คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF: My Wife (Bride Part 2)
SF: My Wife (Bride Part2)
Song: ที่รัก – ปราโมทย์ ปาทาน
By: Poopylaly
ที่รัก – ปราโมทย์ ปาทาน
…………………………………………………………………………………………...............
ที่ตรงนี้นั้นมีแต่ความรักตั้งแต่วันที่เธอเข้ามา
ที่ตรงนี้นั้นไม่เหงา ไม่ต้องมีน้ำตา
เมื่อฉันได้พบเธอ ก็เปลี่ยนไป
“คยูฮยอน วันนี้คุณพ่อคุณแม่มาเหรอ? ตื่นเช้าเชียว” ^_^ ลี ซองมินภรรยาหน้าหวานของโจ คยูฮยอนสามีหน้าหื่น เดินลงบันไดมาทีละขั้นอย่างงัวเงีย ก็นี่มันเพิ่งตีห้าเองนะ ร่างเล็กพยุงตัวมายืนเคียงข้างร่างสูงที่ตอนนี้ก็อยู่ในชุดนอนเช่นกัน หากแต่ส่วมผ้ากันเปื้อนสีเขียวป้องกันไม่ให้เศษอาหารกระเด็นใส่
ร่างสูงหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าน่ารักอยู่ข้างๆแล้วยิ้มให้บางๆ ก่อนที่จะเอ่ยอะไร คนตัวเล็กก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยวฉันไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วมาช่วยทำนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไปนอนต่อเถอะ” คยูฮยอน
“ได้ไงกันคุณพ่อคุณแม่นายมาทั้งทีจะไม่ให้ฉันช่วยทำได้ยังไง” คนตัวเล็กดุเสร็จก็งอนทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่ ทำเอาร่างสูงต้องละมือออกมาจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้าแล้วทำงานง้อร่างเล็กที่น่ารักตรงหน้านี้แทน
‘ดุไปหาวไปน่ารักเสียนี่กระไรเมียผม’ ร่างสูงเดินอ้อมไปกอดด้านหลังของร่างเล็กอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แล้วอาศัยช่วงที่ซองมินเผลอหอมแก้มลงไปฟอดใหญ่ นี่เพิ่งตื่นแก้มก็หอมแล้วอาบน้ำเสร็จต้องหอมกว่านี้แน่ๆ<<<อันนี้พิสูจน์มาหลายครั้งแล้วละ >w<
“วันนี้คุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับมาจากอังกฤษซะหน่อย ลืมแล้วเหรอครับ” เอาคางเกยไหล่ภรรยาสุดทั่กอย่างที่เคยทำเป็นประจำเวลาง้อ
“แล้วนายทำไว้ให้ใครละ” ปกติแล้วคยูฮยอนจะไม่จัดเตรียมอาหารเองหรอกถ้าคุณพ่อคุณแม่ไม่มา ยิ่งเป็นเพื่อนมาแล้วยิ่งไม่ทำใหญ่เลย เพราะจะชอบออกไปเลี้ยงข้างนอกมากกว่า ทำทานเองก็ไม่น่าใช่เพราะเขานี่แหละจะต้องเป็นคนทำให้ทานทุกมื้อ ยกเว้นเวลาลุกไม่ไหว แต่ถ้าเขาลุกไม่ไหวจริงๆ เจ้าตัวก็จะออกไปหาซื้อกับข้าวมากินเองโดยที่ไม่ลืมซื้อเผื่อ การที่คยูฮยอนลุกขึ้นมาทำอาหารให้นี่มันก็... ‘แปลกมาก’
“ไปนอนเถอะครับวันนี้มีข้าวต้มทรงเครื่องแบบจีนมี่ซองมินชอบให้ทานด้วยนะ” วันนี้คนตัวใหญ่เอาใจศรีภรรยาด้วยการทำข้าวต้มแบบจีนแบบที่มีขั้นตอนยุ่งยาก(ตามความคิดของตน) เพื่อรับขวัญอาทิตย์แรกที่แต่งงานกันมา
“มีข้าวต้มแล้วจะทำอะไรอีกละ” ซองมินเอี้ยวหน้ามาถามอย่างสงสัย
“ใครบอกว่ามีแล้วยังไม่มีซักหน่อยจะทำอยู่นี่ไง” หือ!?!
