ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fanfic BTS KookJin ; It's you

    ลำดับตอนที่ #5 : 5

    • อัปเดตล่าสุด 6 มี.ค. 57


    5

     

    “ อ่าว จิน สวัสดีจ๊ะ ”

    “ สวัสดีครับคุณแม่”   

    แม่จองกุกทักทันทีที่ท่านเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน  วันนี้ท่านคงหยุด เพราะทุกครั้งที่ผมมาคุณแม่จะกลับเย็นกว่านี้   วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะต้องมาบ้านนี้ทุกๆเย็น  เพราะพรุ่งนี้เราต้องเต้นกันแล้วหละครับ

    “ วันนี้ซ้อมเสร็จแล้วอยู่ทานข้าวเย็นกันก่อนนะจ๊ะ  จินหนีกลับก่อนทุกครั้งเลย  วันนี้แม่ไม่ยอมให้หนีกลับหรอกนะ”   คุณแม่พูดตัดพ้อ  

    ก็จริงของคุณแม่ เพราะผมมักจะขอตัวกลับก่อนเวลาอาหารเย็นเสมอ  ผมเกรงใจหนะครับ  แค่มาซ้อมทุกวันขนาดนี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว

    “  ใช่เลย  นายหนะ ชอบหนีกลับก่อนตลอด   หมอนี่ขี้เกรงใจมากจนเกินแหละครับแม่ เว่อร์แบบสุดๆ” จองกุกหันมาบ่นผมนิดหน่อย ก่อนจะหันไปฟ้องคุณแม่  

    “ มัน มะ..”

    “ ไปซ้อมกันเถอะ” ไม่ทันที่ผมจะหันไปปฏิเสธในสิ่งที่เขาบอกคุณแม่ จองกุกก็ลากคอผมออกมาเลย  หมอนี่นิสัยแย่ชะมัด

     

    JK Part

    “ นี่!  ปล่อยได้รึยัง  แขนนายแทบจะรัดคอฉันอยู่แล้วนะ ”

    ตึกตัก  ตึกตัก 

    จู่ๆหัวใจผมก็เต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ แผ่นหลังที่อยู่แนบอกผม ทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบ   ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ  กลิ่นชมพูอ่อนๆโชยมา ทำให้ผมเคลิ้มและผ่อนคลาย

    “ จอน จอง กุก !” 

    “ ห้ะ อ่อ เอ่อ  ขอโทษ ”   

    จินตะโกนใส่หูผมทำให้ผมรู้ตัวว่ารัดเขาแน่นเกินไป

    “ เป็นอะไรของนายเนี่ย  ซ้อมได้แล้ว  ฉันยังไม่ค่อยได้ท่อนกลางๆเลย ”

    ผมกับจินซ้อมเต้นกันอย่างหนัก อันที่จริงเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเท่าไหร่  เพราะผมต้องซ้อมหนักๆ จะได้มาสอนให้จินดีๆยังไงหละครับ ฮะๆ

    “ นายลองเต้นแบบนี้ดูนะ มันจะทำให้ดูแข็งแรงกว่า   ผ่อนหัวไหล่ด้วย  ใช่ๆ แบบนั้นแหละ”

    ผมเข้าไปนวดไหล่ของจินทั้งสองข้างให้ผ่อนคลาย  ก่อนจะจับจินให้หันตามจังหวะเพลง

    จินเป็นคนที่มีความตั้งใจมาก  ตอนแรกๆก็บ่นว่าทำไม่ได้  แต่พอลองทำดูแล้ว จินทำได้ดีเลยทีเดียว     อีกอย่างมีครูเก่งอยางผมอะนะ ฮิฮิ

    “ โอ๊ย”

    “ นายเป็นอะไรมั๊ย” 

    ผมที่มัวแต่มองจินทั้งๆที่ตัวเองก็เต้นอยู่  เลยพลาดท่าเสียจังหวะล้มลง  เจ็บชิบเลยครับ  ผมว่าข้อเท้าผมแพลงด้วยแหละ 

    “  ฉะ ฉันไม่เป็นอะไร ”  ผมโกหกจินที่เข้ามาดูอาการผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย

    “  นายแน่ใจนะ?”   จินถามย้ำอีกครั้งก่อนจะเอามือนวดเบาๆที่ข้อเท้าผม

    “  อือ  ฉันหิวแล้วหละ  นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ไปพักกินข้าวเที่ยงกันเถอะ”

    พวกเราเดินออกไปที่ห้องอาหาร  ผมพยายามข่มความเจ็บไว้ไม่ให้จินสังเกตเห็นบจำ  ยิ่งเดินมันก็ยิ่งเจ็บเรื่อยๆ  ทำไงดีนะ  แบบนี้แย่แน่ๆ

