Love Diary รักนี้ขอเก็บในใจ

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่

 ณ ขณะนี้ ผู้ที่กำลังอ่านไดอารี่ของฉัน รู้สึกสะอิดสะเอียนกับชีวิตฉันหรือยังล่ะ? อ้อ! นั่นสินะ เพราะชีวิตฉันมันก็ไม่ได้

แย่ไปซะหมดหรอก เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ฉันคิดว่าควรเล่าต่อสินะ งั้นก็อ่านต่อไปเลย...

การมาโรงเรียนวันนี้ แปลกไปกว่าทุกที เพราะจะได้เจอเพื่อนใหม่ ฉันมาเช้ากว่าทุกวัน เก็บไวโอลินและข้าวกล่องที่

ล็อกเกอร์ เดินไปเก็บกระเป๋าที่ห้องเรียน ลงบันได เพื่อรอซอลมา ระหว่างรอ ฉันก็รดน้ำต้นไม้ที่แปลงเกษตร จน

กระทั่งมีคนมาสะกิดหลังฉัน

"อ้าว ซอล มาโรงเรียน...เอ๊ะ! คุณคีย์นี่"  ฉันแปลกใจพลางเขินเล็กน้อย

"แหม ไม่ต้องเรียกฉันเต็มยศก็ได้ เรียกฉันว่าคีย์เฉยๆเถอะ อ้อ! ลืมไปเลย อรุณสวัสดิ์นะ"

"ค่ะ อะ..อรุณสวัสดิ์เช่นกัน คีย์..แบบนี้ใช่ได้หรือเปล่าค่ะ"  ฉันเพิ่งเคยคุยกับคนอื่นนานๆนอกจากซอลนี่นะ

"อื้ม จะดีมากนะ ถ้ามันไม่มีค่ะ แต่ไม่เป็นไร ดูน่ารักดีนะ"  น่ารัก? เขาชมฉันหรอเนี่ย ว้าว! ดีใจสุดๆ

"เอ่อ..ค่ะ"  ก็ได้แต่ตอบสั้นๆ ก็คนมันอายนี่นะ

"มาสิ ฉันช่วยรดน้ำต้นไม้ให้"  เขายืนมือเพื่อเอาบัวรดน้ำจากมือฉัน

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำได้"  แต่เขาก็ยังยืนมืออยู่ดี

"นะ หลุยส์ ฉันเห็นเธอทำมันมาตั้งครึ่งสวนแล้ว ฉันอยากช่วยบ้าง นะ"

สุดท้าย ฉันก็ยอมเขาอยู่ดี จนกระทั่งซอลวิ่งมาให้ฉัน

"ไง อรุณสวัสดิ์ อ้าว! ใครล่ะเนี่ย"  ซอลทำหน้าแปลกใจ เพราะฉันยังไม่เคยแนะนำให้รู้จักนะสิ

"ผมชื่อคีย์ เป็นเพื่อนกับหลุยส์ เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเอง"  ซอลยิ้มกรุ่มกริ่ม เหมือนมีแผนอะไรบางอย่าง

"จ้า อรุณสวัสดิ์เช่นกัน เอ๊ะ! นายไม่รังเกียจหรือกลัวเพื่อนฉันเลยหรอ"  คีย์ทำหน้างงเล็กน้อย และตอบกลับมา

"เธอเป็นเพื่อนผม เป็นมนุษย์ เป็นนักเรียนโรงเรียนซากุระโมริ ไม่ใช่ผีสางที่ไหน อีกอย่างเธอดูน่ารักดีนะ ไม่ทา

ปากแดงๆ ไม่บ้าผู้ชาย ถึงมีเพื่อนน้อย แต่ผมก็ยังเป็นเพื่อนกับเธอเสมอ"  ซอลถึงกับงง ไม่ใช่แค่ซอลหรอก ฉันเอง

ก็งง แล้วก็ยังเขิน

"เอ่อ..ขอบคุณนะ คีย์"  

"งั้นพวกเธอก็รดน้ำต้นไม้ต่อล่ะกัน ฉันไปเก็บกระเป๋า แล้วเดี๋ยวไปเข้าแถว"  ซอลปลีกตัว

"ฉันขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะค่ะ ที่พูดอะไรแปลกๆ"

"ไม่หรอก ได้เวลาเข้าแถวแล้ว ไปกันเถอะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ไม่รู้นะ ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันหรือเปล่า"  ฉันพูดลอยๆ

"ได้อยู่สิ งั้นฉันไปแถวชายก่อนนะ เธอรอเพื่อนเธอได้มั้ย คนเดียว"

"ค่ะ นายไปเถอะ"

"ดีมาก เรียกแทนฉันว่านายนั่นแหล่ะ ไปก่อนนะ"  แล้วเขาก็วิ่งไป อยู่ดีๆก็มีผู้หญิง 3 คน มาผลักฉัน

"นี่เธอ! สนิทกับคุณคีย์ตั้งแต่เมื่อไหร่"  อะไรของพวกนี้กันนะ อ๋อ! คงเป็นพวกแฟนคลับสินะ

"ไม่ใช่เรื่องของพวกเธอหรอก ฉันว่าพวกเธอควรจะประพฤติตนให้ดี ตั้งใจเรียน แล้วก็อย่าบ้าผู้ชาย"  แล้วก็โดนตบ

ไปที่หน้าของฉัน เจ็บจริงๆ

เพี๊ยะ!!!