“ห๊ะ!ว่าไงนะ” ซองมินอุทานอย่างไม่เชื่อหูตัวเองคนที่เขาเคยใช้เป็นลูกมือในการทำครัว วันนี้กลับมาทำอาหารให้เขาทานนะเหรอ มันน่าประทับใจสุดๆไปเลย
“ไปนอนไปครับ” คยูฮยอนดันตัวซองมินให้ไปนอนต่อที่โซฟาตัวยาวที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคอนโดหรูซึ่งเป็นของขวัญวันแต่งงานจากพ่อกับแม่คยูฮยอน
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องห่วงครับไม่เค็มเกินแน่นอน” ร่างสูงจัดการกดร่างเล็กให้นอนลงบนโซฟา โดยไม่ลืมถามว่า “ร้อนมั้ยให้เปิดแอร์รึเปล่า” ซองมินส่ายหัวยิ้มๆแล้วจัดการหลับตาเองโดยไม่ต้องให้คยูฮยอนสั่ง ด้วยความน่ารักที่ไม่รู้ตัวของซองมินทำให้คยูฮยอนหมันเขี้ยวแล้วจุมพิตเรียวปากสีหวานไปทีหนึ่
“อ๊า...คยูฮยอนอะ” ยื่นมือไปตีอกแกร่งโทษฐานทำให้ตนเขินอาย
“เขินอายอะไรเล่านี่เราแต่งงานกันแล้วนะ” หยิกจมูกโด่งๆอย่างหมันเขี้ยว(อีกแล้ว)
“ไม่เขินก็ได้” คนตัวเล็กระเด้งตัวขึ้นมากะทันหันอย่างตั้งใจเพื่อให้ทำให้ดูเหมือน บังเอิญ แต่มีรึที่คนฉลาดอย่างคยูฮยอนจะไม่รู้เลยจัดหนักไปเลย ข้าวต้มไว้กินทีหลังแล้วกันนะซองมิน ตอนนี้กินอย่างอื่นไปก่อน หึหึ!!!(>//O//<)
“อ๊ะ...คยูฮยอน...ไม่เอา...อื้อ” <<<หาเรื่องแล้วไม่รับผิดชอบไม่ได้นะกระต่ายน้อยเอ้ย
เธอทำให้โลกสวยงามกว่าในวันนั้น เธอเปลี่ยนแปลงฉันมากมาย
เธอทำให้หัวใจเข้าใจความหมาย คำว่ารักที่แท้เป็นเช่นไร
เมื่อได้รัก รักเธอถึงเข้าใจคำคำนี้
ร่างเล็กนอนตะแคงดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างสบาย วันนี้เป็นวันอาทิตย์ทั้งคยูฮยอนและซองมินหยุดงานด้วยกันทั้งคู่ก็แหงละงานของคยูฮยอนคืองานของซองมิน งานของซองมินคืองานของคยูฮยอน
คนตัวสูงเดินมานั่งอยู่บนผนังวางแขนแล้วก้มหน้าไปสูดควาหอมจากหน้าผากมนให้ชื่นใจ แต่คำถามที่ถามออกมาเนี่ยสิมันน่าจับมาประทุษร้ายร่างกายเหลือเกิน “ซองมินครับ ผ่านมาสี่เดือนแล้วนะครับยังไม่ท้องอีกเหรอ”
“ว่าไงนะ” ซองมินลุกพรวดขึ้นมาจ้องตาคยูฮยอนอย่างหาเรื่อง ไม่ท้องงั้นเหรอติงต๊องเกินไปแล้ว
“ก็...”
