คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เชื่อใจ Chanmin
“เอ็นวันนี้อบใมานะที่ไปเป็นเพื่อนเราอ่ะ” ผมบออบุเอ็นเพื่อนสนิท่าวอผมที่วันนี้ทั้วันเาไปื้ออเป็นเพื่อนผมแถมยัอาสามาส่ที่หอพัอี
“ไม่เป็นไรๆ เราเ็มใเอาไว้ราวหน้าเราะเป็นนมาวนมินอบ้า อย่าปิเสธเราแล้วัน” เอ็นพูยิ้มๆ
“ไ้เลยรับ ิมมินอนนี้ะไม่อิออเลย อ๊ะ!!!!!!” ะที่ผมำลัพูอยู่นั้น อยู่ีๆ็มีลมพัมาอย่าแรทำให้เศษฝุ่นเศษินที่อยู่ที่พื้นปลิวึ้นมาเ็มไปหม ถ้ามันปลิวึ้นมาอย่าเียวนี้ะไม่ว่าเลยนะรับ แ่มันันปลิวมาเ้าาผมนะสิรับ แหมที่อื่นไม่มีให้ไปแล้วรึไนะไอ้ฝุ่นบ้าถึไ้มาเ้าาันเนี้ยยยย าผมะบอมั้ยรับเนี้ย ฮื่อๆๆ
“มินอเป็นไรมาป่าว?” เสียเอ็นถามออมา้วยวามเป็นห่ว
“แสบาอ่ะเอ็น ฝุ่นมันเ้าาเราอ่ะ าเราะบอมั้ยอ่า” ผมแสบาริๆนะรับ ลืมา็ไม่ึ้นทำไีๆ ยี้มันะเลยมันะไ้ออไปาาผมสัที เมื่อิไ้ันั้นผม็ยมือึ้นมาเรียมที่ะยี้าัวเอให้เมามันส์(??)็้อะัไปเพราะเสียเอ็นัึ้นมาะ่อน
“มินออย่ายี้านะ เี๋ยวมันะแเอา” อ้าวถ้าไม่ให้ยี้แล้วะผมทำไรล่ะรับ มันแสบน้า สัพัผม็รู้สึว่ามีมือู่หนึ่มาประอใบหน้าอผมให้เยึ้น พร้อมทั้ที่นิ้วเรียวๆนั้นะ่อยๆเปิเปลือาอผมึ้นแล้วเ้าอมือนั้น็่อยๆเป่าลมเบาๆเ้ามาที่าอผม
“เป็นไมั้มินอีึ้นป่ะ?” ไ้ยินเสียถามอยู่ใล้ๆ ผมเลย่อยๆเปิเปลือาึ้นแล้วระพริบถี่ๆู มันไม่แสบาอย่าอนแรแล้วล่ะรับ ีึ้นมาเลย าผมะไม่บอแล้วรับ เย้!!! ผมเยหน้ามอหน้าเอ็นที่อนนี้อยู่ใล้ๆับหน้าอผม่อนะยิ้มออมา
“ีึ้นมาเลยอ่ะเอ็น มันไม่แสบแล้ว อบะ...”
“พี่มินอมายืนทำไรรนี้ ทำไมยัไม่เ้าบ้านอี” ผมที่ำลัะเอ่ยอบุเอ็น้อะัไป เพราะถูั้วยเสียๆหนึ่ทีู่ะไม่่อยพอใสัเท่าไหร่ พร้อมทั้ที่เ้าอเสียพาร่าสูโปร่อัวเอรีบเินออมาาหอรมาที่ผม พอเามาถึัวผม็ว้า้อมืออผมแล้วระาให้ผมเ้าไปใล้ และะ้วยผมัวเล็หรือแรระาที่มาเินไป็แล้วแ่ เป็นผลทำให้หน้าอผมระแทเ้าับอแร่อเาอย่าั เ็บรับแ่ราวนี้เ็บมูนะรับ ฮื่อๆๆ มูผมะหัมั้ยเนี้ยยยย
“านยอลเบาๆหน่อยสิพี่เ็บนะ!!!” ผมุเาออไป แู่เาะไม่ฟัผมเลยสันิ เรียว่าไม่สนใเลยีว่า เาเอาแ่้อไปทาเอ็น้วยสายาที่ไม่พอใ อะไรเาะมาไม่พอใอะไรเพื่อนผมเนี้ย
“อ้าว านยอลสวัสี สบายีมั้ย?” และูเหมือนเอ็นะมอไม่เห็นถึสายาไม่พอใที่านยอลส่ไปแล้วยัทัานยอล้วยเสียและรอยยิ้มที่สใส้วย
