บูรฉัตรเขียน

ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าแมวดำ

                เรื่องราวการเดินทางของเจ้าแมวดำที่เกิด มาแล้วไม่เหมือนตัวอื่น เลยต้องถูกทิ้ง ให้เผชิญกับโลกกว้างโดยมันไม่รู้เลยว่ามันจะไปไหน

                เสียงลูกแมวร้องดังขึ้นมา มันเป็นเวลาที่น่าดีใจที่ลูกแมวตัวเล็ก ๆ ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก แต่ว่าถ้าไม่ใช่เพราะ ว่ามีลูกแมวตัวหนึ่งสีไม่เหมือนตัวอื่น

                “เฮ้ มีแมวดำเกิดด้วยนี่หว้า”

                “ยี้ ! แมวดำ เกิดในบ้านเรา แล้วเราจะซวยมั้ยเนี่ย”

                “นั่นสิเอาไงกับมันดี”

                “เอามันไปปล่อยดีมั้ยเนี่ย”

                “อย่าพึ่งเลยเดี๋ยวแม่แมวจะเสียใจ”

                “ไว้ให้มันโตกว่านี้ ให้ช่วยตัวเองได้แล้ว แล้วค่อยจัดการดีกว่านะ”

ลูกแมวสีดำที่เกิดมา มันได้แต่ร้องเหมียว ๆ  เพื่อหาแม่ของมัน เมื่อได้กินนมแม่และนอนซุกอยู่ออย่างมีความสุข และเมื่อตื่นมันก็วิ่งเล่นกับพี่น้องที่เกิดมาด้วยกัน  โดยหาไม่รู้เลยว่า มันกำลังจะเจอชะตากรรมที่โหดร้าย หลังจากวันนั้นไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดี สอบตก อกหัก จานแตก พวกเขาก็จะโทษว่าเป็นเพราะมีเจ้าแมวดำอยู่ในบ้านเสมอมันเลยถูกตีบ่อย ๆ โดยอ้างว่ามันนำความซวยมาให้ที่บ้านของเขา  เมื่อเจ้าแมวดำเริ่มเดินได้ และกินอาหารเป็น

                “เอามันไปปล่อยแล้วกัน บ้านเราจะได้หายซวยกันซะที”

                “ปล่อยไหนดีล่ะ”

                “เอาไปปล่อยแถวสวนสาธารณะแล้วกันของกินแยอะ เดี๋ยวก็มีคนแถวนั้นให้มันเองล่ะ”

เจ้าแมวดำโดนจับใส่ถุงดำ และเอาไปปล่อยทิ้งไว้ เจ้าแมวดำออกมาถุง มันหวาดกลัวเป็นอย่างมากโลกนี้ช่างแปลกใหม่สำหรับมัน แม่ของมันไปไหนกันแล้วพี่น้องที่เล่นกันล่ะไปไหน ที่นี่ที่ไหน เจ้านายไปไหนกัน ในตอนแรกมันรออยู่แถวนั้นหวังว่าเจ้าของจะมารับมัน แต่รอแล้วรอเล่า ก็ไม่มีวี่แววเลยว่าเจ้าของมันจะมา มันเลยตัดสินใจไปหาอะไรอะไรกิน แต่ว่าไม่ว่าจะเดินไปทางไหนมันก็โดน ไล่มาตลอด

                “ไป ๆ ไอ้แมวขโมยจะมาขโมยของฉัน เหรอ ของซื้อของขายนะ”

