คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF / OS - Missing You (chanbaek)
Missing you ือารสูเสียุ แล้วผม็ิถึุ
ผมไม่รู้หรอว่าใรหลุมรัใร่อน แ่พอมารู้ัวอีที เรา็รัันไปแล้ว
“านยอลหัวหมอย”
ผมเรียเาแบบนั้นในะที่นอนะแ้อหน้าัน ผมับเาเปลือยเปล่าันทัู้่ มีผ้าห่มผืนหนาปปิถึ่วออเรา แมันส่อเ้ามาในห้อแล้ว.. แ่เหมือนไม่มีใรอยาลุออาเีย
ผมใ้นิ้วเี่ยวเส้นผมสีทอหยิหยอยอเา พลาหัวเราะเบาๆ ่อนที่เาะโน้มหน้ามาูบผม เพียแ่ริมฝีปาสัมผัสันเบาๆ แ่ผมลับเหมือนโนไฟ็อไปทั่วทั้ร่า เาบอว่านี่เป็นบทลโทษที่ไปิทรผมแสนภาภูมิใอเา แล้วผม็อบลับไปว่า ถึหัวหมอย็น่ารันะ
านยอลรู้ว่าผมแถ แ่เา็ระเบิเสียหัวเราะออมาอย่าอบใ ผมียิ้ม านยอล่อยๆเียบไป ่อนทีเราทัู้่ะสบาัน ไม่ใ่วามบัเอิ แ่เราสอน่าใ..
ถ้าานยอลเป็นแม็ม่า ผมะเป็นสนามแม่เหล็ เพราะราึูเ้าหาันบ่อยเหลือเิน นไม่สามารถรู้ไ้เลยว่า ใรเป็นฝ่ายถูึหาใร่อนันแน่
เราเลื่อนใบหน้าเ้าใล้ัน และลายเป็นว่า ผมับานยอล็ูบันในที่สุ โยไม่มีใรปริปาท้วสิ่ใออมา
เาผละริมฝีปาออเบาๆและึปมไปอ ผมุหน้าลับแผอ านยอลูบหน้าผาอผมและบอรัผม้ำๆ อนนั้นเอ ที่ผมเ้าใำว่าโีมันเป็นยัไ
ผมโีที่ไ้รัานยอล
และโียิ่ว่านั้น ือารไ้รับรู้ว่า เา็รัผมเ่นเียวัน
โียำลัสาม ือารระทำในทุๆวัน ที่อยย้ำเือนว่า.. เรารัันมาว่าเิม
มีนเยพูว่า วามโร้ายมัเ้ามาอนที่ทุอย่าเริ่มลัว
ผมภาวนาอย่าให้มันเิึ้นับผม
“อยาไป้วย”
ผมเ้าอ แล้วเินลไปนั่ในระเป๋าเินท่าใบโอานยอล ที่เาพับั้นในลไปแล้วสามสี่ัว
“ไม่ไ้” านยอลยื่นำา นั่นทำให้ผมุนึึ้นมาเ็มสรีม อะไรวะ แม่หนีไปเที่ยวนเียว ใ้ไ้ที่ไหน!
“เป็นไ้หนันานี้ยัไ็ไปไม่ไ้” านยอลหันมามอผมที่เบะปานแทบไรับอ แล้วเา็หัวเราะ ่อนที่ะเอื้อมมือมาบีบปาผม
นั่นทำให้ผมุนมาว่าเิม นำลัโรธอยู่นะเว่ย ! ผมสะบัหน้าหนี แล้วลุออาระเป๋าเินทาแบรน์ัออีฝ่าย้วยท่าทาระฟัระเฟีย เออ ! ยอมรับ็ไ้ว่าเรียร้อวามสนใ !
“ะไปม่อสาวบนเาะ็บอมาเหอะว่ะ”
“อย่าพาลน่า นี่มันแ่ไปเที่ยวเลี้ยบอะ เอาไว้ลับมาแล้วนายหายีเมื่อไหร่ ะพาไปเที่ยสัสิบรอบเลย”
านยอลประับรอยยิ้มว้าบนใบหน้าหล่อเหลา แล้วส่สายาอออ้อน เหอะ นี่ไม่ไ้ใอ่อนหรอนะ แ่ผมะยอม็ไ้ แ่ไม่อยาเอาแ่ใเยๆหรอน่า !
