รักใสใส ในเดือน ธันวาคม

ลำดับตอนที่ #3 : เหตุเกิดจากไอ้แบงค์

                “เฮ้ยรู้แล้ว !!”  แบงค์ตะโกนอย่างลืมตัวเมื่อมีอะไรบางอย่างพุ่งจี๊ดเข้าในสมอง  ทำให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มทั้งสี่ต่างมองมาที่เขาโดยมิได้นัดหมายรวมทั้งบิวด้วย  หลังจากที่เลิกเรียนและกำลังพากันเดินลงมาที่ชั้นหนึ่งของตึกเรียนในบ่ายแก่ ๆ วันหนึ่ง

                “อะไร ! เรียกซะเหมือน  ลืมปิดแก๊สไว้เมื่อเช้าแล้วมาเรียนงั้นละ”ท็อปพูดประชดเพราะตกใจในท่าทีที่พฤติกรรมแบงค์เรื่องการตื่นตูมของแบงค์ที่มักจะแสดงออกมาบ่อย ๆ ให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มตกใจประจำโดยไม่มีทีท่าว่าจะชินไปกับอาการของมันสักที

                “โห ! ไอ้ท็อป ! ถ้าลืมปิดแก๊สไว้เมื่อเช้า  ป่านนี้ไม่เหลือถังแก๊สให้กลับไปปิดพร้อมบ้านทั้งหลังด้วยหรอก  ป่านนี้กลายเป็นบ้านย่างบาบีคิวกระทะร้อนไปเมื่อตอนสาย ๆ แล้ว”บิวเอ่ยพลางอดขำไม่ได้กับมุขของท็อปพร้อมช่วยตบมุขให้เสร็จสับ  ขณะที่ทั้งห้าคนกำลังเดินออกจากตึกและกำลังมุ่งหน้าไปสนามหญ้าของโรงเรียน

                “เดี๋ยวสิ  แล้วพวกแกรู้แล้วเหรอ  ว่าไอ้แบงค์มันรู้อะไร ?”ต้อมพูดออกมาอย่างสงสัยทำให้ทุกคนฉุกคิดตามได้ว่าลืมจุดประสงค์หลักไป

                “รู้แล้วเว้ย !! ข้าว่าวันนี้พวกเรางดเล่นบอลสักวันละกัน !”  แบงค์พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ  เหมือนว่ากำลังมีอะไรบางอย่างอยู่ในหัวอันเจ้าเล่ห์ของมันอยู่

                “อ่าวเฮ้ยได้ไง !วันนี้มีอะไรแผลง ๆ อีกละ ? นี่รวมตังค์ซื้อบอลกันแล้วนะโว้ย !!”บิวพูดก่อนทำหน้าสงสัย  เพราะทุกวัน ๆ หลังเลิกเรียนแล้วพวกเขาทั้งห้า จะต้องไปที่สนามเพื่อเล่นฟุตบอลด้วยกันทุกวันกับเพื่อนในห้องหรือไม่ก็เล่นกับเพื่อนห้องอื่นเป็นประจำ 

                “ข้าว่าวันนี้ไปเล่น  ฟุตบอลในตู้ดีกว่า  เหอะ ๆ ว่าไงพวกเรา !? ไปเล่นวินนิ่งบ้านไอ้บิวกัน”แบงค์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะเสนอสิ่งที่กลั่นออกมาจากสมองน้อยๆ ของมัน  ว่าอยากจะไปเล่นเกมส์ฟุตบอลที่ฮิตที่สุดเกมส์หนึ่งของประเทศไทยเลยก็ว่าได้ในเครื่องเล่นเกมส์เพลย์สเตชั่นทู

                แหะ ๆ -_-* มันเอาเข้าแล้วไหมละ  ไอ้แบงค์  ไอ้เวรระกำส้มตำน้ำตก  บิวพลางคิดในใจ  ว่าคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ซื้อเพลย์ทู ฯ มาเล่นในตอนเข้าม.6ใหม่ ๆ และไปเที่ยวป่าวประกาศโฆษณากับเพื่อน ๆ ว่าว่าง ๆ ก็มาเล่นกันได้นะอย่างใจบุญสุนทาน  ไม่คิดว่าความเอื้อเฝื่อความใจดีของตนเองจะกลับมาทำร้ายเขาอย่างนี้  เอาแล้วไงละ  และตอนหกโมงเย็นเราต้องไปติววิชาคณิตให้อิ๋วด้วย  และจะทำไงละเนี่ย  ตู  T[]T ความจริงบอกยกเลิกอิ๋วไปวันหนึ่งก็ได้  แต่ไม่อยากหยุดไปสอนอิ๋วแม้แต่วันเดียวอะ >///<

                “จะดีเหรอ  ? ดูท่าทางคนอื่นเขาก็อยากเล่นบอลที่สนามกันนะ  ข้านะไม่อะไรหรอก  แต่ถามคนส่วนมากดูก่อนดีกว่า -*- ” บิวพยายามปกปิดพิรุธให้แนบเนียนที่สุด-_-!

          แต่เมื่อบิวดูทีท่าของคนอื่น  แต่ละคนก็มองมาที่บิวกันหมดและทำท่าครุนคิด เหมือมกำลังสังเกตอะไรในตัวบิวอยู่

                “ไปเล่นวินนิ่งบ้านบิวเหรอ  ก็เข้าท่านะ”ท็อปยืนท้าวคางคิ้วขมวดครุนคิด  นั่นเอาแล้วไหมละ

                “จะว่าไป  พวกเราก็ไม่ได้เล่นวินนิ่งด้วยกันนานแล้วนะ”ต้อมยิ้มแย้ม  เมื่อนึกถึงบรรยากาศเมื่อเดือนก่อน  ที่ได้ไปเล่นวินนิ่งบ้านบิว  อย่างสนุกสนาน  นั่นไงมาอีกคนแล้ว

                “เห็นมะ ๆ ฉันบอกแล้ว  ที่สำคัญ  คราวก่อนที่ฉันแพ้แกนะท็อป  ฉันแค่ลองเชิงหรอก  555+”แบงค์หัวเราะร่า  เพราะแผนการโน้มน้าวเพื่อนของเขาได้ผล

                “เออ  คือ ...... T0T”บิวนึก  อะไรของพวกนี้มันว้ะเนี้ย  สาบานได้ไหมว่าไอ้พวกนี้ไม่ได้นัดเตี้ยมกันมา  ทำไมไอ้แบงค์มันถึงมีความสามารถการจับจุดของคนอื่นด้วยเนี่ย !?

