คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สุขหรือทุกข์
อน 3 สุหรือทุ์
ำพูอเาทำให้เธอเสียใและมีหยน้ำใสไหลออาา
เาไม่ใ่นีในสายาเธอ และไม่มีวันใ่
อนที่เธอะไปไหว้พระ … เธออยาอธิษานให้เธอไ้เอนีๆ
แ่็ไม่สำเร็ โนเรียมาะ่อน
นี่เป็น “รรม” อเธอแน่ๆ
สหัสนัย ไ้ยินเสียเธอร้อไห้ เาึเธอมาบอยู่ับไหล่
แพรวนิษ์ เป็นนผิวาว รูปร่าี สมส่วน ถ้าเธอไ้เรียนมหาวิทยาลัย เธอไ้อยู่ในลุ่มาวอสถาบันฯ ใบหน้าเรียวรูปไ่ ผิวพรรสะอา หิสาวูแลรูปร่าเป็นอย่าี
เาึร่าเธอให้แนบับัวแบบไม่่อยเบาเท่าไหร่
่อนะโอบรอบเอวไว้ แล้ว้อา
วาเธอเอ่อท้น้วยน้ำ มันทำให้หัวใเาอ่อนยวบล
หิสาวในวัยเ็โผล่เ้ามาในหัว … ทำให้ิใที่หยาบระ้าอเา เบาบาล เาเริ่มเ็น้ำาให้ ่อนที่ะบรรูบเธอ เพราะเธอหน้าสวย ใบหน้า่าน่าทะนุถนอม เินว่าะทำร้าย
แม้เธอะแ่ผ่านมาายวามสาว!
ทว่า… ท่าทา ำพู และนิสัยอเธอ ไม่เหมือนเ็ที่เ้ามาายวามบริสุทธิ์ทั่วไป
เธอปล่อยให้เาูบโยไม่ัืน
ในใเาิไว้แล้วว่าะไม่บลที่แ่ารูบแน่นอน ่อให้เธอร้อไห้ เา็ะัารเธอให้ไ้
เพราะเาเริ่มสนใในัวเธอเ้าแล้ว!
ายหนุ่มประอูบเนิ่นนาน และเลื่อนมือไปับหน้าอ ผ่านเสื้อเทาอ่อน ผ้าเป็นแบบบาๆ แล้วลูบไล้ไปมา
หน้าอหิสาว ไม่เยให้ใรับ้อเลยมาว่ายี่สิบปี นี่เป็นรั้แร แถมโนแบบู่โม
เธอทำท่าใ แ่็ประออารม์ไว้ ไม่ให้ัวเอัืน
เาใ้มืออี้าโอบศีรษะเธอไว้ เพื่อประอารูบทีู่ื่ม
เารุหนัในารูบ ทำให้เธอ้อเผลอูบอบ ไม่นานทั้สอน็เหมือน… ถวิลหาันมาแสนนาน ูบหวานูเหมือนนรัันอย่าเหลือล้น
ท่าทาเธอะิลมแล้ว เาทำให้เธอสปาร์
ไม่นานนั เาเลื่อนมือไปถึหน้าท้อและสอมือเ้าไปใ้เรสสีเทา ่อน่อยๆ ใ้สอมือลูบไล้บริเว้านหลั รแผ่นหลั
่อนะทะยานึ้นไป้านบนอย่ารวเร็ว แล้ว่อยๆ ถอยทรออ ่อนบีบับหน้าอเธอมาึ้น
ทีนี้มีอาารัวอ่อน และมีอารม์ร่วมันพลัน
เาึัวเธอให้ยืนึ้น โยยัูบปาแลลิ้นอย่าุ่มื่นในปาอันและัน
่อมาายหนุ่ม่อยๆ เลื่อนมือไปปละอ ิบระโปร ่อนรูให้ระโปรเนื้อผ้าสีเทา เนียนพลิ้วๆ พอีรูป ามลัษะอุรารีสั้นให้หลุออาท่อนล่า
เรสสั้นอเธออลไปบนพื้น
อนนี้ทัู้่เท่าันแล้ว อาภร์ล่วอลไป
เธอมอหน้าเา ะที่เา้อเธออย่าอ้อนวอนแมบัับ
“ไม่ทำเหรอ? ็ไ้ …ผมไม่บัับิในะ”
“้อทำ้วยเหรอะ”
“ไหนบอว่าทำานบริารแ่เ็ สิ่ที่ยึมั่นือื่อสัย์ับลู้า”
“ารระทำแบบนี้ แสวามื่อสัย์รไหน”
“สิ่เล็ๆ บออะไรให่ๆ ่อนะไ้ัน ุ็้อเล้าโลมผม ทำให้ผมมีอารม์เสีย่อน นี่เป็นหนึ่ในั้นอนแร”
เาแนะนำเธอ ่อนที่เาะไม่รอฟัำอบอี่อไป
“อยาไ้แบบไหน ุันหรือนิ่มนวล” เสียแหบพร่า แววาหื่นเหลือเิน มอเธอแล้วถาม
สายาที่หหู่ อเนอนาถับีวิัวเออบลับเสียระทม “ันเลือไ้้วยเหรอะ?”
