คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8 100%
8
ผมเดินกลับบ้านด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ตัวผมยังเปียกอยู่เลย วันนี้มันวันซวยอะไรเนี่ย แกล้งกันแบบนี้มันแรงเกินไปแล้ว ถ้าเกิดจองกุกไม่ช่วยผมไว้ หัวผมคงแตกแทนกระจกนั่นแน่ๆเลยครับ ก็จู่ๆ บอลลอยมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ถูกเตะมาด้วยความเร็วและแรง แถมไม่พอผมยังโดนสาดน้ำจนเปียกเป็นลูกแมวตกน้ำแบบนี้ ผมคงไม่มีกะจิตกะใจไปซ้อมเต้นหรอก จริงมั๊ย?
ครืดดด ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนผมสั่น ทำให้ต้องหยิบขึ้นมาดู นี่ผมปิดเสียงไปตอนไหนกัน จองกุกโทรมา มีอะไรรึเปล่า
“ ฮัลโหล”
“ นายอยู่ไหน! รีบกลับบ้านเลยนะแล้วล็อกประตูไว้ดีๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไปอยู่ด้วย รอแป๊ป”
“ นี่มันอะ....อุ๊ปส์”
ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบจองกุก ก็รู้สึกถึงความมึนงง ก็จู่ๆมีมือใหญ่มาตะปปจมูกผมด้วยผ้า แล้วสติผมก็ดับวูบไป
ซ่าาาาาา
ผมรู้สึกตัวเมื่อมีน้ำจากที่ไหนไม่รู้สาดมา ผมค่อยๆลืมตาก่อนจะมองไปรอบๆ ปรากฏว่าผมอยู่ในโกดังร้างแห่งหนึ่ง
“โอ๊ย”
ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ เมื่อหันไปมองก็พบว่าข้อมือทั้งสองข้างถูกเชือกมัดและดึงไปคนละทาง มัดติดกับเสาไว้
“ รู้สึกตัวแล้วหรอจิน~” ผมหันไปหาต้นเสียง เป็นหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียน ม.ปลาย ชุดนั่นมันชุดโรงเรียนผมหนิ!
“ เธอเป็นใคร!?” ผมถามอย่างตกใจ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ หรือเธอเป็นคนจับผมมา???!!
“ ฉันฮันน่าไงจิน นายจำฉันไม่ได้หรอ” ฮันน่า? ใคร?
“ ฮันน่าไหน ฉันไม่รู้จักเธอ เธอจับฉันมาทำไม!!”
“ ใช่สิ! นายไม่เคยจำฉันได้ นายไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลยซักครั้ง ” เธอตัดพ้อผมก่อนจะปรี่มาแนบชิดผมจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“ เอ่อ... ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เรามาคุยกันเถอะ เธอปล่อยฉันก่อนได้มั๊ยฮันน่า”
ผมพยายามพูดกับเธอดีๆ เผื่อเธอจะใจอ่อน
“ งั้นนายจะรักฉันมั๊ยหละ ” ฮันน่าใช้นิ้วชี้เชยคางผม สบตาอย่างมีความหมาย แต่มันทำให้ผมรู้สึกขนลุก เพราะสายตาที่เธอมองมา
“ เอ่อ...” ผมกระอักกระอวน ไม่รู้จะตอบยังไง
“ เฮอะ! นายรักฉันไมได้ใช่มั๊ยหละ ใช่สิฉันไม่ใช่จองกุกหนิ! อุตส่าห์กำจัดมันไปได้ แล้วยังมีอีกคนมาอีก!”
อะไรนะ! เธอพูดว่ากำจัด?? เธอเป็นคนชนจองกุกงั้นหรอ??
“ เธอเป็นชนจองกุกงั้นหรอ! งั้นที่จองกุกตายก็ไม่ใช่อุบัติเหตุหนะสิ”
“ ฉันไม่ได้เป็นคนชนหรอก ใครจะไปโง่ทำเองหละ หึ”
“ เธอทำแบบนี้ทำไม เธอมันโรคจิต!”
