ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
\" โช ซูฮาร์ล เยบปราโด้ ยาดิมเดย์ โอม คัสติโอ้ปารากามัวร์ วิมมัสซู เมลาเมอร์ มัวเลอร์บรองห์ วิมลัส ซาร์ เบธามัวร์ โซลูฮันยา มาร์ตี โอม...\"
เสียงสวดร่ายมนต์พึมพำฟังดูช่างลึกลับน่ากลัวดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ตามด้วยเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่บ่งบอกถึงความทุกข์ร้อนของเจ้าของน้ำเสียง
\" คาซาฟ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ชีวิตข้าอยู่ในกำมือเจ้าแล้ว ผู้ลิขิตชะตาแห่งอนาคตคือเจ้าแล้วคาซาฟ ช่วยข้าด้วย!!! ”
เสียงแหบแห้งพร่าลงทุกขณะ แต่กระนั้นก็ยังแฝงไว้ซึ่งศักดิ์และอำนาจที่คงความลึกลับน่ากลัว ดังมาจากบุรุษปริศนาในชุดขาวอันเลอะเทอะเกรอะกรังด้วยฝุ่นดินและคราบเลือด เจ้าของร่างสูงใหญ่สง่างาม หากทว่าใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา และผมเผ้าที่ดูรุงรัง เร้นใบหน้าเอาไว้จนยากคาดเดาว่าคือใคร ร่างของเขากำลังโงนเงนอย่างจวนจะหมดแรง แต่เพราะการผูกกระหวัดรัดกุมของเส้นแสงสีดำที่คอยเปล่งรัศมีอำมหฤตและมีพลานุอันร้ายแรง ประดุจดังเชือกที่พันธนาการแขนขาให้ตรึงติดที่คอยยึดร่างเอาไว้จึงทำให้ให้เขายืนอย่างทรมานอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงอันร้อนระอุ ซึ่งดูเหมือนจะทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ณ ย่านชานเมืองโซไนท์ตี้……...ภายในห้องสี่เหลี่ยมอันคร่ำครึของบ้านปูนสมัยโบราณที่ดูเก่าแก่ทรุดโทรมคล้ายจะบอกถึงร่องรอยของการผ่านวันเวลามานานเนิ่น บนผ้านวมปูนอนอันแสนเก่า นาธานกำลังนอนพลิกตัวไปมาอย่างรุนแรง เสื้อผ้า เศษกระดาษ…และสิ่งของต่างๆ รอบตัวเด็กหนุ่มกำลังปลิวพัดกระจัดกระจายราวกับเกิดพายุลูกย่อมๆขึ้นพร้อมกับการเกิดเปลวแสงสีฟ้าใสโชติช่วงทว่ามันกลับร้อนระอุยิ่งกว่าความร้อนจากเปลวเพลิงซึ่งแสงนั้นกำลังวนล้อมรอบตัวเด็กหนุ่มอยู่ ดูเหมือนมันจะทวีความรุนแรงมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น จนบัดนี้เปลวไฟสีฟ้ากำลังลุกลามไปทั่วเกือบทั้งบ้านและคงไม่สงบลงง่ายๆหากไม่หมดสิ้นซึ่งเชื้อเพลิง
ทันใดนั้นแสงสว่างจ้าก็เกิดขึ้นจากทางด้ามมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับการปรากฎตัวของบุคคลสามคนในชุดรัดรูปสีดำ
“ แอลโซบาเรียไคล์ !”