‘ปั่ก’ หมอนใบนิ่มกระแทกหน้าอกแกร่งด้วยฝีมือของภรรยาสุดที่รัก
O_o<<<สีหน้าคยู
l>*<l <<< สีหน้าซองมิน
“มันจะมีได้ไงละ” ซองมินทำหน้ายู่แต่ยังนิ้มอยู่เพราะรู้ดีว่าคยูฮยอนแค่พูดเล่นเฉยๆ
“ฮ่าๆๆๆ ก็ทำอยู่ทุกวันทำไมยังไม่ป่องนะ...เอ...รึว่าต้องทำบ่อย”
“อย่ามาทะลึ่ง” หมอนนิ่มถูกกระแทกลงที่เดิมด้วยคนเดิม
“หึหึ เมียใครว้าดุจัง อย่างนี้ต้องสั่งสอน” ร่างสูงกระเถิบลงมาจากผนังวางแขนแล้วเข้ารวบตัวโจทย์เข้ามากกกอดไว้ใต้อาณัติ
“จะทำอะไรน่ะ!..อย่านะ”
เชจูโด
เชจูโด หรือเกาะเชจู ซึ่งอยู่ทางใต้ของโซลเป็นหนึ่งในจังหวัดทั้งเก้าประเทศเกาหลี เนื่องจากเป็นจังหวัดที่แยกออกไปจากแผ่นดินใหญ่ และมีบรรยากาศโรแมนติคแบบประเทศในเขตร้อน โดยมีสี่ฤดูและอากาศอบอุ่นสบาย คู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานและนักท่องเที่ยวจึงนิยมไปเที่ยวที่เกาะแห่งนี้
วันนี้คยูฮยอนพาซองมินมาเที่ยวที่เชจูเมืองที่แสนอบอุ่น บรรยากาศก็แสนจะโรแมนติคมากๆสำหรับคู่รัก ทริปแรกของพวกเขาคือ พิพิธภัณฑ์แท็ดดีแบร์
“ว้าว!!!คยูฮยอนมาทางนี้เร็วๆๆๆๆ” คนตัวเล็กตื่นเต้นราวกับเด็กเจอของเล่นใหม่มากมายก็มิปาน ตั้งแต่บอกว่าจะพามาที่พิพิธภัณฑ์แท็ดดีแบร์ที่เชจู เจ้าตัวก็ตื่นเต้นซะนอนไม่หลับแล้วพอได้มาจริงเจ้าตัวดันหลับตั้งแต่มาถึงจนเช้าของอีกวัน
“ซองมินครับเราเคยมาแล้วไม่ใช่เหรอที่นี่เนี่ย” ผมอยากจะตะโกนบอกเจ้าคนตัวเล็กที่เอาแต่เดินมองตุ๊กตาหมีคอลเล็คชั่นใหม่ที่เพิ่งจะออกเมื่อวานนี้อย่างตื่นเต้นมากๆแต่ถ้าทำอย่างนั้นมีหวังโดนกินหัวแน่ใครจะกล้าขัดใจภรรยาตัวเองกันละ
ภายในพิพิธภัณฑ์มีมุมซื้อขายอยู่ด้านในซองมินกะจะเดินไปดูเล่นซักหน่อย พอเดินเข้าไปก็พบกับตุ๊กตาหมีแท็ดดี้หลากชนิดหลายคอล์เลคชั่นวางขายอยู่เยอะแยะ ทั้งบนแผงและในคู่โชว์ แต่แท็ดดี้ในตู้โชว์จะเป็นแท็ดดี้ที่มีคนสั่งทำไว้ทั้งนั้นส่วนราคาไม่ต้องพูดถึงแต่ละตู้นี่แพงๆทั้งนั้น ซองมินได้แต่เดินดูเดินมองเฉยไม่กล้าซื้อหรอกถึงอยากจะได้มากแค่ไหนก็ตาม
เกรงใจ...
