คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : you're my cinderella
‘ ข้าขอเชิญชายหนุ่มทุกคนเข้าร่วมประลองฝีมือ เพื่อหาสุดยอดฝีมือมาเป็นมือขวาของเจ้าชายแทฮยอง ’
ป้ายประกาศที่ติดอยู่กลางลานทำให้ผมสนใจเดินเข้าไปดู ประลองดาบงั้นหรอ? ผมอยากจะเข้าร่วมจัง ไม่อยากจะอวด แต่จองกุกคนนี้ก็มีฝีมืออยู่นะ ผมลองไปขอพ่อดูดีกว่า
“ พ่อฮะ ผมอยากไปเข้าร่วมประลองดาบ ผมไปได้มั๊ย ” ผมถามพ่อในช่วงมื้อค่ำ
“ แหม จองกุกน้าว่าเราอยู่บ้านทำงานเถอะ เดี๋ยวให้พี่ มินฮวานเข้าร่วมประลองแทนก็แล้วกันนะ”
คุณน้า ซึ่งก็คือแม่ใหม่ผมพูด หลังจากที่แม่ผมเสีย พ่อก็มีแม่ใหม่ซึ่งต่างคนต่างมีลูกติด พี่มินฮวานเค้าเป็นลูกของคุณน้า ผมรู้ว่าสองแม่ลูกไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ ต่อหน้าคุณพ่อก็ทำเป็นดีด้วย แต่พอลับหลังทำเหมือนผมเป็นคนใช้ ทั้งๆที่บ้านเราเป็นบ้านเศรษฐีนะ
“ แต่ผมอยาก....”
“ เดี๋ยวฉันเข้าร่วมเองน่า เด็กอ่อนแออย่างนายเข้าไปก็เจ็บตัวเปล่าๆ ” พี่มินฮวานพูดแทรก ทั้งๆที่ผมยังพูดไม่จบ
“ ผมไม่ได้อ่อนแอนะ! ” ผมเถียง
“ พอเถอะน่าจองกุก อยู่บ้านนี่แหละ ปล่อยให้มินฮวานเข้าร่วมแล้ว เราอยู่บ้านเฉยๆหนะดีแล้ว ไม่สบายยังไม่หายไม่ใช่หรอ” พ่อพูดเสริมขึ้นมา ผมถึงกับพูดไม่ออก
อันที่จริงผมไม่ได้ไม่สบายหรืออะไรหรอก ผมแค่เสแสร้งแกล้งทำ เพื่อที่สองแม่ลูกจะได้ไม่ต้องแกล้งผมเยอะไปกว่านี้ เพราะพ่อยังคอยห่วงผมอยู่
“ แต่ผมอยากไปเข้าร่วมจริงๆนะครับพ่อ ผมไปพร้อมพี่มินฮวานไม่ได้หรอ” ผมขอพ่ออีกครั้งเผื่อว่าท่านจะใจอ่อน
“ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ขึ้นห้องได้แล้วจองกุก”
“ ครับ”
ถ้าพ่อพูดว่าไม่ได้คือไม่ได้ เฮ้อ~ ถ้าแม่ยังอยู่แม่คงจะช่วยขอพ่อให้ผม แต่ทำไงได้ผมไม่ได้ไป แต่ผมอยากไปจริงๆนะ
แอดด~
“ ไอ่เด็กอ่อนแอ ลุกมาทำงานบ้านได้แล้ว วันนี้พ่อแกไม่อยู่ ส่วนฉันกับแม่จะออกไปที่งานประลอง แกอยู่บ้านเข้าใจมั๊ย? “
พี่มินฮวานเปิดประตูมาสั่งผม จริงสิพ่อไม่อยู่ ต้องออกไปต่างเมืองตั้งหลายวัน แบบนี้ผมก็ไม่ต่างจากซินเดอเรลล่าเลยสิ =0=
“ แต่ผมอยากไป...”
“ ฝันไปเถอะว่าแกจะได้ออกไป แกจะเอาดาบที่ไหนมา หึ พ่อทิ้งดาบไว้ให้ฉันคนเดียว..”
