รักใสใส ในเดือน ธันวาคม

ลำดับตอนที่ #6 : เป็นแฟนกันหรือเปล่า

                หลังจากที่บิวได้ซื้อเจ้าไวท์ให้อิ๋ว  หรือเจ้าสโนไวท์  เรื่องราวของทั้งบิวและอิ๋วก็ดำเนินไปด้วยดีเรื่อย ๆ เพราะทั้งคู่จะออกไปโรงเรียนพร้อมกันทุกวัน  รวมไปถึงกระทั่งเวลาไปไหนมาไหนอีกด้วย  ทำเอาเพื่อน ๆ ของบิวในกลุ่มอดที่จะอิจฉาขึ้นมานิด ๆ ไม่ได้  ถึงแม้ว่าแต่ละคนจะพากันมีหวานใจกันหมดแล้ว  ก็คงจะมีเพียงแค่แบงค์ที่ตะรู้สึกอิจฉาทุกคนไปเสียหมด ( มันก็เรื่องของตูนะ -“- : แบงค์ )

                วันเวลาในเดือนธันวาคมได้ร่วงเลยผ่านไปได้ห้าวันแล้ว  ก็ถึงที่ทุก ๆ คนชาวไทยรู้จักกันเป็นอย่างดีและต่างเฝ้ารอวันนี้กันทุกคน  ซึ่งก็คือ  วันที่ห้าธันวาคมหรือวันพ่อแห่งชาตินั่นเอง

                ณ  หน้าบ้านของทั้งบิวและอิ๋ว  ตาก้วยและตาเปรมนั่งเก้าอี้นอกบ้านที่ถูกจัดเตรียมไว้เนื่องจากวันพิเศษอย่างหน้าชื่นตาบาน -..- โดยมีแม่บัวและแม่นิ่มยืนอยู่ข้าง ๆ ^-^

                บิวและอิ๋ว  มานั่งยอง ๆ คุกเข่าตรงหน้าของบิดาของตนเอง  แล้วไหว้พ่อของตนเองหนึ่งครั้งและหยิบขันใบเล็ก ๆ ตักน้ำเย็นใส่ด้วยดอกมะลิเพื่อเพิ่มความหอมสดชื่น  ซึ่งถูกจัดเตรียมมาไว้ในขันใบใหญ่แสตนเลสสตีลตรา.... ( ...... ไม่มีคอมเม้นท์ )   ซึ่งตั้งอยู่ข้าง ๆ ตัวบิวและอิ๋ว  เพื่อที่จะได้ตักได้ง่าย ๆ ทั้งคู่ถือขันที่ใส่ด้วยน้ำใส ๆ กันคนละใบ ก่อน  จะรดลงกับมือพ่อของตนเอง  ที่นั่งน้ำตาปริ่มประสานมือไว้ที่หน้าตักด้วยความปิติ  เมื่อบิวและอิ๋วรดน้ำหมดก็ก้มลงกราบหนึ่งที  ด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบและอบอวลไปด้วยความอบอุ่น ของครอบครัว   จนตาเปรมและตาก้วยต่างน่ำตาไหลโดยไมรู้ตัว T^T

                “ฮาฮา  นี่แกร้องให้เหรอ ?ไอ้ก้วย  ตลกเป็นบ้าฮาฮา!! ฮือฮือ”ตาเปรมหัวเราะเยาะเพื่อนโดยไม่ดูตัวเอง T0T

                “อาราย ๆ คายว่าอั๊วะ  ร้องห้าย!?  ลื้อนั่งแหละ   อย่างอั๋วะนา  เปงลุกผู้ชายสามศอกนา ฮือฮือ”ตาก้วย  แก้ตัวทั้งน้ำตา Y^Y

                “อะไร ๆ พูดอย่างนี้หาเรื่องหรือไง!? ฮือฮือ”ตาเปรมอารมณ์ขึ้นทั้งน้ำตา \\T[]T//

                “ก็แล้วทามมายละ  จะอาหรือยางงาย!? ฮือฮือ”ตาก้วยก็ไม่ยอม \\T[]T//

                “ทั้งคู่นั่นแหละ !! พอได้แล้ว”\\-[]-// ทั้งแม่นิ่มและแม่บัวประสานเสียง  ก่อนจะส่ายหัวในความมีเกียรตีศักดิ์ศรีของทั้งคู่ 

                บิวและอิ๋วหันมามองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ  เพราะตลก  และเห็นด้วยกับแม่ ๆ ของทั้งคู่ ๑^-^๑

                “รู้ไหมลูก ? เมื่อก่อนนะ   ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วนะ  นี่ไงดูรูปสิ”

                แม่ของบิวพูดถึงเรื่องราวพ่อ ๆ ของทั้งคู่พลางเดินเอาอัลบัม รูปสมัยตาก้วยและตาเปรมยังหนุ่ม ๆ มาให้บิวและอิ๋วดู  ในขณะที่ทังคู่นั่งพักเหนื่อยบนโต๊ะที่อยู่หลังร้านขายของชำ  หรือบ้านของบิวนั่นเอง  หลังจากที่ทั้งคู่ช่วยกันเอาเก้าอี้มาเก็บที่หลังร้านเมื่อทำพิธีรดน้ำให้กับพ่อ ในวันพ่อแห่งชาติเสร็จแล้ว 

                ทั้งบิวและอิ๋วนั่งงงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง  ประหนึ่งว่าไม่น่าเชื่อที่ทั้งคู่จะเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน  เมื่อดูจากดีกรีความสนิทชิดเชื้อจากที่ได้ขอบเขตประสบการณ์ของตัวเองสัมผัสมาแล้ว  เพราะไม่ว่าจะเจอกันทีไรก็ทะเลาะกันเหมือน....( คงจะนางมักแลวสิน้า ที่ไม่ล่ายกักอั้วะ  คงกะวงกะวายมักสิน้า -_-* : พ่อก้วย ) 

ทันทีที่แม่บัววางอัลบัมรูป  บิวรีบหยิบฉวยขึ้นมาดูรูปลักษณ์โดยรวมในทันที  ก่อนแม่บัวจะดึงเก้าอี้ข้าง ๆ อิ๋วซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับบิวออกมาอีกตัวลงนั่ง

