คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 100%
3
JIN Part
วันนี้จองกุกชวนผมไปเที่ยวฮะ หมอนี่พูดไม่หยุดตั้งแต่บ่าย พอหยุดก็หลับเลยแหละฮะ สรุปว่าหมอนี่มาเรียนหรือมาหลับกันแน่ คงงานเยอะมั้ง เป็นซุปเปอร์สตาร์ดังนี่นา
ผมกลับบ้านไปเปลี่ยนชุด ก่อนที่จะไปห้างคังตามนัด ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้วคนเลยเยอะมากๆ เพราะต่างคนก็เลิกงาน เลิกเรียน ผมนั่งรอจองกุกตรงม้านั่งหน้าห้าง เอ เขานัดกี่โมงกันนะ ? ผมมาสายเขาเลยกลับไปแล้วรึเปล่านะ?
ห้างนี้ผมกับจองกุกมาเดินเล่นด้วยกันบ่อยๆ ผมหมายถึงแฟนผมนะครับ เขามักจะพาผมไปเล่นเกม กินนั้นกินนี่ตลอดเลยแหละครับ พอเสร็จแล้ว เราก็จะไปที่สวนสาธารณะ นั่งคุยกัน บางครั้งก็จะมีเด็กๆมาวิ่งเล่น พวกผมก็เล่นกับเด็กๆบ้าง ตอนที่ผมคบกับเขา เขามักจะเอาใจผมทุกอย่าง ฮะๆ แต่บางครั้งก็จะชอบดุผมนะ ส่วนผมจะคอยบ่นให้เขาตั้งใจเรียน เมื่อก่อนจองกุกไม่ได้ตั้งใจเรียนหรอกนะครับ เขาหน่ะดื้อสุดๆ กว่าจะยอมตั้งใจเรียนทะเลาะกันไปหลายรอบเลยแหละครับ
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ มันกี่โมงแล้วนะ ทำไมจองกุกยังไม่มาอีก นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้วนะ ผมนั่งอยู่ตรงนี้นานมากเลยหรอเนี่ย หรือว่าเกิดอะไรกับเขารึเปล่านะ? จะโทรหาก็ไม่มีเบอร์ด้วยสิ ผมจะทำยังไงดี? หรือว่ากลับบ้านดีนะ แต่ถ้าเขากำลังมาหละ โอ๊ย ไม่รู้แล้วฮะ กลับบ้านไปอ่านหนังสือดีกว่า
ผมเดินมาที่ป้ายรถเมล์ใกล้ทางเข้าห้าง ที่จริงผมจะเดินกลับก็ได้นะ แต่ขี้เกียจ ไม่มีอารมณ์เดินแล้วฮะ ป้ายรถเมล์ทำให้ผมคิดถึงจองกุกอีกแล้วสิ ผมเคยนั่งรอเขาเป็นชั่วโมงๆ แต่เขาก็ไม่มาโทรหาก็ไม่รับ เพราะอะไรรู้มั๊ยครับ? นอนตื่นสาย แล้วแบตโทรศัพท์ก็หมด = = มันสมควรให้ผมโกรธป่าวหละ
เอ๊ะ! นั่นใช่นายจองกุกรึเปล่านะ? คนที่วิ่งเข้าไปในห้างเมื่อกี้ อ๊ะ ! รถเมล์มาแล้ว ช่างเถอะ กลับบ้านดีกว่า
JK part
ตายๆๆ จินจะรอผมอยู่มั๊ยนะ? ผมมาสายมากๆเลยใช่มั๊ยครับ? ใครรออยู่ก็บ้าแล้ว ทำไมผมมาช้าหนะหรอ? เรื่องมีอยู่ว่า
‘ฮยอง วันนี้ผมจะไปห้างคังนะ พอดีมีนัด’ ผมบอกผู้จัดการหลังจากที่ขึ้นรถแล้ว
‘ไม่ได้หรอก โทรยกเลิกซะ วันนี้นายต้องเข้าบริษัทก่อน ’
‘ อะไรนะ? เข้าบริษัท ไม่เข้าไม่ได้หรอฮยอง’
ทำไมต้องเข้าวันนี้ด้วยเนี่ย ผมมีนัดนะ =3= ไม่รู้จะไปนานรึเปล่า
‘ ไม่ได้ บอสอยากเจอนาย คุยเรื่องงานสำคัญ เพราะฉะนั้น โทรยกเลิกนัดซะ’
‘ นัมจุนฮยองอ่า ’
จะให้ผมยกเลิกยังไงฮะ เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี จะโทรถามใครก็ไม่ได้ ขอโทษนะจิน
กลับมาสู่ปัจจุบัน หลังจากที่ผมคุยกับบอสเรียบร้อยแล้ว ผมก็บังคับนัมจุนฮยองให้มาส่งที่หน้าห้างคัง
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูที่ม้านั่งหน้าห้างเผื่อว่าจินจะรอผมอยู่ ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่มี
