนจองกุก...
ผมบอกลาเขาในใจเมื่อเขาหายไป แสงจ้าสว่างวาบทำให้ผมต้องยกแขนป้องตา
“ ฮึก ฮือๆ เมื่อไหร่นายจะฟื้นซักทีเนี่ย จองกุก นายตื่นมาได้แล้ว ฮือๆ ฉันคิดถึงนายนะ ฉันขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่นายวันนั้น ฉันอยากให้นายฟื้นขึ้นมา เพราฉันอยากจะบอกว่าที่นายรู้สึก ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน ฮึก ฮือออออ ฉันรักนายนะจองกุก”
ผมรู้สึกตัวเมื่อมีคนมาเขย่าแขนผม แต่ผมยังไม่ลืมตาหรอกครับ ขอแกล้งจินหน่อย ได้ยินคำว่ารักนี่ก็คุ้มนะครับ
“ จองกุก ฮือๆ ฉันขอร้องหละ ฟื้นขึ้นมาซักที ถ้านายฟื้นขึ้นมาฉันจะตามใจนายทุกอย่างเลย ฮือๆๆ ฟื้นขึ้นมาซักทีเถอะ ได้โปรด ฮืออ”
“ ตามใจทุกอย่างเลยหรอ” ผมแกล้งถามทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตา
“ จริงๆ ฉันจะตามใจ....นาย นี่นายฟื้นแล้วหรอ!!”
“ โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ อย่าเขย่าแบบนี้สิจิน”
ผมร้องโอดโอยเมื่อจินเข้ามาเขย่าตัวผมก่อนจะกอดด้วยความดีใจ ฮะๆ
“ นายรู้ตัวมั๊ยนายสลบไปกี่วัน! ฮึก ฉันนึกว่านายจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก” จินกอดผมก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
“ ฉันไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวหรอกน่าจิน ฉันรู้ว่านายรักฉัน” ผมยิ้มก่อนจะกอดตอบจิน
“ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะไม่ยกโทษให้ตัวเองแน่ๆ ทั้งหมดเป็นเพราะ อื้ออ”
ผมแนบริมฝีปากปิดปากของจิน ก่อนที่เขาจะโทษตัวเองอีก ตอนแรกจินมีท่าทีตกใจก่อนจะค่อยๆจูบตอบผมอย่างนุ่มนวล ผมเคยจูบกับผู้หญิงมาตั้งมากมายแต่ทำไมผมรู้สึกว่ารสจูบของจินไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงเลยสักนิด มันหวานละมุนชวนให้ใจเต้น คงเป็นเพราะผมตกหลุมรักจินเข้าอย่างจังหละมั้งครับ
Talk : ตอนหน้าก็จะจบแล้ววว เย่ๆ ขอบคุณที่คอยติดตามนะคะ
นี่เพจที่ไรท์เป็นแอดมินอยู่ ฝากด้วยค่า
https://www.facebook.com/JhopeThailand?ref=hl
ความคิดเห็น