          “.............” น็อท

                “เอาละ !! งั้นตกลงตามนี้  เดินไปกันก่อนเลย  เดี๋ยวฉันไปบอกไอ้พวกที่รออยู่ที่สนามก่อน  ว่าวันนี้พวกเราไม่เล่น  แต่จะไปเล่นในทีวีแทน  555+”แบงค์ไม่รอช้า รีบวิ่งไปบอกเพื่อน ๆ คนอื่นทันที  โดยทีไม่ได้สังเกตทีท่าของบิวเลย  ว่ากำลังจะลงไปดิ้นชักน้ำลายฟูมปากแล้ว

          “เฮ้  !!แต่ฉันว่า   วันนี้มีการบ้านนะ  พวกแกจำไม่ได้แล้วเหรอ ? เมื่อชั่วโมงที่สามนะ  ที่อาจารย์ขนบธรรมเนียมประเพณี  สั่งรายงานเดี่ยวภาษาไทยนะ” ( ฉันชื่อขนบเนียมจะ เดี๋ยวเหอะ ๆ เล่นไม่รู้เรื่อง : อ. ขนบเนียม ) บิวพยายามยกแม่น้ำทั้งห้าหกเจ็ดยันแปดถจำเป็นมารั้งเอาไว้ให้จงได้  เปรียบเสมือนตนเองเป็นขุนศึกนำทัพตั้งรับข้าศึก  จนทัพของตัวเองแตกย่อยยับ  แต่ก็นำกำลังเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่น้อยนิด  ออกสู้กับข้าศึกต่อ  มิให้เข้ามาย่ำยีแผ่นดินของตนเองได้  ก่อนต้อมจะเดินเข้ามากอดคอ  และยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

                “รายงานนะ  ส่งเดือนหน้า จะรีบร้อนขยันอะไรวันนี้  ฉันว่าที่นายหาข้ออ้างอย่างนี้  ก็เพราะกลัวฉันจะย้ำแค้น  แกเมื่อคราวก่อนใช่ไหม ที่ฉันชนะแกไปนะ ! หืม !?” เฮือก !! สติของบิวขาดผึงเหมือนโดนใครมาเหยียบหน้าแล้วหันมาเยาะเย้ยแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งหนีจากไป

                “หนอยแกไอ้ต้อม  !!ชนะครั้งหนึ่งทำคุยใหญ่  เดี๋ยวพอไปถึง  แกมาเจอกับฉันคู่แรกก่อนเลยนะ  จะสอนให้รู้ใครหมู่ใครจ่าใครสารวัติใครผู้กำกับ  และใครผู้บัญชาการตำรวจสูงสุด !!”บิวยกมาทั้งกรมพูดอะไรออกไปไม่รู้ตัว  ก่อนจะมารู้สึกตัวอีกที  ทัพที่ตนเองยกไป  แม้มีกำลังน้อยนิดแต่ก็ใจสู้  ตอนนี้วิ่งทะเลอทะล้าออกไป  โดนธนูจากลูกจ๊อกยิงเจาะกบาลตายตั้งแต่ยังไม่สู้แล้ว

                ในขณะที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปบ้านของบิว  แต่ละคนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน ต่างพูดข่มขวัญก่อนเกมส์กันถ้วนหน้า  มีเพียงบิวที่เดินอมทุกข์อยู่ท้ายขบวนอยู่คนเดียว  T^T แงง !! แล้วเราจะไปติวให้บิวยังไงละเนี่ย  จะปฏิเสธไอ้เจ้าพวกนี้ก็ไม้กล้าด้วย  มารู้สึกตัวอีกทีก็หลงคารม  เดินต้อย ๆ ตามพวกมันมาแล้ว  เหอะ ๆ ไม่ได้การณ์แล้วอย่างนี้ 

                “นี่ ๆ พวกนาย  แล้วจะกลับกันกี่โมงเหรอ”บิวใจไม่ดี ถามเพื่อน ๆ ทั้งที่เกรงใจเพื่อนๆ และอยากไปติววิชาคณิตให้อิ๋วพร้อมกัน ๆ

                ทุกคนในกลุ่มมองหน้ากันก่อน  จะยิ้มให้  ทำเอาบิวอดเสียวสันหลังไม่ได้  เอะ  พวกมันยิ้ม  มีอะไรหรือเปล่า  ไม่นะ  อย่าบอกนะว่า....   ไม่นะ  ไม่  ( ไอ้นี่คิดคนเดียวแท้ ๆ -“- ) และแบงค์ก็เดินลดขบวนลงมาที่บิวและเข้ามากอดคอบิว

                “หลังจากที่พวกเราเดินมา  ก็คุยกันไป  ต่าง ๆ นานา จึงรู้ว่า  ดูท่าทางวันนี้นายไม่ค่อยสะดวกเท่าไร  พวกเราเลยกะว่า  เล่นกันแค่ถึงห้าโมงเย็นกันก็พอนะ”

                “พวกแก…T~T”บิวน้ำตาเอ่อล้นออกมาปริ่มใสเป็นประกาย  แหม  ในที่สุดก็ไม่มีใครในโลกนี้  ที่เข้าใจฉันได้ถ่องแท้เท่ากับพวกแกนะสินะ

                “และพวกเราก็คุยกันอีกว่า  ในกลุ่มนี้  แก ! ไอ้บิว  แกฝีมืออ่อนที่สุดในกลุ่ม  ฉะนั้นพวกเราจะให้แกเล่นทุกเกมส์ !! และพวกเราจะเปลี่ยนกัน  เพื่อยำแกทีละคน ๆ 555+”แบงค์หัวเราะร่วน  น้ำตาไหล  เช่นเดียวกับทุกคนที่เมื่อแบงค์พูดจบก็หัวเราะเยาะบิวกันบ้าง

                ไอ้พวกบ้า  เอ๊ย  ฮืม ๆ !! -_-* ขอถอนคำพูดได้ไหม  จะซึ้งเพื่อนซะหน่อย  แต่ช่างเถอะ  จะอะไรก็แล้วแต่ตอนนี้ไม่สนใจเท่ากับว่าพวกนี้ยอมกลับก่อนตอนห้าโมงเย็น  อย่างนี้เราจะได้มีเวลาเตรียมตัวไปสอนอิ๋วตอนหกโมง  หุหุ  ^..^ ว่าแล้วบิวก็แอบยิ้มต่อหลังจากที่ทำท่าทำทางโมโหใส่เพื่อนเสร็จแล้ว