          “ความจริง  ทั้งคู่ก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรนักหนาหรอก  ตรงกันข้าม  กลับรักกันดีอีกต่างหาก  เพราะว่าในตอนที่ทั้งคู่เรียนอยู่ด้วยกันนะ  ตาก้วยไม่มีเงินเรียนต่อเลย  จึงต้องออกไปหางานทำ  ก็มีตาเปรมเนี่ยแหละ  บอกให้ตาก้วยกลับมาเรียนต่อ  โดยเขาจะช่วยตาก้วยทำงานหาเงินมาช่วยด้วยอีกแรงเอง  แต่เหตุที่ทังคู่ทะเลาะกันมาตลอดคงเพราะแค่วางฟอร์ม ให้กันเฉย ๆ นั่นแหละ อิอิ” ^-^ แม่บิวพูดเล่าเรื่องราวความบาดหมางของพ่อ ๆ  ทั้งสอง  ที่ฟังดูแล้วเหมือนว่าจะไมได้บาดหมางอะไรกันนักสักเท่าไหร่  ก่อนที่จะลุกไปทำอะไรบางอย่างในครัวที่อยู่ถัดเข้าไปอีกฟากของสายตา

                บิวลองเปิดผ่าน ๆ ดูเห็นรูปของ  พ่อ ๆ ตอนหนุ่ม ๆ เยอะแยะมากมายจึงดีใจจนลืมตัว  พรวดพราดลุกขึ้นมาจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่กระเด็นไปข้างหลังและจับที่ข้อมือของอิ๋ว  อิ๋วก็อดที่จะตกใจไม่ได้  เป็นอะไรของนายเนี่ยตาบิว  อยู่ดีดีก็....  >//<

                “อิ๋วขึ้นไปดูข้างบนกัน ! ไป”บิวทำหน้าตาจริงจังและลากอิ๋วไปตามแรง  ขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง  อิ่วก็ได้แต่เดินตามแรงที่โดนดึงไป  นี่อะไรของนายเนี่ย  จะพาฉันไปไหน  และที่บอกว่าไปชั้นสองนะ  อะไร!?  เดี๋ยวก่อนสิ !!!!   ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ ! เอ๊ะ!!  แล้วทำไมเราต้องเตรียมใจละ  แค่ไปดูรูปไม่ใช่เหรอ ? =//=

                ขณะที่อิ๋วกำลังนึกเขินกับตัวเองอยู่นั่นเอง   มารู้สึกตัวเองอีกทีก็ถึงหน้าห้องของบิวแล้ว  บิวไม่รอช้าที่จะเปิดประตูลากอิ๋วเข้าห้องของตัวเอง

          อิ๋วมองไปรอบ ๆ ห้องของบิว   อิ๋วอดที่จะนึกตื่นเต้นไม่ได้ว่า  นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบห้องผู้ชาย  ในห้องดูโล่ง ๆ แต่สะอาดไม่เหมือนกับห้องของผู้ชายที่อิ๋วเคยจินตนาการไว้ว่าจะตกรก  แน่ ๆ  อิ๋วยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อย  พลางมองไปที่แผ่นหลังของบิวที่กำลังเปิดหน้าต่างห้องของเขาอยู่  ก่อนจะเดินมาที่อิ๋ว

                “มานั่งดูรูปกัน”บิวจับมืออิ๋วอีกครั้ง  หมายให้ไปนั่งบนเตียง   อิ๋วเองก็ออกอาการเคอะเขินอย่างเห็นได้ชัด  จนทำให้ขาก้าวไม่ค่อยออกนักเมื่อบิวดึงอิ๋วไป  ขณะที่ตัวเขาลงไปนั่งกับเตียงของตัวเองแล้ว  บิวก็เอะใจว่าทำไมอิ๋วถึงดูขืน ๆ และไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เดินขึ้นมา  ก่อนมีอะไรบางอย่างจี๊ดขึ้นมาที่สมองขนาดอันพอเหมาะของเขา

                โอย!!  ตายแล้ว +[]+! นี่เราลืมตัวจนลากอิ๋วเข้ามาในห้องนอนของเราเลยเหรอเนี่ย   ตาย ๆ เกิดมาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าห้องมาก่อนเลย  Y~Y 

                “เออ...  คือ...  ที่เราพาอิ๋วเข้าห้องมานี่เราไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไร! หรือหลอกอิ๋วมาทำอะไรนะ!  เราแค่ให้อิ๋วมาดูรูปด้วยกันเฉย ๆ นะ  แต่เราดีใจมากที่ได้เห็นรูปพ่อตอนหนุ่ม ๆ เป็นครั้งแรก  จนลืมตัว....”บิวบรรยายออกมาจากใจไม่เป็นศัพท์อย่างหน้าแดง ๆ

                “เหรอ ! ไมได้เจตนาเหรอ!?  แทบจะลากเราขึ้นเตียงเลยเนี่ยนะ  แล้วมือนะ   ปล่อยได้หรือยัง  พ่อคุณ !”อิ๋วทำเสียงแข็งกลับ  โดยที่ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร

                เอะ! มือ  เออใช่ !! เราจับมิออิ๋วขึ้นมานี่หว่า  ลืมไป ๆ แต่  นิ่มดีแหะ  อิอิ  =///=  และบิวก็ปลอยมืออิ๋ว  ก่อนอิ๋วจะลงมานั่งด้วย  ที่เตียงของบิว  ในระยะที่ไม่ไกลกันเท่าไรนัก  หัวเข่าขวาของบิว  และหัวเข่าซ้ายของอิ๋ว  ชนกัน   ทั้งคู่มองกันนิด ๆ ก่อนจะนั่งเฉย ๆ ไม่ขยับออกแต่อย่างใด  เพื่อปล่อยให้หัวเข่าสัมผัสกันอยู่อย่างนั้น  แล้วบิวก็เริ่มเปิดหนังสืออัลบัมรูปดู

                “โอ้โหนี่ ! สมัยไหนเนี่ย   ไปยืนถ่ายกันที่กรุงเทพด้วย”บิวเห็นรูปแรกก็ตกใจในความเก่า 

                “เหรอ!? อืม  สะพานพระรามหกมั้งถ้าจำไม่ผิด  โหย! ตอนนั้นพ่อยังหล่ออยู่เลย”

                “แล้วตอนนี้ละ”บิวแกล้งถามหยอดมุข พลางเปิดหน้าต่อไป

                “ทำไม  ตอนนี้ก็ยังหล่อเหมือนเดิมนะแหละ  อิอิ”^-^อิ๋วตอบกลับ

                “แหม ๆ ไม่ค่อยเลยนะ”

                “ก็จะทำไมละ   พ่อเราต้องหล่อที่สุดอยู่แล้ว”

                “โหนี่ดูสิ  รูปเพื่อน ๆ พ่อทั้งนั้นเลย  รู้สึกว่าตอนนั้นจะอายุแก่กว่าเราไม่กี่ปีเองมั้ง”

                “ไหน ๆ ?ไม่เห็นอะ !? เขยิบมาหน่อยสิ  ดูด้วย”

