คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
5
“ อ่าว จิน สวัสดีจ๊ะ ”
“ สวัสดีครับคุณแม่”
แม่จองกุกทักทันทีที่ท่านเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน วันนี้ท่านคงหยุด เพราะทุกครั้งที่ผมมาคุณแม่จะกลับเย็นกว่านี้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะต้องมาบ้านนี้ทุกๆเย็น เพราะพรุ่งนี้เราต้องเต้นกันแล้วหละครับ
“ วันนี้ซ้อมเสร็จแล้วอยู่ทานข้าวเย็นกันก่อนนะจ๊ะ จินหนีกลับก่อนทุกครั้งเลย วันนี้แม่ไม่ยอมให้หนีกลับหรอกนะ” คุณแม่พูดตัดพ้อ
ก็จริงของคุณแม่ เพราะผมมักจะขอตัวกลับก่อนเวลาอาหารเย็นเสมอ ผมเกรงใจหนะครับ แค่มาซ้อมทุกวันขนาดนี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว
“ ใช่เลย นายหนะ ชอบหนีกลับก่อนตลอด หมอนี่ขี้เกรงใจมากจนเกินแหละครับแม่ เว่อร์แบบสุดๆ” จองกุกหันมาบ่นผมนิดหน่อย ก่อนจะหันไปฟ้องคุณแม่
“ มัน มะ..”
“ ไปซ้อมกันเถอะ” ไม่ทันที่ผมจะหันไปปฏิเสธในสิ่งที่เขาบอกคุณแม่ จองกุกก็ลากคอผมออกมาเลย หมอนี่นิสัยแย่ชะมัด
JK Part
“ นี่! ปล่อยได้รึยัง แขนนายแทบจะรัดคอฉันอยู่แล้วนะ ”
ตึกตัก ตึกตัก
จู่ๆหัวใจผมก็เต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ แผ่นหลังที่อยู่แนบอกผม ทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบ ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ กลิ่นชมพูอ่อนๆโชยมา ทำให้ผมเคลิ้มและผ่อนคลาย
“ จอน จอง กุก !”
“ ห้ะ อ่อ เอ่อ ขอโทษ ”
จินตะโกนใส่หูผมทำให้ผมรู้ตัวว่ารัดเขาแน่นเกินไป
“ เป็นอะไรของนายเนี่ย ซ้อมได้แล้ว ฉันยังไม่ค่อยได้ท่อนกลางๆเลย ”
ผมกับจินซ้อมเต้นกันอย่างหนัก อันที่จริงเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเท่าไหร่ เพราะผมต้องซ้อมหนักๆ จะได้มาสอนให้จินดีๆยังไงหละครับ ฮะๆ
“ นายลองเต้นแบบนี้ดูนะ มันจะทำให้ดูแข็งแรงกว่า ผ่อนหัวไหล่ด้วย ใช่ๆ แบบนั้นแหละ”
ผมเข้าไปนวดไหล่ของจินทั้งสองข้างให้ผ่อนคลาย ก่อนจะจับจินให้หันตามจังหวะเพลง
จินเป็นคนที่มีความตั้งใจมาก ตอนแรกๆก็บ่นว่าทำไม่ได้ แต่พอลองทำดูแล้ว จินทำได้ดีเลยทีเดียว อีกอย่างมีครูเก่งอยางผมอะนะ ฮิฮิ
“ โอ๊ย”
“ นายเป็นอะไรมั๊ย”
ผมที่มัวแต่มองจินทั้งๆที่ตัวเองก็เต้นอยู่ เลยพลาดท่าเสียจังหวะล้มลง เจ็บชิบเลยครับ ผมว่าข้อเท้าผมแพลงด้วยแหละ
“ ฉะ ฉันไม่เป็นอะไร ” ผมโกหกจินที่เข้ามาดูอาการผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“ นายแน่ใจนะ?” จินถามย้ำอีกครั้งก่อนจะเอามือนวดเบาๆที่ข้อเท้าผม
