วิญญาณจอมจุ้น วุ่นพารัก(ชื่อชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            ท่ามกลางความมืดมิด...

            เสียงจั๊กจั่นร่ำร้องส่งเสียงเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ พระจันทร์เสี้ยวสีนวลสาดส่อง ทำให้ท้องฟ้าไม่มืดเกินไปนัก ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องประกายสวยงาม ท่ามกลางความเงียบสงบยามค่ำคืน...ในห้องเล็กๆกลับมีสิ่งมีชีวิตมากมายกำลังลืมตาตื่น แม้แสงสว่างในห้องนี้จะมีเพียงแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาเท่านั้น แต่ชายหญิงทั้งสิบคนก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

          “ความมืดค่อยๆครอบงำเธออย่างช้าๆ ความเงียบงันทำให้เธอเริ่มจะรู้สึกหวาดกลัวเสียแล้ว”เสียงชายหนุ่มดังขึ้น

            “ความรู้สึกเย็นยะเยือกกำลังค่อยๆกัดกินเธออย่างช้าๆ หากเวลามีเพียงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ล่ะก็...เธอจะต้องรับรู้อย่างแน่นอน เธอค่อยๆก้าวเข้าไปหาสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ทีละก้าว ทีละก้าว...”

            “ก่อนที่มือของเธอจะสัมผัสสิ่งนั้นได้ ก็มีเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น...”

            “กริ๊ด!!!”เสียงกริ๊ดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งทำเอาหลายคนในที่นั้นสะดุ้ง ก่อนจะหันมองหน้ากันเลิกลั่ก เมื่อไม่พบอะไรผิดปกติจึงได้ผ่อนคลายลง

            “เบาๆหน่อยสิยายมิ้นท์”เสียงชายคนหนึ่งดุหญิงสาว

            “ขอโทษ...”มิ้นท์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวก่อนก่อนจะเอ่ยคำพูดขึ้นมาเบาๆ

            “ก็มันน่ากลัวจริงๆนี่นา”เธอพูดเดียวน้ำเสียงหวาดกลัวพร้อมๆกับไปซุกอยู่หลังเพื่อนหญิงอีกคนหนึ่ง ทำให้หลายๆคนตรงนั้นอดหัวเราะไม่ได้

            “ก็นายเล่นเล่าซะน่ากลัวเลยนี่น่า แล้วนายก็รู้ว่ายายมิ้นท์นี่กลัวผีกว่าใครเลยด้วย”เสียงของชายอีกคนดังขึ้น พลางตบไหล่เพื่อนชายๆเบา ในขณะที่ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจกับอาการหวาดกลัวของเพื่อนสาว ก็คุณเธอเป็นคนชวนให้ทำกิจกรรมนี้ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมกริ๊ดซะดังลั่นเลยล่ะเนี่ย...

            “งั้นเล่ากันต่อล่ะนะ”ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นมาท่ามกลางความมืด ซึ่งมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบของกลุ่มคนทั้งสิบคนนี้ หลังจากที่สังเกตุว่าไม่มีใครคัดค้านเขาเขาจึงเริ่มเล่าเรื่องผีต่อไปทันที

            และนั่นเองที่ทำให้การล้อมวงเล่าเรื่องผีของนักศึกษากลุ่มนี้ยังดำเนินต่อไปจนถึงเกือบสว่าง เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาเป็นครั้งคราวบ่งบอกได้ว่าคนกลุ่มนี้กำลังสนุกสนานกันเพียงใด...

            โดยที่ไม่มีใครสักคนในที่นั้นรู้ตัวเลยสักนิดว่า ใครบางคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ร่างขาวใสในชุดสีขาวสะอาดกำลังล่องลอยอยู่นอกหน้าต่าง ดวงตากลมใสเหม่อมองชายหนุ่มคนหนึ่งในที่นั้นเป็นประกาย ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยอาการดีใจสุดขีด รอยยิ้มอันสดใสปรากฎขึ้นบนดวงหน้าสีขาวอมชมพู

            “เจอแล้ว...สุดที่รักของข้า”