                อิ๋วมองไม่เห็นที่บิวบอก  จึงพยายามที่จะเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดูให้ชัด ๆ บิวเองก็ขยับเข้าใกล้อิ๋ว  เพราะกลัวว่า  อิ๋วจะมองไม่เห็น  จนทำให้ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ๆ จนบิวได้กลิ่นหอมของยาสระผมที่อิ๋วสระเมื่อเช้าได้อย่างชัดเจน ในขณะที่อิ๋วก้มดูรูปอยู่

                “ไหน ๆ?อ๋อ ! เออ ใช่ ๆ ดูเพื่อนพ่อคนนี้ดิตลกเนอะ...”อิ๋วชี้ให้บิวดู  พลางเงยหน้าขึ้นมามองที่อิ๋วเป็นเชิงการสนทนากัน

                เมื่ออิ๋วเงยหน้าขึ้นมาก็ยิ่งทำให้ อยู่ในระยะประชิดมาก ๆ ทั้งคู่จ้องตากัน  พอดี  ก่อนจะก้มหน้าพากันมองไปที่รูปด้วยความเขิน -///-  อิ๋วก็เขยิบออกนิด ๆ

                “ไม่น่าเชื่อเนอะ? ว่าทั้งคู่จะคบกันมานานขนาดนี้”อิ๋วอิจฉาในมิตรภาพของพ่อ

          อิ๋วรู้สึกว่าสายตาที่ได้มองบิวเมื่อสักครู่นี้  รู้สึกดีอย่างไม่ถูก  และอยากจะมองบิวอีกครั้ง

                “คงเป็นเพราะว่าคบกันมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นนะ  ทำให้ ทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกันมาจนถึงปัจจุบันนี้   น่าอิจฉาในความยืนยงของมิตรภาพเขาเนอะ?”บิวอดที่จะอิจฉาพ่อตัวเองไม่ได้  พลางนึกในใจถึงชั่วขณะที่ได้มองตากัน  และอยากที่จะมองอิ๋วอีกครั้ง  เพราะเมื่อได้มองหน้าอิ๋วเมื่อสักครู่  บิวรู้สึกใจสั่น ๆ อย่างบอกไม่ถูก  ในความน่ารักของอิ๋วในสายตาบิว >.<

                ทันใดนั้นเอง ทั้งคู่ต่างมองกันอีกครั้ง  ซึ้งต่างคนต่างไม่ได้คิดกันว่า  อีกฝ่ายจะมองเหมือนกัน  ทำให้ ต่างเขิน  หลบตากันแทบไม่ทัน  >//<

                โอยแย่แล้ว อย่างนี้อีกฝ่ายก็รู้นะสิว่าเรา  อยากจะมองหน้าเขา >//<  โอย ! อีกฝ่ายต้องรู้แน่ ๆ เลย  >//< แต่ก็ช่างมันเถอะ!!  นี่คือความคิดของทั้งคู่  ที่บังเอิญมาคิดเหมือนกันอีก  ก่อนที่ทั้งคู่จะตัดสินใจ  ว่าจะมองอีกฝ่ายให้ชัดเจนไปเลย

                ทั้งคู่มองตากันอีกครั้ง  ต่างมองลึก ๆ เข้าไปถึงนัยน์ตาของอีกฝ่าย  โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้หลบตากัน  ทั้ง ๆ ที่ต่างฝ่ายต่างเขินและอยากที่จะหลบตาจะแย่อยู่แล้ว  แต่จิตใต้สำนึกอะไรบางอย่างบอกให้ทังคู่มองกันต่อไป  @-@

                ก่อนจะมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ออกมาจากปากของบิว  เมื่ออิ๋วได้เห็นรอยยิ้มนั้นความรู้สึกดี ๆ ก็ก่อเกิดขึ้นมา  หัวใจพองโตขึ้นมาทันที  และด้วยสัญชาตญาณทำให้เธอยิ้มตอบ

                ตอนนี้ทั้งคู่ไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไงแค่ตอนนี้ขอจดจำใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ให้นานที่สุด  เพราะต่อไปโอกาสที่จะได้มองหน้ากันใกล้ ๆ อย่างนี้อาจจะไม่มีอีกก็เป็นได้

                “เอา ๆ มดขึ้นแล้วนะ  มองกันตาหวานขนาดนั้น!”เสียงแม่บัวของบิวเดินเข้ามาในห้องพลางเดินถือจานขนมหวาน  ทองหยิบทองหยอดเข้ามา  ทำให้ทั้งคู่ต้องชะงักออกจากกันและมองไปทีแม่บัว  ก่อนแม่บัวจะเอ่ย  “เอานี่จ่ะ  ขนม  ทานกันซะนะ  ไม่รู้แม่มารบกวนเวลาหรือเปล่านะ  แต่จ้องตากันต่อได้เลยจ่ะ ฮาฮาฮา”^O^ แม่บัวแซวถึงท่าทีของลูกชายเมื่อครู่

                “โถ่แม่!!  พูดอะไรอย่างนั้น  ไม่ใช่ซะหน่อย !  ไม่พูดด้วยแล้ว!!  แม่อะ!”บิวทำโมโห  ที่ถูกพูดแทงใจดำ  ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินขนม  บรรเทาความโกรธ  ส่วนอิ๋วนั่งนิ่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร  เพราะตอนนี้  หน้าแดงเป็นกวนอูในเรื่องสามก๊กไปแล้ว =///=

                ขณะที่นั่งกินขนมกันไป  ดูรูปกันไป  บิวเองเริ่มที่มั่นใจในตัวเองแล้วว่า  ท่าทางฝ่ายอิ๋วต้องมีใจให้เขาแน่ ๆ จากการกระทำอะไรหลาย ๆ อย่าง  ที่ผ่านมา  รวมถึงเมื่อสักครู่ด้วย  ทำให้เขาอดที่จะวาดฝันในอนาคตอันใกล้นี้ไม่ได้ว่า  จะได้เดินจู๋จี๋กับอิ๋ว เฉกเช่นคนเป็นแฟนกัน  ส่วนอิ๋วเอง  ก็เริ่มมั่นใจแล้วว่า  ท่าทีของบิวที่มีต่อเธอ  จะต้องชอบเธอแน่ ๆ  จะว่าไปแล้วมีแฟนก็ดีเหมือนกัน  เพราะอยู่มาจนถึง มัธยมหกเทอมปลายแล้ว  และที่ดีกว่านั้นคือได้บิวมาเป็นแฟนด้วย  อิอิ ( แหมตัวเองก็ชอบเขาเหมือนกันอะดิ )