านยอลและผมอยู่ะเียวัน เราำลัะเรียบ้วยันทัู้่ ไม่สิ เานเียว่าหา ทุอย่าูสมบูร์แบบ านยอลำลัะเรียนบปริารี้วยะแนนเียรินิยม ส่วนผม้อรอเรียนอีเทอมเพราะเือนที่แล้วเผลอไปปาหมาใส่บี เลยเอร๊อปไปเทอมนึ เหอะ ! สมบูร์แบบิบหาย
อ้อ.. ยัีที่านยอลไม่ไ้ทำทรหัวหมอยแบบเ่าแล้ว ยัพอูีึ้นมาหน่อย ิสภาพไม่ออริๆถ้าเายัทำทรเิมอยู่แล้วถ่ายรูปรับปริาที่มันะิัวเาไปลอีวิ พอแ่มาแล้วย้อนูอีรอบ ผมว่าเาอยาระารูปมาเผานหม
“เบื่อนะบริ๊” ผมลาเสียสูประประัน ่อนเินไปเอนัวนอนลบนเียเมื่อรู้สึว่าัวเอเริ่มรั่นเนื้อรั่นัวมาเินไป ทันที่ที่แผ่นหลัอผมเอนลเบาะ อุหภูมิร้อนเินสามสิบสออศาในร่าาย็แผ่่านไปทั่วเีย นเหื่อผมแพลั่ ลำอ็รู้สึแห้ผานแทบะหลุออมาเป็นผุยผอยู่รอมร่อ
านยอลหยุาร่วนับอเสื้อผ้า แล้วเินมานั่บนเีย้าๆผม เาใ้หลัมือัหน้าผาอผมเบาๆ ่อนมีสีหน้าใ ิ้วหนาๆอเามวหาันแน่น “ไม่ินยาใ่มั้ย”
“ะบ้าหรอ ินนะเป็นโรไอยู่แล้ว” ผมประประันอีรอบ และ็โนานยอลัมู
“ื้ออ !” ผมอ้าปาะัมืออเา แ่านยอลรู้ทันราวับรู้ไ๋ เาผละมืออไปแล้วหัวเราะเบาๆ
“เป็นไ้อยู่ยัะฤทธิ์เยอะอี”
ผมเริ่ม่ว ไ้ยินเสียอานยอลบ่นึมำ หนัาผมหนัเนไป เลยทำไ้แ่ปรือึ้นมอนิหน่อย านยอลลับไปัระเป๋าเสื้อผ้าอีรั้ และผม็เผลอหลับไป
สะุ้ื่นึ้นมาอีที านยอล็มานั่อยู่้าๆ ลมหายใอผมร้อนผ่าวึ้นว่าเิม เหื่อผมออมาเยอะนแผ่นหลัเปียโ ผมเยหน้าาหมอนยับไปุัอานยอล เาลูบหัวผมเบาๆ
“ไหวมั้ย ?”
ผมพยัหน้า้าๆ แล้วหลับาลอีรอบ.. เหนื่อยนลืมามอเาไม่ไ้
“ให้ยอูมาอยู่เป็นเพื่อน็ไ้นะ”
“ไม่อยาให้ไปเลย..” ผมยมือโอบรอบเอวอเา แล้วใ้หัวถูับั ะว่าอแ็ยอม นาทีนี้ไม่มีอะไระเสียแล้วล่ะ ผมไม่เยห้ามให้เาไปไหนมาไหนสัรั้ แ่รั้นี้ผมลับทำแบบที่ไม่เยทำ นรู้สึแปลใัวเอ.. ริๆนะ เ้นส์อผมมันไม่ีเอาะเลย
ไม่อยาให้านยอลไปเลย..
“ไม่เอาน่า แ่สอวันเอ สัาว่าะื้อหอยมาฝา”
“พาโบย่า นาย็รู้ว่าันแพ้อาหารทะเล” ผมพึมพำอยู่หน้าท้ออเา ผมรู้ว่าเาล้อเล่น านยอลหัวเราะ เาับผมผละออเบาๆ แล้ว้มูบหน้าผาอผม
ผมลืมามอเา แล้วพยายามลุึ้นนั่ ่อนโน้มอเาลมาประบริมฝีปาแผ่วเบา เราไ้แลลิ้นอย่าที่เยทำ แู่บรั้นี้ลับเนิ่นนานนไม่มี่อว่าเหลือให้เราไ้หายใ
มือแร่ยึ้นแะ้าแ้มอผม เาลูบมันเบาๆอย่าอ่อนโยน นี่เาไม่รู้เลยใ่มั้ยว่ายิ่ทำแบบนี้ ผม็ยิ่ไม่อยาให้เาไปมาึ้นว่าเิม
ผมเป็นฝ่ายผละออมาเล็น้อย มูอเรายัิิัน แล้วเรา็สบาัน านยอลูบผมอีรั้ เพียรู่เียว แล้วเา็ผละอสบาผมเ่นเิม
“สัาว่าะลับมาอแ่าน”
“พาโบย่า ! ทำไมมาบอ่อนเล่า เี๋ยว็ไม่เอร์ไพรส์หรอ พาโบย่าๆๆๆๆๆๆ !” ผมมวิ้วแน่นแล้วีหน้าอเาแรๆหลายๆที