ถ้าเขาจะซื้อคยูฮยอนก็จะต้องเป็นคนจ่ายเงินซื้อให้แน่ๆแล้วแต่ละตัวราคาไม่ใช่ถูกๆ เขาจึงทำได้แค่เดินดูไปโดยไม่เอ่ยคำว่าอยากได้เลย คนตัวเล็กเดินดูแท็ดดี้ไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ตู้โชว์ตู้หนึ่ง ตู้โชว์นี้ภายในมีแท็ดดี้แบร์สีขาวในชุดแต่งงานสุดหรูหรา ท่ามกลางบรรยากาศแบบเกาะสุดแสนจะโรแมนติก
“คยูฮยอนคู่นี้เหมือน....” ซองมินชี้ไปที่ตู้จัดแสดงเท็ดดี้แบร์สีขาวในชุดแต่งงานสุดหรูหราโดยบรรยากาศด้านหลังมันเหมือนบ้านของคยูฮยอนที่เกาะsidoไม่มีผิดเพี้ยนเลย แล้วชุดแต่งงานนั่นมันก็เป็นชุดที่พวกเขาใส่กันในวันแต่งงานนี่นา
“อ้าว!!!คุณชายคะ” พนักงานที่ยืนประจำจุดเดินเขามาทำความเคารพร่างสูงซึ่งยืนรออยู่แล้ว
“หืม” o,O<<<ซองมิน
“มาพอดีเลย เป็นยังไงค่ะฝีมือช่างของเรา” พนักงานคนนั้นถาม
“ใช้ได้เลยครับ แต่ผมไม่รู้นะครับ ต้องถามเจ้าของมันก่อนว่าพอใจรึเปล่า” คยูฮยอนเหลือบตาไปมองซองมินที่ตอนนี้ยืนงงอยู่กับที่
“ชอบมั้ยครับ”
“ชะ...ชอบ แต่อะไร? นี่มันอะไรกัน? คยูฮยอนฉันงงไปหมดแล้วมันหมายความว่าไง ฉันเป็นเจ้าของเจ้าหมีสองตัวนี่เหรอ?” ซองมินปั้นหน้าไม่ถูกไม่แน่ใจว่าจะดีใจหรือตกใจดี
“ครับมันเป็นของคุณ” คยูฮยอนพยักหน้าให้พนักงานสาวออกไปก่อน
“ทำไม” ร่างสูงเดินเข้ามาส่วมกอดอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“ก็ผมรักซองมินนี่” หอมไปฟอดใหญ่อย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“...” คนในอ้อมกอดขอบตาร้อนผ่าวปลื้มปิติยินดีอย่างบอกไม่ถูก ข้าวเช้าทุกมื้อฝีมือคยูฮยอน วงแขนอุ่นๆก่อนนอน แล้วก็แท็ดดี้ของขวัญครบรอบแต่งงานอีก มันช่างวิเศษที่สุด
อะไรกันนะที่ทำให้คยูฮยอนทำให้เรามากขนาดนี้
เหมือนคนโง่เลยซองมิน...ลืมไปรึเปล่าว่า...
“ผมรักคุณซองมิน” ง่ายๆสั้นๆแต่ได้ใจความและมีความหมาย คนตัวเล็กจะได้ยินอะไรรึเปล่านะ อะไรที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้ายของร่างสูงนี้มันเหมือนกำลังจะถ่ายทอดคำรักไปยังร่างที่แนบอิงอยู่ที่อกแกร่ง
“ฉันก็รักนาย...รักมากๆด้วย” น้ำตาใสๆอุ่นหยดแหมะๆอย่างไม่ขาดสาย ปิติยินดีอย่างมาก
จะรักเธอไปจนตาย ทั้งหัวใจให้เธอไปหมดแล้ว
ที่รัก เธอคือดวงใจของฉัน
จะรักเธอไปนานนานจนรักใครไม่ได้ที่รัก
ฉันรักเธอได้ยินไหม
หัวใจทั้งสองเต้นรัวถ่ายทอดความรักให้กันและกันอย่างไม่หยุดหย่อน บัดนี้เจ้าแท็ดดี้สองตัวนั้นก็ได้มาอยู่บนหัวเตียงของคนทั้งคู่แล้ว
การมามี่เกาะเชจูนี่ทำให้คนทั้งคู่รักกันมากยิ่งขึ้นและก็มากขึ้นเรื่อยๆ ตามที่หัวใจเรียกร้อง ตราบใดที่หัวใจไม่หยุดเต้นเสียก่อนเราสองก็จะไม่หยุดรักความรักของเราจะเป็นดั่งสายลมที่อบอุ่น เป็นผ้าห่มที่ป้องกันหนาว ไม่ใช่ชั่วคราวแต่ตลอดไป
และฉันจะรักเธอตลอดไป
เธอเคยเป็นใครไม่อยากรู้
แต่เธอคือนางฟ้าของฉัน
จบแล้วเจ้าค่า
โอ้โหกว่าจะจบ แล้วจบงี้เรอะแก
คำตอบคือใช่ เห๊อๆๆๆๆ ไรท์เตอร์จบแค่นี้แหละค่ะ ไม่ต้องให้อธิบายมากมาย เพราะแค่นี้ทุกคนก็ประจักษ์เห็นแล้วใช่มั้ยคะว่าคู่นี้เขารักกันขนาดไหนเหอๆ
http://www.kto.or.th/attraction/korea_info.php?doc=jejudo credit
ความคิดเห็น