คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love at firstsight กับเจ้าชายผมยาว
ตุบ อั๊ก
‘โอ๊ย! คร่อก’
‘เจ้าจะต้องอยู่ในนี้ อย่าหวังว่าจะมีใครมาช่วยเจ้าได้ หึหึ’
พรวด
ผมผุดลุกขึ้นนั่ง หายใจหอบ ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อคิดถึงเสียงที่ได้ยินในฝัน เสียงที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล
ผมพยายามลืมแล้วนะ แต่จะให้ทำยังไง โดนจับมาขังตั้งหลายปีขนาดนี้คงลืมง่ายๆหรอกมั้ง หอคอยสูงชะลูดฟ้า ไม่มีทางเข้าออกใดๆ ยกเว้นหน้าต่างบานเดียว ที่อยู่ติดหลังคา = =
ถ้าผมไม่กลัวตายผมคงกระโดดลงไปแล้ว อีกอย่างไม่ว่าจะทุบกำแพงหรือขุดพื้นข้างล่างก็ทำไมได้เพราะไอ่พ่อมดมืดมันลงเวทย์ไว้แล้วหนะสิ ส่วนสาเหตุที่ผมโดนขังอยู่ที่นี่หนะหรอ
‘ ข้าแค่จะให้เจ้าเป็นแหล่งพลังงานของข้า เพราะว่า เมื่อเจ้าส่องกระจกแล้ว ข้าจะได้รับพลังของเจ้า ทำให้ข้าไม่มีวันแก่ หึๆ’
ไอ่เราก็พอจะรู้ตัวอยู่นะว่าเป็นคนหน้าตาดี แต่เล่นติดกระจกไปจนทั่ว แบบนี้ เจอหน้าตัวเองบ่อยๆ ก็เบื่อเป็นนะเว้ยครับ
อีกอย่างผมคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ใจจะขาด ที่ลูกชายหน้าตาน่ารักแบบผมต้องถูกลักพาตัว ท่านคงคิดถึงผมมาก ดูสิวันเกิดผมท่านยัง ยิงพลุ ปุ๋งๆ ที่ผมชอบเลย เผื่อว่าผมเห็นคงจะกลับไป แต่จะให้กลับไปยังไงหละ ต้องรอมีคนมาช่วยแหละถึงกลับไปได้ แล้วใครหน้าไหนมันจะหลงเข้ามาในป่าลึกแบบเน้ โฮก คิดแล้วจินคนนี้เศร้า
‘ คิดถึงข้าอยู่รึเปล่าเจ้าชายคนงาม’
พูดถึงไก่ไก่ก็มา ฮึ่ยๆ ตายยากตายเย็นจริงๆ
“ มีอะไรไอ่มืด”
ผมพูดกับไอ่พ่อมดนั่นในกระจก ใช่แล้ว นอกจากมันจะใช้เป็นเครื่องมือรับพลังจากความสวยผมแล้ว มันยังสามารถเอาไว้สอดส่องถ้าเกิดผมคิดจะหนีหรือทำลายข้าวของ หรือแม้กระทั่งทำร้ายตัวเอง
“ แหม พูดดีๆหน่อยสิที่รักคนสวย ข้าแค่คิดถึงเจ้าเท่านั้นเองเมียข้า”
“ ใครเมียแก! เหอะ!”