“ มินฮวานไปได้แล้วลูก เดี๋ยวจะสาย”
“คร้าบบบแม่ ถ้าฉันเห็นแกที่งานประลองแกตายแน่ ไอ่อ่อน” พี่มินฮวานขานรับแม่เขาก่อนจะหันมาขู่ผม แล้วก็เดินลงบันไดไปเลย
เชอะ คิดว่าผมจะกลัวหรอ ผมไม่ได้อ่อนเลยซักนิด ฮือๆ ผมจะออกไปได้ยังไงหละเนี่ย? ถ้าไปสองแม่ลูกตัวแสบก็ต้องเห็นผมอยู่ดี
‘ อย่าคิดมากไปเลยจองกุก ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ไข’
“ เสียงใครกัน!?” ผมมองหาต้นเสียง ชะเง้อหน้าออกไปมองที่ทางเดิน แต่ตอนนี้ผมอยู่บ้านคนเดียวนี่หว่า หรือว่า....
“ เหวยยยย”
จู่ๆ ก็มีคนโผล่มาตรงหน้า ผมตกใจเกือบจะหงายหลังแหนะ ร่างโปร่งสูง ผิวขาวอมชมพูทำให้ดูไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง อีกอย่างคนตรงหน้าสวมผ้าคลุมหัวเหมือนพวกพ่อมด...
“ ข้าคือพ่อมดขาว.. ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า”
“ ช่วยฉัน? นายเป็นพ่อมด!” ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เรื่องที่เป็นพ่อมดขาวดูไม่ค่อยน่าเชื่อ แต่ถ้าเขาช่วยผมได้ก็โอเคอะนะ
“ ใช่ ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า เพื่อให้เจ้าหลุดจากพันธนาการของพ่อมดมืด” เขาพูดว่าอะไรนะ! พ่อมดมืด? พันธนาการ?
“ พันธนาการ อะไรนะ?”
“ เอาหละข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง”
พ่อมดขาวเล่าว่า พ่อมดมืด วางแผนที่จะใช้ผมเป็นเครื่องมือ มันฆ่าแม่ผมแล้วส่งแม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกชายตัวแสบ เพื่อให้ผมรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วผมจะจัดการพวกนั้นแล้วหนีออกจากบ้าน แต่ผมเป็นคนดีเกินไป มันเลยเปลี่ยนแผนใหม่ เพราะผมอยากไปเข้าร่วมประลอง มันเลยจัดฉากทำให้ผมไปไม่ได้ เพราะแม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกของเธอ
“ ข้าจะทำให้เจ้าเข้าร่วมการประลองครั้งนี้ เพื่อที่เจ้าจะได้เจอคู่แท้ของเจ้า มันจะช่วยให้เจ้าหลุดจากพันธนาการไม่ต้องเจอเรื่องร้ายๆอีก”
“ แล้วจะเข้าไปยังไงกัน ในเมื่อสองแม่ลูก...”
“ ข้าจะปลอมตัวเจ้า ไม่ให้สองแม่ลูกนั่นจำเจ้าได้ยังไงหละ”
พ่อมดขาวทำอย่างที่ว่าจริงๆ เขาร่ายมนตร์ให้ผมพร้อมทั้งมอบดาบสุดเจ๋งมาให้ โดยมีข้อแม้ว่า ผมต้องกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดินไม่เช่นนั้นสองแม่ลูกจะเห็นผม เพราะมนตร์จะคลายออก ถ้าผมกลับมาก่อนเที่ยงได้ ทุกคนจะถูกใส่ความจำใหม่ คือผมเป็นมือขวาขององค์ชายแทฮยอง >0<
ผมเดินไปที่เต็นท์ที่มีคนยืนเข้าแถวอยู่ มีหญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะประมาณสามสี่คน
“ มาสมัครเข้าร่วมประลองฮะ” ผมเดินไปแถวที่ไม่มีคน ไม่รู้เป็นเพราะหน้าตาเธอหรืออะไร ที่ทำให้ผู้สมัครไม่มาต่อแถวนี้
“ ชื่ออะไรจ๊ะ” นอกจากหน้าตาที่ดูไม่ค่อยจะ..เอ่อ...หน้ามองเท่าไหร่ เสียงยังคง ไม่ค่อยหน้าฟังด้วยแฮะ มิน่าหละถึงไม่มี่ใครอยากต่อแถวนี้