                เมื่อมาถึงบ้าน  หลังจากที่บิวเดินไปสวัสดีพ่อแม่ของอิ๋วเฉกเช่นทุกวันแล้ว  เพื่อน ๆ แต่ละคนก็เข้าไปสวัสดีทักทายแม่และพ่อของบิวตามธรรมเนียมโดยที่ไม่ต้องบอก  ทั้งพ่อและแม่ก็รับไหว้กันมือเป็นประวิง  ก่อนบิวจะพาขึ้นห้องของตน  ไม่รอช้าแบงค์รีบมาเปิดเครื่องเพลย์สเตชั่นและทีวีในห้องของบิวเหมือนกับว่าเป็นของตนเอง  ดูมัน ๆ ดูพวกมันค่อนข้างจะมั่นใจในการเล่นกับบิวเหลือเกิน  ว่าแล้วก็อดนึกน้อยใจไม่ได้  ที่บิวคิดว่าเล่นอยู่เป็นประจำแต่ทำไม ยังสู้พวกมันไม่ได้อยู่ดี T-T

                ขณะเดียวกันที่บ้านของอั๋น  ที่อยู่คนละซอยแต่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของอิ๋วนัก  อิ๋วมักจะมาบ้านของอั๋น  เพื่อนสนิทของเธอบ่อย ๆ เช่นเดียวกันกับวันนี้ 

                อั๋นนอนฟังเพลง  และร้องเพลงตามอยู่บนเตียงอย่างไม่อายใครเพราะอยู่กับอิ๋วแค่สองคน และอิ๋วเองก็ชินแล้วเช่นกัน  ในห้องของอั๋นถูกประดับประดาไปด้วย  โปสเตอร์ของดาราและนักร้องอยู่เต็มไปหมด  เพราะอั๋นเป็นผู้ที่ค่อนข้างเรียกได้ว่าบ้าดาราพอควร  ตามประสาวัยรุ่นสิบเจ็ดสิบแปดจะเป็น  ส่วนตัวอิ๋วนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือของอั๋น  กำลังนั่งทำการบ้านวิชาวิทยาศาสตร์อยู่

                “ทำอะไรของแกอยู่วะอิ๋ว  ?”อั๋น  นอนดูปกซีดีที่กางออกมา  พลางคิ้วขมวดเพราะนอนอ่าน  ก่อนถามเพื่อนสนิท ที่ดูทีท่าว่า  กำลังนั่งทำอะไรอยู่ที่โต๊ะตัวเก่งของเธอ

                “อ๋อ ! ทำวิทย์อยู่นะ  แกไม่ทำเหรอ ?”อิ๋วเอียงคอไปถามอั๋นก่อนชั่วครู่หนึ่งก่อนจะทำต่อ

                “เออ ๆ ทำเหอะ ๆ แต่ทำไมแกมาขยันอะไรเอาตอนนี้ละ ? ไปทำที่บ้านก็ได้นี่”อั๋นลองถามกลับเพราะไม่เข้าใจว่าทำไม  อิ๋วต้องมาขยันอะไรเอาตอนนี้ด้วยอย่างกับอาจารย์นัดส่งการบ้านตอนหกโมงเย็นที่บ้านอย่างนั่นแหละ >///< ( หมายเหตุ = อาจารย์สอนวิทย์หล่อนิดนึง : อั๋น )

                อิ๋วนิ่งก่อนพักหนึ่ง  เพราะที่เธอนำการบ้านมาทำเอาตอนนี้ก็ไม่ได้จะหลงอาจารย์อย่างที่อั๋นเป็นหรอก ถึงแม้ว่าจะหล่ออย่างที่อั๋นบอกก็จริง  แต่ก็เพราะเพื่อที่จะได้ทำให้เสร็จ ๆ และจะได้เอาเวลาที่เหลืออยู่ตอนเย็นไปให้บิวสอนวิชาคณิตให้  ก่อนจะทำโมเมตอบไปอย่างเป็นทำนองข้ออ้าง

          “ก็  ทำให้มันเสร็จ ๆ ไปนะ  ตอนเย็นจะได้  มีเวลาดูทีวีไม่ต้องพะวงอะไร”จากที่ฟังดู  คำตอบของอิ๋วค่อนข้างเป็นอะไรที่  น่าเชื่อถือได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว 

                “ออ  อืม ๆ”ก่อนอั๋นจะนิ่งไปต่อพร้อมกับหลับตาร้องเพลงออกมาเหมือนเดิม  อั๋นก็นึกขึ้นอะไรมาได้ จึงลืมตาเหลียวตามามองร้องถามอิ๋วไปอีก “แล้วตอนนี้กลับมาสนิทกับบิวแล้วเหรอ”อั๋นถามพลางมองอิ๋วที่กำลังหันหลังให้เพราะนั่งอยู่บนโต๊ะทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของอิ๋วที่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะอั๋นถามถึงบิวเอาตอนที่เธอนึกถึงบิวอยู่พอดี

                “ก็  ไม่เชิงนะ  ก็แค่เพิ่งเริ่มคุยกันเอง  ที่เห็นตอนทำการบ้านนั่นก็  คุยกันครั้งแรกเลยนะ”อิ๋วตอบ ๆ ไป  พลางตีไม้บรรทัดขีดเส้นใต้การบ้านด้วยปากกาแดงของเธอ

                “อ๋อเหรอ ! อืม ๆ ก็เห็นเคยบอก  เคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่าไม่ได้  คุยกันแล้ว”อั๋นพูดถึงสิ่งที่ยังสงสัยเรื่องที่ว่า  อิ๋วเคยเล่าให้ฟังว่าไม่ได้คุยอะไรกับบิวมานานแล้ว  แต่ที่เธอเห็นเหมือนกับรู้สึกว่าสนิทสนมกันดี  พลางนอนดูปกซีดีต่อ

                และแล้วก็เป็นไปตามผลโพลที่ออกมาอย่างเป็นเอกฉันท์  บิวโดนเพื่อนรุมถล่มอย่างย่อยยับไปทีละคน  ตามคาด

                “เรียบร้อยครับ จบแมทย์  โดนอีกแล้วนะไอ้บิว  ฮาฮาฮา”ท็อปนั่ง  เยอะเย้ยอย่างสบายใจ  อยู่ข้าง ๆ บิวที่นั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ หลังจากที่น็อท  เล่นยิงถล่ม  ไป 5 - 0  ก็เออ  ใช่สิข้ามันไม่เก่งเท่าคุณพ่อเทพบุตรนี่

                “เออ  รู้ว่าเก่ง ๆ ไหน ๆ ใครยังไม่ได้ยำข้าให้หนำพระทัยอีก  !? เข้ามาเลย  เดี๋ยวพ่อเตะเข้าประตูตัวเองให้ !”บิวเริ่มน้อยใจ  เพราะเล่นมาได้แค่ สามคู่  ก็โดน  ต้อม 4 - 1 โดน  ท็อป 3-0  และล่าสุดโดนน็อทไป 5 - 0 เป็นอันจบพิธี

