คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 50%
ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใสกับสายลมอ่อนๆที่พัดผ่าน ไม่สามารถดึงเอาความโศกเศร้าของสองพี่น้องตระกูลลีให้หายไปได้เลยแม้แต่น้อย เด็กผู้ชายผมสีทองหน้าตาน่ารักราวกับเด็กผู้หญิงที่กำลังนั่งขุกเข่าเช็ดป้ายหินอ่อนคลอไปกับน้ำตาใสๆ ยากเหลือเกินที่จะทำใจ ทั้งๆที่บอกไว้กับลูกชายทั้งสองก่อนไปว่าจะรีบกลับ
‘คุณพ่อคุณแม่..ฮึก…ผิดสัญญากับแทม’
ถึงแม้ว่าริมฝีปากบางนั้นจะเอ่ยติผู้ที่นอนอยู่ข้างใต้แต่ที่จริงแล้ว เขาก็แค่เพียงทวงสัญญาจากผู้เป็นพ่อเป็นแม่ ทั้งๆที่สัญญากันไว้ว่าจะกลับมาก่อนวันเกิดของลูกชายคนเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นเครื่องบินที่ท่านทั้งสองบินไปดูงานกลับตก จนทำให้ท่านทั้งสองไม่ได้สามารถกลับมาเจอลูกชายทั้งสองคนได้อีกต่อไป
ร่างสูงกว่าเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยืนดูอยู่ข้างหลังอดที่จะย่อตัวลงมายกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆของน้องชายเป็นกลายๆปลอบประโลม ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ ใช่ว่าเขาไม่อยากจะร้องไห้ แค่เพียงเข้าเงยหน้าขึ้นเห็นภาพของพ่อกับแม่ เขารู้ดีว่าท่านคงอยากจะให้เขาดูแลน้องชายให้ดี ดังนั้นน้ำตาคือสิ่งที่เขาควรเก็บไว้และร้องไห้ภายในหัวใจที่แตกสลายอย่างเงียบๆ ต่อจากนี้ไปเขาจะต้องเป็นที่พึ่งเดียวของน้องชาย
“กลับกันเถอะแทมมิน พ่อกับแม่ท่านคงอยากพักผ่อนแล้ว”
“ครับพี่จินกิ”
‘ลี จินกิ’ ผู้ชายที่ค่อยข้างจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาเจ้าของร้านเบเกอรี่เล็กๆที่ใช้พื้นที่ข้างล่างบ้านเปิดร้านขนมที่เจ้าตัวเรียนจบมาเป็นอาชีพหลัก และยังเป็นพี่ชายที่แสนดีของ ‘ลี แทมิน’เด็กผู้ชายที่ค่อยข้างจะหนักไปทางน่ารักเสียจนพี่ชายชอบลืมและคิดว่ามีน้องสาวเสียอีก รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของชายหนุ่มที่ลูกค้าหลายคนมักจะติดใจ แต่บัดนี้รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าคมนั้นกลับหายไป หลังจากที่เข้าได้รับโทรศัพท์สายสำคัญสายนั้น
“พี่จินกิโทรศัพท์” เสียงพนักงานร้านเบเกอรี่ ที่จริงก็ไม่ใช่พนักงานอะไรหรอกเพราะที่ร้านไม่ได้คิดจะจ้างคนมาช่วย ลูกค้าก็ไม่ได้เยอะแถมยังเป็นแค่ร้านเล็กๆแต่เพราะคนตัวเล็กนี้อะซิ บอกว่าไม่รับค่าจ้างแต่ขอแค่เค้กกลับบ้านก็พอ ‘คิม จงฮยอน’ รุ่นน้องของจินกิตอนที่เรียนมัธยม พ่วงด้วยตำแหน่งน้องชายข้างบ้านเขาจึงยอมที่จะรับคนตัวเล็กเข้ามาช่วยงานในร้าน
‘ใครอะตัวเล็ก?’ เสียงนุ่มๆที่กำลังจัดยกเก้าอีจัดร้านเตรียมจะเปิดขายในตอนเช้า
“พี่ครับ ผมชื่อจงฮยอน ไม่ใช่ตัวเล็ก” ร่างสูงเดินมารับโทรศัพท์จากมือคนตัวเล็กที่ดูท่าจะงอนกับชื่อเล่นของตัวเองที่เขาตั้งใจตั้งให้
“ฮ่าๆ..ก็พี่คิดว่ามันเหมาะกับตัวนายดีนิครับ”ก่อนจงใจวางมือหนาลงบนหัวอีกคนที่กำลังหน้ามุ่ย ส่งยิ้มแป้นพร้อมกับแก้มกลมๆให้จนหน้าที่เคยยู่อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ไม่เอาแล้วผมไปเอาขนมเค้กในเตาอบมาจัดดีกว่า…อ่อในสายบอกว่าจากโรงพยาบาลครับ”
‘ลีจินกิพูดสายครับ...’
คนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าหลังร้านต้องหยุดชะงัก เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติของคนที่รับโทรศัพท์ที่เงียบหายไป ใบหน้าเล็กหันมามองอีกคนที่เคาน์เตอร์ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“พี่จินกิ…”
“ตัวเล็ก…พ่อกับแม่….” หยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสายกลบรอยยิ้มที่เคยส่งให้หายลับไปกับตา
“พี่ครับ”
“ท่านน…ทิ้งพี่กับแทมินไปแล้ว”
--------------The Devil’s Contract.-----------------------
ผ้าม่านเขียวอ่อนพลิ้วไหวไปตามสายลมอ่อนๆที่กำลังพัดผ่านหน้าต่างห้องนอนของใครบ้างคน ใบหน้าเล็กกับตาโตๆที่กำลังนอนหนุนแขนของที่วางพาดไว้บนกรอบหน้าต่าง สายตาที่กำลังจ้องมองลงไปข้างล่างสนามหญ้าของบ้านหลังข้างๆที่อยู่ติดกัน ภาพของร่างสูงที่กำลังนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่สายลมที่กำลังพัดเอาเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไปตามแรงลม เกยขึ้นไปจนมองเห็นใบหน้าของร่างสูงได้อย่างชัดเจน ถึงแม้จะอยู่ไกลกับร่างสูงนั้นแต่กับคนตัวเล็กที่กำลังนอนมองอีกคนอยู่รู้ดีว่าใบหน้านั้นคงกำลังเต็มไปด้วยน้ำตา เพียงแค่นึกว่าอีกคนกำลังเจ็บ หยดน้ำใสๆก็ไหลออกจากทางหางตาไหลย้อนลงมาผ่านแก้มใสๆก่อนที่จะหยดลงบนแขนเล็กๆที่ร่างเล็กๆนั้นกำลังหนุนอยู่
‘เป็นห่วงอีกคนจับใจ’
“จงฮยอนลูกลงมากินข้าวได้แล้ว”เสียงเรียกของผู้เป็นแม่ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนอนมองใครบ้างคนจากหน้าต่างห้องนอนตัวเองต้องยันตัวเองขึ้นก่อนที่ปาดเอาน้ำตาที่กำลังไหลออกไปเสียให้หมด
“แม่ครับ ผมเอาข้าวต้มไปให้พี่อนยูกับแทมินนะครับ”ร่างเล็กวางช้อนลงก่อนจะพาตัวเองเข้าไปตักข้าวต้มเอาไปให้ซากพี่ชายกับน้องชายข้างบ้าน
ทันทีที่ร่างเล็กมาหยุดที่หน้าประตูรั้วสีขาวที่ติดกับรั้วบ้านของตัวเอง สายตาที่มองข้ามไปยังตัวบ้านก็เห็นแต่เพียงความมืด
‘แทมินคงยังไม่กลับจากโรงเรียน’
เขารู้ทันที่ว่าลูกชายคนโตเจ้าของบ้านยังคงนอนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นอย่างแน่นอน
“พี่จินกิ ผมเอาข้าวต้นมาให้”เสียงใสๆเอ่ยเรียกร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาอยู่ในสนามหญ้ามืดๆ
“ตัวเล็ก….”