"อย่ามาสะเออะ!! ถอยไปสะ ยัยหน้าผี! โฮะๆๆ"  และแล้ว ซอลก็ตบพวกนั้นคืน 

"นี่! ที่นี่มันโรงเรียน ให้เกียรติสถาบันบ้างสิ พวกเธอมันไม่รู้จักยางอาย ต้องให้โดนกี่ที ถึงจะรู้ ฮ่ะ!"  ฉันเข้าไปห้าม

เพื่อน เป็นจังหวะเดียวทีคีย์วิ่งมาดู

"หลุยส์ ซอล เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมหน้าเธอแดงอย่างนี้เนี่ย"  คีย์ดึงฉันให้ลุกขึ้น และเป็นจังหวะเดียว ที่ครูเดินมา

พอดี...

ณ ห้องพักครู

"สรุปแล้วเนี่ย ใครตบใครก่อน เริ่มจากเธอ หลุยส์"

"ฝ่ายนู้นค่ะ ดิฉันยืน เพื่อรอซอล อยู่ดีๆ 3 คนนี้ก็เดินมาตบดิฉัน พร้อมให้เหตุผลว่า หึงหวงคุณคีย์"

"อืม..ซอล" ครูถาซอลบ้าง

"ดิฉันเดินมาเพื่อตามหลุยส์ไปเข้าแถว แต่ก็เจอหลุยส์ในสภาพที่นอนอยู่กับพื้น โดยที่มี 3 คนนี้กำลังด่าเธอ ฉัน

เลยตบพวกมันคืน!!"

"ซอล ใจเย็นๆน่า"  ฉันเชื่อว่าพยานคนสำคัญคือคีย์ เขาจะเลือกใคร

"ตาคุณแล้ว เด็กใหม่"

"ผมเดินมาหาหลุยส์ เพราะจะมาคืนของที่เธอทำตก แต่ก็เจอ 3 คนนั้นกำลังรุมตบ ซอล และหลุยส์"

"โอเค เอาอย่างนี้ พวกเธอทั้งสามมากับครู ส่วนเด็กใหม่ ซอล หลุยส์ ไปเรียนได้"  

"ขอบคุณและขอโทษนะ ที่ทำให้วุ่นวายตั้งแต่วันแรกที่ย้าย"  ฉันกับซอลขอโทษ

"ไม่หรอก ที่โรงเรียนเก่าผมมีเรื่องยิ่งกว่านี้อีก ผมถึงย้ายมา นี่ยังถือว่าจิ๊บๆ แต่ก็เจ็บพอควร ว่าแต่เดี๋ยวช่วงพักกลาง

วัน ผมจะทำแผลให้ อ้อ! มีอีกเรื่องจะบอกนะ ผมอยู่ห้อง C"

"จริงหรอ เย้!"  ฉันดีใจจนลืมตัวเอง ซอลเองก็ทำหน้าเหมือนกับว่าฉันเป็นเด็กๆ

"งั้นไปที่ห้องกัน"

พักกลางวัน

ฉันไม่ซ้อมดนตรีเหมือนทุกวัน เพราะต้องไปทำแผลกับซอล

"วันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ ผมยังไม่ค่อยคุ้นชินกับเส้นทางเท่าไหร่"

"จ้าๆ เชิญพวกเธอไปกัน2 คนเถอะ เพราะฉันต้องกับรถของพ่อ น่าเสียดายเนอะ"  ซอลยิ้มกรุ่มกริ่ม และมีเลศนัย

"อ่ะ ทำแผลเสร็จแล้วนะ น่าจะโอเคกันนะ"

เมื่อถึงเวลากลับบ้าน ฉันใจเต่นไม่เป็นส่ำ ไม่รู้สินะ มันบอกไม่ถูก คีย์เป็นคนดีอย่างที่คิดไว้จริงๆ

"สวยจังเลยนะครับ ซากุระหลังโรงเรียน ที่เราเจอกันครั้งแรก"  เขาชี้ไปต้นซากุระให้ฉันดู นั่นสินะ มันสวยมากเลย

ล่ะ

"ก่อนที่ผมจะพบกับคุณ ผมก็ได้ขออะไรบางอย่าง แล้วผมก็เจอคุณ"

"ฉันก็ด้วย ฉันขอว่าให้เจอกับคนที่ไม่รังเกียจฉัน แล้วก็เจอนาย"  ฉันยิ้มน้อยๆ และวันทั้งวันก็จบด้วยรอยยิ้มที่ฉัน

ยิ้มให้ต่อเขา ก่อนที่จะจากกันไป.....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โปรดติดตามตอนต่อไป