คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทส่งท้ายจากใจตัวร้าย
“ อะไรกัน! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้!”ผมพูดขึ้นอย่างเดือดดาล อะไรทำไม ผมวางแผนมาอย่างดีแต่กลับล่มไม่เป็นท่า พยายามทำให้เจ้าชายทั้งสามและเนื้อคู่มาเจอกัน เพราะมันจะเป็นอุปสรรคต่อการยึดครองเมืองแต่ละเมืองของผม
ถ้าเจ้าชายชูก้ากลับมาผมก็ต้องหายไปใช่มั๊ย??
“ เจ้าคิดถูกแล้วหละ เจ้าควรจะถอนตัวออกไปตั้งแต่ตอนนี้ ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ข้างหลังผม ผมอยู่ในห้องส่วนตัวนะ มันเข้ามาได้ยังไงกัน!
ผมหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงเตรียมจะด่า
“ เจ้าคิดดีแล้วหรอที่จะหันมาด่าข้า ฮึ นัมจุน ไม่ใช่สิ พ่อมดมืด ”
“ เจโล่~” เสียงผมอ่อนลงทันใดที่เห็น
“ นึกว่าจะจำข้าไม่ได้แล้วซะอีก” เจโล่พูดตัดพ้อ
ทำไมผมจะจำไม่ได้หละ พ่อมดขาว คนที่ทำให้ผมมีทุกวันนี้ เขาคือหัวใจของผม แต่..... เฮ้ออ มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วหละ
“ เจ้ามาได้ยังไง? ”
“ ข้าก็ไม่ต่างจากเจ้านะนัมจุน จะไปที่ไหนก็ได้ เจ้ายังจะถามอีกหรอ”
“ ข้าหมายถึง ทำไมเจ้าถึงมาหาข้า ทั้งๆที่เจ้าไม่คิดจะสนใจข้าด้วยซ้ำ” ผมบ่นอย่างน้อยใจ ก็เขาเป็นคนปฏิเสธผมแล้วก็หายไปเลย แล้วตอนนี้จู่ๆ ก็กลับมาขอให้ผมเลิกในสิ่งที่ผมกำลังทำ เฮอะ
“ เจ้าก็เป็นซะแบบนี้... ข้าขอร้องให้เจ้าหยุดเถอะ นะ” เจโล่อ้อนวอนผม คิดว่าผมจะใจอ่านหรอ!.. นิดนึง แค่นิดนึงเท่านั่นแหละ
“ ถ้าข้าหยุดเจ้าจะให้อะไรข้าหละ” ผมต่อรอง กว่าผมจะมาถึงจุดนี้ได้ก็ตั้งนานหลายปี จะให้หยุดง่ายๆแบบนี้หนะหรอ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันบ้างจริงมั๊ย??
“ เจ้าโตขึ้นเยอะเลยนะ ฮะๆ เจ้าอยากได้อะไรจากข้าหละ” ที่ถามเพราะไม่รู้จริงหรือแกล้งไม่รู้กันแน่นะ
“ เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่าข้าอยากได้อะไร เจโล่ ข้าไม่เคยคิดอยากได้อย่างอื่นเลย เจ้าจะให้ข้าได้ไหมหละ” ผมพูดก่อนจะสบตาเจโล่
“ มันขึ้นอยู่กับเจ้า ว่าเจ้าทำให้ข้าได้มากแค่ไหน เจ้าทุ่มเทแค่ไหนเพื่อข้า เจ้าจะให้ข้ารับประกันได้ยังไงว่าเจ้าจะไม่จากไป?”
ผมนิ่งเงียบ มองหน้าเจโล่ นั่นสิ ผมทำได้อย่างที่เจโล่ว่ามั๊ย ผมจะทุ่มเทให้มั๊ย ผมยังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน
“ ข้าตกลง...ข้าจะยอมสละทุกอย่างเพื่อเจ้า เจโล่” ผมตัดสินใจแล้ว่าผมจะต้องทุ่มเท ผมต้องทำให้ได้
“ งั้นข้าขอให้เจ้าจำไว้ ข้าจะไม่หนีไปไหนตราบใดที่เจ้าคิดถึงข้า ตอนนี้เจ้าจงไปสละทุกอย่างที่เจ้าได้มาจากความทุกข์ของคนอื่น เจ้าต้องหาข้าให้เจอ จุ๊บ” เจโล่พูดก่อนจะเข้ามาจุ๊บที่แก้มผม แล้วหายไป
ผมยืนเหม่อ มองไปที่ที่เจโล่เคยยืนอยู่ เขาหายไปแบบนี้อีกแล้ว เขาทำให้ผมหมดกำลังใจตลอดเลย เอาหละ ถึงเวลาที่ต้องถอนตัว....
