รักใสใส ในเดือน ธันวาคม

ลำดับตอนที่ #5 : ธันวาคม

          พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า  ความมืดมิดกำลังเข้ามาแทนที่  เช่นเดียวกับพระจันทร์ครึ่งใบก็กำลังปรากฏกายฉายแสงซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากพระอาทิตย์  ทุก ๆ บ้านก็กำลังเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนของครอบครัว

บิว  ชายหนุ่มหน้ามนต์  คิ้วเข้ม  หน้ารูปไข่  ใส่เสื้อกันหนาวตัวหนา ๆ กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับการบ้านวิชา  คณิตศาสตร์ที่เจ้าตัวรู้สึกว่า  เป็นอะไรที่ช่างหวานหมูของเขาเสียเหลือเกิน ^..^  อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือตัวเก่งของเขาที่อยู่ติดริมหน้าต่างภายใต้แสงสีเหลืองส้มอ่อน ๆ ที่มาจากโคมไฟตัวโปรดตัวเล็ก ๆ ของบิว  ซึ่งบงบอกรสนิยมได้ว่า  บิวชอบแสงไฟจากโคมไฟมากกว่าแสงนีออนหลอดยาว ๆ บนเพดาน   ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงแค่หกโมงเย็นเท่านั้น  แต่เพราะว่าได้รับอิทธิพลมาจากฤดูหนาวทำให้ท้องฟ้ามืดมิดราวกับยามสองทุ่มของช่วงหน้าร้อน

                ในความเงียบสงบของห้อง  อันมาจากสมาธิที่แน่วแน่ของบิวซึ่งเพ่งอยู่กับงานที่อยู่ตรงหน้าราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้  จะมีก็แค่เสียงดังของทีวีจากชั้นล่างที่พ่อและแม่กำลังนั่งดูละครช่วงหัวค่ำด้วยกันอย่างสนุกสนานจนลืมว่าลูกชายทำการบ้านอยู่ชั้นบน  ในวันนี้เป็นวันเสาร์  ทำให้บิวไม่ได้ไปติววิชาคณิตศาสตร์ให้กับอิ๋ว  เพื่อนที่อยู่ข้างบ้าน  เหมือนกับที่ได้ไปติวให้ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ 

แต่แล้วเวลานั้นเองอยู่ดี ๆ บิวก็เหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่ว ๆ มา

                “ฮือ ๆ!!”

o..o บิวชะงักขึ้นมาชั่วครู่หนึ่ง  เหมือนว่าจะแว่ว ๆ อะไรมาเข้าที่หู  เพราะความเงียบทำให้บิวได้ยินอย่างชัดเจน  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดไปว่า  คงมาจากทีวีข้างล่างที่พ่อกับแม่ดูอยู่นั่นแหละ  แต่เสียงเหมือนผีชะมัดเลยแหะ =”=  อิอิ  บิวอดยิ้มให้กับความฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ได้

                “ฮือ ๆ!!”

          0..0 เฮ้ย!!  อะไรวะ!? ทำไมมีเสียงนี้อีกแล้วว้ะ  ก็แค่เสียงแว่วไม่มใช่เหรอ  เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน  เราคงฟุ้งซ่านไปเองไม่มีไรหรอก  ^[]^!  ( ปลอบใจตัวเองสิคับ  งานนี้ : บิว )

                “ฮือ ๆ”

                O..O แกะหายแล้ว!!  ตั้งแต่เกิดมาจากท้องแม่ไม่เคยเห็นผี  เจอของจริงก็คราวนี้ละว้า  ฮือ ๆ T{}T อย่ามาหลอกมาหลอนสร้างเวรสร้างกรรมต่อกันเลย  ทางใครก็ทางมันเถิด! >.<!

                บิวนั่ง บริกรรมคาถาในใจและข่มใจทำการบ้านต่อไป  ไม่ให้ตัวเองกลัวพลางนึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างล่าง  เสียงร้องให้อันโหยหวนนี้ทำให้บิวรู้สึกว่าเป็นเสียงของผู้หญิง  แสดงว่าต้องเป็นผู้หญิงที่กำลังสาวอยู่แน่  เพราะท่าทางเสียง  เล็ก ๆ หวาน ๆ ไพเราะในระดับหนึ่ง >//< ( กับผีนะเนี่ยแก )  และดูท่ากำลังดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย  ที่สำคัญดังขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง  ซึ่งลอดเข้ามาทางหน้าต่าง  ทำให้บิวไม่อยากจะคิดภาพว่า ที่ชั้นหนึ่งนอกบ้าน  ถ้าชะเง้อคอดู  ต้องเจอกับสิ่งลี้ลับอะไรบางอย่างแน่ ๆ YwY

                “ฮือ ๆ!!”

                เสียงผีสาวเจ้ากรรม ( ในความคิดของบิว ) ยังคงดังอยู่จนบิวไม่มีสมาธิเป็นอันทำ  เพราะระหว่างทำจะได้ยินเสียงนี้เข้ามารบกวนโสตประสาตของบิวอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าบิวจะพยายามข่มใจไม่ให้ไคว่เขวก็ตามแต่ TwT   และในที่สุด

“เอาว้ะ!!  สักครั้งหนึ่งในชีวิต  มันจะน่ากลัวสักเท่าไหร่กันเชียว” -_-! บิวพูดกับตัวเองขึ้นมาเพื่อนเรียกกำลังใจ  ที่จะทำการรวบรวมความกล้าชะเง้อคออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองให้เห็นกับตาว่า  เธอมาขอส่วนบุญหรือจะเอาอะไร

                ภาพที่ส่งสัญญาณแล้วแปลความหมายไปที่สมองของบิวตอนนี้คือ  ภาพของหน้าต่างยามพลบค่ำที่ใกล้จะเป็นยามค่ำคืนทุกที ๆ   ซึ่งเมื่อมองตรงไปก็จะเห็นห้องของอิ๋วอยางชัดเจน  ตอนนี้เขากำลังนำลูกตาสองลูกของเขาไปพบกับสิ่งแปลกใหม่ที่ลูกตาสองลูกนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน  เขากำลังจะได้เห็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนเรียกว่าผีเป็นครั้งแรกและตอนนี้ ร่างกายของบิวก็ค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้  เพื่อจะชะเง้อคอออกมานอกหน้าต่างในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า  ให้รู้กันไปเลย  ว่าอะไรเป็นอะไร

                เมื่อบิวชะเง้อ ออกมาเรื่อย ๆ ภาพที่ม่านตาก็มืดลงเรื่อย ๆ จนมืดสนิทเพราะ  บิวหลับตาปี๋ >[]<! เมื่อชะเง้อออกพ้นนอกหน้าต่าง  ตอนนี้คอของบิวได้ออกมาอยู่นอกชายคาของตัวบ้านแล้ว  ก่อนที่บิวจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อรับภาพอะไรบางอย่าง  ที่รออยู่ตรงหน้า

                ยังไม่ทันที่จะลืมตาได้สุด  เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้บิวต้องตะลึงตาโตแบบไม่รู้สึกตัว  เพราะภาพที่บิวเห็นคือ  มีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ผมสั้น ๆ นั่งกอดเข่าร้องให้  ใส่เสื้อยืดสีชมพู  ที่แขนเสื้อเปื่อนอะไรบางอย่าง  คล้าย ๆ กับโคลน  ที่เพิ่งลุกขึ้นมาจากหลุมศพ  ( คิดว่างั้นนะ -_-! : บิว ) ใส่กางเกงสีฟ้าขาสั้น  นั่งเอาหลังพิงบ้านของอิ๋วอยู่

ตึงงงงง !!!!.....  เหมือนเสียงที่จะดังออกมาตอนที่ตัวละครในหนังเจอเข้ากับผี  ตามแบบหนังผีหน้าขาวของเกาหลีญี่ปุ่นดังขึ้นมาในหัวของบิว  โอ้!!  แม่เจ้า Y[]Y  นี่เราเจอเข้ากับผีผู้หญิง  ตัวเล็กผมสั้นหรือเนี่ย  โอ้!! อะไรกันเนี่ย  เรากำลังโดนผีตัวเล็กผมสั้นหลอก  ผีตัวเล็กผมสั้น  ผีตัวเล็กผมสั้น  ฮือ TuT  ผีตัวเล็กผมสั้น  เอ๊ะ!?  เดี๋ยวก่อน  ตัวเล็กผมสั้น  นั่งกอดเข่าร้องให้อยู่  นั่นมันยายอิ๋วนี่หน่า  แล้วทำไมมานั่งร้องให้กอดเข่าอยู่ตรงนั้นละ  ( ฮืม เป็นผีเนอะฉากนี้  แหมแก  เปิดตัวตอนใหม่ของฉันซะ -_-* : อิ๋ว )