เสียงที่ฟังดูกังวานหวานใสดังขึ้นพร้อมกับการเกิดม่านมนต์แสงสีขาวเข้าห้อมล้อมบุคคลทั้งสามขึ้นทันที ทั้งยังทำให้เกิดสายลมเบาๆ ระบายเอาความร้อนออกไป
“ ยิปซี ไปช่วยแม่เฒ่าไว้ก่อน ”
เสียงของบุคคลหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นอย่างรีบร้อน
“ ได้ เฮกเตอร์ ”
หญิงสาวเจ้าของชื่อรับคำสั่งก่อนที่จะวิ่งทะลุกำแพงไปอีกห้อง
“ ราล์ฟนายรีบปลุกเด็กนั่นเร็วเข้า ”
“ เฮ้ย! ไงต้องเป็นชั้น แกก็ทำเองบ้างสิวะ ”
ยังไม่ทันที่ชายรูปร่างเล็กจะได้อุทธรณ์ใดๆต่อก็ต้องรีบปฏิบัติตามทันทีเมื่อเห็นประกายตาเหี้ยมร้ายฉายชัดขึ้นบนดวงหน้าของผู้ที่สั่งเขา
“ กะ… ก็ได้วะ ”
เขาพูดเสียงอ่อยแต่ก็ไม่วายที่จะวางฟอร์ม ก่อนผละออกไป
\" อควาร์เฟรซ ”
กระแสคลื่นพลังน้ำที่ส่องแสงเป็นประกายก่องเก็จดุจอัญมณีระยิยระยับพุ่งมาจากฝ่ามือราล์ฟ มันวนเวียนอยู่รอบตัวเด็กหนุ่มชั่วครู่ก่อนที่จะกลายเป็นลำแสงพุ่งดิ่งไปปะทะเปลวไฟสีฟ้านั่น
บรรยากาศเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ เปลวแสงที่ห้อมล้อมรอบตัวนาธานดับลงพร้อมกับการสลายตัวไปของคลื่นน้ำ เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นจากห้วงแห่งฝันอันแปลกประหลาด แล้วต้องตะลึงงันทันทีกับภาพที่ปรากฏต่อสายตาเบื้องหน้า ไม่ทันที่เขาจะสามารถสรรหาถ้อยคำมาพูดได้ทันหญิงสาวแปลกหน้าอีกคนหนึ่งก็วิ่งนำวัตถุสีขาวลักษณะแบนยาวที่ประคองไว้ในมือวิ่งมาทางเขาอย่างรีบเร่งซะก่อนแต่เมื่อเด็กหนุ่มเห็นสิ่งที่อยู่ในมือเรียวงามคู่นั้นก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจระคนหวาดกลัวต่อบุคคลทั้งสามในทันที
“ ย่า! ย่าเป็นอะไรครับ ย่า! ย่า! ย่า! นี่มันเกิดอะไรขึ้นย่าผมเป็นไรไป ทำไมร่างกายท่านจึง….! ”
เด็กหนุ่มตวาดใส่บุคคลเบื้องหน้าอย่างเดือดดาลด้วยความสงสัยที่เห็นร่างกายย่าเขาเล็กลงแต่ไม่อาจสรรหาคำใดมาถามได้จึงหยุดคำพูดค้างไว้แค่นั้น ตอนนี้ความกลัวได้หายไปจากใจเขาแล้ว แต่ความโมโห โกรธแค้น และเสียใจระคนปนเปขึ้นมาแทนที่
“ นี่ ฟังชั้นให้ดีนะหนุ่มน้อยนี่คือมนต์ย่อส่วน ย่าเธอน่ะท่านยังมีชีวิตอยู่แต่อาการสาหัสมากเราต้องรีบพาท่านไปด้วยเดี๋ยวนี้ โธ่! เชื่อใจ ชั้นเถอะน่า ”
หญิงสาวผู้ที่อุ้มย่าเขาไว้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความร้อนรน ก่อนจะเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นแววตาไร้สิ้นซึ่งความเชื่อใจของนาธานเข้า
