เสี้ยวชีวิตแห่งความทรงจำ (a part of life )

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่

       ถึงจะผ่านวันแรกสำหรับโรงเรียนใหม่ไปแล้ว แต่ความรู้สึกของกอล์ฟยังคงคิดว่ายังไม่มีเพื่อนใหม่เลย ชีวิตยังคงอยู่กับเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่โรงเรียนเก่าจนยังไม่ได้สนใจเพื่อนใหม่เลย สิ่งที่กอล์ฟได้รู้จักมากขึ้นตั้งแต่มาอยู่ในโรงเรียนนี้คือที่ทางในบริเวณโรงเรียน วันนี้กอล์ฟจึงปั่นจักรยานมาจากบ้านเองตั้งแต่เช้าตรู่ ถึงจะเหนื่อยหน่อยเพราะระยะทางจากบ้านมาโรงเรียนก็ไม่ใช่ใกล้ๆ แต่กอล์ฟตั้งใจแล้วว่ามันเป็นการที่เค้าจะได้ช่วยเหลือตัวเองมากขึ้น และยังได้ออกกำลังกายไปในตัวด้วย

      กอล์ฟจอดจักรยานไว้ที่หน้าตึกทางด้านขวา บริเวณนี้ร่มรื่นเพราะมีต้นสนขึ้นอยู่หลายต้น แล้วอีกสาเหตุที่กอล์ฟเลือกที่จะจอดรถตรงนี้เพราะมันอยู่ใกล้ห้องเรียน

       หลังจากที่กอล์ฟล็อคกุญแจรถจักรยานไว้เรียบร้อยแล้ว เค้าก็เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงที่นั่งที่เลือกไว้เมื่อวาน แล้วลงไปที่สนามบาสเก็ตบอลหน้าเสาธงที่มีเพื่อน 2 - 3 เล่นบาสเก็ตบอลกันอยู่ก่อนแล้ว

        กอล์ฟเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆและรุ่นพี่ที่ทยอยเข้ามาเล่นด้วยเรื่อยจนใกล้เวลา 8.00 น.จึงเลิกเล่นไปล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะกลับขึ้นไปบนห้องเรียน

        วันนี้เริ่มมีการเรียนการสอนบ้างแล้ว เพราะมีบางวิชาที่มีเรียนเมื่อวานมาเรียนในวันนี้บ้าง จึงไม่ต้องทำการแนะนำตัวกันซ้ำอีก ส่วนในวิชาที่เพิ่งเริ่มเรียนครั้งแรกวันนี้ก้อยังคงต้องแนะนำตัวกันอีกเช่นเดิม แตกต่างตรงที่เมื่อมีคำถามว่า ใครรู้จักเพื่อนใหม่คนไหนบ้าง เด็กที่มาจากต่างจังหวัดแทบจะทุกคนจะตอบชื่อของกอล์ฟและโอขึ้นมาเป็ยชื่อแรกๆ คงเป็นเพราะวีรกรรมที่ทำไว้ในวันแรก

        ตามอุปนิสัยปกติแล้ว กอล์ฟเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ค่อยพูดเอาซะเลยโดยเฉพาะกับคนที่เค้าไม่คุ้นเคย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้กอล์ฟคิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุทำให้เค้ามีเพื่อนใหม่ยากกว่าคนอื่น

