คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไม่มีเธอไม่อยากหายใจ
“เตรียมห้องฉุกเฉินด่วน”เสียงหมอพร้อมพยาบาลที่วิ่งวุ่นวายกำลังเตรียมตัวพาคนไข้รายหนึ่งเข้าห้องฉุกเฉินด่วน
“ค่ะหมอแต่ตอนนี้อัตราการเต้นของหัวใจคนไข้อ่อนลงมากค่ะ”ขณะที่หลายๆคนบนโลกขยันทำงานหรืออยากมีชีวิตอยู่กลับมีร่างหนึ่งบนเตียงมีร่างสูงนอนทอดยาวหายใจโรยรินอยู่
“ตอนนี้คนไข้พร้อมแล้วเตรียมเครื่องปั้มหัวใจด่วน”คำสั่งของหมอถือเป็นคำสั่งที่เด็ดขาดพยาบาลทุกคนต่างก็ทำตาม
“เครื่องพร้อมแล้วใช่มั้ยงั้นเริ่มที่150 จูน”สิ้นคำสั่งพยาบาลก็เอาครีมชนิดหนึ่งมาทาลงที่ปั้มหัวใจ
“พร้อม 150 จูน เคลียร์”เหมือนมีแรงอะไรสักอย่างดึงตัวของร่างสูงขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ดีขึ้น
“พร้อม150จูน เคลียร์”ตอนนี้เหมือนสติของร่างสูงได้ลอยกลับไปเหตุการณ์เก่าๆเรียบร้อยแล้ว
‘ฟางๆกินข้าวกันแก้วทำสปาเก็ตตี้ที่ฟางชอบให้ด้วยนะ’
“ไม่อ่ะแก้ววันนี้ฟางมีนัดกับเพื่อนฟางจะรีบไปไปก่อนนะ’ร่างบางว่าแล้วก็รีบขับรถไปทันที”นี่ฟางเป็นอะไรฟางเปลี่ยนไปนะว่าแล้วพลางสะบัดหัวไล่ความคิดไม่มีอะไรหรอกน่าคิดมากไปได้ในที่สุดก็นั่งกินข้าวคนเดียวอีกเช่นเคยนี่ก็อาทิตย์นึงแล้วนะที่ต้องมากินข้าวคนเดียวอย่างนี้ไปไหนกันแน่นะ
“นี่ก็เที่ยงคืนแล้วพึ่งกลับมาเหรอเนี่ย”ร่างสูงที่นอนหลับอยู่โซฟาเพื่อรอร่างบางกลับมา
“อ้าวทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะผ้าห่มก็ไม่ห่มด้วยยังไงเนี่ย”พูดจบร่างบางก็เอาผ้าห่มๆให้ร่างสูงเสร็จแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำทธุระส่วนตัวแล้วก็ลงมาดูร่างสูง”แก้วรู้ตัวมั้ยว่าแก้วดีกับฟางมากๆจริงๆฟางคิดว่าแก้วคงดีเกินไปสำหรับฟางฟางขอโทษ”เสร็จแล้วร่างบางก็ขึ้นห้องไปโดยทิ้งคำถามที่คาใจร่างสูงที่แกล้งหลับ
“นี่มันอะไรกันหมายความว่ายังไงฟาง”ร่างสูงที่เห็นเงาร่างบางเดินออกไปไกลแล้วลืมตาขึ้นมาแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆเพราะว่าไม่เข้าใจความหมายที่ร่างบางต้องการจะสื่อ
“คืนนี้ผักผ่อนให้เต็มที่เจอกันพรุ่งนี้ฝันดีนะฟาง”แล้วร่างสูงก็หลับไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะเกิดอะไร
ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าหวังว่าสักวันร่างบางจะมากินด้วยกันโดยไม่ร็ว่ามันจะมีโอกาสหรือไม่เช้านี้เป็นอาหารง่ายๆไส้กรอก ไข่ดาว ขนมปัง แฮม และน้ำส้มคัน
“เช้านี้มีอะไรกินบ้างเนี่ยหอมจัง”เสียงและคำพูดที่ร่างสูงไม่เคยคิดว่าจะได้ยินตอนเช้าจากร่างบางกลับมาได้ยินวันนี้ทำให้ร่างสูงแปลกใจอย่างมาก
“อ๋อ ก็อาหารเช้าง่ายๆแล้วก็น้ำส้มคั้นน่ะฟางกินมั้ย”แม้จะมึนๆเล็กน้อยในคำถามของร่างบางก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันดีจริงๆ
“กินสิหิวอยู่พอดีเลยไม่ได้กินฝีมือไก่มานานและอยากกิน”
“จ้าเป็ดน้อยของแก้ว”ต่อไปอาจจะไม่ได้เป็นเป็ดน้อยของแก้วแล้วก็ตาม
“อืมแก้ววันนี้ฟางมีนัดกับเพื่อนตอนบ่ายๆนะ”
“อืมตามสบายสิแก้วก็มีนัดกับแจมเหมือนกัน”ไม่อยากถามอะไรมากเพราะไว้ใจและกลัวฟางจะรำคาญส่วนตัวเองไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้วถ้าจะไปไหนก็บอกฟางหมด
หลังจากกินข้าวเสร็จก็ถึงเวลาเตรียมตัวออกไปข้างนอกต่างคนก็ต่างอาบน้ำต่างคนก็ต้างแต่งตัวแต่แตงตัวนี้ฟางมักชอบมาเลือกเสื้อเชิ้ตที่อยู่ในตู้ให้เสมอวันนี้ก็เหมือนกัน