ทำมาพูดดี ไม่หลงกลหรอก! อีกอย่างผมเคยมีอะไรกับมันเสียเมื่อไหร่กัน ไอ่พ่อมดโรคจิต
“ ฮ่าๆ หยอกเล่นน่า ถ้าอยากเป็นเมียก็บอก หึๆ ความสวยของเจ้าจะได้มีข้อดีเพิ่มอีกข้อ ”
“ ฝันไปเถอะแก คอยดูเถอะ ฉันจะออกไปจากหอคอยบ้านี่ให้ได้!” ผมตะโกนใส่หน้ามันในกระจก
หนอยๆ คิดว่าผมจะยอมให้มันมาเล่นกับผมเหมือนเป็นของเล่นแบบนี้หนะหรอ ผมไม่ยอมหรอก! ถึงยอมมาหลายปีแล้วก็เถอะ =3= แต่ต่อจากนี้ไปผมไม่ยอมแล้ว ให้สัญญา.... กับตัวเองเลยเอ้า
“ ถ้าหนีไปได้ให้หนีเลย หึหึ ก็คงต้องคอยเจ้าชายรูปงามให้มาช่วยเจ้าชายรูปงามกว่า เอ๊ะ หรืออีกไม่นานจะกลายเป็นเจ้าหญิงกันนะ ท้าให้ตายก็ออกจากหอคอยนี้ไม่ไปได้หรอก โถ่ๆ เจ้าชายคนงามของข้า ชีวิตช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร” “ เอ้อ! ถ้าฉันหนีไปได้ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ จะไปไหนก็ไปไป๊ จะไปอาบน้ำ!”
“ จะรอวันนั้น อุวะฮะฮ่ะฮ่า ”
ไอ่พ่อมดมืดหายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะที่แสนจะน่าเกลียดที่ยังคงก้องอยู่ในหอคอย
ผมต้องหาทางออกจากหอคอยอย่างจริงๆจังๆ ซะแล้วหละ ไม่อย่างนั้นผมต้องได้เป็นเมียไอ่พ่อมดมืดบ้านั่นจริงๆ แน่ แค่มันเอาผมมาขังเพื่อเป็นแหล่งพลังความงามของมันผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
หลังจากอาบน้ำอาบท่า ผมก็มานั่งหวีผมที่แสนยาวเฟื้อยของตัวเองอยู่ริมหน้าต่าง อยากตัดผมแต่ทำไม่ได้ ไอ่พ่อมดมืดบ้านั่นมันไม่ยอมให้มีของมีคมในหอคอยหรอก มันกลัวผมจะฆ่าตัวตาย โดยหารู้ไม่ว่า แค่ผมกระโดดลงไปผมก็ตายแล้ว
“ หา หา เธออยู่ไหน แหงนมองท้องฟ้ากว้าง ” เสียงร้องเพลงดังออกมาจากชายป่า ผมชะเง้อมองอย่างสงสัย ใครกันที่จะเดินหลงทางมาในป่าลึกแบบนี้ หรือเป็นเพราะฟ้าส่งมาช่วยผม >0<
“ ได้ยินมั๊ย หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่ ” ผมตะโกนกลับไปเป็นเพลง
ผมเห็นเงาตะคุ่มๆ กำลังเดินมาทางหอคอย ดูท่าแล้วจะมีสองคน กำลังคุยกัน
“ ยู้ฮู้ ฉันอยู่ตรงนี้ช่วยฉันที” ผมตะโกนเรียกอีกรอบ
......
Jimin side
ผมเดินหลงทางเข้ามาในป่าลึก มองหาทางออกไม่เจอ ม้าก็โดนโจรขโมยไป เฮ้อ ทำไมชีวิตของผมต้องมาลำบากแบบนี้เนี่ย
“ หา หา เธออยู่ไหน แหงนมองท้องฟ้ากว้าง ” ทางออกอยู่หนายยยย