“หวัี” านยอลอบลับไป้วยเสียห้วนๆ แบบไม่พอใ ผมแอบเห็นเอ็นหน้าเสียไปเล็น้อย ผมเลยเยหน้ามอนัวสูว่าที่ยัับ้อมืออผมไม่ปล่อย็ไ้เห็นใบหน้าึ่ปราศารอยยิ้มแถมยัเย็นาอี่าหา
“านยอลพูีๆหน่อยสิเอ็นเาอายุมาว่านายนะ” ผมุเาออไปเบาๆ
“แล้วไ” เาพูออมา้วยน้ำเสียที่ไม่่อยสบอารม์สัเท่าไหร่ นี่เาเป็นอะไรอเาเนี้ย ปิเาไม่ใ่น้าวร้าวแบบนี้นะ แล้วทำไมอนนี้ถึไ้เป็นแบบนี้ไปไ้ หรือว่าเาำลัอารม์ไม่ี แล้วมันเี่ยวอะไรับผมล่ะรับ ผมยัไม่ไ้ไปทำอะไรให้เาเลยนะทำไมถึไ้มา้าวร้าวใส่เพื่อนอผมแบบนี้ แล้วเอ็นะมอเาเป็นนยัไล่ะ ผมไม่อยาให้นอื่นมอเาผิ ผมไม่อยาให้นอื่นมอเาไม่ี
ผมมอเา้วยสายาที่้อาระถามว่าเาเป็นอะไรแ่็ไ้พบแ่สายาที่ว่าเปล่าส่ลับมา อนนี้ผมเริ่มที่ะไม่พอในิๆแล้วล่ะรับ ผมไม่รู้ว่าผมผิอะไรทำไมเา้อมาทำแบบนี้้วย
“เอ่อมินอั้นเราลับ่อนนะ”
“เอ็นเี๋ยวเราไปส่ที่รถ” ผมรีบบอออไป่อนที่เอ็นะเินออไป แล้วหันลับมาเะ้อมือัวเอออามืออานยอล แ่มัน็ไม่่ายเลยเมื่อเ้าอมือไม่ยอมผ่อนแรที่ับลเลย
“านยอลปล่อย” ผมบอเา้วยเสียริั แล้วมอ้วยสายาุๆที่ผมไม่่อยะใ้มันเท่าไหร่นั แล้วมัน็ไ้ผมานยอลปล่อย้อมือผมทันที หลัา้อมือเป็นอิสระผม็เินไปหาเอ็น แล้วพาเาเินมาที่รถทันที
“เอ็นเราอโทษแทนานยอล้วยนะ ปิเาไม่ไ้เป็นแบบนี้นะ สสัยเาะอารม์ไม่ีอ่ะ เราอโทษริๆนะ” ผมรีบเอ่ยอโทษเอ็นทันทีที่มาถึรถอเา
“อืมไม่เป็นไรหรอเราเ้าใ านยอะไม่พอใที่เราเอาัวมินอมาทั้วันอ่ะ ั้นเราลับ่อนนะไว้เอันใหม่”
“อืมไว้เอันใหม่” แล้วเอ็น็ึ้นไปนั่บนรถ ่อนที่รถะเลื่อนัวออไป ผมยืนมอนท้ายรถันนั้นหายลับไปาสายา
ผมหันหลัเินลับเ้าไปในหอพอมอไปรุเิม็ยัเห็นานยอลยืนอยู่ที่เิมมอมาทาผม้วยสายาที่เหมือนไม่พอใอะไรบาอย่า ผม็ไม่เ้าใว่าเาไม่พอใอะไร แล้วผมไปทำอะไรให้เาไม่พอใทำไม้อมอผม้วยสายาแบบนั้น ผมั้ใะเินผ่านเาไป ผมยัไม่อยาุยับเาอนนี้้วยรู้ว่าอารม์ผมและเาอนนี้่าร้อน้วยันทัูุ้่ยไป็ไม่รู้เรื่อมีแ่ะทำให้เรื่อมันให่ึ้น
ะที่ผมำลัเินผ่านานยอลไป เา็เอือมมือมาว้า้อมือผมแ่ผม็สะบัออแล้วรีบเินเ้าไปในหอ
“พี่มินอมาุยันให้รู้เรื่อ่อนนะ” เสียเาะโนมาา้าหลัพร้อมทั้ที่ผมไ้ยินเสียฝีเท้าที่ัใล้เ้ามาเรื่อยๆ ทำให้ผม้อเร่ฝีเท้าัวเอให้เร็วึ้น แล้วะที่ผมำลัะเปิประูห้อในหอเ้าไป้อมือผม็ถูระาอีรั้ แ่ราวนี้แรที่ระามาว่ารั้่อนๆบ่บอไ้ว่าเ้าอแรระานั้นำลัไม่พอใเพียใ และผมเาว่า้อมือผมมันะแมาแน่ๆ