“ เฮ้อ ”
ผมนั่งลงตรงม้านั่งข้างหน้าห้าง จินรอผมถึงกี่โมงนะ? หรือว่าไม่มาเลย ฮะๆ อุตส่าห์ว่าจะพาไปเดินเล่นจะได้ไม่ต้องเศร้าสักหน่อย ผมกลับผิดนัดซะเนี่ย
If i ruled the world
I’d do it all (I’d do it all)
เสียงเพลงมาจากไหนเนี่ย? โทรศัพท์ใคร? ไม่ใช่ของผม
ผมมองหาโทรศัพท์แถวม้านั่ง ที่นั่งอยู่ มันมีอยู่เครื่องนึงฮะ มันตกอยู่ใต้ม้านั่ง ไม่รู้ว่าของใครแต่เจ้าของต้องเป็นวัยรุ่นแน่ๆ แถมรสนิยมดีซะด้วย
บ้านหรอ? เอาเบอร์บ้านโทรมา รับดีมั๊ยนะ?? อ๊ะ วางไปแล้ว ว่าแต่.... รูปหน้าจอนี่มัน! จินนี่นา
โทรศัพท์จินงั้นหรอ แต่ทำไมยังเอารูปคู่กับแฟนเก่าขึ้นด้วยนะ แบบนี้จะไปลืมหมอนั่นได้ยังไงกันหละ แต่ผมแอบดีใจนะที่จินมารอผมด้วย
If i ruled the world
I’d do it all (I’d do it all)
อ่า เอาไงดี รับดีมั๊ยนะ? ถ้ารับจะบอกว่ายังไงดี ผมไม่เคยต้องคิดมาเรื่องรับโทรศัพท์มาก่อนเลยนะนี่
ติ๊ด
“ ฮะ ฮัลโหล ” ผมตัดสินใจกดรับสาย
“ ฮะ ครับ คือว่านั่นมือถือผมฮะ คือ คุณเจอมันที่ไหนหรอครับ ” จินพูดเสียงตะกุกตะกัก นี่เขาจำเสียงผมไม่ได้ใช่มั๊ยเนี่ย??
“ ครับ มันตกอยู่ที่ม้านั่งหน้าห้างคัง คุณจะให้ผมเอาไปให้ หรือว่า..”
“ ไม่ต้องๆ ฮะ รบกวนคุณช่วยฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์หน่อยนะฮะ ขอบคุณคุณมากๆเลยครับ” ไม่ทันที่ผมจะได้ถามจบ จินก็พูดขึ้นมา ก่อนจะชิงวางสายไป เอ่อ ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ
Everybody Say No
Everybody Say No
ไม่ต้องตกใจฮะ นี่เสียงเรียกเข้าผมเอง ไม่มีใครโทรมาหรอก ผมแค่.... จัดการอะไรกับมือถือจินนิดหน่อย ฮ่าๆ ทีนี้ก็เรียบร้อย ผมเอามือถือจินไปฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ของห้างคัง บอกว่าเดี๋ยวคงจะมีคนมาเอา ผมไม่รู้ว่าจินจะมาเอาเมื่อไหร่ คงจะวันนี้ ไม่ก็พรุ่งนี้มั้ง
“ เฮ้อ ไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะจิน”
ผมเดินขึ้นรถอย่างเซ็งๆ ถ้าวันนี้ผมไม่ติดว่าผมต้องเข้าบริษัทนะ วันนี้มันต้องสนุกมากแน่ๆ แต่วันนี้ก็เหมือนจะได้กำไร นิดนึง มั้ง
พอกลับถึงบ้านผมก็เอาแต่คิดเรื่องที่ผ่านมาวันนี้ทั้งหมด เขาเรียกว่าอะไรนะ มันเป็นพรมหลิขิต? อ๊า ไม่รู้ๆ
ว่าแต่ตอนนี้จินจะทำอะไรอยู่นะ? อ่านหนังสือ? หรือนั่งคิดถึงแฟนเก่า ผมว่าเป็นอย่างหลังมากกว่านะ คนรักกันมาก พอจากกันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา แต่นี่ เล่นจากไปตลอดการคงทั้งเศร้าทั้งคิดถึงแย่สินะ เฮ้อ ผมรู้สึกว่าตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาผมถอนหายใจบ่อยจัง เฮ้อ
“ฮ้าววววว” กี่โมงแล้วเนี่ยผมอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาโรงเรียนแต่เช้าเชียวนะ จินยังไม่มาโรงเรียนอีกหรอ?