เสียงน้ำสาดดังซู่ มันวิ่งไปด้วยความกลัว และไปนั่งตัวสั่นอยู่ที่ใต้เก้าอี้ตัวหนึ่ง ท้องก็ไม่หายหิวสักที แต่ขณะที่กำลังกลัวอยู่นั้น ก็หมาตัวหนึ่งเดินมาพอดี เมื่อเจ้าหมานั้นเห็นเจ้าแมวดำ มันก็ไล่กวดทันที เจ้าแมวดำวิ่งหนีไปด้วยความกลัว มันขึ้นไปบนต้นไม้ เจ้าหมาเห่ากระโชกอย่างน่ากลัว เจ้าแมวดำได้แต่ตัวสั่นด้วยความกลัวและมันก็เผลอหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นมาเจ้าแมวดำได้เห็นรังนกมันจึงค่อย ๆ ย่องไปหมายจะกินลูกนก แต่ว่าพอแม่นกกลับมามันจิกเจ้าแมวดำจนมันตกจากต้นไม้และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เจ้าแมวดำเหนื่อยและหิวเต็มทีมันเห็นถังขยะจึงรีบไปคุ้ยทันทีได้เศษอาหารมากินนิดหน่อย อาจไม่พอทำให้ท้องอิ่มแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน ขณะที่กำลังกินก็มี เสียงโวยวายดังขึ้น มันเป็นเสียงเจ้าหน้าที่ดูแลสวนสาธารณะ

“ไอ้แมวดำ ทำสกปรอกหมด”

เจ้าหน้าเอาไม้ไล่ตีเจ้าแมวดำ เจ้าแมวดำวิ่งหนีไปด้วยความกลัว มันหนีไปเรื่อย ๆ จนเจ้าหน้าที่เลิกตามมัน มันรู้สึกเหนื่อยเลยจะหาที่นอน พอดีมันเห็นมีรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่คันหนึ่ง ด้วยความเหนื่อยอ่อน มันจึงขึ้นไปนอนตรงเบาะรถมอเตอร์ไชค์ มันทั้งอบอุ่น นุ่มมากด้วย เจ้าแมวดำหลับอย่างเป็นสุขใจ

                “ไป ชิ้ว ๆ”

เสียงไล่ทำให้เจ้าแมวดำตื่นขึ้นมา เจ้าของรถมาแล้วที่แรกเขาจะแค่ไล่มันเฉย ๆ เมื่อเห็นเบาะรถเป็นรอย

                “นี่แกทำเบาะรถฉันเป็นรอยเหรอ”

 เจ้าของรถตีเจ้าแมวดำทันที เจ้าแมวร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด ทำให้เจ้าแมวรีบวิ่งไปทัน ตอนนี้มันยิ่งสับสนไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน ขณะที่มันกำลังเดินไปอยู่ก็เกิดฝนตกหนัก และฟ้าร้องมันวิ่งหนีด้วยความกลัว เพราะตั้งแต่เกิดมาเสียงฟ้าร้องเป็นเสียงที่น่ากลัวมากสำหรับมันแล้ว มันวิ่งวุ่นและฝนก็ตกลงมาพอดี เจ้าแมวดำเปียกไปหมดทั้งตัวมันรีบหาที่หลบฝนทันที ในที่สุดก็ไปที่ศาลาริมทาง  เจ้าแมวดำนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว ฝนยังคงตกหนักและฟ้ายังคงร้องไม่หยุด เจ้าแมวดำต้องหวาดกลัวกว่าฝนจะหยุดตก มันรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแสนนาน มันคิดถึงแม่ที่เคยซุกหาความอบอุ่น

                “อุ้ย แมวเหมียว”

มีเสียงเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาเจ้าแมวดำหันไปมองอย่างหวาดกลัว แต่มันได้กลิ่นอาหารมาจากมือของเด็กน้อยคนนั้น มันเริ่มเข้ามาใกล้ทีละนิด เด็กน้อยเอาลูกชิ้นให้มันกิน เมื่อได้กลิ่นอาหารเจ้าแมวดำก็เข้าไปกินทันที มันกินลูกชิ้นเสร็จก็เข้าไปอ้อนเด็กหญิงทันที  เด็กน้อยลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู

                “น่ารักจังเลยขึ้อ้อนด้วยนะเนี่ย”

                “ลูกมาทำอะไรตรงอี้ แมวดำนี่ลูกถอยออกมาเร็วไม่รู้มันเป็นโรคหรือเปล่า”

                “แม่ก็มันน่ารักออกจะตาย หนูขอเอาไปเลี้ยงได้มั้ย”

                “ไม่ได้หรอกลูก เลี้ยงแมวดำมีแต่ซวยไป ลูกกลับบ้าน”

