คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro' The gap of heart
intro : The gap of heart ช่องว่าง...?
비가 딸어지니까 나도딸어질 것 겉애….
เมื่อฝนโปรยปราย ผมคิดว่าตัวผมเองคงหล่นลงมาด้วยเช่นกัน
ครื้นน!! ซ่าาาาาาา!!!!
ฝนตกเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ลมพัดโชยความหนาวเย็นมาเป็นอย่างมาก ก้อนเมฆขนาด
ใหญ่ปิดบังดวงอาทิตย์จนแทบไม่เห็นทาง ลมพัดเย็นเยือกโบกต้นไม้ไปตามแรงลมอย่างกระหน่ำ
ใบไม้ปลิวว่อนเต็มไปหมด ความหนาวเย็นจากฝนแผ่ปกคลุมพื้นที่รอบๆนั้นอย่างรวดเร็ว
เด็กนักเรียนที่มาสมัครเรียนและออดิชั่นใน Anyang Arts High School หรือ โรงเรียนศิลปะอันยาง. ต่างวิ่งหาที่กำบังกันอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด.
หลังคาที่ยื่นออกมาจากบนตึกนั้น อาจจะช่วยให้ไม่โดนฝนได้บ้างในบางที แต่ ณ ตอนนี้แทบช่วยไม่ได้เลย เพราะลมที่มาพร้อมกับฝน ซัดเข้ามาอย่างแรงและไม่ขาดสาย ..
..
.
“เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกละเนี่ย”
คนตัวบางลักษณะสูง ผิวขาวดังหิมะ แววตาซุกซนหน้าหวานเข้ารูป จมูกและหูแดงอย่างเห็นได้ชัด ปลายผมมีละอองหยดน้ำเกาะผมสีบลอนที่แทรกไฮไลท์ด้วยสีฟ้าปลายผมด้านหน้า ผมด้านหน้าชี้เล็กน้อย
..เรียกว่าดูดีเลยที่เดียวล่ะ ยืนมองดูฝนที่ท่าจะไม่มีวันหยุดพร้อมกอดสเก็ดบอทคู่ใจไว้ข้างกายเพื่อไม่ให้โดนฝน พลางยกแขนข้างซ้ายก้มหน้าดูเวลาจากนาฬิกาสีฟ้าสีสุดจ๊าบแสนรักของเขา
“ Shit!!! เมื่อไหร่ฮยองจะมาเนี่ย ยังออดิชั่นไม่เสร็จอีกหรอ เอ๊ะ!หรือว่าออดิชั่นไม่ผ่านเลยชิ่งกลับบ้านไปก่อน-8-
....ไม่น่าเป็นไปได้ - - รอนานแล้วน่ะ ฮยองนี่ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ ”
จุนฮงส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมบ่นกระปิดกระปรอยพี่ชาย ที่ปล่อยให้ตัวเองรอนานขนาดนี้เป็นเวลากว่าครึ่งชม. เขายืนรอพี่ชายพร้อมกับโดนละอองฝนที่สาดมาโดนเขาไม่ถึงกับมากนัก
.... ฝนเริ่มเบาลงแล้ว จุนฮงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา .. เป็นโทรศัพท์รุ่นยุคบุกเบิกเลยก็ว่าได้ อย่างเดียวที่เขาใช้เป็น คือ หน้าจอขาวดำแบบนี้นี่หละ คือมันทนมากกดเบอร์พี่ชายอย่างรวดเร็ว
**กึกๆๆตุ๊ดๆๆ แก๊ กๆ** (WT: เสียงกดโทรศัพท์ - - อนาถแท้)
.........ตุ๊ดดดด
........ตุ๊ดดดด
*ดับ*
“แบตหมดหรออ TvvvvT” ง่า...ทำไงดี ..
จุนฮงเขย่าโทรศัพท์ที่ไม่รักดี แล้วทุบที่ด้านหลังโทรศัพท์สองสามทีไปมา เพราะไม่รู้จะทำยัง
พลางเม้มปากและกัดปากตัวเองอยู่หลายที ..