“ อือ ฉันหิวแล้วหละ นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ไปพักกินข้าวเที่ยงกันเถอะ”
พวกเราเดินออกไปที่ห้องอาหาร ผมพยายามข่มความเจ็บไว้ไม่ให้จินสังเกตเห็น
“ เดี๋ยวฉันมานะ”
ผมบอกจินแล้วก็ลุกออกไปที่ห้องนอนทันที
ยา ยา ยาอยู่ไหนหว่า กางเกงขาสั้นผมคงใส่ไม่ได้แล้ว ต้องหากางเกงขายาวมาปิดข้อเท้าหน่อย แต่ถ้าจินถามหละว่าเปลี่ยนกางเกงทำไม? ผมจะตอบยังไงดีหละ? หนาวหรอ? หรือยุงมันกัด? โอ๊ย ไม่รู้ๆ
ผมรีบทายา พันข้อเท้าไว้ก่อนจะเปลี่ยนกางเกงให้เรียบร้อย แล้วไปห้องซ้อมเหมือนไม่มีอะไร จินกำลังซ้อมอย่างตั้งใจ ไม่ได้สนใจผมซักนิดว่าผมกลับมาแล้ว
“ อะแฮ่ม ซ้อมถึงไหนแล้วฮะ”
ผมกระแอ่มเบาๆให้จินหันมาสนใจ
“ อะ อ่าว นายไปไหนมา? ปล่อยให้ฉันซ้อมอยู่คนเดียวเนี่ย อ๋อ เป็นเพราะนายเก่งแล้ว เลยแอบอู้ใช่มะ ใช่มะ เอาเปรียบสุดๆอะ”
เฮ้อ โล่งอกที่หมอนี่ไม่ได้สงสัยเรื่องกางเกง แต่กลับบ่นผม หาว่าผมแอบอู้ซะได้ เอาเปรียบอะไรกัน ผมต่างหากที่เสียเปรียบหนะ = =
“ ป่าวอู้นะ โด่ ” ผมพึมพำกับตัวเอง
“ ฮะ อะไร? บ่นอะไร? ”
ผมว่าผมพึมพำเบาๆแล้วนะ จินยังหันหน้ามาถามผมอีก แกล้งหน่อยดีมั๊ยเนี่ย
“ เอาหูมาใกล้ๆสิ” ผมกวักมือเรียกจินเข้ามาใกล้ๆ
“ อะไร”
“ เอาเข้ามาใกล้อีกนิดสิ ” จินเอียงหูเข้ามาใกล้ผม หึๆ เสร็จผมหละ
“ วันนี้นะ...นาย... น่ารักมาก” ผมกระซิบที่หูจินเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน ทำให้จินเอียงหน้ามามองผมอย่างไม่เข้าใจ
“ นายพูดอะไร ฉันไม่ได้ยิน”
“ อ่า พูดได้ครั้งเดียวแค่นั้นแหละ ฮะๆ”
“ หนุ่มๆ มาทานอาหารเย็นได้แล้วจ้า”
“ คร้าบบบบบบ” ผมขานรับคุณแม่ แล้วชวนจินเดินตามลงไป
“ ว่าไง จองกุก ” เสียงชายวัยกลางรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตามีริ้วรอยแต่ไม่สามารถกลบรัศมีความดูดีของเขาได้เลย
เขาคนนั้น....
“ พ่อครับ” ผมโผเข้ากอดเขา
ใช่แล้ว ชายที่แสนจะดูดีคนนั้นคือ พ่อผมเอง วันนี้เป็นวันที่พ่อกลับมาจากการล่องเรือที่ยุโรป
นานมาแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าพ่อ พ่อคือไอดอลของผมเลยแหละครับ
“ แหม พ่อลูกคู่นี้ หยุดกอดกันแล้วนั่งลงทานข้าวได้แล้วนะคะ จองกุกไม่อายจินหรือไง โตแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กติดพ่อไปได้”
“ โถ่ คุณแม่ ก็ผมไม่ได้เจอพ่อบ่อยหนิครับ อีกอย่างผมไม่มีอะไรให้อายจินหรอก เนอะจิน” ผมพูดกับแม่ก่อนจะปรี่เข้าไปกอดคอจิน
“ ไหน ไม่เห็นแนะนำเพื่อนให้พ่อรู้จักเลยจองกุก”
“ ได้อยู่แล้วฮะพ่อ หมอนี่ชื่อจิน...”
