คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : my bad day.
My Bad Day
ฟึ่บ
ฟึ่บ
ฟึ่บ
แผ่นกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษรและตัวเลขถูกเปิดผ่านไปหน้าแล้วหน้าเล่าอย่างน่าเบื่อหน่าย สุดท้ายแล้วผมก็ยอมแพ้ โยนชีทเล่มหนาลงบนเตียงแล้วล้มตัวนอนเกลือกกลิ้ง หยิบมือถือที่เพิ่งล็อคหน้าจอไปเมื่อห้านาทีที่แล้วขึ้นมาเปิดโปรแกรมทวิตเตอร์เล่นแก้เซ็ง แต่อะไรบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในทามไลน์ทำให้ผมต้องชะงัก เปลี่ยนจากหน้าทวิตเตอร์มากดเบอร์โทรออกหาใครบางคนแทน
(ฮัลโหล)
“งานเลิกแล้วหรอ”
ผมถามเมื่ออีกฝ่ายรับสาย ไม่คิดว่าเขาจะรับเร็วขนาดนี้ วันนี้กันมีบวงสรวงเปิดกล้องหนังเรื่องใหม่ของเขา ส่วนคนมีสอบอย่างผมก็ต้องอยู่บ้านอ่านหนังสือไปตามยถากรรม
(ยัง แต่ใกล้แล้ว)
“เมื่อไหร่จะเลิก”
(ก็อีกแป๊บนึงมั้ง) ปลายสายตอบเสียงไม่แน่ใจ (เป็นไรเนี่ย ไม่อ่านหนังสือหรอ)
“อ่านไม่ลงแล้ว”
(ทำไม)
“บอกไอ้ภัคเลิกมารุ่มร่ามกับกันดิ เห็นนะเว้ย มีหยิกแก้มด้วย เกินไปเปล่า”
ผมใส่เป็นชุดอย่างหงุดหงิด เมื่อกี้เปิดทวิตเตอร์เจอแต่รูปกันกับภัค พระเอกหนังเรื่องใหม่ของเขา เอาจริงๆผมก็ไม่โอเคหรอกกับบทอะไรนี่ แต่กันรับงานไปแล้วก็เลยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่บอกตัวเองว่ามันเป็นการแสดง แต่รูปวันนี้ที่ออกมา มีทั้งโอบไหล่ แนบหน้า หยิกแก้ม ใครจะไม่หงุดหงิดวะ
(พูดดีๆดิ พี่ภัคแก่กว่าตั้งหลายปี ให้เกียรติเขาหน่อย) กันดุ (อย่างี่เง่าดิ เรามาทำงานนะ)
“เออ ขอโทษแล้วกันที่เด็กกว่าเลยงี่เง่า ไม่ได้แก่กว่ากันเหมือนไอ้ภัคนี่” ผมถอนหายใจใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
(เฮ้ยโอบ ใจเย็นดิ)
“ไว้เสร็จงานค่อยคุย” ผมบอกแล้วกดตัดสายทิ้งไปเลย ถ้าขืนคุยต่อผมคงเหวี่ยงใส่แล้วเราจะทะเลาะกันเปล่าๆ ถึงลักษณะภายนอกกันจะดูเด็กกว่าผมเยอะก็เถอะ แต่จริงๆแล้วนิสัยเขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่เลยนะ คงเพราะทำงานมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นผมต่างหากที่มีนิสัยเด็กๆมากกว่าเขาเยอะ (ก็ผมเด็กกว่าเขาตั้งปีนึง กันน่ะกินเด็กนะรู้มั้ย) ทั้งขี้หึง ขี้หวง ขี้โวยวาย อารมณ์ร้อน ใจร้อน แต่กันเป็นพวกใจเย็น เวลาทำงานก็คือทำงาน เขาแยกแยะเก่งมาก
ผมถอนหายใจอีกทีด้วยความเซ็ง กดเปิดกล้องในมือถือแล้วถ่ายชีทที่วางอยู่บนเตียง อัพลงทวิตเตอร์พร้อมแคปชั่นที่ไม่เกี่ยวอะไรกับรูปเลย แต่เกี่ยวกับใครบางคนที่เพิ่งคุยกันไปเมื่อกี้เต็มๆ
เลื่อนทามไลน์ในทวิตเตอร์ดูเล่นๆพอให้เห็นรูปกันในอิริยาบถอื่นบ้าง วันนี้กันน่ารักมากๆในเสื้อสีน้ำตาลกับกางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบสีขาว แล้วยิ่งน่ารักไปอีกเมื่อเขาแบกตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กว่าตัวเองที่แฟนคลับซื้อมาให้เดินไปไหนมาไหนให้ถ่ายรูปด้วย ผมแอบกดเซฟไปตั้งหลายรูปแน่ะ แต่รูปไหนที่มีผู้ชายคนอื่นอยู่ด้วยก็ข้ามๆไป (ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่กดแสปม หึ) นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักผมก็หลับไปพร้อมมือถือในมือกับชีทโง่ๆที่เปิดทิ้งไว้แต่ไม่ได้อ่าน
.
.
.
.
