คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : แลกคำตอบ มอบคำถาม บรรลุซึ่งเป้าหมาย แต่ยังไม่สุดท้าย
เราสอนนั่มอหน้าัน มันเป็นวามรู้สึที่วิเศษสุ เพราะเหมือนว่าเป้าหมายสูสุอยู่รหน้าแล้ว ผมิว่าอีฝ่ายิเหมือนัน เรานั่มอหน้าันเียบ นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมึเริ่มยิำถาม่อน
“เธอเป็นใรหรือ?” “...” “เธอือ ’้อย’ ใ่ไหม?” “...” อีฝ่ายมีสีหน้าื่น แ่แฝ้วยวามหวั “เธอือบ... ใ่ไหม?” ผมพยัหน้า เรามอหน้าัน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอ้อย มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีเรี่ยวแรเพิ่มึ้นมหาศาลเลยละ ผมไม่เยเห็นใรแบบ้อยมา่อน “เธอนี้แปลนะ ไม่เหมือนนในเผ่าเราเลย” ้อยพูพร้อมทั้หัวเราะ มันเป็นเสียหัวเราะใสๆ ที่เปี่ยมไป้วยพลั “เออ ้อย... มีอาหารบ้าไหม?” “มี... แ่เหลือน้อยเ็มที เพราะันโนปล้มเมื่อ ๒ วัน่อน” ผมใ มีารโมย้วยหรือ “ยัมีนอื่นอีหรือ?” ้อยพยัหน้า “มี ป่านนี้้ามแหวไ้แล้วละ” ผม... “้ามเหวยัไเหรอ?” ้อยยิ้ม “็เรามีเือนี่หน่า” เือ... เออ ผมมีเือนี่หว่า “เออ... ้อย ือ ฝั่เธอ รู้เหรอว่ามีหุบเหว” ้อยพยัหน้า “ั้นฝั่เธอ็เรียมเือไว้ไ่ินะ” “ไม่ไ้ไ่ แ่ไว้้าม” ผมมอไปรอบๆ ไม่เห็นอะไรที่ใ้ผูเพื่อ้ามไ้เลย “ผูับอะไรหรือ?” “เินไปเรื่อยๆ ะมี้นไม้ให้ผูเือ... นี่บ ันผูเื่อนเ่นะ” แ้วพูมัวเอ รอยยิ้มับเสียหัวเราะอเธอ ทำให้ใผมแทบละลาย “เออ... เธอโนโมยอาหารั้นหรือ?” ้อยพยัหน้า “เออ.. ือ้อย เราแบ่อาหารให้เอาไหม?” ้อยทำหน้า “ือเราไ้มาระหว่าทานะ เยอะมา้วย” ้อยแปลใ “ือ... เออ... ะอธิบายยัไีละ... ือเราเอศพนะ ในเป้มีอาหารอยู่นะ เลยแบ่มา... เออ เรียว่าเอามาทั้หมีว่านะ” “บ เธอเอศพที่ไหนนะ?” “เออ... ร้นไม้ายนะ เาผูอาย ผมมีเือ้วยนะ... และ็ะเีย” ผมหยิบอที่พบ่อนหน้านั้นออมา เมื่อ้อยเห็น เธอมีสีหน้าที่ใอย่าเห็นไ้ั หนุ่ม “บ... เธอรู้ไหมว่าอพวนี้ มาาที่ไหน?” ผมส่ายหน้า “ะเีย และเือ ือสิ่ที่เผ่าัน้อเรียมในารเินทา” “นี่้อย เธอิว่าันไม่้อใ้อพวนี้หรือ?” แ้ว้มหน้านิ่ “็ริอยู่นะ เผ่าันไม่ไ้เรียมอพวนี้่อนออเินทาหรอ อย่าี็มีแ่ยาสูบ ับผ้าห่มหนัันแ แ่นั้นเอ” ้อยมอหน้าผม “ือเผ่าันนะ ไม่รู้เรื่อหุบเหว เราึิว่าไม่มีหุบเหว เลยไม่ไ้เรียมเือ และพวเราทุนเยมาที่ายแนทะเลทราย อนลาือแสันทร์ทำให้ไม่มืมา เลยไม่เรียมอะไรไวุ้ไฟ มีแ่ันนี่ละ ที่บ้าเอาหินุไฟมา แ่็ใ้ไม่ไ้” ผมหยิบหินุไฟ และวาไว้้าัว “บ... เธอ...” ้อยหยุพู และ้มหน้า