สองมือกางขึ้น ปากเริ่มร่ายมนตร์ เพื่อให้ทุกอย่างกลับคืนเป็นปกติ ก่อนที่ผมจะต้องหายตัวไป กลับไปในที่ที่ผมจากมา ป่ามอนส์เตอร์
นี่มันผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในป่า บ้านของผม ผมอาศัยอยู่ในถ้ำใหญ่ ผมคิดถึงเจโล่ทั้งวัน เขาไปอยู่ที่ไหนนะ?
ไหนว่าจะไม่หนีไปไหนตราบใดที่ผมคิดถึง แล้วนี่ผมคิดถึงจนแทบจะขาดใจทำไมไม่มาหาผมกันนะ
ในที่สุดผมก็ทนไม่ได้ ตัดสินใจออกตามหาเจโล่ เจโล่ชอบไปที่เมืองที่สงบๆ ผมคงต้องไปหาที่นั่น ปาร์คแลนด์ เมืองของเจ้าชายจิมิน
“ เจ้าเคยเห็นคนในภาพนี้มั๊ย?” ผมยื่นภาพของเจโล่ให้ชาวเมืองที่ผ่านไปมาดู ต่างก็ส่ายหน้า บอกไม่เคยเห็นใครที่ขาวขนาดนี้มาก่อน
“ เจ้าเคยเห็นชายในภาพนี้บ้างมั๊ย”
“ ผู้ชายหรอ นึกว่าผู้หญิง” และอีกต่างๆนานา ต่างก็ไม่เคยเห็นเจโล่เลยแม้แต่คนเดียว ผมคงต้องไปตามหาที่เมืองอื่นแล้ว
“ นายเป็นอะไรกับคนในรูป” จู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดข้างหลังผม
“ ข้าเป็น...จิน!” ผมหันหลังไปเพื่อตอบ แต่ปรากฏว่าคนที่มาถามผมนั้นคือจิน คนที่ผมขังอยู่บนหอคอย
“ เฮ้ย ! รู้จักฉันได้ไง” จินถามผมอย่างงงๆ จริงสินะ จินไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของผม
“ เอ่อ ... เจ้าถามถึงคนในรูป เจ้าเคยเห็นหรอ?” ผมเบี่ยงบ่ายไม่ตอบเขา
“ ฉันว่าการพูดของนายมันคุ้นๆนะ เออใช่ หมอนั่นฝากเอานี่มาให้นาย” จินยื่นกระดาษแผ่นนึงมาให้ผม ผมเปิดอ่านมัน ในขณะที่จินกำลังจะเดินจากไป
“ เดี๋ยว! เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าจะมา”
“ อ๋อ ก็หมอนั่นบอกว่าจะมีคนนึงมาตามหาเขาเวลาประมาณนี้ ให้ฉันมารอ พอฉันเห็นนายฉันก็รู้ไง” จินบอกผม
“ เอ่อ... ข้าขอโทษ” ผมขอโทษจิน
“ นายขอโทษฉันทำไมกัน?”
ที่ผมต้องขอโทษจินเพราะว่าข้อความในกระดาษแผ่นนั้นที่เจโล่ฝากผมไว้
‘ เจ้าต้องไปขอโทษคนที่เจ้าเคยทำผิดต่อเขาด้วยใจจริง และให้เขาอภัยให้เจ้าด้วยใจจริงเช่นกัน เมื่อเจ้าทำได้เช่นนั้น เจ้าก็จะรู้ว่าข้าอยู่ที่ใด ’
“ ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ที่ข้าพรากเจ้ามาจากพ่อแม่เจ้า ขอโทษที่ข้าจับเจ้ามาขังและบังคับขู่เข็ญเจ้า..”