“ เอ่อ... จองกุกฮะ” ผมบอกเธอไป เธอให้หมายเลขผมมา ร้อยสิบสอง งั้นหรอ อีกนานเลยอะดิ =0=
‘ การประลองรอบแรก ผู้เข้าร่วมจะได้รับป้ายชื่อ ถ้าใครโดนตัดป้ายชื่อ หรือป้ายชื่อถูกทำลาย หรือหาย จะถูกถอดออกจากการแข่งขัน ถ้ามีคนนำป้ายชื่อมาให้ที่กองอำนวยการ ส่วนผู้ที่มีป้ายชื่ออยู่จะสามารถผ่านเข้าไปยังรอบต่อไป ’
ผมเดินไปที่สนามประลองพร้อมคนกับคนอื่นๆ เท่าที่คนที่เข้าร่วมแล้วค่อนข้างมีฝีมือ ขอให้ผมผ่านรอบแรกไปด้วยเถอะ
เอ๊ะ! นั่นพี่มินฮวาน ถึงผมจะรู้ว่าเขาจะจำผมไม่ได้ แต่มันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่ผ่านเข้ารอบต่อไป ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่มินฮวานหวังจะเอาป้ายชื่อ
เคร้งง
ผมยกดาบขึ้นมาขวางไว้เมื่อรู้สึกมีคนหวังจะฟันดาบมาที่ผมเพื่อขโมยป้ายชื่อผมไป หนอยแหนะ เล่นทีเผลอ นี่หว่า
ปั้ก
ผมอาศัยความเร็วใช้ดาบฟันเชือกที่แขวนป้ายชื่อที่คอเขาออกก่อนจะใช้ด้ามดาบกระทุ้งหลังคอให้สลบ
คนอีกหลายคนเริ่มมารุมผมพราะเห็นว่าผมเป็นอันตราย เล่นคนเดียวไม่ได้ก็เล่นหมาหมู่เฉยเลย
ฉัวะ เคร้ง เคร้ง ปั้ก
จังหวะที่ผมหมุนตัวเพื่อหลบคมดาบของใครสักคน ผมเกิดพลาดท่าโดนฟันที่แขนซ้าย เคราะห์ดีที่มีชายแปลกหน้าเข้ามาช่วยก่อนที่เขาจะจัดการหมอนั่นจนสลบไป
“ ขอบ...”
“ หมดเวลาสำหรับรอบแลกแล้ว ขอเชิญท่านผู้ที่ยังมีป้ายชื่ออยู่ไปรายงานตัวที่เต็นท์เพื่อเข้าสู่รอบต่อไป”
ผมที่กำลังจะขอบคุณคนที่มาช่วยผมเพื่อผูกมิตร แต่เสียงประกาศที่ดังขึ้นทำให้ผมละความสนใจจากเขาไป พอหันไปอีกทีเขาก็หายไปไหนไม่รู้ คงจะรีบไปที่เต็นท์เพื่อรายงานตัวหละมั้ง ไว้เจอกันค่อยขอบคุณก็ได้
Taehyung side
หลังจากที่เริ่มการประลองแล้ว ผมรู้สึกว่ามีคนฝีมือมากมาย แต่ดูแล้วไม่ถูกใจผมเลย
“ องค์ชาย ถ้าอยากหาคนถูกใจ ทำไมไม่ลองเข้าร่วมดูหละ ถ้านั่งดูอยู่เฉยๆ คงจะเจอง่ายๆหรอกนะ”
“ เฮอะ”
ทำมาเป็นรู้ดี ท่านเสนาบดี คนสนิทของพ่อผมที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อดูการประลอง แต่ที่ท่านเสนาพูดมันก็ถูก ถ้าไม่ลงไปดูให้เห็นกับตาก็คงไม่ถูกใจเท่ากับสัมผัสของจริงหรอก
เมื่อผมเปลี่ยนชุดหยิบดาบแล้วก็แอบขอป้ายชื่อจากเต็นท์รับสมัครมา เพื่อที่จะเข้าไปร่วมการประลอง พวกนี้คนขี้โกงเยอะแฮะ ดูสิ คนที่หน้าใสๆตรงนั้นมองเหม่อแป๊ปเดียวก็เกือบโดนฟันแล้วนะนั่น ดีที่เจ้าตัวประสาทไวยกดาบมาตั้งรับได้ทัน
เคร้ง เคร้ง พรึบ
ผมพยายามกำจัดพวกที่ไม่เข้าตา ไม่ถูกใจแทฮยองอย่างแรงออกจะได้เหลือคนน้อยๆ จะได้ไม่ต้องเลือกยาก
หนุ่มหน้าใสคนนั้น.. ชื่ออะไรหนะ จองกุกงั้นหรอ น่าสนใจดีแฮะ ตัวก็เล็กนิดเดียว ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่มาจนถึงตอนนี้
เคร้ง
ผมพุ่งไปตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่าคนนับสิบกำลังรุมจองกุกอยู่ แต่ว่ามีคนหนึ่งฟันดาบลงมาตอนที่เขากำลังหมุนตัวหลบ ทำให้ถูกแขนอยากช่วยไม่ได้ ถึงผมจะรับดาบไว้ได้ แต่ก็ไม่ทัน แขนขาวต้องเป็นแผลซะแล้ว
“ ขอบ...”