“ เจ้าชายจิมิน พระองค์อย่าตะโกนแบบนั้นในป่าสิ เดี๋ยวเกิดพวกโจรอยู่แถวนี้ ไม่มาปล้นฆ่าเราตายรึ ” องครักษ์คนสนิทของผมเตือน
“ ไม่เอาน่าคยอง ก็คนมันเครียด ได้ร้องเพลงปลดปล่อยแล้วรู้สึกดีนะ” ผมบอก
“ ได้ยินมั๊ย หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่ ”
เสียงคนร้องเพลงดังขึ้นทำให้ผมกับคยองที่เดินๆกันอยู่ถึงกับหยุดก่อนจะมองหน้ากัน
“ เห็นมั๊ยกระหม่อมบอกพระองค์แล้ว” คยองทำหน้าปลงใส่ผม เห้ ฉันเป็นเจ้าชายนะ ทำไม่มาทำหน้าใส่กันแบบนี้ =3=
“ เห็นอะไรกันเล่า ได้ยินแต่เสียง อีกอย่างอาจจะไม่ใช่โจรก็ได้ ” ผมเชิดหน้าใส่อย่างไม่ยอมรับก่อนจะเดินนำออกมา เพราะเห็นว่าพ้นเขตป่าแล้ว
“ ยู้ฮู้ ฉันอยู่ตรงนี้ช่วยฉันที” เสียงดังขึ้นอีกรอบ ผมมองซ้ายขวาเพื่อหาต้นเสียง
“ พระองค์ ข้างหน้า ” คยองที่เดินมาข้างๆ ชี้บอก ผมมองตามมีไป ก่อนจะต้องอ้าปากค้าง ข้าหน้าเป็นหอคอยสูงเสียดฟ้า
ไม่มีประตู แต่มีหน้าต่างอยู่แค่บานเดียว ตรงหน้าต่างมีหญิงงามนั่งอยู่อย่างไม่กลัวตก ใบหน้ายิ้มแย้ม เหมือนรอคอยการมาของผม
ตึกตัก ตึกตัก
โอ้ว รอยยิ้มของเธอช่างงดงามชวนให้ใจเต้นเสียเหลือเกิน ผมไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไป
“ พระองค์ มันอาจจะเป็นกับดัก” คยองดึงแขนผมไว้ ก่อนจะเตือน
“ คิดมากน่าคยอง จะเป็นกับดักหรือไม่เราต้องไปคุยดู ” ผมไม่ฟังเสียงห้ามของคยองก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
“ เธอเป็นใครใยถึงขึ้นไปอยู่บนหอคอยนั่น ” ผมตะโกนถามไป
“ ฉันโดนจับตัวมา ฉันอยู่ที่นี่หลายปี ตอนนี้กำลังหาทางหนี แต่ไม่รู้จะหนีไปยังไง นายช่วยฉันหน่อยได้มั๊ย?” เสียงหวานตะโกนตอบมา เสียงของเธอช่างเพราะพริ้งเข้ากับใบหน้านั้นได้อย่างดี
“ ได้ เราจะช่วยเธอ แต่เธอมีเชือกหรืออะไรพอจะให้ปีนลงมาได้มั๊ย?”
“ ฉันลงไปไม่ได้ นายปีนขึ้นมาก่อนได้มั๊ย”
“ ไม่เอาน่าพระองค์ นางดูไม่น่าไว้ใจ คนบ้าอะไรจะมาโดนขังในที่แบบนี้ มีแต่พวกแม่มดเท่านั้นแหละ”
“ เราเชื่อว่านางไม่ใช่แม่มด นางคือคนที่ใช่อะ”
“ เธอมีเชือกมั๊ยหละ? เรามีเชือก แต่คงจะใช้ปีนขึ้นไปไม่ได้ ” ผมบอก ถึงจะมีเชือก แต่ก็คงโยนขึ้นไปไม่ถึง
“ ไม่มี ฉันไม่มีเชือกหรืออะไรที่....” คนข้างบนส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนจะเงียบไปเหมือนครุ่นคิด
