Love Diary รักนี้ขอเก็บในใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นของไดอารี่

  
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อว่า หลุยส์ เป็นเจ้าของไดอารี่ที่คุณกำลังอ่านอยู่ อยากรู้เรื่องชีวิตประจำวันของฉันหรอค่ะ? ชีวิต

ฉันไม่วิเศษวิโสอะไรหรอกค่ะ เป็นแค่นักเรียนที่อยู่เกรดสูง แล้วไม่มีเพื่อนก็เท่านั้นเอง...

ฉันเกิดมาภายใต้บ้านแสนอบอุ่น ตอนเด็กๆน่าตาฉันก็คล้ายๆเด็กทารกทั่วไป แต่เพราะดูหนังเรื่อง The Ring บ่อย

เกินไป และอยากลอกเลียนแบบ ฉันจึงปล่อยผมยาว และลองคลานออกมาจากท่อของเล่น ผิดคาด! ทุกคนกลับ
 
กลัวฉัน วิ่งตะเหลิด บางคนก็ร้องไห้ นั่น ทำให้ฉันมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอชื่อว่า ซอล บางครั้งฉันก็

แอบอิจฉา เพราะเธอมีเพื่อนเยอะ ไปที่ไหนก็มีแต่คนรู้จัก ส่วนฉัน เดินไปไหนก็มีแต่เสียงกรีดร้อง วิ่งหนี และถูก

ตราหน้าว่าเป็น ผี!...

ฉันเรียนอยู่ม.5/C ที่ได้ห้อง C เพราะเด็กห้อง A กลัวฉัน เลยได้ห้องนี้แทน น่าผิดหวังจริง!

พักกลางวัน ฉันมักไปห้องเก็บเครื่องดนตรีเพียงคนเดียว เพราะซอลยังทำการบ้านไม่เสร็จ ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่ามัน

สงบ และเหมาะที่ซ้อมดนตรี ฉันไมไปที่ห้องซ้อม เพราะทุกคนรังเกียจฉัน ที่นี่มีแต่เครื่องดนตรีที่ใช้งานไม่ค่อยดี 

เปียโนเก่าๆ และโน้ตทุกเพลงอยู่ที่นี่ อ้อ!ฉันลืมบอกไป ว่าฉันถนัดเรื่องดนตรีกับเรื่อง ส่วนเครื่องดนตรีที่เล่นก็เป็น

ไวโอลิน มันเป็นไวโอลินที่เก่า แต่เสียงยังเพราะ เลยเล่นอยู่ทุกวันนี้..

เมื่อซ้อมเสร็จ ฉันก็นั่งกินข้าวตรงเก้าอี้เปียโน แล้วพลางจินตนาการถึงการเล่นเปียโนเพลงเร็วๆ มันจะเป็นยังไงนะ...

ฉันเก็บปิ่นโตและไวโอลิน เพื่อขึ้นไปเรียนต่อ เนื่องจากกฎของโรงเรียน ห้ามนำพวกเครื่องดนตรีเข้าห้อง ยกเว้น

เวลาเรียนกับซ้อม ฉันจึงต้องเก็บในล็อกเกอร์ ปิ่นโดก็วางข้างไวโอลิน แล้วล็อกกุญแจ ถ้าไม่ล็อก ไวโอลินอาจ

พังโดยฝีมือของพวกที่ชอบแกล้งฉัน ฉันเป็นคนที่รอบคอบพอ จึงคิดวิธีนี้ คิดแค้นพวกนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจึงเดิน

เข้าห้องเรียนเพื่อไปเรียนต่อ...

"ไงล่ะ ซอล ทำเสร็จหรือยัง?"  ฉันถามเพื่อน เพราะเป็นห่วงและสมน้ำหน้า คนอะไร ขี้เกียจจริงๆ

"เสร็จแล้ว ขอบใจนะที่ให้ลอกอ่ะ ปั่นงานแทบหัวหลุด แล้วเธอล่ะ ซ้อมเพลงอะไรอยู่"

แล้วฉันกับซอลก็คุยกัน ซอลชอบให้ฉันนินทาเพื่อน ฉันนินทาไม่เป็นหรอก แต่ได้แต่ด่าในใจนั่นแหล่ะ...

เมื่อเลิกเรียน ฉันก็ต้องกลับบ้านคนเดียว เพราะซอลต้องกลับรถที่พ่อเธอมารับ ฉันเดินผ่านถนนที่เต็มไปด้วยต้น

ซากุระ มันสวยมากเลยล่ะ ถ้าได้เจอกับเพื่อนที่ไม่รังเกียจฉันที่นี่ ก็ดีนะสิ... อยู่ดีๆ ก็มีแรงมากระทบกับตัวฉัน ทำให้

ฉันล้มลงไป พร้อมกับไวโอลิน โอ้ย!เจ็บ ฉันพยายามลุก แต่ก็มีมือดึงฉันให้ยืนขึ้น พอมองหน้า...นี่คนหรือกามเทพ หล่อมาก

ว่าแต่ เขาคงรังเกียจฉันสินะ งั้นรีบเก็บของดีกว่า

"นี่ครับ คุณอยู่โรงเรียนซากุระโมริหรอครับ บังเอิญจัง"  เอ๊ะ!บังเอิญ? เรื่อง?

"คือผมจะย้ายมาโรงเรียนนี้ครับ อยู่ม.อะไรหรอครับ"  บอกความจริงเขาไปดีมั้ย

"ม.5/Cค่ะ"

"บังเอิญอีกแล้วนะครับ ผมก็อยู๋ม.5 แต่ไม่รู็ว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันหรือเปล่า"  เขาทำเสียงผิดหวังเล็กน้อย

"เอ่อ..ฉันชื่อหลุยส์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ครับ ผมชื่อคีย์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณเล่นไวโอลินหรอ"

"ค่ะ"

"ผมรบกวนคุณหรือเปล่าเนี่ย งั้นผมไปก่อนนะครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ"  เขาโบกมือลา บางทีฉันคิดว่า คำขอของฉัน

อาจจะเป็นจริงก็ได้

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โปรดติดตามตอนต่อไป