านยอลยัหัวเราะเหมือนทุรั้ที่เาพูาโ่ๆใส่ผม ไม่รู้ว่าเาแล้โ่หรือโ่ริๆันแน่ เพราะบาทีที่ผมโรธริั เา็ยัหัวเราะไ้อย่าหน้าาเย
เาอารม์ีบ่อยเินไป นผมไม่เยรู้เลยว่า เวลาไหนที่เาไม่สบายใบ้า ทุ์ใอนไหนบ้า หรือวามริแล้ว ผมเอ็โ่เหมือนัน ที่ไม่เยมอนรัอัวเอออเลยสัรั้เียว
านยอลลาระเป๋าใบโออมาหยุไว้หน้าห้อพั ผมฝืนสัารลุาเียออมาส่เา ใผมหวิวแปลๆ นทำให้ผมไม่สามรถนอนมอเาเินออาห้อเยๆไ้ ผมิไปเอว่านั่นอาะเป็นเพราะพิษไ้ แล้ววามินั่น็ถูสลัทิ้เมื่อานยอลหันมายี้หัวอผม
“เฝ้าบ้านีๆนะ”
“เมียนะ ไม่ใ่หมา”
ผมแยเี้ยวใส่เา านยอลอมยิ้ม แล้วึผมเ้าไปอ ราวนี้เาอผมะแน่น น้อใ้มือันอเาเอาไว้เบาๆ
“เี๋ยวะโทรให้ยอูมาอยู่เป็นเพื่อนนะ”
“อื้อ ไม่เป็นไรหรอ ันอยู่ไ้” ผมบบทสนทนาไว้เท่านั้น ่อนุหน้าลับไหล่ว้าๆอานยอล บรรยาาศรอบัวเียบเินไป นเราไ้ยินเสียลมหายใอันและัน
หลัาที่เาอผมนหนำใ เา็เป็นฝ่ายผละออไปเสียเอ ผมเยหน้ามอเาาละห้อย ถึไม่อยาให้เาไป แ่ผมเลือที่ะเียบไปและไม่อแทำให้านยอลลำบาใระหว่าไปเที่ยวหรอน่า ผมยัพอะมีวามิีๆหลเหลืออยู่บ้าแหละ
“รีบๆลับมาอแ่านเร็วๆนะ”
“รู้แล้วน่า” านยอลยิ้มว้านเห็นฟันรับทุี่ ่อนที่เาะบีบมูผมส่ายไปมาเบาๆ “ไปแล้วนะ”
เาเอ่ยทิ้ท้ายไว้แ่นั้น ่อนะหันหลัลาระเป๋าเินห่าผมออไป ไลึ้นทุที..
ารวิวอน่อพระผู้เป็นเ้า.. เป็นสิ่สุท้ายทีมนุษย์มัทำยามไร้ึ่วามหวัเหลืออยู่
มันเป็นเพียารหลอัวเอ้ำไป้ำมา ว่ายัพอะมีหวัเหลืออยู่บ้า แ่ในทาวามเป็นริแล้ว.. โลใบลม็ยัหมุนรอบัวเอไปอย่าเื่อ้า และไม่มีปาิหาริย์ใๆ..
เสียโทรศัพท์ปลุผมลาึอืนวันนั้น หมายเลที่โว์อยู่บนหน้าอเป็นเบอร์อยอู ผมำลัิว่าหมอนี่มันว่ามานัหรือไที่โทรมาวนาวบ้านอนีสอ เาว่ามันทะเลาะับแฟนเ็อมันอีแห
“ว่าไมึ”
ผมัวเีย ยมือึ้นยี้าให้สร่านอน พิษไ้มันหายไปหมแล้ว เป็นเพราะยาที่านยอลัไว้ให้่อนออเินทา อ่า.. พอิถึเา มัน็อหวิวแปลๆไม่ไ้สิน่า เป็นเพราะนานๆทีะนอนอยู่ในห้อมืๆนเียวล่ะมั้
“แบฮยอน..”
ปลายสายราื่ออผม้วยน้ำเสียไม่สู้ีนั นผม้อมวิ้ว “มึทะเลาะับไอ้ำมาอีสิท่า”
“……..”
ยอูเียบไป เียบนานเินไปะนผมำลัอ้าปาถามไปอีรั้ แ่เพื่อนรัอผม็ทัึ้นมาะ่อน
“มึยัไม่รู้่าวใ่มั้ย”
“่าวห่าไรวะ” ผมยันัวนั่แล้วเอนหลัพิับเีย พลาบ่นระปอระแปเพราะอาารปวหลัเนื่อานอนนานเินไป
“เรือยอร์ที่ะเหมาไปเาะเู.. ล่มแล้วนะ”
“……”
แล้วผม็ไ้ยินเสียยอูสะอื้นเล็ลอออมาามสาย
“เรืออับปาเมื่ออนห้าทุ่ม อนนี้..พายุ็เ้า ล..แล้ว..เ้าหน้าที่็เ้าไป่วยไม่ทัน” ยอูพยายามทำเสียให้เป็นปิ
แ่ใอผมลับไม่ปิเอาะเลย ่อท้อมันปั่นป่วน สมออผมมึนราวับโลหมุนิ้ว ที่ยอูพู.. มันหมายวามว่ายัไ ?
