คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : drunk.
DRUNK
23.00 น.
“ฮัลโหล”
ผมส่งเสียงตอบรับปลายสายอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่ามือถือที่นั่งเฝ้าอยู่สว่างวาบขึ้นมาพร้อมกับชื่อคนคุ้นเคยบนจอที่ผมรอให้เขาโทรมาตั้งแต่หัวค่ำ
(ฮัลโหล โอบ นี่พี่มิ้นนะ)
“อ่า ..ครับ”
(โอบอยู่ไหน บ้านรึเปล่า)
“ครับ แล้วกันล่ะครับ”
(มันเมา นอนอยู่ข้างๆเนี่ย ขับรถกลับเองไม่ไหว พี่ไปส่งไม่ได้ โอบมารับหน่อยสิ)
“ได้ครับ”
ผมตอบปลายสายพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าตังค์อย่างรีบร้อน คว้าเสื้อมาใส่ลวกๆ แล้ววิ่งออกจากบ้านพร้อมกับฟังที่พี่มิ้นบอกไปด้วย
(ไม่ต้องเอารถมานะ นั่งแท็กซี่มาแล้วขับรถกันกลับเอา)
“ได้พี่ เดี๋ยวผมไป”
.
.
.
.
ใช้เวลาไม่นานผมก็นั่งแท็กซี่มาถึงร้านที่พี่มิ้นบอก วันนี้กันบอกผมตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับว่ามีงานเลี้ยงวันเกิดรุ่นพี่ ผมไม่ค่อยเห็นด้วยที่เขาขับรถมาเองเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากจะห้าม เพราะปกติเขาก็ขับกลับเองได้ตลอด ไม่ได้เมาง่ายๆ แต่ถ้าถึงขนาดเมาจนโทรบอกผมเองไม่ได้ ต้องให้พี่มิ้นโทรมาแทนก็คงหนักมากอยู่
“โอบ ทางนี้!”
พี่มิ้นที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าร้านโบกมือให้ผม ตรงนั้นมีผู้ชายสองคนยืนอยู่ด้วย หนึ่งในนั้นเป็นเจ้าของวันเกิดที่ผมจำได้จากตอนที่กันอัพรูปเมื่อช่วงค่ำๆ ส่วนคนที่ผมมาหาไม่รู้อยู่ที่ไหน
“หวัดดีฮะ” ผมยกมือไหว้พวกเขาพลางมองหากันไปด้วย “กันล่ะครับ”
“นอนอยู่ที่โต๊ะข้างในนู่นแน่ะ”
พี่ผู้ชายคนหนึ่งตอบ ผมเลยเดินตามทางที่เขาชี้มือไป แล้วก็เห็นไอ้ตัวเล็กของผมนอนขดอยู่บนโซฟามุมหนึ่งในร้าน ปากและแก้มทั้งสองข้างแดงจัดตัดกับผิวขาวๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เจ้าตัวนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว ขนาดผมเข้าไปปลุกก็ยังไม่ยอมตื่น ต้องเรียกอยู่นานกว่าที่กันจะค่อยๆปรือตาฉ่ำเยิ้มขึ้นมามองหน้าผม
“โอบนี่นา มาด้วยหรออ”
“ถ้าเราไม่มาแล้วกันจะกลับยังไง”