     

    “ เดี๋ยวฉันมานะ”  

    ผมบอกจินแล้วก็ลุกออกไปที่ห้องนอนทันที

    ยา ยา ยาอยู่ไหนหว่า  กางเกงขาสั้นผมคงใส่ไม่ได้แล้ว  ต้องหากางเกงขายาวมาปิดข้อเท้าหน่อย             แต่ถ้าจินถามหละว่าเปลี่ยนกางเกงทำไม? ผมจะตอบยังไงดีหละ?  หนาวหรอ?  หรือยุงมันกัด?  โอ๊ย ไม่รู้ๆ

     

    ผมรีบทายา พันข้อเท้าไว้ก่อนจะเปลี่ยนกางเกงให้เรียบร้อย  แล้วไปห้องซ้อมเหมือนไม่มีอะไร  จินกำลังซ้อมอย่างตั้งใจ ไม่ได้สนใจผมซักนิดว่าผมกลับมาแล้ว

    “ อะแฮ่ม  ซ้อมถึงไหนแล้วฮะ”  

    ผมกระแอ่มเบาๆให้จินหันมาสนใจ

    “  อะ อ่าว  นายไปไหนมา?  ปล่อยให้ฉันซ้อมอยู่คนเดียวเนี่ย  อ๋อ เป็นเพราะนายเก่งแล้ว เลยแอบอู้ใช่มะ ใช่มะ  เอาเปรียบสุดๆอะ” 

    เฮ้อ  โล่งอกที่หมอนี่ไม่ได้สงสัยเรื่องกางเกง แต่กลับบ่นผม หาว่าผมแอบอู้ซะได้  เอาเปรียบอะไรกัน  ผมต่างหากที่เสียเปรียบหนะ  = =

    “  ป่าวอู้นะ  โด่ ”  ผมพึมพำกับตัวเอง

    “ ฮะ อะไร?  บ่นอะไร? ” 

     ผมว่าผมพึมพำเบาๆแล้วนะ  จินยังหันหน้ามาถามผมอีก  แกล้งหน่อยดีมั๊ยเนี่ย

    “  เอาหูมาใกล้ๆสิ” ผมกวักมือเรียกจินเข้ามาใกล้ๆ

    “ อะไร” 

    “ เอาเข้ามาใกล้อีกนิดสิ ”     จินเอียงหูเข้ามาใกล้ผม หึๆ   เสร็จผมหละ

    “  วันนี้นะ...นาย... น่ารักมาก”   ผมกระซิบที่หูจินเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน  ทำให้จินเอียงหน้ามามองผมอย่างไม่เข้าใจ

    “   นายพูดอะไร ฉันไม่ได้ยิน” 

    “    อ่า  พูดได้ครั้งเดียวแค่นั้นแหละ ฮะๆ”

     

    “ หนุ่มๆ มาทานอาหารเย็นได้แล้วจ้า”  

    “ คร้าบบบบบบ”    ผมขานรับคุณแม่ แล้วชวนจินเดินตามลงไป 

    “ ว่าไง จองกุก ”  เสียงชายวัยกลางรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตามีริ้วรอยแต่ไม่สามารถกลบรัศมีความดูดีของเขาได้เลย 

    เขาคนนั้น....

    “  พ่อครับ”  ผมโผเข้ากอดเขา

    ใช่แล้ว  ชายที่แสนจะดูดีคนนั้นคือ พ่อผมเอง   วันนี้เป็นวันที่พ่อกลับมาจากการล่องเรือที่ยุโรป

    นานมาแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าพ่อ  พ่อคือไอดอลของผมเลยแหละครับ 

    “  แหม  พ่อลูกคู่นี้ หยุดกอดกันแล้วนั่งลงทานข้าวได้แล้วนะคะ    จองกุกไม่อายจินหรือไง โตแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กติดพ่อไปได้”  

    “ โถ่ คุณแม่  ก็ผมไม่ได้เจอพ่อบ่อยหนิครับ  อีกอย่างผมไม่มีอะไรให้อายจินหรอก เนอะจิน”  ผมพูดกับแม่ก่อนจะปรี่เข้าไปกอดคอจิน 

    “  ไหน ไม่เห็นแนะนำเพื่อนให้พ่อรู้จักเลยจองกุก”

    “ ได้อยู่แล้วฮะพ่อ  หมอนี่ชื่อจิน...” 

