คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ของเล่น-เล่นของ
“ทุรั้ที่เธอะเป็นลมั ผม้ออึ๊บเธอ นว่าวามเสียวะเ้ามาแทนที่วามเรีย เพราะั้น เธอถึเรียผมว่า… สามีที่อึใ หรือ ผัวั่ววูบ”
ผมื่อ “แมน” (ลัแส) เป็นเพื่อน ยอใย (ยอ) ึ่อนหลัไม่รู้โร้ายหรือโี ผมเป็น “ผัวั่ววูบ” อยอ้วย เรื่อมีอยู่ว่า…
หนึ่ปี่อนหน้านี้
“ไม่อยาป่วยแล้วโว้ย อยาหายแล้ว เมื่อไหร่ะหายาโรบ้าๆ นี้สัที ินยาเท่าไหร่็ไม่หาย เปลี่ยนยามาี่ัว็เหมือนเิม”
“ัแ่ละที็เือบาย หมสิไปรึ่วัน็มี ปวหัวี๊หนัมา สมอเบลอไปั่วะ อนที่ัแล้วมีสิอยู่ะรู้สึทรมานมา เหมือนหลุไปอยู่นละโล วามรู้สึ็เหมือนำลัะายยยยย”
ผมเห็น ยอใย (ยอ) เียนบนในเฟส ทำให้เพื่อนๆ รู้ในวว้า ว่าเธอมีโรประำัวเป็น “ลมั” หรือ “ลมบ้าหมู” ไ้ยินว่า ั้แ่เ็ๆ มาทาบ้านเธอสนับสนุนให้ทำสมาธิและออำลัาย ร่าายะไ้ผ่อนลาย ป้อันารึเรีย
ลมบ้าหมู เิาพันธุรรมและเลล์ประสาท ระนั้นารูแลัวเอให้มีสุภาพแ็แร และผ่อนลาย ไร้วามัวล ็เป็นหนทาที่ทำให้ร่าายไม่ึเรียนเินไป ส่ผลให้เิปััยที่ะั่ายๆ ามมา
ยอใย เป็นนห้าวๆ เหมือนทอม เธอึอบให้เพื่อนๆ เรียสั้นๆ แ่ว่า “ยอ” ็พอ! ทุน็ยินี เพราะมันรับทาทะมัทะแม ไม่อ้อยอิ่ อ่อนหวานเหมือนับผู้หิวันเียวัน
ยออบเล่นีฬาประเภท วอลเลย์บอล บาสเบอล และเล่นไ้ีมา ึสมัรมาเรียนที่โรเรียนีฬา ทำให้เราสอนไ้เอัน
“ยอ” เป็นสาวห้าว ทะมัทะแม หน้าาเลี้ยๆ เรียบๆ แ่ผิวเนียนาว ิ้วำ ปาแ ยอเหมือนผู้าย็ยัละม้าย ล้ายผู้หิบ้า ถ้าให้สัเ ผมัให้อยู่ใน่วแรเริ่มอารเป็น “ทอม” ยอแ่เปิเผยสเปส่วนัวว่าอบพอในผู้หินะ ไม่ไ้ิอะไรับผู้าย แ่เรา่า็รู้ีว่ายอยัไม่ไ้มีอะไรับผู้หิ!
ผมมาสนิทับยอ ็เพราะว่ายอเป็นนัีฬาวิทยาลัยเหมือนัน ยอะเป็นนห้าวๆ หน่อย เหมือนะพยายามะเป็นทอมมืออาีพ วามริหน้าายอ็หล่อเ้าั้น สาวหล่อที่เารี๊ๆ ันไ้เลย มัมีนเปรียบเทียบวามหล่อผมับยอ ทำให้ผมรู้หมั่นไส้ยอนิหน่อย
ส่วนัวผมเป็นนี้เล่น วนรี ผมอบเรีย “ยอใย” ทำให้ยอโรธ และไม่อบที่ะุยับผมเท่าไหร่ แ่เื่อมั๊ย เวลาที่ผมเห็นยอโรธ ทำหน้าบึ้ และทำทีท่าเหมือนไม่สนใ มันทำให้รู้สึีพิลึ เพราะมีวามรู้สึเหมือนโนสาวที่รัที่อบำลัอนอยู่
ลืมบอไปว่าที่วิทยาลัยพละ เป็นธรรมาที่ะมีแ่ผู้าย ไม่่อยมีผู้หิ ผมเลยอไม่ไ้ที่แอบมอและแวยอเหมือนับผู้หินหนึ่
ผมอบเรียเธอว่า ยอใย ให้เธอโรธเล่นๆ เวลาโรธยอใยะอารม์ฟึฟัเหมือนับผู้หิ เธอบอให้ผมเรีย “ยอ” เหมือนๆ ับนอื่น อร้อ็แล้ว ้า็แล้ว แ่ผมเป็นนเียวที่ยัเรียื่อเ่าอเธอ ผมไม่่อยสนใทำามที่เธอ้อร้อสัเท่าไหร่ นเธอเหม็นี้หน้าผมเอามาๆ
แล้ววันหนึ่ที่เป็นุเปลี่ยนระหว่าผมับยอ็มาถึ! เมื่อผมเห็นเธอุยับนัีฬาวอลเลย์บอลสาวอวบ าวอวิทยาลัยเรา สาวนนั้น็มออยู่บ้าเหมือนัน ผมนึหมั่นไส้ึเรียเธอะไปีบสาวนนั้น ะโนไปัๆ ว่า “ยอใย มาหาพี่หน่อย”
สาวที่ยอุย้วยือ ุหนึ่ (หนึ่) เธอถึับลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว เพราะื่อยอูแมนมา ัับื่อริยิ่นั สาวหนัหนา!