“ก้ออ .. ขับรถกลับงายยย นี่งายย กันเอารถมาาาาา” มือขาวล้วงหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงแกว่งไปแกว่งมาข้างหน้าผม เห็นแล้วต้องถอนหายใจหนักๆกับคนเมา แล้วก็ฉุดแขนเขาให้ลุกขึ้นยืนพลางประคองไปด้วยไม่ให้ล้ม โงนเงนขนาดนี้ ถ้าผมปล่อยมือก็มีคว่ำอ่ะครับ
“เดี๋ยวเราขับเอง” ผมดึงกุญแจรถจากมือเขามาถือไว้เอง กันก็งอแงจะดึงมันกลับไปให้ได้เลยต้องล็อคเอวเจ้าตัวเขาไว้แน่นๆแล้วลากไปที่ที่พวกพี่มิ้นยืนรออยู่
“แล้วพี่มิ้นกลับยังไงครับ เดี๋ยวผมไปส่งมั้ย”
“พี่ขับรถมา โอบพากันกลับบ้านเถอะ อ้อ ไม่ต้องพาไปส่งบ้านนะ พากลับบ้านโอบเลย ขืนกลับไปสภาพนี้มามี้ช็อคแน่”
“โอเค งั้นผมกลับเลยนะครับ หวัดดีครับ”
“งื้ออ จะรีบกลับทำไมอ่า” คนข้างๆร้องขึ้น ตาปรือมองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วยิ้มหวาน “กันยังไม่อยากกลับเลยยย”
“กลับไปได้แล้วแกน่ะ โอบมันอุตส่าห์มารับ”
“ง่า พี่มิ้นน”
“พี่ฝากกันด้วยนะโอบ”
“ครับ”
“พี่เม้นนน จะกลับแล้วหรออ ก็ด้ายย บะบายน้า”
กันงึมงำเสียงเบา แต่ยังอุตส่าห์หันไปส่งจูบให้พี่มิ้นกับพี่ผู้ชายอีกสองคนที่เดินออกไปจนได้ ผมถอนหายใจเซ็งๆแล้วลากร่างเล็กๆมาจนถึงรถที่จอดอยู่ จัดการเปิดประตูแล้วยัดเขาเข้าไปนั่ง รัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยแล้วถึงเดินกลับมาขึ้นฝั่งคนขับ
“ทำไมมมวันนี้โอบพูดน้อยจางง”
“จะให้เราพูดอะไร”
กันเริ่มพูดก่อนระหว่างทางที่เรากำลังอยู่บนรถ ตอนแรกผมคิดว่าเขาหลับไปแล้วเสียอีก เห็นนั่งเงียบๆมาตั้งนาน
“อะไรก็ด้าย วันนี้โอบหน้าดุ๊ดุ .. เป็นไรอ่า” มือขาวๆเอื้อมมาแตะที่แก้มผมแล้วลูบไปลูบมาเหมือนแมว แต่ .. ผมขับรถอยู่ไง
“กัน เอามือออกไปก่อน เราขับรถอยู่”
“ฮื่อ โอบตอบกันก่อน เป็นอะไรอ่า”
ผมไม่ตอบแต่จับมือของเขาออกจากหน้า เจ้าตัวมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจแต่ก็ไม่เอื้อมมือออกมาอีก เงียบไปสักพักพอผมหันกลับไปดูอีกทีเขาก็หลับไปแล้ว โชคดีที่ดึกมากแล้วรถเลยไม่ติด ใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงบ้านผม และก็โชคดีอีกที่วันนี้ครอบครัวผมไปเที่ยวกันหมดเลยไม่มีใครอยู่เลย ไม่งั้นคงแตกตื่นกันยกบ้านที่ผมพากันเข้าบ้านด้วยสภาพเมามาขนาดนี้
“กัน .. กัน ..ตื่นก่อน ถึงแล้ว”
“ฮื่อ ..”