“ นายคือพ่อมดมืด!!! หน็อย ไอ่บ้า ไอ่โรคจิต แกรู้มั๊ยว่าฉันอึดอัดแทบจะบ้าตาย วันๆไม่ได้ทำอะไร ฮือๆ”
จินด่าผมอย่างโกรธแค้นก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย! ใครทำอะไรจินของฉัน!” เจ้าชายจิมินที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ คว้าจินเข้าไปกอดในอ้อมอก
“ แก หรอ!” เจ้าชายจิมินชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง ผมแค่จะมาขอโทษเองนะ
“ เอ่อ.. เดี๋ยวก่อนสิเจ้าชาย ข้าแค่มาขอโทษเจ้ากับจินก็แค่นั้น”
“ นายเป็น... พ่อมดมืด!” เจ้าชายร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจินกระซิบบอก
“ ใช่ ข้าเอง ที่ข้ามาก็เพื่อขอโทษพวกเจ้า และตามหาคนรักของข้า” ผมพูดออกมาจากใจจริง หวังว่าทั้งคู่จะเข้าใจ
“ แต่แกเป็น...”
“ เอาน่าจิน ให้อภัยเถอะ ที่เรารักกันได้ก็เพราะพ่อมดมืดไม่ใช่หรือไง นายก็เคยบอกว่าอยากจะขอบคุณหมอนี่เหมือนกันไม่ใช่หรอ” เจ้าชายจิมินพูดกับจินก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“ เชอะ ให้อภัยก็ได้ ไปไกลๆเลย ชิ่วๆ ก่อนที่ฉันจะเกลียดนายไอ่มืด!” พูดเสร็จเจ้าตัวก็สะบัดหน้าหนีไปเลย แต่ยังไงผมก็ขอบใจแล้วก็ขอโทษทั้งสองจริงๆ ผมทำกับจินตั้งมากมาย แต่กลับยอมให้อภัยง่ายๆแบบนี้
ผมรีบเดินทางต่อไปที่เมืองของเจ้าชายโฮซอกในระหว่างทางผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าควรจะไปตามหาเจโล่ที่ไหน ผมเลยหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาสองแผ่นก่อนจะร่ายมนต์ แล้วส่งมันไปหาเจ้าชายโฮซอกกับเจ้าชายแทฮยอง แล้วผมก็ตรงไปที่ที่คิดว่าเจโล่รอผมอยู่
บ้านทองคำที่ตั้งอยู่กลางป่าใหญ่ ที่ที่ทำให้เจ้าชายโฮซอกกับชูก้าเจอกัน
“ข้ามาแล้วเจโล่” ผมเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่หน้าบ้าน แล้วประตูก็เปิดออก
“ เจ้ามาเร็วกว่าที่ข้าคิดนะนัมจุน” เจโล่เดินมาหาผมก่อนจะกางแขนออก ผมโผเข้ากอดเจโล่ด้วยความคิดถึง
“ อันที่จริงข้าแอบโกงนิดหน่อย” ผมสารภาพกับเจโล่ระหว่างที่เดินเข้าไปนั่งที่โซฟา
“ ข้ารู้อยู่แล้วหละก็เจ้าเป็นคนใจร้อนนี่” เจโล่พูดก่อนนั่งลงข้างๆผม
“ เจ้ามันเจ้าแผนการกว่าข้าอีกนะเจโล่ เจ้าหายไปไหนมาตั้งหลายปี ใจร้ายนัก” ผมบ่นอุบ
“ ข้าไม่ได้ไปไหน ข้าดูเจ้าอยู่ตลอดแหละนัมจุน เพราะเจ้ามันแต่สนใจอย่างอื่นเจ้าเลยไม่รู้สึกถึงข้า”
“ งั้นต่อไม่นี้ข้าจะสนใจแต่เจ้าดีมั๊ย~” ผมค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เจโล่ วงแขนเกี่ยวรั้งเอวบางให้เข้าหาตัว
“ อื้มมมม”
ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบเข้าหากัน ความหวานจากเจโล่ทำให้ผมห้ามใจไม่อยู่ ความรู้สึกต่างๆที่เก็บสะสมมาไว้หลายปีเริ่มประดังออกมา มือทั้งสองข้างเริ่มเปะปะอยู่ไม่สุข ในขณะที่ลิ้นยังคงละเลียดชิมความหวานในโพรงปาก ตัวตวงความสุขที่รอคอยมาแสนนาน มือของเจโล่วางลงบนแผงอกผมก่อนจะลูบขึ้นลง
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด และจากนี้ไปผมคงมีความสุขไปตลอดแน่ๆ ขอแค่มีเจโล่อยู่เคียงข้างแบบนี้ ผมก็ไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้วหละ
ความคิดเห็น