“มึเล่นเหี้ยอะไรอีเนี่ย”
“เรือมแล้วแบฮยอน”
หลัานั้นหูผม็อื้อไปหม ผมไ้ยินเพียเสียร้อไห้อยอู ไม่ไ้ยินอะไรนอเหนือานั้นเลย แม้ระทั่เสียลมหายใอัวเอ..
หรือบาที ผมอาำลัหยุหายใ
เหื่อที่ึมผ่านฝ่ามือทำให้โทรทัศน์ผมเปียื้นไป้วย ใออผมำลัสั่นเทา.. มันสั่นเินไปนโทรศัพท์เือบร่วหลุามือ
“ถ้ามึะ่วยไอ้อินอัรายารแล้นบ้าบออะไรอมันล่ะ็ บอเลยว่าูไม่เล่น แล้วอนนีู้็่วม..”
“แบฮยอน.. เรือมแล้ว..”
ยอูย้ำ ่อนปล่อยโอออมาราวับไม่อยาอลั้นมันไว้อี่อไป เสียสะอื้นอเพื่อนสนิทั้ออยู่ในหูอผม
อนนั้นเอที่โลทั้ใบอผมหมุนว้า ผมลายเป็นนที่ัวเล็ลเรื่อยๆ แล้วถูเหวี่ยออนอโล ่อนะวนลับมาที่เิม ที่เิมที่มันือห้อนอนว้าๆ มืสนิท เหน็บหนาว และไม่มีานยอล..
ผมปล่อยให้น้ำาร่วเผาะล้าแ้ม พร้อมๆับปล่อยให้โทรศัพท์ในมือร่วลไปามแรโน้มถ่ว
ผมภาวนาไว้่อนนอน ว่าเมื่อผมื่นึ้นมา สิ่ที่วระเป็นือารที่านยอละลับเ้าบ้าน เาะหอบระเป๋าเสื้อผ้าใบโพร้อม้วยอทะเลที่เาใื้อมาเพื่อแล้ผม แล้วบ่นอย่าหัวเสียับผมว่า ‘พายุเ้าหนัิบหาย อเล่นน้ำทะเลเลย’ และผม็ะสมน้ำหน้าเาที่เาหนีผมไปทะเล แล้วทิ้ผมให้นอนร่อยอยูที่บ้านนเียว
หามันเิึ้นริๆ ผม่าเาแล้วโยนอทะเลพวนั้นทิ้ไปให้หม
แ่อนนี้.. ผมอเพียแ่เาลับมา
ผมสาบานว่าถ้าเาลับมาเพื่อเอาอทะเลมาฝาผม ผมะินมันเ้าไปโยไม่ลัเล
แ่อนนี้อเพียแ่ให้านยอลลับมา็พอ.. ให้เาลับมาหาผม็พอ
ผมเยิว่า นเราะอพรันไปทำไมในเมื่อรู้ว่ามันไม่มีวันเป็นริ วิทยาศาสร์ือำอบอทุสิ่ สิ่่าๆบนโลใบนี้ เิและับไปามาลเวลา มันเป็นแบบนั้นมาล้านๆปี แ่นเรา็ยัสวมน์อ้อนวอน่อพระเ้าเินล้านรั้ บ้าอให้ัวเอสมหวัในสิ่ที่ปรารถนา บ้า็อให้เิโลาภับัวเอ
แ่อนนี้ผมลับลืนน้ำลายอัวเอ ทำในสิ่ที่ัวผมเอเยิว่าี่เ่า.. ผมำลัสวมน์อ้อนวอน่อพระผู้เป็นเ้า
ผมอให้านยอลลับมา ผมอให้เาลับมาพร้อมับรอยยิ้มบนใบหน้าเวลาเาเล่นมุโ่ๆ ลับมาพร้อมอทะเลับวามิี่เ่าที่ใยั่วให้ผมอยาิน ลับมาอผม วัไ้ให้ผม และถามผมว่า ‘ไหวหรือเปล่า ?’ ถ้าเป็น่วเวลา ะนั้น ผมยิ้มแ่ และอบลับไปอย่ามั่นใว่าสบายมา
แ่ไม่ใ่ในอนนี้.. ไม่ใ่อนที่สอาอผมำลัหมแร ร่าายอ่อนปวเปีย พิษไ้แสนร้ายาำลัะเล่นานผมอีรอบ
พี่ยูราเินมาทรุนั่ลรหน้าอผม ผมเยหน้ามอ้วยสายาที่พร่ามัว น้ำเ็มนัยน์าอผม มันท่วมท้นนเอ่อล้นออมานออบาในที่สุ ผมมอใบหน้าอเธอ ทันในั้น อ้า้ายอผม็แน่นเสียราวับหัวใถูีทิ้เป็นิ้นเล็ิ้นน้อย ผมเห็นใบหน้าอานยอล้อนทับับพี่ยูรา..