     ผมเล่าเรื่องของจินให้พ่อฟังว่าเราเจอกันได้ยังไง  ตั้งแต่จินร้องไห้ตอนเจอหน้าผมครั้งแรกเลยหละครับ ฮะๆ  จินทำหน้าไม่ถูกเลยหละ สงสัยคงจะอายอยู่ไม่น้อยเลยหละครับ

    “ นายเว่อร์แล้ว จองกุก ฉะ ฉัน ไม่ได้ร้องไห้ขนาดนั้น!”   จินเถียงผมหน้าแดงเลยครับ      

    “  ว่าแต่ พ่อฮะ แม่ฮะ  ที่จริงแล้ว ผมมีพี่ชายใช่มั๊ยฮะ?? แล้วอาจจะโดนขโมยหรืออะไรไป   เพราะ หมอนี่ยบอกว่าเพื่อนเขาหน้าเหมือนผมมาก แถมชื่อเหมือนกันอีก” 

    ผมบอกพ่อแม่อย่างขำๆ   แล้วผมเลือกที่จะให้คำว่าเพื่อนมากกว่าแฟนของจิน   ทำไมหนะหรอ?  ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

    “   ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”   จู่ๆจินก็ขอตัวแล้วเดินออกจากห้องไป  บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

     

    ผมอยู่คุยกับพ่อสักพัก ก็ขอตัวกลับไปซ้อม เพราะดูท่าแล้วหลังจากที่จินเข้าห้องน้ำเขาคงจะไปที่ห้องซ้อมเลย   แต่ผมว่าไปดูที่ห้องน้ำก่อนดีกว่าเผื่อว่าหมอนั่นยังไม่ได้ออกมา 

    “ จิน  นายอยู่ในนั้นมั๊ย    ฉันเปิดเข้าไปแล้วน้า ” 

    ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป

    ว่างเปล่า.....  

    แสดงว่าจินคงออกไปรอผมที่ห้องซ้อมและซ้อมไปหลายรอบแล้วหละ   เขาไม่ยอมอยู่เฉยๆหรอกครับ  เป็นพวกขยันจัด ฮะๆ

     ครืดดด

    ผมเลื่อนประตูออก ก่อนจะพบร่างบางที่ผมคิดว่าซ้อมเต้นอยู่ นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา

    “  หลับหรอ?”

    ผมถามจินที่หลับเผื่อจะได้ยิน  อันที่จริงคนหลับคงไม่ได้ยินหรอสินะ  = =

    นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ ที่ผมเห็นจินนอนหลับ ครั้งที่แล้วน้ำตานองหน้าเลยหละ แต่ครั้งนี้....

    ผมก้มหน้าเข้าไปสำรวจหน้าจินใกล้ๆ  ริมฝีปากรูปกระจับตอนนี้เป็นสีชมพูวาว  จมูกโด่งเป็นสัน พวงแก้วขาวใสอมชมพู   ขนตายาวเป็นแพปกปิดดวงตาคู่สวยไว้ยามหลับ 

    เอ๊ะ  มีคราบน้ำตาติดอยู่ที่หางตาของจิน  อย่าบอกนะว่าแอบไปร้องไห้มา?

    “ อื้มมมม”

     ตกใจหมด!  อยู่ดีๆ จินก็พลิกตัวมาทางผม ถ้าผมไม่รับไว้ มีหวังหมอนี่ได้ตกโซฟาแน่ๆ

    “ จิน  นี่ นายผู้จัดการ!

    “ อื้มม ขอนอนต่ออีกหน่อยน้า จองกุก”

      จองกุกหรอ?   เขาเรียกชื่อผมหรือชื่อแฟนเก่ากันแน่?    มันมีน้อยครั้งที่จินจะพูดชื่อผมที่หมายถึงผมจริงๆ  แอบเศร้านะเนี่ย

    “  เอาเถอะ  นอนต่อไปห้ามตื่นจนกว่าจะเช้าก็แล้วกันนะนายอะ”

    ผมพูดเบาๆกับจินที่กำลังหลับอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มจินขึ้นมาในท่าเจ้าสาว    ให้ตายเถอะ ประตูเลื่อนนี่มันเปิดยากจริงๆ

       ผมใช้เท้าข้างนึงดันประตูเลื่อนให้เปิดเบาๆ   ผมค่อยๆเดินไปห้องนอนผมที่อยู่ถัดจากห้องซ้อมไปสองห้อง

     “ ฝันดีนะ จิน”   

    ผมวางเขาลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา   อดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมของเขา ก่อนที่จะห่มผ้าให้แล้วเดินออกไปที่ห้องซ้อม

    “  คงต้องอยู่จนเช้าอีกแล้วสิเรา ฮ้าวววว” 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×