“ไม่ฮื่อ ถึงแล้ว ลงมาก่อน เดี๋ยวค่อยไปนอนในบ้าน”
“ง่วงอ่า” กันยกมือขึ้นขยี้ตาแต่ก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาสักที
“อย่างอแง ลุกก่อน”
“ไม่เอาแล้วอ่า กันจะนอนที่นี่ ให้กันนอนนะ”
“เฮ้อ ทีหลังเราจะไม่ไปรับกันแล้วนะ ทิ้งให้นอนที่ร้านนั่นแหละ”
ผมบ่น แต่สุดท้ายก็ต้องอุ้มเขาขึ้นมาแล้วพาไปยังห้องนอนของผมที่อยู่ชั้นสองอยู่ดี เอาจริงๆผมหงุดหงิดมากเลยนะครับที่กันเมาขนาดนี้ ผมไม่เคยว่าที่เขาชอบออกไปปาร์ตี้ กินดื่มเที่ยวอะไรของเขา เพราะก็รู้ว่าไลฟ์สไตล์เขาเป็นแบบไหน กันน่ะชอบปาร์ตี้จะตาย แต่ผมขอแค่ไม่เมาจนดูแลตัวเองไม่ได้ กับไม่ขับรถไปถ้ารู้ว่าวันไหนจะต้องดื่มเยอะแน่ๆ ซึ่งวันนี้กันผิดสัญญาทั้งสองข้อเลย
“โอบบ โอบครับ”
“ว่าไง”
“นอนๆ นอนกัน” กันตบลงบนที่ว่างข้างตัวเมื่อเห็นผมยังไม่ยอมนอน “นอน”
“เปลี่ยนชุดก่อน จะนอนทั้งอย่างงี้เลยหรอ”
“ฮื่อ เปลี่ยนอะไรอ่า”
“กางเกง”
ผมชี้ไปที่กางเกงขาสั้นที่เขาใส่อยู่ ไม่ได้จะหื่นอะไรหรอกครับ แต่กางเกงแบบนี้มันนอนไม่สบาย ผมรู้ว่าเขาใส่บอกเซอร์ข้างในไว้อีกตัวอยู่แล้ว
“ต้องถอดด้วยหรอ” กันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ตาเยิ้มๆที่ช้อนขึ้นมองหน้าทำเอาผมเกือบเผลอก้มลงไปฟัด แต่ .. ไม่อะ ผมไม่อยากทำอะไรคนเมา
“ถอด”
“ฮื่อ ก็ได้”
กันพึมพำ เบะปากเหมือนเด็กขี้งอนแต่ก็ยอมปลดเข็มขัดแล้วถอดกางเกงขาสั้นสีขาวของตัวเองออกจนเหลือแต่บอกเซอร์สีเทา มือเรียวดึงผ้าห่มที่กองอยู่ที่ปลายเท้าขึ้นมาห่มจนมิด โผล่มาแค่ตาปรือๆสองข้าง
“โอบบ นอนนน”
“เฮ้อ ครับๆ นอนๆ พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่”
“ฝันดีน้า~”
.
.
.
.
( G’s part )
10.00 AM
“โอย ปวดหัวชิบ”
ผมยกมือขึ้นคลึงขมับตัวเองเมื่อตื่นมาแล้วรับรู้ได้ว่าหัวตัวเองกำลังเต้นตุบๆอย่างกับจะระเบิด หลังจากตั้งสติได้สักพักก็กวาดสายตามองไปรอบห้องก่อนที่จะพบว่านี่ไม่ใช่ห้องผม แต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรนัก เพราะจำได้ว่ามันเป็นห้องของโอบ แต่ที่แปลกใจคือ .. ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง
“ไง ตื่นแล้วหรอ”
“โอบ!”
“อือ ก็เราอ่ะดิ”
โอบนิธิเดินเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยอะไรสักอย่าง ขายาวก้าวมาจนถึงเตียงที่ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่แล้วยื่นมันมาให้ ผมก็ได้แต่รับมาอย่างงงๆ
“ทำไมเรามานอนบ้านโอบอ่ะ”
“เมื่อวานกันไปไหนมาล่ะ”
ผมนิ่งคิด ความทรงจำเมื่อวานค่อยๆฉายซ้ำในหัว ผมจำได้ว่าผมไปปาร์ตี้วันเกิดรุ่นพี่คนหนึ่ง แล้วก็ดื่มหนักมาก .. ดื่มหนักมาก .. ดื่มหนักมาก .. หนัก .. มาก ..