“ คุณจะบ้าเหรอ! มนต์เมินบ้าบออะไรกันผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะมาต้มกันได้”
อารมณ์อันครุกรุ่นและความไม่เชื่อทำให้นาธานตะคอกใส่หญิงสาวอีกครั้ง
“ โอีย! มนุษย์โลก ชั้นจะบ้าตายจริงๆ ”
“ อิเล็คตริก โบลท์ ”
ยิปซีอุทานด้วยความโมโห ก่อนจะร่ายมนต์บทหนึ่งก่อให้เกิดกระแสไฟเส้นเล็กๆผ่าลงมาตรงเบื้องหน้าเด็กหนุ่มทันที ทำให้เขาต้องกระโดดถอยหลังล้มลงไปนอนคว่ำด้วยอาการช็อก
“ นั่นสิ เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้นะเฮกเตอร์นายก็รู้ ”
ราล์ฟพูดพลางหันมาส่งสายตาเป็นนัยให้เฮกเตอร์
สถาการณ์และประโยคการสนทนาเมื่อครู่ของกลุ่มคนแปลกหน้านั้นทำให้นาธานเริ่มกดดันมากขึ้นหลังจากที่เขาเริ่มรับรู้และยอมรับความจริงได้อีกครั้ง
“ ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วซินะ ”
เด็กหนุ่มพึมพำขึ้นกับตัวเองเบาๆ
“ ก็ได้ ผมจะไปกับพวกคุณ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าหากคุณคิดร้ายกับผมและย่าเมื่อไรล่ะก้อไม่ว่าผลจะแพ้หรือชนะอย่างไรผมก็จะสู้กับคุณแน่ ”
นาธานโพล่งขัดออกมาในระหว่างกลุ่มคนปริศนาเบื้องหน้ากำลังปรึกษากันอยู่และยังกล่าวขู่สำทับไว้ด้วย
“ ดีมากหนุ่มน้อย แล้วนี่เฮกเตอร์ฝากท่านแม่เฒ่าด้วย ”
ยิปซีหันมาส่งยิ้มให้เขาก่อนจะส่งร่างย่าของเขาไปไว้ในอ้อมแขนของชายที่ชื่อเฮกเตอร์ด้วยความนุ่มนวล
“ ทุกคน! เตรียมตัวพร้อมนะ ส่วนเธอจับมือฉันมา ”
หญิงสาวพูดกับผู้ร่วมคณะก่อนเดินมาจับมือนาธานไว้แน่น
“ เอาล่ะ ฉันจะเปิดประตูมิติล่ะนะ ”
“ ไอดาร์ลา ฟาร์เมอัสสสซ์… ”
สิ้นเสียงมหามายามนต์ ก็บังเกิดวงกลมสีน้ำเงินเข้มขึ้นเบื้องหน้าพวกเขาและเธอ วงกลมนั้นแผ่ขยายออกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมีรูปร่างเป็นโพลงขึ้น
“เฮกเตอร์นายพาแม่เฒ่าไปก่อน”
หญิงสาวหันไปสั่งเจ้าของชื่อทันที
“ โครม ครืน..ๆๆ! ”
“ เสียงอะไรน่ะ? ”
เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยท่าทางตกใจพร้อมกับเกิดการสั่นสะเทือนของอาคารขึ้น ชายรูปร่างเล็กเจ้าของชื่อราล์ฟ รีบวิ่งไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างทันที
“ ยิปซี มันมากันแล้ว! เร็วเข้า!!! เธอรีบพาเขาไปฉันจะคอยคุ้มกันเอง”
ราล์ฟสั่งด้วยสีหน้าหวั่นวิตก
“ แต่ว่า…”
หญิงสาวขัดขึ้นด้วยความห่วงใยผู้ร่วมทีม
“ ไปก่อนพาเขาไปก่อน