                สรุปว่าผีที่บิวเห็นนั่นก็คืออิ๋วนั่นเอง  เธอกำลังนั่งกอดเข่าร้องให้อยู่นอกบ้านนั่งเอาหลังพิงผนังบ้านของเธอจากข้างนอกอยู่  บิวถอดใจใหญ่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะหัวเราะกับตัวเอง  ไม่ใช่หัวเราะเยาะอิ๋ว  แต่หัวเราะเยาะตัวเอง  ประหนึ่งสมน้ำหน้าตัวเองว่าเวลาว่างมากหรือไงขนาดนั่งทำการบ้านจนหัวแทบระเบิดแล้วยังจะอุตส่าห์เอาภาระมาให้สมองน้อย ๆ มานั่งคิดว่าผีผู้หญิงมาหลอกอีก   ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเจอมาก่อนแท้ ๆ ก่อนบิวจะลุกจากเก้าอี้  เพื่อเดินลงไปข้างล่าง  เพื่ออยากจะรู้ว่าอิ๋วเป็นอะไร  เผื่อจะช่วยอะไรอิ๋วได้

                อิ๋ว  นั่งกอดเข่าร้องให้สะอึกสะอื้นเหมือนจะเสียของรักอะไรบางอย่างไป  เสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยโคลน  นั่งอยู่ข้างนอกบ้าน  ท่ามกลางอากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ บิวก็เดินลงมาอยู่ตรงหน้าของอิ๋วที่ไม่รู้ว่าบิวมายืนอยู่

                “เป็นอะไร?  อิ๋ว”บิวลากเสียงยาวถาม  พลาง ซุกมือเข้าในกระเป๋าของเสื้อหนาว  ก่อน อิ๋วจะเงยหน้าขึ้นมาจากวงแขนของตัวเอง  ทำตาแดง ๆ เงยหน้ามองไปที่บิว

                “ก็ลิตาร์อะ  มันตายแล้วอะ  นี่ก็เพิ่งจะไปฝังกับป๊ามาเมื่อกี้เนี่ย  ตัวเลอะโคลนไปหมดเลย ”อิ๋วสะอึกสะอื้นบอกไป

                “หา!!  แมวเธอตายแล้วมานั่งร้องไห้ ง้องแง้งอย่างเนี้ย อะนะ  ฮาฮาฮา ^O^  ตลกเป็นบ้า  นี่อิ๋วรักแมวขนาดนี้เลยเหรอ ?”บิวอดที่จะหัวเราะเยาะเย้ยอิ๋วไม่ได้

                “นี่นายตลกมากไหม Y~Y* หืม!?  ชีวิตหนึ่งชีวิตเลยนะ!!”อิ๋วเดือดดาลรีบลุกพรวดขึ้มมา  มองตาบิวตาเขียวปั๊ด

                “แหมๆ มันก็แค่  แมวตัวนึงน่า  อิ๋ว  ทำเป็นโมโหไปได้  อิอิ”^-^ บิวยังคงขำอยู่  ในความอ่อนโยนของอิ๋ว

          อิ๋วเลือดขึ้นหน้ารู้สึกตัวว่าโมโหมาก  นี่นายไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่สูญเสียของรักไปเลยหรือไง  ถึงมันจะเป็นแค่แมว  แต่มันก็เป็นหนึ่งชีวิตนะเฟ้ย T{}T  โอ้ย ไม่คุยด้วยแล้ว!  อิ๋วอึดอัดเพราะความโมโห  ก่อนจะผลักอกบิวจนกระเด็นถอยไปหนึ่งก้าว  และเดินเช็ดน้ำตางอนตุ๊บป่องจะเข้าบ้าน  บิวก็ยังไม่วายที่จะอดขำท่าทางของอิ๋วตอนงอนไม่ได้  ตาก้วยพ่อของอิ๋วเดินออกมาทิ้งขยะพอดี  เดินสวนกับอิ๋วที่กำลังเดินเข้าบ้านพอดี

                “อ้าว  ลือเปงอาราย  อาหมวย? ” -*- ตาก้วยถามลูกสาวเพราะเห็นว่ากำลังร้องให้

                “ไม่รู้  ไม่ชี้”อิ๋วเดินเช็ดน้ำตา  งอแงงอนเข้าบ้านไป

                ตาก้วยก็งง ๆ และก็ไม่สนใจ  เดินหิ้วถุงขยะออกมาเพื่อจะออกมาทิ้ง  ก็มาเจอเข้ากับบิวที่ยืนขำอยู่ข้างนอก 

                ตาก้วยคิดในใจ  -*- บิวยืนขำ  อิ๋วเดินร้องให้เข้าบ้าน  เอ๊ะ!? -_-*

ก่อนที่บิวจะมองไปที่ตาก้วย  และนึกใจใจอุ๊ย!!  ซวยแล้วตู ^_^!  เรากำลังยืนขำยายอิ๋ว   ยายอิ๋วงอนเดินเข้าบ้าน  ตาก้วยเขาต้องคิดว่าไปทำอะไรมิดีมิร้าย  ยายอิ๋วแน่เลย  บิวก็ยิ้มแห้ง ๆ ให้กับตาก้วยที่ยืนขมวดคิ้วทำตาเขียวปั๊ดมองมาอยู่  ก่อนบิวจะเคลื่อนย้ายตัวเองวิ่งเข้าบ้านโดยเร็วไว

                เมื่อบิวเดินขึ้นมาในห้อง  ก็ตรงเข้าที่โต๊ะเขียนหนังสือ  เพื่อที่จะทำการบ้านคณิตศาสตร์ต่อให้เสร็จ  หลังจากที่ไร้สาระมาเยอะแล้ว ( ก็แกเพ้อเจ้อ เองแท้ ๆ -*-! ) เมื่อบิว หยิบปากกาขึ้น  แล้วนั่งครุนคิดดูก็รู้สึกว่า  สงสารอิ๋วเหมือนกันแหะ  และทำให้บิวนึกย้อนไปถึงตอนที่อิ๋วมาอยู่ใหม่ ๆ อิ๋วยังนั่งเล่นกับลูกแมวตัวนี้อยู่เลย  คิด ๆ แล้วก็น่าใจหายเหมือนกัน  เพราะอยู่เป็นเพื่อนเล่นยามเหงากับอิ๋วมานาน  ก็ต้องรู้สึกเสียใจบ้างเป็นธรรมดา  ที่หน้าต่างของบ้านอิ๋ว  บิวเห็นอิ๋วเดินหยิบผาเช็ดตัวเพื่อที่จะลงไปอาบน้ำอยู่พอดี  หลังจากที่ตัวเปื่อนโคลนไปหมดเพราะไปฝั่งเจ้าลิตาร์  แมวตัวโปรดของอิ๋วเมื่อเย็นมา  บิวจึงตัดสินใจตะโกนออกไป

                “อิ๋ว.... อิ๋ว” บิวยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง  เรียกอิ๋วที่บ้านอยู่ติดกัน  ทำให้เห็นกันได้พอดี  ก่อนอิ๋วจะเดินมาชะเง้อหน้าออกมาดูบิว “พรุ่งนี้วันอาทิตย์  ไปซื้อแมวตัวใหม่กันไหม  ที่ตลาดนัด  ตัวเมืองนะ ?”^-^

                อิ๋วเอวก็นึกประหลาดใจก่อนชั่วครู่หนึ่ง  เพราะร้อยวันพันปีบิวไม่เคยชวนเธอไปไหนเลยแต่ด้วยสัญชาตญาณอะไรบางอย่าง  หรือความรู้สึกลึก ๆ อะไรบางอย่างที่มีให้ต่อบิว  จึงร้องตอบไปแบบที่ยังคิดไม่ทันเสร็จ

                “พรุ่งนี้เหรอ   อืม!!” อิ๋วตอบเสร็จตอบออกมาด้วยใบหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้มหลังจากที่เปื้อนมอมแมมไปด้วยคลาบโคลนและคราบน้ำตา

                บิวรู้สึกตื่นเต้น  ดีใจอย่างบอกไม่ถูก  จนแสดงอาการ  สั่น ๆ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว  สายตกลอกแลก  เกิดอาการริมฝีปากแห้งขึ้นมาทันที  ทำให้ต้องเลยริมฝีปากบ่อยขึ้น  ก่อนสมองจะสั่งการณ์มาว่า  อยากจะคุยกับเธอต่อ  แต่ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเธอดี

                “ได้ ๆ  ^_^  แล้วง่วงนอนยัง  จะนอนยัง?  รีบนอนได้แล้ว  เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปเลือกแมวไม่ไหวนะ” บิวทำอาการเป็นห่วงขึ้นมา  เพราะจิตใต้สำนึกสั่งออกมาว่า  รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่ทรู้