                วันเวลาผ่านไป  เกือบ ๆ สามอาทิตย์ ก็มาจนถึงวันที่ยี่สิบห้าธันวาคม  เป็นวันที่ทั่วโลกต่างยินดีปรีดาจัดงานปาร์ตีรื่นเริงต่าง ๆ หน่วยงานต่าง ๆ ของประเทศไทยก็ออกมาประดับประดาต้นคริสมัสต์กัน  จนมีให้เห็นอยู่ไม่ขาดสาย เพราะวันนี้เป็นวันคริสมัสต์  ในทางศาสนาคริสต์คือวันประสูติของพระเยซู  แต่ในประเทศไทยอาจจะไม่ได้มีงานเลี้ยงอะไรครึกโครมนัก  เพราะเป็นประเทศที่มีพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ   จะมีงานเลี้ยงฉลองกันแค่ในโบสถ์ของชาวคริสต์เล็ก ๆ เท่านั้น

                ที่โรงเรียนยามเลิกเรียน  เด็กนักเรียนต่าง ๆ ที่เคยมาวิ่งเล่นกันที่สนามยามเลิกเรียนก็ดูเบาตาลง โดยเฉพาะเด็กนักเรียนมัธยมปลาย  เพราะอาจจะตามกระแสกันสักนิดคือ  คนที่มีแฟน  ก็มักจะพาหวานใจไปเดินเล่นกันในเมือง  เพราะจะมีการประดับประตาต้นคริสต์มัสต์อย่างสวยงาม  เช่นเดียวกับกลุ่มของบิว

                ในขณะที่กลุ่มของบิวกำลังเดินลงมาจากตึกเรียน  หลังจากเลิกเรียนวิชาภาษาไทยที่ได้เรียนเป็นวันสุดท้ายในวันนี้

                “เฮ้ย!!  กลับบ้านก่อนนะ  จะรีบกลับไปแข่งบอลกับคนแถวบ้าน”แบงค์ลาเพื่อน ๆ ขณะยกส้นเท้าขึ้นมาเพื่อสวมเข้าไปในรองเท้าให้เป็นปกติ  หลังจากที่เหยียบส้นมาตลอดทั้งวันเพื่อเตรียมตัวจะวิ่งกลับบ้าน

                “เออ  โชคดี ๆ”ทุกคนในกลุ่มลาแบงค์ต่างโบกไม้โบกมืออำลาตามประสา  แล้วแบงค์ก็หนีบประเป๋าหนังไว้ข้างตัวแล้วรีบเดินออกไปที่ประตูโรงเรียน

                “เออ  ถ้างั้นข้าขอตัวก่อนนะเว้ย  รีบไปรับแฟน  วันนี้คริสมัสต์  ว่าจะเข้าไปในตัวเมืองหน่อย  อิอิ”ท็อปยิ้มอารมณ์ดีที่ได้ทำหน้าที่แฟนอย่างเต็มตัวแล้ว

                “เออ  โอเค ๆ เที่ยวให้สนุกนะ”ทุกคนลาแบงค์และอวยพรให้ไปดี  แล้วแบงค์ก็เดินฉึบ ๆ ไปอีกตึกหนึ่ง  เพราะแฟนของแบงค์อยู่คนละห้อง  และชั่วโมงสุดท้ายเรียนอยู่ที่ตึกนี้ 

          และทั้งสามก็เดินกันต่อ ก่อนบิวจะชวนเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ “เฮ้ย ! ไปหาหวานเย็นกินหลังโรงเรียนเอาเปล่า”  ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของน็อทก็ดังขึ้น

                “ฮัลโหล  จ้า !ว่าไงจ้ะน้องอ้อมแอ้ม !? อ๋อได้จ่ะๆ เดี๋ยวพี่ไปรอหน้าโรงอาหารจ่ะ  งั้นเดี๋ยวแปปหนึ่งนะจ้ะ  เออนี่ ! บิว   ต้อม  ข้าไปก่อนนะเว้ย!  พรุ่งนี้เจอกันนะ  ฮัลโหลจ่ะ ๆ แล้วมารอนานหรือยัง.....”เสียงของน็อทที่เดินคุยโทรศัพท์  ค่อย ๆ ลาลับออกไปช้า ๆ

                “เฮ้ยต้อม!  สุดท้ายก็มีเราแค่สองคนเท่านั้นเว้ย  ปะ  ไปหาไรกินกัน” ^-^ บิวกอดคอต้อมแล้วเดินนำ  ก่อนที่บิวต้องมาหยุดชะงักเพราะต้อมไมได้ก้าวเท้าเดินตามด้วย

                “ช้าก่อน  สหายรัก  วันนี้ข้ามีธุระว่ะ   ข้านัดน้องเอ๋ไว้ แล้วนายไม่นัดอิ๋วไปเที่ยวบ้างละ  โอกาสดีนะเว้ย  ที่จะขยับความสัมพันธ์  ให้รักกันมากขึ้น  โดยใช้ความโรแมนติกของต้นคริสมัสต์เป็นตัวดึงความสัมพันธ์อันนั้นของเราสองคน วะฮะฮะ”=..+ ต้อมทำหน้าเคลิม ๆ พูดออกมาพลางทำไม้ทำมือ  ทำท่าทำทาง  ทำเอาบิวรู้สึกสะอิดสะเอียนอยากที่จะอาเจียนเอาข้าวกระเพราหมูสับไข่ดาวเมื่อกลางวันออกมาเสียจริง

                “เออ ๆ ไปเหอะ ๆ”บิวหงุดหงิดขึ้นในบัดดล

                “ฮะฮะฮะ  เออ  งั้นไปก่อนนะ!  เจอกัน ๆ”ต้อมโบกมืออำลาเชื่นเดียวกับบิว  และต้อมก็เดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดีอีกคน

                เฮ้อ! ไปกันหมดเลย  TwT เพื่อนเรา  จะว่าไปก็อยากไปกับแฟนเหมือนกันแหละ  และจะไปกับใครกันละ!?  ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย   โอย  เบื่อยังไม่อยากกลับบ้านเลย

          บิวเดินบ่นกับตัวเอง  จนเดินออกมาที่สนาม  และขึ้นไปนั่งบนสแตนด์อยู่คนเดียว   มองอะไรไปเรื่อย ๆ รอบ ๆ ด้วยความเบื่อหน่ายไม่มีอะไรทำ  แต่ยังไม่อยากกลับบ้าน   พลางนึกถึงท็อป  ที่เขาพูดออกมาก่อนจะไปหาแฟนว่า

          “ถ้างั้นข้าขอตัวก่อนนะเว้ย  รีบไปรับแฟน  วันนี้คริสมัสต์  ว่าจะเข้าไปในตัวเมืองหน่อย”

