เรือต้องสาปกับกัปตันมือใหม่ ภาค ภารกิจหาลูกเรือ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เรือและกัปตันเรือ

“นี่ก็เจ็ดปีแล้วนะ จะเอาไงต่อเนี่ย นีเธอร์” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นบนเรือสภาพผุๆพังๆลำหนึ่งที่แล่นอยู่กลางทะเลได้บนดาดฟ้าเรือมีเด็กหนุ่มที่มองจากภายนอกอายุประมาณสิบแปด สิบเก้าปีกำลังนอนเอกเขนกอยู่

“อืม เจ็ดปีแล้วเหรอเนี่ย ทำไงต่อดีล่ะป้า” เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่านีเธอร์ถามเสียงนั้นกลับ

“นายเป็นกัปตันนะยะ หัดให้หัวคิดบ้างสิยะ” เสียงนั้นแหวใส่

“ป้าอยากให้ผมไปหาลูกเรือ ก็บอกมาเถอะ เพราะว่าป่าแก่เลยแล่นเองไม่ไหวแล้---“ นีเธอร์พูดไม่ทันจบก็ถูกเชือกบนเรือลอยมารัดคอ

“อ่อกกกก ป้า ถึงไม่ตายแต่มันทรมานนะป้า” นีเธอร์บอกพร้อมพยายามแกะเชือกที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ถอนคำพูดก่อนสิยะ ชั้นยังไม่แก่นะยะ !!” เสียงของหญิงสาวแหวใส่

“ครับ คร้าบบบ อ่อก...ผมยอมแล้ว...ปล่อยผมเถ้อะ มันทรมานนะคร้าบบบบบ” นีเธอร์ร้องออกมาทำให้เชือกนั้นคลายแล้วตกลงกับพื้นเหมือนเหตุการณ์น่าหวาดกลัวเมื่อครู่เป็นเพียงภาพหลอน

“นายอายุ 25 แล้วนะ คิดก็เป็นแล้วไม่งั้นนายจะปล่อยไอ้พวกลูกเรือพวกนั้นไปจากเรือทำไมกัน” เสียงของหญิงสาวยังคงดังมาอย่างไร้ที่มา

“ก็พวกเขาอยู่กับเธอมานานเกินไปแล้วนะ ดัชจัง” นีเธอร์บอก

“แต่ว่าเรือที่ไม่เต็มไปด้วยลูกเรือมันไม่คุ้นตาชั้นนี่นา แล้วอีกอย่างถ้าไม่มีลูกเรือ ชั้นว่านายจะเหนื่อยตายซะก่อนนะ ตัวชั้นน่ะไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่ว่านายต่างหาก อยู่กับชั้นมาตั้ง 7 ปีแล้วนะนับตั้งแต่วันที่ชั้นเลือกนายเป็นกัปตันน่ะ” เสียงของหญิงสาวบอก

“อะไรกันแค่นี้เองนะ ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับเธอมันก็สนุกไปอีกแบบนะ” นีเธอร์ยิ้มแป้นพร้อมลุกขึ้น

“ไม่ๆ ชั้นหมายถึงนายน่ะ...ชั้นถามเองอาจจะแปลกแต่ว่านายไม่เหงาเหรอ?” เสียงเดิมถาม

“มีเธอก็ไม่เหงาล่ะนะ แต่ว่าคนเพิ่มก็ดีนะ แต่ว่าพูดกันตามตรงนะ หน้าที่ของพวกเรามันน่าเบื่อ ใครจะอยากขึ้นเรือต้องสาปในตำนานล่ะจริงมั้ยล่ะ” นีเธอร์บอกพร้อมเดินไปแล้วยกมือขึ้นสัมผัสกับเสากระโดงเรือ

“เอาน่า นายลองไปหาดูก่อนเถอะ เพื่อจะเจอคนสติไม่ดีที่อยู่กับเรือผีบ้าๆแบบชั้นมาได้ 7 ปีนะ” เสียงนั้นว่าทำเอานีเธอร์ทำหน้าเจื่อนทันที

“ผมสติดีนะป้า...” นีเธอร์บอกพร้อมหยิบสมุดจดพร้อมปากกาสีเงินสลักชื่อของใครสักคนไว้อยู่ออกมาแล้วจดบางอย่างลงไป

“เขียนบันทึกประจำวันรึไงยะ” เสียงของนั้นถาม

“ฮะๆ ผมเขียนบทความต่างหากครับ เผื่อถ้าได้กลับขึ้นบกไปแล้วกะว่าจะอัพลงเน็ตสักหน่อย” นีเธอร์บอกพร้อมยิ้มกว้าง

“นายนี่นะ...เอาเถอะดีแล้วล่ะที่ไม่เสียความเป็นตัวเองไป...” เรือผีสาว(?)กล่าว

“ความเป็นตัวผมมันหายไปยากน่า ป้า ไม่เห็นต้องกังวลเลย” นีเธอร์บอกก่อนจะไปยืนบนหัวเรือเก่าๆแล้วหันมายิ้มให้

“....ให้มันได้อย่างที่พูดเถอะ ว้าย!!” เรือสาวร้องขึ้นมาเมื่อมีบางอย่างมาชนเธอจนโคลง

“วะ..แว้กกกก” นีเธอร์ร้องออกมาเมื่อเรือโคลงจนร่วงลงจากเรือ

“ขะ..ขอโทษฮะ ผะ..ผมมัวแต่เหม่อเลยไปชนเรือของพวกคุณเข้า” หงอนสีดำปรากฏขึ้นมาจากตามด้วยดวงตาสีแดงตามด้วยร่างกายที่มีลักษณะคล้ายงูใหญ่มีเกล็ดสีดำสนิทซึ่งมีเครื่องประดับสร้อยสังวาลย์สะท้อนแสงล่อตาล่อใจก่อนที่ร่างนั้นจะค้อมหัวให้ด้วยท่าทางเหมือนจะขอโทษตามที่พูด

“ว้าย นี่มันตัวอะไรเนี่ยยยยยยยยยยย!!”