                “ทำไมละ  จะมาปลุกไปซื้อตั้งแต่ตีห้าหรือไงเธอ”อิ๋วพูดเล่นกลับไป

                “เออ  นั่นสิเนอะ”  บิวรู้สึกว่า  ใช่สิ  เราพูดอะไรออกไปเนี่ย =”=

                “อืม  งั้นเดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ  เดี๋ยวหนาว  ไปและ  ฝันดี”อิ๋วพูดเสร็จก็ปิดม่านลง  และเดินออกไปจากหน้าต่าง  ส่วนบิวหลังจากที่ยิ้มให้และโบกมือหยอย ๆ ให้อิ๋วเสร็จก็นั่งลงทำการบ้านต่อโดยที่หน้าตายังคงสดใสและเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ 

                คืนนั้น  ไฟจากแสงนีออนได้ดับลงไปราว ๆ ครึ่งชั่วโมงได้แล้ว  ในห้องของอิ๋ว  อิ๋วนอน พลิกไปพลิกมาใต้ผ้าห่ม  ทั้ง ๆ ที่ร่างกายอ่อนเพลียมาจากการออกแรงขุดหลุมฝังเจ้าลิตาร์กับพ่อเก้วยของเธอ  และอากาศก็ดี  อาจจะเพลียอยู่บ้างแต่อิ๋วกลับไม่รู้สึกง่วงเลย  จึงทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน  ที่พรุ่งนี้  บิวจะพาไปซื้อลูกแมวตัวใหม่  ที่ตลาดตัวเมือง

                จะว่าไปแล้ว  บิวคิดอะไรกับเราหรือเปล่านะ  ตั้งแต่กลับมาคบกันใหม่แล้ว รู้สึกบิวจะค่อนข้างเอาใจใส่เราเป็นพิเศษนะ  ตั้งแต่  ยอมมาสอนคณิตศาสตร์ให้ทุกเย็น  เล่นบาสก็มาแอบดูเราเล่น  และนี่ก็จะพาเราไปซื้อลูกแมวอีก  โถ่ ๆ จะพาเราไปเดิน เดทนะสิ อิอิ  >///<  รู้นะ ๆ และอิ๋วก็นึกจินตนาการอะไรบาอย่างได้ขึ้นมา

                ที่ตลาดตัวเมือง  เราเดินอยู่กับบิว  สองคน  กำลังอุ้มลูกแมวตัวใหม่  น่ารัก ๆ อยู่

                “บิว  นายอยากให้เจ้าลูกแมวตัวนี้ชื่ออะไรเหรอ”ฉันจิกตาเยิ้มถามไปที่บิว

          “อ๋อ  ก็แล้วแต่อิ๋วเลยครับ  ว่าอิ๋วอยากจะให้ตั้งชื่อว่าอะไร”บิวทำหน้าหล่อตาเยิ้มมองมาที่ฉัน  โอ้  ช่างน่ารักจริง ๆ >///<

          “เอ๋  จะให้ชื่ออะไรดีน้า”ฉันทำเป็นคิด   เพราะอยากให้บิวลองเอ่ย ลอย ๆ ออกมาเพื่อจะได้ตอบอกไปทันควันว่า  อืม เพราะดีนะ  งั้นเอาชื่อนี้ที่บิวพูดออกมาก็แล้วกัน

                “เอ่อ  คือ  อิ๋วครับ  เรื่องตั่งชื่อแมวเอาไว้ก่อนเถอะครับคือว่า  ผมมีอะไรบางอย่าง  อยากจะบอกครับ  อยากให้คุณอิ๋วรับรู้ไว้”บิวทำสายตาจริงจังมาที่ฉัน

          “มีอะไรเหรอคะ  บิว”@-@ ฉันทำตาปริบ ๆ มองกลับไป  เหมือนจะไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร

                “คือ  ช่วยรับผมเป็นแฟนกับ  คุณอิ๋วด้วยนะครับ  โปรดรับความรักจากผมด้วยนะครับ  ผมสัญญาครับว่าจะไม่ทำให้คุณอิ๋วต้องผิดหวังเลย”บิวก้มหน้าก้มตาพูดออกมาที่ฉัน  เป็นที่รู้กันว่าอาย

          โอ๊ย !!  อะไรของฉันเนี่ย >..<  คิดอะไรออกมา  นอนดีกว่า ( แหม  ทำเป็นคิดมาก  แอบมีใจเหมือนกันนะสิ )  แต่ถ้าเกิดว่า  บิวเกิดขอเราเป็นแฟนจริง ๆ ละก็  ลองคบดูก็คไม่เสียหายอไรแหละมั้ง >.<

                และแล้ววันต่อมาก็มาถึงซึ่งเป็นวันพักผ่อนอีกวันหนึ่ง  ของหลาย ๆ บ้าน และเป็นวันพักผ่อนวันสุดท้ายของทุกคนในรอบอาทิตย์  ก่อนที่จะถึงวันจันทร์  วันแห่งความน่าเบื่อ   ในสายตาของหลาย ๆ คน  วันนี้ทั้งบิวและอิ๋วตกลงกันว่าจะออกจากบ้านประมาณ บ่าย สอง 

อิ๋วเองก็เป็นเช่นเดียวกับผู้หญิงทั่วไป  ยังคงยืนลองชุดอยู่ต่างๆ นา ๆ โดยไม่ได้ดั่งใจสีกที >.< จนได้กางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้าที่นาน ๆ ทีอิ๋วจะใส่  เพราะอิ๋วรู้สึกกางเกงค่อนข้างสั้น  จะเอาไว้ใส่หน้าร้อนเสียมากกว่า  แต่วันนี้ >///<  ให้ฝ่ายขายเขาได้เห็น  ขาขาว ๆ บ้างก็ดี  ๑^-^๑  กับเสื้อยืดสีเหลืองที่พอดีกับตัว  พร้อมกับแต่งหน้าบาง ๆ เพื่อไม่ให้ดูจืดจนเกินไป  แต่ไม่แรงจนเกินอายุ  และจัดผมหวีให้ดูเรียบร้อยติดกิ๊บสีเหลืองอีก 2 ตัว  ที่ด้านขวา  อิ๋วยืนส่องกระจก  หันซ้ายหันขวา พลางนึกในใจ  ทำไมเราน่ารักอย่างนี้เนี่ย ๑^[]^๑  คอยดูนะ  บิว  ถ้านายเห็น  นายจะต้องบอกว่า  โอ๊ย!!  อิ๋วน่ารักจังเลย  แน่ ๆ โฮะ ๆ  ^[]^  แต่ฉันรู้นะ  ว่านายไม่กล้าพูดออกมาหรอก  ได้แต่แอบคิดอยู่ในใจอย่างนั้น อิอิ  กลัวเสียฟอร์มใช่ม้า  อิอิ >///< ( แหะ ๆ หลงเข้าไปสิ  ตัวเองนะ )

          “อิ๋ว !! บิวมารอตั้งนานแล้วนะ  ขึ้นไปตั้งแต่บ่ายโมง  นี่บ่ายสองโมงกว่าแล้วนะ”  เสียงของแม่นิ่มดังขึ้นมาจากชั้นหนึ่งเพื่อกระตุ้นลูกสาวตัวเอง  ให้เร็วขึ้นกว่านี่หน่อย

                “จ้า ๆ แม่!! เสร็จแล้ว ๆ ” อิ๋วตะโกนตอบลงไป  พลางหยิบกระเป๋าสะพายข้างสีขาว  และใส่นาฬิกาพลาสติกสีเหลืองเรือนใหญ่ ๆ เดินลงมาที่หน้าประตูบ้าน  ก็สามารถทำให้ลูกค้าข้าวมันไก่รุ่นไล่เลี่ยกัน  ส่งสายตามองตามได้  @[]@  อิ๋วเดินออกมานอกบ้าน  ก็เห็นบิวยืนผิวปากฟังเพลง  จากไอพอท ยืนผิวปากอยู่คนเดียว  วันนี้บิวใส่เสื้อยืดสีแดงลายแทบขวางสีดำ  กางเกงสามส่วนสีดำมีกระเป๋าเยอะหน่อย  นาฬิกาสีดำ  เท่านี้อิ๋วเองก็ทำให้รู้สึกประหม่าขึ้นมาได้ว่า  วันนี้จะได้เดินเที่ยวกับผู้ชายน่ารัก ๆ  สักที  อิอิ >///< ก่อนจะร้องเสียงดังออกมา

                “ไปกันยาง?  ยืนสะรึมทึม  อยู่นั่นแหละ”-*- อิ๋วทำคิ้วขมวดเหมือนกับว่าตัวเองรอบิวมานาน

                “อ่าว  มาแล้วเหรอ?  แหม  ตัวเองช้าเอง  ยังจะมา  บ่นคนอื่นอีก  ไปกัน ๆ”บิวเรียกอิ๋วให้เริ่มออกเดินทางกัน  และทั้งคู่ก็เดินคู่กัน  โดยรักษาระยะห่างเอาไว้  เพราะไม่ค่อยที่จะกล้าเดินใกล้กันมาก 