จุนฮงหันมองคนรอบข้างไปมา ..ว่าใครสักคนที่เขาจจะยืมโทรศัพท์โทรหาพี่ชายได้ แต่เขาไม่รู้จะถามใคร เพราะภาษาเกาหลีเขาไม่แข็งแรงเหมือนพี่ชายเท่าไหร่
........อาจจะเป็นเพราะความไม่มั่นใจในการพูดมากกว่า ..จุนฮงหันไปมองคนข้างๆอีกครั้งที่ดูเป็นมิตรที่สุดและน่าจะคุยกันเป็นภาษาอังกฤษพอรู้เรื่องได้บ้าง
คนผมสีไวน์แดงตัดผมซอยสั้นเหมือนผู้ชาย(?) เหมือนผู้หญิง(?) อืมม ..ดูแล้วมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วเขาเป็นชายหรือหญิงกันแน่น่ะ ...
“Hello , .. อ่า Excuse me .. Can’t I borrow to Phone from you?” จุนฮงโบกมือทักทายไปมาและพูดไปพลางชี้โทรศัพท์ตัวเอง ..
คนผมสีไวน์แดงหน้าโค้งได้รูปหันมามองจุนฮงพร้อมขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ..
“อ่า Yes, I can but you use it ..อะ เอ่อ don’t long … เอ่อ -0- because money in my phone have a little bit - - ; very very very muchhhhh ^^;; You understand???”
จุนฮงพยายามรวบรวมคำพูดของผู้ใจดีตรงหน้าที่ติดๆขัดๆอยู่แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากสักเท่าไหร่นัก.
เขาหัวเราะเล็กน้อยกับคำว่า very very very much และเขาก็พยักหน้าเพื่อสื่อความหมายว่าเขาก็เข้าใจเช่นเดียวกัน
ผู้ใจดีผมสีไวน์แดงคนนั้นใช้มือข้างซ้ายปาดเหงื่อหยาดเล็กที่เกาะอยู่บนใบหน้าจากอาการตื่นเต้นที่พูดภาษาอังกฤษ พร้อมยิ้มเจื่อนๆเล็กน้อย ที่ดูน่าหลงใหลและพาใจเต้นไปตามๆกันสำหรับคนตรงหน้า และรอบๆกาย เขายื่นโทรศัพท์ให้จุนฮง
ตู้ดดดด
ตู้ดดดดด
ตู้ดดดดดดด ,
(Hello..? เอ่อ ยอโบเซโย??)
จุนฮงเหลือบมองคนรอบข้างเล็กน้อย ว่าเขาจะตอบภาษาเกาหลีพี่ชายดีหรือเปล่า เพราะถ้าเขาตอบภาษาอังกฤษใส่ เดี๊ยวคงโดนสวดอีกแน่ว่าไม่ให้เกียรติคนแก่กว่า
และรวมถึงคำสุภาพของเกาหลีด้วย ถ้าพูดภาษาเกาหลี เขาก็กลัวอายสำเนียงของเขาที่มันแปล่งๆกับคนผมสีไวน์แดง เขารู้ได้เวลาคุยกับพี่ชายนี่หล่ะ อืมม... ถ้าไม่ตอบภาษาเกาหลีมีหวังคืนนี้คงโดนไม้หนีบผ้า หนีบเข้าที่ลิ้นสัก3ชม.แน่ๆ...
เขาคงต้องยอมอายจากสำเนียงอุบาตแสนจะรับไม่ได้ เพราะไอ้ไม้หนีบบ้านั้นหละ ..
