คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : แพ้
“สรุปพวนั้นมีสัลัษ์็อิล่าใ่ไหม”
“รับ...”
“น่าะลุ่มอิสระ...อาะเหมือนพวเรานี่แหละ ่ามันเถอะ อย่าน้อยๆพวเวรนั่น็ไม่ไ้บอว่าเราพัที่ไหน”
“ุรู้ไ้ไ”
“สามนนั้นไม่ไว้ใหรอ เพราะถ้าบอไปอาโนุิ็ไ้ แถมป่านนี้ไอพวนั้นยพวมาิหมอไปละ แ่นี่ันยื่นหมูยื่นแมวันลาเมือแทน”
“อา...พี่หมอบอุรึยัเรื่อยา่าแมล”
“อา บอแล้ว แู่ให้ทลอผลิอย่าอื่น่อน”
“รับ” โรเลส้มหน้าลมาูบผมเบาๆที่ศีรษะ ่อนะผะออ..
นี่ผมัวเหม็นนานั้นเลยเหรอ !!!!!
“มึมีลิ่นเหมือนยำปลาระป๋อ ไปอาบน้ำ่อนไป ูแสบมู”
อือออออออ ทำไมใร้ายแบบนี้วะ ลิ่นนี้เป็นลิ่นอนาอมนุษย์าิเลยนะ...
ผมพยายามเล่าเหุาร์ที่เิึ้น้วยเสียแหบพร่านแทบฟัไม่รู้เรื่อ แ่ไม่อยาปล่อยผ่านเรื่อ่อโหว่ที่เิในาน มีนทรยศอีมาที่้อำั ไม่ว่ายัไอนนี้สิ่ที่ำเป็นที่สุือารเฝ้าระวั แ่ารที่ผมพาสามนนั้นไปแล้วไม่ไ้พาลับมา้วย็ถือเป็นารส่สารไปถึหนอนในานทั้หลายแล้ว… ว่าเราะไม่อยู่เย
“เราอยู่บนแพนี่รับ!!!”
“ใ่ มึิว่าูนอนรออาหารอย่าเียวรึไ” โรเลสยิ้มบาๆที่มุมปา ่อนะพาผมที่ยืนเอ๋อไปที่ห้ออาบน้ำ ที่นี่มีถัใส่น้ำในลำธารเ็บไว้อยู่ โยะมีเวรัน้ำประำวัน ทำให้ทุนมีสุอนามัยที่ีึ้น แพลอยอยู่บนลูมะพร้าวำนวนมา ผมเห็นแล้วยัเผลอผิวปาเบาๆ
ทุๆแพถูแบ่ออเป็นปลีย่อยๆไ้ เพราะเวลาเิพายุ ารรึเป็นแผนาให่ือวามเสี่ยที่แพะแ ันั้นแพทุลำึถูถอออไ้ โยแ่ละหลัะมีแท่นยื่นออไปในทะเล เพื่อเ็บรัษาอาหารในน้ำเย็นัลอเวลา ถามว่าีไหม...็ี มีหลัา มีผนั แถมยัมีห้อส้วม มันีไปหม
แ่ผม็ยัลัวอยู่ี เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น
“เี๋ยวูสอน..”
“ไ้โปรอ่อนโยน้วยนะรับ...” ผมระิบ ่อนะเินอไปอาบน้ำ
หลัาอาบน้ำเสร็ ใสุ่ใหม่เรียบร้อย ผม็ามโรเลสึ้นบ เาพาไปูปลายอุโม์หลัาผมลับมาับพี่หมอ มันถูเื่อมเหล็ปิายั่วราว มีแุ่แที่ห้อยอยู่ที่ออโรเลสเท่านั้นที่เปิออไ้ แถมรอบๆยัปลูะไร้เ็มไปหมราวับพิธีรรมบาอย่า โรเลสเล่าว่า มันะีว่า ถ้าพวเาปิทา และัาาโลภายนอไปสัระยะ…
ผมเห็น้วย..