                โถ่เอ๊ย !! น่าอิจฉาไอ้ท็อปชะมัด >[]< ฉันเองก็อยากทำเหมือนายอยู่หรอก  ป่านนี้คงเดินสบายใจเฉิบกันในตัวเมืองแล้วมั้งเนี่ย  แดดก็เริ่ม ๆ จางลงแล้วด้วย  ให้ตายสิ  บรรยากาศน่าเดินเล่นกับคนรู้ใจ ( ถ้ามี ) ชะมัด

                เวลาผ่านไปในเวลาห้าโมงเย็น  บิวนั่งดูเด็กนักเรียนมัธยมต้นเล่นฟุตบอลกันอยู่ที่สนาม  จนตัวเองแอบเชียร์ด้วย  ขนมที่ซื้อมานั่งกิน  ก็หมดราบหายเรียบไปหมด  เหลือเพียงแต่ถุงขนมที่เหลืออยู่ตรงหน้า  ขณะที่มองอยู่นั่นเอง  จึงเหลือบไปเห็นที่ข้างสนาม  เหมือนจะคุ้น ๆ ว่าใคร  ก่อนจะจี๊ดขึ้นมาว่าเป็นอิ๋วนั่นเองที่ก้มหน้าก้มตาเดินฉึบ ๆ อยู่อย่างไม่มองอะไร  คงหมายใจว่าจะรีบกลับบ้านเป็นแน่

                เอ๋!?  อิ๋วเพิ่งกลับเหรอ  นึกว่าจะกลับไปกับอั๋นตั้งแต่ตอนเลิกเรียนแล้วเสียอีก  เพราะเลิกเรียนทีไร   ยายอั๋นต้องมารอประจำ  จนทำให้เราไม่ได้ไปไหนมาไหนกับอิ๋วตอนเลิกเรียนเลย  ได้แต่ตอนมาเรียนและเสาร์อาทิตย์เท่านั้น  ว่าแล้วก็เข้าไปทักดีกว่า

                “อิ๋ว!!”บิวเดินตรงมาที่อิ๋วพลางสะพายกระเป๋าไปด้วย

                “อ่าว  แล้วนี่นั่งทำไรละ  ยังไม่กลับอีกเหรอ?”อิ่วอดที่จะงงไม่ได้ว่าทำบิวยังอยู่

                “ก็เรื่อยเปื่อยนะ   ยังไม่อยากกลับบ้านน่าเบื่อ  ว่าแต่ตัวเองเถอะ !? ทำไมเพิ่งกลับเอาตอนห้าโมงเนี่ย”

                “ก็รอส่งงานวิทยาศาสตร์งานเดี่ยวอะ  และคิดดูมีตั้งกี่คนในห้อง  กว่าแกจะตรวจหมด  เห็นว่านานแลยให้อั๋นกลับไปก่อน”

                “เหรอแล้วนี่จะกลับยังละ?”

                “ก็กะจะกลับแล้วละ  แต่ว่าจะ....”

                “ดีเลย!!  งั้นเราไปเที่ยวดูต้นคริสมัสต์ในตัวเมืองกันไหม?”  แต่ว่าจะไปบ้านอั๋นนนน.....บิวพูดออกมาทันควันด้วยความดีใจ  ทำให้ประโยคหลังดังกล่าวอิ๋วต้องพูดในใจเท่านั้น

                “เหรอ?  อืม.......”อิ๋วยืนคิดก่อนครู่หนึ่ง  ว่าเมื่อตอนเย็นที่เธอรอส่งงาน  ก็บอกอั๋นแล้วว่าให้กลับบ้านไปก่อนเดี๋ยวตามไป  อิ๋วจึงตอบไปว่า

 “ไปสิ!!”

อิ๋วยิ้มแย้มตอบออกมา ^-^ เหมือนว่าจะลืมเรื่องที่เธอนัดกับอั๋นไว้   เรื่องอั๋นเอาไว้ก่อนแล้วกัน

                “งั้นไปกัน  มาเราถือกระเป๋าให้นะ”^u^ บิวเริ่มที่จะกล้าพูดมากขึ้นแล้ว

                “อืม”อิ๋วก็ยื่นกระเป๋าให้แบบเขิน ๆ ตามประสาลูกผู้หญิง   ก่อนจะคิด ว่าวันนี้โชคดีจัง  เพราะการส่งงานทำให้อั๋นได้กลับบ้านไปก่อน  และได้เจอบิวที่นั่งเล่นอยู่  ทั้ง ๆ ที่น่าจะกลับไปแล้ว  ทั้งหมดนี่เป็นเหตุบังเอิญหรอกเหรอนี่   ฉะนั้น  เมื่อมันบังเอิญขนาดนี้   อั๋น!! เพื่อนเลิฟ ^-^  ขอโทษด้วยนะ  ขอทำอะไรตามหัวใจก่อน  อิอิ >.<

                “ว่าแต่เมื่อกี้จะพูดอะไรเหรอ   แต่ว่าจะ   ว่าจะอะไร”

                “อ๋อเปล่าหรอก  อิอิ  ช่างมันเหอะ  เนี่ย  รอส่งงานอาจารย์ตั้งนานเมื่อยอะ  และอาจารย์แกก็นัดส่งเอาวันนี้วันเดียวเลยด้วย  หิวก็หิว”อิ๋วเริ่มที่จะอยากออดอ้อนบิว

                “เหรอ? โอย!!  น่าสงสาร ๆ อิอิ  งั้นไปหาไรกินในตัวเมืองกัน  เราก็หิว”^w^

                “อืม ๆ บิว ๆ ไปร้านนั้นนะ   ที่ออกข่าวอะ  อยู่ซอยใกล้ ๆ กับท่ารถสองแถวเลยนะ...”

                บิวและอิ๋วเดินคุยกันไปด้วยกันอย่างมีความสุข  ก่อนอิ๋วจะอาศัยจังหวะชุลมุน  เดินให้ช้ากว่าบิวนิด ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา  โทรหาอั๋นโดยเร็ว

                “เออนี่  อั๋น  เมื่อกี้ป๊าโทรมาว่าจะออกไปตัวเมืองอะ  ไปกับแม่  ให้เรารีบกลับมาเฝ้าร้าน  งั้น  วันนี้เราไปบ้านอั๋นไม่ได้แล้วนะ  จ้า ๆ โทษที ๆ เจอกัน ๆ บาย”อิ๋ววางโทรศัพท์ยิ้ม ๆ ก่อนจะรีบเดินตามบิวไป