Rrrrrrr
“ฮัลโหล” ผมรับสายที่โทรเข้ามาอย่างงัวเงีย ตาลืมไม่ขึ้นจนไม่ได้มองว่าใครโทรมา
(หลับอยู่หรอ)
ยกมือถือออกมาดูแล้วก็พบว่าเป็นกันนั่นเองที่โทรเข้ามา ตอนนี้เกือบๆสามทุ่มแล้ว ผมหลับไปนานอยู่เหมือนกัน แต่กันคงเลิกงานแล้ว
“อืม แต่คุยได้” ผมรีบบอก เพราะกลัวกันจะวางสาย
(หายงอนยัง)
“รู้ด้วยหรอว่างอน”
(เราเห็นทวิตแล้ว)
“ถ้าเราไม่ทวิตก็ไม่รู้งั้นดิ”
(อย่ารวนดิ) ปลายสายถอนหายใจเบาๆ พยายามพูดกับผมอย่างใจเย็นตามนิสัยของเขา (เราขอโทษ)
“หายก็ได้”
(เฮ้ย ทำไมง่ายจัง)
กันหัวเราะเสียงดังเข้ามาในสายจนจินตนาการภาพเขายิ้มตาหยี จนเห็นลักยิ้มที่แก้มขาวๆนั่นได้เลย โอ๊ย แค่คิดก็อยากฟัดแล้ว คิดถึงว่ะ!
“คิดถึงอ่ะ” ผมอ้อน เผื่อเขาจะใจอ่อนยอมขับรถมาหา เพราะช่วงนี้ผมสอบ กันเลยไม่ยอมมาเจอเพราะจะให้ผมอ่านหนังสือ คือถ้าเราเจอกันผมก็จะไม่เป็นอันอ่านหนังสือแน่นอนอะครับ กันเลยต้องใช้วิธีนี้
(ไม่ต้องมาอ้อนเลยไอ้อ้วน)
“ตัวเล็กกก”
(อย่ามา) กันทำเสียงดุ แต่เหมือนแมวขู่มากกว่า (วันนี้อ่านไปถึงไหนแล้ว มัวแต่เล่นทวิตอยู่ได้)
“ดุจังเลย”
(ก็อย่าดื้อดิ จะได้ไม่ดุ)
“โห่ นี่แฟนหรือแม่เนี่ย”
(อย่ามาเนียนเปลี่ยนเรื่องเลยอ้วน ตกลงอ่านถึงไหนแล้ว)
“ก็เยอะแล้ว”
ผมงึมงำตอบ ไม่อยากจะบอกเขาหรอกว่าวันนี้ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือเลยแม้แต่นิดเดียว
(เสียงแบบนี้แปลว่าอ่านไปนิดเดียวแน่ๆ)
“ตัวเล็กกก” ผมเรียกเขาเสียงยานคางอย่างเบื่อๆ อยากเจอหน้าเขาจะตายอยู่แล้ว “มาหาหน่อยดิ อยากมีกำลังใจอ่านหนังสือ”
(อ้าง)
“ไม่ได้อ้าง ก็คิดถึงจริงๆ” ผมบอก “อยากกอด วันนี้โดนไอ้ภัคทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ช้ำหมดแล้วมั้ง”
(เว่อร์) ปลายสายหัวเราะ (ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย)
“ไม่รู้ ไม่สน”
ผมพึมพำ เพราะรู้ว่ายิ่งพูดไปก็ยิ่งคุยไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก ผมไม่อยากทะเลาะกับเขา เอามาเวลามาแหย่กันให้เขินเล่นดีกว่า ดีต่อหัวใจกว่าการทะเลาะกันเยอะ
“แล้วถึงบ้านยัง”
(ยังเลย)
“อ้าว แล้วอยู่ไหน ทำไมไม่รีบกลับ นี่กลับกับใคร จะไปต่อที่ไหน แล้ว …”
ผมรัวเป็นชุด แต่กลับได้ยินปลายสายหัวเราะแผ่วๆตอบกลับมา
(ก็บอกว่าอยากเจอไม่ใช่หรอ)
“ห้ะ?”
(มาหาแล้วนี่ไง)
“อะไรนะ?”
(มาเปิดประตูให้หน่อย รออยู่หน้าบ้าน)
.
.
.
น่ารักกว่าคิตตี้ ก็อรรถพันธ์ของพี่นี่แหละครับ!
END
เรารู้สึกว่าตัวเองอัพฟิคถี่มากเลยอ่ะ 5555555555 ถี่กว่าปกติที่เคยอัพมากๆๆๆ บอกเลย นี่ขนาดทำกิจกรรมหนักนะ(กลับหอเที่ยงคืนทุกวัน) แต่โอบกันดีต่อหัวใจมากจริมๆ แต่เราก็ไม่รู้ว่าอัพฟิคถี่ไปรึเปล่านะ จะเบื่อกันมั้ยอ่ะ อย่าเบื่อเลยนะ 55555555555 เราพยายามเปลี่ยนแนวไปเรื่อยๆ อยากกลับไปแต่งภูมิตั้มอีก แต่อารมณ์ยังไม่มา (ฮือ) แต่คงได้แต่งแน่ๆ ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
ปล.รักคนอ่านทุกคนเลออ 666 วิว 55 เม้น 50 เฟบ อิๆ ขอบคุณนะค้า รวมถึงที่เมนชั่นมาหาด้วยยย
ความคิดเห็น