“หยุระาพี่สัทีไ้ไหมานยอล พี่เ็บนะ!!!!” ผมะโนใส่หน้าเาลับไป และูเหมือนเาะไม่สนใเลยสันิว่าผมะเ็บแ่ไหน
“ทำไม!!!!ับนิับหน่อยไม่ไ้เลยหรือไ!!” เา็ะอใส่หน้าผมลับมา้วยเสียที่ัไม่แพ้ัน
“นายเป็นอะไรอห๊ะ!!!!มีอะไรไม่พอใ็บอมาสิ ทำไม้อมาทำแบบนี้ ทำับพี่พี่ไม่ว่า แ่ทำไม้อมาทำับเพื่อนพี่้วยห๊า!!!!!” เพราะพี่ไม่อยาให้ใรมอเราไม่ีรู้ไหม ประโย้าหลัยัไม่ทันไ้พูออไป็โนเาัึ้นมาะ่อน
“ทำไมแะนิแะหน่อยไม่ไ้เลยรึไ รัมันมาใ่มั้ยห๊ะ” รั? เาบอว่าผมรัใรนะเอ็นนะหรอ? ะบ้าหรอเอ็นับผมเราเป็นแ่เพื่อนัน ผมำลัะบอเาไปแ่็ถูัึ้นมาอีรอบ
“ราวหลันะรับผมแนะนำให้พี่ไปเปิโรแรมีว่า ไม่ใ่มายืนูบันอยู่หน้าหอแบบนี้ ถ้าแฟนลับมาเห็นเ้ามันะไม่ีนะรับ หึ” เาพูออมา้วยเสียเย้ยหยัน และมัน็ทำให้เส้นวามอทนผมหมล ผมพยายามะสะบั้อมือออามืออเาแ่แรอผม็ยัสู้แรอเาไม่ไ้อยู่ี ยิ่ผมิ้นแรบีบที่้อมือ็ยิ่มาึ้น เาันหลัผมไประแทับพนัอย่าแรมันทำให้ผมุนพูไม่ออ แล้วเา็้มหน้าลมาให้อยู่ในระับเียวับผม
“ไหนูสิหลัาูบับมันแล้ว ูบอพี่มันยัหวานเหมือนเิมรึป่าว” ว่าบเา็้มลมาประบปาับผมอย่าแร ผมรู้สึถึลิ่นาวเลือในปา มันเป็นูบที่มีแ่วามโรธอเา ผมพยายามิ้นอีรั้เพื่อที่ะออไปาูบที่รุนแรนี้ ผมิ้นนหมแรสุท้ายผม็ทำไ้แ่ยืนเยๆปล่อยน้ำาไหลลมา
ผมเ็บ เ็บนน้ำาไหล เ็บที่เาไม่ยอมถามผมเลยว่าเิอะไรึ้นเาเอาแ่ิไปเอนเียว เ็บที่เาไม่เยเื่อใผมเลย
และูเหมือนน้ำาอผมมันะทำให้เามีสิึ้นมา เา่อยๆถอนูบออแล้วมอหน้าผม้วยสายาที่สำนึผิ
“พี่มินอผมะ... เพี๊ยะ!!!” หน้าเาหันไปามแรบอผม
“ฮึ..ถ้าเราบัน..ฮึ..แล้วไม่เื่อใันอย่านี้...ฮึ..พี่วะ..ว่าเราเลิันเถอะ...ฮึ...เราอย่ามาบ...ฮึ...ันเลย” ผมพูไปสะอื้นไป แล้วหันหลัะเปิประูเ้าห้อ ็เห็นเมมเบอร์หลายนยืนมออยู่ “ฮึ...อโทษพวนาย้วยนะที่ทำให้ื่น” แล้วผม็เปิประูเ้าห้อไป
พอเ้าไปในห้อไ้ผม็ทรุลร้อไห้อยู่รประูห้อ ไม่มีแม้แ่แรที่ะเินไปที่เียอัวเอ บแล้ว มันบแล้วสำหรับผมับานยอล ผมไม่ิว่ามันะเ็บนานี้ับารที่โนนรัอัวเอูถู ไม่เื่อใ ทำไมล่ะทำไม ทำไมเาถึไม่ถามผมว่ามันเิอะไรึ้น เาเอาแ่ถาถาผมไม่ถามวามริาปาผมสัำ
“หาววว อูหมินเ่อลับมาแล้วหรอรับ” เสียเทาถามออมา ผมเสียันเาื่นสินะ
“ฮึ..ะ..เ่ออโทษนะที่เสียัเลยทำให้เทาเทาื่น” ผมอบออไปพยายามลั้นเสียสะอื้นให้ไ้มาที่สุ