ผมโรเหนื่อยับโลภายนอเลย ออยู่แบบสบๆสัระยะละัน
หลัานั้นพวเรา็เริ่มแอในอัราส่วนที่เหมาะสม ทั้ไ่ไ่ แป้ เมล็ธัพืน หรือผัสวนรัว รวมทั้อใ้ส่วนัวอผู้หิ ไม่นานอที่ิว่าาินี้ะไม่หม ็ถูแบ่ไปเ็บามบ้านอย่ารวเร็ว ในเวลาลาืน ทุนลอ้วยุปปูับนมปัอร่อยๆ แถมยัมีแสสว่าาไฟโล่าเลล์เล็ๆที่รทาเินบนแพ ่วยให้บรรยาาศไม่มืมนอี่อไป
ผมิว่ามันือแสแห่วามหวั
นระทั่ผมสิ้นหวัเมื่อสัเุว่า...ผมไม่มีห้อเป็นอัวเอ
“....ุ...แล้วผมนอนไหนอะ”
“ับูไ”
“...ทะ ทำไม” ผมถอยหลัหนีร่าสูที่ี้นิ้วไปที่แพที่ไลานอื่น้วยรอยยิ้มไร้อารม์
“สะวี..ทำไม รึอยาใหู้เลื่อนแพไปใล้ทุนึ้นไหม อบโว์?”
“ุหลประเ็นแล้ว! ทำไมผมถึ้อนอนับุ่อละ!!”
ผมอาื่นในห้อนั้น่วเ้า แ่สารภาพเลยว่าไม่ไ้มออะไรเลยนอาโรเลส ันั้นยามึเมื่อผมมอไปทั่วห้อ ผม็พบเีย และโ๊ะเียนหนัสือทีู่มั่นแ็แร เ็มไป้วยานวา ออแบบ และหนัสือที่เ้าัวรันัรัหนา วาอนแทบถึพื้น พร้อมันนั้นมีอีโ๊ะที่ว่าเปล่า พร้อมให้ับอไม่ไลนั
ผมว่าโรเลสสร้าโ๊ะให้ผม..
“ทำไมถึเลือะนอนับผม่อเหรอ..ผมว่า้ออ้าที่บอว่าผมเป็นนมาใหม่มันไม่สามารถใ้ไ้แล้วนะ”
“็ไม่เห็นใระว่าอะไร..”
นิสัยแบบนี้ ไม่เยมีใรบอเาเลยใ่ไหม..เินไปริๆ
“แ่แบบนี้ทุนะเ้าใผิ..เราไม่ไ้เป็นอะไรัน”
“แล้ว...” ร่าสูลุึ้น เินเ้ามาประิผม นระทั่ใบหน้ายัใล้นแทบอยาะรีร้อออมา
“ููเหมือนนที่แร์อะไรแบบนั้น้วยเหรอ”
“ไม่” ผมระิบ เบี่ยหน้าหนี
“แล้วมึแร์ไหม..”
ผมแปลใับำถามอ่อนไหวนี้ึเยหน้าึ้น ..ไม่แน่ใว่าำอบไหนถึะื่อสัย์ที่สุ
ผมะเสียใไหม ถ้าผมอบสิ่ที่ัวเอิออไป
“อย่าโห..ููออ” ริมฝีปาบาพูิปาผมนทำให้ปานุ่มอเราสัมผัสันแผ่วเบา ผมัวสั่น มวิ้ว ่อนะหลับาล อบ้วยเสียระิบ
“ไม่.. ผมไม่แร์...”
“เบาหน่อย ะีเสื้อรึไ”
ผมหอบหายใ่อนะึใบหน้ามายมาูบอีรั้ เสียูบัมา แ่ผมมั่นใว่าเสียทะเลน่าะลบนัไปไม่ถึใรแน่ๆ โรเลสอุ้มผมระเเหมือนลูลิไปที่เีย่อนะโถมัวร่อมแล้วเริ่มปลระุมผมอย่ารวเร็ว
เป็นมืออาีพนหุหิเลย ผมัฟันเล็น้อยอนที่ร่าสู่อยๆเลื้อยูบลไป้านล่า
รุนแร...ผมิไ้แ่นั้น
ผมิผมสีเ้มอนรหน้าอนที่อีฝ่ายเล้าโลมหน้าอ มืออร่าสูลาาหน้าท้อไปนวราหนีบเบาๆเหมือนเนาให้ผมิ้นาย
“อา….โรเลส”
“หืม”
“...เรายัไม่ทันไุ้ยันเลยว่าผมะอยู่บนหรือล่า..”