“ ฉันนึกออกแล้ว!” เธอทำหน้าเหมือนคิดอะไรออกก่อนจะปล่อยผมที่ยาวมากๆของเธอลงมา
“ ให้เราปีนผมเจ้าขึ้นไปงั้นหรอ” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะมองผมสีน้ำตาลของเธอ
“ ใช่ๆ นายปีนขี้นมาเลย”
เมื่อได้รับเสียงยืนยันผมก็ค่อยๆปีนขึ้นไป
“ เจ้าชายระวังตัวด้วยนะ พอถึงแล้วรีบหย่อนเชือกลงมาเลยนะ ” คยองสั่งผมอย่างเป็นห่วง ผมได้แต่พยักหน้ารับ
ผมปีนขึ้นไปด้วยใจที่เต้นตึกตัก ตึกตัก ยิ่งใกล้เธอเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ผมที่หอมนุ่ม ใบหน้าที่สวยงาม ที่รออยู่ตรงหน้า มันช่างเป็นอะไรที่น่าหลงใหล
ฟุบ
“ โอ๊ะ”
ผมกระโดดข้ามหน้าต่างมาไม่ทันตั้งตัว คนตรงหน้าก็กระโดดเข้ากอดผมอย่างเต็มรัก
“ ขอบใจนะที่นายขึ้นมา ชาตินี้ฉันนึกว่าจะไม่มีใครผ่านมาซะอีก ขอบใจนายมากๆ อ๋อ ฉันจินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ” ร่างบางคลายอ้อมกอดก่อนจะยืนมือมาให้ผมจับ ผมจับมือเธออย่างไม่ลังเล
“ เจ้าชายเป็นอะไรมั๊ย ” เสียงคยองตะโกนถามอย่างห่วงใย
“ เราไม่เป็นอะไร คยอง นายรออยู่ตรงนั้นแหละ”
“ เราเจ้าชายจิมิน ทำไมเธอถึงถูกจับขังได้ใครจับตัวเธอมา ” ผมถามเธออย่างสงสัย ใครกันที่ทำกับเธอได้ อย่าให้ผมเจอนะเดี๋ยวจะสั่งประหารซะเลยนี่
“ ฉันเป็นเจ้าชาย ไอ่พ่อมดมืดมันจับตัวฉันมา เพราะต้องการให้ฉันมาเป็นแหล่งพลังงานของมัน มันขังฉันไว้ เพราะมันดูดพลังฉันไป ทำให้ตัวเองดูดีอยู่ตลอดเวลา ” ร่างบางทำหน้าเศร้าระหว่างเล่า แต่... เจ้าชายงั้นหรอ... เธอ ไม่สิ หมอนั่นเป็น จะ เจ้า ชะ
“ เข้าไปหลบเร็ว”
ปัง
End
........
ปัง
ผมรีบผลักเจ้าชายจิมินเข้าไปในตู้เสื้อผ้า เพราะมีลางสังหรณ์ว่าไอ่มืดมันกำลังจะมา
“ ว่าไงคนงาม ทำอะไรดูลุกลี้ลุกลน”
นั่นไง ผมว่าแล้วเชียว พูดถึงที่ไร ออกมาตลอด
“ ทำอะไร อะไร ไม่ได้ทำอะไร กำลังจะแก้ผ้า ไปไหนก็ไปไป๊” ผมไล่มันอย่างรวดเร็ว กลัวมันจะรู้ว่ามีคนอยู่ในตู้เสื้อผ้า
“ รีบไล่จริงเชียว ซ่อนอะไรไว้รึเปล่า ” นั่นไง ไอ่บ้านี่ก็ทำมาแสนรู้ ฮือๆ
“ ไม่..”
“ เจ้าชายเป็นอะไร ทำไมไม่หย่อนเชือกลงมา”
เฮือกกก
จู่ๆ คนที่มากับเจ้าชายดันตะโกนขึ้นมาความไม่แตกให้มันรู้ไป
“ หึๆ เจ้าชายอะไรบอกมาซะดีๆ”
แง๊ๆ มันรู้แล้วอะ ผมต้องไม่ได้ไปไหนแน่ๆเลยชาตินี้
“ เอ่อ....”