ทั้งคู่  เดินออกไปตามถนนเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรนัก  เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันดี  อิ๋วก็ไม่กล้าเริ่มพูดก่อนเพราะบิวเดินฟังไอพอทอยู่  เลยไม่อยากรบกวนเวลาของบิว  ส่วนบิวเองก็ไม่กล้าเริ่มพูดกับอิ๋วก่อนเหมือนกัน  แต่ไม่รู้จะทำยังไงเลยฟังไอพอทอยู่อย่างนั้น

แล้วตานี่มันจะฟังเพลงของมันอีกนานไหมเนี่ย  อย่าว่าแต่แค่แอบชมเราในใจเลย  จะเหล่สักนิดก็ไม่มีเชยตามามองกันเลย  ตาบ้าเอ๊ย   อุตส่าห์วาดฝันไว้ว่าจะมาเที่ยวด้วยกัน   สนุก ๆ แล้วเชียว -*-  ก่อนทั้งคู่จะขึ้นไปนั่งบนรถสองแถวตรงหน้าปากซอยเพื่ออกไปยังตลาดนัดในตัวเมือง  เพราะว่าเป็นต้นสาย ทำให้รถจอดรอนานหน่อย   คนก็มาขึ้นกันเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่บิวและอิ๋วเดินมา  คนก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว  มีที่ว่างพอดี  บิวจึงว่า

“ว่างที่นึง  อิ๋วเข้าไปนั่งสิ”บิวให้อิ๋วเข้าไปนั่ง  อิ๋วก็เดินไปนั่งเพราะอยู่ข้างในลึกสุด  และแทนที่บิวจะมายืนคัยกับเธอตรงหน้า  บิวกลับออกไปยืนโหนตรงท้ายรถเสียอีก  ยังคงยืนผิวปากฟังไอพอทหน้าตาเฉย  เมื่อมีคนมาเยอะขึ้นเรื่อย ๆจนเมื่ออิ๋วมองออกไปอีกทีก็ไม่เห็นบิวแล้ว

                ที่ตลาดนัดในตัวเมืองของจังหวัดชลบุรี  เพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์  ทำให้คนค่อนข้างที่จะเนื่องแน่นกันขนัดตา  จะว่าไปแล้วก็คล้าย ๆ กับ  ตลาดนัดจตุจักรของกรุงเทพเนี่ยแหละ  ทางด้านหลังของตลาดจึงมีการเอาสัตว์มาตั้งร้านขายกันอยู่เกลื่อนกราดมากมาย 

                บิวและอิ๋วเดินดูของอะไรต่อมิอะไรมาเรื่อย ๆ  เหมือนกับว่าต่างคนต่างเดินเสียมากกว่าจะมาเที่ยวด้วยกัน  เพราะต่างคนต่างมองอะไรไม่เหมือนกัน  เดินก็ห่างกันนิดหนึ่ง  และก็ยังไม่ได้พูดอะไรกันมากมายนักเหมือนเดิม  ต่างถามคำก็ตอบคำ  บิวรู้สึกว่า หากเป็นอย่างนี้ไม่ดีแน่  ต้องชวนคุย  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะชวน อิ๋วคุยเรื่องอะไรดี  จึงพูดออกมาว่า

                “แล้วยายอั๋นไม่มาด้วยเหรอ?”บิวลองถามถึงเพื่อนสนิทของอิ๋วดู  เพื่อลดความตึงเครียดให้กับตัวเอง

                จากที่อิ๋วหงุดหงิดอารมณ์เสียเพราะการมาเที่ยวด้วยกันครั้งนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด  ทำให้อิ๋วลมขึ้นทันที  สวนกลับไปทันควัน

                “โถ่เอ๊ย!! ที่ชวนมาซื้อแมวกันนี่  เพราะอยากจะให้อั๋นมาด้วยนะสิ  นี่จะใช้ให้ฉันเป็นสะพานทอดไปหายายอั๋นใช่ไหมละ”อิ๋วทำเป็นพูดแบบไม่รู้สึกกระทบกระเทือนต่อคำพูดของบิว  แต่มันเป็นอะไรที่ทรมานใจมาก Y^Y

                “ไม่ใช่อย่างนั้น .. ก็เห็นว่า  เป็นเพื่อนสนิทกัน  จนตัวแทบจะติดกันไปไหนมาไหน  ก็เลยลองถามดูนะ”^_^! บิวรู้สึกหมดความมั่นใจไปกับคำถามแรกเสียแล้ว

          จากการที่บิวตัดสินใจเริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อนก็ยิ่งทำให้  บรรยากาศ  ยิ่งย่ำแย่ไปกว่าที่ไม่ได้พูดเสียอีก  ทั้งคู่เดินเงียบกันอยู่อย่างนั้นมาตลอดทาง  จนกระทั้งทั้งคู่เดินมาจนถึงจุดขายสัตว์  เมื่ออิ๋วเห็นเข้ากับจุดที่เขาขายลูกแมว  ตาก็ลุกวาวและรีบเดินตรงเข้าไปตรงนั้นพอดี  จนบิวถึงกับต้องวิ่งตามต้อย ๆ

                “อุ๊ย ๆ ตัวนั้นน่ารักอะ!  ตัวสีเหลืองอะ!”อิ๋วพูดออกมาอย่างลืมตัว  ตาลุกวาวมองไปที่ตัวสีเหลือง  เป็นตัวที่ตาใสแป๋ว  เดินต๊อก ๆ มาเล่นกับอิ๋วด้วย  เมื่ออิ๋วก้มลงเล่นกับแมวตัวนี้

                “อืม  น่ารักดีนะ  ว่าแต่ อิ๋วชอบสีเหลืองเหรอ ? เห็นแต่งตัวก็สีเหลืองนะ”บิวจึงทำเนียนเหมือนว่าชั่วครูที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเริ่มต้นเปิดประโยคสนทนาใหม่  และดูเหมือนว่าจะไปได้ด้วยดีเสียด้วย

          “อืม  เราชอบ  ก็มีสีอื่นด้วยแหละที่ชอบ  แต่นี่ ๆ มานั่งนี่เร็ว  มาช่วยดูหน่อย  ไอ้ตัวนี้ก็สวยอะ  สีสวาทอะ  ตัวนี้ก็ขี้อ้อนดีนะ  บิวว่าแมะ?” อิ๋วเรียกให้บิวลงมานั่งข้าง ๆ บิวก็ยิ้ม ๆ พลางสายหัวว่า  อะไรกัน  เมื่อกี้ยังยืนเงียบอยู่เลย  ตอนนี้เรียกเราเข้ามาช่วยเลือกแมวเสียแล้ว อิอิ ^//^ และบิวก็นั่งลงพลางช่วยเลือก

          ขณะอิ๋วกำลังเลือกดูลูกแมวอยุ่กับบิวอย่างลายตาไปหมด ไม่รู้ว่าจะเอาตัวไหนดี  มีลูกแมวอยู่ตัวหนึ่ง ตัวเล็กมาก ตาใส  ขนสวย  ตัวสีขาว  ตาและปากสีแดง  เดินเข้ามาเอาขาหน้ามาสะกิดมืออิ๋วที่อยู่ในกะบะ  แล้วร้องเหมียว ๆ เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ อิ๋วจึงหยิบขึ้นมาดู  ก็รู้สึกว่าน่ารักดี  ก่อนอิ๋ว จะเหล่ไปที่บิว  และก็ยกขึ้นมาสองตัว  ตัวสีส้ม  กับตัวสีขาว ขึ้นมาทำท่าครุนคิด  ก่อนจะเหล่ ๆ ไปทางบิวและตัดสินใจถามบิว

                “นายว่าตัวไหน  น่ารักกว่ากันละ?”อิ๋วลองถามความเห็นบิว

                “อ่าว  อิ๋วเลี้ยงอิ๋วก็เลือกเองสิ!!  เราไม่ได้เลี้ยงด้วยซะหน่อย”บิวตอบอย่างมีเหตุผล

                อิ๋วทำหน้าเซ็ง  แบบหมดอาลัยตายอยาก  โธ่เอ๊ย  นี่ตูอุตส่าห์ถามนาย  ให้นายเลือกให้ฉันนะเนี่ย  ตาทึมเอ๊ย -*- “โถ่  อุตส่าห์ถามความเห็น” อิ๋วอดหงุดหงิดไม่ได้  ที่บิวไม่เข้าใจ  ว่าในตอนนี้  เธอพร้อมที่จะเลือกตามที่บิวชอบแล้ว

                “เอาตัวสีขาวก็ได้นะ   น่ารักดี   ตาสีแดงด้วย  ดูท่าทางอยากจะมาให้อิ๋วเลี้ยง”บิวพูดส่ง ๆ ไป  อาจน่ารักจริงอยู่บ้าง  แต่ไม่อยากให้อิ๋วโกรธมากกว่านี้  ก็ตอบ ๆ ไป