ยอ เลยเวี้ยลูบาสมาที่ผมอย่าแร ่อนะวิ่ปรี่เ้ามา
“อะไรอนาย บอแล้วไว่าให้เรียยอ”
“อ้าว! ็ให้เียริเรียื่อริ มันผิรไหน ยอใยเป็นื่อริๆ อเธอหรือเปล่าล่ะ”
“เฮ้ย! ไอ้แมน แบบนี้มันหาเรื่อันัๆ ทำไมไม่ทำัวแมนๆ ให้มันสมื่อ มาเะะระรานนอื่นทำไม ันไปทำอะไรให้”
“็ไม่ไ้ทำอะไรทั้นั้น”
“แล้วทำไม้อหัหน้าเราับสาวนอื่น้วย นาย็รู้ว่าเราอบุหนึ่”
ุหนึ่เป็นเหมือนวามหวัเหรียทอ ที่ใรๆ ในวิทยาลัย็อยาไ้เป็นแฟน ้วยวามที่หน้าาสวย ออหมวยๆ พิมพ์นิยม ผิวาว แนาเล็แ่นมให่ ทำให้มอไ้ว่าอวบ ปานิ มูหน่อย แ่ไส์หน้าออลัาร ที่ผ่านมาุหนึ่็เหมือนะมีใให้ผมเ่นัน
“ทำไม อยาะเปิิ มีประสบาร์ับผู้หิสัทีเหรอไ”
“แล้วนายเี่ยวอะไร้วย”
“ไม่เี่ยวหรอ แ่ไม่ไ้ยินอาารย์และรุ่นพี่บอหรือไ ผู้หิเป็นมารผ ะทำให้เราไม่ไ้ฝึ้อมีฬาเ็มที่ เี๋ยว็ไปไม่ถึฝันหรอ”
“ไม่้อเป็นห่ว ห่วัวเอเถอะ อเือนเป็นรั้สุท้าย ืนนายยัเรียเราว่ายอใย เอีแน่” เธอพูู่่อนหันลับไป
ผมเป็นประเภทใรท้า้อทำ “ทำไมวะ! ยอใย”
ยอใยเลยหันมา ่อยผมเ้าที่เบ้าหน้าแบบเ็มๆ ผมล้มว่ำ รู้สึว่าปาแเลือิบ
“เฮ้ย ทำไม้อเอาริ้วยวะ ล้อเล่น”
“็บอแล้วว่าไม่อบ”
ุหนึ่วิ่มาที่พวเราสอนทันที “ทั้สอนทะเลาะันทำไม เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมเ็เลือริมฝีปา “ไม่เป็นอะไร”
“ยอ ทำเินไปแล้วนะ ถ้าลัแสเาเอาเรื่อึ้นมา เธอแย่แน่ อโทษเาะถ้าไม่อยาให้เป็นเรื่อ”
“ไม่!!!” ยอใยะโนเสียัมา มอผม้วยสายาไม่รู้สึผิสันิ แล้ว็วิ่ออไปายิมไป
“เฮ้ย ยอ เี๋ยว่อนๆ” ผมะโนเรียเธอ อยาะอโทษ เพราะผมล้อื่อเธอ่อน ผมึวิ่ายอใยไปโยไม่สนใุหนึ่
ที่้านหน้าโรยิม ผมวิ่ายอใยมาิๆ นเธอหลบเ้าไปในอมุมหนึ่ มุมนั้น่อน้าเียบสบและลับาน
“ทำร้ายร่าายนแล้ววิ่หนีไปเยๆ แบบนี้ไม่ไ้นะเว้ย”
“แล้วนายะเอายัไ?” ยอหันมา เสียแ็ หน้าาอยออนนั้นประหลามา เหมือนผีเ้า ไม่เหมือนนธรรมา ใบหน้าเร็ ปาสั่น ไหล่รแ็ร้าว
“เฮ้ย! ยอ นายเป็นอะไร” ผมเ้าไปแะที่ไหล่ พบว่ายอเร็ไหล่แน่น เหมือนนวบุมัวเอไม่ไ้ มือำแน่น เนื้อัวรวมถึปาเริ่มสั่น รอะเยื้อนแ่เยื้อนไม่ไ้
“เฮ้ย! ใเย็นๆ พว เราไม่ไ้ามมาเอาเรื่อ เราามมาอโทษ นายอย่าโรธเราเลยนะ” ผมพูอโทษยอาใ