วาอพี่ยูราและานยอลเหมือนันมา.. เหมือนมาะนผมอไม่ไ้ที่ะยมือึ้นปาน้ำาออาแ้มเปราะบาอเธอเพื่อปลอบใ ผมไม่ไ้เิภาพหลอน ผมระหนัีว่านรหน้าไม่ใ่านยอล แ่ที่ผมทำไปแบบนั้น เพียแ่ปลอบใอีหนึ่นที่านยอลเารพรั ผมเื่อว่าถ้าานยอลอยู่รนี้.. เาอาะอยาทำแบบที่ผมทำ็ไ้
ผู้หิรหน้ายิ้มให้ผมทั้ที่แววาอ่อนหวานอเธอำลัเ็บปวอย่าแสนสาหัส เธอึผมเ้าไปอ เธอำลัพยายามเ้มแ็ เ้มแ็เพื่อผมและแม่อเธอ
แม่อานยอลเป็นลมไปมาว่าสามรอบ ล้ายับหัวอนเป็นแม่ถูมีแหลมมรีุเิม้ำๆนเป็นแผลรร์ ้ำร้าย.. มันยัว้านลึนหัวใบอบ้ำไม่สามรถลับมาเป็นเหมือนเิม หรือไม่.. หัวใอเธอ็ถูพราไปแล้วอย่าสมบูร์
โสประสาทอผมไ้ยินเพียเสียแม่านยอลำลัสะอื้นหนั เธอทรุัวลับพื้น ไม่มีแม้แ่เรี่ยวแระลุึ้นนั่ เธอยมือุมอ้า้าย ิเล็บเ้าไปเพียหวัให้มันลายวามทรมานลไ้บ้า.. ผมรู้.. หัวใอแม่อาำลัเ้นริบหรี่นแทบารอน มันำลั้ำหนั.. หัวใวนั้นอแม่านยอลำลั้ำหนั อาถึั้นโม่า แ่ผมเื่อว่า ในไม่้า เรา้อละทิ้วามทรมานเหล่านั้น และเินหน้า่อไป
เินหน้า่อไปเพื่อเผิับวามเป็นริ
วามริที่ว่า.. ะไม่มีานยอลเินลับเ้ามาในบ้านอี่อไปแล้ว..
“ใหู้ลไปเป็นเพื่อนมั้ย ?”
ผมเปิประูรถออ ่อนหันลับไปมอสารถีที่เสนอัวับรถให้ผมหนึ่วัน หลัาพิธีฝัศพเสร็สิ้นล
ยอูมอผม้วยสีหน้าเป็นัวล เาำลัเป็นห่วผม ผมรู้.. วัน่อนผมนึโทษพระเ้าที่พาานยอลลับไปยัที่ที่เาามารวเร็วเหลือเิน.. แ่วันนี้ ผมลับรู้สึอบุ อยาอบุที่ทำให้ยอูยุ่อยู่ับธีสิสและไม่ไ้เ้าร่วมารเินทาในวันนั้น อบุที่ยัเมาผม อบุที่ยัเหลือเพื่อนที่ีให้ผมหนึ่น และนั่น.. เป็นสิ่ที่ทำให้ผมเปลี่ยนวามิว่า บาทีโลเราอาไม่ไ้เลวร้ายเสมอไป็ไ้
“ไม่เป็นไร ูไปแป๊บเียว มึรอในรถนี่แหละ”
ยอูพยัหน้ารับำ ่อนที่ผมะลารถและปิประูล
ผม้าวไปามทาเินในสถานีำรว ในะระับเสื้อสูทสีำไว้ให้แน่น วันนี้หนาวว่าทุวัน อาเป็นเพราะหิมะวนะ หรือไม่็เพราะทาเินแบๆนี้ว้าเินไปสำหรับเินนเียว.. วามิลผุึ้น ผมำลัิว่าผมเหมาะสมับารเิน้าๆานยอลมาว่า นนึสูะลูเิน 190 เนฯ อีนแ่ 170 ้นๆ มันูน่าลเนอะ.. ว่ามั้ย ?
นึเพียเท่านั้น น้ำาผม็ไหลลมา ผมพยายามะเ้มแ็แล้วนะ แ่อนนี้ผมรู้สึอ่อนเอามาๆ.. ารเินแ่ละ้าว็เหมือนะยาลำบาึ้นทุที
ยิ่ย่ำเท้าไปไ้ไลเท่าไหร่ ็เหมือนลับใะอย้ำัวเอว่า ผมไ้เินออมาาวามทรำที่มีแ่ปาร์านยอลไลึ้นทุที
และผม็เผลอิเพ้อเ้อ่อว่า ถ้าานยอลอยู่รนี้็ะี..