“อูหมินเ่อ!!!! อูหมินเ่อร้อไห้ทำไมรับ ใรทำอะไรอูหมินเ่อ!!!” หลัาเทาเห็นผมนั่น้อไห้อยู่หน้าประู็ถามออมา้วยเสียร้อนรนแล้วลุเินมาหาผม แล้วึผมเ้าไปอปลอบ
“เทาเทาอ่า...ฮึ..มันบแล้ว เ่อับานยอลเรา...ฮึ...เลิันแล้ว เา...ฮึ...ไม่เื่อใเ่อเลยเทาเทา..ฮึ..” ผมบอเทาออไป็สะอื้นไป แล้วยิ่เทาปลอบผมน้ำาอผมมัน็ยิ่ไหลลมาไม่หยุ
“ไม่เป็นไรนะรับเ่อ ถึายยอลฮยอะไม่เื่อเ่อ แ่เทาเทานนี้ะอยู่เีย้าและเื่อเ่อลอไปนะรับ ไม่ร้อนะรับนีอเทาเทา” เทาปลอบผม้วยเสียอ่อนโยนพร้อมทั้ลูบหัวลูบหลัผมไปมา
“ฮึ..ฮื่ออออ” แล้วผม็นั่ร้อไห้อยู่ในอ้อมออเทานผล็อยหลับไป
หลัาที่พี่ายัวเล็หลับไปในอ้อมออน เทา็อุ้มมินอไปวาลที่เียแล้วเ็ราบน้ำาออาใบหน้าใสนั้น แล้วเินไปหาผ้าุบน้ำมาวาประบาให้นัวเล็บนเียเพื่อที่าะไ้ไม่บวม หลัานั้น็ึผ้าห่มึ้นมาห่มให้นัวเล็ แล้วหันหลัเปิประูออมาาห้อ เผื่อะมีใรอยู่เาะไ้ถามไ้ว่าเิอะไรึ้นับพี่ายัวเล็อเา พอออมาเา็เห็นเมมเบอร์ทุนนั่อยู่รโฟาที่ห้อนั่เล่น เา็เินเ้าไปสบทบ
“มินอเป็นยัไบ้าเทา?” ลู่หานถามออมานแร เรียสายาอทุนให้หันมามอที่เา
“อูหมินเ่อร้อไห้นหลับไปแล้ว” เทาอบ่อนะมอหน้าัวารที่ทำให้พี่ายัวเล็อเาร้อไห้ “านยอลฮยอเิอะไรึ้นับอูหมินเ่อ ทำไมอูหมินเ่อถึบอว่าฮยอไม่เื่อใเา แล้ว็บอว่าเลิับฮยอแล้ว” เทาถามานยอลที่ำลันั่หน้าเรียอยู่
“ใ่มันเิอะไรึ้นเล่ามาให้หมเลยนะ” แบฮยอนาั้นำอบาานยอลอีน อนที่เาเห็นหน้าอมินอฮยอเ็มไป้วยน้ำาหัวใเาแทบหล่นไปอยู่ที่าุ่ม เาไม่อยาเห็นน้ำาอมินอฮยอ เาไม่อยาให้มินอฮยอเศร้า เาไม่อบเลย
หลัาที่านยอลเห็นสายาาั้นที่ะเอาำอบมาาเมมเบอร์ทุน เา็เล่าวามริออมาให้ทุนฟันบ
“านยอล านยอลิว่ามินอเป็นนแบบนั้นหรอ?” ลู่หานถามออมาหลัาที่ฟัานยอลเล่าบ
“ใ่!!!นายิว่ามินอฮยออพวันเป็นนแบบนั้นหรอห๊ะ!!!” แบฮยอนถามออไป้วยอารม์โมโห
“แบฮยอนเบาๆหน่อยสิเี๋ยวมินอฮยอื่น” แล้ว็ไ้รับเสียุเบาๆมาายอู
“านยอลลอิูนะว่าว่าเราะบับพี่มินอไ้นะมันยาแ่ไหน” เลย์พูึ้นมาเบาๆ
“นเราอ่ะถ้ารัันมัน้อเื่อใัน ถ้าบันแล้วไม่เื่อใันพี่ว่าอย่าบับเลยีว่าบันไป็ไม่มีวามสุหรอ” ริสพูออมา
“แล้วานยอลไ้ถามวามริาปามินอฮยอรึเปล่า ็เปล่าแล้วานยอลรู้ไ้ยัไว่ามันเป็นแบบที่านยอลิ” ูโฮถามออไป
“รับอนนี้ผมรู้แล้วล่ะรับว่าผมผิ ที่ไม่ยอมถามวามริาปามินอฮยอ” านยอลบอออมา้วยเสียเศร้า หลัาที่เามานั่ิ็ทำให้รู้ว่าัวเอเป็นฝ่ายผิ แล้วทำให้เรื่อมันเป็นแบบนี้