“หาแม้เลือไ้ ผมให้สิทธิ์ุเลือ”
“ิันอไม่เลืออะไรเลย” ่อนเบือนหน้านี้ ทั้ที่ายอเธอถูโอบรัโยเา
“ทำไม ไม่อบเหรอ?”
“เปล่า่ะ”
“อบผม ถ้าุไม่เ็มใ…ะายมัน”
เธอยัไม่มอหน้าเา แ่เาเอามือไม้อเามาับใบหน้าเธอผิน หันมอ้อาเา
“ว่ายัไ ุเ็มใะายเรือนร่าให้ผมหรือไม่?”
เธอมอสายาหนุ่มอมพยั์ เาถามาั้นทำร้ายิใเธอทำไม
“อยาะทำอะไรเพิ่ม็เิทำเถอะ่ะ ไม่้อถามถึวามเ็มใหรือไม่”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะำอบ มอาสายา็เห็น ุ็รู้ถ้าไม่ใ่เพราะเิน ันับเ็สาวที่มาายพรหมรรย์เป็นรั้แรในห้อนี้็ไม่เ็มใสัน”
“รู้ไ้ยัไ ว่าเาไม่เ็มใ” ายหนุ่มเถีย พร้อมโอบรัเธอแน่น สายายัลวนลามไม่เลิ
“รู้หรือเปล่า? หลัาพวเธอทุนผ่านห้อนี้ไป แ่ละนเป็นาวเิรัสนาไหน”
“นีุ่”
“ทำไม ผม็พูในานะ .. นสอยาว!”
“อะไรนะะ”
“หลัานี้ ุ็ถือว่าเป็นาน เนื้ออาะหอมยิ่ว่าเิม็ไ้ ผู้ายไ้ผู้หิถือเป็นารึ้นรู ผู้หิไ้ผู้าย ุวระอบุผม ถือว่าุไ้ยรู”
“อะไรนะ” ใ และเลียัเามา
เาเอี้ยวัวไปว้าพวมาลัยเธออี
“อย่านะ นสปร ุไม่วรไ้ับมัน”
“แล้วุสะอานัเหรอ ที่บอว่าสปร เรา็ทำมันร่วมันนะ”
“นบ้า ทำไม้อพูอย่านี้ ีวิัน่าโหร้ายที่ไ้เอนอย่าุ”
“แล้ววันหนึุ่ะอบุที่ไ้ผมยรู”
“นเลว” เธอเบ้ปา ผินหน้า ร้อไห้ระิ แ่็ไม่อาเอาัวเอออาอ้อมออายหนุ่มไ้
“มีฝีมือนะ … เทียบเท่าับหิสาวนหนึ่ที่ผมหลรัอนเ็เลย” เาบอเธอ สายาับ้อเธอและพวมาลัย
“แ่เธอนนั้นรัี อนนี้เป็นแม่้าเศรษินีไปแล้ว เพราะ้อแ่ะ้าายพวมาลัย”
หันมามอเธอ้วยสายาอันมริบ
“ไม่ิายเรือนร่า หวัรวยทาลัเหมือนผู้หิบาน”
แพรวนิษ์เ็บที่หัวใ แล้ว็นปัาะแ้่า
“ทำ่อเถอะ่ะ ทำแบบทีุ่อยาทำ เอาให้สาแ่ใ เอาให้รบสอั่วโม ามที่ื้อเวลามา”
“แล้วหลัานั้น ันะหอบศัิ์ศรีที่ร่อยหรอหนีไป แล้วไม่มาเอุอี”
“แ่อร้ออย่าหนึ่”
“อะไร?”
“ุ่วยทำ อย่าที่ันอยาทำ้วยนะะ ันไม่อยาเอุอี”
แล้ว็แย่พวมาลัยในมือเามา โน้มายเอาวาไว้ที่หัวเีย
พวนมอเธอ หล่นใส่รเบ้าหน้าเา
แล้วายหนุ่มลัมันอย่าเา มีหรือะอใไ้
ความคิดเห็น