                “มา ๆ เหลือข้านะเว้ย ! ไอ้บิว  มา ๆ เดี๋ยวข้าจะประนีประนอมนะไม่ยิงแกหรอก  แต่ข้าจะเลี้ยงเข้าโกลแกไปเลย  ฮาฮาฮา”แบงค์เดินเข้ามาหยิบจอยต่อจากน็อท  เมื่อทุกคนได้ยินแบงค์สบประมาทก็พากันหัวเราะตาม ๆ กัน  เพราะการโดนเลี้ยงบอลเข้าประตูเป็นอะไรที่  หยามศักดิ์ศรีมาก ๆ ในวงการเปมส์วินนิ่ง

“เออ  !เอาไงก็เอา !! หมดแล้ว  ตู  หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง T^T”บิวพูดพลางเลือกทีมไปมา  เพราะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปให้มันยำดี  เพราะทีมที่คิดว่าเจ๋ง ๆ และถนัดก็เล่นไปหมดแล้ว และโดนยิ่งถล่มต้อนรับกลับมาทุกนัด  ขอไม่บอกชื่อทีมนะ  เดี๋ยวจะเสื่อมเสียเพราะไอ้บิว ฮาฮาฮา ( แกก็มาร่วมวงล้อเลียนกับเขาด้วยเหรอ : บิว )

                ในขณะที่แบงค์รับจอยจากน็อท  เพื่อมารับช่วงยำบิวต่อนั้นเอง  ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้แบงค์และบิวที่กำลังจะเข้าเกมส์เล่นต้องชะงักก่อนชั่วครู่หนึ่ง  เช่นเดียวกับท็อปและต้อม  ทุกคนต่างพร้อมใจกันงงว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ใคร  เพราะไม่มีใครคุ้นหูกับเสียงเพลงที่ได้ยินมาก่อนเลย  ก่อนที่ข้อสงสัยของทุกคนจะมาหยุดชะงักและเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง  เมื่อน็อทที่เพิ่งเล่นเกมส์เสร็จเมื่อสักครู่  ได้หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา  ซึ่งเป็นต้นเสียงโทรศัพท์ที่พวกเขาสงสัยอยู่นั่นเองจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนข้างขวาขึ้นมาดูเบอร์ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีลับลมคมใน  และเดินนำสายตาของเพื่อน ๆ ทั้ง 4 คนไปที่หน้าต่างที่ไว้วางโต๊ะหนังเขียนหนังสือของบิว  พลางยื่นหน้าออกนอกหน้าต่างไปตรงทิศทางหน้าต่างห้องของอิ๋วที่ถูกปิดอยู่และยืนยิ้มก่อนจะกดรับโทรศัพท์ขึ้นมาพูด  อย่างอารมณ์ดี

                “จ้า ๆ ว่าไงจ๊ะ  หืม ? อ๋อ  วันนี้น็อทมาเล่นเกมส์บ้านเพื่อนนะ  เลยไม่ได้โทรไปหาเหมือนเช่นทุกวัน  ตอนแรกน็อทก็กะจะโทรไปบอกอ้อมแอ้มเหมือนกันแหละนะ  แต่ว่าน็อทลืม  อิอิ  ขอโทษที  หา !?  เปล่านะ ๆ !ไม่ได้โกหกจริง ๆ แหม  !!  น็อทก็มีแต่อ้อมแอ้มคนเดียวนะแหละจริง ๆ สาบานได้  ขอให้หัวใจของน็อทที่มีแต่อ้อมแอ้มคนเดียวหยุดเต้นไปตอนนี้เลยก็ยังได้นะ  จริง ๆสิจ้า  งั้นเดี๋ยวน็อทขอไปเล่นเกมส์กับเพื่อนก่อนนะ  โอ๋ ๆ ๆ !! อย่าโกรธนะ  คือตอนนี้น็อทอยู่กับเพื่อนอยู่นะ  เดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วน็อทจะโทรไปหาทันทีนะ  จริง ๆ สัญญาเลย ! จ้านะจ้ะ  จ้าคิดถึงจะ  อะโอ๋ ๆ ๆ !! รักด้วย ๆ จุ๊บ ๆ แค่นี้ก่อนนะจ้ะ  จ้าบ๊ายบายจ้า  จุ๊บ ๆ ! ”เมื่อพูดเสร็จก็วางหูไปโดยที่รอยยิ้มจากหน้าตี๋ ๆ ของน็อทยังไม่เสื่อมคลาย  แต่เมื่อน็อทหันมา O[]O !! นี่คือสภาพหน้าของทุกคน  เพราะว่าไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เห็นสิ่งทีได้ยินตรงหน้ากันสักคน  ก่อนน็อทจะมองกวาดเพื่อน ๆ ไปรอบ ๆ ด้วยสายตาตี่ ๆ พลางเก่าหัว “.............ไร....เหรอ  =..=”

                “มานี่เลยไอ้น็อท ! ไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร  ไม่บอกกันมาเลย  แหมพวกเราก็เห็นเงียบ ๆ ทำซุ่ม ๆ มานี่เลย  มาตบกะโหลกเลย  !!”ท็อปรีบ  กระโดดขึ้นไปล็อกคอน็อท  และโน้มคอลงมาใช้ฝ่ามือที่หนาและใหญ่ตบไปที่ด้านหลังของศีรษะด้วยความหมั่นใส  ปนอิจฉา  ชื่อน่ารักด้วย  สงสัยตัวจริงต้องน่ารักแน่ ๆ ฮึม  อิจฉาโว้ย   เสียงที่ได้ยินจากแรงกระทบระหว่างฝ่ามือกับหัวไอ้น็อทออกมาดังกังวานดีนักแล  สร้างแรงดึงดูดให้กับเพื่อน ๆ เข้ามาลง ประชาทัณฑ์ เพราะหมันไส้กันเป็นแถว  

                ในขณะเดียวกัน  ที่บ้านของอั๋น  อิ๋วก็ทำการบ้านวิชาวิทยาศาสตร์จนเสร็จ  โดยที่อั๋นยังคงนอนเกลือกกลิ้งบนที่นอนดูนิตยสารดาราอยู่

                “เสร็จแล้ว !! เย้ ๆ !!  นี่เธอไม่เอามาทำบ้างหรือไง  !? ยายอั๋น”อิ๋วดีใจ  ที่ว่าเย็นนี้จะได้ไม่ต้องมีงานค้าง  จะได้ติววิชาคณิตได้เต็ม ๆ พลางเก็บสมุดและหนังสือรวมทั้งเครื่องเขียนใส่กระเป๋าและถามเพื่อนเพื่อแสดงความเป็นห่วง 