“ถ้ารู้ัวว่าผิพรุ่นี้ฮยอ็ไป้อมินอฮยอะ” มันเน่เฮุน
“แ่มินอฮยอบอเลิับันแล้ว”
“ันเื่อว่ามินอฮยอนะไม่ไ้อยาเลิับนายหรอ” เินพูปลอบเพื่อนัวโ
“หรือถ้ามินอฮยอะเลิับฮยอริๆ ฮยอ็ีบใหม่สิไม่เห็นะยา” ไแนะนำ
แล้วเมมเบอร์ทั้หม็เินเ้าห้อไปเหลือเพียแ่านยอลที่ยันั่อยู่ที่เิมทบทวนวามผิที่เาไ้ทำไปับนที่เารัมาที่สุ
เ้า
เ้านี้ผมื่นแ่เ้าแล้วรีบพาร่าอัวเอออมาาหอพัโยที่เมมเบอร์นอื่นๆยัไม่ื่น ผมยัไม่พร้อมที่ะเผิหน้าับเา ผมลัวว่าัวเอะลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ไ้ พอออมาผม็หาอะไรทานนิหน่อยแล้ว็เ้าไปที่บริษัท ่อนที่ะริ่ไปที่ห้อ้อมแล้วทบทวนท่าเ้น่าๆระหว่ารอเมมเบอร์
ถ้าถามว่าผมะหลบหน้าเาไ้อีนานแ่ไหน บอไ้เลยรับว่ายัไเรา็้อเอันอยู่ี แ่ผมะพยายามไม่เผิหน้าับเารๆ็แล้วันรับ รอผมทำใไ้่อน
พอผม้อมไปัพัเสียเปิประู็ัึ้นพร้อมทั้เมมเบอร์ทุนที่เินามันเ้ามา ผมหันไปมอแล้วสายาอผม็ันไปปะทะเ้าับสายาอร่าสูพอี สายาอเามันเือวามรู้สึผิแ่ผม็ไม่ิที่ะสนใมันนั ่อนที่ะหันไปสนในอื่นๆ
“มินอฮยอเมื่อเ้าทำไมออมาแ่เ้าเลยล่ะรับ?” แบฮยอมถามออมาพร้อมทั้เินเ้ามาอเอวอผม ผม้มลมอาใสแป๊วอแบฮยอนที่มอมายัผมอย่า้อารำอบ ่อนะยิ้มออไปบาๆแล้วอบออไป
“พอีเมื่อเ้าพี่มีธุระนะ เลย้อออมา่อน”
“ราวหลัถ้าอูหมินเ่อมีธุระ็บอเทาเทานะเี๋ยวเทาเทาะไปเป็นเพื่อน รู้เปล่าเมื่อเ้าพอื่นึ้นมาแล้วไม่เห็นอูหมินเ่อเทาเทาเป็นห่วแ่ไหน” เทาอ้อนผมแล้ว้มลมาอเอวผมอี้าหนึ่
“อืมราวหลัเ่อะบอเทาเทา่อนแน่นอน” ผม้มหน้าบอเทาแล้วหันไปมอหน้าเมมเบอร์ทุนยเว้นเา “พวนายมาันแล้วเรามา้อมันเถอะ” แล้วเมมเบอร์ทุน็้อมันอย่าแ็ัน
“1…2…3…4 5…6…7…8” เสียรูที่สอนพวผมเ้นนับัหวะไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ!!!!” ผมที่ำลัเ้นอยู่้อร้อออมาเสียหลหลัาที่ผมเหวี่ย้อมือไปโนับ้อมืออริส แล้วมันะไม่เป็นไรเลยถ้า้อมืออเาะไม่มีำไลาแล็ี่อเาอยู่ มันเลยทำให้ผมไ้แผลที่้อมือ เป็นรอยถลออยู่ที่หลัมือ ึ่แผลมัน็ให่พอสมวรแล้วมัน็แสบมาทำเอาน้ำาผมแทบเล็ มีเลือิบๆออมา้วย
“มินอฮยอ/อูหมินเ่อ” เสียเมมเบอร์หลายนร้อึ้นมาอย่าหลัาที่ผมหยุเ้นแล้วยืนุมมือัวเอ้วยใบหน้าบิเบี้ยว
“มินอฮยอเป็นไรรับ?” เป็นานยอลที่เ้าถึัวผม่อนเป็นนแร่อนะถามึ้นมา้วยวามเป็นห่วแล้วับมือผมึ้นไปู ึ่มัน็เป็น้าที่เาระาเมื่อวานนั้นล่ะมันยัมีรอย้ำอยู่เลย