                เมื่อเข้าพลบค่ำ  จากที่แดดจ้า  ก็เปลี่ยนมาเป็นแดดจาง  เมื่อแดดจางก็มาเป็นไม่ดีแดด  จากที่มี่แดดก็เปลี่ยนมาเป็นพลบค่ำ  ตามวิถีของธรรมชาติ  วันนี้ในตัวเมืองของจังหวัดชลบุรี  ต่างออกมาประดับประดาต้นคริสมัสต์กันอย่างมากมาย  ท่ามกลางสองฝั่งถนนที่คนเดินกันขวักไขว่  โดยจะเห็นได้ว่ามากันเป็นคู่ ๆ เสียเป็นส่วนใหญ่เพราะตางที่จะมาชื่นชมความงามของต้นคริสมัสต์ที่ได้จัดตกแต่งเพื่อต้อนรับเทศกาลกัน 

                บิวและอิ๋วก็เป็นหนึ่งในคู่นั้นที่ได้มาเดินอยู่ที่แห่งนี้เหมือนกัน   เมื่อเข้าพลบค่ำพวกห้างร้านต่าง ๆ ก็ทยอยกันออกมาตั้งของขายกันมากมาย 

                “ว่าแต่ไปรู้มาจากไหนเหรอ  ว่ามีร้านอย่างนี้อยู่ที่นี่”บิวเดินถามอิ๋วที่เดินอยู่ข้าง ๆ

                “แหม  ร้านเขาออกจะดัง  ออกข่าวทางทีวีด้วย  แล้วเป็นไงละ  บิวคิดว่าไง?”

                “ก็อร่อยดีอะ  ให้เยอะดีด้วย! คนงี้  แน่นร้านเลย ไม่อยากนึกภาพเลยถ้าเรามาช้ากว่านี้   ได้ยืนรอกันใส้กิ่วแน่”

                “อืมใช่  เขาให้เยอะมากอะ  เรากินไม่หมดเลย”

                “อ่าวก็เรากินให้แล้วไง  ที่อิ๋วกินไม่หมดอะ อิอิ” บิวนึก  มื้อนี้เราคุ้มจริงๆ ^-^

                “อืมจ่ะ   กินคุ้มเลยนะ”อิ๋วหันมาเหล่ที่บิวซึ่งกำลังยิ้มเยาะอยู่  ทำให้ไปเห็นเข้ากับต้นคริสมัสต์ต้นหนึ่งที่อยู่ออกไปทางด้านข้างฝั่งของบิว

                “เดี๋ยว ๆ ก่อน บิว แปปหนึ่ง”อิ๋วบอกให้บิวหยุดก่อน  พลางยุดที่ข้อมือของบิวไว้บิวจึงหยุดและมองตามที่สายตาของอิ๋วมองไป

                อิ๋วเดินข้ามถนนเข้าไปที่ต้นคริสมัสต์ต้นนั้นที่ตั้งอยู่หน้าสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง  ต้นนี้สูงมาก ๆ ประมาณสะพานลอยในกรุงเทพเลยยังได้  เพราะทางห้างได้ทำการนำเข้ามาจากต่างประเทศ   ทำให้ได้ต้นสนที่สูงใหญ่  ลำต้นถูกประดับประดาไปด้วย  ถุงเท้าและกล่องของขวัญเล็ก ๆ หลากสี  และพันด้วยสายไฟที่ให้แสงระยิบระยับสีแดงสีเหลืองสีเขียวตัดกับสีเขียวสดของต้นสน  ที่ยอดของต้น  ถูกเสียบด้วยดาวห้าแฉกปักอยู่ปลายยอดสุด แสงสปร์อตไลท์ถูกฉายมาจากด้านล่างของต้นไม้เพิ่มความเด่นชัด  ด้วยความสวยงามของต้นคริสมัสต์ต้นนี้   ก็สามารถสะกดให้อิ๋วยืนดูอยู่อย่างนั้นได้  เช่นเดียวกับคู่หนุ่มสาวคู่อื่น ๆ ที่แวะเวียนมายืนดูยู่เนือง ๆ

                “โอ้โห  สวยจังเนอะ  บิว”

                “อืม  อิ๋วชอบเหรอ”บิวเอ่ยออกมาพลางมองหน้าอิ๋ว

                “ชอบ  สวยดีอะ”

                บิวถือโอกาสที่อิ๋วมองต้นคริสมัสต์อยู่ มองหน้าอิ๋วอยู่อย่างนั้น  ก่อนอิ๋วจะเริ่มรู้สีกว่าบิวมองเธออยู่  จึงเหลือบหันมาที่บิว   บิวยังคงมองอยู่แล้วเอ่ยออกมา

                “อีกสามวันก็จะถึงวันเกิดอิ๋วแล้ว  อิ๋วจะไปจัดที่ไหนหรือเปล่า?”

                “ก็ยังไม่รู้เลยนะ  ยังไม่ได้คิดเลย  ยังไม่ได้บอกใครเหมือนกัน  ทำไมเหรอ?”อิ๋วเองก็เริ่มพอ ๆ จะเดาออกว่า  บิวถามอย่างนี้เพื่ออะไร

                “ถ้ายังไม่ได้ไปไหน   งั้นวันเกิดของเรา  มาจัดด้วยกันนะ”^-^ บิวเชิญชวน

                “อืม  ไม่รู้สิ  ดูก่อนนะ”ถึงปากอิ๋วจะเอ่ยไปอย่างนี้เพราะว่าสามปีให้หลังนี้ไม่ได้จัดงานด้วยกันเลย  จึงทำให้ไม่แน่ใจว่าเพื่อน ๆ เธอจะมาจัดงานวันเกิดกับเธอเหมือนสองปีที่ผ่านมาหรือเปล่า  แต่ในใจตกลงโอเค  จัดการเคลียร์คิวร่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว ^-^

                เช้าตรู่ของวันที่ยี่สิบแปดซึ่งเป็นวันเกิดของบิว  แต่ในวันที่ยี่สิบเจ็ดซึ่งก็คือเมื่อวานเป็นวันเกิดของอิ๋ว  แต่อิ๋วไม่ได้จัดงานวันเกิดของตัวเอง  แต่ยกยอดมาจัดในวันนี้ซึ่งเป็นวันเดียวกับบิวอย่างที่อิ๋วและบิวได้สัญญากันไว้ ( ไหนว่าคิดดูก่อน )

                บิวตักข้าวจากขันสแตนเลสให้กับพระที่ยินเปิดบาตรรับขาวของบิวอยู่ก่อนที่บิวจะใส่กับข้าวและผลไม้ให้เพิ่มเติม  เช่นดียวกับแม่บัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วลงไปนั่งยอง ๆ ประนมมือรับศีลรับพรจากพระสงฆ์เป็นภาษาบาลี