“ หมดเวลาสำหรับรอบแลกแล้ว ขอเชิญท่านผู้ที่ยังมีป้ายชื่ออยู่ไปรายงานตัวที่เต็นท์เพื่อเข้าสู่รอบต่อไป”
ทันทีที่ประกาศดังขึ้น ผมก็แอบเดินหลบจองกุกที่กำลังตั้งใจฟัง แหม ถ้าผมยืนอยู่ เราก็รู้จักกันง่ายเกินไปสิ ต้องทำให้คิดถึงก่อน ถึงจะตื่นเต้น
รอบต่อไปเป็นการต่อสู้แบบเพิ่ม คือ รอบแรก หนึ่งต่อหนึ่ง พอได้ผู้ชนะรอบแรก คู่ต่อสู้ก็เพิ่มเป็นสอง เป็นสามไปเรื่อยๆ
“ ท่านเสนา เราว่าเราเจอคนนั้นแล้วหละ ให้เขาอยู่รอบสุดท้ายนะ เดี๋ยวเราจะลงไปคนแรกเอง ”
ผมเดินมาบอกท่านเสนาให้จัดการลำดับให้ผม ผมจะประลองคนแรกเอง ฮิฮิ ให้จองกุกอยู่รอบสุดท้ายจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมาก ผิวขาวๆ เนียนๆ เสียหมด
“ ผู้เข้าร่วมประลองคู่แรก... มินฮวาน พบกับ องค์...เอ่อ แทฮยอง”
ผมเดินลงลานประลองด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ผมไม่แพ้มันหรอก หมอนี่ ถึงแพ้ มันก็คงไม่รอดแน่ ถ้าผมเจ็บมันต้องเจ็บกว่าสิ =..=
“ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถ้าแกทำฉันเจ็บ แกต้องเจ็บกว่า หึ แกรู้มั๊ยว่าพ่อฉันเป็นใคร” เฮ้ย นี่มันเป็นคนที่ฉันต้องพูดต่างหาก ไอ่นี่ วอนโดนซะแล้ว
“ ฉันไม่สน อีกอย่าง ฉันไม่รู้จักพ่อนายด้วย เหอะ แน่จริงก็ฟันฉันให้โดนสิไอ่หน้าลิง แบร่” ผมสวนคืน เฮอะ บังอาจมาสั่งเจ้าชาย ไม่สั่งประหารก็บุญหัวแล้ว
เคร้ง ผัวะ ฉัวะ
มินฮวานพุ่งเข้าใส่ผม ผมหลบก่อนจะฟันดาบกลับไป หมอนั่นยกดาบขึ้นรับ ผมเลยถีบออกไป ก่อนจะฟันเชือกที่ห้อยคอออก
“ หึ กระจอก” ผมเย้ยหน้า ก่อนที่จะมีคนลากตัวมินฮวานออกไป
ผมสู้ตัวคนเดียวมาจนถึงรอบสุดท้าย มีแผลบ้างนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับเจ็บหนัก รอบสุดท้ายนี้ผมต้องจัดการคนอื่นให้หมดก่อนเพื่อให้เหลือจองกุกคนเดียว ผมถึงจะยอมแพ้ได้
“ มาถึงการประลองรอบสุดท้ายแล้ว มีเพียงคนที่แกร่งที่สุดเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะเหมาะสมกับตำแหน่งมือขวาขององค์ชาย ขอเชิญผู้เข้าร่วมประลองสิบสองคนสุดท้ายเข้ามาที่ลานประลองได้ ”
ผมรีบเข้าไปจัดการไอยักษ์ร่างบึกก่อนทันที เพราะดูท่าแล้วมันอันตรายสุดๆ
“ ย๊ากกก” มันร้องเสียงดังลั่น ตอนที่ผมฟันเชือกที่คอมัน ร้องซะเหมือนโดนเชือด ตัวใหญ่ซะเปล่า ใจเสาะชะมัด
ฉัวะ เคร้งง อึก ปั้ก