                “อ๋อ  ฉันเหรอ เดี๋ยวค่อย  เฮ้ย ๆ ๆ ๆ  !!! นี่ไง ๆ ยายอิ๋ว !!”อั๋นร้องออกมาเมื่อเจอเข้ากับอะไรบางอย่างในหนังสือนิตยสารดารา  พลางทำตาโตหยิบหนังสือขึ้นมาดูใกล้ ๆ

                “เออ  อะไร ๆ ก็พูดมาดิ  ฉันจะไปรู้อะไรด้วยไหมละ !?”  อิ๋วพูดพลางเอี้ยวตัว  กันไปดูว่ายายอั๋นเป็นอะไร

                “นี่ไง ๆ !ไอ้ปอมห้องหนึ่งไง  ที่ได้เป็นดาราหนังดาวรุ่งนะ ได้ลงหนังสือด้วย ! มาดูดิ”อั๋นเก็บอาการไม่อยู่เมื่อได้เห็นดาราที่ชื่นชอบ  ที่สำคัญอยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเธอทั้งคู่ทำให้อดที่จะรู้สึกใกล้ชิดกับดาราคนนี้ไม่ได้  แต่อยู่คนละห้อง  อั๋นเอ่ยพลางรีบกระโดดจากเตียงนอนเอาเข้ามาให้อิ๋วดู

                “เหรอ  ไหน ๆ ? เออ  น่ารักดีอะ  แต่เมื่อวานก็เห็นตัวจริงอยู่นะ  แวบ ๆ ในโรงอาหาร  ตัวจริงก็หล่อดีเหมือนกันนะ  แต่รู้สึกในหนังสือจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตัวจริง”อิ๋วชะเง้อดูรูปดาราจากหนังสือของอั๋น  ที่อยู่สถาบันเดียวกับตน  และอดที่จะหลุดอาการของผู้หญิงทั่วไปไม่ได้ 

                “ใช่ ๆ นี่ ๆ พูดจะหาว่าคุย  ฉันได้ลายเซ็นเขามาแล้วนะ  นี่ไง !!”เธอเอ่ยออกมาพลางก้มลงไปที่ลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือที่อิ๋วนั่งอยู่  ก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษที่ถูกเขียนด้วยปากกาเมจิก  ตัวใหญ่ ๆ  ดูยังไงก็อ่านไม่ออก  อิ๋วเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นลายเซ็นแน่ ๆ  อ่านออกแต่ข้อความที่อยู่ใต้ลายเซ็นนั้นว่า  มอบให้แก่อั๋นครับ  อั๋นภูมิใจเสนอหยิบขึ้นมายื่นให้อิ๋วดูเต็ม ๆ โดยที่อิ๋วรู้สึกว่าดูอั๋นค่อนข้างภูมิใจที่ได้ลายเซ็นของปอมมาเหลือเกินก่อนอั๋นจะพูดเสริมขึ้นว่า  “ที่สำคัญตัวจริงยังไม่มีแฟนด้วยนะ ^.^”

                “จริงเหรอ  !ไปถามเขามาแล้วเหรอ ? ถึงรู้นะ” อิ๋วลองถามแบบทำหน้าเจ้าเล่ห์  ปรพมาณว่ายายนี้ไปรู้มาได้ไง  ทั้ง ๆ ที่อยู่กับฉันมาตลอด  แต่ถึงแม้จะแวบไปถามก็น่าจะเล่าให้ฟังนานแล้ว

                “เปล่าหรอก  ฉันสังเกตดูนะ  บ้า !! ใครเขาจะเข้าไปถามตรง ๆ กันละ !? โถ่เอ๊ย ! อยากเรียนห้องหนึ่งชะมัด  เผื่อฉันจะมีโอกาสฟลุกบ้าง  อิอิ” อั๋นทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

                “เหรอ  จ้า =”= ”อิ๋วทำตาแป๋ว  ใส่  พลางยิ้มหวานให้เหมือนกับเยาะเย้ยกับความฝันของอั๋น

                “บ้า ! ฉันก็พูดเล่นไปงั้นแหละ  ฉันยังไม่อยากมีแฟนอะไรตอนนี้หรอก”อั๋นเปลี่ยนอารมณ์ก่อนจะเดินไปปล่อยตัวให้ล้มลงนอนที่เตียงอ่านหนังสือต่อ

                อิ๋วส่ายหัวก่อน  จะหันมานั่งเอาคางไปเกยกับโต๊ะ  และมองออกไปนอกหน้าต่างพลางดูท้องฟ้า  และนึกถึงอั๋นว่า  จะว่าไปแล้ว  ตั้งแต่เธอคบกับอั๋นมาตั้งแต่ม.1 ที่ได้อยู่ห้องเดี่ยวกัน  ถึงแม้ตอนม.ปลายจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้ว  แต่ก็สนิทกันอยู่ตลอดอิ๋วจึงรู้สึกว่า  อั๋นไม่เคยมีแฟนเลย  เช่นเดียวกันกับตนเอง  ที่ไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน  เอ  ดูท่าทางคนที่เขามีแฟนกัน  ดูค่อนค้างจะมีความสุขแหะ 

          “จะว่าไปแล้ว เราสองคน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา  ก็ไม่เคยมีแฟนกันเลยเนอะ !?”อิ๋วเกยคางกับโต๊ะพลางเอ่ยออกมาเสียงอ่อย

          “อืมใช่ ๆ  แล้ว ?”  อั๋นนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือบนเตียงนอน  กระดกเท้าเล่นอย่างสบายอกสบายใจ

                “ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะ  ?ว่าคนที่เขามีแฟนจะเป็นยังไง ? ชักเริ่มอยากมีแฟนบ้างแล้วสิ”อิ๋วนั่งเหม่อตาลอยออกไปนอกหน้าต่างเหมือนว่ากำลังพูดอะไรออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว

                “ไม่ได้นะ !!!”  อั๋นปิดหนังสือนิตยสารทันที  ตะโกเสียงแข็งพลางกระเด้งตัวลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบถจากนอนมานั่งทันทีทันใดแล้วทำตาเขี้ยวปั๊ดมองไปที่อิ๋ว  ทำให้อิ๋วสะดุ้ง  หลุดจากภวังค์ทันที  หันมามองอั๋นอย่างหวดกลัวพลางคิดในใจ  ตายแล้ว  ไปไรไปแล้วเพื่อนฉัน  ไม่ได้อยู่หน้าร้อนซะหน่อย  ทำไมอยู่ดี ๆ เป็นโรคบ้าขึ้นมา  ประมาณว่าเป็นอะไรของมัน  อยู่ดี ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา  จะทำอะไรเราหรือเปล่าเนี่ย -_-! 