ผมเล่าเรื่องของจินให้พ่อฟังว่าเราเจอกันได้ยังไง ตั้งแต่จินร้องไห้ตอนเจอหน้าผมครั้งแรกเลยหละครับ ฮะๆ จินทำหน้าไม่ถูกเลยหละ สงสัยคงจะอายอยู่ไม่น้อยเลยหละครับ
“ นายเว่อร์แล้ว จองกุก ฉะ ฉัน ไม่ได้ร้องไห้ขนาดนั้น!” จินเถียงผมหน้าแดงเลยครับ
“ ว่าแต่ พ่อฮะ แม่ฮะ ที่จริงแล้ว ผมมีพี่ชายใช่มั๊ยฮะ?? แล้วอาจจะโดนขโมยหรืออะไรไป เพราะ หมอนี่ยบอกว่าเพื่อนเขาหน้าเหมือนผมมาก แถมชื่อเหมือนกันอีก”
ผมบอกพ่อแม่อย่างขำๆ แล้วผมเลือกที่จะให้คำว่าเพื่อนมากกว่าแฟนของจิน ทำไมหนะหรอ? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” จู่ๆจินก็ขอตัวแล้วเดินออกจากห้องไป บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย
ผมอยู่คุยกับพ่อสักพัก ก็ขอตัวกลับไปซ้อม เพราะดูท่าแล้วหลังจากที่จินเข้าห้องน้ำเขาคงจะไปที่ห้องซ้อมเลย แต่ผมว่าไปดูที่ห้องน้ำก่อนดีกว่าเผื่อว่าหมอนั่นยังไม่ได้ออกมา
“ จิน นายอยู่ในนั้นมั๊ย ฉันเปิดเข้าไปแล้วน้า ”
ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป
ว่างเปล่า.....
แสดงว่าจินคงออกไปรอผมที่ห้องซ้อมและซ้อมไปหลายรอบแล้วหละ เขาไม่ยอมอยู่เฉยๆหรอกครับ เป็นพวกขยันจัด ฮะๆ
ครืดดด
ผมเลื่อนประตูออก ก่อนจะพบร่างบางที่ผมคิดว่าซ้อมเต้นอยู่ นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา
“ หลับหรอ?”
ผมถามจินที่หลับเผื่อจะได้ยิน อันที่จริงคนหลับคงไม่ได้ยินหรอสินะ = =
นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ ที่ผมเห็นจินนอนหลับ ครั้งที่แล้วน้ำตานองหน้าเลยหละ แต่ครั้งนี้....
ผมก้มหน้าเข้าไปสำรวจหน้าจินใกล้ๆ ริมฝีปากรูปกระจับตอนนี้เป็นสีชมพูวาว จมูกโด่งเป็นสัน พวงแก้วขาวใสอมชมพู ขนตายาวเป็นแพปกปิดดวงตาคู่สวยไว้ยามหลับ
เอ๊ะ มีคราบน้ำตาติดอยู่ที่หางตาของจิน อย่าบอกนะว่าแอบไปร้องไห้มา?
“ อื้มมมม”
ตกใจหมด! อยู่ดีๆ จินก็พลิกตัวมาทางผม ถ้าผมไม่รับไว้ มีหวังหมอนี่ได้ตกโซฟาแน่ๆ
“ จิน นี่ นายผู้จัดการ!”
“ อื้มม ขอนอนต่ออีกหน่อยน้า จองกุก”
จองกุกหรอ? เขาเรียกชื่อผมหรือชื่อแฟนเก่ากันแน่? มันมีน้อยครั้งที่จินจะพูดชื่อผมที่หมายถึงผมจริงๆ แอบเศร้านะเนี่ย
“ เอาเถอะ นอนต่อไปห้ามตื่นจนกว่าจะเช้าก็แล้วกันนะนายอะ”
ผมพูดเบาๆกับจินที่กำลังหลับอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มจินขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ให้ตายเถอะ ประตูเลื่อนนี่มันเปิดยากจริงๆ
ผมใช้เท้าข้างนึงดันประตูเลื่อนให้เปิดเบาๆ ผมค่อยๆเดินไปห้องนอนผมที่อยู่ถัดจากห้องซ้อมไปสองห้อง
“ ฝันดีนะ จิน”
ผมวางเขาลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา อดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมของเขา ก่อนที่จะห่มผ้าให้แล้วเดินออกไปที่ห้องซ้อม
“ คงต้องอยู่จนเช้าอีกแล้วสิเรา ฮ้าวววว”
ความคิดเห็น