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นาธานได้ยินก่อนที่เขาจะรู้สึกเหมือนโดนฉีกกระชากอยู่ในอุโมงค์สีน้ำเงินเข้มที่มืดมิดจนคล้ายสีดำนั่น มือเขาเริ่มหลุดออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวด้วยแรงเหวี่ยง
“ อ๊ากกก…!!! ”
เด็กหนุ่มร้องขึ้นด้วยความหวาดเสียวระคนเจ็บปวดก่อนหมดสติไป
เสียงสวดร่ายมนต์พึมพำฟังดูช่างลึกลับน่ากลัวดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ตามด้วยเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่บ่งบอกถึงความทุกข์ร้อนของเจ้าของน้ำเสียง
\" คาซาฟ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ชีวิตข้าอยู่ในกำมือเจ้าแล้ว ผู้ลิขิตชะตาแห่งอนาคตคือเจ้าแล้วคาซาฟ ช่วยข้าด้วย!!! ”
เสียงแหบแห้งพร่าลงทุกขณะ แต่กระนั้นก็ยังแฝงไว้ซึ่งศักดิ์และอำนาจที่คงความลึกลับน่ากลัว ดังมาจากบุรุษปริศนาในชุดขาวอันเลอะเทอะเกรอะกรังด้วยฝุ่นดินและคราบเลือด เจ้าของร่างสูงใหญ่สง่างาม หากทว่าใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา และผมเผ้าที่ดูรุงรัง เร้นใบหน้าเอาไว้จนยากคาดเดาว่าคือใคร ร่างของเขากำลังโงนเงนอย่างจวนจะหมดแรง แต่เพราะการผูกกระหวัดรัดกุมของเส้นแสงสีดำที่คอยเปล่งรัศมีอำมหฤตและมีพลานุอันร้ายแรง ประดุจดังเชือกที่พันธนาการแขนขาให้ตรึงติดที่คอยยึดร่างเอาไว้จึงทำให้ให้เขายืนอย่างทรมานอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงอันร้อนระอุ ซึ่งดูเหมือนจะทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ณ ย่านชานเมืองโซไนท์ตี้……...ภายในห้องสี่เหลี่ยมอันคร่ำครึของบ้านปูนสมัยโบราณที่ดูเก่าแก่ทรุดโทรมคล้ายจะบอกถึงร่องรอยของการผ่านวันเวลามานานเนิ่น บนผ้านวมปูนอนอันแสนเก่า นาธานกำลังนอนพลิกตัวไปมาอย่างรุนแรง เสื้อผ้า เศษกระดาษ…และสิ่งของต่างๆ รอบตัวเด็กหนุ่มกำลังปลิวพัดกระจัดกระจายราวกับเกิดพายุลูกย่อมๆขึ้นพร้อมกับการเกิดเปลวแสงสีฟ้าใสโชติช่วงทว่ามันกลับร้อนระอุยิ่งกว่าความร้อนจากเปลวเพลิงซึ่งแสงนั้นกำลังวนล้อมรอบตัวเด็กหนุ่มอยู่ ดูเหมือนมันจะทวีความรุนแรงมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น จนบัดนี้เปลวไฟสีฟ้ากำลังลุกลามไปทั่วเกือบทั้งบ้านและคงไม่สงบลงง่ายๆหากไม่หมดสิ้นซึ่งเชื้อเพลิง
ทันใดนั้นแสงสว่างจ้าก็เกิดขึ้นจากทางด้ามมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับการปรากฎตัวของบุคคลสามคนในชุดรัดรูปสีดำ
“ แอลโซบาเรียไคล์ !”