          “จะมามีแฟนอะไรตอนนี้ไม่ได้นะ !! ยังไม่สมควรมีอะไรตอนนี้หรอก  ฉันเห็นพวกที่หมดอนาคตเอาดื้อ ๆ เพราะหลงผิดไปคิดมีแฟนในวัยนี้มาเยอะแล้วนะ !!”อั๋นเปลี่ยนอารมณ์ในบัดดล  หันมานั่งทำหน้าจริงจังพร้อมยกตัวอย่าง อย่างมีเหตุผล

                “อืม ๆ ก็รู้แล้ว  ฉันก็พูดไปอย่างงั้นนะแหละ  อย่าคิดมาก”ด้วยความกลัว อิ๋วก็บอกปัด ไปก่อน  ว่าเพราะอะไร  ทำไม  ยายอั๋น  ถึงเดือดดาลออกมาได้ขนาดนี้

ในขณะที่  แบงค์กำลังยิงปิดท้าย  ลูกที่แปด  ให้ตัวเองชนะบิวไปอย่างสบายมือ  ในห้องนอนของบิวที่นั่งกันอยู่ด้วยกันทั้งห้าคน

                “วะฮะฮะฮะ !! บิวเอ๊ยเป็นข้าเลิกเล่นเลยนะเนี่ย !โดนขนาดเนี้ย  ประมาณว่ากลัวเข็ดขยาดวินนิ่งกันไปแลย  ฮา ๆ ๆ!!”แบงค์ได้ทีเยาะเย้ยต่อ

                “เออ ๆ เอาเหอะ  เฮ้ย !!ห้าโมงแล้ว ! กลับกันได้แล้ว ! ฉันจะได้  นั่งหลบมุมถ่ายมิวสิค ร้องให้คนเดียวว่าโดนเพื่อน ๆ ไล่ยิงเละแบบนี้”บิวพูดพลางน้อยใจ

                “แหม ! มันก็เป็นแค่เกมส์คอมพิวเตอร์น่าบิว  แต่ข้าว่านะ  แกเลิกเล่นเหอะ ฮา ๆ ๆ !!” ต้อมอดไม่ได้ที่จะมาเยาะเย้ยต่อ  พลางลุกขึ้นมายึดเส้นยึดสายเพราะนั่งลุ้นนั่งเล่นอยู่กับที่มาเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งเห็นจะได้

                “เฮ้ย  เดี๋ยวก่อน !! ไอ้น็อท!!แกยังไปไหนไม่ได้  มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน  แกแอบไปมีแฟนมาตั้งแต่เมื่อไรวะ !?” ท็อปเอ่ยอย่างสงสัยเป็นตัวปลุกความคิดที่อยู่จิตใต้สำนึกของทุกคนว่ามีคำถามนี้ค้างคาอยู่ในกันอยู่  ซึ่งภายในวันนี้ต้องการรู้คำตอบกันให้ได้ 

                “........แล้วใครบอกว่าฉันแอบละ  พวกนายไม่ได้สังเกตกันเองต่างหาก  ก็คบมาได้สองเดือนแล้ว -///-  น็อทพูดพลางทำหน้ายิ้มอย่างเขินอาย

                “โห ! อิจฉาเว่ย ๆ”ท็อปบ่นน็อทไปก่อนนึก  เออ  ก็จริงของมัน  เห็นมันนิ่ง ๆ เงียบๆ เหมือนจะไม่คิดอะไร  เลยทำให้เราไม่ได้สนใจอะไรมันเลย  เผลอ ๆ บางครั้งมองไมเห็นมันอยู่ในกลุ่มเลยด้วยซ้ำเพราะความเงียบของมันพลางเก็บกระเป่าสะพายของตัวเอง  เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

                ในขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวสะพายกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านกันอยุ่นั่นเอง  แบงค์หัวใส  และเจ้าเล่ห์ก็คิดแผนอะไรบางอย่างออก  อิอิ  ตอนนี้เรามีแผนดี ๆแล้ว   หาผลประโยชน์ใส่ตัวเองดีกว่า  หุหุ

                “เฮ้  !!โยว  !ทุกคน  ฟังทางนี้ก่อน !!”แบงค์ยืนทำท่าชูไม้ชูกางแขนอยู่ในห้อง  เหมือนพวกที่กำลังจะโชว์ปาหี่กลางถนนตามเมืองนอกแต่ก็ได้ผลเป็นอย่างดี  ทำเอาทุกคนในห้องที่กำลังจเดินออกจาห้องของบิว  ต่างมองกันมาเป็นตาเดียวไปกันที่แบงค์  ว่าหมอนี่มันมีอะไรมาเล่นกับเพื่อนอีก

                “เอาอย่างนี้กันดีไหม ? เพื่อตอบสนองความต้องการที่อยู่เบื่องลึกในจิตใจของทุกคนเรามาแข่งเกมส์อะไรสนุก ๆ กันดีกว่า ! กติกาไม่ยากขอให้ตั้งใจฟัง  โดยกติกามีอยู่ว่า  ในกลุ่มเรามีทั้งหมดห้าคน  ทุกคนในกลุ่มจะต้องหาแฟนและมาอวดเพื่อนกันให้ได้เพื่อเป็นการยืนยันว่ามีตัวตนกันจริง ๆ  ใครที่หาไม่ได้และเหลือคนสุดท้ายเมื่อไหร่ ! จะต้องโดนเพื่อนๆในกลุ่มลงประชาทัฌฑ์ตบหัวรอบวง !! ฮาฮาฮา ! และเท่านั้นยังไม่พอผู้แพ้จะต้องเลี้ยงข้าว เพื่อน ๆ ในกลุ่มด้วย ! ต้องเลี้ยงทุกวันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ !! โดยเกมส์นี้เราจะยกผลประโยชน์ให้จำเลยไป  เพราะน็อทมีไปก่อนแล้ว  จึงถือว่าน็อทมีแฟนไปแล้วคนแรกก็ถือสิทธิ์ไม่ต้องเล่นเกมส์นี้ไป  ที่เหลือจะต้องหาแฟนกันมาให้ได้ ! ว่ายังไงทุกคน !! ฮะ ๆ ๆ!!”แบงค์หัวเราะร่วนอย่างสะใจ  พลางคิดในใจ  หน้าตาอย่างเรา  ทรงผมอย่างเรา  รวมไปทังคารมณ์อย่างเรา  จะมีแฟนไม่ใช่เรื่องยากอะไรอยู่แล้ว  ฮะๆ ๆ หาเรื่องกินฟรีได้อีกเรา  ฮะ ๆ ๆ  \ \^{}^/ /

                “อะไรของแกไอ้แบงค์ !? คนที่หาแฟนไม่ได้ต้องโดนตบหัวและเลี้ยงข้าวฟรีอย่างนั้นหรอ !ปัญญาอ่อนวะ!”ท็อปส่ายหัวในความไร้สาระ  ของแบงค์  -*- แต่ก็คิดอยู่ในใจ  จีบผู้หญิงเหรอ  สำหรับเราไม่ได้เป็นเรืองยากอะไรอยู่แล้ว  โอกาสชนะมีสูงมากๆ เพราะหาแค่ผู้แพ้ไม่ได้หาผู้ชนะ  ใครสามารถหาได้ก่อนไม่มีผลต่อเกมส์  แค่มีก็ถือว่าใช้ได้แล้ว  หุหุหุ  โอกาสการกินข้าวฟรีมาแล้ว  ถึงปากจะบอกไปว่าไร้สาระ  แต่เมื่อคิดอย่างนี้  เจ้าตัวก็คงเอาด้วยแหละ

          ส่วนน็อทก็ “..........( ตูเนียน  ลอยตัว  หิหิ ).......”