ร่างทั้งร่างโผล่เข้ารวบร่างเล็กๆนั้นเข้าไปกอด ราวกับรอที่จะระบายความรู้สึกทั้งหมด อีกร่างไม่มีท่าที่ขัดขืนเพียงแค่อยากให้อีกคนได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาบ้างก็ยังดี
พี่จินกิคือพี่ชายข้างบ้านของผม เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วผมก็ติดพี่มากเสียด้วย อาจเป็นเพราะความใกล้ชิดและความอบอุ่นที่พี่เขามอบให้ มันจึงทำให้ผม ‘หลงรักพี่ชายข้างบ้านคนนี้’
--------------The Devil’s Contract.-----------------------
“แทมิน”เสียงใสๆเอ่ยเรียกเด็กผู้ชายผมทองที่กำลังฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เธอหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างนั้น
‘ยัยปีศาจ’ ฉายาของเด็กผู้หญิงข้างๆที่เพื่อนทั้งห้องพร้อมใจกันเรียกเธอ เธอไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครเสียเท่าไร เธอมักจะสวมเสื้อฮูดสีดำตลอดเวลาไม่ว่าจะร้อนจะหนาวอาจจะเป็นเพราะเธอต้องการปกปิดบางอย่างที่ทำให้เธอกลายเป็นยัยปีศาจประจำห้อง ‘ตาสีแดงของเธอ’ ทั้งๆที่มันควจจะเป็นสีดำหรือสีน้ำตาลแบบคนทั่วไป แต่เธอกลับมีนัยน์ตาข้างซ้ายเป็นสีแดงใส
“มีอะไร?”เด็กผู้ชายผมสีทองเอ่ยถามบุคคลที่มาใหม่ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ทั้งๆที่แต่ก่อนหน้านี้เขาเป็นเด็กที่ร่าเริงเป็นที่รักของเพื่อนทั้งห้องก็ว่าได้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กเงียบๆตั้งแต่ที่เขาเสียผู้เป็นพ่อกับแม่ไป
“ไม่ลงไปทานข้าวเหรอ?”
“ไม่…เราไม่หิว”
“แทมิน นายอยากได้ของรักกลับคืนมาไหม?” ใบหน้าที่เคยฟุบอยู่กับโต๊ะเงยขึ้นมองคนข้างๆด้วยความสงสัย แต่ไร้ซึ่งคำพูดต่อมีเพียงแค่รอยยิ้มที่ถูกส่งมาจากภายในฮูดสีดำเท่านั้น
เธอยืนกระดาษแผ่นเล็กๆที่ถูกขยำจนยับยู่ยี่ให้กับมืออีกคน
ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นแล้วเดินหายออกไปจากห้องเรียน ปล่อยให้เด็กหนุ่มจ้องมองแผ่นกระดาษในมือ
คิ้วเข้มๆขมวดขึ้นกับตัวหนังสือที่เขาอ่านจากกระดาษที่เด็กผู้หญิงคนนั้นพึ่งส่งให้
‘ขายวิญญาณให้กับซาตานซิ! แล้วนายจะได้ในสิ่งที่นายต้องการ’
--------------The Devil’s Contract.-----------------------
StupidCat: สวัสดีค่ะเอาตอนแรกมาลงให้50%ก่อนนะ อีกครึ่งจะรีบตามมา ตอนหนึงสำหรับเราคงไม่ยาวมากเท่าไร ยังไงก็ฟากด้วยนะคะ มาถึงก็ดูดราม่าเลย แต่ฉากน่ารักๆก็มีนะแต่ยังไม่บอกว่ามาตอนไหน ฝากติดชมด้วย เม้นให้กำลังใจแมวโง่หน่อยนะ
ความคิดเห็น