                “เหรอ  สีขาวเหรอ  แต่ว่า  สีส้มก็สวยนะ”อิ๋วเริ่มลังเล

                “อืม  นั่นแหละ  สีส้มก็ได้”

                “โธ่ ! บิว  เต็มใจเลือกหน่อยสิ  =”=  งั้น  เอาตัวนี้แหละค่ะ”อิ๋ว  ยื่นตัวสีขาว  ที่บิวบอกว่าน่ารักในตอนแรกให้กับคนขายเพื่อคิดเงิน  อิ๋วทำทีหยิบประเป๋าตังค์  เมื่อได้ทีบิวก็ทำหน้าที่รีบควักกระเป๋าจ่ายเงินให้ตัดหน้า  เพราะเป็นคนบอกเมื่อวานเองว่าจะพาอิ๋วมาซื้อ 

                และแล้วอิ๋วก็ได้ลูกแมวตัวใหม่สีขาว  มาอุ้มเดินเล่นกับบิวไปทั่วทั้งตลาด  แสดงอาการว่าไม่ค่อยจะเห่อสักเท่าไร  บิวเห็นอาการที่อิ๋ว  เล่นกับลูกแมวตัวนั้นด้วยความรักและทะนุถนอม  จึงพูดออกไปว่า

“นี่เป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าที่จะมาถึงในวันที่ 27 นี้นะ”^-^

คำพูดของบิวเมื่อชั่วครู่  ทำให้อิ๋วรู้สึกหวิว ๆ หน้าแดงขึ้นมาทันที   ที่บิวยังจำวันเกิดของอิ๋วได้  ก็แอบยิ้มขึ้นมามุมปาก

“นี่  บิวจำวันเกิดเราได้เหรอ?”>///< อิ๋วทำก้มหน้าเล่นกับแมว  เพราะกลัวบิวจะเห็นว่าเธอหน้าแดง

“แหม !! ใครจะไปลืมได้ละ  ก็เกิดหน้าเราหนึ่งวันนิ ฮาฮาฮา”^[]^

โอยยย  ไอ้บิวบ้า  แกนี่ไม่รู้อะไรเลยนะ  แกต้องรับผิดชอบกับความรู้สึกของลูกผู้หญิง  ที่ฉันรู้สึกดีด้วยในตอนเมื่อกี้เดี๋ยวนี้นะ  อิ๋วแอบเคืองเล็กน้อย

“ว่าแต่ของขวัญของเราละ  เมื่อไหร่จะได้  ซื้อให้ด้วยนะ  แลกกันไง”บิวพูดออกมาเพราะลืทมตัว  กึ่ง ๆ อยากได้ของขวัญวันเกิดจากมือของอิ๋วเหมือนกัน  จึงแกล้งเอาเรื่องวันเกิดมาบังหน้า  เท่านั้นแหละ  ทำให้อิ๋วหยุดเดิน  ยืนนิ่งอยู่กับที่  บิวที่เดินเหลื่อมนำหน้าไปตัวครึ่งก็ชะงัก  หันกลับมามอง  อิ๋วทำตาขวางจ้องมาที่บิวทันที 

“โธ่เอ๊ย!!  ที่แท้ที่พามานี่ก็แค่อยากได้ของขวัญวันเกิดของตัวเอง  มาซื้อให้เป็นบุญคุณเป็นนะสิ”อิ๋วรู้สึกตัวเองว่า  ทำไมเรารู้สึกโกรธออกมามากมายขนาดนี้นะ

“เฮ้ย!!  อิ๋ว  เข้าใจผิดใหญ่แล้ว  มันไม่ใช่อย่างนั้น”บิวพยายามอธิบาย  ก่อนอิ๋วจะรีบเดินฉึบ ๆ ไปแบบไม่รอ  ก่อนบิวจะพูดอะไรบางอย่างออกมาจนทำให้อิ๋วรู้สึกตัวได้

“ทำไมอิ๋วชอบมองเราในแง่ร้ายนักละ”บิวเองก็เริ่มรู้สึกงอนอิ๋วบ้างแล้ว

ทำให้อิ๋วชะงักคิดขึ้นมาทันที  เอ๊ะ  นั่นสิ  ทำไมเราต้องมองบิวในแง่ร้ายเกินไปด้วยหรือว่า  เรากลัวว่าบิวจะคิดว่า  ที่เรามาในวันนี้ด้วยเพราะเราอยากมาเดินเที่ยวกับบิว  ไม่ได้อยากมาเพราะอยากได้แมว  จนทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองไป  อิ๋วสื่อสารกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเอ่ยไปว่า 

“ก็เอาไว้วันเกิดบิวก่อนสิ”

เวลาผ่านไป  ทั้งคู่เดินเล่นด้วยกรันจนทั่ว  จนกระทั้งถึงตอนเย็นก็ทำให้ทั้งคู่เสียเงินช็อปมากมาย  ได้เสื้อผ้าต่าง ๆ ที่ตัวเองชอบติดไม้ติดมือมาพอสมควร  จึงตกลงกันว่าจะกลับ  เพราะฟ้าเริ่มมึดแล้ว  ทั้ง ๆ ที่แค่เพียงหกโมงเย็นเท่านั้นทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนรถสองแถวประจำทาง  เช่นเดียวกับขามา  เพราะว่าเป็นต้นสายทำให้รถยังโล่งอยู่  บิวรู้สึกโชคดีตรงที่ว่ารถคันนี้เพิ่งมาจอดรับคนทำให้ยังไม่มีใครขึ้มาเลย  อิ๋วจึงเข้าไปนั่งที่ข้างในสุดส่วนบิวก็เข้าไปนั่งใกล้ ๆ ข้าง ๆ

                รถสองแถว กำลังมุ่งหน้าไปตามทางที่ได้เคยขับผ่านอยู่ประจำ  โดยเป้าหมายสุดสายนั้นอยู่ที่ซอยเข้าบ้าน ของ บิวและอิ๋วนั่นเอง  อิ๋วยังคงนั่งเล่นลูกแมวอยู่  เมื่อเธอหยุดเล่น ก็พบว่า  ตอนนี้ร่างกายด้านซ้ายของเธอกำลังนั่งติดกันกับบิว  จึงแอบเหล่ไปทางบิวหน่อย ๆ บิวก็ยังคงนั่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร  เธอจึงแกล้งนั่งเฉย ๆ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง  ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะกลัวบิวเขยิบออกไป  ทั้ง ๆ ที่ข้าง ๆ บิวเป็นที่โล่งไปหมด  ไม่ค่อยมาคนนั่ง

                เช่นเดียวกันกับบิว  ก็รู้สึกตัวเช่นเดียวกันว่า  ตอนนี้กำลังสัมผัสกับท่อมแขน  และสะโพกด้านข้างซ้ายของอิ๋วอยู่  นี่เป็นการถูกตัวครั้งแรกของวันนี้  และไม่ได้ถูกตัวอิ๋วมานานแล้วด้วย    ทำไมมันรู้สึกดีอย่างนี้  นิ่มไปหมด ^///^  อิ๋วก็ยังนั่งนิ่งเหมือนเดิมนี่หน่า  สงสัยจะยังไม่รู้ตัว  ขอให้เป็นอย่างนี้จนนถึงบ้านเถอะ

                ทั้งคู่นั่งนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นเพราะ  ไม่อยากที่จะกระเถิบออกไป  อาจเป็นเพราะอากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ ด้วย  ทำให้ทั้งคู่ไม่คิดที่จะขยับตัวห่างออกจากกันเลย

                วันแห่งความสุขของทุก ๆ ครอบครัวกำลังจะจบลง  เพื่อที่จะเข้าสู่วันแห่งการทำงานในวันพรุ่งนี้  เมื่อรถสองแถว มาจนถึงสุดสาย  ก็เป็นจุดหมายของทั้งคู่พอดี 

                “โห ! วันนี้ช็อปเยอะเลยนี่หน่า”บิวแซวอิ๋ว ได้อย่างไม่เขินแล้ว เพื่อทำลายความเงียบ

                “อะไร ๆ ตัวเองเหอะ  เยอะแยะไปหมด  มาว่าคนอื่น”

                “ไม่ได้ว่า  แค่พูดถึงเฉย ๆ มั่วแล้วอิ๋ว”บิวแซวอิ๋วต่อ

                “อืมจ่ะ  เอาเถอะจ่ะ  ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว  เถียงไปก็ไม่ชนะ”-*- อิ๋วทำหน้าบุ้ยใส่

                บิวสังเกตเห็นว่าอิ๋วถือของเยอะพอควร  เท่า ๆ กันกับเขา  แต่ดูท่าทางแล้ว  คงไม่หนักอะไรมาก  จึงมีความรู้สึกขึ้นมาว่ากลัวว่าอิ๋วจะหนัก