“อูหมินเ่อเป็นอะไรรับ?” เทาถามึ้น้วยวามเป็นห่วผมเลยแะ้อมืออามือานยอลทีู่ะอึ้ไปหลัาที่เห็นรอย้ำที่้อมืออผมแล้วหันไปหาเทา
“เ่อไม่เป็นไร แ่แผลถลอนิหน่อยนะ”
“มินอันอโทษนะ” ริสเินมาอโทษผม
“เห้ย!!ไม่ๆริสนายไม่ไ้ผิอะไระอโทษทำไม เป็นันะอีที่้ออโทษนายที่เหวี่ยแนไปโนอ่ะ” ผมบอริสไป วามริแล้วมันเป็นวามผิอผมเอล่ะที่เหวี่ยมือหนีมือานยอลที่ะมาับมือผมอนะที่เ้นอยู่แล้วเลยเหวี่ยไปโน้อมือริสเ้า
“อโทษพวนาย้วยนะที่ทำให้้อหยุเ้นะทันหันอ่ะ” ผมหันไปอโทษับทุนึ่ทุนเพียแ่ยิ้มบาๆออมา “ป่ะ้อมัน่อเถอะ” ผมบอทุนอีรั้
“อูหมินเ่อะไม่ทำแผล่อนหรอ?” เทาถามหลัาที่เห็นแผลที่มือผม
“ไม่เป็นไรน้า แผลแ่นี้เล็น้อยไลหัวใ” ผมอบแล้วหันไปมอเทา แล้ว็เห็นานยอลที่ยืนมอผมอยู่เียบๆ้วยวามเป็นห่ว ่อนที่ผมะเบือนหน้าหนีไปแล้วเินไป้อม่อ
“เอ้าพวนายไปพัไ้” หลัาพวเรา้อมเ้นันมาอย่ายาวนานเสียสวรร์็ัึ้น
“เย้!!!!!ไ้พัสัที” เสียเมมเบอร์หลายนะโนออมา่อนที่ะนอนแผ่หลาันนเ็มห้อ้อม
ผมเินมานั่ที่มุมหนึ่อห้อ้อม ่อนะ้มลมอรอยแผลที่้อมืออัวเอ เลือมันไหลิบๆออมาเยอะว่าอนแร แล้วมัน็แสบว่าอนแรเยอะเลยล่ะรับ แล้วยิ่ผมเป็นนเหื่อออเยอะพอเหื่อมันไหลไปโน็ยิ่แสบว่าเิมเลยล่ะรับ
“นี่ทุนนนนน ออไปหาอะไรินันเี๋ยวันเลี้ยเอ” ูโฮะโนออมา ่อนะไ้รับเสียอบลาหลายๆเสีย แล้วเมมเบอร์หลายๆน็เริ่มเ็บอแล้วทยอยออาห้อ้อมัน
“มินอฮยอเ็บอสิรับ ไปเร็วไปินอฟรีัน” แบฮยอนเินเ้ามาบอผมหลัาที่เห็นผมผมยัไม่เริ่มเ็บออัวเอ
“พวนายไปัน่อนเลยเี๋ยวพี่ามไป พี่อทำธุระแปบนึ่อน”
“ถ้าั้นเทาเทาะไปพร้อมอูหมินเ่อ” เทาพูพร้อมนั่ล้าๆผม
“เทาเทาไม่เป็นไร เี๋ยวเ่อามไปทีหลั ไม่้อไปับเ่อหรอ” ผมบอเทาออไปแล้วเทา็ทำท่าว่าะเถียออมาผมเลยัึ้นะ่อน “เทาเทาอย่าื้อับเ่อสิ เ่อสัาว่าเี๋ยวเ่อะามไป”
“็ไ้ เ่อไม่เห็นะ้อว่าเทาเทาื้อเลย” เทาพูอนๆแล้วเินามนอื่นๆออไป ผมมอามหลัทุนออไป ่อนะไ้ยินเสียประูปิลเป็นสัาว่าอนนี้ทั้ห้อเหลือแ่ผมนเียวแล้ว
ผม้มลมอแผลที่้อมือัวเอ วามริที่ผมไม่ไปับพวเมมเบอร์เพราะว่า้อารที่ะทำแผล่อนนะสิ มันแสบมาเลย ถ้าผมไม่รีบทำแผลผมลัวว่ามันะเน่าแล้วผมะ้อโนัมือทิ้ึ้นมาทำไ (เว่อร์ไปล่ะ)ผมยัมีอนานะรับ