จังหวะที่ผมกำลังสะใจอยู่ ไอ่เปี๊ยกหน้าเหมือนลิง โผล่มาจากไหนไม่รู้ พร้อมจู่โจมผม โชคดีที่จองกุก ปัดดาบมันออกแล้วกระแทกท้ายทอยมันจนสลบ เอ่อ... ทำไมชอบทำให้สลบนะพ่อหนุ่มคนงาม ฟันทิ้งสะใจกว่าอีก
“ ขอบใจนะ” ผมหันไปบอกจองกุก ที่พยักหน้ารับ
ปึก
พวกเราหันหลังชนกันโดยอัตโนมัติ เพราะเหล่านักสู้คนอื่นๆ เข้ามาล้อมพวกเราไว้ กะจะหมาหมู่อีกแล้วสินะไอ่พวกนี้
“ ฉันว่าเราสองคนต้องร่วมมือกันแล้วหละ” จองกุกกระซิบบอกผม
“ อื้อ” ผมตอบรับ ก่อนจะแตะมือจองกุก เป็นเชิงบอกว่าพร้อมแล้ว
เมื่อได้จังหวะ ผมพุ่งไปจับข้อมือ เพื่อดึงดาบออกจากมือชายร่างหนาตรงหน้า ก่อนจะกระตุกเชือกออกจากคอเบาๆ จองกุกก็จัดการที่เหลืออย่างง่ายดาย
“ เหลือสองคนสุดท้ายแล้ว คนที่คอยช่วยระวังหลังให้กันจะต้องมาสู้กันเองแล้วหละ มาดูสิว่าใครจะเป็นผู้ชนะไป โอ๊ะ ทั้งสองเริ่มขยับแล้วหละ” เสียงพิธีกรพูดอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นผมและจองกุกเริ่มเดินเข้าหากัน
“ ไม่ต้องออมมือนะ” ผมบอกจองกุก ที่ทำท่าเหมือนจะยอมแพ้
“ เอ่อ .. ก็ได้”
จองกุกฟันดาบลงมาที่ผม ผมตั้งรับก่อนจะรุกบ้าง เราสู้กันอย่างสูสี จองกุกระวังไม่ทำให้ผมบาดเจ็บ ผมก็เหมือนกันผมพยายามจะดึงเชือกที่ห้อยป้ายชื่อโดยไม่ให้เจ็บตัวทั้งคู่ แต่มันก็คงยาก เพราะจองกุกระวังตัวเป็นอย่างดี
แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าจองกุกนี่แหละที่เหมาะสมกับผมที่สุด ผมตัดสินใจดึกป้ายชื่อที่ห้อยคอออก ท่ามกลางความตกตะลึงของใครหลายคนร่วมทั้งจองกุกด้วย มีแต่ท่านเสนาเท่านั้นแหละที่อมยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย เชอะ เกลียดคนรู้ทัน
“ ฉันยอมแพ้ ” ผมยัดป้ายชื่อใส่มือจองกุกแล้วเดินออกจากลานประลองอย่างเท่ๆ จองกุกคงจะปลื้มกับการกระทำของผมน่าดู ใช่ม้า >0<
“ ผู้ชนะคือจองกุกค่า ขอเชิญมาทางนี้ด้วยค่ะ ”
Jungkook side
ผมเดินออกจากลานประลองไปแบบงงๆ ก็จู่ๆ คนที่ชื่อแทฮยองนั่นดึงป้ายชื่อออกเอง เขาอุตส่าห์สู้มาตั้งแต่รอบแรกจนมาถึงรอบสุดท้าย แต่เขากลับยอมแพ้ผมง่ายๆแบบนี้ ไม่บ้าก็โง่แล้ว เขาเก่งมากๆเลยแต่กลับยอมแพ้ให้ผม เพราะอะไรผมไม่เข้าใจ
“ เดี๋ยวให้เข้าไปเพื่อให้องค์ชายดูตัวนะ”
“ ตอนนี้..”
ให้เข้าไปหาองค์ชายตอนนี้ ผมก็อยากเข้าเฝ้านะ แต่นี่มัน... พระอาทิตย์กำลังจะตกดินหนะสิ! เข้าไปแป๊ปเดียวคงจะไม่เป็นไรมั้ง ผมเดินไปตามทางที่ทหารบอก เจ้าชายรออยู่ที่สวนดอกไม้ ทำไมต้องไปที่สวนดอกไม้?