แม้เด็กหญิงจะอ้อนวอนอย่างไงแม่ก็ไม่ยอมให้เลี้ยง เธอได้มองตามเจ้าแมวดำ เจ้าแมวดำกำลังจะวิ่งตามแต่ถูกแม่ของเด็กปาหินใส่ มันวิ่งหนีแทบไม่ทัน เจ้าแมวดำเดินไปเรื่อย ๆ  มันเห็นแมวตัวหนึ่งจับหนูมาให้เจ้าของดูเจ้าของชมว่ามันเก่ง และแถมเอาอาหารให้กินอีก  เจ้าแมวดำเลยคิดว่าคนคงจะชอบที่แมวจับหนูให้ เจ้าแมวดำเลยเดินไปที่กองขยะ มันเห็นหนูตัวอ้วนตัวหนึ่ง เจ้าแมวดำรีบไปไล่ตามทันมี  เจ้าหนูนั้นก็สู้ เพราะเจ้าแมวดำยังเป็นแมวเด็ก ๆ มันจึงไม่ค่อยกลัว เจ้าแมวดำจัดการหนูได้ มันก็คาบไปอวดคนทันที แต่มันไม่รู้หรอก ที่ที่มันคาบหนูเข้าไปเป็นร้านอาหาร เมื่อลูกค้าเห็นเขาก็กรี๊ดลั่น

                “ว้ายหนู”

 เจ้าของร้านรีบออกมา เขาโวยวาย

                “ไอ้หยา ไอ้แมวบ้าจะทำร้านอั๊วฉิบหายหมด”

สักพักก็ เอาน้ำร้อนมาสาดไล่เจ้าแมวดำ มันร้องเหมียว ๆ อย่างน่าสงสาร หนูหลุดจากปากมัน และวิ่งหนีไปทันที

                “อย่ากลับมาอีกจะแกไม่งั้นล่ะจะจับทำซุปซะเลย”

เจ้าแมวดำวิ่งไปอย่างเหนื่อยอ่อนหนูที่อุตส่าจับมาก็ไม่ได้กิน มันจึงต้องหิวต่อไป

                “เฮ้แมวดำพวก เรามาเล่นล่าแมวดำกันดีกว่า”

กลุ่มเด็กเกเรกลุ่มหนึ่ง เอาปืนอัดลมมาไล่ยิงเจ้าแมวดำ มันวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว  มันคิดทำไมคนใจร้ายกับมันนักแค่มันเกิดมาเป็นแมวดำ มันทำอะไรผิดกันแน่ มันถูกยิงด้วยปืนลมเข้าไปนัดหนึ่ง มันร้องเหมียว ๆ อย่างน่าสงสารมันไม่รู้จะไปไหนดีแล้ว เด็กยังคงวิ่งไล่ตาม

                “นี่ทำอะไรกันกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา แต่เจ้าแมวดำมัวแต่กลัวเลยไม่ได้หันไปมองคนที่มาช่วยชีวิตของมัน

เจ้าแมวดำเดินไปสักพักมันได้กลิ่นอาหาร มันรีบวิ่งไปทันที มันเห็นมีอาหารถูกวางไว้มันกำลังเข้าไปกินแต่ถูกแมวอีกตัวที่ตัวใหญ่กว่าเข้ามากัด ทั้งสองสู้กันแต่เจ้าแมวดำตัวเล็กกว่าเลยสู้ไม่ได้ เจ้าแมวดำหนีแทบไม่ทัน แต่ว่าเมื่อมันหันมาอีกที เพื่อหวังว่าจะมีเศษอาหารเหลือบ้าง แต่มันกลับเห็นเจ้าแมวใหญ่นั้นนอนน้ำลายฟูมปาก อาหารมียาเบื่อ มันวิ่งหนีแทบไม่ทัน