“ ฉันมันโรคจิตเพราะนายไงจิน! ทำไมนายไม่รักฉัน ฉันไม่น่ารักหรอ ฉันไม่สวยหรอ” ฮันน่าพูดก่อนจะเริ่มแกะกระดุมเสื้อนักเรียนของตัวเองออก เผยให้เห็นผิวเนียนตามแบบคุณหนูจ๋า
ผมเบือนหน้าหนี แต่เธอจับคางผมไว้แน่น แรงเยอะชะมัด
“ หึ เธอไม่มีค่าให้ฉันรักด้วยซ้ำ คนรักกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก อื้ออ”
เธอบดขยี้ริมฝีปากผมอยากแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด จูบของเธอผมไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกรักเลยแม้แต่น้อย
ผมปล่อยให้เธอจูบจนกว่าเธอจะพอใจ ไม่มีการตอบรับใดๆจากผม อย่างที่เธอคิด
“ นาย! ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ?”เธอถามหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกไปแล้ว
“ อยากให้ฉันรู้สึกยังไงหละ? ชอบ? รู้สึกดี ถ้าเธออยากรึความรู้สึกฉันตอนนี้มันไม่ต่างจากเอาปากจูบน้ำแข็งแหละ ทั้งจืดชืด ไร้ชีวิตชีวา” ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจเธอหรอก แต่พอผมคิดถึงเรื่องที่เธอได้ทำกับจองกุกก็ทำให้ผมโกรธเธอขึ้นมา
“ นาย! ปากดีนักนะ! เพราะจองกุกใช่มั๊ย?! ฉันอุตส่าห์กำจัดมันปได้แล้วคนนึง ยังมีอีกคนโผล่มา ถ้าเตือนคนอื่นให้ห่างนายไม่ได้ ฉันเลยต้องขู่นาย แต่นายกลับไม่เชื่อฉัน! ได้ ฉันจะให้มันมาตายต่อหน้านายให้ดู!!”
“ จิน!! นายอยู่ในนั้นใช่มั๊ย โธ่เว้ยย!” นี่มันเสียงจองกุกหนิ เขามาที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าฮันน่า !
“ เธอบอกจองกุกให้มาที่นี่งั้นหรอ!”
“ ฉันเปล่านะ แต่หมอนั่นมาก็ดีเหมือนกัน หึ จะได้จัดการง่ายๆไปเลย”
“ จินนนน นายอย่ในนั้นใช่มั๊ย! นายเป็นอะไรมั๊ย! ไอ่ประตูบ้า!” จองกุกเรียกชื่อผมอย่างร้อนรน
“ นายกลับไปซะจองกุก! มันอันต..เพียะ!” ฮันน่าตบผมหน้าหัน จ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
ผัวะ
จองกุกเปิดประตูออก รีบวิ่งมาหาผม แต่ก็หยุดชะงักเมื่อเห็นฮันน่าที่เปลือยท่อนบนอยู่ เลื่อนมาสบตาผมอย่างห่วงใย
“ โอ๊ะโอ พระเอกขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยได้แล้วเรอะ เหอะๆ” ฮันน่ามองจองกุกอย่าไม่ชอบใจ เธอคิดจะทำอะไรกันนะ
“ นายมาได้ยังไงจองกุก” ผมถามหรือฮันน่าส่งข้อความไปบอก แต่คงจะไม่ใช่ เพราะเธอดูไม่รู้เลยว่าจองกุกจะมา
“นั่นสิ นายมาได้ยังไงกันมีคนบอกนายให้มาหรอ!” ฮันน่าก็สงสัยเหมือนกับผม
“ ฉันตามก็มาตามสัญญาณ GPS ของนายนั่นแหละ” จองกุกตอบ เอ แต่ว่าผมเปิดไว้เมื่อไหร่ เฮ้ย ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาห่วง
“ กลับไปซะจองกุก ถ้านายอยู่นี่นายจะเป็นอันตรายนะ!”
“ ฮึ ไม่ทันหรอกจินที่รัก มาถึงที่อย่างนี้ต้องตาย!” ฮันน่าทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครซักคน ผมเลยใช้เท้ายันมือเธอ ทำให้โทรศัพท์ตกไปไกล เธอทำท่าฟึดฟัดก่อนจะเดินไปเก็บ ผมส่งสายตาให้จองกุกเพื่อให้เขาเข้ามาช่วยผม จองกุกรีบมาแกะเชือกออกให้ผมทันที
“ นายโอเคนะ” จองกุกถามผมอย่างเป็นห่วงหลังจากที่แก้มัดผมเรียบร้อยแล้ว
“ พวกนายทำอะไร!!” ฮันน่าที่เดินไปเก็บโทรศัพท์ หันมาเจอพวกเราที่กำลังจะหนีพอดี
“ วิ่ง!” พวกเราวิ่งพร้อมกับที่ฮันน่ากดโทรออกไปหาใครบางคน พวกเราวิ่งสุดฝีเท้าไปที่รถของจองกุก
“แม่งเอ้ย! พวกมันรออยู่ที่รถ!” จองกุกสบถออกมา “ เราต้องหาที่หลบก่อน” จองกุกจูงมือผมไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่ รอให้พวกลูกสมุนของฮันน่าออกไปจากรถก่อน
“ ตามหาพวกมันให้เจอ!! พวกแกต้องจับจินมาให้ฉัน ส่วนไอ่บ้าจองกุกนั่น จะจับเป็นหรือตายก็ตามใจ เอ๊ะ ไม่ดีกว่า จับมันมาเป็นๆนั่นแหละ หึๆ ฉันจะค่อยๆเชือดมันให้จินดู ไป!”