เสียงที่ฟังดูกังวานหวานใสดังขึ้นพร้อมกับการเกิดม่านมนต์แสงสีขาวเข้าห้อมล้อมบุคคลทั้งสามขึ้นทันที ทั้งยังทำให้เกิดสายลมเบาๆ ระบายเอาความร้อนออกไป
“ ยิปซี ไปช่วยแม่เฒ่าไว้ก่อน ”
เสียงของบุคคลหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นอย่างรีบร้อน
“ ได้ เฮกเตอร์ ”
หญิงสาวเจ้าของชื่อรับคำสั่งก่อนที่จะวิ่งทะลุกำแพงไปอีกห้อง
“ ราล์ฟนายรีบปลุกเด็กนั่นเร็วเข้า ”
“ เฮ้ย! ไงต้องเป็นชั้น แกก็ทำเองบ้างสิวะ ”
ยังไม่ทันที่ชายรูปร่างเล็กจะได้อุทธรณ์ใดๆต่อก็ต้องรีบปฏิบัติตามทันทีเมื่อเห็นประกายตาเหี้ยมร้ายฉายชัดขึ้นบนดวงหน้าของผู้ที่สั่งเขา
“ กะ… ก็ได้วะ ”
เขาพูดเสียงอ่อยแต่ก็ไม่วายที่จะวางฟอร์ม ก่อนผละออกไป
\" อควาร์เฟรซ ”
กระแสคลื่นพลังน้ำที่ส่องแสงเป็นประกายก่องเก็จดุจอัญมณีระยิยระยับพุ่งมาจากฝ่ามือราล์ฟ มันวนเวียนอยู่รอบตัวเด็กหนุ่มชั่วครู่ก่อนที่จะกลายเป็นลำแสงพุ่งดิ่งไปปะทะเปลวไฟสีฟ้านั่น
บรรยากาศเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ เปลวแสงที่ห้อมล้อมรอบตัวนาธานดับลงพร้อมกับการสลายตัวไปของคลื่นน้ำ เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นจากห้วงแห่งฝันอันแปลกประหลาด แล้วต้องตะลึงงันทันทีกับภาพที่ปรากฏต่อสายตาเบื้องหน้า ไม่ทันที่เขาจะสามารถสรรหาถ้อยคำมาพูดได้ทันหญิงสาวแปลกหน้าอีกคนหนึ่งก็วิ่งนำวัตถุสีขาวลักษณะแบนยาวที่ประคองไว้ในมือวิ่งมาทางเขาอย่างรีบเร่งซะก่อนแต่เมื่อเด็กหนุ่มเห็นสิ่งที่อยู่ในมือเรียวงามคู่นั้นก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจระคนหวาดกลัวต่อบุคคลทั้งสามในทันที
“ ย่า! ย่าเป็นอะไรครับ ย่า! ย่า! ย่า! นี่มันเกิดอะไรขึ้นย่าผมเป็นไรไป ทำไมร่างกายท่านจึง….! ”
เด็กหนุ่มตวาดใส่บุคคลเบื้องหน้าอย่างเดือดดาลด้วยความสงสัยที่เห็นร่างกายย่าเขาเล็กลงแต่ไม่อาจสรรหาคำใดมาถามได้จึงหยุดคำพูดค้างไว้แค่นั้น ตอนนี้ความกลัวได้หายไปจากใจเขาแล้ว แต่ความโมโห โกรธแค้น และเสียใจระคนปนเปขึ้นมาแทนที่
“ นี่ ฟังชั้นให้ดีนะหนุ่มน้อยนี่คือมนต์ย่อส่วน ย่าเธอน่ะท่านยังมีชีวิตอยู่แต่อาการสาหัสมากเราต้องรีบพาท่านไปด้วยเดี๋ยวนี้ โธ่! เชื่อใจ ชั้นเถอะน่า ”
หญิงสาวผู้ที่อุ้มย่าเขาไว้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความร้อนรน ก่อนจะเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นแววตาไร้สิ้นซึ่งความเชื่อใจของนาธานเข้า
“ คุณจะบ้าเหรอ! มนต์เมินบ้าบออะไรกันผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะมาต้มกันได้”
อารมณ์อันครุกรุ่นและความไม่เชื่อทำให้นาธานตะคอกใส่หญิงสาวอีกครั้ง