“เอาตัวนี้ดีกว่าแก้วเหมาะกับแก้วดี”
“อืม”ก็ดีอยู่หรอกฟางเลือกให้เพราะดูทีไรมีแต่คนบอกว่าเสื้อเหมาะกับตัวมากๆ
“แต่งตัวหล่อซะขขนาดนี้อย่าให้สาวคนไหนมายุ่งนะไม่งั้นตายแน่”
“จ้าเป็ดน้อยของไก่”แก้วว่าฟางควรเตือนตัวเองมากกว่านะ
“ฟางไปก่อนนะแก้ว”
“อืมขับรถดีๆนะฟาง”
(ฮัลโลแก้วแกอยู่ไหนเนี่ยพวกฉันรอแกอยู่)
(อยู่บ้านว่ะโทษทีช้าไปหน่อย)
(เจอกันที่เดิมนะโว้ยเร็วๆด้วยแค่นี้แหละ)
(เออฉันจะรีบไป)
ว่าแล้วก็รีบขับรถไปห้างชื่อดังแห่งหนึ่งทันทีกลัวเพื่อนๆจะรอนานเกินไปนัดกันที่ร้านไอติมที่ชอบไปกันประจำเพราะรู้จักเจ้าของร้าน
“มีไรว่ะแจมเรียกซะด่วนเลย”ร่างสูงพอมาถึงก็รีบโวยวายเพราะร่างเล็กเร่งนัก
“ใจเย็นๆก่อนแก้วฟังพวกฉันก่อน”ร่างโปร่างที่นั่งอยู่รีบห้ามก่อนที่จะทะเลากันมากกว่านี้
“อืมเฟย์ ว่าแต่พวกแกมีไรกันเหรอ”
“เรื่องพี่ฟางนั่นแหละถ้าฉันบอกไปแกจะทำใจได้เปล่าว่ะ”
“เออบอกมาเหอะว่ามีอะไร”แม้ร่างสูงเอะใจอยู่แล้วว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ตัวเองสงสัยอยุ่แล้วแน่ๆ
“ก็พี่ฟางน่ะเอ่อ...หันไปดูทางโน่นสิ”พูดจบร่างโปร่งก็ชี้ให้ร่างสูงดูภาพที่ร่างสูงได้เห็นคือร่างบางและร่างสูงใหญ่ใกล้ชิดกันมากกว่าที่รางบางใกล้ชิดร่างสูงด้วยซ้ำ
“แกเชื่อฉันยังล่ะแก้วรูปที่ฉันส่งไปให้ข้อความที่ฉันบอกแกแกเชื่อฉันหรือยัง”คำที่ร่างเล็กพูดทุกรูปทุกข้อความถ้าไม่เห็นก็คงไม่เชื่อนี่มันคือเรื่องจริง
“แจมมันไม่จริงใช่มั้ย”ร่างสูงที่ใครต่อใครที่เคยเห็นว่าร่าเริงบัดนี้น้ำตาได้ไหลอาบแก้มขาวใสหมดแล้ว
“แก้วมันเป็นเรื่องจริงแกต้องยอมรับมันแก้ว”หลังจากน้ำตาพลัดไปร่างสูงก็ต้องการพิสูจน์อีกครั้งด้วยการตามร่างบางห่างพร้อมกับพวกเพื่อนๆที่เป็นห่วงเลยตามไปด้วย
ตามไปเรื่อยๆถึงคราวที่ต้องข้ามถนนคนที่เจอเรื่องบางเรื่องที่ทำให้แทบไม่มีแรงจะเดินยังจะไปได้ยินเรื่องที่บีบหัวใจไปอีกใครล่ะจะทนไหว
“นี่แกรู้จักป็อปปี้มั้ย”
“ลูกเจ้าของบริษัทใหญ่อ่ะเหรอรู้จักสิ”
“เค้าไปซื้อแหวนมั้นที่ร้านน้องฉันด้วยนะรู้สึกว่าจะหมั้นกับหนูฟางอะไรนี่แหละ”
“จริงเหรอ”เมื่อได้ยินข่าวนี้ทำเอาร่างสูงช็อคทันทีขาก้าวไม่ออก ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแม้กระทั่ง
โครมมมม
“150 จูน เคลียร์”
“200 จูนเคลียร์”
“คนไข้ไม่ตอบสนองค่ะหมอ”
“งั้น 250 จูน”
“250 จูน เคลียร์”
“งั้น 300 จูน”
“หมอคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วคนไข้ไม่ตอบสนองแล้วนะ”
ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว
ได้แต่ทรมาน ได้แต่ทรมาน
นานเท่าไหร่ใจจะสลายเสียที
ไม่มีเธอก็ไม่มีหัวใจ ไม่จำเป็นจะอยู่ใช้ชีวิต
วันพรุ่งนี้ อยากจะให้มันจบๆ แบบนี้คงลืมได้ลง
ไม่มีเธอแล้วเรื่องอะไร ไม่อยากจะรับรู้
ไม่มีเธอแล้วคำพูดใด ก็ฟังไม่ได้ยิน
ทุกความรู้สึก ทุกการสัมผัส
ไม่ตอบสนอง กับสิ่งไหนๆ ได้แต่คิดถึงเธอ
...............................................................................☺☻☻☺.....................................................................................
ลองมาแต่งฟิคเพลงเล่นๆกลัวว่า
หรีดเดอร์จะว่าเอาอ่านเพื่อสนุกๆนะ
อาจจะไม่รู้เรื่องบ้างฟิคอีก
สองเรื่อง(ที่ยังไม่จบ)เร็วนี้จ้า
อยากได้เพลงอะไรคู่ไหนบอกได้เลย
รักนะจ๊วบๆๆ
*อยากได้เพลงไหนบอกไรเตอร์นะคับ
*คนที่ขอเพลงมาจะจัดให้เร็วๆนี้นะคับ ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น