“ุบยอนแบฮยอนหรือเปล่ารับ ?”
ผมสะุ้ออาอาารเหม่อลอยในะนั่รออยู่ในห้อรัแที่ผุหมวหินนึเิให้ผมเ้ามารอในนี้
“ใ่รับ” ผมเยหน้ามอผู้มาเยือนในเรื่อแบบำรว เาแ่ายภูมิานและุน่าเราม าวหลายวที่ิอยู่บนบ่า บ่บอยศและำแหน่อเาไ้อย่าัเน
ผมำลัะลุึ้นเพื่อทัทายอย่าสุภาพ แ่สารวัรนนี้ห้ามไว้ะ่อน “ไม่้อยืน็ไ้รับ เินั่เถอะ”
ผม้อมศีรษะให้เาแทนำอบุ ร่าสู้นั่ลฝั่ร้าม เาสำรวใบหน้าผมอย่าพิารา ำรวนายนี้อาำลัสสัยว่าผมเป็นผีายารึเปล่า เพราะเนื่อาใบหน้าที่โนยอูทัว่ามันีเียวนูน่าลัว บวับวาที่บวม้ำเินพอี ึทำให้นหน้าาบ้านๆ าั้นเียวอย่าผม ลายเป็นนที่มีใบหน้าทุเรศไ้อย่าับพลัน
“ที่ิ่อผมไป มีอะไรหรือเปล่ารับ ?”
“ทาเ้าหน้าที่รวสอบาเรือ ไปเอวิีโอนี้..” สารวัรรูปหล่อวาม้วนวิีโอลับโ๊ะ แล้วเลื่อนมันมาหยุอยู่รหน้าผม ผมมอมันสลับับใบหน้าออีฝ่ายอย่าแปลใ “มันเป็นวิีโออล้อวรปิบนเรือ ภายในห้อพัอุปาร์านยอล”
และนั่นทำให้ผมสะอึ
เพียแ่ไ้ยินื่ออเา ลมที่พัมาปะทะัวเอ็เปรียบเสมือนมีมริบ รีร่าายอผมให้เ็บหนึบ
“เาะีใมาถ้าุไ้เปิูมัน”
“….”
ผมนั่บีบมือเ้าหาันอยู่ใ้โ๊ะ ออแรบีบนมือสอ้าสั่นเทิ้มและรู้สึเ็บ
“ผมอัว่อนนะรับ” ำรวหนุ่มเอ่ยไว้เพียเท่านั้น ่อนลุึ้นยืน เา้มศีรษะให้ผมเล็น้อย แล้วเินออไปาห้อ
ทิ้ผมไว้ให้อยู่ับม้วนวิีโอรหน้า และมอยู่ในห้ววามิอัวเอ
ผมบรรุม้วนวิีโอลไปในเรื่อเล่นภายในห้อรับแ เสียมันัึ แล้ว่อยๆหมุนไปามัหวะารรออเรื่อ ภาพภายในวิีโอายพรึบึ้นบนหน้าอโทรทัศน์พร้อมระบุวันเือนปีแบะเวลาที่ถูอัไว้อย่าัเน
และนั่น ็ทำให้ารลืนน้ำลายลอแ่ละอึ่าเป็นไป้วยวามยาลำบาเ็มทน..
ในลิปไม่มีภาพอะไรเลย นอเหนือาน้ำทะเลที่ทะลัและเพิ่มระับสูึ้นเรื่อยๆ นมอไม่เห็นว่านี่ือส่วนใอเรือ
ภาพในลิประุเล็น้อย เหมือนสัาะเริ่มหายไป แ่ไม่นานมัน็ลับมาเป็นปิ
่อนะมีใรบานำลัพยายามโผล่ใบหน้าเ้าหาล้อัวนั้น
มืออผมเริ่มสั่นอีรั้ แล้วน้ำาเ้ารรมัน็ันรื้นึ้นมาอีรอบ
ภาพที่ายอยู่ ือานยอลในสภาพเปียปอน ล้อายภาพเป็นสีาวำ แ่ผมลับเห็นริมฝีปาที่มัพรมูบผมเป็นประำ ีเผือ.. านยอลพยายามยยิ้ม ริมฝีปาอเาสั่นระริ มันทำให้หัวใอผมระุวูบไ้อย่า่ายาย
“แบฮยอน อนนี้ัน.. อยู่บนเรือ”
“….”