เอ๊ะ! นั่นมัน
“ นาย! ทำไมนายทำแบบนี้ ” แทฮยองยืนอยู่ตรงทางเข้าสวนดอกไม้ พอผมเห็นเขาผมก็บ่นทันที
“ ฉันทำอะไรหรอ?” ยังมาตีหน้าซื่อแกล้งโง่อีก ผมไม่ได้โง่นะ
“ นายจะยอมแพ้ฉันทำไม ทั้งๆที่นายเก่งกว่าฉันตั้งเยอะ! อีกอย่างนายเป็นคนที่ล้มคู่ต่อสู้มาตั้งแต่รอบแรก แต่นายมาแพ้ฉันเพราะว่านายดึงป้ายชื่อออกเองคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วหรอ”
“ ทำไมจะไม่สมเหตุสมผลหละจองกุก”
มันสมเหตุสมผลได้ยังไงกันหละ แล้วที่เขาสู้มาจนรอบสุดท้ายเพื่ออะไร??
“ นายหมายความว่าไง?”
“ หมายความว่าฉันเลือกนายยังไงหละจองกุกฉันเลือกนายให้มาเป็นคู่ของฉัน” เขาเลือกผมเป็นคู่ คู่อะไร ผมไม่เข้าใจ
“ นายเป็นใครกันแทฮยอง! .... แทฮยอง..องค์ชายแทฮยอง นายคือองค์ชาย!!”
ใช่แล้ว ไม่น่าหละ ทำไมชื่อคุ้นๆ โง่จริงๆจองกุก โง่มากๆ มาว่าเจ้าชายปาวๆแบบนี้ คอขาดแน่เรา เผ่นหละ
“ เดี๋ยวสิ!” แทฮยอง ไม่สิ องค์ชายห้ามผม แต่ใครจะอยู่หละ ผมรีบวิ่งออกไป อีกอย่างพระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดินแล้วด้วย
เคร้งง
เสียงฝักดาบตก แต่ผมไม่สนใจ ผมรีบวิ่งกลับไปที่บ้านทันที ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน
แฮกๆ
“ กลับมาแล้วรึ หายไปไหนมาทั้งวัน แกรู้มั๊ยว่าพี่แกเซ็งขนาดไหน” แม่เลี้ยงใจร้ายทักผมทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน
“ เอ่อ..ผมไป..”
“ แกรู้มั๊ย ไอ่แทฮยองอะไรนั่นหนอยย คิดว่าเก่งนักหรือไง กับไอ่หน้าอ่อนนั่นอีก ที่ชื่อ....ชื่ออะไรวะ ที่มันชนะการแข่ง เฮอะ ไม่เห็นแน่เลย ชนะได้ไงวะ”
เอ่อ... ไอ่หน้าอ่อนคนนั้นมันผมใช่รึเปล่า =0=
“ ผมขึ้นห้องก่อนนะ รู้สึกไม่สบาย”
พูดแล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องโดยที่ซ่อนดาบไว้ในเสื้อคลุมอย่างดี เฮ้อ พรุ่งนี้ผมจะออกไปเข้าเฝ้าองค์ชายยังไงดีเนี่ย.. แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย! แทฮยอง หมอนั่นคือองค์ชาย! มาช่วยผมแถมยังชอบทำเท่ห์ให้ชวนใจเต้นด้วย
“ จองกุกมีคนมาหาแก ตื่นมาได้แล้ว!”
เสียงของแม่เลี้ยงที่ตะโกนเรียกปลุกให้ผมตื่น ใครกันนะมาหาผมแต่เช้า เพื่อนหรอ? ไม่น่าผมเป็นพวกที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่
“ ใครมาหาผมหรอ โอ๊ะ! ”
ผมร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะคนที่มาหาผมคือ แทฮยอง เจ้าชายแทฮยอง!! เขามาทำอะไรที่นี่
“ นี่เป็นดาบของแกใช่มั๊ย??”