                ขณะที่บิวรับพรอยู่ก็แอบเหล่ไปที่บ้านข้าง ๆ ก็มี  อิ๋วและแม่นิ่มกำลังนั่งยอง ๆ รับพรจากพระสงฆ์เหมือนกัน  หลังจากที่ใส่บาตรพระเสร็จ  อิ๋วก็แอบเหล่มามอง  บิวก็ยิ้มให้  อิ๋วก็แอบยิ้มมุมปากให้  ก่อนที่แม่นิ่มจะหันมาเห็นขณะนั่งรับพรจากพระอยู่

                “รับพรอยู่นะลูก!  ตั้งใจหน่อย”อิ๋วโดนแม่นิ่มหันมาเอ็ด  ทำให้หงอยไปขณะหนึ่ง

                คืนวันนั้น  ที่ตรอกข้าง ๆ บ้าน  ได้อึกกะทึกครึกครื้นไม่เหมือนกับทุก ๆ วัน  ราวกับมีงานคอนเสิร์ตขนาดย่อยมาจัด  จนทำให้ละแวกหมู่บ้านแถว ๆ นั้นได้ยินกันหมด  ว่าร้านตก้วยและตาเปรมมีงานฉลอง  อะไรสักอย่างเป็นงานวันเกิดของบิวและอิ๋วนั่นเอง  คนในละแวกนั้นไม่ว่าจะเป็น เพื่อนในสมัยเด็ก  เพื่อนแถวบ้าน  เพื่อนพ่อเพื่นแม่  หรือเพื่อนที่โรงเรียนก็มาร่วมงานกันหมด หลังจากที่ไม่ได้จัดด้วยกันมานานมากแล้ว

                “นี่ยายอิ๋ว  ปีนี้คิดยังไง  จัดที่บ้านเนี่ย”อั๋นในชุดคลุมยาวสีน้ำตาลผูกด้วยเข็มขัดผ้าสีชมพูใส่รองเทาส้นสูง  เดินมาถามอิ๋วขณะที่มือยังถือน้ำอัดลมอยู่ก่อนจะยกขึ้นไปดื่มต่อ

                “ก็ไม่รู้สิ  แหม ๆ ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศมั่งนะแหละ  ไม่ต้องคิดมากน่า”อิ๋วใส่กางเกงยีนส์ขายาว เสื้อยืดใส่สร้อยห้อยแหวน  ดูเป็นผู้หญิงอาร์ท ๆ  แต่งหน้าอ่อน ๆ ด้วย  ทำให้ดูเป็นผู้หญิงน่ารักขึ้นมาได้

                อิ๋วพูดไม่ทันขาดคำ  ก็มีพวกเพื่อน ๆ อิ๋วในห้องประมานห้าถึงหกคนเดินมาหาที่ทางเข้างานพร้อมกับเอาของขวัญให้  อิ๋วก็ขอบคุณและรับของขวัญ  ของขวัญ  เอ๊ะ!!  ซวยแล้ว  ยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้บิวเลย  อิ๋วนึกขึ้นมาได้  จึงรีบเดินไปหาบิว  ไม่นานนักก็มีเพื่อนอิ๋วอีกคนเดินมาที่งานอีก 

                “ดีอั๋น  อ้าวอิ๋วไปไหนละ?”เธอคนนั้นเดินมาที่งาน  ด้วยชุดคลุมยาวสีชมพู ผมยาว  หน้าตาคมเหมือนกัน

                “อ้าว  ยายน้อมเพิ่งมาเหรอ   ยายอิ๋วเพิ่งเดินออกไปไหนไม่รู้เมื่อกี้  ทำไมเหรอ?”อั๋นก็คุยกับเธอ

                “ก็ให้อื๋วเซ็นชื่อรับขนมเค้กนะ  ขนมมาส่งแล้วนะ”ที่บ้านน้อมรับสั่งทำขนมเค้ก

                “อ๋อ  งั้นเดี๋ยวฉันไปเรียกให้นะ”อั๋นพูดเสร็จก็เดินไปหาตัวอิ๋วที่กลมกลืนอยู่ในงาน

                บิว  ตอนนี้กำลังคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่ที่ครัว  อิ๋วเดินหาไปจนทั่วจนกระทั้งเจอ

                “เออนี่บิว!” อิ๋วเดินปี่เข้าไปหาบิว  แทรกเข้าใปในวงตรงกลาง

                “ว่าไงอิ๋ว?  เค้กมาส่งแล้วเหรอ?”บิว  ในชุดเสื้อยืดสีเขียว  กางเกงยีนส์ขายาว  รองเท้าผาใบสีเขียวเช่นกัน  เอ่ยออกมาก่อนวางแก้วน้ำ  เพราะคิดว่าเค้กที่สั่งไว้มาส่งแล้ว

                “อ๋อ  ยังไม่มาหรอก  คือ...  คือว่า”อิ๋วพยายามทำไม้ทำมือไปด้วย  เพื่อช่วยในการพูด

                “อืม  มีอะไรเหรอ?”

                “คือ....  เรายังไม่ได้ซื้อของขวัญให้บิวเลยอะ”อิ๋วหลับตาปี๋พูดออกไป  ถึงในงานจะเสียงดังแต่บิวได้ยินคำนี้ชัดเจน  

          “อ่าวทำไมละ  ก็ไหนบอกว่าจะซื้อให้ไง”เหมือนว่าบิวจะอารมณ์เสียขึ้นมา

                “ก็รู้แล้ว  คือเราลืมอะ  ให้ทำไงละ  นี่ก็ว่าจะ...”ในขณะที่อิ๋วกำลังพูดต่ออยู่นั่นเอง   ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปซื้อมาให้  เพราะตั้งใจเลือกไว้ให้บิวตั้งนาน  แล้วแต่ยังไม่ได้ไปซื้อ

                “อิ๋ว ๆ มานี่หน่อยเร็ว ๆ ยายน้อมเอาเค้กมาส่งแล้ว ! อ้าวบิว  แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ^-^ ไปเร็วอิ๋ว”อั๋นเดินมาลากอิ๋ว ออกมารับเค้กวันเกิด  ก่อนจะทักทายบิวอย่างคนรู้จัก  ทำเอาท็อปที่ปลื้มอั๋นอยู่ต้องแอบ ๆ เพราะเขิน  ก่อนที่แบงค์จะมาตบหัวท็อปเพื่อสื่อว่า  มีแฟนแล้วยังอีก

                อิ๋วทำอะไรไม่ถูก  จึงเดินไปตามแรงที่อั๋นลากไป

                “ก็ไหนบอกว่าสัญญากันแล้วไงละ อิ๋ว!?”บิวอารมณ์เสียออกมาอย่างผิดปกติ  เมื่อคำนี้หลุดออกมาจากปากบิว ไล่หลังตาม อิ๋วไป  ก็ทำให้ อิ๋วลมขึ้นทันที  และหันกลับมาตวาดใส่บิว