                “นี่นี่  !!ฉันขอถอนตัวได้ไหมละ  เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอยู่ตลอด  ไม่เคยมีแฟน  !ไม่เคยจีบผู้หญิงเลยนะ !! ถ้าฉันเล่นด้วย  ก็เท่ากับว่า   ฉันต้องโดนพวกนายตบหัวและเลี้ยงข้าวพวกนายมาแต่เริ่มแล้ว”  ต้อมบอกถึงความคับแค้นใจ

                “ไม่ได้ !!”แบงค์  ท็อป  น็อท  หันมาประสานเสียงกันตะคอกเสียงแข็งพลางทำสายตาที่อบอวลไปด้วยไอแห่งความอำมหิต  เพราะต้อมถือเป็นตัวกินนิ่มหรือตัวเต็งเลี้ยงข้าวของทุกคน  จะปล่อยให้เลิกเล่นไม่ได้  ทำให้ต้อมต้อมกลัวหงอ  หน้าหดเหลืออยู่สองนิ้ว  ก่อนที่ทั้งแบงค์และน็อทจะหันมามองที่ต้อมพลางทำสายตา  =[]=!  แกก็ด้วยไม่ใช่เหรอ ที่เมื่อสักครู่บอกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ  ก่อนต้อมจะทำสายตา -+- มองไปที่ทั้งคู่เป็นสื่อว่า  เออเอานะเลยตามเลย

                บิวคิด  นี่มันอะไรกันเนี้ย  ดูท่าทางทุกคนจะเห็นดีเห็นงามไปกับไอ้เกมส์ไร้สาระของ  ไอ้แบงค์กันหมดเลย  เอาวะ !! ทุกคนเอาด้วยกันหมดเลย  ก็เหมือนกับการบังคับอยู่กราย ๆ แหละว่าเราต้องเล่นด้วย  แต่ก็อดคิดไม่ตกว่า  จะหาใครละทีนี้ตู  ไม่เคยจีบผู้หญิงด้วย ( มั้ง ) เพราะไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาเสียที  ได้แต่คุยแบบผ่าน ๆ และก็ผ่านไป  เพราะไม่กล้าจีบเขา  เอานะ  ไว้ไปตายเอาดาบหน้าละกัน -*-

          หลังจากที่ต่างคนต่างชุลมุนกับแผนการพิเรนท์ ๆ ของไอ้แบงค์ได้สักครู่ บิวก็เดินออกมาจากบ้านเพื่อมาส่งเพื่อนที่ปากซอยซึ่งกำลังเดินนำหน้าบิวและหันมาคุยกันในกลุ่มอย่างสนุกสนาน  บิวก็ดูนาฬิกาข้อมือที่ยังไม่ได้ถอดออก  เป็นเวลา ห้าโมงสิบห้า  จึงกะไว้ว่า  เมื่อไปส่งเจ้าพวกนี้ที่ปากซอยเสร็จเมื่อไหร่  จะรีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวทันที  เพื่อไปเตรียมตัวสอนอิ๋วทำคณิตในไม่กี่นาทีข้างหน้า 

เมื่อเขากำลังวางแผนอะไรไปพลาง ๆ อย่างมีขั้นมีตอนอยู่นั่นเอง  ก็เห็นอิ๋วที่กำลังนึกถึงอยู่พอดีมาแต่ไกลโดยนั่งซ้อนท้ายจักรยานอั๋นซึ่งอั๋นขับมาส่งอิ๋วที่บ้านให้  เพราะบ้านอั๋นอยู่ไม่ไกลนักอย่างที่เคยอ้างอิงให้ฟังในตอนต้น  เธอจึงปั่นจักรยานไปมาหากันได้สะดวก

อั๋นปั่นจักรยาน  มาจนถึงกลุ่มของบิว ที่กำลังเดินสวนออกไปเพื่อจะแยกย้ายกันกลับบ้านอยู่นั่นเอง  ทุกคนในกลุ่มก็เหลียวหลังหันมามองตามรถจักรยานของอั๋น  ซึ่งเป็นปกติของสัญชาตญาณลูกผู้ชายที่จะต้องมองผู้หญิงเป็นธรรมดา  ไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัยก็ตาม

เมื่อจักรยานถูกขับผ่านกลุ่มของ  แบงค์  น็อท  ท็อป และต้อมก่อนที่จะขับผ่านบิว  เพราะบิวเดินอยู่ท้ายขบวนสุด  บิวก็มองไปที่อิ๋วซึ่งซ้อนท้ายจักรยานอยู่  ส่วนอิ๋วก็มองมาที่บิวซึ่งเดินอยู่ข้างทาง   ทั้งคู่มองหน้ากันพอดีและก็ต่างยิ้มให้กันตามมารยาทของคนรู้จักที่มาค้ำคออยู่   ก่อนอิ๋วจะถามย้อนมา

“ไปไหนบิว !?”อิ๋วถามขณะหันหลังกลับมามองที่บิวซึ่งกำเดินสวนเธอไป  อั๋นเป็นคนขับจักรยานไม่เร็วนัก  ทำให้บิวได้ยินเสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ของอิ๋วอย่างชัดเจน

“อ๋อ !!ไปส่งเพื่อนแป็ปนึง”บิวตอบไปแบบยิ้มที่มุมปาก  พลางทำมือชี้ไปที่ปากซอยอย่างไม่รู้ตัว

“รีบมาละ !! รอ !”อิ๋วพูดดังขึ้นเพราะรถถูกขับผ่านหน้าบิวไปไกลแล้ว  เป็นการจบประโยค  ก่อนจะหันหน้ากลับมาเหมือนเดิม 

