จุดสิ้นสุดของสงคราม

ลำดับตอนที่ #2 : ประตู่หลังแท่นศิลา

  
 ในยุดสมัยที่จะเกิดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ได้นั้น มีตำนานที่บันทึกไว้ที่แท่นศิลาของชนเผ่ามายาในยุคก่อน

ประหวัติศาสตร์ นักโบราณคดีคนนึงได้เดินทางไปพบกับสถานที่ ที่เป็นที่ตั้งของแท่นศิลานับพันแผ่นนี้เข้า มีแท่นศิลาแผ่นหนึ่งขนาดมหึมาตั้งแด่นสง่าที่ดูคล้ายประตูอะไรซักอย่าง ด้านข้างของแท่นศิลามีกระดูกของคนที่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่เฝ้าแท่นศิลานี้อยู่ก่อนชีวิตตนเองจะจบลง หลังจากนั้นนักโปราณคดีได้แปรและแกะข้อความที่อยู่ในศิลาหินออกมาและได้ข้อความที่ตำนานกล่าวถึงเจแกนผู้ที่ให้ชีวิตแก่สิ่งมีชีวิตที่อยู่บนโลก ในแท่นศิลาได้กล่าวถึงโลกก่อนประหวัติศาสตร์ไว้ว่า บนดาวที่มีนามว่า โพไซดอน ได้มีเผ่าพันธุ์บูลลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับน้ำ บูลลาเป็นเผ่าพันธุ์ที่อยู่อย่างสงบสุขโดยไม่ก่อความวุ่นวายกับดาวดวงอื่นๆ ในดวงดาวแห่งนี้มีเขาอะโฟรไดต์ที่เป็นต้นกำเนิดของแม่น้ำทั้งเจ็ดที่ไหลลงสู่ทะเลและตั้งอยู่บนเกาะเพียงเกาะเดียวในโพไซดอน จึงถูกตั้งให้เป็นเมืองหลวงว่าWater City เจแกนซึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์ ที่อาศัยอยู่ห่างไกลจากWater City ไม่มากนัก เจแกนได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้เมื่อไม่นานนักจึงไม่รู้จักกับสถานที่นี้ซักเท่าไร ในวันที่ฟ้าสดใสเจแกนได้ตื่นขึ้นมาและเตียมตัวที่จะออกสำรวจบริเวณรอบๆนี้โดยมีจดมุ่งหมายที่ยอดเขาที่หางออกไปจากบ้านของตน เมื่อเจแกนเดินทางขึ้นเขาไปก็ไปพบกับบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ระหว่างทางขึ้นไป เจแกนเดินตรงไปยังบ้านหลังนั้นพ้อมกล่าวคำทักทายด้วยสีหน้าที่ไม่มั่นใจนัก แต่กับไม่มีเสียงตอบกลับมาแม้แต่น้อย เจแกนจึงเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้า เมื่อเปิดประตูเข้าไปพบโซฟาตัวใหญ่ที่ทำขึ้นมาจากไม้กับสาหร่ายหน้ากองถ่านที่พึ่งดับมอดลงเมื่อไม่นานนัก และบนโซฟามีเผ่าพันธุ์บูลลารูปร่างสูงมีเคราขาวยาวถักเป็นเปียและตกแต่งมันด้วยใยฝ้าชิ้นบางๆนั่งอยู่หน้ากองถ่าน "สวัดดีครับพอดีเราย้ายเข้ามาใหม่ก็เลยออกมาสำรวจที่เขาลูกนี้นะครับ" เจแกนพูดพ้อมกับเดินเข้ามาอย่างช้าๆ กลังจากเจแกนพูดไปบรรยากาศก็ดูจะเงียบๆไปสักระยะนึงก็มีเสียงตอบกลับมา "ยินดีที่ได้รู้จักข้าชื่อ จูดาย ผู้คนเรียกข้าว่าผู้เฒ่าจูดาย ข้าอาศัยอยู่ที่เขาลูกนี้มานับหลายพันปีแล้วเจ้ามีอะไรสงใสมาถามข้าได้ทุกเมื่อ " ผู้เฒ่าจูดายหันมายิ้มกับเจแกนด้วยหน้าตาที่เป็นมิต "ครับยินดีที่ได้รู้จักครับผู้เฒ่าจูดาย ผมชือเจแกนสร้างบ้านอยู่ไม่ห่างไกลจากที่นี่มากนัก "