“ โอีย! มนุษย์โลก ชั้นจะบ้าตายจริงๆ ”
“ อิเล็คตริก โบลท์ ”
ยิปซีอุทานด้วยความโมโห ก่อนจะร่ายมนต์บทหนึ่งก่อให้เกิดกระแสไฟเส้นเล็กๆผ่าลงมาตรงเบื้องหน้าเด็กหนุ่มทันที ทำให้เขาต้องกระโดดถอยหลังล้มลงไปนอนคว่ำด้วยอาการช็อก
“ นั่นสิ เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้นะเฮกเตอร์นายก็รู้ ”
ราล์ฟพูดพลางหันมาส่งสายตาเป็นนัยให้เฮกเตอร์
สถาการณ์และประโยคการสนทนาเมื่อครู่ของกลุ่มคนแปลกหน้านั้นทำให้นาธานเริ่มกดดันมากขึ้นหลังจากที่เขาเริ่มรับรู้และยอมรับความจริงได้อีกครั้ง
“ ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วซินะ ”
เด็กหนุ่มพึมพำขึ้นกับตัวเองเบาๆ
“ ก็ได้ ผมจะไปกับพวกคุณ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าหากคุณคิดร้ายกับผมและย่าเมื่อไรล่ะก้อไม่ว่าผลจะแพ้หรือชนะอย่างไรผมก็จะสู้กับคุณแน่ ”
นาธานโพล่งขัดออกมาในระหว่างกลุ่มคนปริศนาเบื้องหน้ากำลังปรึกษากันอยู่และยังกล่าวขู่สำทับไว้ด้วย
“ ดีมากหนุ่มน้อย แล้วนี่เฮกเตอร์ฝากท่านแม่เฒ่าด้วย ”
ยิปซีหันมาส่งยิ้มให้เขาก่อนจะส่งร่างย่าของเขาไปไว้ในอ้อมแขนของชายที่ชื่อเฮกเตอร์ด้วยความนุ่มนวล
“ ทุกคน! เตรียมตัวพร้อมนะ ส่วนเธอจับมือฉันมา ”
หญิงสาวพูดกับผู้ร่วมคณะก่อนเดินมาจับมือนาธานไว้แน่น
“ เอาล่ะ ฉันจะเปิดประตูมิติล่ะนะ ”
“ ไอดาร์ลา ฟาร์เมอัสสสซ์… ”
สิ้นเสียงมหามายามนต์ ก็บังเกิดวงกลมสีน้ำเงินเข้มขึ้นเบื้องหน้าพวกเขาและเธอ วงกลมนั้นแผ่ขยายออกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมีรูปร่างเป็นโพลงขึ้น
“เฮกเตอร์นายพาแม่เฒ่าไปก่อน”
หญิงสาวหันไปสั่งเจ้าของชื่อทันที
“ โครม ครืน..ๆๆ! ”
“ เสียงอะไรน่ะ? ”
เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยท่าทางตกใจพร้อมกับเกิดการสั่นสะเทือนของอาคารขึ้น ชายรูปร่างเล็กเจ้าของชื่อราล์ฟ รีบวิ่งไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างทันที
“ ยิปซี มันมากันแล้ว! เร็วเข้า!!! เธอรีบพาเขาไปฉันจะคอยคุ้มกันเอง”
ราล์ฟสั่งด้วยสีหน้าหวั่นวิตก
“ แต่ว่า…”
หญิงสาวขัดขึ้นด้วยความห่วงใยผู้ร่วมทีม
“ ไปก่อนพาเขาไปก่อน
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นาธานได้ยินก่อนที่เขาจะรู้สึกเหมือนโดนฉีกกระชากอยู่ในอุโมงค์สีน้ำเงินเข้มที่มืดมิดจนคล้ายสีดำนั่น มือเขาเริ่มหลุดออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวด้วยแรงเหวี่ยง
“ อ๊ากกก…!!! ”
เด็กหนุ่มร้องขึ้นด้วยความหวาดเสียวระคนเจ็บปวดก่อนหมดสติไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น