                “สุดท้ายแล้ว  ลูกแมวตัวนั้นมันก็แค่หวังสิ่งตอบแทน  ไม่ได้อยากที่จะให้จริง ๆ สินะ!”เมื่อพูดจบอิ๋วก็สะบัดหน้าเดินนำหน้าอั๋นไป  อั๋นก็ยืนงง ๆ ก่อนจะเดินตามอิ๋วไปรับเค้กต้อย ๆ ทำเอาเพื่อน ๆ ของบิวที่อยู่ตรงนั้นก็งงตาม ๆ ประมานว่าสงสัยทะเลาะกันแหง ๆ ( ไม่ต้องสงสัยหรอก  ทะเลาะกันจริง ๆ นั่นแหละ )

          เมื่ออิ๋วแสดงท่าทีออกมาอย่างนั้น  ทำให้บิวรู้สึกหายโกรธขึ้นมาได้สติอีกครั้ง  ว่าทำอะไรลงไป  ทำไมถึงเดือดดาลออกไปขนาดนั้น

                แบงค์  จอมคนหลักแหลมของกลุ่ม  เดินเข้ามาจับใหล่และกระซิบกับบิว ว่า

                “ผู้หญิงก็อย่างเนี้ยแหละ  ไม่มีอะไรหรอก  โอ๋เข้าหน่อยก็หายแล้ว  ไม่เป็นไร   เรื่องนี้เพื่อนบิวปล่อยให้เป็นหน้าที่เพื่อนแบงค์เอง”

                “ยังไงว้ะ!?”บิวอดสงสัยไม่ได้ และยอมรับว่าหวาดกลัวนิดๆ กับแผนของแบงค์

                จนกระทั่งถึงไคลแมกซ์ของงาน  คืองานเป่าเทียน  ทั้งคู่ถูกนำตัวมายืนด้วยกันอีกครั้ง  แต่ทั้งคู่มองหน้ากันไม่ติดนัก  เพราะเรื่องเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา 

                “อ่าว  พวกเราพร้อมนะ!!”^[]^ แบงค์ตะโกนให้เพื่อน ๆ พร้อมใจกันร้องเพลงและตบมือ “แฮปปิเบิร์ด  เดย์ทู้ยู…..”  เช่นเดียวกับพ่อแม่ของบิวและอิ๋วที่แอบยืนตบมือร้องเพลงอยู่ห่าง ๆ ด้วย  ก่อนจะเดินเข้าบ้านปล่อยให้พวกวัยรุ่นสนุกกันต่อไป

                เมื่อทุกคนเข้ามาล้อมวงกัน  และร้องเพลงวันเกิดให้อย่างนี้  อิ๋วก็เริ่มยิ้มออก  และตบมือตามไปด้วย  ทันที่ที่บิวเห็นอิ๋วยิ้ม  ความรู้สึกไม่ดีที่ผ่านมาเมื่อสักครู่  ก็หมดไป  และโมโหตัวเองว่าทำอะไรออกไป  เพราะเราไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอยู่แล้ว  แต่อาจเป็นเพราะว่า

 อยากได้ของขวัญจากมืออิ๋วมากเกินไป 

และตอนนี้  อยากที่จะขอโทษอิ๋ว 

เมื่อทุกคนร้องเพลงกันจบ  ทั้งบิวและอิ๋ว  ก็ช่วยกันเป่าเค้กวันเกิดจนดับหมด  และแล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ( ถ้าให้ไอ้แบงค์มีแผนอะไรพิเรนทร์ )   เสียงไอ้เจ้าแบงค์ก็ดังขึ้นลั่นงาน

“แหม  ช่างยินดีอะไรอย่างนี้  เป็นแฟนกัน  แถมวันเกิดยังใกล้กันอีก”แบงค์พูดออกมาเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์

ทันใดนั้น  ทุกคนในงานนิ่งเงียบสนิท  ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน  ว่าทั้งสองคนนี้จะเป็นแฟนกัน  เป็นแฟนกันเหรอ?  จริงเหรอ?  ไม่น่าละ!  ถึงเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย!  เห็นไปโรงเรียนพร้อมกันด้วยนะ!?  เพราะอย่างนี้นี่เอง!  เสียงของทุกคนอื้ออึงแซดไปหมด  เช่นเดียวกับอั๋น  โอย!!  เพื่อนฉ้าน  เป็นแฟนกับบิวตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง  >[]<

มีเพียงแบงค์ที่ยืนยิ้มระรื่นอยู่พลางคิดในใจ ^w^  อิอิ  เป็นยังไงแผนของเพื่อนแบงค์  นายเองจะต้องมานึกขอบ อก ขอบใจฉันทีหลังแน่ ๆ เพื่อนบิว  เดี๋ยวทุกคนในงานก็จะต้องยินดีและตบมือให้  ส่วนอิ๋วก็จะรู้สึกเขิน  และนายก็จะได้โอกาสพูดขอโทษเธอ  และแล้วทุกอย่างก็จะแฮปปี้แอนดิ้ง วะฮะฮะ!! ^[]^  เราเองก็หัวดีฉลาดปราดเปรื่องเหมือนกันนี่หน่า  แต่ทำไมสอบ  ทำไม่ค่อยได้ว้า ^..^  หุหุ

“ไม่จริงค่ะ!!  เราไม่ได้เป็นอะไรกัน  เป็นเพื่อนกันเฉย ๆ”อิ๋วพูดออกมาสยบเสียงที่ดังอื้ออึงอยู่  ทำเอาแบงค์เหวอไปในบัดดล 0{}0!

ส่วนบิว  ตอนนี้รู้สึกสะเทือนใจมาก ที่ได้ยินอย่างนี้จากปากของอิ๋ว  ก็จริงอยู่ที่บิวไม่ได้ขออิ๋วเป็นแฟน  แต่การที่อิ๋วพูดอกมาอย่างชัดเจนอย่างนี้  เหมือนกับว่าอิ๋วคิดกับเขาเพียงแค่เพื่อนเท่านั้นจริง ๆ   

ที่ผ่านมา  คิดกับเราพียงแค่เพื่อนเท่านั้น  ตื่นเสียที  ไอ้บิว

          เมื่ออิ๋วพูดจบ  ทุกคนในงานก็เข้าใจกันดี  แต่ในใจอิ๋วไม่ได้เจตนาดั่งที่พูด  เธอคิดเพียงแค่ว่า  จะให้เป็นแฟนได้ยังไงละก็เจ้าตัวเขายังไม่ได้ขอเป็นแฟนเลยนี่หน่า  แล้วจะให้โมเมเอาบิวเป็นแฟนได้ยังไงละ