เจแกนตอบกลับอย่างรวดเร็ว " แล้วเจ้าจะไปไหนละ " จูดายถามเจแกนต่อด้วยความสงใส " ข้าจะขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วจะกลับ " เจแกนตอบกลับพร้อมกลับเดินมาหาจูดาย "ถ้าอย่างนั้นเข้าจะพาเจ้าไปยังยอดเขาแล้วกัน"จูดายตอบพร้อมกับเดินออกจากโซฟาไปยังด้านนอก ผู้เฒ่าจูดายก็พาเจแกนไปยังยอดเขาที่มีเศษหินของศิลาและซากสิ่งก่อสร้างที่หักพังเป็นจำนวนมาก ผู้เฒ่าจูดายพาเจแกนเดินมายังแท่นศิลาแท่นหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับประตูอะไรซักอย่างที่ใหญ่พอๆกับต้นไม้นับร้อยปี มีวงแหวนที่สลักไว้ทั่วศิลา" นี่มันประตูอะไรกันครับ " เจแกนถามผู้เฒ่าจูดายด้วยหน้าตาที่ตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า "นังลงก่อนแล้วข้าจะเล่านให้ฟัง " ทั้งสองนั้งลงที่ซากหินเก่าที่ตั้งอยู่หน้าหินศิลา "ประตูที่เจ้าเห็นอยู่นี่มีตำนานที่เล่าต่อกันมา ในอดีตเมื่อหลายล้านปีก่อนสถานที่แห่งนี้ได้เป็นที่ประทับของกษัตริย์นีแอนเดอร์ ประตูนี้เป็นฉากหลังของที่บรรลังของกษัตริย์นีแอนเดอร์ มีตำนานเล่าว่าอีกด้านนึงของของประตูแห่งนี้มีสิ่งมีชีวิตนับร้อยชนเผ่าที่ถูกแช่แข็งไว้ด้วยน้ำมือของกษัตริน์นีแอนเดอร์ หลังจากที่กษัตริน์นีแอนเดอร์สิ้นชีวิตสถานที่แห่งนี้ก็ถูกทำลายลง เหลือไว้เพียงประตูบานนี้ที่ไม่สามารถทำลายได้ เพื่อจะช่วยสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นที่อยู่ด้านในออกมา จึงมีสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้นับพันมาที่นี้เพือเปิดมันแต่ไม่มีผู้ใดที่สามารถเปิดมันได้เลย  หลังจากนั้นสถานที่แห่งนี้ก็ถูกทิ้งไว้จนอยู่ในสถาพนี้ " จูดายเล่าเรื่องเกียวกับสถานที่แห่งนี้ให้เจแกนฟัง "แล้วสิ่งมีชีวิตด้านในละครับผู้เฒ่าจูดาย ยังมีชีวิตอยู่หรือเบล่า " "สิ่งมีชีวิตที่เจ้าพูดถึงคงยังมีชีวิตอยู่หลังประตูบานนี้เพราะถูกแช่แข็งไว้เมื่อหลายล้นปีก่อน " จูดายตอบด้วยความคิดที่มั้นใจ  หลังจากนั้นทั้งสองจึงเดินออกจากจุดที่นั่ง "ช่วยด้วย ช่วยพวกข้าด้วยท่าน" เจแกนได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตภายในประตูจำนวนมากร้องเรียกขอความช่วยเหลือช่วยเหลือจากเจแกนช่วยพวกเค้าออกไป เจแกนจึงรีบหันกลับไปแต่ก็ไม่พบอะไร "มีอะไรเกิดขึ้นหรือเจแกน" ผู้เฒ่าถามเจแกนด้วยถ้าทีที่ตกใจ "เบล่าครับสงใสข้าคงไม่สบาย" เจแกนตอบผู้เฒ่าจูดาย และทั้งสองก็เดินลงจากยอดเขา

มีต่อนะคราบบบบบ