เรือต้องสาปกับกัปตันมือใหม่ ภาค ภารกิจหาลูกเรือ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ลูกเรือคนแรก

มุมมองของพญานาคสีดำ
 

ผม..ผมชนเรือ ทำไงดีๆ เขาต้องโกรธแล้วมาทำร้ายผมแน่เลย

“....พญานาค นี่นา!!” คนเป็นกัปตันเรือที่ผมชนร้องออกมาหลังโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ

“นายรู้เหรอว่าเจ้านี่เป็นตัวอะไรน่ะ” เรือผีสาวอ่า...ผมคิดว่าน่าจะเป็นสาวนะครับถาม

“รู้สิเป็น สัตว์ในตำนานที่หากยากเลยนะ ว่าแต่มาทำอะไรแถวนี้ล่ะเรา” คุณกัปตันถามพร้อมปีนกลับขึ้นมาบนเรือในสภาพเปียกโชก

“อะ..เออ..ผะ...ผม...หลงมะ..มาครับ ขอโทษนะครับที่ทำเรือเสียหายขอโทษคร้าบบบบ” ผมโค้งหัวไปมาโดยไม่รู้ว่าตัวผมเองทำให้เกิดคลื่นทำให้เรือโคลงอีกรอบ

"ใจเย็นๆแล้วคุยกันก๊อนนนน" คุณกัปตันเรือร้องออกมาพร้อมกอดเสากระโดงเรือแน่นเพื่อไม่ให้ตกลงไปอีกรอบ ผมทำเรื่องแย้่ๆอีกแล้วววว

"อ่ะ....ครับ" ผมรีบหยุดทำให้เรือกลับมาเป็นปกติ

"พลังอะไรเนี่ย" เรือผีสาวพึมพำเสียงเบา อา..ตัวผมเองยังสงสัยเลยครับ

"เอางี้ นายจะต้องทำงานชดใช้บนเรือลำนี้จนกว่าชั้นจะพอใจ เข้าใจมั้ย" คุณกัปตันบอกทำให้เรือผีสาวชะงัก อย่าว่าแต่คุณเรือผีเลยผมยังชะงักเลย

"นีเธอร์ อย่าบอกนะว่านายจะรับเจ้างูนี่เป็นลูกเรือน่ะ" คุณเรือผีถามคำถามของผมไปซะแล้วสิ

"กะ...ก็ได้ครับ" ผมพยักหน้า...ยังไงผมก็ผิดเพราะไปชนเรือของเขานี่

"งั้นเปลี่ยนร่างเป็นคนซะ เวลาอยู่บนเรือนอกจากเวลานอนนายจะต้องใช้ร่างมนุษย์เท่านั้นเข้าใจมั้ย" คุณกัปตันหรือนีเธอร์บอกซึ่งผมก็พยักหน้าก่อนจะหลับตาแล้วร่างสีดำก็เรืองแสงสีทองขึ้นมา

"ว้าย นี่มันอะไรเนี่ย!!" คุณเรือผีร้องออกมาส่วนคุณนีเธอร์ก็หลับตาลงชั่วขณะหนึ่ง

"อะ....เอ่อ...แบบนี้พอจะได้รึเปล่าครับ" เสียงพูดแบบตะกุกตะกักของผมดังขึ้นพร้อมกับแสงที่หายไปก็พบตัวผม...ในร่างเด็กหนุ่มผมสีดำปรกหน้าท่อนบนสวมเพียงสร้อยสังวาลย์เหมือนกับของที่พวกเขามองเห็นจากผมในร่างพญานาคเมื่อครู่ท่อนล่างของผมสวมโจงกระเบนสีแดง ชุดนี้ผมจำมาจากลุงที่ทำท่าทางดุๆที่ผมเคยเจอ

"น่าร้ากกกก ขอกอดที~" คุณเรือผีสาวกรี้ดก่อนจะใช้เชือกบนเรือกอด(?)ผมเสียแน่น...รู้สึกเหมือนตายไปแล้วน่ะ...

"เฮ้ย ยัยบ้าเดี๋ยวเขาตายก่อนพอดี" คุณนีเธอร์ร้องออกมาก่อนจะวิ่งไปแกะเชือกออกก่อนที่ผมบนเรือจะได้ลาโลกโดยสงบไปซะก่อน...มันแน่นจริงๆนะ

"แค่กๆๆ" ผมไอคอกแคกหลังจากได้รับอ้อมกอด(?)จากเรือผีสาวไปแต่ก็ทำให้คุณนีเธอร์ได้มีโอกาสสังเกตุผมชัดๆพอคุณนีเธอร์สังเกตุผมเสร็จก็มีท่าทางดูเหมือนจะอิจฉานิดๆ

"อะ...เอ่อ...ผะ..ผมทำอะไรผิดรึเปล่าครับ" ผมถามด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆเพราะท่าทางของคุณนีเธอร์ทำให้ผมเหงื่อตก

"อะ...อ่า เปล่าหรอก ว่าแต่นายเถอะมีชื่อมั้ย?" คุณนีเธอร์ถามพลางหยิบผ้ามาเช็ดผมเปียกๆของเขา...

“ผมไม่มีชื่อหรอกครับ ผมเป็นพญานาคที่เกิดขึ้นเองน่ะครับ” ผมว่าพร้อมก้มหน้า ใช่ผมไม่มีชื่อ...ไม่มี...อะไรเลยนอกจากสังวาลย์ที่ติดตัวมา

“อืม งั้นผมตั้งชื่อให้ละกันจะได้เรียกได้สะดวกๆ” คุณนีเธอร์บอกยิ้มๆซึ่งทำให้ผมก็เงยหน้าขึ้นมาฟัง

“นาคินทร์เป็นไง จะได้สื่อว่านายเป็นพญานาคด้วย” คุณนีเธอร์ถามยิ้มๆด้วยแววตาที่อ่อนโยน...ใจดีจัง...ชื่อของผม..