“ิว่าัวเอะเสียบูเหรอ ฝันสูนะ”
“ให้เ็นำไม่ีรไหน… ”ผมเลียริมฝีปาเบาๆ วนประสาทายหนุ่มรหน้า ่อนะใเมื่ออีฝ่ายึผมไปุเ่ารหน้าเาแทนที่ะนอนเหมือนเิม
“ั้นมาลอูสิ”
“.....ลออะไร”
“ทำใหู้เสร็….่อนมึะเสร็”
เอาริิ….
“อืม…..มม”
นี่ผมำลัทำอะไรอยู่
“ี้ ระวัฟัน..” โรเลสเยหน้าึ้นาท่อนล่าอผม่อนะ้มลไปอม่อ ผมไ้แ่หลับา ่อนะเสียวท้อน้อยเพราะปาอร่าสู ผมูึท่อนร้อนรหน้าให้แรึ้นอีามอารม์ มืออี้า็ลูบลไปถึสิ่นุ่มนิ่ม้านล่า
“....โ” โรเลสสบถ ่อนะเริ่มรุนแรึ้นนผมเผลอแอ่นัว
“อา...” เสียูึรุนแรึ้นเรื่อยๆนผมเริ่มเมื่อยปา วามเสียวเริ่มพุ่ี้นผมเริ่มไม่สามารถอม่อไ้ ...ไ้แ่หอบหายใ ่อนะูบลไปเบาๆที่หัวส่วนนั้นอโรเลสนมันระุ แล้วหัวเราะแบบเบลอๆ
“อ้า! แรไปแล้ว !” ผมพยายามหุบา แ่ลับถูรึนแทบิ้นไปไหนไม่ไ้้วย้ำ เราำลันัวเนียแบบไม่มีใรยอมใร ผมไ้แ่ใ้มือยับให้โรเลสเพราะอนนี้วามเสียวา่วล่าแทบเผาสิอผมให้ระเิไปหม
“ยอมรับมาสิ ว่าูเหมาะว่า”
“ไม่” ผมหรี่า ่อนะูแรๆนโรเลสยับเอวเ้าใส่ ผมสำลั่อนะเอามือีาเา
“อะอ้า!! เี….ยว เบ...เบบา อ้า”
ู่ๆโรเลส็แทบลายเป็นเรื่อสูบน้ำ เาเริ่มยับปาอย่ารวเร็วนผมปล่อยทุอย่าและทำไ้แ่อ้าปาร้อราออมาเท่านั้น ไม่นานในหัวอผม็าวโพลน ่อนะเสร็ออมา
ผมแพ้…
“เรียมใรึยั” ผมหลุหัวเราะเสียเพี้ยนเพราะวามเรียเล็น้อย ่อนะเ็เหื่อบนใบหน้ามายแล้วึอีฝ่ายมาูบอย่ารุนแรเพราะอารม์ที่้าอยู่
“...มันถอยไม่ไ้แล้วไม่ใ่รึไ”
อถอนำพู… ถอยเถอะ
“โอ้ย…”
“....สัส ผ่อนลายหน่อย”
ผมนิ่วหน้า ัฟันแน่น ่อนะพยายามผ่อนลมหายใให้นิ่ึ้น แ่เมื่อโรเลสเริ่มปลุเร้าอีรั้ นิ้วแรที่ใส่เ้ามานอาวามอึอั ...็เริ่มรู้สึแปลๆเล็น้อย
ผมะรู้สึีริๆใ่ไหม
มันเ็บ แถมยัอึอั
“โรเลส …” ผมระิบ ่อนะูบายหนุ่มเบาๆ ในระหว่าที่ร่าสูยับนิ้วเ้าออเหมือนเาหาอะไรสัอย่าในนั้น ไม่นานผม็รู้ว่าเาหาอะไร
ราวับอาารันที่เารุ ผมสะท้านลืมัวแทบะราลั่นห้อทันทีที่นิ้วยาวระแทโนุนั้น
“นั่นอะ อ้า ไร”
“ู่ว ผ่อนลาย…” ร่าสููบมับผม ่อนะเริ่มยับนิ้วไปโนุๆนั้นอย่าแม่นยำ ผมรวราทั้เ็บและเสียว
“ุ..”