บิวเองก็มองตามอิ๋วที่ซ้อนท้ายจักรยานของอั๋น  ค่อย ๆ ขับเข้าไปในซอยบ้านซึ่งเขาเพิ่งจะเดินออกมาเพื่อไปส่งเพื่อน ๆ ทั้งสี่จนค่อยๆ ลับตา  โดยที่ไม่ทันรู้ตัวว่า  เพื่อน ๆ เขาได้มายืนล้อมบิวอยู่กันหมดแล้ว  และทำตาละห้อยมองไปที่จักรยานคันนั้นเหมือนบิว

“เฮ้ยใครวะ ? น่ารักวะ!!”ท็อปกระซิบกับบิว

“อืมน่ารักดีเนอะ !? ชื่ออิ๋วนะ  อยู่ห้องสี่  บ้านอยู่ข้าง ๆ บ้านข้าเองนะเว้ย !! ใครจะจีบห้าม !!”บิวยังคงยิ้มอย่างภูมิใจเพราะอะไรก็ไม่รู้  ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ทราบสาเหตุว่าจะภูมิใจทำไม  แต่ก็ดักคอเพื่อน ๆ ไว้หมดแล้ว

“ไม่ใช่เว้ย ! หมายถึงคนขับนะ”ท็อปเบรกบิว  บิวหน้าแตก  แบบหมอปิดร้านหนี  ไม่รับปะรับเย็บ    

“อ่าว ! อ๋อ !! ชื่ออั๋นนะ  อยู่ห้องสองนะ  ทำไมเหรอ ชอบนะดิ !”บิวเปลี่ยนกลับมาแซวท็อปกลับบ้าง  พลางเดินไปกันต่อ หนทางออกสู่ถนนใหญ่ออกนอกหมู่บ้านอยู่อีกไม่ไกลนัก

“เฮ้ยเปล่า ๆ ! ข้าแค่รู้สึกว่าเขาน่ารักดีเท่านั้นเอง  แกเหอะ ๆ ไอ้บิว  แหม  !! เมื่อกี้ถึงกับพร่ำเพ้อเชียวนะแหม ๆ เอาดิ  ๆ ๆ  อิ๋วก็น่ารักดีนะบ้านอยู่ใกล้ ๆ ด้วย”ท็อปเองก็ไม่ยอมแพ้  พลิกกลับมาเป็นผู้คุมเกมส์เหนือกว่าอย่างหน้าด้าน ๆ

“โอย !! ไอ้บ้า  เป็นเพื่อนกัน  ไม่หรอก”บิวเองก็แอบเขินเหมือนกัน ๑-_-๑  แต่ทำฮึกเหิมปกปิดว่าไม่คิดอะไร  ก่อนที่ท็อปจะเข้ามาใกล้ ๆ กอดคอบิวแล้วมาพูดข้าง ๆ บิว

“นี่ ๆ อย่าพูดไปละ ! เอาอย่างนี้เอาเปล่า  เดี๋ยวแกจีบคนอิ๋วไป  ส่วนฉันจะจีบคนที่ชื่ออั๋นโดยนายคอยเป็นพ่อสื่อเรื่องอั๋นให้ฉัน  ส่วนฉันจะคอยสอนวิธีให้นาย  เพราะเห็นว่านายไม่เคยคบกับใครมาก่อนนี่  จะต้องจีบไม่เป็นอยู่แล้ว !! ถ้าจีบได้แล้วนะเราสองคนก็แท็กทีมกันมีแฟน  และรอกินข้าวฟรีอย่างสบาย ๆ เลยนะ !! ฮาฮา ! ว่าไง  เห็นด้วยไหม ?  ข้อเสนอฉัน  หืม !?  สนเปล่า ๆ ?”  ท็อปยื่นข้อเสนอดี ๆ ให้  ทำเอาบิวถึงกับคิดหนัก  เอ  ที่ท็อปพูดมาก็น่าสนใจแหะ  ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเลย  จะได้ไม่ต้องเสี่ยงต่อการเลี้ยงข้าวคนอื่น  และที่สำคัญได้คบกับอิ๋วด้วย  โฮะ ๆ ๆ ^[]^  เอ  จะตกลงกับข้อเสนอนี้ดีไหมนะ  ขณะที่บิวกำลังทำท่าครุนคิดอยู่นั้นเอง 

“วะ  ฮะ ๆ ๆ !!  เฮ้ย  ไอ้บิว !! ล้อเล่นหรอกนะ ! ฉันแค่จะดูอาการของแกเห็นปากบอกมาว่าไม่ชอบ ๆ  ที่แท้นี่แกก็ชอบเขาจริง ๆ ด้วย  แหม ! เอาไปคิดใหญ่เลยนะ  ไอ้คนปากแข็ง  ชอบเขาก็บอกมาเหอะ  ฮะ ๆ ๆ !!เฮ้ยพวกเรา  มีอะไรจะบอกเกี่ยวกับไอ้บิวแหละ  !! ไอ้บิวมัน....”ท็อป สะใจหลังจากหักหลังเพื่อนได้สำเร็จ  และกำลังจะเล่าเรืองราวนี้ให้ทุกคนฟังกลบเกลื่อนเรื่องของตัวเอง  ให้เป็นคำถามต่อไปว่าคิดอะไรกับอั๋นอยู่หรือเปล่า

“เฮ้ย!!  นี่แก ! อย่านะเว้ย  !ไอ้ตัวแสบ !!”บิวพูดไปแบบอายสุด ๆ  พลางเอามืออุดปากเพื่อนเอาไว้ทัน  เพราะเสียรู้และเกือบเคลิ้มตอบตกลงไปตามแผนไอ้ท็อปซะแล้ว  นี่มันน่าจับมาหั่นศพแล้วโยนบ่อจระเข้โยนกรงเสือและเอาบางส่วนไปขุดหลุมฝังและไปโยนทะเล  ให้ตำรวจหาชิ้นส่วนไม่เจอเวลาขึ้นศาลเสียจริง !! ( โห  ไอ้นี่  อำมหิตวะ !! )

นาทีนั้นเอง   ก็ทำให้บิวฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า  ก็จริงอยู่  ว่าคิดอยู่เหมือนกันเรื่องอิ๋วนะ  แต่จะทำยังไงละ  ยายอิ๋วคงไม่เล่นด้วยแน่ ๆ เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ   แล้วจะเป็นแฟนกันได้ยังไงละ  อยู่ดี ๆ จะให้เป็นแฟนกัน  คงโดนด่า ๆ ๆ บ่น ๆ ๆ ก่อนจะตอบปฏิเสธตามประสาอิ๋แน่ ๆ  -*-!  แต่จะว่าไปแล้ว  แฟนคนแรกของเรา  ถ้าได้อิ๋วมาเป็นแฟนก็ดีนะสิ   หุหุหุ  ๑^_^๑