.. ผมจำได้แค่นี้อ่ะ! หลังจากนั้นก็นึกอะไรไม่ออกแล้ว! T_T
“เราไป ..งานวันเกิดพี่นนท์”
“แล้วกันก็เมา ขับรถกลับไม่ได้ พี่มิ้นเลยต้องโทรตามเราให้ไปรับกันแล้วขับกลับมาแทนไง”
คนตรงหน้าพูดเสียงเรียบ ทำเอาผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเลย ได้แต่ก้มหน้ามองแก้วในมือเพราะเถียงอะไรไม่ออก รู้สึกผิดด้วย โอบเคยขอแล้วว่าถ้าผมจะไปเที่ยวแล้วเมา ก็ควรเมาแค่ให้รู้ว่าเมา ไม่ใช่ดูแลตัวเองไม่ได้ และถ้ารู้ว่าวันนี้จะต้องเมามาก ก็ไม่ต้องขับรถไป ซึ่งผมทำผิดทั้งสองข้อเลย ._. แถมโอบยังต้องเป็นคนไปรับผมกลับมาอีก
“เราขอโทษ”
ผมบอก กลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย แล้วก็เห็นว่าโอบกำลังมองผมอยู่แต่ไม่ยอมพูดอะไร ผมเลยเอาถ้วยที่ถืออยู่ไปวางไว้บนหัวเตียงแล้วดึงแขนโอบให้ลงมานั่งข้างๆพลางเอาคางเกยไหล่หนาไปด้วย
“อย่าโกรธเรานะ”
“รู้ด้วยหรอว่าโกรธ”
“รู้ดิ ก็เราทำผิด” ผมพูดเสียงอ่อย แนบแก้มลงกับบ่าแกร่งแล้วใช้สองแขนโอบรอบคออีกฝ่ายไว้หลวมๆ “อย่าโกรธนะ นะๆ”
“เราไม่ได้โกรธที่กันไปปาร์ตี้นะเว้ย แต่โกรธที่เมาจนดูแลตัวเองไม่ได้ ถ้าเราไม่ไปรับ จะทำยังไง พี่มิ้นก็เป็นผู้หญิง จะให้เขาแบกกันกลับมาหรือไง”
“เราขอโทษ จะไม่ทำแล้ว”
“ช่างเหอะ ถ้ามีครั้งหน้าเราจะไม่ไปรับแล้ว จะปล่อยให้นอนอยู่ที่ร้านนั่นล่ะ”
“ใจร้าย”
ผมบ่น แต่ก็ยิ้มออกเมื่อเห็นว่าโอบดูผ่อนคลายลงแล้ว สายตาตอนแรกที่มองผมนี่ยังกับมีด คึ .. เจออ้อนเข้าหน่อยก็ยอมแล้ว โอบน่ะแบบนี้ทุกที ปากบอกว่าจะทำอย่างงั้นอย่างงี้ สุดท้ายก็ตามใจผมอยู่ดี
“ปวดหัวรึเปล่า”
มือหนาเอื้อมมาจับหน้าผม ลูบไปมาอยู่สักพักแล้วถาม
“ปวดดิ”
“เราเอานี่มาให้กินแก้แฮงค์ กินซะ แล้วก็ลงไปกินข้าวกัน ซื้อมาให้แล้ว”
เห็นมั้ยทุกคน ปากก็บ่นไปยังงั้นแหละครับ สุดท้ายแล้วเขาก็ดูแลผมอย่างดีอยู่ดี น่ารักกว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ย!
“น่ารักจัง”
ผมยิ้ม รับถ้วยน้ำขิงมาจากโอบแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากเข้ากับแก้มสากทั้งสองข้างของเขาเบาๆแล้วบอก
“ขอบคุณนะ”
END.
แต่งแก้คิดถึงตัวเล็ก T_T
จริงๆอยากแต่งตอนสงกรานต์ด้วยอ่ะ
อุตส่าห์รอให้กันอัพรูปตัวเปียกๆ เสื้อแนบเนื้อ ผิดหวังอ่ะ ไม่อัพเล้ยย เงียบเลยยย 5555555555555555
ก็เลยแต่อันนี้มาแก้เซ็ง TwT ขอให้อ่านอย่างสนุกนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ps. ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะ พลังใจของเราเลย :)
ความคิดเห็น