                “อิ๋ว  ของนะ  เราถือให้ไหม”บิวลองถามไปดู  โดยไม่รู้ว่าเธอจะยื่นมาให้ถือหรือเปล่า

                “อืม  เราได้จะเล่นกับน้องแมว”^-^ อิ๋วยื่นให้บิว   จังหวะส่งของให้บิว  มือบิวก็ไปจับเข้ากับมืออิ๋ว  บิวรู้สึกถึงความเย็นของมืออิ๋ว  และนิ่มมากด้วย  >{}<

          อิ๋ว  หยิบแมว  ที่เธอใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายข้างของเธอออกมา  ตอนอยู่บนรถหลังจากที่อิ๋วเล่นกับแมวเสร็จก็เอาใส่ไว้ในกระเป๋า  โดยให้ยื่นหัวออกมา  ขณะเล่นกับลูกแมวอยุ่นั่นเอง  ทำให้  นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่อิ๋วคิด  แล้วอดที่จะขำให้กับตัวเองไม่ได้  ว่าฟุ้งซ่านอะไรออกมา ^///^

                “ว่าแต่  อิ๋วจะตั้งชื่อแมวตัวนี้ว่าอะไรละ?”บิวถามอิ๋ว ขณะกำลังเดินทอดน่องกันอยู่ 

          อุ๊ย ๆ ไม่จริง ๆ บิวรู้ความคิดเราได้ยังไงเนี่ย  นายเป็นพ่อมดสามมารถอ่านใจคนอื่นได้ยังไง ( บังเอิญเหอะ -*- ) นี่พูดออกมาตอนที่เราคิดอยุ่พอดีเลยนเนี่ย  หรือว่า  ความคิดของเราเมื่อคืน  จะเป็นจริง  โอ้วววว !!! >///<

                “ไม่รู้ดิ  ยังไม่ได้คิดเลยอะ  ตอนแรกก็ว่าจะตั้งชื่อว่าลิตาร์เหมือนดิม  แต่มันไม่ใช่ตัวเดิมแล้วอะ”อิ๋วก้มหน้าเล่นกับลูกแมวตัวใหม่ 

                “ใช่ ๆ มันเป็นคนละตัวกัน  สีก็ไม่เหมือนกันด้วย”

                “แล้ว....?”

                “อะไรเหรอ ?”

                “บิวอยากให้ชื่อว่าอะไรละ  คือ  ลอง ๆ บอกมาแหละ  เผื่อจะได้เป็นไอเดียที่จะตั้งชื่อนะ”อิ๋วออกจะอายนิด ๆ ที่อยากจะตั้งชื่ออย่างที่บิวบอกอย่าในความคิดเมอคืน  แต่ทำเป็นพูดเรื่องอื่นกลบเกลื่อน  -///-

                “ไม่รู้ดิ  เราก็ยังไม่ได้คิดเหมือนกันแหละ  ตัวนี้ตัวสีขาว  จะให้ตั้งชื่อว่าอะไรดีละ? ”บิวนึกในใจว่า  เลี้ยงเองก็ตั้งชื่อเองสิคับ  แต่ถ้าตอบไปอย่างนี้  โดนงอนกลับมาอีกแน่  -_-!

                “ลอง  ว่า ๆ มาดิ”อิ๋วอดที่จะหัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่ได้  ว่าหากเป็นอย่างที่ตัวเองคิดจะตอบออกไปว่าอย่างไรดี

                “อืม  เริ่มเลี้ยงตอนหน้าหนาวอย่างนี้  ตัวสีขาวอยู่ด้วย  เออ!!..  สโนไวท์!! ไปเลย  ตัวเมียด้วยนิ  อิอิ”^.^บิวตอบส่ง ๆ ไป

                “โห !! เชยมาก  คิดได้ไงสโนไวท์ !? ชื่อไวท์ก็แล้วกันนะ  สั้น ๆ ง่ายดี  ตัวสีขาวด้วย  เพราะดีออก  เนอะ  ว่าไม้ ๆ ?เจ้าไวท์”อิ๋วตัดบทพูดออกมาเอง  บิวทำหน้าเจื๋อน ๆ ( เหอะ ๆ ไวท์ เชยกว่าสโนไวท์อีกนั่น : บิว )

                ความจริงอิ๋วเองก็อยากจะให้ตั้งชื่อว่าสโนไวท์เหมือนกัน  แต่  กลัวว่าบิว  จะคิดว่า  ตั้งชื่อตามที่บิวบอก  จึงเปลี่ยนมาเรียกไวท์แทน  ทำเป็นว่าอิ๋วคิดชื่อนี้เอง  และตัดสินใจว่า  ต่อหน้าบิวก็จะเรียกว่าไวท์  แต่ถ้าอยู่บ้านก็จะเรียก  สโนไวท์

          บิวเองก็รู้สึกดีมาก   ที่ได้พูดคุยและเดินด้วยกันกับอิ๋วอย่างนี้  จึงคิดออกมาว่า  จะทำยังไง  ให้มีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างนี้มากกว่าเดิมนะ  ถ้าได้ไปโรงเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันก็ดีนะสิ  แต่ถ้าเราพูดออกไปแล้ว  อิ๋วจะรู้สึกยังไงนะ  ต้องรู้ความในใจเราแน่เลย  ว่าเราเริ่มคิด ๆ กับอิ๋วแล้ว

                จนกระทั้งฟ้ามืดสนิท  ทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงหน้าบ้าน  มาหยุดอยู่ตรงกลางถนนระหว่างบ้านทั้งสอง  บิวมองหน้าอิ๋ว  เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างจะค้างคา เช่นเดียวกับอิ๋วที่เงยหน้าขึ้นไปมองบิวเหมือนกันพอดี  ทำให้อิ๋วต้องรีบก้มหน้า 

                เอ๊ะ  มีอะไรนะ  จะพูดอะไรหรือเปล่า  ทำท่าอย่างนั้น  หรือ  หรือว่า  จะเป็นอย่างทีเราคิดไว้แบบเมื่อคืน  >[]<  โอ้ว !! ไม่นะ  ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลย  เดี๋ยวก่อน  ขอเวลาเตรียมใจก่อน

                “อืม  งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ  บ๊ายบายนะ  ฝันดี ๆ”บิวโบกมือปะลก ๆ บ๊ายบายอิ๋ว  ( O[]O! อ่าว : อิ๋ว )

บิวหันหลัง  กำลังเดินเข้าบ้าน  ในตัวเองเหมือนว่าขัดแย้งอะไรบางอย่าง  โธ่เอ๊ย  ในที่สุดก็ไม่กล้าพูดอีก  มาถึงขั้นนี้แล้ว  ก็พูด ๆ ออกไปเลย  ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว  ไม่อย่างนั้นเมื่อไหร่จะได้เริ่มสักทีละ บิวกำลังรวบรวม  ความกล้าที่จะพูดอะไรบางอย่าง

                “อืม  บาย!”อิ๋วพูดห้วน ๆ ทำโบกมือบ๊ายบายบิวคืน  -..- เฮ้อ  นึกว่าจะเป็นแบบที่เราคิดเสียอีก  แต่แอบใจหายนิด ๆ นะ 

คำพูดบอกลาของอิ๋วที่พูดออกมา  ทำให้บิวหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มว่า  ซวยแล้วตู T{}T ดูท่าสาวจ้าวไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยด้วย

                และต่างคนก็ต่างแยกย้ายเดินกันไปที่หน้าประตูบ้านของตัวเอง   เรื่องราวของทั้งสองคนในวันนี้ก็จะจบลงด้วย  และเริ่มวันใหม่  เป็นบิวและอิ๋งเหมือนเดิม  แต่..... 

                “บิว”อิ๋วย้อนออกมาเรียกบิว

                หืม !? บิวเอะใจ  อิ๋วเรียกเรานี่หน่า  มีอะไรนะ?  แล้วบิวก็หันกลับไปดู

                “ขอบใจนะ  ที่ซื้อลูกแมวให้  เราจะดูแลมันให้ดีเลย  ไปนอนแล้วนะ  บ๊ายบายจ่ะ  ฝันดีนะคะบิว”^-^ อิ๋วพูดขอบคุณตามมารยาทด้วยน้ำเสียง  หวาน ๆ   บิวก็เคลิมตาลอย  ไปยันไหนต่อไหน  ก่อนจะหลุดจากภวังค์  และตัดสินใจพูดออกมา

                “เดี๋ยวก่อนอิ๋ว  แปปหนึ่ง”บิวพูดเรียกอิ๋วให้หันมา

                “หืม  อะไรเหรอ ?” อิ๋วหันมาทำตาโต  ว่ามีอะไรจะบอกกับเธออีก  เอ๊ะ  หรือว่า ?