ปัง
“ เราเอง เราเป็นคนขึ้นมาเอง ”
จู่ๆ เจ้าชายก็โผล่พรวดออกมาจากที่ซ่อน จะออกมาทำมายยยย จินอยากจิกรีดร้องงง
“ หืมมม เจ้าชายจิมินหรอกหรือ แหม เก่งจริงเชียว สงสัยจังว่าขึ้นมาได้ยังไง”
“ เจ้า! เจ้าชายชูก้า! ” เจ้าชายชูก้าใครกัน? ทำไมถึงรู้จักกันได้นี่
“ ฮ่าๆ ๆ ข้าไม่ใช่เจ้าชายชูก้าหรอก เพียงแต่ข้าแค่ยืมตำแหน่งเท่านั้นเอง ” มันยังมีหน้ามาอธิบายให้ฟัง เลวจริงๆ
“ แกมันเลว แล้วแกขังจินไว้ทำไม”
“ แกไม่จำเป็นต้องรู้ หึ ตอนนี้แกไปได้แล้ว”
ไม่ทันที่ผมจะได้สงสัยว่าไอ่มืดมันจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้หนะหรอ เจ้าชายก็กระเด็นออกไปนอกหน้าต่างเฉยเลย
“ เจ้าชาย !!” ผมกับคนที่อยู่ข้างล่างเดาว่าคงเป็นองครักษ์ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ไม่นะ เจ้าชายจะตายแบบนี้ไม่ได้ มาช่วยฉันก่อน!
“ แกฆ่าเขา!” ผมชี้หน้าไอ่มืด อย่างไม่พอใจ
“ ใครกัน ข้าไม่ได้ฆ่ามัน เจ้านั่นแหละ ถ้ามันไม่มาช่วยเจ้าา มันก็คงไม่ตายหรอก”
โบ้ยความผิดมาให้กันเฉย แต่มันก็จริง ถ้าผมไม่ขอให้เจ้าชายช่วย หมอนั่นก็คงไม่ตาย ฮือๆ
“ ข้ายังไม่ได้ลงโทษเจ้าเลยนะ แต่เอาเถอะ แค่มันตายข้าก็สะใจแล้ว ไปละ ข้ามีนัด หึหึ ”
ไอ่บ้า ฮือๆ เล่นเอารู้สึกผิดเลยนะเนี่ย มาแป๊ปเดียวจะมาทำหอกอาร้ายยย ดูสิ ไอ่บ้าองครักษ์นั่นก็พาศพเจ้าชายหายไปแล้ว ทีนี้ผมจะทำยังไงหละทีนี้ อุตส่าห์มีความหวังว่าจะได้ออกจากหอคอยแล้วนะ
ฮือๆ ผมพยายามข่มตานอนแล้วนะ มันนอนไม่หลับ มีแต่ภาพเจ้าชายจิมินติดตา แถมกระอักเลือดอีกต่างหากก
เจ้าชายจิมิน จินขอโต้ดดด อย่ามาหลอกหลอนกันเลยน้า
“ เจ้าชายจิน ได้ยินเรามั๊ย”
นี่มันเสียงเจ้าชายจิมินไม่ใช่หรอ โอ้ว ไม่นะ
“ เจ้าชายจิน เชือกอยู่ในตู้เสื้อผ้า เราจะรออยู่ข้างล่างนะ รีบๆลงมาหละ”
เชือกงั้นหรอ? เจ้าชายทิ้งเชือกไว้ในตู้เสื้อผ้าสินะ อีกอย่างเจ้าชายังไม่ตาย! ผมไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว เย่ เดี๋ยวเจอแม่จะกระโดดกอดซะเลยนี่
ผมรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเชือกที่เจ้าชายทิ้งไว้ให้ออกมาผูกกับเสาข้างหน้าต่างอย่างแน่นหนา เก็บของจำเป็นนิดหน่อย ก่อนจะหย่อนเชือกและปีนลงมา ลาก่อนไอ่หอคอยบ้า
“ เจ้าชาย ^^” ผมยิ้มก่อนจะเดินไปหาเจ้าชายที่รออยู่ข้างล่าง ก่อนที่ผมจะทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน
“ อุ๊ปส์”
ผมคว้าคอเจ้าชายจิมินเข้ามาจูบหนักๆที่ปากก่อนจะกอดให้ชื่นใจ เขาเป็นคนช่วยชีวิตผมจริงๆ ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะตายไปแล้วซะอีก ฮือออ ตื้นตัน
“ เอ่อ.... นายเป็นอะไรไป หรือว่าเจ็บตรงไหนฉันขอโทษนะ ” ผมผละออกจากเจ้าชายก่อนจะหมุนตัวเจ้าชายเพื่อสำรวจ
“ เราไม่เป็นอะไร เราแค่...”