“ไม่สิ.. อยู่บนโ๊ะ่าหา”
านยอลแ่นยิ้ม วาที่เยเปล่ประายมีน้ำลอเ็มสอเบ้าา
“อโทษที่ผิสัา ันินวิสี้ไปสี่็อแน่ะ” เาหัวเราะเบาๆ “แ่ทำไมไม่รู้สึเมาเลย็ไม่รู้”
วินาทีนั้น น้ำทะเล็ไหลทะลัเ้ามาอีรั้ มันเพิ่มระับสูึ้นนเือบถึอ ทุอย่ารวเร็วนเือบทำให้านยอลเสียหลั ผมแทบหยุหายใ น้ำาอผมร่วแหมะลสอ้ามแ้ม ผมยมือปิปาัวเอแน่น เสียสะอื้นอผมึุอยู่เพีย่วลำอ
แล้วเา็หัวเราะ้วยรอยยิ้มโ่ๆามเย “อย่าโรธเลยนะ ันินแ้หนาว ในนี้น่ะ.. หนาวนะ หนาวมาเลย.. แบฮยอน.. มันหนาวมาเลย”
“ฮึ..”
“อยาอนายั” านยอลปล่อยน้ำาให้มันร่วหล่น เาร้อไห้ออมา ทั้ๆที่ริมฝีปาสั่นเทายัฝืนยิ้มว้า
“อโทษนะที่ผิสัา.. ลับไปแ่าน้วยไม่ไ้แล้วนะ..”
แล้วผม็ปล่อยเสียสะอื้นออมานไ้ หัวใอผมู่ร้อื่ออานยอล้ำไป้ำมา ผมเอื้อมมือไร้เรี่ยวแรไปลูบหน้าอโทรทัศน์แผ่วเบา.. ่อนไล้นิ้วโป้ไปามโรหน้าที่ผมหลใหล
านยอลระพริบาถี่ๆ ราวับสัลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ให้มันไหลอมามาไปว่านี้
“แบฮยอน..”
“…..”
“ที่นายเย่าัน เรื่อที่ันไม่่อยเล่าอะไรหลายๆอย่าให้นายฟัน่ะ.. ันอโทษนะ แ่ถ้าเล่าไป แล้วนาย้อมาิมาับเรื่ออันล่ะ็.. ันยอมเ็บปวนเียวะยัะีว่า”
ผมยมือปิปาัวเออีรั้ แล้ว่มาให้หลับลแน่น หัวใเปราะบาอผมมันร้าวรานนล้ายับไ้ยินเสียมันแหัอยู่ในอ วามเ็บปวที่ไม่สามารถบรรยายออมาไ้ มันลั่นรอเป็นหยน้ำาที่ไหลไม่หยุหย่อน ทั้ๆที่เปลือาอผมยัหลับสนิท
ผมปวหน่วที่อ้า้าย มันบีบรันุไปหม ผมิว่าานยอลในอนนั้น็ะไม่่าัน.. นั่นแหละเป็นสิ่ทีทำให้ผมทรมาน ยิ่ิว่าานยอล้อเผิวามเ็บปวเพียลำพั ัวผมเอลับยิ่เ็บมาึ้นทบทวี
“อนนี้ันำลัภาวนาอยู่ล่ะ ันำลัอร้ออ้อนวอน่อพระเ้าว่า.. อให้ทุอย่าที่เิึ้นเป็นแ่วามฝัน อให้พรุ่นี้ันื่นึ้นมาแล้วเอหน้านาย ันะูบนาย บอรันายเหมือนที่เยทำ นี่.. รู้อะไรมั้ย ? ันอยาบอรันายไปทุๆวัน บอนว่านายะเบื่อ ันอยาบอรันายทุวันไปนแ่เลย..”
านยอลหัวเราะในะน้ำายัหลั่ริน ผมใ้นิ้วหัวแม่มือลูบไปามผิวแ้มอเาเบาๆ หวัะ่วยบรรเทาน้ำาให้าล แ่วามเป็นริ.. ผมทำไ้เพียลูบหน้าอโทรทัศน์ไปมา ผมทำไ้เพียเท่านี้ริๆ..
“อนแรัน็เสียายที่นายไม่ไ้มา้วย แ่อนนี้.. ันลับีใ ที่นายอยู่บ้านน่ะีแล้ว.. บาทีให้มันเป็นไปแบบนี้็ีแล้ว” านยอลสบาับล้ออีรั้
“แบฮยอน..”
“….”
“มีีวิอยู่่อไปนะ..”
“ฮึ.. านยอล” มือสอ้าอผมประบหาัน ่อนที่ผมะใ้มืออี้าุมมือ้ายที่สวมแหวนเินที่นิ้วนาเอาไว้แน่น
“ไม่ว่าวันพรุ่นี้มันะเป็นยัไ นาย้อมีีวิอยู่่อไปนะแบฮยอน.. ไ้โปรมีีวิอยู่่อไป”
านยอลียิ้มว้า ในอนปิ ผมิว่ารอยยิ้มอเามีเสน่ห์ล้นเหลือ แ่ะนี้ ผมเริ่มมีอีวามิหนึ่แทรแเ้ามา ว่ารอยยิ้มอานยอล่ามี่ามามายเหลือเิน..