“เฮ้ออออออออ” ผมถอนหายใับัวเอระหว่าที่ยัลัเลว่าะเอาสำลีุบแอลอฮอลเ็ที่แผลีมั้ย ็มันแสบอ่ะรับ ฮือๆผมลัววววว
แร๊
หลัาที่ผมๆ้อๆว่าะเอายัไับแผลัวเอี เสียเปิประูห้อ้อม็ัึ้น ผมิว่า้อเป็นเมมเบอร์สันลืมอแน่ๆเลย
“ว่าไลืมอะ...” หลัาที่ผมหันหน้าไปะถามนที่เินเ้ามาว่าลืมอะไร็้อะัไปเพราะนที่เ้ามาือานยอล ที่อนนี้มอผม้วยสายาที่รู้สึผิ
ผมหันหน้าหนีเาทันที ผมยัไม่อยาเห็นหน้าเา ลัวว่าัวเอะไม่สามารถลั้นน้ำาี่เ่านี้ไ้ แล้วที่สำัผม้อารเวลาทำใรับเพราะเรา เลิันไปแล้ว เาเียบไปสัพั่อนที่ผมะรู้สึว่ามีนมานั่้อน้านหลัอผม เอาแนทั้สอ้ามาอเอวผมรั้ัวผมให้เ้าไปในอ้อมอเามาึ้น แล้วเอาามาเยบนไหล่อผม และะเป็นใรไม่ไ้เพราะห้อนี้มีแ่ผมับเาแ่สอน
“านยอลปล่อย” ผมิ้นและพยายามแะแนอเาออาเอวอผม แ่แรอผม็ยัสู้แรอเาไม่ไ้อีอยู่ี
“านยอลพี่บอให้ปล่อยไ” ผมยัพยายาม่อไป
“..............” เายัเียบ
“ปล่อยนะ โอ้ย!!!!!!” ผมร้อออมาเสียหล เพราะาารที่ผมพยายามิ้นออาอ้อมออเาทำให้แผลอผมไปโนับมืออัวเอเ้า แสบรับ แสบน้ำาเล็เลยราวนี้
“พี่มินอ!!!!” เาร้อออมาอย่าื่นระหน ่อนที่ะพยายามับมืออผมึ้นมาู แ่ผม็พยายามเร็้อมือไว้ไม่ไ้เาู
“ปล่อยพี่ไ้แล้วานยอล”
“ผมไม่ปล่อยนว่าพี่ะให้ผมทำแผลที่มืออพี่” ผมูแล้วถ้าผมไม่ให้เาูแผลเา็ะนั่อย่านี้ไม่ไปไหนแน่ๆ ผมเลยำใยื่นมือไปให้เาู
“พี่เ็บมามั้ยรับ” เสียเาอ่อนโยนัมันทำผมเลิ้มนะเนี้ย แล้วเา็เริ่มลมือทำแผลให้ับผมอย่าเบามือ น่าแปลนะรับในอนที่เาเอาสำลีุบแอลอฮอมาเ็ที่แผลอผมมันลับไม่แสบอย่าที่ผมิ ผมพยายามที่ะไม่ใเ้นไปับสัมผัสที่อ่อนโยนอเาแ่็อย่าที่เรารู้ๆันนะรับว่าหัวใเป็นล้ามเนื้อที่อยู่เหนือารวบุมอสมอ ผมไม่อยาเสียใอีแล้ว
“ทำแผลเสร็็ปล่อยไ้แล้ว” ผมเอ่ยออไปหลัาที่เาทำแผลให้ผมเสร็แล้วแ่ยัไม่มีท่าทาว่าเาะปล่อยผมเลย
“พี่มินอผมอโทษนะรับ” เาพู้วยเสียหอยๆอยู่้าหูผม
“..........” วามริผม็ไม่ไ้โรธเาแล้วล่ะรับผมแ่เสียใที่เาไม่เื่อใผมเท่านั้นเอ เมื่อวานที่บอเลิออไป็เพราะผมโรธและ็เสียใ วามริแล้วผมรัเามา
“ผมอโทษที่ไม่เื่อใพี่ อโทษที่ผมไม่ถามวามริาปาพี่่อนแ่ลับใ้อารม์อัวเอัสิน อโทษที่ทำรุนแรับพี่” พูแล้วับ้อมืออผมึ้นมาูแล้วลูบเบาๆ “พี่เ็บมามั้ยรับผมอโทษนะรับ อโทษสำหรับทุสิ่ทุอย่า”
“................” ผมำลัใอ่อนให้ับเสียหอยๆอเาแล้วล่ะรับ ไม่รู้ทำไมผมถึไม่อยาไ้ยินน้ำเสียแบบนี้านๆนี้เลย ผมอยาให้เาร่าเริ ยิ้มและหัวเราะเหมือนเิม