                เอาแล้วไงละ  บอกเลย  บอกไปเลย  มาถึงขั้นนี้แล้ว  แค่พูดออกไปเท่านั้น   และเป็นการเริ่มต้น  ที่จะ   จีบ  อิ๋วอย่างเต็มตัวด้วย  ให้อิ๋วรู้ไปเลยว่าเรากำลังจีบอยู่  เพราะถึงยังไง   สักวันอิ๋วต้องรู้อยู่แล้ว  เพราะเรารู้สึกแล้วว่า  เราชอบอิ๋ว

                “อิ๋ว  คือ...  เราอยากรู้อะไรหน่อยนะ”

                “อาหะ  ว่าไง ?”อิ๋วก็อยากจะรู้ว่าบิวจะถามอะไร  เอาแล้ว ๆ >~<

                “เราอยากรู้อะ ว่า  อิ๋วมีแฟนหรือยังเหรอ ?”บิวรู้สึกทึ่งในตัวเอง  ที่พูดออกมาได้แล้ว  โอย  ตายแน่ ๆ อิ๋วรู้แล้วแน่ ๆ ว่าเราคิดยังไงอยู่  แต่อีกใจก็กลัวคำตอบจะออกมาไม่เป็นอย่างที่บิวคิด

                “อืม ๆ  ก็  ยังไม่มี”อิ๋วออกจะหน้าแดงนิด ๆ ที่ถูกถามอย่านี้ 

                “เหรอ  อืม ๆ ถ้างั้น  พรุ่งนี้ไปเรียน  รอเราด้วยนะ  ไปโรงเรียนพร้อมกันนะ”มันเป็นคำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรที่นัดอิ๋วไปโรงเรียนด้วย  แต่บิวกลับรู้สึกว่าคำพูดเมื่อกี้  มันเปรียบเสมือนกับ  การได้  ประกาศจีบอิ๋วแล้ว 

                “อ๋อ!  อืม  ได้”^-^  อิ๋วยิ้มให้

                “อะ  โอเค ๆ งั้น !! พรุ่งนี้เจอกันนะ  บ๊ายบายครับ”บิวดีใจ  จนพูดครับออกมาไม่รู้ตัว

                “อืม  โอเค  เจอกัน ๆ ฝันดีนะ”อิ๋วพูดออกมาด้วยใบหนาที่ยิ้มแย้มก่อนเดินเข้าบ้าน 

                ฝันดีนะ  คำพูดนี้เหมือนจะไม่มีอะไร  แต่บิวกลับรู้สึกว่า  รู้สึกดีชะมัดที่อิ๋วพูดออกมาอย่างนี้ 

จนกระทั้งถึงวันรุ่งเช้า  ที่บ้านของบิว  เวลาราว ๆ เจ็ดโมงเช้า

          “ลุงเปรม สวัสดีค่ะ  ป้าบัวสวัสดีค่ะ”อิ๋ว ในคราบชุดนักเรียนมัธยมปลาย  เดินเข้า มาไหว้พ่อแม่ของบิว เฉกเช่นทุกวันหลังจากที่ไหว้พ่อแม่ของตัวเองที่บ้านเสร็จแล้วแล้ว

                “อ่าว  มาแล้วเหรอลูก ? เจ้าบิวมันยังไม่เสร็จเลย  แม่ปลุกตั้งแต่เช้าแล้ว  มันตื่นสายซะชินแล้วนะ”^-^ แม่บัวของบิวเผาลูกตัวเอง ก่อนจะกล่าวต่อ “จะว่าไปแล้ว  บ้านเราสองคนก็อยู่ใกล้ ๆ กันก็น่าจะไปด้วยกันตั้งนานแล้วนะ  แล้วนี่ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงอยากไปโรงเรียนด้วยกันละ  หืม?  เห็นไม่ได้ไปเรียนด้วยกันมานานแล้วนี่  เมื่อคืนนี้  บิวมันมาบอกว่า  พรุ่งนี้ให้ปลุกด้วยจะไปเรียนกับอิ๋ว  แม่ยังงงอยู่เลยนะ  อิอิ  แสดงว่า  เมื่อวานไปเที่ยวด้วยกัน  แอบคุยความลับอะไรกันหรือเปล่านะ  อิอิ”แม่บัว ของบิวลองย้อน แซวถามดู  อิ๋วทำได้แค่  ยืนกัดปากบิดไปมา  กำที่จับกระเป๋าหนังของตัวองไว้แน่น  ก่อนจะอมยิ้ม  ก้มหน้าก้มตาเพราะไม่กล้าตอบออกไป ^///^

“แหมแม่ก็  พูดเกินไปน่า  เรื่องของหนุ่มสาวเราอย่าไปยุ่งเลยน่า  เดี๋ยวอิ๋วจะเขินเปล่า ๆ เนอะ  หนูอิ๋วเนอะ ฮาฮาฮา”พ่อเปรมของบิวกำลังเปิดร้านอยู่  ก็ร่วมวงแซวอิ๋วด้วย

“แหม!! พ่อก็ ว่าแต่คนอื่น!”ก่อนแม่บัวจะตะโกนขึ้นไปที่ชั้นสอง “บิวยังไม่เสร็จอีกเหรอ อิ๋วมารอแล้วนะ....”

                “ครับ  เสร็จแล้วแม่”แม่ของบิวพูดยังไม่ทันขาดคำ  เสียงบิวก็สวนลงมาพร้อมกับตัวของบิวในสภาพชุดนักเรียนรีบวิ่งลงบันไดลงมา “แอบนินทาอะไรบิว  ให้อิ๋วฟังเปล่าเนี่ยแม่”

                “เปล่าหรอก  ถ้าไม่บอกแม่  ตั้งแต่เมื่อคืนว่าวันนี้จะไปโรงเรียนกับอิ๋ว  แม่ก็ไม่บอกให้รีบ หรอก”แม่บัวพูดสั่งสอนก่อนจะเข้ามากระซิบเข้าข้างหูบิว “นัดสาวแล้ว  คราวหลังอย่าให้สาวเขารออีกนะ  รู้ไหม ฮาฮาฮา” ^[]^  บิวหน้าแดงขึ้นมาในบัดดล  รีบผละตัวออกจากแม่ 

                “โอ๊ย แม่  ไม่ขนาดนั้นหรอก  งั้นบิวไปแล้วนะ  แม่หวัดดี  พ่อหวัดดี”บิวรีบใหว้แม่ที่อยู่ใกล้ ๆ และพ่อที่อยู่หน้าร้านกำลังเปิดร้าน  เพราะไม่อยากให้อิ๋วรอนาน

                “ไปได้ยังเนี่ย”อิ๋วทำหน้าเซ็ง ๆ ที่วันแรกก็ให้รอเสียแล้ว

                “โอ๋  ขอโทษนะ ๆ ไปกัน”บิว  เดินนำอิ๋ว  เชิงเชื้อเชิญให้อิ๋วเดินตาม  ก่อนจะเดินไปไหว้สวัสดี  พ่อก้วยและแม่นิ่มของอิ๋ว  ก่อนจะเดินทางไปโรงเรียนกันสองคน

                นี่เป็นวันแรกที่บิวและอิ๋วเดินไปโรงเรียนด้วยกัน  ทั้งคู่คิดเหมือกันว่า  ถ้าใครที่โรงเรียนมาเห็นเข้า  ต้องนึกว่าเป็นแฟนกันแน่ ๆ อิ๋วก็คิดไปว่า   ถ้ายายอั๋มมาเห็นจะทำยังไงนะ  จะบอกว่าอะไรดี   แล้วเราจะมามัวคิดอะไรละก็เรา  ตกลงมากับเขาเองนี่หน่า -_-!  ส่วนบิวก็คิดได้ว่า วันนี้ได้เดินมาโรงเรียนกับผู้หญิงเสียด้วย  น่ารักอีกต่างหาก  อิอิ  ^///^  เป็นครั้งแรกเลยแฮะ  แท่ห์เหมือนกัน  คนอื่นต้องนึกว่าเป็นแฟนเราแน่ ๆ แต่จะว่าไปแล้ว  ถ้าเราได้อิ๋วเป็นแฟนคนแรก  ก็ดีนะสิ  อิอิ 

                “แล้ววันนี้ไม่ได้ไปเรียนกับอั๋นเหรอ”บิวลองถามถึงอิ๋วดู 

“เปล่า  เราไม่เคยไปเรียนกับอั๋นนะ  เจอกันที่โรงเรียนมากกว่านะ  แค่กลับบ้านด้วยกันเฉย ๆ”

                “อ๋อ  อืม ๆ”จะว่าไปแล้ว  บิวก็ไม่เคยได้ไปโรงเรียนกับอิ๋วเหมือนกันจึงไม่รู้  ทำให้เขามีโอกาสที่จะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน  ทุก ๆ วัน

                ทันใดนั้นเอง  บิวและอิ๋วซึ่งเดินคุยกันอยู่  ในถนนฝั่งตรงข้าม  มีนักเรียนชายหญิงคู่หนึ่งเดินตีคู่มาด้วยกันกับอิ๋วและบิวที่ฝั่งตรงข้าม  ผู้ชายถือกระเป๋าให้ผู้หญิงและเดินกระหนุงกระหนิงกัน  บิวจึงเกิดไอเดียขึ้นมาบางอย่าง O-O  หันเหล่ไปที่อิ๋วซึ่งเดินอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกไป  ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่พูดออกไปนี้  จะต้องทำให้อิ๋ว  แน่ใจแน่ ๆ ว่าเขา  กำลังจีบอิ๋ว  แล้วอิ๋วจะตอบกลับมาว่าอะไร  จะอยู่หรือจะไป  จะได้รู้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