“อืม ...แน่นิบหาย นิ้วูะาอยู่แล้ว”
ายหนุ่มพึมพำเบาๆ ่อนะมอใบหน้าึ้นสีอเ็ี้ยั่วรหน้า อีฝ่ายแทบไม่ไ้ฟัเา้วย้ำ ไ้แ่นอนราอย่าับแมว
เมื่อวามเ็บปวาล โรเลสที่พยายามอทนมาลอ็สอนิ้วที่สอเ้าไปในอนระแทใสุ่นั้นอย่ารวเร็ว อาารุที่มาพร้อมับวามเสียวทำให้ผมแทบะิ้นาย
“โร เลส….มัน”
“อืม…”
“.....เร็วอีไ้ไหม” ผมระิบ
“...” ร่าสูมอผมนิ่
“อือ ระเร็วอี อื้อ”
โรเลสเริ่มปลาเัวเอ ระหว่าที่พยายามยาย่อทาให้ผม เา็ลวามอึอัให้ับัวเอไป้วย ผมมอภาพนั้นในะที่สะุ้เมื่อนิ้วที่สามระแทเ้ามา มันเหมือนะโนุนั้น แ่ไม่สุ ผมรู้แล้วว่า้อเ้าไปลึว่านั้น ไ้แ่รวราในใ
มันำเป็น้อใ้อะไรที่ยาวว่านิ้ว
“โรเลส เสียบเ้ามา”
“..” ร่าสูเบิาว้า เา้มลมอผมทีู่ระวนระวาย ่อนที่ร่าสูะัฟัน และถอนนิ้วออ
เาเทเลหล่อลื่นใส่แท่ร้อนเพิ่ม ่อนะ่อยๆ่อทาเ้าทีละนิ
“ี้…”
“โอ้ย!!!” ผมแทบาถลน นี่มันเ็บว่านิ้วเือบหเท่า ผมหอบหายใพยายามลานหนี
“แปปนึ ผมอเวลาแปป..อ้า!!!”
สวบ!
“อา….เ้าไปหมแล้ว ินเ่นะเรา”
“เวรเอ้ย ฮึ….ุเิน ไป เอาออ..”
“..หึ มันถอยไม่ไ้แล้วไม่ใ่รึไ” โรเลสระิบ ่อนะเริ่มปลุเร้าหน้าอผม้าๆ และยับเอวไป้วยเบาๆ
ไม่นานวามเ็บ็าล ผมหอบหายใให้ับวามรู้สึเสียววูบที่เิึ้น
ใ่ มันสมบูร์แบบ
เสียเนื้อระทบเนื้อั้อในหูผม ลมหายใรุนแรและเสียร้อแหลมสูที่ผมไม่เยรู้มา่อนว่าัวเอะล้าแสออ ทำให้ัวผมเอรู้สึอับอายนั
“อ้ะ อ้าาา….โร...อึ”
สวบ สวบ สวบ สวบ
“เ็บไหม” โรเลสระิบ้าหูเบาๆ ผมส่ายหน้านผมยุ่ ่อนะแอ่นัวเ้ารับแรระแทให้แนบิึ้นอี ร่าสูำราม ่อนะรวบัวผมมาอุ้มนัวลอยลาอาาศ แล้วระแทเสยาเบื้อล่า
ผมแทบาอาาศหายใ ไ้แ่รีร้อและ่วนหลันรหน้าที่ป่าเถื่อนนแทบะ่าผมายาอ
มันลึมา
“โรเลส! อ้า!...อา อะ เบ...า”
“เรียพี่…”
ผมะพริบาถี่ๆเผื่อไล่น้ำา ่อนะสบาเ้าับวาสีฟ้ารหน้า ในนั้นมีแ่ผม…
อนนี้เาเป็นอผม อผมนเียว
“พี่..อ้ะอ้า!!! อย่..าเพิ่ แรไป!!!!”