“ เอ่อ...” ผมไม่รู้จะตอบพี่มินฮวานยังไง แต่ว่าหมอนี่ไปเอาดาบผมออกมาตอนไหนกัน =0=
“ จองกุก >0< ฉันตามหานายมาแสนนาน ”
แทฮยอง เอ่อ..ผมไม่คิดว่าจะเรียกเขาว่าเจ้าชายหรือองค์ชายได้อะนะ ถึงแม้ว่าบุคลิกเขาจะให้มากๆก็เถอะ เขาเรียกผมก่อนจะพุ่งเข้ามาจับเนื้อจับตัว ทำกับว่าไม่ได้เจอกันนานแสนนาน ทั้งๆที่พึ่งเจอไปเมื่อวาน แล้วยังทำตัวสนิทสนมกับผมอีก
“ นายมาทำอะไรที่นี่ นายรู้บ้านฉันได้ยังไง ”
“ นั่นสิ แกมารู้จักน้องฉันได้ไง? แล้วแก แกเอาดาบมาจากไหน ทำไมฝักดาบแกถึงไปอยู่ที่มัน”
“ อ่าวก็น้องนายไปเข้า อุ๊บ”
ผมรีบเอามือปิดปากแทฮยองก่อนที่จะทันได้พูดอะไรไป ขืนให้คนบ้านรู้ว่าผมแอบไปเข้าร่วมงานประลองละก็....
“ อ๋อ พอดีผมอยากได้ดาบเลยไปซื้อ แล้วเจอหมอนี่เข้าหนะ เลยรู้จักกันนิดหน่อย เนอะ” ผมหันไปมองหน้าแทฮยองเป็นเชิงว่าให้เออออไปก่อน
“ เอ่อ อ่อ ใช่ๆ ฉันขอยืมตัวน้องนายหน่อยนะ” แทฮยองพยักหน้าเออออไปกับผมก่อนจะลากผมออกนอกบ้านโดยที่ไม่ลืมบอกคนในบ้าน
“ จองกุก! เมื่อวานคุยกันอยู่ดีๆ นายก็วิ่งออกมาทำไม ฉันต้องตามหานายตั้งแต่เมื่อวานรู้มั๊ย ทิ้งฝักดาบไว้ ฉันต้องไปถามที่อยู่นายจากท่านเสนา แล้วท่านเสนาชอบแกล้งคนด้วย =3= จะบอกที่อยู่นายมาเลยก็ไม่ได้ แค่บอกว่าอยู่ละแวกนี้ ฉันต้องเดินไปถามทีละหลังเลย นายรู้มั๊ย~”
“ ก็...ใครใช้ให้นายมาตามหาฉันหละ”
“ นายอย่าลืมนะว่านายชนะการประลองอะ นายต้องมาเป็นมือขวาให้ฉันเซ่”
ขอลืมไปได้มั๊ย TT
“ อันที่จริงนายเป็นคนชนะนะ ถ้าฉันกับนายสู้กันจริงๆ นายก็คงชนะ” ผมบอกอย่างมีเหตุผล
“ ใช่ฉันเก่ง แต่นายจะให้ฉันเป็นมือขวาให้ตัวเองหรือไงกัน ฉันไม่ใช่คนบ้านะ”
มันก็จริงแฮะ ตัวเองมาเป็นมือขวาของตัวเอง แปลกดี ถ้าทำแบบนั้นเขาจะจัดการประลองมาทำไมหละ
“ เพราะฉะนั้น นายคือคนที่ฉันต้องการ หนีไปกับฉันเถอะ” ไม่พูดเปล่าแทฮยองฉุดมือผมให้วิ่งไปด้วยกัน เพราะความงงงันทำให้ผมวิ่งตามไปโดยไม่รู้ตัว แล้วจะวิ่งไปไหนกัน
“ นายจะพาฉันวิ่งทำไมเนี่ย!”
วิ่งไปไหนไม่วิ่ง วิ่งวนรอบบ้านแล้วก็กลับเข้ามาเนี่ยนะ เพื่อ!!? มันเหนื่อยนะเฟ้ย
“ ฉันจะบอกความจริงทั้งหมด ทุกคนฟังฉันให้ดี ” แทฮยองเรียกให้ทุกคนสนใจ ทั้งแม่เลี้ยงและพี่มินฮวาน
“ มีไร ”
“ ฉันคือองค์ชายแทฮยองแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จองกุกจะไปอยู่กับฉันในฐานะ มือขวาคนสนิทของฉัน ”
หมอนี่ว่าอะไรนะ =[]=
“ นะ นาย...”