“่อไปนี้ผมสัารับว่าะไม่ทำแบบนี้อีแล้ว ผมะไม่มีทาทำให้พี่เสียใอี อโอาสให้ผมอีรั้นะรับ อโอาสให้ผมไ้เป็นนูแลพี่ อโอาสให้ผมไ้ทำหน้าที่นรัที่ีนะรับ” แล้วผม็รู้สึไ้ถึวามื้นรไหล่อผม อย่าบอนะรับว่าเาร้อไห้ ไม่นะรับผมไม่อยาเห็นเาร้อไห้ ผมไม่อยาเห็นน้ำาอเา แล้วผม็หันหน้าไปหาเา็เห็นเาร้อไห้ริๆรับ ผมยมือทั้สอ้าึ้นไปประอใบหน้าเาแล้วใ้นิ้วโป้เลี่ยน้ำาออไป
“านยอลร้อไห้ทำไม ไม่้อร้อไห้นะ พี่ไม่อยาเห็นเราร้อไห้ น้ำามันไม่เหมาะับนอย่าเราเลยนะ” ผมพูไป็เลี่ยน้ำาให้เาไปเรื่อยๆ แ่มัน็ยัไหลออมาไม่หยุ
“ผมเสียใ ผมเสียใที่ทำไม่ีับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่โรธเราแล้ว พี่ยโทษให้เราแล้วอย่าร้อไห้เลยนะ พี่ให้โอาสเราแล้ว ราวหลัเราอย่าใ้อารม์ัสินปัหาอีนะเพราะมันไม่ไ้ทำให้อะไรีึ้นเลยมีแ่ะแย่ลไปเรื่อยๆ” ผมถือโอาสสอนเาะเลยรับ
“รับ่อไปผมะไม่ทำอี อบุนะรับพี่มินอที่ให้โอาสผม านยอลรัพี่มินอมานะรับ” แล้วเา็ึัวผมเ้าไปอแล้วระิบบอรัผม
“พี่็รัานยอลมาเหมือนัน” เรื่ออะไรผมะให้เาบอรัผมฝ่ายเียวล่ะ
หน้าห้อ้อม
“ืนีันะทีนะ”ลีเอร์ัวอพูึ้นมาอย่าโล่อหลัาที่เห็นนสอนในห้อ้อมืนีันแล้ว
“เทาะไปไหน” ริสว้า้อมืออเทาไว้เมื่อเห็นว่าเทาะเปิประูเ้าไป
“ผมะไปวนอูหมินเ่อออไปหาอะไริน ูสิานยอลฮยอลวนลามอูหมินเ่ออผมแล้ว” เทาพูออมา้วยเสียไม่พอใ
“นี่ไอ้แพน้ายัษ์แลืมอะไรหรือเปล่าว่าานยอลับมินอฮยอเาเป็นแฟนันนะ” แบฮยอนอลับใส่เทา่อนที่ะเินมาลาแนเ้าัวออไป “แออมานี่เลยไอ้แพน้าอย่าไปััหวะนเารััน”
“ย๊า!!!!ไม่เอาผมะไปหาอูหมินเ่อ ไอ้พี่เี้ยปล่อยผมนะ!!!!!” เทาะโนออมาพร้อมับแะมือแบฮยอนออไป้วย
“เี้ยแล้วทำไมห๊ะ!!!!ไอ้ึเวิร์ลเทล อย่าันนี้มันมารานเว้ย อย่าแนั้นล่ะไอ้เินมาราน เี๋ยวระโัหูแม่”
แล้วเมมเบอร์ทั้หม็เินามทั้สอนที่ส่เสียัโหวเหวโวยวายลั่นึออไปอย่าเอือมๆ
ไอ้สอนนี้ถ้ามันไม่ัันนี้มันะายมั้ย เฮ้อลีเอร์เหนื่อยยยยยยย
.............................................................................................
มาามำอแล้วร้าบับานหมินน
แ่สอนอนท้ายนี้มันอารายยยยยยยย ฮาๆๆๆๆ
อนนี้เียนไปลบไป ือไรท์เียนราม่าไม่่อยไ้อ่ะ
แ่็ะพยายามนะร้าบ
1 เม้น = 1 ล้านล้านำลัใให้ไรท์นะร้าบ
แล้วเอับใหม่อนหน้าร้าบบบ *โ้ามๆหนึ่ที*
ความคิดเห็น