        ถึงกอล์ฟจะนั่งเรียนอยู่ในห้อง แต่ก็ไม่ได้สังเกตว่าใครนั่งอยู่ข้างหน้าของเค้า เค้ารู้แค่เพียงคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเค้าเป็นผู้หญิงเท่านั้น การเรียนในวันนี้ผ่านมาจนถึงตอนบ่ายแล้ว และในคาบเรียนตอนเช้ามีวิชาหนึ่งที่ต้องส่งงานที่อาจารย์ส่งไว้ในตอนบ่าย ซึ่งในขณะนี้เป็นคาบว่าง นักเรียนแต่ละคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานชิ้นนั้นกันอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง และระหว่างที่กอล์ฟก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่นั้น ก็มีเสียงดังขึ้นอยู่ข้างหน้า "นี่ๆ" กอล์ฟจึงเงยหน้าขึ้นดู "ฝากส่งหน่อยสิ" เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหน้ากอล์ฟหันมาพร้อมกับยื่นสมุดมาให้กอล์ฟเล่มหนึ่งแถมด้วยรอยยิ้มน่ารักๆบนใบหน้า กอล์ฟรู้สึกงงเล็กน้อยที่เพื่อนที่เค้ายังไม่รู้เลยว่าชื่ออะไรมาขอให้เค้าช่วยส่งงานให้ จะว่าไปเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดูน่ารักดี ผิวขาว รูปร่างดี หน้าตาดี แต่กอล์ฟไม่ทันสนใจเรื่องพวกนั้นหรอก แล้วกอล์ฟก็รับสมุดเล่มนั้นมาพร้อมกับตอบกลับไปว่า "ได้ๆ เดี๋ยวเราเอาไปส่งให้" กรีนที่นั่งอยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมามองกอล์ฟแล้วยิ้มให้ ในขณะที่กอล์ฟหันไปมองกรีนด้วยใบหน้างงๆ แล้วทั้ง 2 ก็ก้มหน้าทำงานกันต่อ

      เมื่อกอล์ฟ กรีน และเพื่อนๆในกลุ่มทำงานเสร็จก็เดินไปส่งงานด้วยกัน แล้วกรีนก็พูดเรื่องที่มีเพื่อนมาฝากกอล์ฟส่งงานขึ้นมา กอล์ฟก็เลยลองถามเพื่อนๆเลยว่ามีใครจำได้บ้างว่าเพื่อนคนนั้นชื่ออะไร แล้วก็ได้คำตอบออกมาว่าเพื่อนคนนั้นชื่อ "ฟอง" แล้วทุกคนก็กลับขึ้นห้องเพื่อนรอที่จะเรียนคาบต่อไป

      เมื่อทุกคนกำลังนั่งเรียนกันอยู่ ในคาบนี้มีการทำกิจกรรมเล็กน้อย ระหว่างที่อาจารย์กำลังแจกอุปกรณ์ในการทำกิจกรรมอยู่นั้น ฟองก็หันกลับมาพูดว่า "ขอบใจนะ" พร้อมรอยยิ้มแล้วก็หันกับไป ในครั้งนี้กอล์ฟเริ่มจะสังเกตุเห็นแล้วว่า ฟองนั้นเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนนึง

      คาบต่อไปเป็นคาบที่ต้องเดินไปเรียนที่อาคารอื่น เป็นวิชาที่ต้องไปเรียนในห้องปฏิบัติการ กอล์ฟรู้สึกว่าตึกที่เป็นที่รวมของห้องปฏิบัติการนี้ดูหรูหราและใหญ่กว่าตึกอื่นๆในโรงเรียนนี้ ช่างเป็นโรงเรียนที่ผสมผสานระหว่างความร่มรื่นกับความทันสมัยที่น่าสนใจจริงๆ ตึกนี้มีทั้งห้องคอมพิวเตอร์ที่นักเรียนเข้าไปใช้เมื่อไหร่ก็ได้ถ้าห้องนั้นไม่มีการเรียนการสอน มีห้องศึกษาด้วยตนเองที่มีทีวีติดดาวเทียม และคอมพิวเตอร์ในห้องอีก 5 - 6 เครื่อง และมีเครื่องเล่นเทปอีก 8 เครื่อง ให้นักเรียนเข้าไปใช้ได้ทุกเวลาอีกด้วย ช่างเป็นโรงเรียนที่ดูสบายมากจริงๆ

      หลังจากเรียนคาบนี้เสร็จก็ต้องเดินกลับไปที่ห้องเรียน ระหว่างทางที่เดินกลับฟองก็มาพูดกับกอล์ฟว่า "ขอบใจนะ" อีกครั้งนึง คราวนี้ทำให้กอล์ฟรู้สึกงงมาก แล้วหันไปพูดกับ "เตรียม" เด็กชายรูปร่างอ้วนใหญ่ เพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันว่า "จะขอบใจทำไมอีกวะ ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย" แล้วก้อเดินต่อไป