“ เพราะฉะนั้นตอนนี้ขอตัว ”
อึ้งกันทุกคนเลยหละครับ หมอนี่พูดอะไรเนี่ยยย แล้วตอนนี้ก็ลากผมออกมาอีกแล้ว ข้าวของผมยังไม่ได้เก็บเลยนะ
“ นี่นาย ถ้าจะให้ฉันไปอยู่ด้วยจริง ให้เวลาฉันเก็บของก่อนสิ”
“ ไม่เป็นไร นายใช้ของฉันได้ ฉันไม่ถือ เราก็เหมือนคนๆเดียวกัน”
เหมือนคนๆเดียวกัน ทำอย่างกับเป็นคู่แต่งงานกัน
“ ฉันไม่ได้จะไปแต่งงานกับนายนะ ฉันไปทำงาน จะใช้ของร่วมกันได้ไง อีกอย่างฉันกับนายไม่ใช่คนเดียวกันนะ ”
ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แทฮยอง หมอนี่เอาแต่ใจมาก พาผมเข้ามาในวังจนได้
“ อะไร อะไร นี่มันอะไร ”
ผมอยากจะกรีดร้องถามสักพันรอบ อะไรหนะหรอ ก็เขาให้ผมมานอนกับเขาในห้อง บนเตียงเดียวกัน!! นี่มันไม่ใช่มือขวาแล้ววว ทำเหมือนกับคู่แต่งงานจริงๆด้วย
“ ทำไมฉันต้องนอนกับนาย ในเมื่อในวังมีห้องหับตั้งมากมาย ให้นอน” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ แบบสุดเลยหละ
“ นายคิดว่าถ้าหัวใจไม่อยู่กับตัวเองจะตายมั๊ย? ”
ถามว่าหัวใจไม่อยู่กับตัวจะตายมั๊ย นี่มันคำถามประเภทไหนนะ? ไม่รู้จะตายยังไงเลยแฮะ แต่นี่มันใช่เวลามาถามมั๊ย???
“ ถ้าหัวใจไม่อยู่กับตัวก็ตายสิ =3=”
“ ใช่มั๊ยหละ ถ้านายไปอยู่ไกลฉัน ฉันก็ตายหนะสิ”
“ จะตายได้ยังไงฉันไม่ใช่หัวใจนายซักหน่อย >///<”
หมอนี่มาพูดอะไรให้ชวนใจเต้นหละเนี่ยย
“ ก็นาย..” แทฮยองค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้ ทำให้ผมต้องเดินถอยหลัง
“ นายคือหัวใจของฉันไงหละ”
ปุก
ผมที่ถอยไปไม่ถึงไหนก็ต้องล้มตัวลงเพราะชนกับขอบเตียง แทฮยองยังคงเข้ามาใกล้ผมไม่หยุด โน้มตัวลงมาโดยยันแขนทั้งสองไว้กับเตียง ส่วนผมนอนกลั้นหายใจใต้ตัวเขา เอ่อ ท่านี้มาล่อแหลมไปหน่อยนะ .///.
“ นายออกไปนะ” ผมดันหน้าอกเขาให้ถอยห่าง แต่เขากลับดันตัวเข้ามาชิดผมเรื่อยๆ ผมตีหน้ายักษ์ใส่ แต่เขากลับยิ้ม ยิ้มละมุนแบบนี้ฆ่ากันเถอะ
“ นายคือหัวใจของฉัน” ใกล้เข้ามา
“ นายคือหัวใจของฉัน” เข้ามาใกล้เกินไป
“ นายคือหัวใจของฉัน” ชิดเกินไปแล้วว > <
“ นายคือหัวใจของฉัน เพราะฉะนั้นอย่าจากฉันไปไหน เข้าใจมั๊ย”
“ อื้มมมม”
ริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากผม โดยไม่ได้รอฟังคำตอบ เหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่าผมจะตอบอะไร เขาค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปากอย่างไม่รีบร้อน ผมเผลอเอื้อมมือไปโอบรอบคอเขาอย่างลืมตัว
“ ฉันรักนาย” เขาผละริมฝีปากออก
“ อื้มม” ก้มลงจูบ
“ นายเป็นของฉัน.. คนเดียว” เขาผละริมฝีปากออกอีกครั้ง
“ อื้มมม” ก้มลงจูบอีกครั้ง
“ นายเป็นของฉันคนเดียว” อีกครั้ง
“ อื้มมมม” และอีกครั้ง
ถ้าผมไม่หยุดเขาไว้ คืนนี้ผมคงไม่ได้นอนแน่เลย =/////=
..............................
‘ พ่อมดมืด ฉันไม่ยอมให้นายทำร้ายคนอื่นอีกแน่นอน ’ พ่อมดขาวคิดในใจ
ความคิดเห็น