“ไม่ไหววะ..” โรเลสพึมพำ ่อนะ้มลัอผมเิหมั่นเี้ยวในะที่ระแทรุนแรึ้นเรื่อยๆไม่หยุ
นี่นาอุ้มผมแนบผนัยัมีแรเหลือนานี้ พี่ยัเป็นนอยู่รึเปล่า!!
แล้วนี่เป็นรั้แรอผม ทำไมถึทำันนานี้!
“พี่...ผม อ้าาาา!! ะาย อ้ะ เอานะ อะ อ้ะ อ้า”
“มึไม่ายหรอ”
“ผมะายอยู่แล้ว!!” ผมะโน ่อนะัไหล่ว้าหวัให้อีฝ่ายเ็บ
“ั้นายไปพร้อมู ไม่ีรึไ ...ฮืม อย่ารั”
“ผม..อ้า อ้ะ ”
ผมรับูบานรหน้า้วยวามเ็มใ เสพิรสเ็ส์ที่รุนแรนแทบะพับ้านอเรา ไม่นานผม็เสร็ ในั่วะที่ผมเสร็ เผลอบีบรั่อทาหลัไป้วยนโรเลสราออมา
เาับัวผมไว้ ่อนะสวนระแทแรๆนผมหัวสั่นเหมือนุ๊า
“พี่ผมเพิ่ เสร็!! อ้ะ อ่า!”
“...”
“พี่”
ไ้ยินูไหมเนี้ย!
ผมทุบนรหน้า่อนะสะุ้เมื่ออีฝ่ายทุบลับา้านล่านุ... ่อนะ้อรา่อไปนเสียแหบ
“พี่มันเ้าแล้วนะ อือ..ุ๊บ”
“...” โรเลสยันัวเนียผม เอวอเายับ้าๆแ่อย้ำลไปถูำแหน่นน่าโมโห
ผมเสร็ไปสามรั้ ส่วนโรเลสเสร็ไปแ่สอ...ไม่ยุิธรรม
อนนี้ผมรู้สึเหมือนถูรีพิษ ท้อฟ้าาอบหน้า่าเริ่มเป็นสีส้ม แ่นที่ร่อมผมอยู่ยัไม่มีทีท่าว่าะยอมหยุ
ผมไม่มีทาไ้ออไปิน้าวแน่ๆถ้าโรเลสยัมัวเมาอยู่แบบนี้
“...ไม่ไหวแล้ว?”
“เออสิ พี่ไปโปยามาเหรอ! อื้อ .. พอ่อน”
“ูอบนะ..”
“ะ อบอะไร” ผมเบิาว้าเมื่อเห็นอีฝ่ายหยุยับแล้ว้ำัว้อผม้วยวาสีฟ้าู่นั้น
ผม้อมอรอยยิ้มนาปิบนหน้าเา ่อนะเผลอยิ้มาม
“..หึ ยิ้มไรอมึ”
สวบ
“อ้า!”
“…” ร่าสู้มลไล้ปลายมูไปับแ้มผม และรริมฝีปาที่ออแผ่วเบา อ่อนโยนมานใผมบีบรั ผมเอื้อมมือไปล้อออีฝ่าย ่อนะทำามใัวเอสร้ารอยูบบน้นออโรเลส….
วันนี้เาเป็นอผม...ถึวันหน้าะไม่ใ่็ไม่เป็นไร
ร่าสูพึมพำบาอย่าที่ผมไม่ไ้ยินเพราะใล้ะหลับแล้ว ในที่แรระแทเน้นๆเ้ามาอีรั้ ทั้ผมับโรเลสเสร็พร้อมัน เป็นวามสุสมที่พวเราเพิ่เ้าใ ผมหันไปูบโรเลสเล็น้อย ่อนะวูบหลับไปอย่ารวเร็ว
“…”
ผมแสออเยอะไปมาริๆ...เาะรู้ไหม….ว่าอนนี้ผมแทบหมอบใ้เท้าเาอยู่แล้ว..
ผมแพ้..
ความคิดเห็น