“เอ่ออ.. ฮยอง ผะ ผ๋ม จุนฮงน่ะ คื้อว่า.. ฮยองยะ ยะ อยู่ไหนอ่า? = = ;;"
(หืม..สำเนียงแกแปลกไปน่ะตื่นเต้นไรมา? ฉันพึ่งออดิชั่นเสร็จ อยู่หน้าตึกMELODY นายอยู่ไหน)
“ อ่อ ไม่มีไรหรอกครับ ผมรอฮยองตั้งนานแล้วที่หน้าตึกสำนักงาน ทางเข้าโรงเรียนฮ่ะ .. เมื่อกี้ฝนตกนักมากๆเลยละ ฮยองรีบๆมาน่ะ ผมปวดขาแล้ว”
(แกข้ออ้างเยอะนะ ฉันกำลังไปอีก 15นาทีคงถึง..โรงเรียนนี้มันกว้างเป็นบ้า- - )
“ครับ”
จุนฮงกดวางสาย แล้ว ยื่นโทรศัพท์ให้คนตรงหน้า โค้งหนึ่งครั้งกับคำขอบคุณให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไร ^^เอ่อ ... อะ เอ่อ...” คนผมสีไวน์แดงทำหน้าสงสัยให้กับจุนฮงกับประโยคสนทนาที่เขาคุยกับคนผู้เป็นพี่ในโทรศัพท์เป็นภาษาเกาหลี ทำให้เขาอดสงสัยเสียไม่ได้
“คุณชื่ออะไรหรอครับ? ^^; ” จุนฮงถามคนตรงหน้าด้วยภาษาเกาหลี ด้วยเสียงที่คนฟังรู้ได้ว่าเขาไม่ค่อยมั่นใจกับการพูดเท่าไหร่นัก ทำให้คนตรงหน้าพอเดาออกว่าจุนฮงคนพูดเกาหลียังไม่คล่องเท่าไหร่นัก เขายิ้มเล็กน้อยแล้วบอกชื่อออกมา
“ฮยอนซึง จาง ..หน่ะ จาง ฮยอนซึง นายล่ะ?^^”
“ผะ ผะ ผมชื่อ จุนฮงครับ ชเวจุนฮง -//- ....” จุนฮงพูดตะกุตะกะ เพราะรอยยิ้มของฮยอนซึงก่อนหน้านี้
“นายเป็นน้องฉันน่ะหรอ J คิคิ ต้องเรียกฉันว่าฮยองสิน่ะ ...ผู้ออดิชั่นหมายเลข 0157 สำหรับเกรด 10”
ฮยอนซึงอ่านป้ายที่ติดอยู่บนหน้าอกของจุนฮง พร้อมกับคำหยอกล้อเล็กน้อยกับคนที่เด็กกว่า ยิ่งรู้ว่าพูดเกาหลีได้อีกฮยอนซึงก็แกล้งได้อย่างสนุกเลยละ คึคึ
“อะ อ่อ หรอครับ ^^ แล้วป้ายบนหน้าอกฮะ ฮยองหละครับ? หายไปแล้วหรอ?”
“ฉันไม่ได้มาออดิชั่นหรอก ฉันเป็นนักเรียนที่นี่อยู่แล้ว แค่มาช่วยโรงเรียนจัดเอก สำหรับพวกนายที่ออดิชั่นมานี่หละ คนเข้าเยอะชะมัดเลยน่ะ ปีนี้= =”
รถสปอร์ตสีดำสนิทจอดข้างฟุตบาทหน้าตึกสำนักงาน กระจกสีทึบค่อยๆเลื่อนลง ทำให้เห็นคนที่อยู่ในรถได้ แต่ก็ไม่มากนัก เพราะความมืดในรถทำให้มองไม่ชัด
....เขา คือ จุนฮยอง .. พี่ชายของจุนฮงนั่นเอง
จุนฮงบอกลาและยิ้มที่สดใสขอบคุณเล็กน้อยให้ฮยอนซึง ฮยอนซึงเหลือบมองไปที่คนในรถเล็กน้อยที่เห็นแค่เพียงเงา แล้วโบกมือบ๊ายบายให้กับจุนฮง
เด็กน้อยที่พึ่งรู้จักกันไม่กี่นาทีนี้ .. แต่ฮยอนซึงก็ไม่รู้ว่าเธอเองก็ทำให้จุนฮงตกหลุมรักเธอได้ไม่กี่วินาทีที่เธอยิ้มเช่นกัน
ขณะเดียวกัน..
จุนฮยองก็มองผู้ชายร่างเล็กนอกรถ ที่เรียกว่าสวยได้เลยทีเดียว ที่ยืนข้างๆน้องชายตนเอง ด้วยสายตานิ่งๆ และครุ่นคิดบางอย่างในหัวที่ใครก็ไม่สามารถเดาได้เลยในสายตานิ่งๆนี้
จนกระทั่งทั้งสองคนบอกลากัน จุนฮยองก็กลับไปสนใจกับทางถนนโรงเรียนตรงข้างหน้าเขาเหมือนเดิม
....... ฝีเท้าข้างขวา วางตรงคันเร่ง จนกระทั่งน้องชายมานั่งและรัดเข็มขัดเรียบร้อย เขาก็ค่อยๆเหยียบคันเร่งเพื่อให้รถเคลื่อนตัวออกไปจากโรงเรียน...
