คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักสะท้าน
“นายยัเล่นับอารม์นอื่นเลย อบทำให้เราโรธโยมาล้อเลียนื่อเ่า” ยอเถียผม
“มันนละอย่าันมั๊ยับเรื่อนี้”
“เรื่อนี้ือเรื่ออะไร”
“เรื่อเพศ! อเราไม่ใ่อเล่นอใรนะเว้ย ใรมาปลุ ็้อรับผิอบ้วย” ผมบอยอ ท่าทาไม่ยอมเ็า แล้วอาวุธอผม มัน็ี้โ่อย่านั้นแบบรับวามิเห็นอเ้าอ ผมและอๆ ผม พร้อมยืนยันะเอาเรื่อ
“เราอโทษแล้วัน เป็นเหุสุวิสัย แล้วเรา็แ่อยาทลออะไรบาอย่า”
“นี่ นายเห็นู๋เราเป็นหนูทลอั้นเหรอ ทำอย่านี้ไม่ไ้ ้อรับผิอบ่อไปให้บ” ผมเถีย ไม่ยอมท่าเียว
เธอ้ม่ำ มอสิ่ที่เรียร้อให้เธอรับผิอบอย่าะลึ
“็ไ้ แ่เอาไว้วันหลันะ ถ้าทฤษีนี้ไ้ผลริ เราะให้นายทำแบบนี้่อไป”
“ทฤษีบ้าอะไรวะ นี่เธอำลัทลอทำเรื่ออะไรันแน่”
“อย่าที่ทุนรู้ เราเป็นโรลมั หมอบอว่ามีสาเหุหลายอย่า แ่ที่้อป้อันไม่ให้เิอาาร ือ หลีเลี่ยอย่าให้ัวเออยู่ในภาวะึเรีย หาอะไรที่รีแล์ สร้าวามผ่อนลาย ให้ัวเอรู้สึสบายๆ ทำ”
“นาย็เลย….”
“ใ่ เพราะเมื่อเ้าเพิ่ฟั ว่ามีผลวิัยเรื่อเ็ส์่วยลอาารเรีย วามเสียว่านทำให้ระบบภายในหมุนเวียน เลือลมไหลี เลี้ยสมอไ้เยอะ”
“แ่นายประาศัวว่าเป็นทอมไม่ใ่เหรอ ทำไมให้ผู้หิ่วยทำให้ผ่อนลายล่ะลับมาใ้เ้าหนูน้อยอเราทำไมอะ”
อาวุธอผม ึ้นแล้ว็ไม่ยอมล่ายๆ ผมำ้อโว์อาวุธ่อไป
“เพราะทอมเป็นฝ่ายรุ ผู้หิเป็นฝ่ายรับ มันไม่เหมาะสมสอล้อัน เวลานะัเป็นฝ่ายั้รับะีว่า ให้รุไม่ไหว ุมัวเอยัไม่ไ้”
“อ้อ! เธอ็เลยหลอใุ้้นเราสร้าปาิหาริย์แ้โรั้นเหรอ” ผมถามเธอพร้อมโว์หลัาน
“เออ แ่ไม่ไ้ะหลอใ้ เป็นเหุบัเอิล้วนๆ ็หนึ่นายทำให้ันโรธ เรีย นเือบะั แล้วสอนาย็เ้ามาพอี ่วที่ันร้ออวาม่วยเหลือาใรไม่ทัน”
“สรุป นายไม่ไ้อบเรา หรือไม่ไ้มีวาม้อารเราริๆ”
ยอพยัหน้า
“แล้วเรื่ออเราะยัไ่อไป” อผมมันไม่หลเลย ยิ่มอหน้าเธอ ไ้ฟัเสียเธอ ุยับเธอ ายห่า! เวรละ ผมำลัหลรัทอมหรือนี่!
“เ็บอาวุธ่อนแล้วมาุย”
“ไม่เ็บ นว่าเธอะมีนโยบายแ้ไปัหานี้อย่าเป็นรูปธรรม”
“นาย้อารอะไรลัแส”
“สาน่อให้มันเสร็”
ยอมอหน้าผม มอไอ้้อนอผม ้วยสีหน้าเรียบเย ปนเอียอาย ่อนะพูอย่าไม่มอหน้าผม หันไปมอรอื่น
“็ไ้ แ่ไม่ใ่วันนี้”
ผมแอบหัวเราะในใ ในที่สุผม็ื๊อยอนไ้! เรื่ออึ๊บน่ะผลพลอยไ้ แ่เรื่อให่ผมอยาสนิทับยอมาว่า!!