แ่เหมือนยอ ะไม่่อยมีสิรับรู้แล้ว ร่าอยอเร็เหมือนเรียมะัระุ ท่าทีอยอเหมือนำลั่อสู้ ไม่ให้อาารั โรประำัวลับมา อนนั้นผมไม่รู้ ไม่ทันเอะใ
แ่ทันในั้น ยอ็โน้มายเ้ามามาอ โผเ้ามาอย่าแรนผมทรัว้านไม่ไหว เราสอนล้มลไป ปาประบปา ร่าอยอทับร่าอผม
“ะๆๆัๆๆ แล้ว รีบๆ ทำให้หายเร็หน่อย”
“โรเ่าำเริบแล้ว ให้เราทำไ” ผมถาม้วยวาม
ยอทำอะไรไม่ไ้ สิ่เียวที่ใล้ิัน แล้วยอทำไ้ือยื่นปาเ้ามาประบ เราสอนถึไู้บปาันเป็นรั้แร... เฟิร์สิสอผม ือ่วยสาวาารเป็นลมบ้าหมู!!
"หาอะไรมาใส่ลิ้น” ยอบอผม เสียัวเียในลำอ
ผมเยไ้ยินว่า นะั ้อหาอะไรใส่ปา! แ่อนนี้ผมโนทับอยู่ แล้วผมะไปเอาอะไรที่ไหน ในเวลานั้น อาารยอไม่ีึ้นเท่าไหร่ ผมนึในใ เป็นไเป็นัน
ผมับไปที่หน้ายอ ให้ใบหน้าไม่เลื่อนไปไหน
ยอมอผม้วยสายาที่อวาม่วยเหลือ
“เอา อะ ไร เ้า มา สั ที” ยอ่อยๆ สั่ผม เสียนี่เหมือนวาระสุท้าย่อนะมีเสียสิในเร็วๆ นี้
“อะไรวะ ็มีแ่ลิ้นอะ” ผมบอยอ ยอเหมือนะัแล้ว ผมเลยรีบัาร ุนลิ้นัวเอลไปใน่อปาอยอ แล้ววาลิ้นไปทั่ว
ริมฝีปาอผม็ประบยอแน่น ลิ้นอยู่ภายใน ปาเราสออยู่ภายนอ ศีรษะเลื่อนไปามแรปรารถนาอสอเรา เรียว่าูบแบบูื่มไ้เลย
ไม่นานยอ็ผ่อนลายลอย่าเห็นไ้ั
ผ่านไปสัพั อาารอยอ ัรัน้ามับผม
ยอีึ้นเย็นล แ่ผมเริ่มมีอารม์ุรุ่น ไม่มีแล้วสิ ไม่สนใแล้วว่านี่เป็นที่โล่ลาแ้ ยอทำให้ผมอารม์เลิแล้ว
ผมลมือไปถลาเวอร์ม ายาวล แล้วเอื้อมมือไปถอาเวอร์มอยอ้วยเ่นัน
เธอเหมือนะยอมผมโยี แ่เมื่อผมถลนถึหน้าแ้ เธอ็ไ้สิ ึาเัวเอไว้ แล้วเปลี่ยนไปเป็นอีน
“ทำอะไรน่ะ” ยอ ีัวลุึ้นมาทันที
ผมผะ หลายหลั ยอที่รัยัมาผลัอผมอี
“็ทำเหมือนที่ทำ ทำ่อไป เธอบอเราว่าหาอะไรมาใส่ปาไล่ะ”
“ะบ้าหรือไ” ยอถลันัวลุึ้น
สะบัฝุ่น เศษห้า ที่เปื้อนเสื้อาเ่อนหน้านี้ สีหน้าาเธอ่าไม่ไยีในัวผม
“เธอเป็นอะไร ะี้เป็นเธอเอที่้อารเรานะยอ”
“อนนี้ไม่้อารแล้ว”
“เฮ้ย! บ้าหรือเปล่า อยู่ๆ มาทำให้อยา แล้ว็หยุะื้อๆ อย่านี้ นนะโว้ยไม่ใ่พระอิษพระปูน" ผมบอยอ ยอยัมีหน้าทำเย
"สนุมาเลยใ่มั๊ย ที่ทำให้เราเป็นเหยื่ออารม์ วาม้อารอผู้ายไม่ใ่เรื่อที่ะเอามาล้อเล่นนะโว้ยย!”
ความคิดเห็น