“ ยัยนั่นเป็นโรคจิตแน่เลย นายไปทำอะไรให้ยัยนั่นฮะ” จองกุกถามผมเบาๆ หลังจากที่ได้ยินฮันน่าสั่ง
ผมกลอกตาให้จองกุก ไม่อยากจะคิดถึงมันเลย ไม่คิดว่าผมต้องมาเจอผู้หญิงแบบนี้
“ ฉันว่ามันคงไม่ยอมออกจากรถนายง่ายๆหรอก เราต้องซ่อนตัว ไม่ก็ออกทางอื่น” ผมเสนอ
จองกุกพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่จะมองหาทางหนีอย่างเงียบๆ
“ นายว่ายน้ำเป็นมั๊ย??” จู่ๆจองกุกก็ถาม จะมาถามบ้าอะไรตอนนี้ ผมมองหน้าจองกุกอย่างไม่เข้าใจ
“ นายถามทำไมเนี่ย?” จองกุกไม่ตอบแต่เพยิดหน้าไปทางขวามือ เป็นสระน้ำขนาดใหญ่ ส่วนอีกฝั่งเป็นทางออกอีกทาง
“ นายอย่าบอกนะว่าจะว่ายน้ำไป??” ผมถาม นี่มันบ้าชัดๆ
“ ฉันถึงได้ถามนายไงว่าว่ายน้ำเป็นรึเปล่า หรือนายอยากจะให้ยัยฮันน่าจับตัวนายไปอีกรอบหละ?”
“ ไม่มีทาง แค่คิดฉันก็สยองจะตายแล้ววว เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะ” ผมบอกจองกุก ก่อนที่เราสองคนจะค่อยๆย่องไปที่สระน้ำ
ปุ๋ง
พวกเรามองหน้ากัน ก่อนจะดำลงในน้ำ ที่เขียวๆ เพราะได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้ๆ
“ มันหายไปไหนกันวะ เร็วอย่างกับผี = =”
“ นั่นสิ แล้วจะไปบอกคุณหนูฮันน่ายังไงหละเนี่ย หาไม่เจอคงโดนไล่ออกแน่ T^T” ลูกน้องทั้งสองของฮันน่าบ่นกระปอกกระแปดก่อนจะเดินกลับไป
อึก อยู่ดีๆผมก็รู้สึกหายใจไม่ออก เอื้อมมือไปสะกิดจองกุกที่นำหน้าไป ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว จองกุกหันกลับมามองผมก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปข้างบนบอกให้ขึ้นไปหายใจ เพราะเราอยู่ใต้น้ำนานพอสมควร
จองกุกโผล่ขึ้นไปเหนือผิวน้ำก่อนแล้วกำลังช่วยผมขึ้นไป แต่เขากับกดหัวผมลงก่อนตัวเองจะมุดลงมาใต้น้ำตามเดิม เขาคงเห็นว่ามีคนมาสินะ
ฉันจะขะ ขาด อา กาศ ละ แล้ว นะ
อุ๊บ O.O
ผมเบิกตากว้าง เมื่อจองกุกประกบปากผม ถึงผมจะรู้ว่าเขาช่วยแบ่งอากาศให้ผมก็เถอะ แต่มันก็อดรู้สึกหวิวๆในใจไม่ได้ -///-
“ แฮกๆ”
ผมดันตัวขึ้นเหนือน้ำก่อนจะหอบหายใจ จองกุกก็โผล่ขึ้นจากน้ำตามมาก่อนจะเสยผม อ่า....หละ หล่อ //
ไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องรีบหนี
“ รีบไปเถอะ แฮกๆ” ผมบอกจองกุก ก่อนที่เราทั้งคู่จะช่วยกันพยุงตัวขึ้นจากบ่อน้ำสีเขียว เดินออกจากโกดังเฮงซวยนี่ไป
หลังจากวันนี้จะเป็นยังไงนะ ......
Talk : เย่ๆ มาต่อแล้ววว อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วงิ จะหันมาอัพเป็น SF แทน =..=
ความคิดเห็น