“ใคร? จุนฮง” จุนฮยองถาม แต่ความสนใจของเขาอยู่ที่ถนนมากกว่า ไม่ได้อยู่ที่คำถามเมื่อสักครู่นี้สักนิด..
การขับรถของจุนฮยองที่โซลที่เกือบจะคุ้นดีแล้วเป็นเวลา 2 เดือนแต่ก็ยังประมาทไม่ได้กับเส้นทางนี้เลย
“ห๊ะ?? .... ?? อ่อ พี่ฮยอนซึงครับ XD สวยใช่ไหมล่ะ คึคึ ผมจองแล้วพี่ห้ามแย่งน่ะรู้ไหม!!” จุนฮงเอานิ้วชี้ ชี้ส่ายไปมาให้พี่ชาย เพื่อบอกว่าแย่งไม่ได้ขาด
“หึ เชิญนายเถอะ ...” จุนฮยองคลี่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
( จุนฮง : สายตาแบบนั้น กับการยิ้มแบบนี้มันน่ากลัวชะมัดเลย ยิ้มแบบนี้กับคำพูดนั้นทำให้ไม่หน้าวางใจแม้แต่นิด ฮยองคิดจะทำอะไร )
จุนฮงกอดอกแล้วมองพี่ชายด้วยสายตาเคืองเล็กน้อย..
จุนฮยองเหลือบไปมองน้องชาย ที่กำลังเอามือปิดปากที่กำลังหาวอยู่
..หาวแล้ว
หาวอีก..
...
....จนกระทั่งจุนฮยองจะหันไปว่าเขาเพราะเขาหาวหลายรอบและไม่เอามือปิดปากในตอนหลังๆ แต่จุนฮงหลับเอาหัวพิงกระจกไปเสียแล้ว
...เหมือนเด็กน้อยที่พอได้แอร์เย็นๆสบายๆก็จะหาวและหลับไปในที่สุด
“หึ จุนฮง.. นายยังเด็กเกินไป ณ ตอนนั้น และตอนนี้ นายก็เหมือนเดิม นายจำอะไรไม่ค่อยได้ ... สงสัยฉันคงต้องพานายไปตรวจอะไรเกี่ยวกับสมองแล้วสิน่ะ...นายไม่ค่อยสนใจและสังเกตสิ่งรอบกายนายให้ดีเลยสักนิด.. นายมักสนใจแต่สิ่งที่เข้ามาใหม่เสมอเหมือนเด็กๆ ความคิดของนายก็เช่นกัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแม้แต่นิด ยกเว้นร่างกายของนายที่สูงเกือบเปรตของนายเท่านั้นหละน่ะที่ต่างจากเดิม... ”
จุนฮยองบ่นจุนฮง ยาวเหยียด ..จุนฮยองแม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เวลาที่บ่นน้องชายเขาจะพูดเยอะมากๆ จนใครที่ไม่สนิทกับจุนฮยองจะแทบไม่เห็นจุนฮยองในบทพูดมากเลยทีเดียว
“เฮ้ออออ ฉันละเหนื่อยใจกับแกจริงๆ” จุนฮยองถอนหายใจยาวๆอีกหลายครั้งให้กับน้องชายที่หลับไม่รู้เรื่องเลย....
อะแฮ่มๆๆ!! Stop !! ขอบคุณทุกคนนที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ ^^ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยไม่ค่อยมั่นใจเเลยจริงๆ TvvT ตอนแต่งใหม่ๆจะให้เพื่อนตัวเองติชมก็รู้สึกแปลกยังไงอยู่ ขนาดเพื่อนอ่านยังอายเพื่อนเลยยยย ไม่รู้จะอายทำไม แต่ก็น่ะ ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน่ะค่ะ ^^
ตอนที่ 1 ยาวมากๆๆ เดี๊ยวจะมาลงให้นะ
เค้าทำงานหายไป T T #เขียนใหม่ก่อน -3-
ความคิดเห็น