“ัน..ันรันาย รันายมานะแบฮยอน”
ผมเห็นน้ำาอเาไหลล้าแ้มรั้สุท้าย ่อนภาพในวิีโอะเริ่มเลือนราลทุที
ผมฝืนยยิ้มึ้นมา แม้มันะลำบาไปสัหน่อย ่อน่มเสียสะอื้นหนั และระิบอบเาอย่าแผ่วเบา
“ัน็รันายเหมือนัน.. รันายมาๆเลย”
แล้วภาพทุอย่า็ับหายสนิทไปับลื่นที่แทรเ้ามา
ผมโผอเรื่อใ้ไฟฟ้าทรสี่เหลี่ยมไว้แน่น โยไม่ไ้ำนึถึว่าไฟะูผมรึเปล่า เ่าผมทรุลื้อๆ อนนี้ผมหมแรแล้วริๆ ไป่อไม่ไหวแล้ว.. ผมยอมแพ้แล้ว..
ำว่ารัมันมีพลั แ่ลับไม่มีปาิหาริย์อยู่เลย..
ผมปล่อยเสียสะอื้นอย่าไม่อาย ถึแม้ผู้หมวหิะรีบเปิประูเ้ามาประอผม ถึแม้ผมไม่รู้ว่าเธอมอผม้วยวามสสารหรือสมเพ หรือแม้แ่ะเป็นแบบอื่น็าม แ่ผม็ยัร้อไห้นัวโยนอยู่แบบนั้น.. นิที่ว่าร้อวันนี้ให้พอ เพื่อวัน่อไปผมะ้อลุึ้นยืนเผิหน้าับวามริเพียลำพัแบบริๆัสัที
ภาพสุท้าย ผม็ยัเห็นรอยยิ้มอเา ถึเป็นอนที่าลา านยอล็ยัียิ้มว้า ท่ามลาแววาที่แสนเ็บปวอเราทัู้่ มันเป็นรอยยิ้มโ่ๆที่แสนมีุ่า ที่ผมไม่สามารถเห็นไ้แล้วาที่ไหน็าม
บาทีานยอลอาำลัียิ้มให้ผมอยู่ในวามทรำ วามทรำที่มีม่านหมอาๆลอยวนอยู่เ็มไปหม มันูล้ายะเหน็บหนาว ปวร้าว และทุ์ทน แ่ลับฝัิรึอยู่แบบนั้น ไม่ลาเลือนไปาเิม รอวันที่ผมย้อนลับไปมอ แล้วผมะสามารถยิ้มอบลับเาไปไ้เ่นัน..
ลา่อนที่รั มันถึเวลาาลา..
มือที่เยูัน เป็นรั้สุท้าย
อนนี้.. เราทัู้่่าล่อลอยออไป
อยู่ในโะาที่่าไม่มีใรรับรู้
วามสบสุ เมี่อผ่านเ้ามาแล้ว็าไป
วามามผ่านเ้ามาแล้ว็าไปเ่นัน
ไม่มีอะไร้านทานระแสแห่าลเวลาไ้
สายลมไ้พัพาแยเราออไป ่อยๆไลห่าาันเรื่อยๆ..
ไลออไปเินว่าที่เราะรู้สึถึันไ้อี
และสุท้าย.. ้อล่าวำว่า ‘ลา่อน’
- END –
#PrayForSeoulKorea #RIP
ไม่มีใรอยาสูเสียสิ่ที่เรารัไป.. แ่เมื่อเสียไปแล้ว เราทำไ้แ่ภาวนาให้เาอยู่ในที่สบสุ เราทำไ้เพียอยู่ับวามเ็บปวเหล่านั้นและใ้ีวิ่อไปพร้อมๆับวามทรำที่มีอยู่
ไม่มีอะไระบรรยายมาว่านี้แล้ว.. อนเิเรื่อหหู่มาริๆ ่วยอะไรไม่ไ้เลย รู้สึเสียใับทุฝ่าย อแสวามเสียใับผู้สูเสียทุน้วย่ะ
ปล. าที่านยอลพูับล้อวรปิ ไ้แรบันาลใมาาภาพยนร์เรื่อ Sad Movie ่ะ แ่มันือวามผิพลาอไรท์เอ ไม่มีล้อวรปิที่ไหนบนโลที่อัเสียไ้นะะ วิวันาารอฟิสั้นเรื่อนี้มันล้ำหน้าเินไป พยายามินนาารามให้ออนะะ T_____________T
ใ้ีวิที่เรามีอยู่ใหุ้้ม่านะะทุน
สรีม #ฟิิถึุ / @realhandictator
ความคิดเห็น