“ แค่?? ”
“ แค่ดีใจที่จินเห็นเราแล้วดีใจ >0< หัวใจเราแทบจะกระเด็นออกมาจากออกแล้วรู้มั๊ย ” ไม่พูดเปล่าเจ้าชายจิมินดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
อะไรกัน ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้ ไม่ใช่แค่หัวใจผมที่เต้นแรง หัวใจของเจ้าชายจิมินก็เต้นแรงไม่แพ้กัน > < ไม่ใช่ว่าผมตกหลุกรักเจ้าชายหรอกนะ
“ เจ้าชายปล่อยเถอะ รีบหนีกันได้แล้ว > <” ผมผลักออกเจ้าชายออกเบาๆ เพื่อเตือนสติ นี่เรายังไม่พ้นเขตหอคอยเลยนะ ชะล่าใจไม่ได้หรอก
“ รู้แล้วน่า แต่ว่า จินต้องรับปากเราก่อนว่าจะแต่งงานกับเรา”
อะไรนะ! ตะ แต่งงาน บ้าไปแล้วว เจอกันแค่วันเดียวเองนะ ไม่สิ ไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ มาขอสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง
“ มะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ ฉันยังไม่รู้จักนายดีเลยนะ อุ๊ปส์”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบดี เจ้าชายจิมิมนปิดปากผมด้วยริมฝีปากของเขา จูบที่แสนอ่อนโยนและนุ่มนวล ทำให้ผมเผลอยกมือโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติ หลับตาพริ้มเพราะไม่อาจต้านทานสายตาที่มองมาอย่างวาบหวามได้ อีกทั้งหัวใจที่จู่ๆเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ร่างกายอ่อนปวกเปียกจนจะละลายติดดิน ถ้าเจ้าชายไม่กระชับอ้อมกอดผมคงร่วงลงไปกองข้างล่างแน่ๆ
“ อื้อ”
เจ้าชายละเลียดจูบอย่างแผ่วเบาและลึกซึ้งเหมือนจะสื่อว่าตอนนี้เรารู้จักกันดีพอแล้วนะ ก่อนจะถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง
“ ว่ายังไงหละ หืมม” เจ้าชายจ้องไปในดวงตาของผมทั้งๆที่ยังไม่คลายอ้อมกอด สายตากรุ่มกริ่มสื่อให้เห็นว่าถ้าไม่ยอมตอบผมคงต้องลงไปกองที่พื้นจริงๆแน่ๆเลย
“ อื้อ ก็ได้ >///< ” ผมก้มหน้าก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ คนมันเขินเป็นนะครับ
“ ก็ได้อะไรครับ” คนตรงหน้ายังไม่ยอมหยุดแกล้งผม ก้มหน้าลงมาจะปากแทบจะติดปากผมอยู่แล้ว จินคนงามโดนแกล้งครับ แค่นี้ก็หวั่นไหวจะแย่แล้วว
“ ฉัน.. จะแต่งงานกับนาย เจ้าชายจิมิน ~”
“ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” เขาเปรยเบาๆ ก่อนจะจูบผมแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างรวดเร็ว ฉวยโอกาสอีกแล้ว นี่ผมหนีเสือปะจระเข้รึเปล่าเนี่ย > <
...
หลังจากเจ้าชายจินหนีตามเจ้าชายจิมินไป ทั้งสองก็ได้แต่งงานและครองรักกันอย่างมีความสุข ส่วนพ่อมดมืดทันทีที่รู้เรื่อง ก็เริ่มวางแผนลักพาตัวเจ้าชายจินกลับมาพร้อมทั้งหาเหยื่อใหม่ไปด้วย
“ หึๆ คนต่อไปที่จะมารับบททาสของข้า ซินเดอเรลลาจองกุก!!”
ความคิดเห็น