                เจ้าแมวดำรู้สึกเลยว่ามนุษย์ทำไมใจร้ายกับมัน มันได้เดินคอตกไปจนกระทั่งเจอกับ บ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งมีสนามที่กว้างใหญ่ เจ้าแมวดำมองบ้านหลังนั้นอย่างพอใจมาก มันอยากเข้าไปเล่นในสนามที่บ้านหลังนั้น แต่มันก็กลัวคนจะมาไล่มันอีก เจ้าแมวดำมองบ้านหลังนั้นอยู่นาน มันเห็นผีเสื้อตัวน้อย ๆ กำลังบินเล่นอยู่แถวนั้นเจ้าแมวดำทนไม่ไหว มันเลยกระโดดเข้าไปไล่จับผีเสื้ออยู่ในบ้านหลังอย่างสนุกสนานและนอนกลิ้งไปมาอยู่แถวนั้น จนกระทั้งรู้สึกง่วงนอนมันได้ไปนอนที่เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ในบ้านหลังนั้น

                เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นมา ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ขี่จักรยานเข้ามาในบ้านหลังนั้น เจ้าแมวดำมองเธอด้วยความหวาดกลัว แต่เธอกลับมองเจ้าแมวดำด้วยสายที่เมตตาปราณีและเอ็นดู

                “อ้าว ! หลงมาจากไหนล่ะเนี่ย”

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาดู เจ้าแมวดำท่าทางหวาดกลัวและวิ่งหนีไปทันที แต่มันยังไปได้ไม่ไกลจากแถวนั้นนักเพราะมันเองก็เหนื่อยอ่อนมาจากการเดินทางหลายวัน มันจ้องดูผู้หญิงคนนั้นห่าง ๆ เหมือนมีอะไรบอกมันว่า ผู้หญิงคนนี้จะไม่ทำร้ายมัน     

                ในตอนเย็นเจ้าแมวดำหิวมาก เลยตัดสินเดินเข้ามาในบ้าน ตอนแรกมันไม่กล้าร้องขออะไรกินเพราะมันเคยโดนตีมาแล้ว เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะรู้ เธอเปิดปลากระป๋องใส่จานเก่า ๆ และวางให้เจ้าแมวดำ เจ้าแมวดำลองดม ๆ ดูก่อนด้วยความระแวง แต่ในที่สุดมันก็ทนความหิวและความหอมของอาหารไม่ไหว มันรีบกินทันที และกินเร็วจนผู้หญิงคนนั้นพูดว่า

                “เบา ๆ ก็ได้ไม่มีใครแย่งแกกินหรอก”

พอกินเสร็จเจ้าแมวดำก็รีบหนีออกไปทันที เพราะมันยังไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ แต่พออีกวันหนึ่งเจ้าแมวดำก็มาอีกผู้หญิงคนนั้นก็เตรียมอาหารไว้ให้มันกินแล้ว มันกินอย่างมีความสุข และเริ่มเข้าไปเคล้าแข้งเคล้าขา

                “แหม ! ขึ้อ้อนจังนะ แกเนี่ยไหนมาอุ้มหน่อยสิ”

ตอนแรกเจ้าแมวดำ หวาดกลัวเป็นอย่างมากมันดิ้นรนและส่งเสียงขู่ แต่พอถูกอุ้มถูกกอดไปสักพัก แล้วมันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด และยิ่งถูกลูบหัวและเกาหลังให้มันยิ่งมีความสุขมาก

                “มาอยู่ด้วยกันซะที่นี่ก็แล้วกันนะ”

เจ้าแมวดำเลยตัดใจสินอยู่บ้านนี้กับเธอ มันได้มีบ้านอยู่มีอาหารกิน มีเจ้าของที่รักมันมากจริง ๆ มันได้ต้องกลัวใครมาทำร้ายและใครมาตีอีกแล้ว

                เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมา การที่เห็นแมวดำที่ถูกตีถูกทิ้งโดยทุกคนเข้าใจว่าแมวดำจะนำโชคร้ายมาให้ แต่จริง ๆ แล้วคงไม่ใช่ มีแต่คนเรานั้นล่ะที่จะนำโชคร้ายและความซวยมาให้กับมัน แค่เกิดมาเป็นแมวดำมันผิดนักเหรอไงกัน