ในืนนั้นเอ ผมไม่ปล่อยให้ัวเออารม์้า ผมบัับให้ยอ ไปเป็นเพื่อนินเหล้า้วยัน
ยอ รู้สึผิอยู่้วยึอบรับที่ะไปินเหล้า เราสอนไุ้ยันเรื่อส่วนัวมาึ้น
“เรื่อที่นายมีโรประำัว ันเอ็พอไ้ยิน เสียใ้วยนะ” ผมบอยอ ยอรู้ว่าผมแอบอ่านเฟสบุ๊
“ไม่เป็นไรหรอ เราปลแล้ว ิะว่าเป็นมริัว”
ยอปล่อยมุทำให้ผมลั้นหัวเราะไม่ไหว ยอเอ็ำที่ผมำเหมือนัน เราทัู้่ยื่มลอ
“โรลมั หรือลมบ้าหมู เป็นอาารที่เิาวามผิปิอเลล์สมอ เมื่อระแสไฟฟ้าในสมอเิลัวรึ้น ็ะส่ผลให้ระบบประสาทเิวามผิปินไม่สามารถวบุมนเอหรือเิอาารั้ำๆ” ยอบอผมเี่ยวับโร
ผมถือว่าฟัเธอระบาย ึถามไป “แล้วมีสาเหุอะไรบ้าที่ทำให้เิโรลมั”
“นอเหนือาวามผิปิอสมอ ็มีรรมพันธุ์ าริเื้อทาสมอ าออิเน ารไ้รับอุบัิเหุระทบระเทือนทาสมอ วามผิปิอสมอั้แ่ำเนิ เนื้ออในสมอ หลอเลือในสมอแหรือีบัน โรไ รับยาเินนาและรวมไปถึผู้ที่เป็นพิษสุราเรื้อรั”
“เวลาะเิอาาร มันเป็นยัไ”
“เบื้อ้นะไม่สามารถวบุมนเอไ้ ่อนะเิอาารั แนาระุ รึ่ี่อนลามไปยัมือ มุมปา้านใ้านหนึ่ หลัหมสิมัะสับสนหรือำอะไรไม่ไ้”
“่อนะั เธอสัเัวเอ่อนไ้มั๊ย?”
“ไ้ ส่วนัวเท่าที่สัเ่อนะั เราะรู้สึไม่สบายท้อ ไ้ลิ่นแปลๆ รู้สึลัวโยไม่ทราบสาเหุ รู้เลยว่าถ้าระบบประสาทอัโนมัิทำานผิปิ็ะส่ผลให้หัวใเริ่มมีารเ้นะมีารเ้นเร็วมาึ้น ร่าายระุ้นเร็ ในวินาทีนั้นถ้าเราอยาหยุ เรารู้เลยว่าะมีเวลาไม่เินสิบวินาที”
“อ้อ! เ้าใแล้ว” ผมบอเธอ "เพราะวันนี้เราเ้ามาหาเธอในสิบวินาทีนั้น อนเธอโรธนะัพอี เธอ็เลยว้าเรามา...."
ยอเิน่อนเปิโทรศัพท์ ยื่นบทวามหนึ่ให้ผมู
“นี่ๆ วิธีแ้ปัหา” ยอเอาบทวิัยเรื่อเ็ส์ผ่อนลายวามึเรีย ที่เ็บลิ์ไว้ให้ผมอ่าน
“ผลวิัยระบุว่า นไ้หนึ่ในห้า หายปวหัวเป็นปลิทิ้เมื่อมีเ็ส์ะมีอาารเรีย ปวหัว สมัยนี้นึอาศัยิรรมทาเพศ่ายาแ้ปวเลยทีเียว”
“นัวิัยยับออีว่า เ็ส์ไ้ระุ้นให้เิารหลั่สารเอ็นอร์ฟิน ึ่เป็นยาแ้ปวที่ร่าายผลิึ้นามธรรมาิในระบบประสาทส่วนลา สารนี้ะ่วยบรรเทาหรือัอาารปวหัว ลายเรียไ้”
“ยัวอย่า นไ้ใน่าประเทศ มี้อมูลว่าผู้ป่วยาย 36% ไ้อาศัยเ็ส์เป็นวิธีบำบัอาารปวหัวอัวเอ ะที่ผู้หิ 13% ใ้เ็ส์สู้ับอาารเหล่านี้”
ผมพยัหน้า "เ้าใแล้ว ที่นายลาันมาูบ เพราะว่าอยาะลอว่าผ่อนลายริมั๊ย"
“ใ่! แเละปราว่ามันเวิร์” ยอบอับผม
เราสอนมอาัน่อนะหัวเราะ เธออผมนแ้ว ระเบียร์ื่มลอันอย่ามีวามสุ เพราะอย่าน้อยๆ วันนี้เธอ็มีวิธีารแ้ปัหาเี่ยวับโรนี้แล้ว
“ยออยู่หอับใร?” ผมเริ่ม้นถาม
ยอส่ายหัวึ
“ไม่ไ้แร์ห้อับใรเลย แปลว่านอนนเียวั้นเหรอ” ผมถามเ้าี้เพราะิแผนเ็ไ้
“อือ…นอนนเียว”
“ั้นเรานอน้วยิ” ผมเสี่ยเสนอัวเอออไป่อนเลย ใ็ไม่ิหรอนะว่าะไ้ไปนอนริๆ แ่ยอ็บอออมา
“เอาิ”
“เฮ้ยยยย ….ริิ!!” ผมแทบลั่น ลั้นวามีใเอาไว้ไม่ไหว
“เ็บิล” ผมรีบเรียเามาเ็บั์ อ้าว่า่วแล้ว ยอ็เมาไ้ที่พอี บอแ่นี้ำลัหลับสบาย เราสอนึลใลับไปนอน
พอถึหอพั หออยอ เป็นหอรวม อยู่ันอย่าอิสระ ห้อยออยู่ั้นสอ เธอให้ผมเ้าห้อแบบไม่อาย
แ่พอเปิประูเ้าห้อ ผมนี่แหละอายแทน เพราะบรรยาาศห้อยอ ไม่เหมือนที่ิ สันิ ห้อยอยัับห้อหนุ่มโส รรุรั แถมมีลิ่นอับาเหื่ออเสื้อผ้าีฬา ที่สำั้านนอระเบียมีาเในแบบผู้ายาไว้
“ยอใส่าเในผู้าย้วยเหรอ”
“เออ…ทำไมอ่ะ ็ยอเป็นผู้ายนี่”
“เฮ้ยย ผมทนลั้นหัวเราะไม่ไหว “ผู้ายบ้าอะไรวะ มีรู”
ความคิดเห็น