                “อิ๋ว  เราถือกระเป๋าให้เอาไหม ?”-///- บิวทำหน้าเขิน ๆ ถามไป

                อิ๋วเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าบิวก่อนนิดหนึ่ง  ก่อนจะก้มหน้าลงมาเหมือนเดิม -///- เพื่อไม่ให้บิวรู้ว่าเขินอยู่  ก่อนจะหลบสายตาพูดออกไป

                “อืม! หนักนะ!?”อิ๋วพูดพล่าง  ยื่นให้  บิวก็รีบฉวยมาถือให้ทันที  ชั่วครู่หนึ่งก็เชิญอิ๋วคุยต่อ

          “นี่  ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วนะ  เรื่องคณิตศาสตร์นะ  รู้เรื่องบ้างไหมเนี่ย!? ”บิวทำเสียงเข้ม  ที่เจ้าอิ๋วตัวดี  ทำท่าหมือนจะไม่ค่อยรู้เรื่องเลย

                “ก็พอรู้เรื่องบ้างแล้ว  ทำได้บ้างแล้วนะ  กว่าจะสอบก็ทำได้พอดีแหละ  ทำไมเป็นห่วงเราเหรอ !?”อิ๋วลองหยอดถามเป็น  ทำทีว่าแกล้งพูดเล่น  แต่อิ๋วคิดจริง

                บิวยิ้มไม่พูดอะไร  มองตรงไปข้างหน้าแล้วเดินต่อ  ก่อนจะพูดออกมา

                “มั้ง!!” ^///^

                ทั้งคู่เดินคุยเล่าเรื่องราวต่าง ๆ กันอยู่  จนกระทั้งมาจนเกือบจะถึงทางเข้าของโรงเรียนแล้วนั่นเอง  ทางอีกฝั่งหนึ่ง  ก็กำลังุ่งหน้าเดินเข้าโรงเรียนเหมือนกัน  มีแบงค์  ท็อป  ต้อม  น็อทเดินมากันพอดี  จึงเห็นเข้ากับที่บิวและอิ๋วเดินคุยกันเข้าไปในโรงเรียน  ทั้งหมดยืนแข็งตะลึงกันอยู่  ว่าบิว หาแฟนได้แล้วเหรอ  ตอนนี้แบงค์  หน้าซีดกว่าใครทุกคน  ก็ตะลึง  ไม่สิ ไม่มั้ง  บิวไม่เคยมีแฟนนี่หน่า  ซวยแล้วตู  ประมาทมันไปหน่อย -[]-

                ในขณะนั้นเอง  ที่บิวเดินเข้าโรงเรียน   จึงเห็นเข้ากับพวกเพื่อน ๆ กำลังเดินมุ่งหน้าเข้าโรงเรียนเหมือนกับเขาจากอีกทางหนึ่ง  อิ๋วเดินล่วงหน้าบิวเข้าไปแล้ว  บิวชะงักนิดหนึ่ง  ก่อนโบกมือทักเพื่อน ๆ และชี้นิ้วไปที่อิ๋วทีเดินเข้าไปก่อนแล้ว  และพูดออกมาไม่มีเสียง  มีแต่ลมว่า 

                “แฟน   ตู   เอง!!!”บิวป้องปากพูดออกมาแต่ลม  ก่อนชูมือที่ถือกระเป๋าอิ๋วขึ้นมาให้ดู  แล้วเดิน  อารมณฺดีเข้าไปหาอิ๋วต่อ

                “อะไรเหรอ  บิว?”อิ๋วเห็นบิวเดินตามมาช้า  จึงถาม

                “อ๋อ  ไม่มีอะไรหรอก  นี่ ๆ หิวข้าวไหม  ไปกินข้าวกัน  เดี๋ยวเลี้ยง”บิวเปิดเกมส์รุก  อย่างเต็มตัว

                “เหรอ  จิงอะ ? ไปดิ!!” ^..^ อิ๋วเดินยิ้ม  ตามต้อย ๆ

                “แต่ว่าต้องอยู่กันแค่สองคนนะ  ไม่มีอั๋นนะ”บิวขอความเป็นส่วนตัว

                “ทำไมต้องไม่มีอั๋นละ  มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย”อิ๋ว  ดึงใหล่บิวโน้นให้ถอยมา

                “อ๋อ  เปล่า ไม่มีอะไร  ไปกันได้แล้ว หิวแล้ว”บิวเดินถือกระเป๋าของอิ๋วเดินล่วงหน้า

                “เฮ้ย  เดี๋ยวก่อน  มาบอกก่อน  เดี๋ยวนี้เลย”อิ๋วรีบเดินตามเพื่อถามบิว  ว่าอะไรกันแน่  คิดอะไรแน่ถึงพูดมาอย่างนี้  หรือคิดเหมือนอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า   อิอิ ^-^

                ขณะเดียวกัน  ทางฝั่งกลุ่มของเพื่อน ๆ บิว  แบงค์กำลังตกอยู่ในความผิดหวังครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต  ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น  T~T ตอนนี้บิวมีแฟนไปแล้ว  งั้นแสดงว่า   เกมส์นี้ตูตกเป็นฝ่ายแพ้นะสิ  โอ้  แม่เจ้า  ไม่จริง  นี่ฉันแพ้เกมส์ที่ตัวเองเป็นคนตั้งเหรอ เนี่ย  โอ้  ไม่จริง T[]T

                ในขณะนี้แบงค์รู้สึกอ่อนแอมาก ๆ เพราะรับไม่ได้ที่ราชาแห่งการจีบผู้หญิงอย่างเขา  ( เห็นเจ้าตัวเขาว่าอย่างนั้น  ในตอนแรก  -_- ) ต้องมาแพ้ในเกมส์การจีบผู้หญิง  เมื่อได้สติก็พบว่า  เพื่อน ๆ ในกลุ่ม  กำลังยืนล้อมรอบแบงค์อยู่แผ่รังสี ออร่าออกมาแทบทุกคน   ก่อน ท็อปจะเป็นตัวแทนในพิธีกล่าวนำของทุกคน   เอ่ยออกมาว่า

                “แบงค์  นายเองคงรู้ชะตากรรมสินะ  ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย!? ”ท็อปพูดด้วยสายตาเย็นชา -_-

                “เกมส์นี้นายเป็นคนกำหนดขึ้น  และเกมส์นี้นายเป็นผู้แพ้เสียเอง  และสิ่งที่ต้องทำโทษแก่ผู้ที่แพ้  นายก็ได้กำหนดเอาไว้แล้ว!?” ต้อมทำสายตาเย็นชาออกมาอีกคน  ลอดผ่านแว่นออกมาที่แบงค์ 0-0

                “.....................”น็อท  ทำสายตาเย็นชามั่ง  ( -_-! : น็อท )

                “พวกเรา  สำเร็จโทษ  รุมตบหัวมัน  ส่วนไอ้บิว  ค่อยให้มันทำพิธีปิดทีหลัง  ลุย!!!”ท็อปกล่าวเปิด

                ทั้ง 3 ก็รุมเข้ามาตบหัวกัน  จนมันส์มือ  ตาม ๆ กัน  โดยกะจะให้บิวผู้ที่ไม่ได้มาตบด้วย  ทำพิธีปิดในตอนหลังตอนกลางวัน  ซึ่งแบงค์จะต้องเลี้ยงข้าวเพื่อน ๆ ด้วย  เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ด้วยกัน

                ทางฝั่งของอั๋น  ที่ตอนนี้มายืนหนาวขาแข็งอยู่หน้าเสาธง  เพราะทุกเช้าอิ๋วและอั๋นจะต้องมานัดเจอกันตรงนี้ทุกเช้า  อั๋นรออยู่นานแล้ว  ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ไม่เห็นวี่แววแม้แต่เงาเพื่อนรักของเธอเลย เมื่ออั๋นโทรไปก็ไม่ติด

                “อีบ้าอิ๋ว  แบตมาหมดอารายตอนเช้าย่ะ  ทำไมเมื่อกลางค่ำกลางคืนไม่รู้จักชาทแบ็ตให้เรียบร้อยยะ” T[]T อั๋นบ่นกับตัวเองขณะโทรหาอิ๋ว  ไม่ว่าจะโทรเท่าไรก็ไม่ติด  เพราะอิ๋วแอบปิดเครื่องกันไม่ให้อั๋นโทรมาหาตามที่บิวสั่ง >///<  เพราะเธอกำลังนั่งกินข้าวกับบิวอย่างมีความสุข