ตอนนี้ผมนั่งรอที่ม้านั่งตรงสวนก่อนถึงตึก มองซ้ายขวาก็ยังไม่เห็นมี มีแต่นักเรียนคนอื่น ว่าแต่โรงเรียนนักเรียนก็มาเช้าใช้ได้แฮะ
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา นี่ก็ใกล้จะแปดโมงแล้วนะ ทำไมจินยังไม่มาอีก หรือว่าเป็นอะไรรึเปล่า โทรไปถามดีกว่า.. เอ๊ะ มือถือหมอนั่นอยู่ที่ห้างคังนี่นา ไม่รู้ว่าไปเอารึยัง เฮ้อ
“ จะ จองกุกโอปป้า > < มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ ” จู่ๆก็มีรุ่นน้องสาวเดินเข้ามาสะกิดแขนผมก่อนจะถามอย่างอายๆ
“ อ่อ พี่มารอเพื่อนหนะครับ เราพึ่งมาโรงเรียนหรอ ” ผมหันไปตอบรุ่นน้องคนนั้น ก่อนจะถามกลับอย่างคนอัธยาศัยดี โฮะๆ
“ ป่าวค่ะ ฉันมาโรงเรียนนานแล้ว เห็นโอปป้านั่งอยู่เลยเข้ามาทักค่ะ > < ”
“ อ่อ...”
“ อ๋อ โอปป้ามองหาจินโอปป้าอยู่รรึเปล่าคะ??” เธอทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะถามผม ผมพยักหน้ารับ ผมรอจินมานานมาก นึกว่าปกติพวกเด็กเรียนจะมาเช้าซะอีก รู้งี้นอนต่อก็ดี
“ จินโอปป้านั่งอยู่หน้าตึกนานแล้วนะคะ เหมือนรอใครอยู่ จินโอปป้ามาเช้ามากๆ ฉันมาก็เห็นโอปป้าเขาอยู่บนห้องแล้วหละคะ”
“ ห้ะ” อะไรนะ! มาตั้งนานแล้ว ไอ่เราก็อุตส่าห์นั่งรอ โคตรโง่เลยจองกุก
“ ขอบคุณมากนะ” ผมขอบคุณรุ่นน้องก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาจินที่หน้าตึก
ผมวิ่งออกไปด้วยความเร็วแสงในตอนแรก แต่ต้องค่อยๆผ่อนฝีเท้าลงเมื่อใกล้ถึงทำเป็นว่าไม่ได้รีบมาแต่อย่างใด
“ อ้าว นายผู้จัดการ มาโรงเรียนเช้าเหมือนกันนี่” ผมแกล้งเดินผ่านก่อนจะหันกลับมาเหมือนไม่เห็น
“ อ่อ อืม”
ดูตอบผมสิฮะ สั้นชะมัด พูดแล้วเซ็ง ผมมารอทำไมเนี่ย มารอตั้งแต่เช้า จะได้เดินขึ้นตึกพร้อมกัน
“ เอ่อ เมื่อวานขอโทษทีนะฉันไม่ได้ไปตามนัด..”
ผมเอ่ยขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเขารอนานขนาดไหน รู้สึกผิดจังฮะ
“ มะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน”
จินพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าผม พยายามหลบสายตาผมอยู่สินะ ที่จินพูดเพื่อให้ผมสบายใจใช่มั๊ยว่าไม่ได้ไปรอผม แต่ผมกลับรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิมอีก
“ อ่า งั้นวันนี้เราไปเที่ยวกันมั๊ย?”
ผมถามจินเพื่อเปลี่ยนประเด็น จินจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีก
“ อ่า อืม ”
จินตอบแค่นั้นก่อนจะเดินนำขึ้นห้องไป ผมกับจินไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนถึงวิชาดนตรี คุณครูให้จับคู่ออกแบบท่าเต้นประกอบเพลง ซึ่งผมต้องขอคู่กับจินอยู่แล้วหละฮะ เพราะอะไรหนะหรอ ก็เพราะผมเก่งเรื่องนี้มากๆ ผมเลยคิดว่าผมจะช่วยจินที่ไม่ค่อยจะสันทัดเรื่องการเต้นเท่าผม คุณก็รู้ผมไปเรียนเต้นจากอเมริกามา หึๆ จินคงต้องซึ้งน้ำใจผม แล้วก็เห็นผมเป็นคนที่เขาสามารถพึ่งพาได้แน่ๆ
“ งั้นพรุ่งนี้ วันเสาร์ เจอกันที่ สวนสาธารณะหน้าโรงเรียนนะ เดี๋ยวฉันมารับ ไปหละ ”
ผมบอกจินหลังเลิกเรียน ก่อนจะรีบออกจากห้องไป ลั้ลลา
“ ดะ เดี๋ยว...”
talk : เย่ๆ กลับมาอัพแล้วนะคร้าบบ คิดถึงไรท์กันมั๊ย ไรท์คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนเลย >3< ชุ้บ
https://www.facebook.com/JhopeThailand
เพจนี้นะของไรท์ ไงก็ติดตามฟิคสั้นๆ แอบแรงได้นะ
รักนะ จุ้บๆ
ความคิดเห็น