เวลามันผ่านไปอย่า้าๆ เหมือนยาวนานนับปี เราสอนไม่พูุยัน ไ้แ่้มหน้า นผมทนแทบไม่ไหว “้อย... ือ...” ้อยหันมามอผม้าๆ “เธอบอว่าถูปล้นอาหารใ่ไหม? านในเผ่าเธอเหรอ?” ้อยพยัหน้า “ือ... เรามีอาหารเยอะ แบ่ันไหม?” ้อยมอหน้าผม้วยสีหน้าุน ผม็หยิบเนื้อแห้ำนวนหนึ่ ึ่มาพอวร โยน้ามไปอีฝั่หนึ่ โยมัิับเือแล้วเหวี่ย้ามเหวไปอีฝั่หนึ่ ้อยมอเนื้อแห้เหล่านั่นเหมือนไม่ไว้ใ แ่เมื่อเธอมอหน้าผมไ้รู่หนึ่็เินมาหยิบเนื้อแห้ไปิน ผมมอแล้วมีวามสุอย่าไรบอไม่ถู ะว่าไปผม็ไม่ไ้ให้เนื้อแห้อผมหรอนะ มันเหมือนับผมเอาเนื้อแห้ที่้อยโนโมยมาืนมาว่า แู่ท่าทาแล้ว เธอหิวน่าูเลยละ ผมนั่สูบยาู้อยินอาหาร เธอหันมามอผม แล้วยิ้มให้เหมือนเ็มีวามสุ เห็นแ่นั้น็ทำให้ผมสุเหลือเิน แทบับใเลยละ
้อยินอาหารหมแล้วละ เราลับมานัุ่ยัน่อ “ือ... ้อย... เนื้อแห้พวนั้นนะ เราไ้มาาศพ นะ...” ้อยมอหน้าผมแบบไม่พอใ (อีแล้ว) “็เรา้อแบ่เนื้อแห้ับเพื่อนอีนนะ... แบบเอันระหว่าทา... มันลับ” ้อยทำหน้า ผมมอ้อย “เพื่อนเธอเป็นไบ้าละ” ผมนิ่รู่หนึ่ ้อยยัมอผม ผมึอบไปามร “น่าะ ายแล้วมั้” ้อยใ “ะว่าไปนะ เพื่อนผมมัน็แปลๆ” “...” “วันนี้ประมาอนบ่ายๆ ผมะายแล้ว... ที่ริผมายไปแล้ว้วย้ำ แ่ไอ้้อมันพูับผมแปลๆ มันบอว่า ’เวลาไม่อยท่านะ’ ที่สสัยือ อะไรอยผมอยู่ ทำไมผมไม่มีเวลา...” ่อนที่ผมะพูบ ้อยรีบับททันที สีหน้าเ็มไป้วยวามแปลใ “บ... เธอรู้ไหม วันพรุ่นี้เราะไม่อยู่แล้ว... เธอ่วยีวิเราไว้นะ” ผมุนับำพูอ้อย “ือ... ันัสินใแล้วว่า ถ้าพรุ่นี้ไม่มีใรมาถึ... ถ้าเธอมาไม่ถึที่นี่ ันะลไปในหุบเหว...” ผมใับำพูอ้อย เธอิะ่าัวายเลยหรือ? “้อย... เธอรอมานานหรือยั” “๒ วันแล้วละ” ผมใับำอบ “นี่เธออยันมา ๒ วันแล้วหรือ... อยลาแเนี่ยนะ” “ะว่าใ่็ไม่ทั้หมนะ เสื้อหนัอัน มันันแีมาๆ แทบไม่รู้สึเลยละ” เราเียบันอีพัหนึ่ ผมิในหัว ทุอย่ามันบัเอิั้นหรือ? ้อมันเป็นอะไรมาไหม? มันิยัไ็สมบัิที่มันไม่พบ? แ่ที่แน่ๆ มันายแล้วแน่นอน “นี่บ... ันนอน่อนนะ” ผมพยัหน้า ผม็น่าะนอนไ้แล้วละ แ่ไม่อยานอนเลย สุท้ายผม็นอน
และผม็ นอนไม่หลับ...
ความคิดเห็น