“...นาคินทร์...ชื่อของผม…” ผมมองมือตัวเองแล้วยิ้มออกมา...ดีใจจริงๆชื่อของผม...อย่างน้อย...ก็มีเหมือนคนอื่นแล้ว

“แล้วจะให้ไอ้หนูนี่อยู่ที่ไหนล่ะ พ่อกัปตันคนเก่งงงง" เรือผีสาวลากเสียงทำเอาคนเป็นกัปตันยิ้มแห้งๆ ถ้าให้ผมรบกวนคุณนีเธอร์ผมก็ไม่เอานะครับ

"อา...งั้นมานอนกับผมก่อนก็ได้มั้งเป็นผู้ชายเหมือนกันคงไม่เสียหายอะไร" คุณนีเธอร์บอกผมรู้สึกเกรงใจขึ้นมา

“ดะ...ได้เหรอครับผะ...ผมเป็นแค่เด็กรับใช้นะครับ” ผมถามด้วยเสียงสั่นๆ กับคนที่เจอด้วยกันครั้งแรกน่ะ จะให้เข้าไปในที่ส่วนตัวแบบนั้น

"ใช่บนเรือลำนี้คำสั่งของกัปตันถือเป็นที่สุด" คุณนีเธอร์ยิ้มเหมือนไม่มีอะไร...ใจดีจริงๆ

"อ่า...เอ่อก็ได้ครับ" ผมรับคำเพราะปฏิเสธไม่ได้

"งานแรกของนายคือการทำความสะอาดดาดฟ้าเรือ อุปกรณ์อยู่ที่ใต้ท้องเรือ ฝากด้วยนะ" คุณนีเธอร์สั่งยิ้มๆซึ่งผมก็แทบพยักหน้าแทบจะในทันทีสำหรับคนที่ช่วยผมพร้อมจะช่วยทุกอย่างที่ช่วยได้...กับคนที่ไม่ผลักไสผม

“อา ไว้ทำงานพรุ่งนี้เถอะ เธอคงเหนื่อยเดินทางมานานนี่นะ” คุณนีเธอร์ยิ้มพร้อมจับมือผมแล้วลากไปที่ห้องของเขาห้องที่เต็มไปด้วย

“อะ...เอ่อ…” ผมลนลานทำตัวไม่ถูกเขาทำเหมือนผมเป็นครอบครัว...ทั้งที่ผมก็เป็นแค่พญานาคสีดำแท้ๆ…

“ห้องนี้….” ผมมองไปรอบๆด้วยความสงสัย...บนชั้นวางของในห้องผมเห็นช่อดอกกุหลาบในโหลแก้ว ตุ๊กตาหมีในโหลแก้ว ปากกาสีเงินที่สลักชื่อเอาไว้ กล่องรูปหัวใจ พวงกุญแจกีตาร์ไม้ แหวนเงิน...ทำไมจัดชั้นวางของแบบนั้นนะ

“ชุดแบบนี้ใส่เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี...เฮ้อ คงต้องติดต่อหาเพื่อนก่อนซะแล้วสิ” คุณนีเธอร์บอกพร้อมโยนเสื้อคลุมกัปตันไปไว้ที่เก้าอี้ในห้อ อ๊ะ ผมลืมอธิบายไปเลย ห้องนี้ตกแต่งเหมือนห้องในโรงแรมหรูๆเลย มีโต๊ะ เตียงนอนคิงไซส์ ชั้นวางของที่เป็นไม้แกะสลักอย่างสวย มีโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งเล่นที่ทำจากไม้กับเบาะอย่างแพง แล้วก็ชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเก่าๆมากมาย...ดูเหมือนว่าจะเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากๆเลยนะเนี่ย

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้พญานาคแบบผมไม่ป่วยหรอกครับ นายท่าน” ผมบอกแต่เขากลับทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา

“เรียกผมว่ากัปตันเข้าใจมั้ย แล้วก็มันไม่เกี่ยวหรอกนะว่าเป็นนาคหรือเป็นคนน่ะ” คุณนีเธอร์ว่าก่อนจะเขกหัวผม...อาเหมือนหัวของผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆเลย

“นายต้องรู้จักดูแลตัวเองไม่ว่าจะยังไงก็ตามเข้าใจมั้ย” คุณนีเธอร์ว่าก่อนจะมองด้วยสายตาตำหนิ

“...ก็ได้ครับ…” ผมรีบรับคำซึ่งก็เรียกรอยยิ้มกว้างจากริมฝีปากซีดๆนั่นได้ในทันที

“อื้ม เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะเดินทางไปที่ไทยกันหน่อยนะ ยังไงนายก็พักก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะเขียนอะไรสักหน่อย” คุณนีเธอร์บอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วตบๆเตียง

“อะ..ครับ” ผมค่อยๆล้มตัวลงนอน นุ่มจริงๆ...สบายจริงๆด้วย...ง่วงจัง….

“อืม หลับไปก่อนเถอะ” คุณนีเธอร์บอกพร้อมใช้ปากกาที่สลักชื่อของใครสักคนอยู่..มันไม่ได้สลักว่านีเธอร์นี่นา ชื่อนั่นมันใครกันนะ…

“แล้วนาคน้อยก็ค่อยๆปรือตาลงแล้วเข้าสู่นิทราที่ยาวนาน” เสียงของคุณนีเธอร์ดังขึ้นพร้อมกับปลายปากกาที่จรดลงบนสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสืออยู่...อา...ลืมตาไม่ไหวแล้วมันง่วงจริงๆ...นอนดีกว่า