คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชีวิตที่เปลี่ยนไป
“ถอเสื้อผ้าออ” “.....!!” สีหน้าอรวรรูใ “บอให้ถอ!!” ผมะอู่
วามเิมอนที่แล้ว หลัาที่ อรวรร ไ้เ็นสัาทำ้อลับผมเพื่อแลับารที่ะไ้ไม่้อิุ ผม็เริ่มมีเรื่อสนุที่ะทำับเธอ
“เรียบร้อยรับ” ทนาย เ็บเอสารใส่ระเป๋า “อบุมารับ” “รับนาย ผมอัวลับ่อนนะรับ” หลัาทนายส่วนัวอผมลับไป สิ่ที่ผมรู้ไ้อนนี้ือ ผมเป็นเ้าอีวิ อรวรรแล้ว “ละ แล้วัน้อทำอะไรบ้า…” “ไปึ้นรถ” ผมพูับเธอ้วยน้ำเสียเย็นา “ะไปไหนเหรอ” “บอให้ไป็ไปสิวะ!!” ร่าบาสะุ้ัวโยน้วยวามใ ผมะอใส่เธอ อนนั้นำรวในโรพัถึับอึไปามๆัน
รึ! นับรถเปิประูให้ผม “ลับเลยมั้ยรับนาย” “อืมม ลับเลย” ผมหันไปบอนับรถ่อนพลัให้ อรวรรเ้าไปในรถ “ยืนโ่อยู่ทำไม เ้าไปสิ!!” ผมพู้วยน้ำเสียไม่พอใ มือ็พลัอรวรรนระเ็นเ้าไปในรถ “โอ้ยย!!” รถแล่นออไปไ้สัพั บรรยาาศในรถอนนี้ ูอึอัมาสำหรับ อรวรร ถ้าไม่ิว่า มีนับรถอยู่ นันนี้ ไ้เ็บัวแน่ๆ ผมนั่ไปโยไม่ไ้มอ อรวรรเลย “เออ...นายะพาันไปไหนเหรอ” อรวรรถามผมแ่ผมไ้ยินเสียนานนี้ ผม็รู้สึหุหิึ้นมาทันที “อยารู้เหรอว่าันะพาไปไหน ถ้าันบอว่าันะเอาเธอไป่าเธอะว่ายัไ ถ้ายัไม่อยาาย ็เียบปาไปรำา” อรวรร นั่้มหน้าเียบไม่พูอะไร ถ้าให้ผมเาอนนี้เธอิหาทาหนี ิไ้ามนั้นผมเลยพูู่ไว้่อน “ถ้าเธอะิหนีล่ะ็ แม่เธอ าิพี่น้อเธอ ันะามไปเอาเรื่อให้หมทุน เอาให้อยู่ันไม่ไ้ทั้โรเลย ถ้าอยาะหนีละ็ เิเลยามสบาย” “..........” อรวรรนั่ร้อไห้น้ำาอยู่เียบๆ้าๆผม มือเล็ๆอเธอปาน้ำาไปลอทา เธอำลัทำให้ผมรู้สึสสาร ถ้าเป็นผู้หินอื่น ผมยืนผ้าเ็หน้าให้ แ่สำหรับผู้หินนี้ ไม่มีทา ผมปล่อยให้ อรวรรร้อไห้เียบๆอยู่อย่านั้นนถึที่พัอผม
ปึ!! เสียนับรถอผมปิประู “พรุ่นี้ ให้ผมมารับี่โมรับนาย” “เี๋ยวผมะโทรบอ” “รับ” นับรถอผม ับรถออไปแล้ว อนนี้็เหลือเพียแ่ผม ับอรวรรเท่านั้น “ัน้อนอนที่นี่เหรอ” “หรือะนอน้านอ็ามใ” ผมเินเ้าบ้านโยมีอรวรร ้ำเท้าเินามหลั “เอาโทรศัพท์ับระเป๋ามา” อรวรร ส่ระเป๋าับมือถืออเธอให้ผมอย่าว่า่าย
ปั!!! “ว๊ายย!!” อรวรรใเมื่อเห็นผม ปาโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุอเธอลพื้นนแระาย “ฮือออ พัหมเลย”
รึ ๆๆๆ ผมเทอในระเป๋าออรวรรออ ทุอย่าหล่นลมาระัระายเ็มพื้น สาวน้อยยืนมอผม ทำลาย้าวอ อเธอ “บ๊อบ..นิ๊อโทษ พอเถอะหยุไ้แล้ว” ูเหมือนเธอะหวอ “เมื่อี้พูว่ายัไนะ” “...........” อรวรร อ้ำอึ้พูอะไรไม่ถู “ันถามว่า เมื่อี้พูว่าอะไร” ผมะอเสียั “ฮือๆๆ นิ้ บะบอให้หยุ”
เพี้ย!! “โอ๊ย! ฮือๆๆๆ” ผมบอรวรรเ็มแรนร่าเล็ๆอเธอลไปนั่อับพื้น ่อนพูะอใส่ “เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่ัน แล้ว่อไปนี้ห้ามเรียันว่าบ๊อบ ให้เรีย ุภู เ้าใมั้ย!!” “ฮืออๆ...เ้าใ เ้าใแล้ว” ผมปล่อยให้อรวรรนั่ร้อไห้ออยู่ับพื้นอย่านั้นโยไม่ไ้สนใอะไร อนนี้็เย็นมาแล้วผมอาบน้ำแ่ัว เรียมะออไปหาิน้าวเย็น ผมเินลมาาั้นสออบ้าน อรวรรยันั่ปาน้ำาอยู่ ผมเอาเสื้อผ้าอแม่บ้านนเ่าที่ลาออไปให้เธอใส่
พรึบ!! ผมปาเสื้อผ้าใส่เธอ
“............” อรวรรหันมามอผม ในมืออเธอำระเป๋า ใบแพอเธอไว้แน่น ผมเห็นแล้ว็สมเพ พวิอแบรน์เนม ผมเินไปหยิบัเอร์ ่อนระาระเป๋าใบหรูอเธอออามือ
สวบบบ “ ทำอะไรน่ะ!!” เธออุทาน้วยวามใ “หึ ใบนี้ ท่าะแพน่าู” ผมหนุมระเป๋าูรอบๆ ่อนเอาัเอร์ รีมันเป็นิ้นๆ
แว แว
“ฮือออ อย่านะ อย่าทำเลย” อรวรร ับแนผมไว้ “ไปให้พ้น” ผมสะบัเธอออ อนนี้ระเป๋าราาแพอเธอ แหลเป็นิ้นๆ “ิหรูั้นเหรอ ทำไม ระเป๋านี่ทำให้เธอูรวยั้นเหรอ”
ปั!! ผมเอาท้าเะเศษระเป๋า “ถอเสื้อผ้าออ” “.....!!” สีหน้าอรวรรูใ “บอให้ถอ!!” ผมะอู่
ิามอน่อไป
ความคิดเห็น